Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς μ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Η επιστροφή από τας μαραθωνίους διακοπάς και η νέα Εξώστεια περίοδος, σηματοδοτείται από την τεσσαρακοστή επιστολή. Ήτις θα έπρεπε να έχει την έκτασιν των «Αθλίων» για να συμπεριλάβει την θερινή και μεταθερινή κοσμογονία που συντελείται: στην Αττική ψήνουν φιλέτα και η ομηρική κνίσα αναπέμπεται ανωθρώσκουσα, εμείς τη βγάζουμε με φασολάδα και ρεβίθια κατακαλόκαιρο, στον ΣυΡιζΑ σφάζουν αρνιά και στη ΝΔ μοσχάρια, τα ΒΑΕ ενταφιάζονται, εκλοyes έρχονται, της Πόπης (ουχί της Τσουκάτου) γίνεται όπου κι αν κοιτάξεις! Η Ελλάς εις τα κάρβουνα. Και ως να μην έφταναν όλα ταύτα και πλείονα άλλα που δεν χωρούν εις μια μικρή κι ευέλικτη στήλη ως ταύτη, λιώνουν και οι παγετώνες των Άλπεων. Και η Ελβετία επέκτεινε τα σύνορά της κατά 150 μέτρα, «κλέβοντάς» τα από την Ιταλία! Εδώ θα μπορούσαμε να δώσουμε πολλές ιδέες στο γενικό επιτελείο στρατού (το «yes» όπως το λένε), στο ΚυΣΕΑ («kiss ε.α.» όπως το λένε) και στην κυβέρνηση (της καταστροφής όπως τη λένε, για να μην πούμε και τα άλλα), αλλά δεν προτιθέμεθα.
Λοιπόν, ο κύριος που κάποτε επελέγη και εξελέγη ως πρωθυπουργός αποχωρεί, επιτρέποντας την εκ νέου επιλογή, μέσα από μια πλειάδα σχεδίων και χρωμάτων (αχ, αυτό αφήστε το, λυπάμαι αλλά μας τέλειωσε). Πάντως, κακοπροαίρετοι τινές νέοι και μη, προβλέπουν δίκην ΕΜΥ ότι και φέτος θα έχομε ζεστό χειμώνα, όπως αρμόζει εις το μεσογειακό κλίμα της υπέροχης πατρίδος μας.
Δεν σας κρύβω ότι εποφθαλμιώ κι εγώ μια θεσούλα και δεν μπορώ να ησυχάσω από τότε που πληροφορήθηκα την ύπαρξή της: θα γίνω συντονιστής γρίπης σε σχολείο! Ναι αδελφοί, με γοητεύει η ιδέα να βοηθήσω την ομαλότητα εις το ύψιστο παιδαγωγικό έργο της γαλουχίας στα εθνικά ιδανικά του απομονωτισμού, του ανταγωνισμού, του μισανθρωπισμού, του διαίρει και βασίλευε, του βολέματος και των στείρων, μονοδιάστατων «γνώσεων». Θα εκτελώ όσους μαθητάς πηγαίνουν εγγύς εις άλλους μαθητάς, θα απαγορεύω τον συγχρωτισμό, εγώ κι η γρίπη θα κάνουμε όσα δεν κατάφερε να κάνει το AIDS στο μέλλον των ανθρωπίνων σχέσεων, της κοινωνικής συνοχής και της ολοκληρωτικής εγκαθίδρυσης του φόβου.
Ναι, θα γίνω συντονιστής γρίπης. Κι αργότερα, πρώτα ο θεός, βλέπουμε και για συντονιστής πανούκλας, ε βουλευτά μου;
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Camillo Luigi Berneri: Ιταλός καθηγητής φιλοσοφίας, αντικληρικαλιστής και μάχιμος αναρχικός θεωρητικός και οργανωτής των αρχών του 20ου αιώνα, εθελοντής στον ισπανικό εμφύλιο. Κατά τις ημέρες που το Partido Comunista de España (PCE) με τα διάφορα παρακλάδια του (Partit Socialista Unificat de Catalunya - PSUC) προέβαινε σε εξόντωση των ως τότε συναγωνιστών του τροτσκιστών, αναρχοσυνδικαλιστών και αναρχικών, ο Berneri μπήκε κι αυτός στο στόχαστρο των κομμουνιστών. Στις 5 Μαΐου 1937, ομάδα δώδεκα ενόπλων με τα κόκκινα περιβραχιόνια του PSUC εισέβαλε στο σπίτι του στην Βαρκελώνη, τον συνέλαβε μαζί με τον επίσης αναρχικό Francisco Barbieri και τους εκτέλεσε κάπου κοντά στο κυβερνείο («Generalitat de Catalunya») της πόλης. Τα σώματά τους βρέθηκαν και περισυλλέχθηκαν το βράδυ της ίδιας ημέρας, διάτρητα από σφαίρες.
Από τραγική ειρωνεία της τύχης, την ημέρα της δολοφονίας των Berneri – Barbieri, ο ραδιοφωνικός σταθμός των κομμουνιστών είχε αφιέρωμα στον πριν από μόλις οχτώ ημέρες αποβιώσαντα Ιταλό κομμουνιστή ηγέτη Antonio Gramsci, που είχε πριν από κάποια χρόνια τονίσει ότι δεν επιτρέπεται οι ομοϊδεάτες του να βλέπουν ως εχθρούς τους τούς αναρχικούς, αφού «οι εχθροί έχουν ιδέες αντίθετες, όχι απλώς διαφορετικές» («avversari sono due idee contradditorie, non due idee diverse»)…

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011





http://www.paratiritis-news.gr/detailed_article.php?id=142644&categoryid=3

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Όμως υπάρχουν ακόμα
λίγοι άνθρωποι
που δεν είναι κόλαση
η ζωή τους
υπάρχει το μικρό πουλί ο κιτρινολαίμης
η Fraülein Ramser
και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες
οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι
ψάξε καλά
βρες τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεχτικά
γιατί όσο παν και λιγοστεύουν
λιγοστεύουν...

