Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Οταν η τάξη είναι αδικία, η αταξία είναι ήδη η απαρχή της δικαιοσύνης.
Romain Rolland

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

"Πρόκειται για αλήτες που δεν σέβονται την ανθρώπινη ζωή".
Κώστας Λουράντος - πρόεδρος Φαρμακευτικού Συλλόγου Αθήνας (σήμερα)

"Η βασική αιτία του κακού είναι ότι η κυβέρνηση διατηρεί ένα Σώμα που αποτελεί ντροπή, τα ΜΑΤ. Δεν είναι αστυνομία αυτό, αυτό είναι Σώμα ΕΣ-ΕΣ, είναι χειρότερο από την ΕΣΑ, τα μέλη του είναι κακούργοι, όχι ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν κακούργοι, αλλά εκπαιδεύονται για να γίνουν κακούργοι. Τους είδα στη Ρόδο όπου επιτέθηκαν εναντίον ενός λαού που έκανε μια ειρηνική παρέλαση. Επιτέθηκαν με τέτοια λύσσα που δεν έχω δεί ούτε στους Ιταλούς φασίστες, όταν ήμουν παιδί στη Ρόδο (...) Ας έχουμε μια ειδική συνεδρίαση για το αν μπορεί μια δημοκρατία να διατηρεί κρατικά όργανα τύπου ΜΑΤ. Αυτά είναι μόνο για τους 'Χίτλερ', μόνο για τους 'Μουσολίνι'. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν σε μια δημοκρατική πολιτεία"
Γιάννης Ζίγδης - πολιτικός (Νοέμβριος 1980)

