Η κοινή γνώμη –που δεν έχει χρόνο να εμβαθύνει- κρίνει πάντα σύμφωνα με τα φαινόμενα.

Monacien Alfonse Francois de Sade

Δεν ισχύει ότι καταστρέψαμε δήθεν τους όρους της επαναστατικής πολιτικής, επειδή προκαλέσαμε την καταστολή. Αυτά λέγονταν με ευκολία και τη δεκαετία του ‘70, όμως έχουν ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα. Και δίχως εμάς, οι κομμουνιστικές ομάδες δεν θα είχαν γράψει πάλι ούτε μια παράγραφο επαναστατικής ιστορίας. Το γεγονός ότι η αστυνομία χτυπάει δυναμικά δεν έχει να κάνει με εμάς, αλλά με το ότι το κράτος προασπίζει την εξουσία του και κάθε φορά που εξωκοινοβουλευτικές ομάδες δρουν αποτελεσματικά και αμφισβητούν το μονοπώλιο της βίας του, αντιδρά με καταστολή. Το γεγονός ότι το αντιπυρηνικό κίνημα ή οι καταληψίες στέγης έρχονταν μονίμως αντιμέτωποι με στρατιές αστυνομικών δεν οφειλόταν σ’ εμάς, αλλά στο ότι είχαν προσβάλει ευαίσθητα σημεία του καθεστώτος.

Irmgard Moller – R.A.F.

«Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο.

Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά

να του αρπάξεις το ψωμί απ' το στόμα

να μην θεραπεύσεις την αρρώστια του

να τον χώσεις μέσα σε μια τρώγλη

να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου

να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον σύρεις στον πόλεμο».

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Από τη μέρα που ο Αμερικανοκίνητος χρυσωμένος κρετίνος κήρυξε τον ενταφιασμό της χώρας από το Καστελόριζο, έχουν περάσει 1.091 μαύρες μέρες και εφιαλτικές νύχτες. Από τη στιγμή εκείνη μέχρι σήμερα, 2.000 δικοί μας άνθρωποι έβαλαν ή αποπειράθηκαν να βάλουν τέλος στη ζωή τους.

Κάθε μαύρη μέρα, δύο δικοί μας άνθρωποι περνούν στο λαιμό τους τη θηλιά, στην οποία τα καθάρματα συρρίκνωσαν ζωές και προσδοκίες.

Κάθε μαύρη μέρα δύο δικοί μας άνθρωποι βάζουν το πιστόλι, που τάχα κρατούσε ο Αμερικανοκίνητος, χρυσωμένος χάχας, στο δικό τους κρόταφο, βυθίζοντας σε αβάσταχτο πένθος τους δυστυχισμένους δικούς τους και όλους εμάς.

Στις 21 του Απρίλη -την αποφράδα επέτειο- οι παπαγάλοι της μιντιακής δικτατορίας ασχολήθηκαν, μετ’ επιτάσεως, ανιαρών επαναλήψεων και γλυκανάλατων βιογραφικών φληναφημάτων, με την επίθεση που δέχτηκε ο προγναθισμός του Ευθυμίου από τα Χρυσά Αυγά του φιδιού. Ούτε λέξη για την αυτοκτονία του 44χρονου δάσκαλου Μετοικίδη ή του ανώνυμου εργάτη στη Χίο.

Και σήμερα ούτε λέξη για την αυτοκτονία του 38χρονου Πολυβού.

Όχι γιατί φοβούνται αυτό το θανατικό που έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας -μάλιστα το έχουν μεθοδεύσει πολύ αποτελεσματικά μέσα από το ερειπωμένο σύστημα «υγείας»- αλλά γιατί τους είναι αδιάφορο. Χώρια που μπορεί να αποδειχτεί και επικίνδυνο στην πυροδότηση μιας εξέγερσης.

Όλο το δημοσιοκαφρικό τους μεγαλείο αφιερώνεται στη «γιορτή της δημοκρατίας»,την εκλογολαγνική διέξοδο του συμπιεσμένου θυμού και της συσσωρευμένης απόγνωσης. Και από κοντά και η «έκκληση» της Φωφώς για «μέτωπο υπεράσπισης της δημοκρατίας», που τη τσουβαλιάσανε μαζί με γάτες και την πέταξαν στο πέλαγος της αγοραίας ηθικής τους.

«Οι κεκαρμένοι αυτοκτονούν» δεν έχει την πια μόνο την έννοια που είχε ο τίτλος του βιβλίου του Κάσδαγλη για τους φαντάρους. Οι κουρεμένοι που αυτοκτονούν σήμερα, είναι οι φτωχοί απελπισμένοι κι η αυτή η θητεία δε φαίνεται να έχει τελειωμό.

