Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Τον καπιταλισμό, που αποτελεί ένα σύστημα διαρκούς ληστείας του μόχθου των ανθρώπων της δουλειάς και των οικονομιών τους, μόνο ένα επαναστατικό σύστημα μπορεί να τον δικάσει. Και δε θα χρειαστεί τότε νομικίστικες διαδικασίες και τερτίπια. Θα δικάσει με τον τρόπο που υποδείκνυε ένα εκπρόσωπος της ριζοσπαστικής αστικής τάξης, ο Σεν Ζιστ: «είναι ευγενείς, είναι ένοχοι».
Πέτρος Γιώτης

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δεν μετέχει στην πολιτική ζωή. Δεν δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική. Δεν γνωρίζει ο ηλίθιος πως από την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και –χειρότερα απ’ όλα- οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, οι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιρειών.
Bertolt Brecht

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς νε΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Οι εργάτες, με σφιγμένες τις ροζιασμένες και άπραγες γροθιές από αγωνία, περιμένουμε την κλήρωση του λαχείου, του Λόττο, του Πρότο, του Γαμώτο, δύο άγιες τριάδες μπαλάκια που θ’ αλλάξουν τη ζωή μας. Να διαβούμε το ταξικό αυλάκι –τέλος το ταβλάκι- και να μιλάμε πλέον ήπια, πολιτισμένα, να υπερβούμε τις ταξικές αντιθέσεις λέγοντας πως πρόκειται για ονειροφάντασμα και μεταφυσικό σόφισμα, αλλάζοντας την κουβέντα. Έτσι κι αλλιώς τα δάνεια θα γίνουν κόκκινα. Και όπως λένε οι Μαρξ – Σπένσερ «ο πελάτης δεν έχει να χάσει παρά το περιεχόμενο της πιστωτικής κάρτας του». Κάρτα μωρή άρρωστη. Πού πας ανοργάνωτη και διαλυμένη στ’ αγγούρια;
Άλλο ν’ ασκήσεις κι άλλο να σκίσεις έφεση. Άλλο το έργο της δικαιοσύνης κι άλλο η δικαιοσύνη των έργων. Τα περαστικά υπερ-αστικά μυαλά έχουν χάσει τον μπούσουλα, μπουσουλώντας σαν πειθήνια σκυλάκια στο χαλί και στο χάλι της μικρότητας τής αυτού μεγαλειότητας. Άπειροι πάπυροι γεμάτοι αιτιολογήσεις της καταπίεσης, εδραιωμένοι στον φόβο και στην υποταγή για να σε προσελκύσουν στο μαντρί, στο ανθρώπινο δέντρο (man tree). Παγίδες για γίδες, εγωπρόβατα που ζητούν «ζήτω», εκλεκτοί προσ-κεκλιμένοι έτοιμοι να γονατίσουν μπρος στον ένδοξο ηγέτη που τον περιμένει το άδοξο τέλος. Γιατί παπά παχύ έφαγες παχιά φακή; Αρκετά με τους γλωσσοδέτες, με τα σφιγμένα σαν πέτρα χείλη, υποταγμένα στο πετραχήλι. Ας εκπαιδεύσουμε τα παιδιά με γλωσσολύτες. Να λυθούν οι γλώσσες. Να λυθούν κι οι καρχαρίες, τα πιράνχας και οι φάλαινες, να σημάνει γενική επίθεση κατά των εχθρών της ζωής. Να επιτεθεί η πλάση και να πλάσει το υλικό της πιο όμορφης ιστορίας. Ενάντια σε ό,τι πλαστό και πλαστικό.
Τι λέτε; Αθρόες συλλήψεις ή ασύλληπτους θρόες; Πυρηνικό πόλεμο ή πολεμικό πυρήνα; Σύγκρουση λογικής ή λογική σύγκρουσης;
Τα πάντα εν σοφία εκποιήθηκαν. Από του χρόνου βλέπουμε…
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Θα ‘θελα λίγο δυναμίτη
θα ‘θελα μιαν έκρηξη που να σκορπίσει
τον χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας.
Ευλογία κυρίου τα μυδράλια της ποίησης.
Νίκος Καρούζος

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Όλοι εκλέγονται τη βοηθεία της δωροδοκίας. Απάνθρωπος τοκογλύφος, όσας και να αγοράση ψήφους, ποτέ δεν θα εκλεγή. Πριν κατέλθη εις τον αγώνα θα υποδυθή την φιλανθρωπίαν ως προσωπείον, θα φορέση την δημοτικότηταν ως κόθορνον. Θα φροντίση να αποδώση μέρος των όσων ήρπασεν εις τους εκλογείς. Και μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθοράν, θα επιτύχη εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ’ επιδεξιώτερον τον κόθορνον.
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Μόνο το πέρασμα στην περιοχή της δράσης φέρνει μαζί του την ελπίδα της αυγής.
Αλέξανδρος Παναγούλης

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Να ελπίζεις -να ελπίζεις πάντα-
πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους
-που τους ρημάζει η τρομερή “ευκολία”-
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους
που τους διέπει καλοσύνη -πόθος ευγένειας- ηρεμία
ίσως όχι πολλές -ίσως να ‘σαι άτυχος: καμία-
τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος
εις τρόπον ώστε να έρθει κάποια σχετική ισορροπία.
Νίκος Εγγονόπουλος

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Οι κουλάκοι* είναι οι πιο θηριώδεις, οι πιο ωμοί, οι πιο άγριοι εκμεταλλευτές. Οι αιματορουφήχτρες αυτές πλούτισαν από τη δυστυχία του λαού στον καιρό του πολέμου, μάζεψαν χρήμα χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες, ανεβάζοντας τις τιμές στα σιτηρά και τα άλλα προϊόντα. Οι αράχνες αυτές πάχυναν σε βάρος των ρημαγμένων από τον πόλεμο αγροτών, σε βάρος των πεινασμένων εργατών... πλουτίζοντας τόσο περισσότερο όσο περισσότερο πεινούσε ο εργάτης στις πόλεις και τα εργοστάσια... υποδουλώνουν και ξαναϋποδουλώνουν τους φτωχούς αγρότες.
Vladimir Lenin

* κουλάκοι: οι εύποροι χωρικοί/καπιταλιστές της υπαίθρου, που διέθεταν στην κατοχή τους μέσα παραγωγής, μύλους, αποθήκες κ.α.