Μίλτος Σαχτούρης - "Οι απομείναντες"

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Είμαστε όλοι μετανάστες
Αν ένας σεισμός στην Τασμανία κρατούσε 300 ανθρώπους εγκλωβισμένους σε ερείπια, αναγκαία και ανθρώπινα η ΕΜΑΚ μαζί με εθελοντές διασώστες θα ήταν από την πρώτη στιγμή παρόντες στην προσπάθεια για απεγκλωβισμό. Αν 100 ναυαγοί πάλευαν μεσοπέλαγα για τη ζωή τους, εναέριες και θαλάσσιες δυνάμεις, αναγκαία και ανθρώπινα, θα είχαν σπεύσει για τη διάσωσή τους. Αν δέκα εκδρομείς σε χιονοδρομικό κέντρο αποκλείονταν από αιφνίδιες χιονοπτώσεις, οι κατάλληλες για τον απεγκλωβισμό δυνάμεις, σωστά και ανθρώπινα, θα βρισκόντουσαν σε συναγερμό. Αν έστω και ένας ορειβάτης στον Όλυμπο εγκλωβιζόταν σε μια χαράδρα, θα ενεργοποιούσε άμεσα τα ανθρώπινα αντανακλαστικά για τον εντοπισμό και τη διάσωσή του.
Και μαζί με τους διασώστες θα απογειώνονταν τα θορυβώδη ελικόπτερα των τηλεοπτικών ανταποκρίσεων, θα εξορμούσαν τα κομβόϋ των τηλεοπτικών βαν, θα φορούσαν τα ζεστά σκουφιά τους οι αντίστοιχοι ανταποκριτές και θα έσπευδαν όλοι μαζί στον τόπο του δράματος, με μικρόφωνα σα ματσούκια για να μεταδώσουν –όχι απαραίτητα, βρε αδερφέ, τη διάσωση– την έτσι κι αλλιώς όμως θεαματική είδηση. Και το πανελλήνιο, με κομμένη την ανάσα, μέσα από έκτατα δελτία, «επικίνδυνα» πλάνα και την παλλόμενη φωνή των ανταποκριτών θα πληροφορούνταν κάθε πέντε λεπτά την εξέλιξη των επιχειρήσεων.
Αν 300 μετανάστες απεργοί πείνας χαροπαλεύουν σήμερα μέσα στην καρδιά της Αθήνας –όπου για τη διάσωσή τους περιττεύουν ειδικές δυνάμεις, εθελοντές με αυτοθυσία, θορυβώδη ελικόπτερα, κομβόϋ βαν και ζεστά σκουφιά– τους κυκλώνει η κυνική καταδίκη μιας ανάλγητης πολιτείας, η εκκωφαντική σιωπή μιας κατευθυνόμενης ειδησεογραφίας, η παγερή υποκρισία μιας εκκλησίας και σύμπαντος του ποιμνίου της που ‘αγαπά τον πλησίον του σαν τον εαυτό του’ και προσεύχεται περί σωτηρίας των ψυχών ημών, η εκδικητική προσμονή των περιοικούντων φασιστοειδών, η γελοιότητα μιας υφυπουργού περί «έλλειψης κουλτούρας» και η πρόστυχη δήλωση ενός υπουργού «οι τριακόσιοι είναι μια βόμβα για τη δημόσια υγεία».
Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα των 10 τουλάχιστον εκατομμυρίων απόδημων Ελλήνων στις τέσσερις γωνιές της γης, όπου –το ξανάπαμε- περιθωριοποιημένοι και αποδιοπομπαίοι, πλύναμε σχεδόν όλα τα άπλυτα πιάτα της αμερικάνικης γαστριμαργίας. Στιγματισμένοι ως υποψήφιοι εγκληματίες, βάψαμε όλες τις κρεμαστές γέφυρες της αμερικάνικης επικράτειας, θρηνώντας εκατοντάδες νεκρούς και ανάπηρους. Χωμένοι σε στρατόπεδα μεταναστών, απολυμάναμε όλους τους δημόσιους απόπατους στη γκαστερμπάϊτερ θητεία μας. Μπουζουριασμένοι στα βάθη της γης, χάσαμε πολύ κόσμο μέσα στα πιτς των βελγικών ορυχείων, από πνευμονοκονίαση ή καταπλάκωση. Ντυθήκαμε απελπισμένες νύφες σε υπερπόντια προξενιά από ρετουσαρισμένες φωτογραφίες. Επιβιώσαμε στο μεγάλο πόλεμο σε στρατόπεδα προσφύγων. Στείλαμε στην Τασκένδη τα παιδιά μας για να γλυτώσουν τον αφανισμό κι όταν επέστρεψαν δεν γνώρισαν πατρίδα. Σουλατσάραμε όλη την Ευρώπη ως εξόριστοι ή γιαλαντζί αντιστασιακοί και συνεχίζουμε –σήμερα με μεγάλη ένταση– να αποχαιρετούμε στα λιμάνια το νέο κύμα της μετανάστευσης, στην πουλημένη πια Ελλάδα του ΔΝΤ.
Και όταν από χώρα φυγής των παιδιών μας, γίναμε και χώρα «υποδοχής» κυνηγημένων και απελπισμένων ανθρώπων που τρέχουν να γλιτώσουν από τη φτώχεια, την πείνα, τον πόλεμο, τις δικτατορίες, τα διάσπαρτα ναρκοπέδια (όλες τις αιτίες που έχωναν εμάς στα αμπάρια του Μεγάλη Ελλάδα και Πατρίς για δεκαετίες, και μας αποβίβαζαν στον υπερπόντιο παράδεισο με αποπνικτικούς ψεκασμούς ψειρόσκονης) δείξαμε τα μούτρα μας και το ανύπαρκτο ιστορικό μας φιλότιμο. Ανεχτήκαμε με μορφασμούς απέχθειας όσους χρειαζόμασταν στις φράουλες της Μανωλάδας με ένα ευρώ μεροκάματο, στην εξαναγκαστική πορνεία με ιθαγενείς νταβαντζήδες, στα υπόγεια χωρίς εξαερισμό ραφτάδικα, στη φτηνή, ανασφάλιστη οικοδομή.
Κι από πίσω ξαμολύσαμε μια ολόκληρη Καμόρα, που ζει και βασιλεύει πουλώντας ελπίδα στους απελπισμένους, ακριβοπληρωμένες αιτήσεις ασύλου, ψεύτικες κάρτες, διασπάθιση πόρων, κάτι κουφές μη κυβερνητικές οργανώσεις που στήνουν συνέδρια σε πολυτελή ξενοδοχεία. Νταβαντζιλίκι και δουλεμπόριο.
Και παραπίσω ξαμολύσαμε τους θεματοφύλακες της φυλετικής καθαρότητας, κάτι αφρίζοντα σκυλιά που συνήθως παρασιτοζωούν μέσα σε μια αρχαιολαγνεία.
Κι επειδή τα περί ιστορικού φιλότιμου μπορεί να μοιάζουν πολύ ηθικολογικά για μια εποχή που κυριαρχεί «το νόμιμον και ηθικόν» της υψηλόβαθμης ρεμούλας και του οργανωμένου εμπαιγμού, να πούμε ότι ποτέ και πουθενά ο μετανάστης δεν ήταν η αιτία διόγκωσης της ανεργίας και της εκμετάλλευσης. Ήταν ο πιο ευάλωτος αποδέκτης της . Σε μια Ελλάδα που ο παραγωγικός ιστός έχει μηδενιστεί, οι κρατικοδίαιτοι βιομήχανοι τα παίρνουν για να τα κάνουν καταθέσεις στην Ελβετία ή επενδύσεις με φτηνό κόστος εκτός συνόρων και ο δημόσιος πλούτος ‘εξυγιαίνεται’ , δηλαδή ξεπουλιέται προκλητικά, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.
Κι επειδή ακόμα κι αυτό μπορεί να είναι δυσνόητο στην εποχή του κοινωνικού ευνουχισμού και του πολιτικού αναλφαβητισμού, να πούμε ότι αν οι μετανάστες νομιμοποιούνταν, δεν θα υπήρχε ‘ο αθέμιτος’ τάχα ανταγωνισμός του πάμφθηνου εργατικού κόστους. Όμως γι αυτό φρόντισαν από άλλο δρόμο. Καταργώντας κάθε εργασιακή αξιοπρέπεια, συντρίβοντας κάθε έννοια συλλογικής σύμβασης και σοδομώντας τα στοιχειώδη δικαιώματα ενός αιωνα, ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΟΛΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.
Επειδή η ζωή των 300 απεργών πείνας βρίσκεται πια σε σοβαρό κίνδυνο, όλοι οι φορείς, σωματεία, σύλλογοι, μαθητικές κοινότητες να σπάσουμε τον κύκλο της σιωπής, πνίγοντας τον κυνισμό και την αναλγησία της πολιτείας σε χιλιάδες διαμαρτυρίες.
Τέλος, σύντροφε, Λοβέρδο, η μόνη νόσος που μπορούν να μας μεταδώσουν οι τριακόσιοι μετανάστες απεργοί πείνας είναι ο αγώνας για αξιοπρέπεια. Απέναντι σ’ αυτή την πιθανή ‘επιδημία’ δεν υπάρχει ούτε εμβόλιο , ούτε ανοσία.
Νίνα Γεωργιάδου