Σε συλλογή στοιχείων από το διευθυντή του Ινστιτούτου Υγείας του παιδιού, Γιώργο Νικολαΐδη, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη επιδημιολογική έρευνα, μελαγχολικός αισθάνεται ένας στους δύο Έλληνες, ενώ ένας στους πέντε που βρίσκεται σε υψηλή οικονομική δυσχέρεια, κάνει σκέψεις αυτοκτονίας.

Ο Μινώταυρος των αγορών τρέφεται με κέρδη, απόγνωση και αίμα. Οι πρόστυχες πρωθιέρειές του έχουν την κακόβουλη όψη του σταφιδιασμένου Σόιμπλε, των βουτυράτων μάγουλων του μπούλη ηγέτη του ΠΑνελλήνιου ΣΟδομιστικού Κινήματος, τη γκρίζα μούρη της Νέας Δημοκοπίας, τα ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά του επελαύνοντος φασισμού, τον κυνισμό ΟΛΩΝ αυτών που ερήμωσαν τον τόπο και ισοπέδωσαν το λαό και ακόμη τολμούν, σαν κάργες, να κρώζουν προεκλογικές ψευτιές σε στημένες συνεντεύξεις και κομματοσκυλικές μαζώξεις.

Πρόκειται για δολοφόνους κατά συρροή!

Έχουν ακέραια την ηθική αυτουργία αυτού του ολοκαυτώματος. Είναι οι Χάννιμπαλ της σιωπής των αμνών, της δικής μας σιωπής, που δεν αρκεί να μετασχηματιστεί μόνο σε εκλογική τιμωρία αλλά σε μια μεγάλη ανειρήνευτη κραυγή, για να βάλει τέλος σ’ αυτή την ανθρωποφαγία.

ΕΜΕΙΣ πρέπει να τους φορέσουμε τη μάσκα που θα σφραγίσει ερμητικά το απύλωτό τους στόμα και, πισθάγκωνα δεμένους, να τους παραδώσουμε στη λαϊκή Νέμεση.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να θρηνήσουμε ούτε έναν ακόμη δολοφονημένο αυτόχειρα.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να θρηνούμε πάνω στα συντρίμμια της ζωής μας και της απόγνωσης των άνεργων παιδιών μας.

Έχουμε την υποχρέωση να σηκωθούμε όρθιοι και να υπερασπιστούμε ζωές, δικαιώματα και ελπίδες.

ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΜΕ. ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ, ΡΕ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ.

Νίνα Γεωργιάδου

Αναγνωρίζω την αδυναμία μου να πετάξω, μα αυτό δεν σημαίνει πως πάντα θα σέρνομαι.

Γιάννης Πολίτης – «Δώσε λουλούδια στους επαναστάτες που απέτυχαν»

Ένα ακόμη κοινοβουλευτικό σκάνδαλο ταλανίζει την Αγγλία, μετά τις αποκαλύψεις ότι ο Πίτερ Κράντας, στενός σύμβουλος του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον και ταμίας των Τόρις έπαιρνε 250 χιλιάδες λίρες (περίπου 300 χιλιάδες ευρώ) για να κλείσει σε ενδιαφερόμενους ραντεβού με τον Κάμερον.

Ο Κράντας υπέβαλε την παραίτησή του από τη Ντάουνινγκ Στριτ 10, ενώ ο Κάμερον, σ’ ένα κρεσέντο υποκρισίας δήλωσε: «Είναι εντελώς απαράδεκτο. Δεν είναι αυτός ο τρόπος που μαζεύουμε χρήματα στο Συντηρητικό Κόμμα». Όμως, για να μάζεψε μ’ αυτό τον τρόπο χρήματα ο στενός του συνεργάτης, σημαίνει ότι ο Κάμερον έκανε τα ραντεβού με τους ενδιαφερόμενους. Οι οποίοι δεν ήταν, βέβαια, τίποτα φτωχαδάκια, αλλά άνθρωποι που φυσούσαν το παραδάκι, δηλαδή καπιταλιστές που κάποια «δουλειά» ήθελαν να τακτοποιήσουν. Δεν νομίζουμε ότι θα πλήρωναν ένα σκασμό λεφτά απλά για να μπορέσουν να συναντήσουν για λίγη ώρα τον πρωθυπουργό. Και βέβαια, δε νομίζουμε ότι ο Κράντας ενεργούσε μόνο με αλτρουισμό προς το κόμμα του, χωρίς ο ίδιος να επωφελείται. Πολύ περισσότερο ο Κάμερον ως ηγέτης του κόμματος και πρωθυπουργός.

Αν σημειώνουμε το γεγονός είναι γιατί συχνά-πυκνά ακούμε πως τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται μόνο στην κοινοβουλευτικά καθυστερημένη Ελλάδα, όπου οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι, σε αντίθεση με την κοινοβουλευτικά προηγμένη Δύση, όπου βασιλεύει η νομιμότητα, όπου οι πολιτικοί είναι αδιάφθοροι και οι καπιταλιστές δεν προσπαθούν με μίζες να κάνουν τη δουλειά τους σε βάρος των ανταγωνιστών τους.