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013


Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Ο θρίαμβος της αυθεντικής ζωής βρίσκεται στο περιθώριο. Δεν μπορεί να βρεθεί στον καλοκαθισμένο άνθρωπο που δεν ρισκάρει τίποτα.
Θωμάς Κοροβίνης

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς νδ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ίσως προβληματίζει ενίους η απεικόνισις του αριθμού 54 ως νδ΄ εις την αρχαιοελληνική γλώσσα, αλλά μη δίδετε σημασία ούτε σήμα CIA.
Τραγουδήσαμε προ ημερών τα επετειακά άσ(θ)ματα, χαραγμένα κι αυτά εις την ταφόπλακα του τελευταίου πολυτεχνείου που είδαν τα ματάκια μας, παρά τα περί το αντίθετο φληναφήματα αλλά και την εδώ και καιρό απόλυτο ωρίμανση των συνθηκών…
Το θνησιγενές, κτισμένο με δανεικά χρήματα, δανεικά συντάγματα, δανεικούς κυβερνήτες και δανεική ζωή νεοελληνικό μόρφωμα που διάφοροι σαλτιμπάγκοι αποκαλούν –χαριτολογώντας!- και «κράτος», πνέει (εκ γενετής) τα λοίσθια. Εις την μεταφυσική και επιστημονικά αστήρικτη πρόβλεψη «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» ήτις διετυπώθη κάποτε από χορτάτους (και δι’ αυτό αισιόδοξους) τσανακογλείφτες, ήλθε να απαντήσει η αυτονόητος παρατήρησις ότι «έτσι κι αλλιώς οι νεκροί δεν πεθαίνουν»…
Διαρκείς τριγμοί και πανικός εις την πολιτική (ορθότερα: πωλητική) σκηνή. Τρόμος εις χάρτινες ιδεολογίες αίτινες καταρρέουν μέσα εις ένα πυκνό νέφος δυσώδους σκόνης. Τρόμος εις τα χρυσά κλουβιά μικροαστών και μεσοαστών που βλέπουν τον εφιάλτη της προλεταριοποίησης που κάθιδροι απέφευγαν ακόμη και με πλαστικό/δανεικό χρήμα, να καλπάζει καταπάνω των και να τους καταπίνει. Τρόμος εις τους αθλίους τηλεοπτικούς βωμούς που κάθε οικία κάθε τάξεως επιμένει ακόμη (και πάντα!) να διατηρεί εις περίοπτο θέση! Τρόμος εις τις καταγέλαστες κοινωνικές σχέσεις. Τρόμος εις το πλήρες διατροφικών απορριμμάτων πινάκιο, εις bar και εις café, εις συναθροίσεις, σχολεία, αγορά, τρόμος παντού.
Τινές εξ ημών, οπλισμένοι με οργή και σαρκασμό, επιθυμούν να πέσουν με τα μούτρα εις τις χρυσές βιτρίνες του τίποτα και εις τους σκυφτούς βαστάζους του καθόλου. Γιατί, όπως είπε και ο Κωστής Παλαμάς, «ανάξιος όποιος δε μπορεί μες στο σεισμό, το χαλασμό, κάστρο τη γνώμη του να στήσει, και καρτερεί, και λέει: να ιδώ. Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει το προσκλητήρι των καιρών και δε λέει: Παρών!».
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Όσο η εργαζόμενη κοινωνία δεν συνειδητοποιεί ότι το πολιτικό σύστημα είναι ένα εργαλείο διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος το οποίο πρέπει να καταστρέψει, αντί να προσπαθεί να επιλέξει το καλύτερο «μίγμα» από το εσωτερικό αυτού του συστήματος, τόσο η παραπολιτική θα εμφανίζεται ως πολιτική, τόσο η αστική πολιτική θα εξακολουθεί να επιτελεί -εύκολα ή δύσκολα- το έργο της…
εφημερίδα «Κόντρα»

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Αυτό που εντυπωσιάζει –στην Ελλάδα πάνω απ' όλα αλλά και αλλού επίσης, ιδίως στη Γαλλία- είναι μια έκδηλη αδυναμία των προοδευτικών δυνάμεων να επιβάλουν ακόμη και την ελαχιστότατη υποχώρηση των οικονομικών και κρατικών εξουσιών που επιδιώκουν να υποτάξουν το λαό ανεπιφύλακτα στον νέο (αν και μακροχρόνιο επίσης και θεμελιακό) νόμο του ακραιφνούς φιλελευθερισμού. Όχι μόνο δεν έχουν σημειώσει κανένα προχώρημα οι προοδευτικές δυνάμεις, όχι μόνο δεν έχουν καταφέρει ακόμη και μια περιορισμένη επιτυχία, αλλά οι δυνάμεις του φασισμού επεκτάθηκαν και στη βάση του ψευδαισθητικού φόντου ενός ξενοφοβικού και ρατσιστικού εθνικισμού διεκδικούν σήμερα να γίνουν η ηγετική δύναμη αντίθεσης στα διατάγματα της ευρωπαϊκής διοίκησης.
(…)
Εντούτοις, από όλες αυτές τις προσπάθειες δεν έχει εμφανιστεί σε μαζική κλίμακα νέα πολιτική σκέψη, ούτε έχει εμφανιστεί ένα νέο λεξιλόγιο από τη ρητορική της διαμαρτυρίας, και τα αφεντικά των συνδικάτων κατάφεραν τελικά να πείσουν τους πάντες ότι έπρεπε να περιμένουν τις… εκλογές.
(…)
Η λέξη-κλειδί “κομμουνισμός” που κυριαρχούσε στην πολιτική σκηνή από τις αρχές του 19ου αιώνα, περιορίστηκε σε ένα είδος ιστορικού στίγματος, διότι πρέπει να αναγνωριστεί ότι η ιστορική αφήγηση την οποία δέχεται ακόμη και η προοδευτική κοινή γνώμη υπαγορεύεται πλήρως από τον αντίπαλο. Το ότι η εξίσωση “κομμουνισμός ίσον ολοκληρωτισμός” θα κατέληγε να εμφανιστεί ως κάτι το φυσικό και ομόφωνα αποδεκτό, αποτελεί μια ένδειξη του βάθους της αποτυχίας των επαναστατών κατά τη δεκαετία του 1980. Βεβαίως, δεν μπορούμε επίσης να αποφύγουμε μια διεισδυτική και σοβαρή κριτική των σοσιαλιστικών κρατών και των κομμουνιστικών κομμάτων που πήραν την εξουσία, ιδίως στη Σοβιετική Ένωση. Αλλά αυτή η κριτική πρέπει να είναι δική μας. Πρέπει να θρέφει τις δικές μας θεωρίες και πρακτικές, να τις βοηθά να αναπτυχθούν και να μην οδηγεί σε ένα είδος μελαγχολικής αποκήρυξης που πετάει και το μωρό μαζί με τα νερά. Αυτό έχει οδηγήσει σε μια εκπληκτική κατάσταση: όσον αφορά ένα ιστορικό γεγονός κεφαλαιώδους σημασίας για εμάς, έχουμε υιοθετήσει πρακτικά χωρίς περιορισμό την άποψη του εχθρού. Και εκείνοι που δεν έχουν κάνει αυτό το πράγμα απλά επιμένουν στην παλιά θλιμμένη ρητορική, σαν να μην έχει συμβεί τίποτε.
Από όλες τις νίκες των αντιπάλων μας –στις γραμμές των οποίων θα πρέπει να κατατάξουμε τη νέα φρουρά των μαντρόσκυλων της σύγχρονης ιδεολογικής τάξης πραγμάτων που όλοι σχεδόν ήταν λιποτάκτες των κινημάτων του 1968- αυτή η συμβολική νίκη είναι η πιο σημαντική. Όχι μόνο επιτρέψαμε να δυσφημιστεί και να γελοιοποιηθεί το λεξιλόγιό μας, αν δεν χρησιμοποιείται απλά σαν εγκληματικό, αλλά και οι ίδιοι χρησιμοποιούμε τις αγαπημένες λέξεις των αντιπάλων σαν να ήταν δικές μας.
Τις εποχές των παλιών κομμουνισμών, συνηθίζαμε να περιγελούμε αυτή που ονομάζαμε γλώσσα των χιλιοειπωμένων λέξεων, τη γλώσσα-κλισέ –τα άδεια λόγια και τα πομπώδη επίθετα.
Alain Badiou
(οι υπογραμμίσεις δικές μας.
Περισσότερα και πληρέστερα στο http://aristeroblog.gr/node/1997)