Αστυνομική κτηνωδία - ο μετασχηματισμός της εγκληματικότητας σε μηχανισμό εξουσίας
Από τον ψυχίατρο Κλεάνθη Γρίβα
Αυτό το σημείωμα για την αστυνομική βία, αφορά κατ’ αποκλειστικότητα εκείνες τις (ένστολες και μη) ψυχοπαθητικές «προσωπικότητες» που είναι επιρρεπείς στην άσκηση της βίας και αφιερώνεται στους -πάντοτε άνευ διακριτικών- θρασύδειλους (ένστολους και μη) «κυνηγούς κεφαλών» οι οποίοι είθισται να αυθαιρετούν απεριόριστα και εκ του ασφαλούς, εξαιτίας της κάλυψης ή της ανοχής των υπηρεσιακών και πολιτικών τους προϊσταμένων.
Η βία και η αυθαιρεσία είναι, σ' ένα βαθμό, συνυφασμένες με τη λειτουργία της αστυνομίας σε όλες τις κοινωνίες. Αλλά μόνο στις απολίτιστες κοινωνίες (που κανοναρχούνται από ένα κράτος-πορνείο το οποίο φιλοδοξεί να επαναμεταβληθεί σε κράτος-σφαγείο), η βία και η αυθαιρεσία μπορεί να αποτελούν προβαλλόμενο πρότυπο, θεσμικά επικυρωμένο στοιχείο, εξουσιαστικά καλυπτόμενη και υπηρεσιακά δικαιωμένη συμπεριφορά ενός ειδικού τμήματος των δυνάμεων της «τάξης».
Η βία αποτελεί εγγενές δομικό στοιχείο της αστυνομίας ως κατασταλτικού θεσμού. Και εξαιτίας αυτού, είναι φυσικό να εμφιλοχωρούν σ’ αυτή αρκετές διεστραμμένες ψυχοπαθητικές προσωπικότητες, οι οποίες μπορούν να επιδίδονται ατιμώρητα σε ατομικές και συλλογικές ασκήσεις νεκροφιλίας και θανατολατρείας (έχοντας πάντοτε την κάλυψη της «προϊσταμένης αρχής» -υπηρεσιακής και πολιτικής- και των συναδέλφων τους).
Αυτές οι ψυχιατρικές περιπτώσεις (οι οποίες διαφεύγουν την ψυχιατρική θεραπεία επειδή έχουν τη δυνατότητα να εκτονώνουν την κακοήθη επιθετικότητάς τους εναντίων ανυπεράσπιστων πολιτών, εκ του ασφαλούς, υποδυόμενοι τους αστυνομικούς), ανταποκρίνονται σε ένα νέο σωματικό, χαρακτηριοδομικό και συμπεριφορικό τύπο στο εν εξελίξει οργουελιανό «1984»:
• Ένα εξουσιαστικά μεταλλαγμένο ζόμπι, που η ύπαρξή του εξαντλείται στα χέρια, τα πόδια, το περίστροφο, το κλομπ, κάποια γεννητικά όργανα (ανύπαρκτης ή αμφίβολης λειτουργικότητας) και έναν απλαστικό εγκέφαλο (ο οποίος διευκολύνει αφάνταστα την επιτέλεση του θεάρεστου λειτουργήματος του βασανιστή).
• Μια διεστραμμένη ψυχοπαθητική προσωπικότητα, ένα φρανκενσταϊνικό μείγμα Παπαχρόνη, Ντάλτον, Νταβέλη και κουτσαβάκη, που προγραμματίζεται εξουσιαστικά για να εκδηλώνει μια ανεξέλεγκτη καταστρεπτική επιθετικότητα και να δηλώνει ξεδιάντροπα με χίλιους τρόπους ότι (αυτό, το διανοητικά υπολειπόμενο ζόμπι) είναι το ευνοούμενο εκτελεστικό όργανο της εξουσίας και έχει εξοπλιστεί με το αποκλειστικό δικαίωμα «να γαμάει και να δέρνει» και αντιστρόφως.
• Ένα αποκρουστικό ανθρωποειδές (που η εμφάνισή του και μόνο θίγει την αισθητική και προσβάλλει την αξιοπρέπεια κάθε πολιτισμένου ανθρώπου), το οποίο με την αλαζονεία, τις κουτσαβάκικες κινήσεις, το ηλίθιο βλέμμα και τον πρωτόγονο λόγο του, εκτοξεύει εναντίον της κοινωνίας την αφόρητη χυδαιότητα, το απύθμενο κενό, την τρομακτική βαρβαρότητα και το καταχθόνιο ψυχοδιανοητικό του σύμπαν.
Συνεπώς, όσοι ένστολοι και μη επιδίδονται στο «ευγενές άθλημα» της κακοποίησης ή της δολοφονίας ανυπεράσπιστων πολιτών ή κρατούμενων, δεν είναι παρά θρασύδειλα ανθρωποειδή τα οποία χαρακτηρίζονται από ένα πελώριο έλλειμμα ανθρωπιάς, πολιτισμού, μόρφωσης, καλλιέργειας και ευαισθησίας, διακατέχονται από ένα αβυσσαλέο μίσος για οτιδήποτε ξεφεύγει από το στενό τους ορίζοντα και –με την ύπαρξή τους- κάνουν να διαγράφεται σκοτεινό το μέλλον της κοινωνίας.
Κουκουλοφόρα κτηνωδία
Όταν η αποκρουστικότητα των ενεργειών εκείνων που συγκροτούν τα (άτυπα) Ειδικά Τάγματα Κτηνωδίας υπερβαίνει ή πρόκειται να υπερβεί τα όρια ανοχής της κοινωνίας, οι φυσικοί αυτουργοί της κτηνωδίας φροντίζουν να καλύψουν τα «πρόσωπά» τους με κουκούλες (με πλήρη κάλυψη των πολιτικών και διοικητικών προϊσταμένων τους). Πράγμα που αφενός καλύπτει την ανωνυμία τους και αφετέρου αποκαλύπτει το επαίσχυντο της δραστηριότητάς τους (την οποία οι ίδιοι επιθυμούν διακαώς ως τοξικομανείς της βίας για όσο μπορεί να επιτελείται εν κρυπτώ και της οποίας την αποκάλυψη φοβούνται αενάως εξαιτίας της απαξίας που εμπεριέχει.
Η χρήση της κουκούλας παραπέμπει συνειρμικά -πάντοτε- στον υπόκοσμο (ληστές τραπεζών, τρένων, κ.α.) και στους συνεργάτες των εκάστοτε κατακτητών μιας χώρας (Ελλάδα, Αλγερία κλπ). Συνεπώς, η υιοθέτηση από την αστυνομία της κουκούλας (δηλαδή η οικειοποίηση ενός συμβόλου που ήταν πάντοτε σήμα κατατεθέν της εγκληματικότητας από την αστυνομία), σημειολογικά υποδηλώνει ότι η αστυνομία εγκληματοποιείται.
Παραφράζοντας ελαφρά τον Μισέλ Φουκό, μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι: «Η σχεδόν μυθική σπουδαιότητα που αποκτάει ο κουκουλοφόρος αστυνομικός οφείλεται στο γεγονός ότι η εγκληματικότητα, στο πρόσωπο του πάνοπλου μπάτσου που καλύπτει το πρόσωπό του με μια κουκούλα, απέκτησε φανερά τη διφορούμενη κατάσταση του αντικειμένου και του οργάνου ενός αστυνομικού συστήματος που την καταπολεμά και ταυτόχρονα συνεργάζεται μαζί της.
Ο κουκουλοφόρος αστυνομικός σημειώνει τη στιγμή που η εγκληματικότητα, διαχωρισμένη από τις άλλες παρανομίες, εντάσσεται στην εξουσία και αντιστρέφεται. Είναι η εποχή όπου πραγματοποιείται η άμεση θεσμική διασύνδεση της αστυνομίας και της εγκληματικότητας.
Συγκλονιστική στιγμή όπου η εγκληματικότητα μετατρέπεται σε μηχανισμό της εξουσίας... Τέλος με τη σαιξπηρική εποχή, όπου η εξουσία ταυτίζεται με τη φρίκη σε ένα και το αυτό πρόσωπο. Θ' αρχίσει σε λίγο το καθημερινό μελόδραμα της αστυνομικής ισχύος και της συνενοχής του εγκλήματος με την εξουσία». (Μισέλ Φουκό, Επιτήρηση και Τιμωρία, σ. 372).
Οι κουκουλοφόροι αστυνομικοί που υιοθετούν τις ενδυματολογικές «προτιμήσεις» των εγκληματιών δήθεν αντιπάλων τους, με την αποκρουστική βιαιότητα της συμπεριφοράς τους, πλήττουν καίρια την ανθρωπιά, τις δημοκρατικές ευαισθησίες, την ηθική και την αισθητική μας και αποκαλύπτουν σ’ ολόκληρη την κοινωνία το καταχθόνιο ψυχοδιανοητικό τους σύμπαν, την προφανή χυδαιότητα και την απύθμενη βαρβαρότητα της ύπαρξής τους, με μια πρωτοφανή επίδειξη του θρασύδειλου «τσαμπουκά» τους που καλύπτεται από τους διαχειριστές της εξουσίας.
Η φιλμογράφηση της κτηνωδίας
Ενίοτε η βαρβαρότητα αυτή τυχαίνει να φιλμογραφείται με αποτέλεσμα να προβάλλεται δημόσια η ανατριχιαστική κακοποίηση πολιτών από ανώμαλους κουκουλοφόρους και να εισβάλλει στα σπίτια μας μια ομάδα ανθρωπόμορφων τεράτων που υποδύονται τους αστυνομικούς, οι οποίοι (καλυπτόμενοι πίσω από την ανυπαρξία οποιουδήποτε διακριτικού που θα μπορούσε να φανερώσει την ταυτότητά τους) πρωταγωνιστούν σ’ ένα έργο με τίτλο «η αποθέωση της αστυνομικής βαρβαρότητας», που προβάλλεται όλο και πιο συχνά.
Κάθε φορά που τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων προβάλλουν τα άτυπα Ειδικά Τάγματα Κτηνωδίας επί το έργο, μια ομάδα ανθρωποειδών που χαρακτηρίζονται από ένα πελώριο έλλειμμα ανθρωπιάς, πολιτισμού, μόρφωσης, καλλιέργειας και ευαισθησίας και διακατέχονται από ένα αβυσσαλέο μίσος για οτιδήποτε ξεφεύγει από τον σωληνοειδή διανοητικό τους ορίζοντα, μπορούν να φτύνουν και να ποδοπατούν ατιμώρητα τις κατακτήσεις του πολιτισμού και να σκιαγραφούν το μέλλον του αστυνομικο-εγκληματικού Μεσαίωνα που επιφυλάσσουν στην κοινωνία οι διαχειριστές της εξουσίας.
Πεδίο σύγκρουσης και συγχρόνως αντικείμενο νομής από τους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας, το κράτος στη χώρα των Γραικών και των Γραικύλων θεωρείται όχι σαν ένας θεσμός συνέχειας που η λειτουργία του διέπεται από κάποιους γενικά αποδεκτούς και σχετικά σταθερούς κανόνες (όπως συμβαίνει στις σύγχρονες φιλελεύθερες-ολιγαρχικές κοινωνίες) αλλά ως αποκλειστικό φέουδο των εκάστοτε διαχειριστών του.
Σε κάθε κρατικό μόρφωμα η αστυνομία αποτελεί έναν εξαιρετικά ευαίσθητο «μακρύ βραχίονα» της εξουσίας, απέναντι στον οποίο οι επαγγελματίες πολιτικοί κρατούν μια αμφιθυμική στάση: Ως αντιπολίτευση προσπαθούν να περιορίσουν τις δραστηριότητές της στα πλαίσια του νόμου, ενώ ως κυβέρνηση διακηρύσσουν την ανάγκη της υπέρβασης αυτών των ορίων στο όνομα της προστασίας της κοινωνίας από κάποιο, συνήθως φανταστικό ή κατασκευασμένο, κίνδυνο.
«Το κράτος είναι οι αστυνομικοί» (μου), (δηλαδή Εγώ), αποφαίνονται οι εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας, αποδεικνύοντας ότι η διαχείριση της εξουσίας ήταν και παραμένει υπόθεση του μίστερ Χάϊντ και όχι του δόκτορα Τζέκιλ. Μ’ άλλα λόγια, η εξουσία βρίσκεται συγχρόνως στην άκρη του πιστολιού και στον πυρήνα της σχιζοφρένειας. Συνεπώς, η κατοχή του πιστολιού και η εξουσιοφρένεια, είναι αναγκαίες ιδιότητες εκείνων που διεκδικούν και διαχειρίζονται την εξουσία, ασχημονώντας ατιμώρητα σε βάρος όλων μας.
Η αμέλεια ή η αδυναμία κάθε κοινωνίας να επιβάλλει όρια στη φρίκη που συνεπάγεται κάθε αυθαίρετη άσκηση της εξουσίας, την καταδικάζει να ζήσει τη φρίκη χωρίς όρια του οργουελιανού «1984» που, δυστυχώς, δικαιώνεται ασταμάτητα.
Προς Θεσσαλονικείς νη΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Δεν το συνηθίζουμε, αλλά καλά και διδακτικά είναι ενίοτε και τα ανέκδοτα. Ιδού τρία τεμάχια:

