(…) Αν, λοιπόν, πρέπει να αναρωτηθούμε για κάτι, είναι το κατά πόσο αυτές οι κινήσεις αναδιάταξης του αστικού πολιτικού σκηνικού συναρτώνται, σε κάποιο βαθμό, με τα λαϊκά συμφέροντα. Η απάντηση είναι εύκολη και είναι «όχι». Στο βαθμό που όλη αυτή η κινητικότητα δεν περιλαμβάνει την πολιτική εκπροσώπηση της εργατικής τάξης, δεν είναι απλώς αδιάφορη για τον ελληνικό λαό. Είναι εχθρική.

Οι εκλογές είναι πάντοτε το γήπεδο του αντίπαλου. Ειδικά αυτές οι εκλογές, είναι γήπεδο εχθρικό, στο οποίο ο αντίπαλος, με την πανσπερμία των εκπροσώπων που εμφανίζει, επιδιώκει να πετύχει μια σημαντική νίκη. Να πάρει ανάσα. Γι’ αυτό και έχει σημασία, πέρα από και κόντρα στην εκλογολογία, να επικεντρωθεί η προσοχή στα πραγματικά πολιτικά προβλήματα, στην αναγκαιότητα πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης.

(…)

Χωρίς κανένα δικό μας σχόλιο, παραθέτουμε μια χαρακτηριστικότατη ερωταπόκριση από τη συνέντευξη που έδωσε στο «Βήμα» ο «πολύς» Πολ Τόμσεν του ΔΝΤ και της τρόικας: Ερώτηση: «Ανησυχείτε για το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα και την προοπτική μιας νέας κυβέρνησης η οποία θα ήθελε ενδεχομένως να επαναδιαπραγματευθεί ορισμένες πτυχές του νέου προγράμματος;». Απάντηση: «Οι ηγέτες των δύο βασικών κομμάτων μάς έχουν παράσχει διαβεβαιώσεις ότι οι όποιες αλλαγές στις πολιτικές μετά τις εκλογές θα είναι σύμφωνες με τους κύριους στόχους του προγράμματος που εγκρίναμε την Πέμπτη».

εφημερίδα «Κόντρα»

Δεν είμαι στοιχείον κακοποιόν και ταραξίας. Είμαι παιδί του λαού, που συγκινήθηκε διά την οικτρά κατάστασιν των αγροτών της Θεσσαλίας. Ο μηνυτής μου, Γερμανός την καταγωγήν και άνθρωπος των τσιφλικούχων, με κατηγόρησε εις τον Νομάρχην Λαρίσης ως δημεγέρτην, στασιαστήν και ταραξίαν. Η καταγγελία ήτο ψευδής. Εις τους αγρότας ωμίλησα πολλάκις αλλ’ όχι ως στασιαστής. Ωμίλησα ως ανθρωπιστής και κοινωνιστής. Τους υπέδειξα ότι δύναται να διεκδικήσουν τα δικαιώματά των και ότι τα τσιφλίκια είνε η γη των προγόνων των, η βιαίως και ατίμως περιελθούσα εις την κατοχήν των μπέηδων και πασάδων αρχικώς και ακολούθως μεταβιβασθείσα εις τυράννους φέροντας ελληνικά ονόματα, αλλά ψυχήν ανθρωπομόρφων θηρίων…

Εκεί η κατάστασις ήτο αθλία και η εικών απαισία. Έλληνες αδελφοί μας γυμνοί και κάτισχνοι, εφ’ ων τα οστά μόνον και η επιδερμίς προσκολλώνται, χρησιμεύουσιν ως τα φορτηγά ζώα των ημεδαπών τυράννων… Ήρχισα λοιπόν και έργω και λόγω παρέχων εις τους χωρικούς πάσαν δυνατήν ευκολίαν, απαλλάσσων τούτους από τας δουλικάς αγκαρείας, ας καθιέρωσεν η τετρακοσαετής τυραννία των Τούρκων και εξηκολούθησε συνεχίζουσα λίαν ασυστόλως η τεσσαρακονταετής των Ελλήνων τσιφλικούχων απληστία… Καταδικάσατε αυστηρώς τον κατηγορούμενον Αντύπαν, αλλ’ αθωώσατε ασμένως τον συνήγορον της εργασίας και της προόδου.

Μαρίνος Αντύπας

Είμαστε εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί.

Εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε.

Είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα

κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο.

Τάσος Λειβαδίτης

Αν ο καλλιτέχνης δεν θέλει να είναι παπαγάλος ή μαϊμού, πρέπει να κάνει κτήμα του τη γνώση της εποχής του πάνω στην κοινωνική ζωή, παίρνοντας μέρος στους ταξικούς αγώνες. Μπορεί αυτό να φανεί σε μερικούς σαν κατάπτωση, μιας και τοποθετούν την τέχνη -αφού προηγουμένως έχει τακτοποιηθεί η αμοιβή- στις πιο ψηλές σφαίρες. Όμως, οι περισσότερες αποφασιστικές μάχες του ανθρώπινου γένους δίνονται πάνω στη γη, όχι στους αιθέρες και «έξω» στη ζωή, όχι μες στους εγκεφάλους. Κανείς δε μπορεί να υψωθεί πάνω από τις αντιμαχόμενες τάξεις, γιατί κανείς δε μπορεί να υψωθεί πάνω από τον άνθρωπο. Η κοινωνία δεν έχει κανένα κοινό μεγάφωνο όσο είναι χωρισμένη σε αντιμαχόμενες τάξεις. Έτσι, όσοι λένε πως δεν ανήκουν σε κόμματα και δεν ανακατεύονται στην πολιτική, σημαίνει πως ανήκουν στην άρχουσα τάξη.

Bertolt Brecht

Μην αφήνετε τον εαυτό σας να παρασύρεται από τα δόγματα, τις στολές, τις δοξασίες, μην αφήνετε τον εαυτό σας να εξαπατάται από αυτόν που σας κυβερνά, από αυτόν που σας υπόσχεται, από αυτόν που σας φοβίζει, από αυτόν που θέλει να αντικαταστήσει έναν αφέντη μ’ έναν καινούργιο αφέντη, μην είστε κοπάδι, για το Θεό, μην καλύπτεστε πίσω από τα φταιξίματα των άλλων, να αγωνίζεστε, να σκέφτεστε με το μυαλό σας, να θυμάστε ότι ο καθένας είναι κάποιος, ένα πολύτιμο, υπεύθυνο άτομο, δημιουργός του εαυτού του, να το υπερασπίζεστε το εγώ σας, πυρήνα κάθε ελευθερίας, η ελευθερία είναι καθήκον, περισσότερο από δικαίωμα είναι καθήκον.