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Όταν γράφεις και μιλάς, πρέπει πάντα να σκέφτεσαι τον απλό εργάτη που πρέπει να σε καταλάβει, να πιστέψει στο κάλεσμά σου και να σε ακολουθήσει με προθυμία. Πρέπει να σκέφτεσαι για ποιον γράφεις και σε ποιον μιλάς.
Giorgi Dimitrov - «Ο φασισμός»

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Διαβάζοντας την επιστολή απάντηση απολογία του κυρίου Πέτρου Κωστόπουλου για το κλείσιμο της ΙΜΑΚΟ, έκανα μερικές σκέψεις ψύχραιμες χωρίς ίχνος χαιρεκακίας, μερικές στιγμές μάλιστα ένοιωσα μια βαθιά θλίψη για τις στενοχώριες, τις έννοιες και τα δυσβάσταχτα βάσανα που περνά κάποιος άνθρωπος που υπήρξε μέχρι πρότινος ο γκουρού της ανεμελιάς και της ελαφράδας για ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής μας κοινωνίας. Ωστόσο η έκπληξη ή η αποκορύφωση αν θέλετε της κατάθλιψης που τραγικά διαπερνά όλο το κείμενο, έρχεται την τελευταία στιγμή στο τελευταίο υστερόγραφο: ''ΥΓ.4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…".
Δεν λέω, μπορεί και να ‘ναι ηρωικό να βλέπεις τον καπετάνιο να βουλιάζει με το πλοίο του, μέσα στα τοξικά απόβλητα που ο ίδιος δημιουργούσε όλα αυτά τα χρόνια, φωνασκώντας «δεν μετανιώνω», αλλά πείτε μου αν υπάρχει ένας στοιχειωδώς σκεπτόμενος και ευαίσθητος Έλληνας που να μη γνωρίζει έστω και εκ των υστέρων ότι το εν λόγω απόφθεγμα υπήρξε ένα από τα βασικά συνθήματα με τα οποία η πασοκική πανούκλα έπεσε πάνω στην παραζαλισμένη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία τότε στα μέσα της δεκαετίας ‘80 για να αποπλανήσει και να μυήσει σχεδόν τους πάντες, δεξιούς αριστερούς, στις ιερές αξίες του σταρχιδισμού, του κωλαρπαξισμού, του τομαρισμού, της απενοχοποίησης του κυνηγιού του κέρδους και της εφήμερης δόξας και να μας βάλει όλους να τρέχουμε κακόγουστοι, χωρίς μνήμη, λαχανιασμένοι και χαζοχαρούμενοι προς τον όλεθρο. Κρίμα που 60 χρόνια ζωής δεν άφησαν ούτε ένα τόσο δα ίχνος γνώσης μέσα στην ύπαρξη του κυρίου Κωστόπουλου. Του αφιερώνω ένα τετράστιχο που σε κάποιους θα θυμίσει κάτι:
Η ζωή είναι μεγάλη
κι αν την κάνεις καρναβάλι
Θα ‘ρθει η ώρα να χτυπήσεις
το ξερό σου (τ’ αδειανό σου;) το κεφάλι.
Γιάννης Αγγελάκας

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό; Αυτό (ή κάτι ανάλογο) έρχεται στο νου όποιου δει το λογότυπο της ελληνικής προεδρίας. Και δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί παράγονται τέτοιοι συνειρμοί. Ο Μπένι, όμως, έχει άλλη άποψη. Γι’ αυτό και οργάνωσε ολόκληρη φιέστα την περασμένη Δευτέρα, με προσκεκλημένους τους πρεσβευτές των κρατών-μελών της ΕΕ, θεσμικούς παράγοντες και παρατρεχάμενους (για να ‘ναι εξασφαλισμένη και η απαραίτητη πλάκα). Και τράβηξε ένα λογύδριο «τελειώνοντάς» τους. Και τι δεν είπε στο φλύαρο αυτό λογύδριο. Ξεπέρασε και τις παπάρες που έλεγε η Αγγελοπουλίνα την περίοδο των ολυμπιακών αγώνων. Επιλέγουμε μια από τις χαρακτηριστικές παπάρες του: «Θέλαμε μια ρεαλιστική νότα αισιοδοξίας. Πρέπει οι Έλληνες να ασκήσουν το δικαίωμα στην αισιοδοξία»! Φάτε μάτια καραβάκια και κοιλιά περίδρομο! Κοιτάξτε το σήμα με το γαλάζιο φόντο, βυθιστείτε στην εικονική πραγματικότητα που σας σερβίρουν τα κυβερνητικά καθάρματα και γίνετε αισιόδοξοι. Με τέτοια αισιοδοξία θα γίνετε ακίνδυνοι γι’ αυτούς και το σύστημα που υπηρετούν σαν πιστά μαντρόσκυλα.
εφημερίδα «Κόντρα»

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Μία αλλόκοτη τρέλα διακατέχει τις εργατικές τάξεις των εθνών στα οποία βασιλεύει ο καπιταλιστικός πολιτισμός. Η τρέλα αυτή είναι ο έρωτας για τη δουλειά, το θανατηφόρο πάθος για τη δουλειά που φτάνει μέχρι την εξάντληση των ζωτικών δυνάμεων του ατόμου και των απογόνων του. Για να δοθεί δουλειά σε όλους τους ακαμάτηδες της τωρινής κοινωνίας, για να μπορέσει να αναπτυχθεί απεριόριστα ο βιομηχανικός εξοπλισμός, θα πρέπει η εργατική τάξη να αναπτύξει απεριόριστα τις καταναλωτικές της ικανότητες.
Αν η εργατική τάξη, ξεριζώνοντας από την καρδιά της το διεστραμμένο πάθος που την κυβερνά και διαστρεβλώνει τη φύση της, ύψωνε το ανάστημά της για να σφυρηλατήσει έναν ατσάλινο νόμο που θα απαγόρευε σε όλους να δουλέψουν περισσότερο από τρεις ώρες την ημέρα, η Γη θα ένιωθε να γεννιέται πάνω της ένας καινούργιος κόσμος.
Paul Lafargue