Ξέρετε ποια είναι η διαφορά; Ότι στην Ελλάδα πολλά πράγματα γίνονται ακόμα με τον ανατολίτικο τρόπο, καθώς ο κοινοβουλευτισμός υπό ομαλές συνθήκες δεν έχει κλείσει ούτε σαράντα χρόνια ζωής, ενώ στην προηγμένη Δύση, όπου ο κοινοβουλευτισμός διανύει τον δεύτερο αιώνα του, έχουν βρει προ πολλού τη ρέγουλά τους και ξέρουν πώς να κάνουν αυτές τις δουλειές. Βέβαια, κάπου-κάπου στραβώνει κι εκεί η δουλειά και ξεσπάει κάποιο σκάνδαλο. Για να το μαθαίνουμε κι εμείς οι… υπανάπτυκτοι και να συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει κάποιο «ελληνικό φαινόμενο», αλλά ολόκληρος ο αστικός κόσμος είναι βουτηγμένος στη διαφθορά.

εφημερίδα «Κόντρα»

Προς Θεσσαλονικείς θ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

 Αδελφοί

Μην έχοντας σπουδάσει απολύτως τίποτε και διαβιώνοντας (λάθρα βιώνοντας δια την ακρίβεια) τρώγοντας τα λεφτά του πατέρα μας, είμαστε αναγκασμένοι να κυκλοφορούμε με πανάκριβα ρούχα και τζιπάκια όπως το σύνολο των αριστεριστών και αντιεξουσιαστών. Πάντα βεβαίως-βεβαίως κατ’ εκείνους που -ασχέτως αν δεν κόλλησαν ούτε εν ένσημο στον παρασιτικό βίο τους- νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να κουνούν τον δείκτη τους, ξεχνώντας το δικό μας δικαίωμα να κουνάμε τον μέσο….

Κι όμως, παρ’ όλα ταύτα δεν μπορούμε παρά να εκφράσομε τον άγριο ενθουσιασμό μας μπροστά στα επιστημονικά απαυγάσματα των λαμπρών καταρτισμένων. Υποκλινόμαστε στην ακραιφνώς επιστημονική πρόταση του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής για τον Έλεγχο του Καπνίσματος, καθηγητή Παναγιώτη Μπεχράκη, όστις εκτιμά ότι «αν αυξανόταν η τιμή των τσιγάρων κατά δύο ευρώ, 150.000 δυνητικοί καπνιστές επιπλέον (κυρίως νέα παιδιά) δεν θα άναβαν ποτέ τσιγάρο». Ω κύριε Μπεχράκη! Γιατί δεν μας προετοιμάσατε και μας βρήκε πανταχόθεν ακάλυπτους μια τέτοια επιστημονική θεώρηση, που ανέτως θα μπορούσε να διατυπωθεί και από συνοικιακή κομμώτρια ή μέθυσους θαμώνες καφενείων τινές, παρά των γκέτο που συντηρεί το σύστημα το οποίο ευλαβώς υπηρετείτε; Εύγε! Μάλιστα, προτείνουμε το μέτρο να εφαρμοστεί παντού. Να εκατονταπλασιαστούν τα τέλη της Ε.Ρ.Τ. –παρά το γεγονός ότι τελεί υπό κατεδάφιση- δια να αποφύγομε τις επιβλαβείς συνέπειες της τηλεόρασης! Να γίνει επί πληρωμή η χρήση διαδικτύου, να πάει το σουβλάκι στα πενήντα ευρώ δια να γλιτώσομε χοληστερίνη και τριγλυκερίδια που «θερίζουν». Να απαγορευτούν δια ροπάλου τα δωρεάν κεράσματα (γλυκά) που δημιουργούν τόσους διαβητικούς και επιβαρύνουν τις κρατικές δαπάνες και τόσα άλλα.

«Α, κύριε, κύριε Μαλακάση / ποιος θα βρεθεί να μας δικάσει;» που έλεγε και ο Κώστας Καρυωτάκης… Δια να μην πει –καταφανώς- τίποτε βαρύτερο…

"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Να σε κυβερνούν σημαίνει να σε παρακολουθούν, να σε επιθεωρούν, να σε κατασκοπεύουν, να σε κατευθύνουν, να σ’ εγκλωβίζουν σε νόμους, να σε ρυθμίζουν, να σου κάνουν κατήχηση, να σε μετρούν, να σε ζυγίζουν, να σε λογοκρίνουν, να σε διατάζουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε το δικαίωμα ούτε τη γνώση ούτε την αρετή (…) Να σε κυβερνούν σημαίνει να σε φορολογούν, να σ’ εκμεταλλεύονται, να σε ληστεύουν με την πρόφαση του γενικού συμφέροντος (…) Αυτή είναι η κυβέρνηση, αυτή είναι η δικαιοσύνη της, αυτή είναι η ηθική της.