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Νίκος Καββαδίας

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς λθ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Εύρηκα! Γράφουμε έκθεση με θέμα –ανάθεμα!- «πώς πέρασα τις εκλογές μου»; Κι επειδή αρέσκομαι λειτουργών υποδειγματικά (όπως ο τεθνεών σαν σήμερα Αλέξανδρος, σαν αύριο, σαν όποτε πέφτει Κυριακή εντός φεστιβάλ βιβλίου, μετατοπισθέντος δι’ αυτό το λόγο), κάνω την αρχή:
Τι ωραιότερο –εξαιρουμένου του κοινωνικού ραπίσματος προς σύμπαν το πολιτικό (πωλητικό) σύστημα- του να απολαμβάνεις χαλλλαρά ένα «φραπέ Θεσσαλλλλονίκης» (original trade mark, like κουλούρι Θεσσαλονίκης, πατσάς και μπουγάτσα της, άλλωστε η ίδια η πόλη από μπουγάτσα πολιτισμών μετατρέπεται εις μπουγάτσα με φασίζοντες). Κι ακόμα καλύτερα όταν φτάνουν ευρωεκλογές κι ετοιμάζεις το «τσουτσούνι στις εφτά Ιούνη», τουτέστιν το αλιευτικό δόλωμα, αναφερθέν εις προτέρα επιστολή. Ξαφνικά λοιπόν, βλέπω να με πλησιάζει κλυδωνιζόμενη δίκην σεισοπυγίδος (σουσουράδας, σείω + πυγή, κουνώ τον κώλο μου δηλαδή) απειλητικά μια τσούλα -καλή κοπέλα, αξιέραστος κι ευειδέστατη κατά την αισθητική των σούργελων του χώρου που καταφανώς εκπροσωπούσε- τείνουσα το πάλλευκο, αλαβάστρινο ξερό της που δεν γνώρισε βαρβαρότητα χλωρίνης ή τηγανόλαδου-βαλβολίνης, φέροντας απαστράπτον φυλλάδιο (πόσο να έκανε;) υποκάτω της κάτω γνάθου μου. Ήτο εμφανές: πήγαινε γυρεύοντας… λούσιμο, όπερ δεν ηρνήθην, ευσχήμως βέβαια και καθ’ υπαγόρευση της ελληνικής παιδείας στην οποία δια βίου μετέχω. «Τέλος πάντων, αρκεί να ψηφίσετε» ύψωσε φωνή, τονίζοντας αυστηρά –καταργήθηκε κι η βαρεία- τις λέξεις, δίκην ανιάτως εθισμένης στην τρομοκρατία δημοδιδασκάλισσας-φοβήτρου της μαθητιώσας ποίμνης Βυτίνης, Στεμνίτσης, Δημητσάνης και σύμπασας της περί το Μαίναλο ορεινής Αρκαδίας του μεσοπολέμου.
Αλί! Οι φόβοι της καλλιπύγου νεανίδος –ήτις απεμακρύνθη κινουμένη ως ο «Σκοπελίτης» με οχτώ μποφόρ πλησίον Καταπόλων- επαληθεύθηκαν. Όχι παρ’ εμού, αποτελούντος έσχατη οπή του ζουρνά, αλλά παρά των διαρκώς μετατοπιζόντων οπές ζωνών συμπατριωτών. Ομιλών δια φόβους, δεν αναφέρομαι στους παντοιοτρόπως απωθούμενούς της απέναντι στο σάβανο-διάδοχο των Armani, άτινα ντύνουν τη γύμνια του τρυφερού πλην ανίδεου κορμιού της. Μιλώ περί αποχής, φόβο που ένας στους δυο έκανε από εφιάλτη πραγματικότητα.
Η απόχη της αποχής απηχεί άρνηση. Κι αυτό το μήνυμα δεν είναι sms ούτε mail, αλλά μήνυμα καπνού. Οσονούπω θα ξαναδείτε τις πηγαίες φωτιές του, γιατί δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Θα στοιχειώσει στοιχειωδώς τα στοιχεία του αστοιχείωτου πολιτισμού, των κούφιων ιδεών και κενοτομιών που παρουσιάζει ως δήθεν καινοτομίες. Κενά δαιμόνια εισάγετε, κενές διαθήκες υπογράφετε, αλλά σας πήραν χαμπάρι…
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίας:
α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις την χύτραν του προϋπολογισμού.
β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας εν παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον.
γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ’ επιφορισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος των.
Εμμανουήλ Ροΐδης