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013


Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς νγ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ένα σοβαρό ζήτημα που χρήζει απαντήσεων, είναι και αυτό που άπτεται της γνωστής παροιμίας «όταν (ή όπου) κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει μια φυλακή». Γνωρίζει τις εξ υμών τι μέλλει γενέσθαι τώρα που έχουν κλείσει πάμπολλα σχολεία και ίσως κλείσουν και τα υπόλοιπα;
Έτερο ζήτημα που χρήζει απαντήσεων ή έστω κοινωνικού σχολιασμού, είναι αυτό που απασχολεί μέρος της επιστημονικής κενότητος. Αφού επέλυσαν τα κύρια προβλήματα της δύσμοιρης ανθρωπότητος, οι επιστήμονες επιλύουν τώρα και τα δευτερεύοντα. Οι αγελάδες λέει, όταν… αερίζονται παράγουν τόσο πολύ μεθάνιο, που αυτό συμβάλλει εις την αύξηση της θερμότητος του πλανήτη! Και είναι τόσο σοβαρό το πρόβλημα (ημείς οι αμαθείς και άφρονες βιαστήκαμε να το θεωρήσομε δευτερεύον), που Αυστραλοί επιστήμονες χρησιμοποιούν τη γενετική τεχνολογία δια να καταφέρουν να το περιορίσουν! Oh mon dieu!
Υπάρχει ακόμη η ιστορική εκδίκηση που έλαβε ο τσάρος σχεδόν ένα αιώνα μετά, επιλέγοντας την ημέρα που οι μπολσεβίκοι κατελάμβαναν τα ανάκτορα για να εισέλθει εις το ραδιομέγαρο της Ε.Ρ.Τ. και να το καταλάβει, χωρίς να έχει καταλάβει τι μπορεί να τον περιμένει…
Υφίστανται πάμπολλά ακόμη άξια παρατηρήσεως ζητήματα, αλλά πόσα χωρούν εις μία επιστολή; Δια παράδειγμα, οι ποιοτικές διαφορές εις τα τοπωνύμια της μακαρίας Μπανανίας εις την οποίαν (παριστάνομε ότι) ζούμε: Μπατσί εις την Άνδρο, Φρυ εις την Κάσο! Τα δε Δωδεκάνησα; Ποίος τα καταμέτρησε και τα βάπτισε έτσι; Προφανώς όχι ο Στουρνάρας αλλά κάποιος στούρνος. Δια τον δε Εύοσμο (άκου εύοσμο!), το Άδεντρο που βρίθει δέντρων και δι’ άλλα τέτοια φαιδρά, ας μην επαναλαμβανόμαστε.
Αφήστε δε τα άλλα, εκείνα τα αισχρά: Βαριόμουνα, κοιμόμουνα, ονειρευόμουνα, σηκωνόμουνα, χτυπιόμουνα, ακουγόμουνα… Και σταθείτε εις τα πλείστα όσα άλλα ερωτήματα. To be or not to be; Ναζί κανείς ή να μυζεί; Εφέτης ή αφέτης; Εργαζόμενος ή συνεργαζόμενος; Κιθαρίστας ή drummer; Μπάτσος ή αλήτης; Coyote ή road runner;
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Μερικοί λένε: στο τέλος ο σοσιαλισμός θα νικήσει.
Καλά. Μα ποιος θα πολεμήσει γι’ αυτόν;
Wolf Biermann

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Μία εγκύκλιος του υπουργείου παιδείας της τσαρικής Ρωσίας στα τέλη του 19ου αιώνα έλεγε: «Είναι ανάγκη να αποτρέψουμε από τη μέση εκπαίδευση τους μαθητές, που η κοινωνική θέση των γονέων τους δεν έπρεπε να τους κάνει να συνεχίζουν σπουδές στο γυμνάσιο και ύστερα στο πανεπιστήμιο». Γι’ αυτό τον σκοπό αυξάνονται τα δίδακτρα, με την εγκύκλιο να συνεχίζει: «Θα αποκλειστούν από τα γυμνάσια τα παιδιά που έχουν γονείς αμαξάδες, υπηρέτες, μαγείρισσες, πλύστρες, μικροέμπορους και άλλους της ίδιας κατηγορίας. Με εξαίρεση αυτά που έχουν εξαιρετικές ικανότητες, τα παιδιά δε θα αποσπώνται από το περιβάλλον στο οποίο ανήκουν και δε θα καταλήγουν -όπως έχει αποδείξει η πείρα- να περιφρονούν τους γονείς τους, να είναι δυσαρεστημένα από την κοινωνική τους κατάσταση και να επαναστατούν ενάντια στις κοινωνικές ανισότητες που υπάρχουν και που είναι αναπόφευκτες από την ίδια την φύση των πραγμάτων».
Στην τσαρική Ρωσία του 1914, στα πανεπιστήμια δεν φοιτούν περισσότεροι από 36.000. Τα γυμνάσια και τα πανεπιστήμια ελέγχονται αυστηρά από τις αρχές. Στα γυμνάσια έγιναν αλλαγές στα προγράμματα, με τρόπο ώστε να μειωθούν οι ώρες που αφιερώνονταν στις φυσικές επιστήμες και να αυξηθούν οι ώρες που αφιερώνονταν στις νεκρές γλώσσες, που τις θεωρούσαν λιγότερο επικίνδυνες για τη δημόσια τάξη.
Jean Ellenstein - «Ιστορία της Ε.Σ.Σ.Δ.»

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Την ημέρα κατά την οποία ο εργάτης θα μπορεί να οργώσει το έδαφος χωρίς την καταβολή του περισσότερου από το μισό από αυτό που παράγει, την ημέρα που οι μηχανές που είναι απαραίτητες για να προετοιμάσουν το έδαφος για τις πλούσιες συγκομιδές θα είναι στην ελεύθερη διάθεση των καλλιεργητών, τη μέρα που ο εργαζόμενος στο εργοστάσιο θα παράγει για την κοινότητα και όχι για τα μονοπώλια, εκείνη την ημέρα θα δείτε τους εργάτες ντυμένους και ταϊσμένους και δεν θα υπάρχουν πλέον άλλοι εκμεταλλευτές.
Pjotr Kropotkin