Νέα Υόρκη, κάπου στη μέση του Manhattan, ένα σκυλί επιτίθεται σ’ ένα κοριτσάκι. Το κοριτσάκι ύστερα από δυο-τρεις δαγκωνιές πέφτει κάτω αιμόφυρτο, η μαμά του ουρλιάζει αλλόφρων «βοήθεια, βοήθεια!» και ξαφνικά τρέχει ένας τύπος, αρπάζει ένα ρόπαλο, ρίχνει μια στο σκύλο, τον σωριάζει αναίσθητο και σώζει το κοριτσάκι. Αγκαλιές και φιλιά η μαμά, «σ’ ευχαριστώ» του λέει, «είσαι ήρωας και αύριο όλες οι εφημερίδες της Νέας Υόρκης θα γράψουν για τον ηρωικό Νεοϋρκέζο που πάλεψε με τον άγριο σκύλο κι έσωσε τη ζωή ενός μικρού κοριτσιού». «Μα δεν είμαι Νεοϋρκέζος» λέει εκείνος. «Τι σημασία έχει;» λέει η μάνα, «θα γράφουν για τον ηρωικό Αμερικάνο που πάλεψε με τον άγριο σκύλο κι έσωσε τη ζωή ενός μικρού κοριτσιού». «Μα ούτε Αμερικάνος είμαι» ξαναλέει εκείνος. «Και τι είστε;» ρωτάει η μαμά, για να πάρει την απάντηση: «Ιρανός»... Την επόμενη, ο μετανάστης ρίχνει μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και διαβάζει: «Ιρανός τρομοκράτης χτυπά βάναυσα αμερικάνο σκύλο!»…