Pierre Joseph Proudhon

Ο λαός. Ο καλός λαός που δεν φταίει ποτέ καθότι φτωχός και αθώος, αδαής. Ο καλός λαός που πάντοτε απαλλάσσεται γιατί τον εκμεταλλεύονται, τον μεταχειρίζονται, τον καταπιέζουν. Θαρρείς κι οι στρατοί αποτελούνται μονάχα από στρατηγούς και συνταγματάρχες. Θαρρείς και μόνο οι αρχηγοί του επιτελείου είναι αυτοί που κάνουν τον πόλεμο, που πυροβολούν εναντίον των αόπλων, που καταστρέφουν τις πόλεις. Θαρρείς κι οι στρατιώτες του εκτελεστικού αποσπάσματος που επρόκειτο να μ’ εκτελέσει δεν ήταν παιδιά του λαού. Θαρρείς κι εκείνοι που με βασάνιζαν δεν ήταν παιδιά του λαού. Θαρρείς και δεν ήταν ο λαός που εξέλεξε τον Νίξον, θαρρείς και δεν ήταν ο λαός που ψήφισε υπέρ των αφεντάδων. Θαρρείς κι η ελευθερία θα μπορούσε να στραγγαλιστεί χωρίς τη συγκατάθεση του λαού, χωρίς την ανανδρία του λαού, χωρίς τη σιωπή του λαού. Τι θα πει λαός; Ποιος είναι ο λαός; Λαός είμαι εγώ, είναι οι λίγοι που αγωνίζονται και απειθαρχούν ο λαός…

Αλέκος Παναγούλης

Τι είναι αυτό το συναίσθημα που σας σφίγγει όταν φεύγετε με τ’ αμάξι αφήνοντας πίσω σας ανθρώπους που τους βλέπετε να μικραίνουν μέσα στην πεδιάδα μέχρι που τελικά εξαφανίζονται; Είναι ο απέραντος κόσμος που μας βαραίνει κι είναι ο αποχαιρετισμός. Παρ’ όλ’ αυτά στρέφουμε προς τα μπρος, για την επόμενη τρελή περιπέτεια κάτω απ’ τους ουρανούς.

Jack Kerouac

Οι ξεχασμένοι ποιητές δεν έφυγαν, φυλλορροούν

σε όλες τις συνοικίες της πρωτεύουσας

στους κήπους της Δεξαμενής και στο Βοτανικό

και στους συνοικισμούς του Πειραιά μέχρι τα κρηπιδώματα

του λιμανιού, και στα παλιά διώροφα αργοσβήνουν.

Οι ποιητές της σκοτεινής παράδοσης ενέδωσαν εις πείσμα των καιρών

καταρρακώνουν τα καινούρια σχήματα

και ταξιδεύουνε προς την αντίθετη φορά

προς τους κατάφωτους συνοριακούς σταθμούς

στα ακραία φυλάκια.

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου – «Οι ξεχασμένοι ποιητές»

Η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ. Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του λαού ως αυτόνομου παράγοντα. Δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. Και η περίοδος του νεοελληνικού κράτους είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν αιώνες ανελευθερίας που προηγήθηκαν. Και βλέπουμε ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με «ταξικά» συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης…

Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά έναν βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν «ελιά και Κώτσο βασιλιά»;

Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο… Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα… Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων. Στην Ευρώπη αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντας μου καζούρα στο Παρίσι το 1956:«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε γαλλική επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματα του. Και η ευθύνη για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;». -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στον χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι.

Κορνήλιος Καστοριάδης

Οι άνθρωποι το πιο συχνά

δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους.

Τα δίνουν -τάχα χαιρετώντας- σ’ άλλους

τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

ή -το χειρότερο- τα ρίχνουνε στις τσέπες τους

και τα ξεχνούνε.

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

ένα σωρό ποιήματα άγραφα.

Αργύρης Χιόνης – «Λεκτικά τοπία»