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Εμείς, πολιτισμοί που ναυαγήσαμε σε ξένα μέρη, στείλαμε μηνύματα σωτηρίας στην πατρίδα αλλά το ναυαγοσωστικό αργεί να έρθει και κρυβόμαστε στις ζούγκλες γιατί δεν έχουμε εξοικειωθεί με τα μικρόβια του πλανήτη. Εμείς που πήραμε ντουντούκες ν’ αναγγείλουμε την ύπαρξη μιας άλλης κοινωνίας κι εκείνοι που μας έβαλαν τις ντουντούκες στον κώλο. Εμείς αθώα στρέμματα χρυσόκαρδα λουλούδια κι αυτοί κλαδευτήρια άκρως εχθρικά, σφυριά στα καρφιά μας, καταχθόνια σχέδια, εφιάλτες στα όνειρα.
Μανώλης Νταλούκας

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς νβ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ελλείψει άρτου, θα υφαρπάξομε αυτόν των ομοσίτων εις «Φιλμ νουάρ» κριτικών κινηματογράφου, παρουσιάζοντας υμίν μία εκπληκτική ταινία που φθάνει οσονούπω εις τους πολυκινηματογράφους (σχεδόν μόνο τέτοιοι απέμειναν) της συμβασιλευούσης. Πρόκειται δια την πολύκροτο υπερπαραγωγή «Έρωτας στην Κακαβιά», του καταξιωμένου Βουλγάρου σκηνοθέτου Παντελή Αλβανή. Ένα επικό πλην ελαφρό, λαϊκό, ελαφρολαϊκό και εύπεπτο έργο, με χαμηλά λιπαρά και ουδέτερο ph, ιδανικό δια τα βαρέα απόβραδα του ομιχλώδους Νοεμβρίου (καμία σχέση με «προνύμφες», «σκώληκες», «πεταλούδες» και άλλες προτέρας ταινίας του).
Ο Φλαμούρ Τίλιο είναι λαθρομετανάστης. Εις κάρο που τον μεταφέρει παρά Κρυσταλλοπηγής εις Θεσσαλονίκη με φιξ ταρίφα 1.500 ευρώ, γνωρίζει μια αδιόριστη Ν.Π. αγωγό ήτις ημιαπασχολείται εις συνεργείο καθαρισμού της Βεροίας. Αύτη τον βοηθά να εκδώσει άδεια παραμονής την παραμονή της εορτής του.
Μίαν ημέρα ο Φλαμούρ συλλαμβάνεται δια κατοχή δύο γραμμαρίων ινδικής καννάβεως, κάτι που προς το παρόν επιτρέπεται μόνον εις τους παλιννοστούντας εκ της Σοβιετικής Διαλύσεως. Καταφέρνει να δραπετεύσει καθώς τον κυνηγούν υπερσύγχρονα όπλα που πυροβολούν αφ’ εαυτού και κάνει πειρατεία εις λεωφορείο, κρατώντας δέκα ομήρους, δύο Θουκυδίδηδες και τον Πλούταρχο. Πηγαίνει εις την Βέροια και επιβιβάζει τη νηπιαγωγό φίλη του, απειλώντας να την εκτελέσει αν δεν την διορίσουν. Ο υπουργός Αρβανιτο-πουλος (συμπατριώτης του;), του απαντά παρά των παραθύρων των μέσων εξημερώσεως ότι και να διοριστεί, πάλι θα πεθάνει (εξ υποσιτισμού εις κάποιο ακριτικό χωρίο). Μην έχοντας άλλη επιλογή, ο Φλαμούρ Τίλιο πίνει ένα χαμομήλι και οδηγεί το λεωφορείο εις την Κακαβιά και από εκεί εις ένα στρατόπεδο του Ου-Τσε-Κα (UCK). Τοποθετεί το αρχικό «F» στη σημαία του, προσδίδοντας το αληθινό νόημα ύπαρξης αυτού του στρατού (FUCK). Όμως αίφνης ενθυμείται πως κάποιος πάσαρε τον Πάσαρη και ενώπιον ενός τέτοιου ενδεχομένου, αλλάζει τα πάντα (και τα κοάλα), οδηγώντας εις ένα συγκλονιστικό φινάλε.
Η ταινία βασίζεται εις γνωστά γεγονότα του παρελθόντος. Μην τη χάσετε!
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Ανάξιος όποιος απαλά κρατάει της σκέψης το μετάξι για πέπλα, για χρυσοκεντίδια. Ανάξιος όποιος δε μπορεί μες στο σεισμό, το χαλασμό, κάστρο τη γνώμη του να στήσει, και καρτερεί, και λέει: να ιδώ. Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει το προσκλητήρι των καιρών και δε λέει: Παρών!
Κωστής Παλαμάς – «Λόγος και αντίλογος»