Είναι ένα κινεζάκι, ένα αμερικανάκι κι ένα ελληνόπουλο και συζητάνε: Λέει λοιπόν το κινεζάκι: «Εμένα ο πατέρας μου δουλεύει εκατό χιλιόμετρα μακριά από δω, σχολάει στις τρεις και με το καινούργιο τρένο στις τρεις και τέταρτο το τραπέζι είναι στρωμένο!». «Καλό» λέει το αμερικανάκι, «αλλά εμένα ο πατέρας μου δουλεύει στη ΝΑSΑ και με τον καινούργιο πύραυλο, πηγαινοέρχεται στο διάστημα. Στις δύο σχολάει και στις τέσσερις τρώμε!». «Τι λέτε ρε;» λέει το ελληνόπουλο, «εμένα ο πατέρας μου είναι δημόσιος υπάλληλος, σχολάει στις δυόμισι και δύο παρά είκοσι έχουμε ήδη φάει»...

Σ’ ένα αγροτικό μπλόκο παρατηρείται μεγάλη αναταραχή. Ένας εγκλωβισμένος οδηγός ρωτάει κάποιον από τους συγκεντρωμένους αγρότες τι συμβαίνει κι εκείνος του λέει: «Πιάσαμε όμηρο την Κατερίνα Μπατζελή και ζητάμε λύτρα από τον κόσμο για να ρεφάρουμε τις αποζημιώσεις και τα υπεσχημένα που δεν πήραμε. Αλλιώς θα την καταβρέξουμε με βενζίνη και θα της πετάξουμε ένα αναμμένο σπίρτο. Καταλαβαίνετε ότι μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, ζητάμε από κάθε οδηγό να κάνει μια δωρεά». Ο οδηγός ρωτάει «και πόσα δίνει συνήθως κάθε οδηγός;» για να πάρει την απάντηση: «Γύρω στα δύο λίτρα»…
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη")

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Τρεις πλέον οι πορείες στην Ξάνθη, τρεις κι ο κούκος σ’ αυτές

Τραγέλαφος! Τριάντα άτομα οι μετέχοντες στην «πορεία» Γ.Σ.Ε.Ε.-Α.Δ.Ε.Δ.Υ., διαλύθηκαν στα καφενεία!

Το απογοητευτικό δυόμισι τοις χιλίοις (αριθμός: 2,5‰) των Ξανθιωτών συνέθεσε τον αριθμό εκείνων που συμμετείχαν στη σημερινή κρίσιμη και κομβική πανελλαδική απεργία, την ώρα που στο «ναό της δημοκρατίας» υποθηκευόταν το παρόν, το μέλλον και η κουρελιασμένη «λαϊκή κυριαρχία»…
Την ώρα που περίσσευε η λαϊκή οργή σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στους δρόμους της Ξάνθης απλώς… βολτάριζαν τρεις διαφορετικές πορείες! Η θλιβερή λιτανεία του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Ξάνθης με τριάντα σιωπηλούς περιπατητές, η καθιερωμένη ξεχωριστή –και καταφανώς πιο θορυβώδης- πορεία του ΠΑΜε και η… έκπληξη της χθεσινής ημέρας: η Πρωτοβουλία Αντίστασης μαζί με εργαζόμενους, φοιτητές, μέλη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου με άλλα εκατόν είκοσι άτομα…
Ασφαλώς αυτό το τρίτο, αποσχισθέν μπλοκ αποτέλεσε την είδηση της χθεσινής ημέρας. Τα μέλη του συγκεντρώθηκαν μπροστά από το κτίριο της αντιπεριφέρειας Ξάνθης, πέρασαν από το Ε.Κ.Ξ. όπου στάθηκαν φωνάζοντας συνθήματα και πορεύτηκαν ξεχωριστά στους δρόμους της πόλης αφήνοντας σύξυλους τους τριάντα (καταμετρημένους από εμάς) συμμετέχοντες στη συγκέντρωση και πορεία των Γ.Σ.Ε.Ε. και Α.Δ.Ε.Δ.Υ. Οι οποίοι τριάντα διήνυσαν τα πεντακόσια μέτρα μέχρι την πλατεία Δημοκρατίας και σκορπίστηκαν στα πέριξ καφενεία!... Όσο για το ΠΑΜε, αφού έκανε τον καθιερωμένο γύρο του κέντρου, ανανέωσε το ραντεβού του για το απόγευμα της Τρίτης, αλλά και της Τετάρτης.
Η παραπάνω θλιβερή εικόνα, ασφαλώς δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες βρίσκονται όλο και πιο απομονωμένες, τα πολιτικά «μαγαζιά» όλο και πιο συρρικνωμένα, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των εργαζόμενων παραμένει αμέτοχη όταν δεν εκτονώνεται στις άγευστες, βερμπαλιστικές και δίχως προοπτική μαζώξεις των «αγανακτισμένων». Την ίδια ώρα, οι δημοσιογράφοι συμμετείχαμε σε μία αστεία και –κατά πολλούς- προβοκατόρικη τετράωρη στάση εργασίας, που δεν είναι του παρόντος να εξηγηθεί…

στη φωτογραφία (κλικ για μεγέθυνση): Ο τραγελαφικός "επιτάφιος" του Ε.Κ.Ξ. λίγο πριν σκορπιστεί στα καφενεία