Διάλογος μ’ έναν πεσόντα

Δεν προσέβαλαν τη μνήμη του συνταξιούχου που αυτοκτόνησε στην πλατεία Συντάγματος μόνο οι αστοί πολιτικοί με τις προκλητικές υποκριτικές τους δηλώσεις. Την προσέβαλαν και όλοι/ες εκείνοι/ες που πήγαν στο σύνταγμα με κεράκια, λουλουδάκια και δακρύβρεχτα σημειωματάκια, σε μια θλιβερή προσπάθεια επανάληψης του φαινόμενου των «αγανακτισμένων». Ο άνθρωπος άφησε ένα σημείωμα στο οποίο μιλούσε για δυναμικές αντιδράσεις και Καλάσνικοφ, όχι για κεράκια και λιτανείες, τα οποία αγκάλιασαν αμέσως οι χειραγωγοί των ΜΜΕ και τα έκαναν σημαία τους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην περίπτωση του 77χρονου Δημήτρη Χριστούλα δεν έχουμε έναν «τραγικό αυτόχειρα», αλλά έναν πεσόντα στον μακρύ αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Και οι πεσόντες σ’ αυτόν τον αγώνα είναι όλοι τους θύματα του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος. Και βέβαια, δεν περιμέναμε ντροπή, φιλότιμο και τσίπα από τους κυβερνώντες και απ’ εκείνους που φιλοδοξούν να τους διαδεχτούν στη διαχείριση της εξουσίας. Αναμενόμενες ήταν οι δηλώσεις όλων τους, εκτός από εκείνους που δεν μπόρεσαν να δείξουν την ευλυγισία που δείχνουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι αστοί πολιτικοί και έβγαλαν όλο το μίσος τους, προκαλώντας οργή. Είναι αυτοί, όμως, που με τον κυνισμό τους μας έδωσαν το μέτρο της υποκρισίας όλων των υπόλοιπων. Δεν περιμέναμε ντροπή, φιλότιμο και τσίπα ούτε από τους «επώνυμους αγανακτισμένους» που έσπευσαν να καπηλευτούν το γεγονός, εντάσσοντάς το στην προεκλογική τους καμπάνια. Δεν περιμέναμε να σεβαστούν τη θέληση του πεσόντα, που δεν έγραψε λέξη για εκλογές στο σημείωμά του, αλλά μόνο έναν ύμνο στον ένοπλο αγώνα.

Με το συγκλονιστικό τελευταίο σημείωμά του, ο Δημήτρης Χριστούλας δεν κατήγγειλε μόνο τους φορείς του δωσιλογισμού. Άσκησε ταυτόχρονα μια δριμύτατη κριτική στην αναποτελεσματικότητα όλων των αντιδράσεων που έχουν αναπτυχθεί τα δυο τελευταία χρόνια, στις οποίες –όπως δήλωσαν άνθρωποι που τον γνώριζαν– συμμετείχε και ο ίδιος. Αν υπάρχει μια απόγνωση στη σύντομη πολιτική διαθήκη του, αυτή δεν προέρχεται τόσο από τον καπιταλισμό και την πολιτική εξουσία όσο από την αναποτελεσματικότητα της αντίστασης σ’ αυτή τη λαίλαπα. Τα αδιέξοδα των κινημάτων τύπου «αγανακτισμένων», «δεν πληρώνω» κτλ. ξεπηδούν ανάγλυφα μέσα απ’ αυτό το σύντομο σημείωμα: «Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου. Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (πιάτσα Λορέτο του Μιλάνου)».

Λόγια σταράτα, λόγια σαφή. Κόλαφος για το δωσιλογισμό, κόλαφος για τις χειραγωγήσιμες και χειραγωγούμενες «αντιστάσεις», πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση του ένοπλου αγώνα, ακόμα και στη μειοψηφική μορφή του. Μπορεί να συμφωνείς ή να διαφωνείς, εν όλω ή εν μέρει, με τις απόψεις του, όμως αυτές είναι, είναι σαφέστατα διατυπωμένες και οφείλεις να τις σεβαστές, όχι να προσπαθείς να τις διαστρέψεις. Κι όμως, το περιεχόμενου του σημειώματος, της πολιτικής διαθήκης που ο Δ. Χριστούλας σφράγισε με το ίδιο του το αίμα, δεν συζητήθηκε, ούτε από τους κυρίαρχους ούτε από τη μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που έσπευσαν να τον «τιμήσουν». Και δεν συζητήθηκε για ευνόητους λόγους. Γιατί κανένας τους δεν ενστερνίζεται την ουσία της πολιτικής διαθήκης του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού. Όλοι είναι απασχολημένοι με την προεκλογική κερδοσκοπία, γι’ αυτό και προσπάθησαν ν’ αφομοιώσουν και την αυτοκτονία-κραυγή του 77χρονου, κερδοσκοπώντας και μ’ αυτή σαν κοινοί απατεώνες. Γιατί τι σχέση μπορεί να έχουν οι αναφορές σε δυναμικές αντιστάσεις, Καλάσνικοφ και ένοπλες εξεγέρσεις μ’ αυτούς που σπεύδουν να καταδικάσουν κάθε δυναμική αντίσταση, μ’ αυτούς που κάνουν πλάτες στην αστική εξουσία όταν εξοντώνει στα έκτακτα στρατοδικεία της αγωνιστές οργανώσεων που χρησιμοποιούν ένοπλες μορφές αγώνα; Και για να μιλήσουμε με ονόματα, τι σχέση έχουν ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Περισσός, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΔΗΜΑΡ και οι αποδέλοιποι μ’ αυτό που κατέλιπε ως πολιτική διαθήκη ο Δ. Χριστούλας;