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Υποκρισία

Μερικές ώρες πριν εκτελεστούν τα δύο μέλη των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου στο Νέο Ηράκλειο, ένα μη επανδρωμένο αμερικάνικο αεροσκάφος (drone) σκότωνε τον ηγέτη των πακιστανών Ταλιμπάν Χακιμουλάχ Μεχσούντ. Ουδείς από τους εν Ελλάδι ολοφυρόμενους μίλησε για ειδεχθή δολοφονία, αδίστακτους δολοφόνους και τα παρόμοια. Όπως δεν χρησιμοποίησε τέτοιους όρους όταν κομάντο του αμερικάνικου στρατού δολοφόνησαν τον άοπλο Οσάμα μπιν Λάντεν μέσα στο ίδιο του το σπίτι, μπροστά στα μάτια της γυναίκας του και της μικρής του κόρης. Όπως δεν μίλησαν με παρόμοιο τρόπο, όταν ισραηλινό αεροσκάφος κομμάτιασε τον γηραιό και τετραπληγικό πνευματικό ηγέτη της Χαμάς σεΐχ Αχμεντ Γιασίν, την ώρα που πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι επέστρεφε στο ταπεινό σπίτι του από το τζαμί όπου είχε πάει για να προσευχηθεί.
Είναι άπειρες οι περιπτώσεις που κρατικά όργανα έχουν σταλεί για να κάνουν εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων, οι οποίοι προηγουμένως έχουν στιγματιστεί επικοινωνιακά ως «διάβολοι», ως «πνεύματα του κακού». Οι δολοφόνοι τους όχι μόνο δεν στιγματίστηκαν, αλλά έγιναν ήρωες κινηματογραφικών ταινιών και βιβλίων. Ας αφήσουν, λοιπόν, οι αστοί την υποκρισία για την υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ζωής. Δεν είναι αυτό που τους ενόχλησε στην περίπτωση της εκτέλεσης των δύο μελών των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου. Εκείνο που τους ενοχλεί πάντοτε είναι το σπάσιμο του μονοπώλιου στη βία, που γι’ αυτούς πρέπει να έχει το κράτος και μόνον αυτό. Ειδικότερα για την περίπτωση του ελληνικού νεοναζιστικού μορφώματος, έχουν και έναν παραπάνω λόγο. Θέλουν αποκλειστικά στα χέρια τους το σύνολο των χειρισμών, γιατί στόχος τους είναι η «εξημέρωση» του ναζισμού και ο εγκιβωτισμός της δράσης του σε πλαίσια που δε θέτουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα του συστήματος.
«Killing is no murder» («η θανάτωση δεν είναι έγκλημα») έγραφε ο Λένιν τον Οκτώβρη του 1916, σχολιάζοντας από ηθική άποψη την εκτέλεση του αυστριακού πρωθυπουργού κόμη Καρλ φον Στουργκ από τον σοσιαλδημοκράτη βουλευτή (οπαδό της κεντριστικής γραμμής του Κάουτσκι) Φρίντριχ Αντλερ. Δεν γνωρίζουμε αν η φράση γράφτηκε στ’ αγγλικά παραπέμποντας σε κάποια αγγλική ρήση, άγνωστη σ’ εμάς, ή αν γράφτηκε έτσι από τον Λένιν για να δώσει έμφαση στην αντιδιαστολή. Ο Λένιν, μολονότι διαφωνούσε από άποψη τακτικής, ζητούσε την ηθική δικαίωση της ενέργειας του Αντλερ, με το μοίρασμα προκηρύξεων προς τους εργάτες της Αυστρίας.
Ας στιγματίσουμε, λοιπόν, την υποκρισία των αστών και των μικροαστούληδων που έσπευσαν να στοιχηθούν πίσω τους. Ας σταματήσουμε να βλέπουμε τη θανάτωση ως κάτι ουδέτερο, ηθικά καταδικαστέο, ξεχνώντας ότι τα κράτη θανατώνουν καθημερινά ανθρώπους, όχι μόνο σε άδικους πολέμους, όχι μόνο σε αποστολές εκτέλεσης από ειδικές δυνάμεις και πράκτορες, αλλά και σε συνθήκες ειρήνης, ακόμη και στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων.
Σημασία έχει ποιος θανατώνει ποιον. Ναι, είναι εντελώς διαφορετική η δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από μέλος των ταγμάτων εφόδου, από την εκτέλεση δύο μελών των ταγμάτων εφόδου από άγνωστους μέχρι στιγμής εκτελεστές. Ο λαός μας δείχνει ένα αλάνθαστο αισθητήριο σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Ξεχωρίζει το ανήθικο από το ηθικό. Γι’ αυτό και εξακολουθεί να τιμά με εκδηλώσεις τον αντιφασίστα Φύσσα, ενώ απαξίωσε ν’ ασχοληθεί με τους νεκρούς νεοναζί, παρά τους τόνους ηθικολογίας που του σερβίρισαν ραδιοκάναλα και εφημερίδες, παρά τις εμετικές τοποθετήσεις σύμπαντος του αστικού και μικροαστικού πολιτικού κόσμου. Όπως συνέβη και στην περίπτωση της 11ης Σεπτέμβρη, ο λαός δεν υπάκουσε σ’ αυτούς που παριστάνουν τους πνευματικούς και πολιτικούς ταγούς του.
Π. Γ.