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Γιατί τάχα –και με ποιο ηθικό δικαίωμα– πρέπει να μιλήσω για το Επταπύργιο, όταν δεν υπήρξα παρά μόνο ένας από τους χιλιάδες ανώνυμους που πέρασαν από εκεί –και πώς να λησμονήσουμε εκείνους που για πάντα έμειναν εκεί. Ναι, κράτησα κι εγώ μερικά χαρτιά ημερολογίου. Όσα δεν χάθηκαν τα έσκισα μετά από χρόνια, όταν οριστικά πια κατάλαβα πόσο ισχνές είναι κάποιες “γραπτές μαρτυρίες”, πόσο τελικά οι “αναμνήσεις”, τα προσωπικά βιώματα, οι απόπειρες μυθοποίησης κινδυνεύουν να γίνουν εύκολα γλυκερό φολκλόρ και να γλιστρήσουν στη συνθηματολογία και στο “αχ, εμείς οι καημένοι”...
Μανόλης Αναγνωστάκης

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Το να συνηθίζει κανείς την απελπισία, είναι πολύ χειρότερο και από την ίδια την απελπισία...
Albert Camus

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011



Άξιος ο διάδοχος του Κανέλλου

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Όλοι εμείς, που σκάβουμε με τα νύχια μας τον ουρανό, ώρα μεσάνυχτα, για να φωνάξουμε στον ήλιο "φτου ξελεφτεριά",
όλοι εμείς, που δραπετεύουμε απ'το φεγγίτη της οδύνης για να φιλήσουμε στο στόμα τη χαρά,
όλοι εμείς που μαλώσαμε στη μοιρασιά των άστρων,
που δε συναντήσαμε ποτέ κανέναν στο δρόμο μας για να μας δώσει πληροφορίες, κατά που πέφτει η σιγουριά,
όλοι εμείς, που όταν βρεθούμε κάτω από ερείπια διώχνουμε με χαμόγελα τους διασώστες,
όλοι εμείς, που ψάξαμε στ' αζήτητα να βρούμε τα στολίδια της ψυχής μας,
που κάναμε τα μεγάλα ταξίδια μας στις φτερούγες των κύκνων,
Όλοι εμείς, οι σιωπηλοί ακροβάτες μιας υπόσχεσης μάταιης,
όλοι εμείς, που παραπλανήσαμε τους ανέμους,
που ξελογιάσαμε τις ελπίδες,
όλοι εμείς, που ερωτευτήκαμε ότι μας αφάνιζε,
όλοι εμείς οι αφρούρητοι, που δεν είχαμε ποτέ ένα άλλοθι για τα λάθη μας,
όλοι εμείς οι αντιρρησίες της παρηγοριάς,
όλοι εμείς, είμαστε μπάσταρδα του Θεού.
Ακόμα κι αν φοβήθηκε να μας αναγνωρίσει, ένα είναι το σίγουρο.
Μας έχει αδυναμία. Να το ξέρετε.
Αλκυόνη Παπαδάκη

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Χαρακτηρίζω τον εαυτό μου κομμουνιστή, διότι ο κομμουνισμός μου φαίνεται ότι είναι το ιδανικό το οποίο πρέπει να επιδιώκει η ανθρωπότητα, καθώς η αγάπη με­ταξύ των ανθρώπων και η αφθονία των αγαθών θα τους απαλλάξουν από τον φόβο της πείνας, καταστρέφοντας έτσι το μείζον εμπόδιο για την αδελφοσύνη τους.
Εάν όντως θα υπάρχει ελευθερία και πνεύμα αδελφοσύνης, τότε όλες οι λύσεις θα έχουν τον ίδιο στόχο της χειραφέτησης και της διαφώτισης του ανθρώπου και θα καταλήξουν να εναρμονισθούν δια της συγχωνεύσεως Εάν -αντίθετα- δεν θα υπάρχει ελευθερία και η επιθυμία για το καλό όλων θα απουσιάζει, η όποια μορφή οργάνωσης δεν μπορεί παρά να έχει ως αποτέλεσμα την αδικία την εκμετάλλευση και τον δεσποτισμό.
Errico Malatesta

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Καθισμένη η δημοκρατία
πάνω σε τριακόσια σκαμνιά
πίνοντας τριακόσιους καφέδες
και άλλα τόσα τσιγάρα
ξύνει τον κώλο της ηδονικά
με τρεις χιλιάδες νύχια.