Αλέκος Παναγούλης

“Σχέση με τους αρχαίους Έλληνες έχουμε εμείς”, λένε οι γάλλοι, οι εγγλέζοι και οι γερμανοί. Εμείς, που τους ανακαλύψαμε, τους αναστυλώσαμε, τους εξηγήσαμε.

Για τους ευρωπαίους οι νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε βαλκανιλίκι, τουρκολογιά και αράπηδες. Είμαστε οι ορτοντόξ. Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοίχους των εκκλησιών.

Οι ευρωπαίοι βλέπουν τους πολιτικούς μας να ψηφίζουν στη Βουλή να μπει το «ορθόδοξος» στην ευρωπαϊκή μας ταυτότητα κατά τη διαταγή των παπάδων και κοιτάζουν ανακατωμένοι και ναυτιάζοντας κατά το θεοκρατικό Ιράν και τους Αγιατολάχους.

Δημήτρης Λιαντίνης

Επιτέλους!

Προς Θεσσαλονικείς ζ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Ως λέγει και μια παλαιά και γνωστή παροιμία, «απ’ τη ζωή ως τον θάνατο είν’ ένα μονοπάτι κι απ’ τον Giorgakis στον Λουκά δυο δάχτυλα και κάτι»… Habemus τσάρο λοιπόν, μετά από άλλη μια μακρά διαδικασία διεθνούς γελοιοποίησης της μπανανίας που ιδρύθηκε, έζησε και πεθαίνει δανειομανής και ένεκεν δανείων. Κάτι που μάλλον –και δυστυχώς- είναι ιστορικά ανεπαρκές για να απαντήσει στα ανεγκέφαλα παράπονα κάποιων «υπερελλήνων» περί αναδέλφου έθνους, ώστε να σωφρονιστούν ή έστω να φράξουν το ανόητο στόμα των. Τη στιγμή μάλιστα που είναι εκείνοι που στηρίζουν πολυποικίλως τέτοιες διαδικασίες και την εν συνόλω γελοιότητα μιας αξίου της μοίρας της χώρας σαλτιμπάγκων.

Anyway, που θα έλεγε και ο… έλληνας πρώην πρωθυπουργός. Το ζήτημα είναι ότι από τον παπα-Αντρέα φτάσαμε στον παπα-Δήμο, παρ’ ότι το ψηφοδοτικό ποίμνιο… άλλα εφρόνησε δια της προ διετίας ετυμηγορίας του. Όμως όόόόόχι, δεν έχουμε καμία συνταγματική εκτροπή (και όχι μόνον εδώ βέβαια…), όλα καλά και παστρικά, αγγελικά κλασμένα… Άλλωστε ουδείς ενοχλείται –πέρα από ανέξοδες μαλακίες αναγραφόμενες εις το διαδίκτυο- καθώς προέχει η εθνική σωτηρία (τουτέστιν «χεστήκαμε και δια τους αλλοεθνείς» που κατοικούν εδώ και πληρώνουν αυτό το υπό κατεδάφιση παρακμιακό και θνησιγενές μπορντέλλο, δια το οποίο πάντα φταίνε οι άλλοι και κυρίως κουτόφραγκοι και παντοειδείς «ξένοι»).

Ήτο πρώτη Νοεμβρίου του 1974 όταν ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών άσκησε ποινική δίωξη εναντίον των Γεώργιου Παπαδόπουλου, Στυλιανού Παττακού, Νικόλαου Μακαρέζου και 62 ακόμη πραξικοπηματιών, για εσχάτη προδοσία. Το ανυπέρβλητο αστείο που απορρέει από τη… φάση, είναι ότι δια πολύ περισσότερα που ξεπερνούν ακόμη και τον ορισμό της εσχάτης προδοσίας, ουδεμία δίωξη έχει ασκηθεί μέχρι στιγμής στις μέρες μας…

Habemus τσάρο! Άντε και σε καλά μεριά…

"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες.

Οδυσσέας Ελύτης

(στην  εαρινή ισημερία και τον τύποις ερχομό της άνοιξης)

Από εργαζόμενο που εργάζεται πάνω από δεκαετία στην Τυποεκδοτική και ο οποίος μαζί με άλλους τρεις συναδέλφους του βρίσκεται σε επίσχεση εργασίας εδώ και περίπου ένα μήνα πήραμε το παρακάτω σημείωμα, το οποίο έστειλε στη διοίκηση της εταιρίας, αμέσως μετά την ανακοίνωση της προσφυγής στο άρθρο 99. Το αναδημοσιεύουμε χωρίς κανένα δικό μας σχόλιο, με την προσθήκη ενός (ρητορικού) ερωτήματος: Αφού λένε ότι δεν θα «κουρέψουν» μισθούς και αποζημιώσεις εργαζόμενων, γιατί δεν φρόντιζαν πρώτα να τους ξεπληρώσουν τα δεδουλευμένα και μετά να κάνουν την προσφυγή; Το σημείωμα του εργαζόμενου δίνει την απάντηση.

Όλα για το καλό μας

Με αρκετές μέρες καθυστέρηση (και κατόπιν εορτής) οι εργαζόμενοι της Τυποεκδοτικής ενημερώθηκαν για τις τρέχουσες εξελίξεις και συγκεκριμένα για την αίτηση υπαγωγής της εταιρίας στο πτωχευτικό κώδικα (άρθρο 99). Σύμφωνα με τα όσα ισχυρίστηκαν οι εκπρόσωποι του εργοδότη, δηλαδή τα μέλη του πολιτικού γραφείου και της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ, όλα αυτά έγιναν για το καλό μας, μην τυχόν και βρεθεί κάποιος κακοπροαίρετος και με κάποια εντολή πληρωμής βρεθεί η εταιρία χρεοκοπημένη και με εντολές κατάσχεσης (so chick). Φάνηκαν επίσης για άλλη μια φορά καθησυχαστικοί και επανέλαβαν για άλλη μια φορά, ότι θα εξοφληθούμε τα δεδουλευμένα μας καθώς επίσης και την πρόθεση του αφεντικού να συνεχίσει τις απολύσεις λόγω της μεγάλης μείωσης όγκου δουλειάς στον κλάδο αλλά και γενικότερα λόγω κρίσης, αναφέροντας συγκεκριμένα ότι θα μείνουν τόσοι, όσοι χρειάζονται για την εκτύπωση του Ριζοσπάστη και των λοιπών κομματικών εντύπων. Σε αυτή την προσπάθεια το κόμμα θέλει βοήθεια!