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

«Δος μοι τούτον τον ξένον»
Στις άκρες της πόλης όταν σκοτεινιάζει κάτι μορφές ξεχωρίζουν από τους όγκους της νύχτας. Σώματα ρευστά, χάνονται ,ενώνονται και χωρίζονται, πόδια πρησμένα, κορμιά παρατημένα, μαθημένα στη σκόνη στο κρύο στα άδεια βλέμματα. Σκύλοι με πεσμένα αυτιά, αγριεμένοι στο φόβο στη μνήμη. Το μεγαλύτερο μαρτύριο όλων.
«Ένα παιδί ρωτά: Είπες ο πατέρας θα έρθει σύντομα, θα φέρει παπούτσια, θα φέρει μπαλόνι» 1
Ούτε η αγάπη ούτε η συγκίνηση ούτε ο θεός δε φτάνει, πλάσματα καθημαγμένα, εύκολα στον τρόμο του ξαναθυμάμαι.
«Μια μητέρα πλάι στο σπασμένο παράθυρο απορροφημένη
από το αναβόσβημα ενός μακρινού αστεριού. “Αχ γιε μου”» 2
Ο Διονύσιος Σολωμός αγόραζε λέξεις για να γράψει τα ποιήματα του. Δεν ήξερε καλά ελληνικά. Στην ταινία του Αγγελόπουλου «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» ο Σολωμός αγοράζει τη λέξη ξενάκι. Η ελληνική παράδοση κάτι γνώριζε από ξένους, τους θεωρούσε ιερούς, ικέτες.
«Αιδείσθε ξενίων κεχρημένων ηδέ δόμοιο» Να σέβεστε όποιον για σπίτι αναγκεύεται και για φιλοξενία (Όμηρος).
Η λέξη θεμίξενος, εκείνος δηλαδή που φέρεται δίκαια στον ξένο, υπήρξε άπαξ στα ελληνικά όπως σημειώνει ο Παντελής Μπουκάλας, υπήρξε στο στόμα του Πινδάρου μα χάθηκε, το ποίημα και η λέξη σώπασε για να μη νιώθουμε τύψεις όσο δε σεβόμαστε τον πολιτισμό που υποδεικνύει! 3
Από θεμίξενοι, ξενότιμοι και φιλάλληλοι, γίναμε ξενηλάτες. Σαν τη γυναίκα της Ζάκυνθος στο ποίημα του Σολωμού, που όταν επερίσσεψαν οι χρείες στο Μεσολόγγι, αυτή τις εκδίωξε τις Μεσολογγίτισσες. Ο ξένος κάθε φορά σε κάθε περίσταση νοηματοδοτείται διαφορετικά, είναι και ένας άλλος είτε ομόφυλος είτε αλλόφυλος.
Η απεργία πείνας των 300 μεταναστών, ανθρώπων σε ξενότητα, που διεκδικούν μια λύση για τη ζωή τους μας έφερε αντιμέτωπους με μια απώλεια, την έκλειψη της αθωότητας, της εγκαρδιωσύνης μας. Μαζί απωλέσαμε και τη ψευδαίσθηση μιας χώρας δημοκρατικής, κατάλυμα και προορισμό των εκδιωκομένων.
Ο ρατσισμός σήμερα, λέει ο Ζαχίρ Αχταρί ,πολιτικός πρόσφυγας παλιά στην χώρα μας, είναι πιο πολύπλοκος από τον απλό και καθαρό ρατσισμό του παρελθόντος. Δεν μπορεί να εκφραστεί ανοιχτά, χωρίς προσωπείο, είναι πιο έμπειρος και έξυπνός, μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε διάφορες μορφές για να δράσει. Ο ρατσισμός είναι ενστικτώδης στους ανθρώπους, δεν χρειάζεται να υπάρξει ιδιαίτερο πρόγραμμα ρατσιστικών πράξεων. Είναι αρκετό να διεγείρει κανείς αυτή την αίσθηση ή να τροφοδοτήσει αυτή την άποψη.
Ο Αλέξανδρος Καλλίνικος επισημαίνει ότι ο ρατσισμός δεν είναι παλιός όσο η ανθρώπινη φύση αλλά είναι δημιούργημα του 17ου και 18ου αιώνα και διαμορφώθηκε για να δικαιολογήσει την εκμετάλλευση της εργασίας των Αφρικανών σκλάβων στο Νέο Κόσμο, είναι μέρος της διαδικασίας κατά την οποία ο καπιταλισμός έγινε κυρίαρχος 4
«Δε ρωτάμε ο ένας τον άλλο γιατί αφήσαμε τη χώρα μας ή από πού είναι, γιατί βλέπουμε ότι πίσω από κάθε συννεφιασμένο βλέμμα κρύβεται μια μεγάλη τραγωδία και ατελείωτες λύπες. Καθένας προσπαθεί να ξεχάσει, τουλάχιστο για λίγο, κανείς δεν αισθάνεται τόσο γενναίος για να επιστρέψει στη μνήμη του» 5
Οι 300 απεργοί πείνας μετανάστες, μέσα από τις σωματικές πειθαρχίες οργάνωσαν στρατηγικές αντίστασης και δημιούργησαν ανοιχτές πιθανότητες για τη ζωή τους. Σε μας μένει να συμμεριστούμε το βάσανο της ξενότητάς τους και να δημιουργήσουμε μαζί κοινωνίες χωρίς φόβους και αποκλεισμούς.
Ο Πέτερ Χάντκε λέει «αν μου ζητούσαν να αναφέρω ένα βασικό νόμο, θα έλεγα πρώτα το νόμο της φιλοξενίας, τον αρχέγονο από τον οποίο κατάγονται όλοι οι υπόλοιποι» 6
«Δος μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω.
Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ομόφιλοι μισούντες θανάτουσιν ως ξένον.
Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομεν βλέπων του θανάτου το ξένον.
Δος μοι τούτον τον ξένον όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς τε και ξένους.
Δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν που κλίναι»
(Ασματικόν πλάγιος α΄ ήχος όταν επιστρέφει ο επιτάφιος).
Λένα Παπαδοπούλου – Μειονοτικό δημοτικό σχολείο Γλαύκης, Ξάνθη