Όσο για μας, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα ν’ ανοίξουμε «διάλογο» με τον πεσόντα, με απόλυτο σεβασμό στη μνήμη του. Να πούμε πως το κάλεσμά του είναι λειψό. Γιατί περιλαμβάνει μεν την προοπτική του ένοπλου αγώνα, όμως δεν περιλαμβάνει τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να ‘ναι ο ένοπλος αγώνας όχι «μια μορφή αγώνα», αλλά η κορυφαία μορφή αγώνα, η ένοπλη εξέγερση μέσω της οποίας θα πραγματοποιηθεί η έφοδος στους ουρανούς. Για να μην αδικήσουμε το μήνυμα που μας άφησε, οφείλουμε να σημειώσουμε πως και ο ίδιος μιλά για «κάποια μέρα», την οποία δεν μπορεί να προσδιορίσει. Χρέος μας είναι όχι να ορίσουμε αυτή τη μέρα, σαν προφήτες κάποιας αίρεσης, αλλά να διατυπώσουμε τους όρους υπό τους οποίους μπορούμε να φτάσουμε σ’ αυτή τη μέρα που η εργαζόμενη κοινωνία θα καθαρίσει ριζικά τους λογαριασμούς της με το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Ένοπλη εξέγερση μπορεί να προκύψει και αυθόρμητα, στο πλαίσιο μιας βαθιάς κοινωνικής αναταραχής με διάρκεια. Για να έχει, όμως, η ένοπλη εξέγερση προοπτική νίκης προαπαιτούμενο είναι η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, η ταξική οργάνωση, η συγκρότηση του επαναστατικού επιτελείου. Αυτό δεν το αναφέρει ο Δ. Χριστούλας στην πολιτική του διαθήκη κι είναι νομίζουμε αυτό που πρέπει να συμπληρωθεί, για ν’ αποκτήσει η θυσία του το χαρακτήρα ενός επαναστατικού μηνύματος με προοπτική, που κανένας χειραγωγός δε θα μπορεί να διαστρέψει.

εφημερίδα «Κόντρα»

Άκου ρε γιε της καλογριάς

ο φίλος σου είμαι ο Πανουργιάς

και το δεξί σου χέρι

κι εκείνος που καλύτερα

απ' ολουνούς σε ξέρει.

Λένε πως παίζεις με χανουμάκια

με τουρκοπούλες και καλογριές

και σ' αραδιάζουνε βρισιές.

Πως μπαινοβγαίνεις στους μαχαλάδες

με ντερβισάδες στήνεις χορό

και με ρωτάν και τι να πω;

Λένε πως έχεις αλισβερίσι

μ' Αλή Πασάδες κάνεις χωριό

και σε ρωτάω τι να τους πω.

Πες τους ρε φίλε Πανουργιά

(ορέ) έχω εις στον πούτσον μου βιολιά

έχω και τουμπερλέκια

κι όπως γουστάρω τα βαρώ

και σπάω τα ζεμπερέκια.

Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω

και αν αργήσω δώσ' τους κι αυτό

είναι τ' αρχίδια μου τα δυο.

Όπως στα λέω να τους τα γράψεις

όπως στα λέω να τους τα πεις

Καραϊσκάκης σεβνταλής

Καραϊσκάκης μπεσαλής.

Καραϊσκάκης γεια χαρά

γεια σου ρε γέρο του Μοριά

και γεια που σ' αγαπάνε.

Γεια τους που δε λυγίζουνε

και που δεν προσκυνάνε.

Λένε για μένα τα καρακόλια

άκου τι λένε να μη γαμεί

μίλα κι εσύ ρε Θοδωρή.

Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις

όπως τα λέμε να τους τα πεις

Καραϊσκάκης, Θοδωρής.

Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις

όπως τα λέμε να τους τα πεις

Κολοκοτρώνης και Γιωργής

Καραϊσκάκης, Θοδωρής.

Γεια σου ρε Ανδρούτσο, γεια χαρά

γεια σας παιδιά μου αητόπουλα

που 'χετε αητό πατέρα

κι όποιος δε με κατάλαβε

τότε ας μας κάνει αέρα.

Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις

όπως τα λέμε να τους τα πεις

Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής.

Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω

έτσι μου είπαν λόγω τιμής

Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής.

Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω

έτσι μου είπαν λόγω τιμής

μαζί τους είμαστε κι εμείς

μαζί σας είμαστε κι εμείς.

Είσαι άντρας. Όμως ο ίδιος πάντα μένω

τα χρόνια που περάσανε με άφησαν

παράξενο παιδάκι γερασμένο.