Για άλλη μια φορά καμιά απάντηση δεν δόθηκε για το πότε θα λάβει τέλος αυτή η διαδικασία και το μαρτύριό μας ως υποψήφιοι απολυμένοι και κατ’ επέκταση άνεργοι. Επίσης τι είδους βοήθεια θέλουν στις απολύσεις; Πόσο ακόμα να βάλουμε πλάτη μη αντιδρώντας σ’ αυτές;

Πριν από λίγους μήνες τις ίδιες εγγυήσεις (ότι δηλαδή δεν θα χάσουμε ούτε τα δεδουλευμένα μας, ούτε τις αποζημιώσεις μας σε περίπτωση απόλυσης) έδινε το πολιτικό γραφείο, τώρα τα ίδια λέει η κεντρική επιτροπή, αύριο τα ίδια θα λέει η πολιτική ηγεσία, όλοι τους με το γνωστό ύφος του αλάθητου. Και μη τυχόν και κάνει κανείς το λάθος να τους αμφισβητήσει!!!! Καλά είσαι σοβαρός; Σου το λέει η κεντρική επιτροπή, σου το λέει το κόμμα! Έχουν γνώση οι φύλακες. Οι ίδιοι φύλακες (πολιτικό γραφείο, κεντρική επιτροπή, πολιτική ηγεσία) με δικές τους αποφάσεις μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση - αυτοί οι ίδιοι την εποχή της Ολυμπιάδας, τότε που το χρήμα έρεε άφθονο (επιδοτήσεις, κρατικές δουλειές, κρατικές διαφημίσεις) πήραν απόφαση να γιγαντώσουν την επιχείρηση με αποτέλεσμα τον εξαναγκασμό των εργατών σε εξαντλητικούς ρυθμούς παραγωγής (12ωρα 7ήμερα επί 5 συναπτά έτη). Αυτοί οι ίδιοι στη φάση της χειρότερης επίθεσης των πολυεθνικών εταιριών και ντόπιων αφεντικών εναντίον των εργατών μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μας έχουν αφήσει απλήρωτους 5 και 6 μήνες. Οι ίδιοι που με θράσος σου ζητάνε βοήθεια ενώ σου ομολογούν και άλλες απολύσεις. Που στο μόνο που υπήρξαν νομότυποι είναι στον υπολογισμό των μισθών μας, ξεχνώντας βέβαια ότι η Συλλογική Σύμβαση Λιθογράφων ορίζει, εκτός από τις απολαβές, και συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας και ωράριο. Ναι, είναι οι ίδιοι που μας ξεζούμισαν στα 12ωρα, 7ήμερα, μας εξαθλίωσαν αφήνοντάς μας απλήρωτους και μας πετάνε σαν τα σκυλιά στο δρόμο. Άλλωστε... σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν!

εφημερίδα «Κόντρα»

Όταν αυτοί που πολεμούν την αδικία δείχνουν τα πληγωμένα πρόσωπά τους

η αδημονία εκείνων που ήταν σε ασφάλεια είναι μεγάλη.

Γιατί έχετε παράπονο, ρωτάνε.

Πολεμήσατε την αδικία.

Τώρα σας νίκησε, σωπάστε λοιπόν!

Όποιος, λένε, αγωνίζεται, πρέπει να ξέρει να χάνει.

Όποιος επιζητά τη σύγκρουση μπαίνει σε κίνδυνο.

Όποιος επιστρατεύει τη βία, δεν πρέπει να κατηγορεί τη βία.

Αχ φίλοι εσείς που είστε σε ασφάλεια.

Γιατί τόσο εχθρικοί;

Είμαστε εχθροί σας εμείς που είμαστε εχθροί της αδικίας;

Αν αυτοί που αγωνίζονται ενάντια στην αδικία νικηθούν

δεν σημαίνει πως η αδικία έχει δίκιο.

Γιατί οι ήττες μας δεν αποδείχνουν τίποτα

παρά μόνο πως είμαστε πολύ λίγοι εμείς

που αγωνιζόμαστε ενάντια στη βαναυσότητα

κι εκείνο που περιμένουμε από τους θεατές

είναι τουλάχιστον να ντρέπονται.

Bertolt Brecht

Θράσος δωσιλόγων

Η προεκλογική τακτική της ΝΔ έχει περιλάβει ως στοιχείο της και επιθέσεις ενάντια στην κοινοβουλευτική-καθεστωτική αριστερά. Για ευνόητους λόγους. Πρέπει η ΝΔ να βρει άλλοθι για την «έξοδό» της από το «αντιμνημονιακό» μέτωπο. Καλά θα κάνουν, όμως, τα γκεσέμια της Δεξιάς, ν’ αφήσουν στη μπάντα τον χυδαίο αντικομμουνισμό της μετεμφυλιακής περιόδου και της χούντας, γιατί δεν τους παίρνει. Όχι και να μας παραδίνουν μαθήματα οι πολιτικοί απόγονοι των δωσιλόγων. Σαν τον Δένδια, που εμφανίζεται στην πολιτική πιάτσα σαν «κεντροδεξιός» και είπε, απευθυνόμενος στους βουλευτές του Περισσού, τα εξής εκπληκτικά την περασμένη Τρίτη στη Βουλή: «Θα μου επιτρέψετε να σας πω -διότι ιστορία γνωρίζουμε όλοι- ότι και την 5η Ολομέλεια γνωρίζουμε και την "πολιτική των ασυρμάτων" γνωρίζουμε και "το όπλο παραπόδα" γνωρίζουμε, εάν θέλουμε να πάμε πίσω στο '49. Και τις απόψεις του ΚΚΕ για την ελληνική ιστορία και την ανεξαρτησία γνωρίζουμε και για την ακεραιότητα της χώρας τη γνωρίζουμε. Εάν θέλετε, δείξαμε τεράστια ιστορική ανοχή εμείς της κεντροδεξιάς απέναντι στην αριστερά. Σας παρακαλώ, όμως ειλικρινώς μην εκμεταλλεύεστε αυτή την ανοχή. Σας σεβαστήκαμε απολύτως, σεβαστήκαμε τις απόψεις σας, αλλά μέχρι εκεί. Μέχρι εκεί! Δεν μπορεί να πάει πιο πέρα».