1.2.5. Ποιήματα του Ζαχίρ Αχταρί από το βιβλίο «Πού είναι ο Προμηθέας;» εκδόσεις «Προλεταριακή Σημαία»
3. Απόσπασμα από κείμενο του Παντελή Μπουκάλα, περιέχεται στο βιβλίο του Κυριάκου Κατζουράκη «Ο δρόμος προς τη δύση» εκδόσεις «Μεταίχμιο»
4. Απόσπασμα κειμένου του Αλέξανδρου Καλλίνικου από το βιβλίο «Ρατσισμός» εκδόσεις «Εργατική Δημοκρατία»
6. Απόσπασμα κειμένου του Πέτερ Χάντκε από το βιβλίο «Ρωτώντας με δάκρυα στα μάτια» από τις εκδόσεις «Εξάντας»

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Έχω μία άρνηση για τα πρόσωπα που έχουν δυναστεύσει τον τόπο για δεκαετίες. Τρεις οικογένειες που επαναλαμβάνονται στην εξουσία, διαχειρίζονται το τόπο με τον δικό τους τρόπο, έχουν κάνει τις συμφωνίες τους με τα μεγάλα κεφάλαια και ο λαός… πέρα βρέχει. Βέβαια, τώρα αρχίζει και αντιλαμβάνεται, αλλά δεν νομίζω ότι μας αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά ως ανθρώπους. Πρέπει ο κόσμος να καταλάβει ότι ο κυνισμός της εξουσίας έχει περάσει πλέον τα όρια και αποκαλύπτεται το βρώμικο πρόσωπό της. Τα πρόσωπα που είναι στην εξουσία αυτή τη στιγμή είναι σα να ζούνε σε άλλο τόπο, δεν έχουν καμία αίσθηση και κανέναν ανθρωπισμό για τον τόπο και τους ανθρώπους που πρέπει να προστατεύσουν. Θα έλεγα ότι είναι διεστραμμένα πρόσωπα και απορώ πως τα ανέχεται ο κόσμος!
Αν μπορέσω θα το κάνω (σσ. να πολιτευτεί, μετά την πρώτη απόπειρα του 2007 με το ΚΚΕ) μόνο γι’ αυτό τον λόγο, για να μπορώ να πω κάτι με περισσότερες δυνατότητες και να χρησιμοποιήσω αυτό ακριβώς το λεξιλόγιο. Ε, δεν μπορούν να κόβουν τη σύνταξη ενός ανθρώπου που παίρνει πεντακόσια ευρώ! Δεν μπορεί να τον στριμώχνουν στο Ι.Κ.Α. και σ’ αυτές τις άθλιες υπηρεσίες και ο κ. Τσοχατζόπουλος να κάνει γάμους στο “Four Seasons” και να κατηγορείται για μίζες από υποβρύχια, όταν ο κόσμος δεν έχει να φάει! Έλεος!... Τι να εξηγήσω και τι ν’ αναλύσω, τυφλοί είμαστε και δεν τα βλέπουμε; Κοπρίτες που ανέβηκαν, βρήκαν αυτό το λαό που έχει γίνει πελάτης τους….
Τα γράφετε όπως τα έχω πει, δεν παίρνω τίποτε πίσω…