Και δεν ποθώ πια τίποτε αδελφέ μου

τα ονείρατα στα χέρια μου εσκορπίσαν

και τα 'δωκα, ροδόφυλλα του ανέμου.

Ω, πότε θα μπορέσεις να ξεχάσεις

τις έγνοιες της ζωής που σ' εκερδίσαν

να 'ρθεις από 'κει πέρα, να περάσεις

τριγύρω μου το χέρι και σκυμμένος

ν' ακούσεις όσα πάθη εγονατίσαν

αυτόν που τόσο σου 'ναι αγαπημένος;

Καλέ μου, σιγανά θα σου μιλούσα,

θα σου 'λεγα πως όλοι μ' εμισήσαν,

πως ρεύοντας το δρόμο μου ετραβούσα

διωγμένος κάθε μέρα απ' τους ανθρώπους,

μη ξέροντας ποιοι τόποι μ' εκρατήσαν,

μη ξέροντας σε ποιους πηγαίνω τόπους.

Κι ως είσαι λατρεμένος αδελφός μου,

τα μάτια σου κοιτώντας που εδακρύσαν,

θα ξεχνούσα τα βάσανα του κόσμου,

και βλέποντας μακριά, κατά τη δύση,

τα συννεφάκια που θαμπά εχρυσίασαν

φιλώντας ιλαρά το κυπαρίσσι,

για μια μικρήν ηλιολουσμένη πόλη,

για ένα μεγάλο σπίτι που εκυλήσαν

τα πρώτα πρώτα χρόνια μας και οι βόλοι,

για τις χαρές που ακόμα με κρατούνε

ικέτη, θε να σου 'λεγα, μα έσβησαν,

για τους καιρούς που δε θα ξαναρθούνε...

Κώστας Καρυωτάκης – «Του αδελφού μου»

Κάνουν λάθος αν πιστεύουν (ή φαντάζονται) ότι η ριζοσπαστικότητά μου προέρχεται από τη δυσπεψία μου σε «ουτοπίες» και διάφορες «θεωρίες». Στην πραγματικότητα οφείλω τη ριζοσπαστικότητά μου -από την αρχή ως το τέλος της- στο σύστημα και στη σάπια κοινωνία του… Αλλιώς, αν κάποιος θέλει να ψάξει για τους «θεωρητικούς» που ευθύνονται γι’ αυτήν, μπορεί να ξεκινήσει από τα γραφεία του τμήματος σωφρονισμού και ν’ αφήσει τους ποιητές του δυναμίτη στην ησυχία τους…

Gabriel Pombo da Silva

Προς Θεσσαλονικείς η΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Γελούσαν και διασκέδαζαν κάποιοι όταν το λέγαμε εις τας συναθροίσεις μας, αλλά όντως τα βιβλία εις τα σχολεία φέτος θα τα διανείμει ο άγιος Βασίλειος, η τσάντα του Τσάντα Κλάους! Με τις υγείες μας…

Κάποιοι άλλοι γελούσαν (κατόπιν εορτής) με το σύνθημα του Ανδρέου Παπανδρέου «το ΠαΣοΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία», μέχρι που ήρθε ο κανακάρης του ο Giorgakis και τους κόπηκε ο γέλωτας. Γιατί τώρα πια ο ΛαΟΣ είναι όντως εις την εξουσία. «Μπουμπούκο μου και Μάκη μου με τι να σας… στολίσω» που λέγει και ο Καββαδίας. Φρίκη!

Βρωμάει η πραγματικότητα μα βρωμάει και το γιατάκι μας, πονούν ράχη και μέλη από τη συνεχή κατάκλιση… Παρακολουθούμε τους πλέον απίθανους τύπους, ασχολούμαστε με θλιβερά σκιάχτρα και ιστορικά υποκείμενα (αντικείμενα θα ήτο ακριβέστερος και επαρκέστερος προσδιορισμός) που υπό κανονικές περιστάσεις θα χρησίμευαν μόνον ως πτυελοδοχεία εις εισόδους μουσειακών ανακτόρων. Νανουριζόμαστε με παραμύθια και παραδινόμαστε εις παραδοσιακά άσματα του τύπου «ο γερο-Δήμος πέθανε, ο παπα-Δήμος πάει» ή εις νεότερα όπως «εγώ δεν ήμουνα Μπεγλίτης, Μπεγλίτη μ’ έκανες εσύύύύ» ή «Μάκη Βορίδη είσαι μεγάλη αρχή ήδη». Το hit «τζουτζούκα» διαδέχτηκε το νέο –τόσα χρόνια στα charts- «μπουμπούκα», ενώ χρόνια τώρα οι «Καρα» και οι «Παπα» ρυθμίζουν τις τύχες μας την ώρα που δεν δύνανται ούτε τα οίκου τους να τακτοποιήσουν…