Όταν οι πολιτικοί του μπαμπάδες έστηναν δωσιλογικές κυβερνήσεις και συνεργάζονταν με τους κατακτητές ή την έκαναν για το Κάιρο, για να σιτιστούν στην «αυλή» των Άγγλων ιμπεριαλιστών, οι κομμουνιστές σήκωσαν τα λάβαρα της αντίστασης και έχυσαν ποτάμια αίμα. Κι όταν τα τσιράκια των Άγγλων γύρισαν από το Κάιρο, εξαπέλυσαν νέα κατοχική τρομοκρατία ενάντια στους κομμουνιστές και τους αγωνιστές της Αντίστασης. Με τι μούτρα τολμά και μιλά ο κάθε Δένδιας;

εφημερίδα «Κόντρα»

Τι είναι όλοι αυτοί; Τα εκατομμύρια των ανίδεων που κυνηγούν το δολάριο, που προσπαθούν να κερδίσουν το χρήμα και χάνουν τη ζωή τους; Τι είναι όλοι αυτοί και γιατί υπάρχουν;

Άννα Τενέζη - “Το φως που σκοτώνει”

Ζητήματα πολιτικο-ιδεολογικής φύσης αλλά και μαζικού αγώνα (όπως π.χ. της Παιδείας) δεν λύνονται με βόμβες, όπως επίσης και τα γενικότερα κοινωνικά (ΔΕΗ, ΟΑΕΔ κλπ.). Όμως απ’ την άλλη, η βία του καθεστώτος (π.χ. των ΜΑΤ) δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ιδεολογικό αγώνα αλλά με τη λαϊκή βία. Γι’ αυτή τη νοοτροπία καταλήγουμε στην εξής τραγελαφική κατάσταση: εκεί που χρειάζεται αυτόνομη μαζική δουλειά και δε χρειάζεται βία κι ακόμη περισσότερο με τη μορφή βόμβας, χρησιμοποιούμε βόμβα. Κι από την άλλη εκεί που πραγματικά είναι απαραίτητη η λαϊκή βία (π.χ. για ν’ αντιμετωπίσουμε τα ΜΑΤ σαν ένα από τους κύριους φορείς της βίας του καθεστώτος), δεν τη χρησιμοποιούμε!

Ε.Λ.Α. – 22.9.1981

To be or not to be, that is the question.
Whether 'tis nobler in the mind to suffer
the slings and arrows of outrageous fortune
or to take arms against a sea of troubles
and by opposing end them?
(Να ζει κανείς ή να μη ζει, ιδού η απορία.
Τι είναι ευγενέστερο για το πνεύμα, να υποφέρεις
λιθοβολισμούς και βέλη άδικης τύχης
ή να επαναστατείς ενάντια σ' ένα πέλαγο βάσανα
και με την επίθεση αυτή να τους δώσεις τέλος;)

William Shakespeare

Σύντροφοι πάψτε να οχυρώνεστε πίσω απ’ τις μάζες, σταματήστε να μεταθέτετε στις μάζες το ζήτημα της αντίστασης! Σταματήστε να εκλογικεύετε τον φόβο σας μπροστά στην άκρατη βία του συστήματος ως δήθεν πρόβλημα σύνδεσης και επικοινωνίας με την κοινωνία! Σταματήστε να επιδεικνύετε την αμηχανία σας ως πολυπραγμοσύνη, την ανημποριά σας ως διεισδυτική διορατικότητα.

Rot Armee Fraktion (R.A.F.) – 31.3.1972

Τα καθάρματα δεν χάνονται

Σελίδες επί σελίδων, όχι μόνο στα «κοσμικά» περιοδικά αλλά και στις «σοβαρές» φυλλάδες, για την «πτώση του βασιλιά του life style» Πέτρου Κωστόπουλου. Ο τύπος αυτός έκανε λαϊκό ανάγνωσμα και την πτώχευση της εταιρίας του (IMACO), όπως μέχρι τώρα έκανε την άνοδο των διάφορων πατσαβουροπεριοδικών που κατά καιρούς εξέδιδε. Πάντοτε ήξερε να πουλάει το τίποτα, τυλιγμένο σε λαμπερά σελοφάν. Δεν δυσκολεύτηκε να πουλήσει και πάλι το τίποτα, τυλίγοντάς το με πένθιμα χρώματα. Τίποτα, βέβαια, για τον ίδιο, δεδομένου ότι χρεοκόπησε μια εταιρία και όχι ο ίδιος. Τη μπάζα του έχει φροντίσει να την κάνει και είναι σίγουρο ότι την έχει εξασφαλισμένη, περιμένοντας να επανέλθει με νέες μπίζνες. Αντίθετα, για πολλούς άλλους, κάθε άλλο παρά τίποτα είναι η χρεοκοπία. Για εργαζόμενους που τους χρωστάει μηνιάτικα και μηνιάτικα, αλλά και για προμηθευτές και παρόχους υπηρεσιών. Πόσους δεν είχε ξεγελάσει με τις διαβεβαιώσεις του ότι όλα βαίνουν καλώς; Εργαζόμενους κυρίως, που τους παραμύθιαζε και προσπαθούσε να τους κάνει σαν τα μούτρα του (στον τρόπο σκέψης, όχι στην τσέπη), οδηγώντας τους στον ατομισμό, τον κυνισμό, την απεργοσπασία.