Βασίλης Λέκκας σε σημερινή επικοινωνία μας

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Έτυχε να δω πολλά μνημεία
που έστησαν για τους μεγάλους
τους γαϊδάρους της ενεργητικότητας.
Στο ίδιο σημείο βρίσκονται, ακίνητοι
με τα σπαθιά τους στα χέρια τους
πάνω στα θλιβερά τους άλογα.
Κουράστηκα πια μ' αυτά τα αγάλματα
δεν την αντέχω τόση πέτρα.
Αν συνεχίσουμε να γεμίζουμε τον κόσμο
με ακίνητους
πώς θα ζήσουνε οι ζωντανοί;
Κουράστηκα με τις αναμνήσεις.
Θέλω όταν γεννιέται ο άνθρωπος
να μυρίζει τα λουλούδια και το φρέσκο χώμα
την άψογη φωτιά
κι όχι αυτό που όλοι ανάσαιναν.
Αφήστε ήσυχους αυτούς που γεννιούνται!
Μεριάστε να μεγαλώσουν.
Μην τα 'χετε σκεφτεί όλα γι' αυτούς.
Μην τους διαβάζετε το ίδιο βιβλίο.
Αφήστε τους ν' ανακαλύψουν την αυγή
και να δώσουν όνομα στα φιλιά τους.
Θέλω να κουραστείς μαζί μου
για κάθε τι ωραίο
για καθετί που μας γερνάει
για καθετί που το' χουν έτοιμο
για να κουράσουν τους άλλους.
Ας κουραστούμε μ' αυτό που σκοτώνει
και μ΄ αυτό που δεν θέλει να πεθάνει.

Pablo Neruda

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Το γράψιμο είναι στην πραγματικότητα μια διαρκής αγωνία, είναι πάλη με μια χάρτινη τίγρη. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μη μπορείς να γεμίσεις το χαρτί. «Με αγχώνει πολύ το γράψιμο» έγραφε το Φωτεινό Σύννεφο. «Η λευκή σελίδα με τρομοκρατεί κι όσο μπορώ το αναβάλλω». Ο Θρόνος στα Σύννεφα περιέγραψε «κάτι ανείπωτο, κάτι κρυφό που μου εξαφανίζει τις λέξεις που έχω βρει, κάτι καταστρέφει τη σκέψη μου». Ο Χορευτής των Βουβαλιών έλεγε: “Μα γράφουμε ποίηση όχι για να ζήσουμε αλλά για να πεθάνουμε”.
Καθόμουν μπροστά στη γραφομηχανή κι ενδοσκοπούσα. Κοιτάζοντας εντός μου αφουγκραζόμουνα τους χτύπους της καρδιάς μου, αισθανόμουν τα σπλάχνα μου, το αίμα στις φλέβες μου να εξακοντίζεται, προσπαθούσα να εισχωρήσω εκεί που γεννιέται ο λόγος, στο μετείκασμα των προσλαμβανομένων εικόνων σε αισθήματα, στους ανασασμούς της ψυχής μου, πάσχιζα να ψηλαφίσω το υλικό από το οποίο είναι πλασμένο το είναι μου. Η Φουντωτή Λόχμη μου ψιθύριζε: «Το γράψιμο απαιτεί απόλυτη μοναξιά, η μοναξιά σημαίνει Βιβλίο ή Θάνατος. Θα γράψω ή θα πεθάνω. Να γράφω σημαίνει να μην ομιλώ, να σωπαίνω. Και να ουρλιάζω χωρίς να βγάζω ήχο…»

Τέος Ρόμβος - "Η φυλή των συγγραφέων"

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς λη΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Μαμούνι, τσουτσούνι, σωλήνας, λαοφιλέστατα δολώματα κι ένα ωραιότατο τριήμερο για ψάρεμα αυτό του αγίου πνεύματος. Τσουτσούνι, τσουτσούνι, στις εφτά Ιούνη!
«Η αποχή προβληματίζει τα κόμματα», επαναλαμβάνει μονότονα ο παπαγάλος που έχω ως ραδιόφωνο. «Να δεις πόσο προβληματίζουν τα κόμματα την αποχή» του απαντώ, μα δεν ακούει. Είναι Σαρακατσάνος, τον πήρα απ’ τ’ Άγραφα, γι’ αυτό δεν σας το έγραψα… Ας γίνουμε όμως –ξαφνικά και δια μαγείας- υπεύθυνοι ευρωπαίοι πολίτες. Αγρυπνώ και προσεύχομαι υπό την ιερή βελανιδιά ως κέλτης δρυίδης, μα τον Τουτάτη. Ικετεύω τον πολυέλεο και τον πολυέλαιο, ίνα μην φτάσει η αποχή εις ύψη δυσθεώρητα και προβληματιστούν οι χριστεπώνυμοι άρχοντες. Η χάρις της αγίας αδιαιρέτου τηλεοπτικής δημοκρατίας ας επιπέσει επί των κεφαλών του λαού μας, να επέλθει η θεία φώτισις –και η θεία Δέσποινα καλόν θα ήτο να επέλθει με δυο ταψιά από τις μοναδικές πίτες της- και σύσσωμο το ποίμνιο (κοπάδι, απλούστερα) να προσέλθει στις κάλπες. Ψηφίστε ό,τι θέλετε, αρκεί να ψηφίσετε. Μην σας κερδίσουν οι παραλίες της ματαιότητος και οι βλαβερές, αμαρτωλές απολαύσεις, τα άλλα θα τα βρουν οι πάνσοφοι. Σκεφτείτε υπεύθυνα, ευρωπαϊκά, σκεφτείτε δια το μέλλον ημών, δια τέκνα κι επιγόνους.
Καθώς έπινα τις προάλλες χαλλλαρά τον καφέ μου εις την πόλη που γράφεται με δύο σίγμα και προφέρεται με τρία λάμδα ενάμισι κιλό έκαστο, καθισμένος στο κολωνάκι (όχι στην πλατεία, σ’ αυτό του πεζοδρομίου ίνα μην ανεβαίνουν αφιονισμένοι παρκοθήρες) είδα ένα όραμα και την έκανα λαχείο: είδα ότι είχα αμορτί στην απόδειξη αγοράς μπικουτί –είχα πάει στο Shit Mall- και κέρδισα! Θα μάθατε ass-φαλλώς δια τας νέας λαχειοφόρους κυβερνητικάς παροχάς, τη σοβαρότερη πρόταση ανάκαμψης της αγοράς και τόνωσης του εισοδήματος που έχει υλοποιηθεί από έτους 2100 και οπίσω.
Δια να το αποφάσισε η πάλαι ποτέ πρώτη κυρία Hilary, έτσι θα είναι: «στη λίστα των ενεργών τρομοκρατικών οργανώσεων του εξωτερικού εξακολουθούν να περιλαμβάνονται ο “Επαναστατικός Αγώνας” και η “17 Νοέμβρη”». Εκείνο που μου προξενεί βαθύτατη εντύπωση όμως, είναι το γεγονός –προκύπτει εκ των παραπάνω- ότι δια τις ΗΠΑ θεωρούμαστε εξωτερικό! Πραγματικά δεν το ήξερα… Να, αυτά τα κενά εις την ενημέρωση είναι που δημιουργούν παρανοήσεις και ταλανίζουν το ιερό δημοσιογραφικό λειτούργημα…
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Και η αλήθεια είναι αυτή: σχολειό πια δεν υπάρχει. Κινείται μονάχα ακόμη ένας ανήθικος κι αρρωστημένος οργανισμός γεμάτος από δηλητήριο και παραφροσύνη, που πολύ σύντομα θα επιδράσει θανατηφόρα σ’ όλη την κατοπινή ζωή του τόπου μας. Μια σάπια και ξεχαρβαλωμένη μηχανή όπου από ανάγκη ρίχνουμε μέσα μια καθαρή κι αγνή ζωική παραγωγή –τα ευκολόπλαστα παιδιά μας- για να μας τα μεταβάλλει ύστερα από λίγα χρόνια σε μούμιες κατάξερες και φασκιωμένες ή σε κινούμενα μιάσματα ανασυρμένα σαν από τάφους…
Μίλτος Κουντουράς – «Κλείστε τα σχολεία»