Αργύρης Μαρνέρος

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς, νζ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Εισήλθαμε –φευ- εις Φεβρουάριο, μήνα χωλό, ψυχρό και καρναβαλιστή. Φέτος μάλιστα το καρναβάλι είναι διπλό, αφού κορυφώνεται την ημέρα που εορτάζουν οι θεωρούμενοι ερωτευμένοι καρνάβαλοι, εις αντίθεση με τους κανονικούς ερωτευμένους που εορτάζουν άπασες τις υπόλοιπες ημέρες του έτους.
Εξακολουθώντας την καθ’ εβδομάδα φλυαρία μου –ήτις μου αποφέρει μηνιαίο εισόδημα περί τα τέσσαρα χρυσά σκούδα ή οκτώ τάλαντα (240 μνες)- θα σας ομιλήσω σήμερα περί μιας σημαντικής προσωπικότητος. Αναφέρομαι εις ευειδή και καλλίπυγον –δια τα δεδομένα της Αττικοβοιωτίας και Φθιώτιδος, όθεν ορμώμενη κατέκτησε το διευθυντήριον της Αχαρνών- βλάχα. Η περί ης ο λόγος παρουσιαζόμενη παλαιότερα ως super Κατερίνα και αποδεικνυόμενη τελικά κυρα-Κατίνα και εκ Λαμίας λάμια, ηράσθη σφόδρα και έκτοτε υπηρετεί πιστώς την ανυπέρβλητον επιστήμη της urbi et orbi πομφολυγολογίας. Εδώ έρχομαι να συμφωνήσω με τον ερίτιμο κ. Κλεάνθη Γρίβα ότι «μέσα στο μπουμπουνητό της βλακείας βουβαίνεται η λογική», αλλά προτίθεμαι να στηλιτεύσω τα επιστημονικά ανακλαστικά του. Μα, είναι δυνατόν, ψυχίατρος ων και ενεργός πολίτης ο ίδιος, να μη χρησιμοποιήσει την λαμπρά τοιαύτη πολιτική υπηρέτρια -την Abigail κατά την αρχαία αγγλική- δια να την μελετήσει και να εξαγάγει χρήσιμα δια την ανθρωπότητα συμπεράσματα; Και τι κάνει η λοιπή επιστημονική κοινότης;
Μιας και καταπιαστήκαμε με τας θήλεις, δεν σας κρύβω Άντζελα ότι επιθυμώ διακαώς να βοηθήσω ώστε ν’ αλλάξει η λιμνάζουσα κατάστασις του μηδενικού έργου σας. Τώρα που απήλθε η προκάτοχός σας (sorry, με πληροφορούν εκ του control ότι ήτο Ο προκάτοχος, sorry ξανά) απελευθερώθηκε η φαντασία και τα προοδευτικά ανακλαστικά μου. Τι σκέφτεστε (αν σκέφτεστε) υμείς ως μότο της φετινής φουτουριστικής τουριστικής καμπάνιας προς άγραν πελατών εις το μαγαζί που βαίνει κατά διαόλου; Σας προτείνω –αφιλοκερδώς δι’ υμάς- το «μας τα ακουμπάτε, σας τον ακουμπάμε», με σαφείς αναφοράς εις το διονυσιακό στοιχείο και στο traditional greek καμάκι. Αν πάλι το βρίσκετε σεξιστικό όπως ημείς υμάς παλαιότερα, έχω κι άλλο: «Κέρνα μας, κέρνα μας / άντε να κερνάς, να καλοπερνάς». Αν αυτό πάλι το βρίσκετε κάπως επαιτειακό (εκ της τάσης μας προς επαιτεία), ραγιάδικο (εκ της παλαιόθεν έξης μας) και υποτελές (δεν θα έχετε ιδέα από ΓΣΕΕ, ε;), δώστε μου χρόνο και θα σας προτείνω και τρίτο (και μακρύτερο).
Καλά κρασιά.
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

Μπορώ και να μαλώσω για τον καθένα
για κάθε τι που βρίσκω σωστό, δίκιο κι ωραίο
σ’ αυτό δεν μ’ εμποδίζουν τα χρόνια μου
αλλά τι να γίνει, από καιρό ξέχασα να σαστίζω.
Το σάστισμα, με τα υπερβολικά στρόγγυλα ανοιχτά
και με τα υπερβολικά νέα μάτια του
μ’ εγκατέλειψε κι έφυγε.
Κρίμα.

Nazim Hikmet – Tanganyika 1963

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011






Ένα πρώτο σχόλιο για τον ανασχηματισμό

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Το εργατικό κίνημα του 1900 ή και του 1936, δε συντρίφτηκε από τη φασιστική καταστολή ούτε εξαγοράστηκε με τρανζίστορς και ψυγεία: κατέστρεψε τον ίδιο του τον εαυτό σα δύναμη αλλαγής, γιατί επιδίωξε τη διατήρηση της προλεταριακής συνθήκης αντί να στοχεύσει στην υπέρβασή της. Στην καλύτερη περίπτωση εξασφάλισε μια καλύτερη ζωή για τον κόσμο του μόχθου. Στη χειρότερη, τον οδήγησε σε παγκόσμιους πολέμους. Όλα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν και η επιτυχία ταινιών που αναφέρονται στην εργατική κουλτούρα, είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι περνάει από την πραγματικότητα στις αναμνήσεις και στα μουσεία. Οι σταλινικοί έχουν γίνει σοσιαλδημοκράτες και οι σοσιαλδημοκράτες κεντροαριστεροί. Όλοι πηγαίνουν προς τα δεξιά και σε λίγο οι τροτσκιστές θα αυτοαποκαλούνται ριζοσπάστες δημοκράτες. Ο άλλοτε επαναστατικός χώρος έχει βυθιστεί στην αδυναμία και τη νοσταλγία. Όσο για εμάς, δεν θα αισθανθούμε άσχημα ούτε στιγμή για την εποχή που αποκαλούσαν τον Mπρέζνιεφ κομμουνιστή και που χιλιάδες νέοι κατέβαιναν στους δρόμους τραγουδώντας τη Διεθνή, ενώ στην ουσία υποστήριζαν ομάδες που προσπαθούσαν να γίνουν η άκρα αριστερά της αριστεράς.
Jules Dauve