Η περίπτωση Κωστόπουλου δεν είναι μόνο η διαδρομή ενός αδίστακτου αεριτζή, αλλά έχει και ιδεολογικές παραμέτρους. Ιδεολογικές παραμέτρους που εξέφρασαν και τα περιοδικά του και ο ίδιος με τις συνεχείς δημόσιες εμφανίσεις του. Παραμέτρους που κακώς συμπυκνώθηκαν στον όρο life style, γιατί συνιστούν κάτι ευρύτερο. Ο Κωστόπουλος, με τις πλάτες του Λαλιώτη, εμφανίζεται στην εκδοτική πιάτσα τη δεκαετία του ‘80, όταν αρχίζει να υποχωρεί ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Την ώρα που το ΠΑΣΟΚ ομνύει στα «νέα τζάκια» και διαφθείρει συνειδήσεις σε όλη την Ελλάδα με ψίχουλα και πενταροδεκάρες από διάφορα κονδύλια, ο Κωστόπουλος αναλαμβάνει να επενδύσει ιδεολογικά αυτές τις νέες συμπεριφορές. Γίνεται ο κήρυκας του αμοραλισμού, της αρπαχτής, του σεξισμού, της εκπόρνευσης, του «πατήστε επί πτωμάτων για ν’ ανέβετε» ή «κάν’τε βίζιτες για να τα κονομήσετε». Οι ιδέες που τροφοδότησαν το λαϊκό κίνημα και ιδιαίτερα τη νεολαία καθ’ όλη την μεταπολεμική περίοδο τίθενται στο στόχαστρο. Όποιος είναι έντιμος, όποιος πιστεύει στη συλλογικότητα, όποιος αρνείται την εκμετάλλευση, όποιος οραματίζεται έναν κόσμο αλλιώτικο, όποιος δεν μπορεί να αισθανθεί ευτυχής όταν βλέπει άλλους να δυστυχούν, βαφτίζεται απλώς «μαλάκας». Ξύπνιοι, επιτυχημένοι, άξιοι είναι μόνο τα λαμόγια, οι βδέλλες, οι αριβίστες. Ο Κωστόπουλος και μερικοί άλλοι γίνονται το πρότυπο, ενώ τα περιοδικά του σερβίρουν το life style που ταιριάζει σ’ αυτή τη νέα ιδεολογία. Ο Κωστόπουλος προσπάθησε και πέτυχε να κάνει τη δεκαετία του ‘80 αυτό που με πολύ μικρότερη επιτυχία είχαν προσπαθήσει να κάνουν ο Μαστοράκης και μερικοί άλλοι τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70. Εκείνοι δεν πέτυχαν γιατί ήταν ακόμα νωπά τα μηνύματα της φλογισμένης δεκαετίας του ‘40, γιατί οι φυλακές ήταν γεμάτες με πολιτικούς κρατούμενους, γιατί πολιτικά βασίλευε ο μοναρχοφασισμός και γιατί ήρθε η χούντα και δεν τους άφησε περιθώρια (γι’ αυτό και έγιναν τσιράκια της). Ο Κωστόπουλος πέτυχε, γιατί εκμεταλλεύτηκε τη συγκυρία της μεταπολίτευσης, της «κούρασης» του κινήματος, αλλά και της ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, που κορόιδεψε πολύ κόσμο. Όταν το ΠΑΣΟΚ έγινε καθεστώς, ο Κωστόπουλος ανέλαβε να προσφέρει ιδεολογική κάλυψη στα μεγάλα και μικρά λαμόγια, να τα απενοχοποιήσει, να τα τυλίξει με τη χρυσόσκονη της γκλαμουριάς, όρο που –αν δεν κάνουμε λάθος– ο ίδιος επινόησε.

Την ίδια ακριβώς περίοδο, ο Λαλιώτης, ο μέντορας του Κωστόπουλου, ανοίγει διάπλατα τις πόρτες της τηλεόρασης (μόνο η κρατική υπήρχε τότε) σε κάποια μουσικά σκουπίδια, που κηρύσσουν την αποπολιτικοποίηση, τον χαβαλέ, την εύπεπτη και γελοία συνθηματολογία, την καλλιτεχνική ευτέλεια. Το πολιτικό τραγούδι, που σφράγισε σχεδόν μισό αιώνα, πυροβολείται συνεχώς και ασύστολα. Όλα παραδίδονται στην ευτέλεια, στην «καλοπέραση», στον «ωχαδερφισμό».

Μπορεί τα μουσικά σκουπίδια να έκαναν ένα σύντομο πέρασμα και να περιήλθαν στη συνέχεια στην αφάνεια, ο Κωστόπουλος όμως συνέχισε να πουλάει τις πατσαβούρες του και να κονομάει, ενώ βρήκε μιμητές και ανταγωνιστές ταυτόχρονα. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε κυριακάτικη έκδοση περιλαμβάνει και ένα περιοδικό life style, διαμορφωμένο ανάλογα με το αναγνωστικό κοινό στο οποίο απευθύνεται. Ούτε ότι ανάλογου περιεχόμενου εκπομπές φιλοξενούνται σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Προσθέστε και το Ιντερνετ και θα έχετε πλήρη εικόνα της εξάπλωσης του είδους.

Ο Κωστόπουλος είναι έξυπνος άνθρωπος. Δεν μπορεί να μην αντιλήφθηκε ότι οι πατσαβούρες του θα έκλειναν τον κύκλο τους, ειδικά στις συνθήκες της κρίσης, που ο κόσμος δεν έχει λεφτά. Πρέπει, λοιπόν, να φρόντισε να τις «στείλει» μια ώρα γρηγορότερα, αφού πρώτα εξασφάλισε τον εαυτό του. Αυτό δεν είναι, άλλωστε, το δόγμα του; Τώρα, γράφει δακρύβρεχτα κείμενα, όχι για τους ανθρώπους που άφησε απλήρωτους, αλλά για το ότι ο ίδιος ήταν «μαλάκας» και βρέθηκε χρεοκοπημένος. Ελπίζει πως θα βρει αφελείς που θα τον πιστέψουν (και για το «μαλάκας» και για το χρεοκοπημένος).

εφημερίδα «Κόντρα»

Προς Θεσσαλονικείς στ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Ας αντιστρέψουμε ολίγον Luigi Pirandello: έξι συγγραφείς ζητούν πρόσωπα:

«Κι οι καρδιές μας ξεριζώνονται, το μυαλό μας ξεφλουδίζεται σαν τις φλούδες του κρεμμυδιού κι ο εαυτός μας χαμένος, χαμένος σ’ ένα τελικό φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει» (T. S. Elliot).