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Ο φασισμός είναι βία, όμως η βία δεν είναι φασισμός πάντα, όπως προσπαθεί –για λόγους δικούς της- να δημιουργήσει την εντύπωση η αστικο-δημοκρατική προπαγάνδα. Η βία ασκεί μια δικτατορία πάνω στο λαό, δεν είναι το ίδιο πράγμα με τη βία που μπορεί να μεταχειριστεί ο λαός στην πάλη του για την ανατροπή της δικτατορίας.
«Αντιπληροφόρηση» – Απρίλης 1976

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή.

Γεώργιος Σουρής

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Θάθελα λίγο δυναμίτη, θάθελα μιαν έκρηξη
που να σκορπίσει το χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας.
Ευλογία κυρίου τα μυδράλια της ποίησης.
Νίκος Καρούζος

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Οποιαδήποτε ομοιότητα με το σήμερα είναι συμπτωματική…
Ύστερα από την επανάσταση του Ιούλη, όταν ο φιλελεύθερος τραπεζίτης Λαφίτ οδηγούσε στο δημαρχείο θριαμβευτικά τον Λουδοβίκο Φίλιππο, άφησε να του ξεφύγουν οι λέξεις «από δω και μπρος θα κυριαρχούν οι τραπεζίτες». Ο Λαφίτ είχε προδώσει το μυστικό της επανάστασης.

Στην εποχή του Λουδοβίκου Φιλίππου δεν κυριαρχούσε η γαλλική αστική τάξη, αλλά μόνο μια ομάδα της, τραπεζίτες, βασιλιάδες του χρηματιστηρίου, βασιλιάδες των σιδηροδρόμων, ιδιοκτήτες ορυχείων, κάρβουνου και σίδερου, ιδιοκτήτες δασών, ένα μέρος των τσιφλικάδων που συνενώθηκαν μ' αυτούς -η λεγόμενη αριστοκρατία του χρήματος. Αυτή κάθισε στο θρόνο, αυτή υπαγόρευε τους νόμους στις βουλές, αυτή μοίραζε τις δημόσιες θέσεις από το υπουργείο ως τα γραφεία των καπνών. Η ομάδα της αστικής τάξης που κυβερνούσε και νομοθετούσε με τις βουλές, είχε άμεσο συμφέρον στην καταχρέωση του κράτους. Το κρατικό έλλειμμα, αυτό ήταν ίσα-ίσα το καθαυτό αντικείμενο της κερδοσκοπίας της και η κύρια πηγή του πλουτισμού της. Κάθε χρόνο κι από ένα νέο έλλειμμα. Ύστερα από κάθε τέσσερα-πέντε χρόνια κι από ένα νέο δάνειο. Και κάθε νέο δάνειο πρόσφερε στη χρηματική αριστοκρατία μια καινούργια ευκαιρία να κατακλέβει το κράτος που κρατιόταν τεχνικά στο χείλος της χρεοκοπίας και που ήταν υποχρεωμένο να διαπραγματεύεται με τους τραπεζίτες κάτω από τους πιο δυσμενείς όρους. Κάθε νέο δάνειο της πρόσφερε μια ακόμη ευκαιρία να καταληστεύει με χρηματιστηριακές επιχειρήσεις το κοινό που τοποθετούσε τα κεφάλαιά του σε κρατικά ομόλογα και που στα μυστικά τους ήταν μπασμένες η κυβέρνηση και η πλειοψηφία της βουλής.
Και μια που το κρατικό έλλειμμα ήταν το άμεσο συμφέρον της άρχουσας μερίδας της αστικής τάξης, εξηγείται γιατί οι έκτακτες κρατικές δαπάνες στα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Λουδοβίκου Φιλίππου ξεπέρασαν πολύ περισσότερο από το διπλάσιο τις έκτακτες κρατικές δαπάνες του Ναπολέοντα, κι έφτασαν μάλιστα περίπου τα τετρακόσια εκατομμύρια φράγκα το χρόνο, ενώ οι ετήσιες εξαγωγές της Γαλλίας σπάνια ανέβαιναν στο ύψος των 750 εκατομμυρίων φράγκων κατά μέσον όρο. Τα τεράστια ποσά που κυλούσαν έτσι μέσα από τα χέρια του κράτους, έδιναν επί πλέον ευκαιρίες για δόλια συμβόλαια προμηθειών, για δωροδοκίες, καταχρήσεις και για κάθε λογής μπαγαμποντιές. Η εξαπάτηση του κράτους, όπως γινόταν χοντρικά με τα δάνεια, επαναλαμβανόταν και λιανικά στα δημόσια έργα. Οι σχέσεις ανάμεσα στη βουλή και στην κυβέρνηση πολλαπλασιάζονταν σα σχέσεις ανάμεσα σε ξεχωριστές διαχειρίσεις και σε ξεχωριστούς εργολάβους.