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011


Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς νστ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Αφήσαμε πίσω τας εκατό ημέρας που συγκλόνισαν τον κόσμο (καμία σχέση με τας αντιστοίχους δέκα ημέρας του John Reed), ημέρες που σημαδεύτηκαν από το τόσον παραγωγικό έργο της πρασίνου κυβερνήσεως, που έφιππος εις πράσινα άτια (και με διάφορα Α.Τ.Ι.Α. εις τους κόλπους της) βαδίζει εις το μονοπάτι της πρασίνου αναπτύξεως, ουγκ! Καθώς οδεύουμε πλέον για τις χίλιες και μία νύχτες της Χαλιμάς, το χάλι μας δεν περιγράφεται. Από την άλλη: Διαμαντοπούλου: δύο «ου». Ξενογιαννακοπούλου: δύο «ου». Γκερέκου: ένα «ου». Και οι λοιπές (Κατσέλη, Μπατζελή, Μπιρμπίλη), όλες σε -λη σαν τον Μπρους!
Habemus Καλλικράτη! Χαίρετε και αγαλλιάστε αδελφοί, ο θεός μεθ’ ημών και με θυμών’. Ακολουθώντας την τακτική της δήθεν επιλογής των αρίστων και όχι των αρεστών και τα ρέστα, η κυβέρνηση των ρέστων με τα τραβηγμένα παρά της Ευρωπαϊκής Ενώσεως ώτα, έδωσε το στίγμα της: απέλυσε τον επί δύο αιώνας συμβασιούχο Καποδίστρια που κάλυπτε παγίους και λειτουργικάς ανάγκας της παραμυθίας, απέκλεισε τον Ικτίνο χωρίς δευτέρα σκέψη και ανέβασε on stage τον Καλλικράτη (άγνωστο αν ακολουθήθηκε η δεδοκιμασμένη μέθοδος opengov). Και τώρα πώς θα λέγονται οι Καποδιστριακοί δήμοι; Καλλικρατικοί; Τι φρίκη! Και πώς η Καλλικράτεια, όπου πάει δια τοξικά λουτρά μέρος των εγκλωβισμένων της συμβασιλεύουσας; Oh mon dieu! Μην μειδιάτε αδελφοί, σκεφθείτε μόνον τι θ’ απογίνουν άραγε αι νομαρχίαι μας και πού θα στεγάσουμε τώρα τους αποχωρούντες νομάρχες; Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μία κάποια λύσις… Ένιοι δε ήσαν λάβαρον με την ηρωική υπόμνηση «εν τούτω Πανίκα».
Τίνα, συγνώμη που σας ερωτώ έτσι απλά και ίσως ολίγον άκομψα, αλλά μήπως δεν διατρέφεστε σωστά; Δεν λέγω, καλά τα επιλεγμένα ιμάτιά σας, αλλά διατραφείτε ολίγον καλύτερα βρε παιδί μου. Δεν είναι δυνατό υμείς να είστε περί τα 35 χιλιόγραμμα (μεθ’ οστών) και ο Θεόδωρος να υπερβαίνει εις μικτόν βάρος (απόβαρο συν τα πλούσια εις διαστάσεις ιμάτια) τους δύο τόνους. Με τέτοιες εικόνες θα βαδίσουμε εις την πράσινη ανάπτυξη; Με λίθους εις την τσέπη θ’ αντισταθούμε εις τους σφοδρούς ανέμους του μέλλοντος; Φάτε λίγο πουλάκι μου, ουδέν εδιδάχθητε από τους προκατόχους σας και τις ΜΚΟ που σας περιτριγυρίζουν όπως οι μύγες το ξεχασμένο βαζάκι με το κοκό;
Δεν έχουμε Πούτιν και φαλλοί κλίναι… Σπολλάτη.

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011



Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Κύριε, άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα (κι η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα που δεν τ’ αγόρασε κανείς).
Την τιμή δεν κανονίζαμε απ’ την ούγια
η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ.
Η αμαρτία μας: Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
―πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα.
Τώρα, με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησέ μας. Δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας.
Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!
Δημήτρης Αντωνίου

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πώς θα ένιωθε ένας αϊτός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αϊτός νομίζει ότι θα κλωσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αϊτός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αετοί. Μα πού τέτοιο πράμα! Τελικά δε βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν. Όταν ο αϊτός διαπιστώνει κάτι τέτοιο, βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα•πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αετόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αετόπουλο που από την ψηλή φωλιά του θ’ ατενίζει μακριά κόσμους καινούργιους, σκέψεις καινούργιες, καινούργια σχήματα ζωής. Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει τον λυπημένο, τον αποξενωμένο αϊτό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσάει ένας αϊτός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ' ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση όπως κάνει ο απομονωμένος αϊτός. Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αϊτός στη φωλιά.
Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αϊτό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά του φτερά όταν απ’ όξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες που κείνος άντεχε δίχως καμιά προστασία. Όταν τα πράματα γίνονταν σκληρότερα, του πέταγαν μικρές μυτερές πέτρες από κάποια ενέδρα για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν. Όταν ο αϊτός αντιλήφθηκε την κακοήθεια ετούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσχίσει σε χίλια κομμάτια. Μα το ξανασκέφτηκε κι άρχισε να τα λυπάται. Κάποτε, έλπισε, θα βρισκόταν -έπρεπε να βρεθεί- ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αϊτός σαν τον ίδιο του τον εαυτό. Ο μοναχός αϊτός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι εξακολουθεί να κλωσάει κοτόπουλα.
Δεν θέλεις να γίνεις αϊτός, Ανθρωπάκο. Γι’ αυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αϊτούς κι έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλά σου έχουν κλωσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεά σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αϊτούς, τους αϊτούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις. Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και να ‘σαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπυριά σιτάρι. Σ' έμαθαν και να ωρύεσαι “ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!”. Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι ακόμη φοβάσαι τους αϊτούς που κλωσάνε τα κοτόπουλά σου.
Wilhelm Reich