Αγανακτισμένοι άπαντες μα «μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα», προσμένουμε κανένα θάμα στέλνοντας βιντεάκια και ειδήσεις ο ένας στον άλλο κι ελπίζοντας να εξοργιστεί εκείνος πρώτος!... «Κλεισμένος στο μικρό μου ρετιρέ / αντίσταση με video και πουρέ», όπως προ-φύτεψε και ο ψαλμωδός Δημήτριος Πανούσης… Και η κατρακύλα-ξεφτίλα μας δεν έχει τέλος…

"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Αστοιχείωτοι είμεθα όλοι, είτε γράφοντες, είτε πολιτευόμενοι, είτε επιστήμονες, είτε άλλως οπωσδήποτε δρώντες σήμερον εν Έλλάδι υπό πάσαν έποψιν. Αστοιχείωτοι πνευματικώς, αστοιχείωτοι ηθικώς, αστοιχείωτοι ψυχικώς, αστοιχείωτοι κοινωνικώς.

Ό νέος έλλην, ο εισερχόμενος σήμερον εις την ζωήν, εισέρχεται απαράλλακτα όπως το νεογέννητον γατί ή το αρτίτοκον κουτάβι. Οι γονείς του τον γεννούν δια να τον γεννήσουν, ομοίως όπως οι σκύλοι ή οι αίλουροι. Και εκπληρούν ομοίως, επίσης ευσυνειδήτως, όλα τα φυσιολογικά των προς αυτόν καθήκοντα. Αλλ’ αν τούς έλεγε τυχόν κανείς ότι έκτος αυτών έχουν και άλλα, πολύ θα τούς εξέπληττε βεβαίως. Από την οικογένειαν λοιπόν δεν έχει να περιμένει καμμίαν προπαρασκευήν δια τίποτε απολύτως. Τα σχολεία εις τα όποια αρχίζει να φοιτά, εάν δεν τού στρεβλώνουν και το πνεύμα του και την ψυχήν του και το σώμα του και τον χαρακτήρα του, δεν τον παρασκευάζουν βέβαια και αυτά δια τίποτε άλλο, ή το πολύ-πολύ να γίνει φοιτητής. Το πανεπιστήμιον, αν υπάγει εις αυτό, και ενενήντα επί τοις εκατόν θα πάγει, δεν τον παρασκευάζει παρά δια να γίνει δικηγόρος, ιατρός ή δάσκαλος, υφ’ ην έννοιαν εννοήθησαν αι επιστήμαι αύται εις τον τόπον μας, απλά τουτέστι και χυδαία βιοποριστικά επαγγέλματα. Και η κοινωνία, όταν θα έβγη εις αυτήν, αμόρφωτος και αυτή και ακατάρτιστος και ανερμάτιστος εντελώς, ως μόνον καθήκον της νομίζει ν’ αρχίσει να τον κυλίει εις τα θολά της κύματα, φούσκαν κενήν, μηδενικόν μεταξύ μηδενικών, χάος εντός χάους. Κανείς και τίποτε δεν τον εδίδαξε να βλέπει, κανείς και τίποτε δεν τον εδίδαξε ν’ ακούει, κανείς και τίποτε να σκέπτεται, τίποτε και κανείς να εννοεί, κανείς και τίποτε να ενεργεί, τίποτε και κανείς να εργάζεται, κανείς και τίποτε να υπάρχει ως άνθρωπος εν γένει.

Τώρα, αν έχει ιδιοφυίαν τινά, αν η άργιλος από την οποίαν έγινε δεν είναι πολύ κοινή, αν ή φύσις τον επροίκισε με κάποιαν πρωτοτυπίαν χαρακτήρος, με κάποιαν δύναμιν πνεύματος, με κάποιαν ισχύν ψυχής, με συστατικά τινά υπεροχής οιασδήποτε, αρχίζει μόνος του να βλέπει, ν’ ακούει, να σκέπτεται, να εννοεί, να διδάσκεται, να μελετά, να κινείται, αρχίζει μόνος του να συμπληρώνει την ατελεστάτην ύπαρξίν του, αρχίζει αναμειγνυόμενος εις την ζωήν να προσπαθεί να μάθη εξ αυτής -αντί πόσου καιρού ίσως χαμένου, αντί πόσων πολλάκις αλγηδόνων!- ό,τι έπρεπε να ηξεύρη σχεδόν προτού έμβη εις αυτήν και ό,τι δεν έμαθεν, αρχίζει να προσπαθεί αφ’ εαυτού να γίνει άνθρωπος πλήρης και να μην απομείνει δίπουν άπτερον όπως εγεννήθη. Αν δεν τα έχει τα φυσικά αυτά συστατικά, αιώνια του ή μνήμη! Κλαίτε τον και από ζωντανόν! Είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει, είναι το αυτό.

Μιχαήλ Μητσάκης - «Κριτικά κείμενα»