«Η θέρμη του ζήλου ίσως δεν είναι ο πιο επικίνδυνος βράχος που πρέπει να παρακάμψουμε, αλλά περισσότερο αυτή η ατονία που παράγει η ευκολία και μια δυσπιστία για το ίδιο μας το θάρρος» (Maximilien Robespierre).

«Αν ο μόνος σκοπός που αξίζει τον κόπο κανείς να γεννηθεί είναι η λευτεριά, και μόλις γεννηθεί του την υποθηκεύουν τα συμφέροντα, τι άλλο του απομένει αν όχι η επανάσταση;» (Γιάννης Σκαρίμπας).

«Ω ευγενικοί μου άνθρωποι, η ζωή είναι σύντομη... Αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων (William Shakespeare).

«Στα σαλόνια της διαμαρτυρίας που είναι γεμάτα ιδεολογικές ταμπέλες τόσο μεγάλες που σέρνονται καταγής σαν κουρέλια κι απορροφούν σα σφουγγαρόπανα τα απόνερα των υπονόμων, πάντοτε προτιμούσαν τους επαναστάτες άλλων εποχών. Ή ακόμα εκείνους άλλων ηπείρων, ιδίως αυτούς που βρίσκονται στις τροπικές νοτιοαμερικάνικες σιέρρες. Οι ταρτούφοι μεταμφιέζονται για να μη χρειαστεί να υποστηρίξουν τους επαναστάτες που μάχονται εδώ, για να μη χρειαστεί να διακινδυνεύσουν ποτέ τίποτα, για να παρακάμψουν τα ερωτήματα σχετικά με τη δική τους παραίτηση, την αιώνια χλιαρότητά τους, την ύπουλη προδοσία τους που στάζει καθημερινά δηλητήριο» (Jean Marc Rouillan).

«Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δεν θα στρεφόταν κατά του κατεστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δεν χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους, όπως δεν χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης» (Λιλή Ζωγράφου).

("Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη)

Ο καλύτερος τρόπος ν' αποδείξεις στον βλάκα ότι κάνει λάθος, είναι να τον αφήνεις να συνεχίζει τον δρόμο του.

«We blame you, you know», μου είπε ένας Άγγλος στο Λονδίνο. Εννοούσε πως οι Έλληνες κάνουμε ζημιά στις οικονομίες των άλλων χωρών της Ευρώπης. Με την κυκλοφορία της συλλογής “Local Stranger” στο εξωτερικό, θα πέφτω συχνά πάνω σε τέτοιου είδους ατάκες ξένων δημοσιογράφων.

Τι να απαντήσω; Τι να του πω; Πως οι αποικιοκράτες παππούδες του συμπεριφέρονταν στους Kύπριους δικούς μου σαν να ήταν ζώα, επειδή ήταν βοσκοί και δεν είχαν μπάτλερ; Πως η βασίλισσά του, αυτή η γιαγιά με τα καταπληκτικά καπέλα, όταν ήταν νέα υπέγραφε με το χέρι της θανατικές καταδίκες παιδιών 19 και 20 χρονών που πάλευαν να ελευθερώσουν τον τόπο τους; Να του πω για την εξωτερική πολιτική της χώρας του, που τεχνητά προκάλεσε το μίσος μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, άνοιξε με το ζόρι την όρεξη στην Τουρκία για την Κύπρο και με τη βοήθεια της αστείρευτης δικής μας λεβεντομαλακίας δημιούργησε το Κυπριακό πρόβλημα, με χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και πρόσφυγες; Να του πω για τον εμφύλιο εδώ στην Ελλάδα και για τον ρόλο που έπαιξε η εξωτερική πολιτική της χώρας του; Για τη σύμπραξη με τους ηττημένους Γερμανοτσολιάδες και κάθε λογής δοσίλογους εναντίων όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία στο βουνό; Για το πώς εκμεταλλεύτηκαν την εγκεφαλική σκλήρυνση και τον επαρχιωτισμό της εδώ κομμουνιστικής ηγεσίας προκειμένου να ξεφορτωθούν μια και καλή το πιο δημιουργικό και αλτρουιστικό κομμάτι της χώρας; Πως από τότε επικράτησαν εδώ οι βολεψάκιδες, οι παρτάκιδες και οι ελληνάρες χωρίς Ελλάδα –αυτοί που όταν λένε «αγαπώ την πατρίδα μου» εννοούν στην καλύτερη περίπτωση «αγαπώ τον εαυτό μου» ή ακόμα «μισώ όλους τους άλλους»– φέρνοντας τη χώρα σήμερα στην καταστροφή;

Ας μη μιλήσω για τη Γερμανία, μη σας κουράζω με τα αυτονόητα…

“We blame you!” Έλα τώρα Robert, behave yourself να πούμε, μην κάνεις σαν παιδί! Κι εγώ σας κατηγορώ άμα είν’ έτσι.

Οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις σας ανέθρεψαν και στήριξαν τη διαφθορά μας, προκειμένου να μας πουλήσουν σε διπλή τιμή τα άχρηστα, μισοχαλασμένα όπλα, τα φάρμακα και τις τηλεπικοινωνίες τους. Έστησαν Ολυμπιάδες. Η δική μας κόστισε διπλάσια από του Σίδνευ, το είπε τότε υπουργός μας, υπερήφανος, σε ξένο κανάλι. Κι όταν ρωτήθηκε ο υπουργός στη συνέχεια: «Εννοείτε πως αυτά πληρώνονται με ξένα κεφάλαια;» απάντησε παρεξηγημένος (έχουμε και μια αξιοπρέπεια!), «Όχι! Αποκλειστικά με δικά μας χρήματα. Θα μάθουμε πόσα ακριβώς μετά το πέρας των αγώνων»! Τα πλήρωσε το κράτος, δηλαδή εμείς, δηλαδή τα εγγόνια μας. Κι εμείς φωνάζαμε «Ζήτω» και «Γεια». Και στήναμε ωραίες τελετές έναρξης και λήξης. Γραφείο τελετών!