Karl Marx

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς λζ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Διέκοψε τον συρμό των σκέψεών μου που οδεύει σφραγισμένος για το πέρασμα της Κασσάνδρας, το τηλεφώνημα του αρχισυντάκτου: «Στείλε ένα γράμμα, μια συλλαβή, αν έχεις το θεό σου» τραγούδησε δίκην Θαλασσινού, ενώ ευρισκόμουν πλησίον ολοκληρώσεως του επίτομου έργου «λήθη, λίθοι και ηλίθιοι», που με ταξί άλλων αναφέρεται σε μια διαλυμένη, άβουλη βουλή που βουλιάζει στη βουλιμία. Η προ Άννα κριτική πάει στον Καϊάφα κι ενταφιάζεται εις τόπο χλοερό, εις τόπο αναψύξεως. Παρόλα αυτά όμως, οι θεσμοί (θες μη) δέον να στηρίζονται, ειδάλλως φθάνουμε εις θλιβεράς διαπιστώσεις, όπως αύτη ενός εκ των τρισχιλίων και πεντήκοντα Πατρινών κυβερνώντων από συστάσεως του νεοελληνικού μορφώματος που αποκαλείται χαριτοβρύτως και κράτος: «Κακοποίηση της δημοκρατίας» διέγνωσε άλλοτε πρόεδρος, κάτι που προφανώς άρχισε να συμβαίνει μετά την αποχώρησή του… Μην ανησυχείτε monsieur, όλα θα φτιάξουν αν και όταν ξυπνήσει ο δήμος και γίνει δείμος. Προς το παρόν -ας μη κρυβόμαστε- δεν παύει ν’ απασχολεί τις γυναίκες το ζήτημα της φορωλογίας: τι φοράει αυτή, τι εκείνη… Ατέλειωτες φορωλογικές συζητήσεις, όπως άλλωστε δεν παύει ν’ απασχολεί τους άντρες η πωλητική, δηλαδή πώς και τι να πουλήσουν ίνα επιβιώσουν.
Το ενδεχόμενο debate προ ευρωεκλογών (εκλογές που αφορούν ευρώ δηλαδή), ανοίγει τον ασκό του Αιόλου δια μια σειρά ακρογωνιαίων λειτουργιών και θεμελιωδών συστατικών της καλύτερης δημοκρατίας που είχαμε ποτέ, ήτις στηρίζεται στη διαφάνεια, στην απόδοση δικαιοσύνης, στην προστασία και ασφάλεια του πολίτη και… παρακαλώ, όχι άλλες μπύρες γι’ απόψε, συνομιλώ με κόσμο. Ευχαριστώ. Λοιπόν, λέγαμε ότι ανοίγει ο ασκός του Εώλου. Διότι συνεπεία τούτων, αίτημα για διενέργεια debate ενόψει εκλογών τους υπέβαλαν ήδη το Σωματείο Καπνοδοχοκαθαριστών «Santa Claus», η Ένωση «Διάλυση», ο Όμιλος Κυριών Φίλων των Φιλοπτώχων και ο Σύλλογος Εθελοντών Άρνησης των Πάντων. Τέλος πάντων. Δυστυχώς δεν πρόλαβαν να υποβάλουν αντίστοιχο αίτημα οι υπερκομματικές και ανεξάρτητες φοιτητικές παρατάξεις, διότι εσχάτως ήταν απασχολημένες με ψηφοθηρία, αποτελέσματα και οργάνωση εκδρομών για Μύκονο, Κούβα, Γένοβα, Μελιγαλά και άλλους (φου)τουριστικούς προορισμούς.
Το άλλο το μάθατε; Κουπόνια για αγορά φορητών υπολογιστών θα διανεμηθούν… του χρόνου στους μαθητές της πρώτης γυμνασίου. Πρόκειται για τα τέκνα εκείνων που πρωτάκουσαν αυτή την εξαγγελία χορήγησης υπολογιστών, όταν ήταν μαθητές και είχαν χαρεί τόσο πολύ τότε…
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Αντίο...

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Ο θεός σήμερα δεν αντιπροσωπεύει πλέον τις ίδιες δυνάμεις όπως στην αρχή της ύπαρξής του. Ούτε κατευθύνει αυτός το ανθρώπινο πεπρωμένο με το ίδιο σιδερένιο χέρι όπως άλλοτε. Μάλλον η ιδέα του θεού εκφράζει ένα είδος πνευματικού ερεθίσματος για να ικανοποιήσει τις μανίες και τις φαντασίες κάθε απόχρωσης της ανθρώπινης αδυναμίας. Κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ανάπτυξης η ιδέα του θεού αναγκάστηκε να προσαρμοστεί σε κάθε φάση των ανθρώπινων υποθέσεων, πράγμα απόλυτα σύμφωνο με την προέλευση της ίδιας της ιδέας.
Emma Goldman

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

«Θυσίασε τον εαυτό σου για κάθε ηλίθια ιδέα. Για τη σημαία, για ένα κομμάτι ύφασμα. Θυσίασε τον εαυτό σου για το έθνος που είναι απλώς κάτι φανταστικό, επειδή η γη δεν είναι πουθενά χωρισμένη σε έθνη. Είναι η πονηριά των πολιτικών που χωρίζει τη γη πάνω στο χάρτη. Θυσιάζεσαι για γραμμές που είναι ζωγραφισμένες πάνω στο χάρτη!».
Osho