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Ιπιστουλή στουν προυθιπουργο τς χώρας Αντόνι Σαμαρά
Αξιότιμι κ. Προθιπουργέ, ισθάνουμι τν ανάγκη να σι γράψω και να σι ικθέσω ούλα ούσα σιμβέν στου χουριό. Είμι η Κώτσιους απού χουριό του Όλυμπου, ξέρς ισί. Όταν ήρθις κι μίλτσις στα γραφεία τς πιριουχίς μας, ινουό τς Νιέας Διμουκρατίας, ίμαν κι ιγώ ικί. Θιμάσι τι ζηστί χιραψία πίραμι; Του έμαθαν τότι ούλι οι χουριανί κι ζήλιψαν.
Ξέρς ιδό στου χουριό έπιασι χιμόνας κι αρχίντσαμι να ανάβουμι τς σόμπες. Ιφτιχός η γναίκαμ, η Λέγκου, πρόβλιψι κι διεν πέταξι τ’ σόμπα που ίχαμι απου πουλί παλιά. Στου σπίτι, βέβια, έχουμι καλουριφέρ μι θιρμουστάτι κι λέβιτα πιτριλέου αλλά πιτρέλιου δεν έχουμι. Η Λέγκου κάθι βράδι ανάβι τ σόμπα απού λίγου, γιατί δεν έχουμι κι πουλά ξίλα. Διεν φτάνι του κρύου που έχουμι στου σπίτι, πρόιδρε, έχου κι τ’ Λέγκου που μι γκρινιάζι. Η σύνταξι λέι διεν φτάνι για τίπουτα κι έχουμι κι του πιδί μας του Γίωρη άνιργου. Οι θκίς οι βουλιφτές, μι λέει, δεν φκιάν τίπουτα. Μόνι ιπουσχέσις ίνι. Ισί, μι λέι η Λέγκου, έτριχις μέρα νίχτα, για να τς βγάλις βουλιφτές, τώρα σι ξέχασαν κι λέν ότι θα διορίσν τουν Γιώρη άμα ξαναβγούν στς άλις στς ικλουγές. Μιγάλι ψέφτις ίνι να τς πις.
Η Γιώρς τώρα κατέφκι στ’ Σαλουνίκι μίπους βρι ικί καμιά δλιά. Κατικάι σι έναν γνουστό μας. Προυχτές που μι τηλιφόντσι μι ίπι πατέρα βρίκα μια καλή δλιά. Θα γίνου ντιλίβιρις. Χριάζουμι όμους μιχανάκι κι δίπλουμα. Ιγώ απόρσα. Τι χριάζιτι του ντιλίβιρις μιχανάκι; Του ίπα κι στ’ Λέγκου. Αυτή πουλί ανισίχσι. Κώτσιου, μι λέι, δεν μαρέζν αυτα τα πράματα, καπιου λάκου έχι η φάβα.
Σι ζάλτσα βέβια, πρόιδρε, μι τα θκάμας. Να σι πω ιπίσις ότι σι καμαρώνου κάθι φουρά πσι βλέπω σν τηλιόρασι. Ντιρέκι ίσι κι εχς ένα χαμόγελου να! Πουλί μιτράς! Έμαθα ότι ισί μι τ’ γνέκας ίστι νικουκιρέι, έχιτι πουλά ακίνητα, γι αυτό θέλτι να νικουκιρέψτι κι ιμάς, στν κυριουλιξία να μας σώστι.
Ψες, πρόιδρε, που κατέφκα σν πόλι κι βρίκα τς θκίμας τς άχριστι τς βουλιφτές κι τς ρότσα για τ’ φόρου τ’ακινίτου μι ίπαν ότι δεν ξέρν τίπουτα. Η Στουρνάρας μόνου ξέρι, μι ίπαν. Ιμίς ψίφίζουμι στ’βουλί ό,τι αυτός μας λέι.
Πρόιδρι, ιγώ θέλου να μάθου, απιφθίας απτισένα, γιατί η Στουρνάρας μιτά τς ικλουγές μας παρουσιάστκι, τι τιλικά ισχίι; Μι ρουτούν οι χουριανοί κι διεν ξέρου τι να τς πω. Μι λεν ισένα ακουσάμι κι ψίφσαμι τν Νιέα Δημουκρατία, εχς ιφθίνες κισί. Ιπιδί πρέπι να τς απαντίσου ιπέφθινα, ρουτό ισένα πρόιδρι. Οι στάβλι οι άδιι φουρουλουγούντε του ίδιου μι τς γιμάτι μι ζώα; Ιμένα ι στάβλους ίνι άδιος ίδώ κι μία ικουσαϊτία. Διεν παράγι τίπουτα. Η καμπινές που έχουμι έξου απ του σπίτι φουρουλουγίτι ξιχουριστά; Οι κότις; Έχουμι ξερς πουλές κότις στου χουριό. Η κόσμος ανησιχάι. Κάτι αντίπαλί μας διαδίδν ότι θα φουρουλουγιθούν κι τ’ αβγα. Διεν πιστέβω ναλιθέβι αφτό; Κι μη τν ιφκιρία που τα αναφέραμι, θα σι στήλου έναν κόκουρα για να σι φκιάσι η γνέκας σούπα κι φρέσκα αυγά για να τν ξιστίς. Κι άμα έχι υπουμουνί κι τουν κάνι γιμιστό μι ρίζι κι σκότια, τότι δεν σι λέω τίπουτα! Θα γλίφς κι τα δάχτυλας .Να ξέρς ιμίς μόνου καλαμπούκι τς ταίζουμι τς κότις. Ίνι ικουλουγικές.
Τώρα πρόιδρι ιπιδί σι έχου μιγάλι ιμπιστουσίνι θα σι πω κι κάτι αφστιρώς προυσουπικό. Η Λέγκου, η γνέκαμ, μι γκρινιάζει κι για έναν ιπιπλέον λόγου. Μι τσιγκλάι συνέχια, δηλαδή για να του καταλάβς, μι προυκαλάι σιξουαλικά, αλά ιγώ διεν μπουρώ να ανταπουκριθώ. Μι αυτό του κρύου πρόιδρε του ιργαλίου διεν τφικάι. Τ’ λέου του καλουκέρι κι να δούμι αν τφικίσι. Διεν έχου γλέπς κι καλή ψυχουλουγία, για οικονουμικούς λόγους. Κι για να μην του ξεχάσου. Ούλις οι γνέκις στου χουριό εχν του ίδιου πρόβλημα μι τς αντριτς. Θελτς η κακή ψυχολουγία, θελτς του κρύου, θελτς η κακί διατρουφί, δεν μπουρούμι να τς ικανοποιήσουμι. Γι αυτό πρόιδρι μη φκιάνς ικλογές του χειμώνα. Καμια γνέκα δεν θα μας ψηφίσι χειμώνα. Του καλουκαίρι κι να δούμι. Ισένα πρόιδρι, μι όλου του θάρους τς γνωριμίας μας βέβια, να ρουτήσου. Σι τσιγκλάι καθόλου η θκιάς; Ισίς ικί έχιτι κι ζιέστα. Φαντάζουμι ότι έβαλέτι πιτρέλιου για του χειμώνα. Πάντους, αμα σι τσιγκλάι μι χαντς τν ιφκιρία. Να μας βγάλτς ασπρουπρόσουπι. Τα προυβλίματα του κράτους ας πιριμέν κι λίγου. Δεν ακούς στν τηλιόρασι που λιεν, στα τηλιπιχνίδια, σι αυτές τς επιστιμονικές τς ικπουμπές, ότι του σεξ ίνι ιγία; Ίπα για ντιλιόρασι κι θυμίθκα να σι πω ότι στου χουριό έχουμι ικόνα τζιάμι. Ιγώ γλέπω κιρίως Σκάι. Αυτός ο Προτοσάλτες πουλί μι αρέζι. Λέι τα πράματα όπως ίνι. Κι η Τρέμι στου Μέγκα δεν λέου καλή ίνι. Αφτί μι αρέζι κι σαν γνέκα αλά δεν του λέου τ’ Λέγκου, γιατί ζλέβι.