“We blame you!” Και οι δύο παππούδες μου σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Δεν άκουσα ποτέ τους γονείς μου που μεγάλωσαν πάμφτωχοι και ορφανοί, ούτε τις πρόσφυγες, χήρες γιαγιάδες μου να κατηγορούν συνολικά τους Γερμανούς, τους Άγγλους, τους Τούρκους ή τους Βούλγαρους. Είχαν μια σιωπή, μια βαθιά γνώση πως ο άνθρωπος, από όπου και αν κατάγεται, κρύβει μέσα του τον άγγελο μα κρύβει και το θηρίο. Το ταΐζει κρυφά, το κρύβει πίσω από χαμόγελα και ανέξοδες καλοσύνες, το καταπιέζει όταν ενοχλεί την καθημερινότητα και το ελευθερώνει όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν. Εκτός κι αν η καλλιέργεια και η ηθική του υπερισχύσουν. Μα, να ανοίξω φιλοσοφική συζήτηση; Όχι. Τότε; Ας πάω στα «επουσιώδη». Να πω για τις αηδίες που η δική σας show-business μάς πούλησε δεκαετίες τώρα; Για τόσες ανοησίες της ποπ, της ροκ και των «charts» που μας τάισαν με το ζόρι; Που για κάθε τραγούδι της προκοπής αναγκαστήκαμε να αγαπήσουμε κι ένα σακί σκουπιδοτράγουδα και να συνδέσουμε τις εφηβείες και τις ζωές μας μαζί τους; «Και τι με νοιάζει, θα μου πει, αν εσύ έχαφτες τις αηδίες που σου πουλούσαν οι δισκογραφικές και τα ραδιόφωνα; Ας μην τις άκουγες. Είναι ανάγκη να σας φταίνε πάντα οι άλλοι;».

Καλά, θα πω για τα δικά μας: Έχεις δίκιο Robert, ότι κι αν πεις λίγο είναι. Η πρώτη μας βουλή είχε μέσο όρο 200 βαφτιστήρια ανά βουλευτή. Ήμασταν χαλασμένοι εξ αρχής. Ο εμφύλιος μεταξύ των Ελλήνων κατά την επανάσταση στοίχισε περισσότερους νεκρούς απ’ ότι ο αγώνας ενάντια στους Οθωμανούς. Βαφτίσαμε τον Ιταλό Καποδίστρια Έλληνα και μετά τον σκοτώσαμε γιατί δεν είχε τα κουσούρια μας. Όσο αίμα κι αν χύσαμε, όσους Θούριους κι αν ψάλαμε, όσες ηρωικές Εξόδους κι αν επιχειρήσαμε, τελικά εσείς μάς κάνατε κράτος, για να κάνουμε τις δουλειές σας. Το ένα από τα τρία πρώτα κόμματα της νέας μας χώρας, αυτό που ουσιαστικά επικράτησε, λεγόταν «Αγγλικό». Αυτό τα λέει όλα. Ποια ιδεοληψία μάς έκανε να πιστέψουμε πως μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι; Χάσατε ευγενή παιδιά εδώ Robert, το ξέρω. Ποιητές, ουτοπιστές, οξφορδιανούς αρχαιογνώστες, έφηβους φιλέλληνες, Έλληνες εξ αναγνώσεως, Πλατωνιστές όταν κανείς δεν είχε ακούσει για Πλάτωνα στα λημέρια μας για αιώνες. Εμείς ήμασταν αναλφάβητοι Αρβανίτες, Βλάχοι, Τουρκόγυφτοι, Τουρκόφωνοι, Πομάκοι, Σλαβομακεδόνες, Τσάμιδες. Εσείς βυθίσατε στο Ναβαρίνο, εσείς μας δώσατε κράτος, εσείς μας κάνατε Έλληνες. Εμείς απλώς κερδίσαμε το κύπελλο στο ποδόσφαιρο και βγήκαμε να δείρουμε Αλβανούς. Μπα, όχι, αυτά τα λέμε μεταξύ μας, δεν είναι για ν’ ακούγονται παραέξω, μετατρέπονται αυτομάτως σε υπερβολές και σε ψέματα όταν βγαίνουν απ’ το σπίτι. Θα του πω άλλα: Μη νομίζεις πως περνούσαμε ζωή και κότα τόσα χρόνια Robert! Δεν ήταν παράδεισος το να κοιμάσαι σε ράντζο στο διάδρομο, εγχειρισμένος. Ούτε το να είσαι άτομο με αναπηρία και να σού είναι αδύνατον να κινηθείς στις πόλεις μας. Ούτε το να πληρώνεις «περαίωση» στην εφορία, θεωρούμενος απατεώνας εξ ορισμού. Ούτε το να οδηγείς και να πεθαίνεις στους δρόμους μας. Ούτε το να γεννάς με καισαρική για να βγάλει κάνα φράγκο παραπάνω ο μαιευτήρας και να ταΐζει γάλα σκόνη το παιδί σου για να πάρει προμήθεια. Ούτε το να μη βρίσκεις το δίκιο σου στα δικαστήρια. Ούτε το να κυβερνιέσαι από όσους μας κυβέρνησαν. Ούτε το να ζεις στην ασχήμια όπου ο καθένας έχτιζε ότι να ‘ναι όπου να ‘ναι. Ούτε το να είσαι παιδί χωρίς παιδεία και χωρίς χρόνο, με πέντε ιδιαίτερα τη μέρα, με άγχος και κατάθλιψη. Ούτε γέρος χωρίς ουσιαστική περίθαλψη και σύνταξη, να περιμένεις να πεθάνεις μπροστά στην τηλεόραση. Ούτε και το να είσαι Αιγυπτιώτης, Κύπριος, Μικρασιάτης, Ηπειρώτης, Ίμβριος ή Πόντιος ήταν πάντα ευχάριστο. Γι’ αυτό μη λες πως γλεντούσαμε τη ζωή μας τόσα χρόνια με δανεικά. Τα δανεικά τα έδιναν οι διαφθορείς των κυβερνήσεων και των εταιρειών σου και τα έτρωγαν οι διεφθαρμένοι δικοί μας δικοί τους. Και θησαύριζαν οι δυνατοί μέσα απ’ τη μιζέρια και τον εξευτελισμό μας και σήμερα θέλουν κι άλλο. Τώρα, το πώς γίνεται αυτή η πλούσια και αδιάφθορη χώρα σου, ενώ ρούφηξε το αίμα αποικιών τόσα χρόνια, να χρωστά κι αυτή, το γιατί σού κόβονται οι παροχές στην παιδεία, οι κοινωνικές ασφαλίσεις, οι μισθοί και η πρόνοια, το γιατί έχεις χρόνια τώρα άστεγους κάτω απ’ τις γέφυρες, πεινασμένους στο δρόμο και αναλφάβητους το 2012, αυτό είναι άλλο, τεράστιο, παγκόσμιο θέμα που καλό θα ήταν να ψάξουμε όλοι μαζί. Δεν πηγάζει από την κατάσταση στην Ελλάδα. Μη μας κατηγορείς λοιπόν για όσα δεν φταίμε. Αν θέλεις να μας κατηγορήσεις, κατηγόρησέ μας για την έλλειψη οργανωμένης άμυνας απέναντι σε μια επίθεση πρωτοφανή αλλά αναμενόμενη. Κατηγόρησέ μας που βρεθήκαμε ανέτοιμοι, επαρχιώτες αδικτύωτοι, αυτιστικοί, ομφαλοσκόποι, χασομέρηδες, μια πόλη ανοχύρωτη μπροστά στην προαναγγελθείσα επέλαση του τέρατος. Και κατηγόρησε και λίγο τον εαυτό σου, που αντί να συμπονέσει τον δοκιμαζόμενο φτωχόκοσμο της Ελλάδας, γλύφει μισοκοιμισμένος την καραμέλα που του πουλούν οι αγορές, τα περιοδικά των εκδοτών και οι ρατσιστικές αναλύσεις των καναλιών, περιμένοντας τη σειρά του. Σου λένε κάθε μέρα για την ελληνική τεμπελιά, για την ελληνική διαφθορά, για την ελληνική ψευτιά. Την αλήθεια που δεν σου λένε θα σου την πούμε εμείς: Ετοιμάσου να χάσεις όσα νομίζεις πως έχεις. Γιατί θα τα χάσεις όλα! Και μην πεις “αυτά δεν γίνονται!” Κι εμείς τέτοια λέγαμε. Και σήμερα βρεθήκαμε χωρίς γη κάτω απ’ τα πόδια μας. Αύριο θα έρθει η σειρά σου. Όταν λοιπόν θα σου στερούν τη σύνταξή σου, τα χρήματα που κέρδισες με ιδρώτα και με απουσία από τα παιδιά σου και τους έδωσες να σου φυλάξουν, όταν δεν θα ‘χεις γιατρό να γιατρευτείς, σπίτι να κοιμηθείς, πρόνοια να προνοήσει, φαΐ να φας, τραγούδι να τραγουδήσεις, τότε να μας κατηγορήσεις διπλά. Γιατί εμείς ανοίξαμε την Κερκόπορτα. Η ευθύνη μας δεν είναι μόνο πως δημιουργήσαμε χρέος, πως κλέψαμε τον τόπο μας, πως χτίσαμε αυθαίρετα, πως πληρωθήκαμε μαύρα, πως πήραμε και δώσαμε φακελάκια, πως ψηφίσαμε ζώα, πως λαδώσαμε, πως παντρευτήκαμε σε πισίνες με πυροτεχνήματα και λιμουζίνες ενώ χρωστούσαμε, πως κάψαμε πεντοχίλιαρα στα σκυλάδικα, πως θελήσαμε το βουλευτή και τον καλλιτέχνη να εκπροσωπούν τη φτηνότερη και πιο αντιαισθητική πλευρά μας. Εννοείται πως φταίμε για όλα αυτά και άλλα. Όμως η πραγματικά μεγάλη ενοχή μας απέναντί σου είναι πως κάναμε την αρχή για να ρουφήξουν σε λίγο και το δικό σου αίμα.