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς νε΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Λοιπόν –«αφήστε με να ολοκληρώσω»- εξεδιώχθη εν μέσω χλεύης και αποστροφής ένας ακόμη παλαιός χρόνος, κατά πώς είθισται. Πρόκειται δια τον ίδιο εθνοσωτήριο χρόνο που προ 365 ημερών, εγένετο δεκτός μετά βαΐων, κλάδων, κωδωνοκρουσιών, πυροτεχνημάτων και λοιπών αρμοζουσών εις κρετίνους εκδηλώσεων. Οι μασκαράδες πανηγυριστές –που δεν έχει σημασία τι πανηγυρίζουν, αρκεί μόνο να υφίσταται πανήγυρις και τζερτζελές- χόρεψαν, σύρθηκαν στα τέσσερα, ξεσκίστηκαν, γκάριξαν και επανέλαβαν την ίδια ιστορία, χωρίς ίχνος συμμόρφωσης και παρά τις κατραπακιές. «Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά» λέει το κυνωνικό νανούρισμα των επιχαιρομένων δια την πρόσθεση ενός ακόμη έτους εις την καμπούρα των και περαιτέρω προσέγγιση του τέλους των. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε δια (περίπου) δισχιλιοστή δεκάτη φορά από γεννήσεως Χριστού και δισχιλιοστή επτακοσιοστή εξηκοστή τετάρτη φορά από κτίσεως Ρώμης.
Υπεδέχθημεν λοιπόν εν έτος πουστη ρωμαϊκή γραφή είναι το «ΜΜΧ», προπομπός του 2011 (ΜΜΧΙ) πουστην ελληνική γραφή θα είναι το «Βια»! Καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει από τους έχοντες το μονοπώλιο της βίας, νούμερα ή με νούμερα, της γειτονιάς ή των ωραίων ορέων και του κάμπου.
Το έτος που είχε εννιά έφυγε, αφήνοντας πίσω τους ψαλιδόκωλους δια τους οποίους ο μήνας έχει εννιά καθ’ εκάστη. Ωστόσο, αποχωρώντας το 2009 (που ετραγουδήθη παρά Τουρνά, ως αναλύσαμε παλαιότερα και γνωρίζουν οι πιστοί Εξώστειοι αναγνώσται) φρόντισε να μας αφήσει κληρονομιά τα δύο μηδενικά του, που κατά ερευνητές εσχατολόγους και e-σκατολόγους συμβολίζουν το πρώτο το παρόν και το δεύτερο το μέλλον της επί του καναπέος κυνωνίας. Διεισδύοντας βαθύτερα στη σημειολογία, αριθμολογία, πομφολυγολογία και φιλολογία περί το νέο (φ)έτος, είναι προφανής Watson η κύρια έννοια που απεικονίζεται στο άθροισμα των ψηφίων του. Και βέβαια, καταδεικνύει τι έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι. Ενώ, γεγονός είναι ότι ο αριθμός 2010 καίτοι άρτιος, δεν σημαίνει ότι ταυτόχρονα δεν είναι και περιττός ως προς τις φρούδες ελπίδες τής εν υπνώσει εργατικής τάξης, που προ καιρού έχει πάει στον παράδεισο μέσω των τηλεναρκωτικών. «Dubito de omnibus, masturbo ergo sum» ψάλλει μέσα από το καρτεσιανό της φρέαρ.
Επαναλαμβάνουμε: Happy new ear μίστερ Σουφλιά! Happy new fear η εξουσία, happy new tear οι παραιτημένοι… Και κα’να χάπι για ν’ αντέξουν το happy new year οι υπόλοιποι…
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011



Σάββατο 4 Ιουνίου 2011



Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Υπάρχουν τρεις Kυριακές την εβδομάδα στην Θεσσαλονίκη. Η Παρασκευή για τους μουσουλμάνους, το Σάββατο για τους Eβραίους και η Kυριακή για τους χριστιανούς. Ή μάλλον δεν υπάρχει καθόλου Kυριακή, διότι ουδέποτε υφίσταται μέρα που να σταματούν εντελώς οι δουλειές.
Πολλές δουλειές κλείνονται στα καφενεία. Αν θέλεις να βρεις κάποιον, πηγαίνεις στο καφενείο που συχνάζει, όχι στον τόπο της εργασίας του. Μερικά καφενεία είναι γεμάτα το πρωί, άλλα γεμάτα το απόγευμα και όλα γεμάτα τα βράδια. Οι Θεσσαλονικείς αγαπούν τη σκιά. Κάποια στιγμή το καφενείο είναι γεμάτο. Ο ήλιος έρπει κατά μήκος του πεζοδρομίου, πάνω από το πλήθος των μικρών τραπεζιών. Σταδιακά οι πελάτες πηγαίνουν στα τραπέζια από την άλλη πλευρά του δρόμου και εγκαταλείπουν την πλευρά που χτυπά ο ήλιος.
Το γεύμα στο σπίτι δεν προτιμάται. Στους Έλληνες αρέσει να δειπνούν κάτω από τα δέντρα και να τους σερβίρουν από το διπλανό εστιατόριο.
John Foster Fraser - "Pictures from the Balkans" (1907)

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Να φυλάγεσαι από εκείνους που θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους ήσυχα και ειρηνικά.
Είναι αδίστακτοι.
Claes Andersson

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
φίλε μου, όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι
σίδερο, με τι πέτρες, τι αίμα, τι φωτιά
χτίζουμε, ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!

Οδυσσέας Ελύτης – «Ήλιος ο πρώτος»