Η υποχρέωση μας σήμερα είναι να παλέψουμε για τα παιδιά σου. Και η δική σου υποχρέωση είναι να παλέψεις για τα δικά μας. Μόνο έτσι γίνεται. Τα υπόλοιπα είναι ανοησίες.

Ακούς εκεί we blame you! Ηλίθιε!

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Μπορεί ν’ αναρωτιέστε αν αστειεύομαι ή είμαι σοβαρός. Αστειεύομαι και είμαι και σοβαρός. Το να είσαι φιλοπαίγμων δε σημαίνει να είσαι φαιδρός. Το παιχνίδι δεν είναι απαραίτητα κάτι ελαφρό, παρόλο που η ελαφρότητα δεν είναι ασημαντότητα: πολύ συχνά πρέπει να πάρουμε την ελαφρότητα στα σοβαρά.

Bob Black

…Μιας και μιλάμε για τη Γαλλία, είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο ένα σωρό ονομαστοί διανοούμενοι (όλοι καθεστωτικοί) αντιμετώπισαν τις εικόνες από τις βίαιες συγκρούσεις της Αθήνας το βράδυ της Κυριακής 12 Φλεβάρη. Πρόκειται για μια υγιή και δίκαιη αντίδραση του εξεγερμένου ελληνικού λαού που δημιουργεί ελπίδα, ήταν η επωδός όλων τους. Έβλεπαν πλάνα με φωτιές από την Αθήνα και έκαναν σχόλια του στιλ «η Ελλάδα ήταν και θα είναι πάντα στην πρωτοπορία της εξέγερσης»! Κάπως έτσι δεν αντιδρούν και οι «δικοί μας» καθεστωτικοί διανοούμενοι, όταν οι φωτιές ανάβουν στο Παρίσι, το Λονδίνο, το Κάιρο ή το Λος Άντζελες; Όταν οι φωτιές ανάβουν μακριά, οι καθεστωτικοί διανοούμενοι γίνονται στοχαστικοί, δείχνουν ευαισθησία, κατανόηση, ακόμη και συμπάθεια. Όταν οι φωτιές ανάβουν στην ίδια τους τη χώρα, φοράνε τη στολή του ταγματάρχη της χωροφυλακής, θρηνούν για τα καμένα ντουβάρια και στηλιτεύουν τους «απολίτικους βανδάλους».

εφημερίδα «Κόντρα»

Η λέξη δεν είναι το πράγμα αλλά μια αστραπή στη λάμψη της οποίας το διακρίνουμε.

Denis Diderot