Δεν σι κρίβου πρόιδρε ότι κάνου πουλί μιγάλι χαρά κι με τα ιβρουπαϊκά κανάλια που μας έβαλες. Τζιάμι τα πιάνουμι κι αυτά. Του μπι πι σι, του τουβου πέντι, του ντότσι βέλι. Μπουρί να μιν ξέρου ιβρουπαϊκά αλά πουλί μι αρέζι να τα βλέπου, κιρίους όταν κιμάτε η Λέγκου κι διεν γκρινιάζι. Ισθάνουμι τότι ιβρουπέους. Μι τιν ιφκιρία πρόιδρε να σι πω κι αφτό. Καλά έκανιες κι τν εκλισες τν ΕΡΤ. Αφτί ικί του παραξίλουσαν. Διεν φτάνι που έκαναν οτι ίθιλαν σαν να ίταν θκότς βιλαέτι η τηλιόραση, πρόβαλαν λέι κι τουν πουλιτισμό. Κάποιοι κιόλας ίχαν κι άποψι. Ιπιτρέπουντι στς μερες μας αυτά τα πράματα; Κι ιγώ νόμιζα ότι η τηλιόρασι ήταν λαϊκί πιριουσία. Άσι που ιπιβάριναν δραματικά κι τουν προυιπουλουγισμό τς χώρας. Πουλί καμάρουσα τουν Κιδίκουγλου όπος τς τα είπε. Όμως ιδώ έχου κι μία ένστασι. Γιατί τόσοι μήνες τα Ματ ίσαν σι αδράνια; Διεν έπριπι να μπούν μέσα και να τς σιλάβουν αυτί τς μάγκες απ τν πρώτι στιγμί; Κι μιτά, ίστιρα απού πέντι μίνις, μόνο μι μία χειρουπέδα ασφάλισαν τν ίσοδου; Δεν έπρεπε τλάχιστον να βάλν πέντι; Δεν ξέρς τι είνι αυτοί. Μπουρί να ξαναμπούν μέσα. Τέλους πάντουν. Τέλους καλό ούλα καλά π’ λέι κιου λαός. Τώρα πιριμένουμι πως κι πως να δούμι κι τ’ διμόσια τιλιόρασι. Αμα θέλτς να μι ακούσις, στου κιντρικό δελτίου να βάλτς τουν Προυκόπι μαζί μι του Διουνίσι κι διιφθιντί τουν Ιμίλιο τουν Λέτσιου. Αυτός ίνι έμπιρους κι έχι του νουτ κι θα μας βάζι κι κανένα σιξουαλικό έργου, αυτό μι του ίπι η Λέγκου να στου ζιτίσου, όμους άμα ανταμώσουμε να μην τς τουπίς ότι στου ίπα. Θα θιμόσι πουλί.
Στου σπίτι πρόιδρε όπος κι σι κατάλαβις μι τ’ Λέγκου τα πράματα ίνι πουλί δίσκουλα. Αυτή συνέχεια μι γκρινιάζι. Κι καπ’ μιταξί μας έχι κι δίκιου. Ιγώ όμους πρέπι σινιχός να μι μιλάω, γιατί θα τσακουθούμε. Στου καφινίου, αν κι έχι ζέστι, κι κι τα πράματα δεν ίνι καλίτιρα. Άσι που κι κάθι μέρα η ικουγινιακός προυιπουλουγισμός δεν αντέχι καφέ. Βρίσκουμι σι λέω σι αδιέξουδο. Κι διεν φτάνι αυτό. Πρέπι να δίνου κι ιξιγίσεις στς άλι. Ισί, μι λεν, μας έβαλις κι ψίφσαμι Νιέα Διμουκρατία. Άλλα μας έλιγις πριν κι τώρα γλέπς τι γίνετε. Κι εγώ τι να τς πω τώρα, η θέσιμ ίνι δίσκουλι. Τς ιπα προυικλουγικά ότι θα ανιβούν οι συντάξεις κι αυτές πεφτν βουλίδα κασιακάτ. Τς ίπα θα μιουθί η ανιργία κι αυτή ανηβένι βουλίδα κασιαπάν. Τς ίπα θα ρθί γιατρός στου χουριό κι η Άδουνις ξάι τα τέτιατ κι πλάι βιβλία. Πρόιδρε, η ζουήμ κι στου καφινίου κατάντσι μαρτίριου. Προυτιμό του κρίου κι τ’ γκρίνια τς Λέγκους. Κασιά πού να κάμου δεν ξέρου. Κάθι μέρα η ζουήμ ίνι ένας ιφιάλτς. Μι λεν. Πλάς ισί του σπίτις κι μιτά πας να του νικιάιζ από αυτόν που τσου πούλτσις; Ινουούν βέβια τα ικουσιουχτώ διμόσια κτίρια που πούλτσαμι τιλιφτέα. Τς λέου. Τι δλια έχι του κράτους να σιντιράι τα κτίρια; Τα σιντιράν οι ιδιουχτήτες κι του κράτους τα βρίσκι έτοιμα. Τι ίνι του κράτους, τς λέου, ιπιχιριματίας; Του κράτους ίνι για τουν πουλίτι. Κι στου κάτου-κάτου οι θκιές μας οι τράπιζις τα πηραν. Άρα θκάμας είνι πάλι. Κι δεν θέλτι να καταλάβιτι τς λεω ότι οι τράπιζις ίνι μουχλός ανάπτιξις, όπους σινέχια λέι κιου προυθυπουργός μας; Μι λεν δεν γλεπς ότι οι θκίς πούλτσαν ούλι τ’ χώρα στς ξένοι; Ότι δεν άφσαν τίπουτα όρθιου; Κι έδουσαν κι τς δρόμοι πισκέσι στουν Ντόντουλα, τουν ιθνικό μας ιβιργέτι, όχι, ιργουλάβου ίπαν. Τς λέου. Τι μασλάτια είνι αυτά που λιέτε; Δεν αντρεπισέστι λίγου; Προυδότς ίνι η κιβέρνισι; Ιδώ πρόιδρε δεν ξέρου τι να τς πω, αδινατό να τς απαντίσου πιριτέρου. Μι λεν δεν γλέπς ότι μι τα χαράτσια, μι τν ανιργία, μι τς σιντάξις και τς μισθοί που κόβν, κι μι τάλα παν να μας πάρν τα σπίτια, τα χουράφια κι τς πιριουσίες; Τς λέου. Έχν οι ιβρουπέι πιριουσίες; Οι πιρισότερι δεν έχν. Ισίς θέλτι να έχιτι πιριουσίις να ίστι κι ιβρουπέι; Έτσι δεν γίντι. Άμα θέλουμι πιριουσίις θα μας διοξν απ τν ιβρόπι κι ίστιρα θα βρουν ιφκιρία να ρθουν οι κουμουνιστές να μας βιάσν τς γνέκις κι να τς φάξν μιτά. Κι ίστιρα να μας παρν κι τα σπίτια κι τς πιριουσίες. Έτσι δηλαδή θέλτι; Ιμίς άμα ίμασταν ιντάξι έπριπι να τα παραδώσουμι ούλα στα αφιντικά, αυτοί έχν πιρισότιρου μιαλό απ’ τι ιμάς. Αυτοί μόνου ξερν να τα διαχειριστούν σουστά, για να έχουμι ανάπτυξι. Μόνου με τν ανάπτυξι θα σουθούμι, οπους σινιχώς λέι κι ο προυθυπουργός. Μι λεν ότι κι ισίς κλέβιτι. Ίδό ιξαγριόνουμι. Τι λέτι ρε, τς λέου, καθόλου δεν αντρέπιστι; Δεν βλέπιτι τουν προυθιπουργό πόσου αδίνατους ίνι; Μπουρί αυτός ου άνθρουπους να κλέβι; Δεν βλέπιτι τς θκίσας πως γίγκαν σαν γρούνια. Πρόιδρε μήπους πρέπι να διατάξ έριβνα; Πού τα βρίσκν αυτοί κι τρων τόσου πουλί; Ισί πρόιδρι γίγκις σκλέντζα κι ιπιδί ανυσιχώ θα σι ρουτήσου. Δεν έχς όριξι ή δεν έχς να φας; Ιφτιχώς σέμινι του χαμόγιλου. Μι λεν κάποιι πουνιρί στου καφινίου ότι πριν έβαζάμι καπνά, τέφλα κι άλλα παραδουσιακά προυιόντα κίχαμι κι δλιά, εβγαζάμι κι λιφτά. Τώρα αυτά μας τα σταμάτσι ούλα η ιβρουπαϊκί ένουσι. Τς λέου, λίγι σας πέφτι ρε η γιρμανική η ζάχαρι; Ίχαμι ιμίς πουτέ τέτοια ψιλί άσπρι ζάχαρι; Τς λέου, ότι του κάπνισμα βλάπτι σουβαρά τν ιγία. Δεν του ξέρτι δηλαδίς αυτό; Τι τουν θέλουμι τουν καπνό; Η ιβρουπαϊκή ένουσι για να μας προστατέψι του έκανι. Γι αυτό τουν φουρουλουγί ιψιλά κιόλας. Ξέρτι τι λιφτά μαζόνι η χώρα απ’ αυτή τ’ φουρουλουγία κι ούλα τα δίνι σι αυτούς που τς τα χρουστούμι για να ίμαστι ιντάξι στς ιπουχριόσις. Μέχρι κι Μιερκιλ μας λέι μπράβο αλα κι ή άλι η όμουρφη, η τσαχπίνα του Δντ, δεν θιμούμι πος τλεν. Ιμίς, τς λέου κι βάλτι του καλά στου μιαλό σας, εβαλάμι ιγιινά προυυιόντα. Μέντα, τσιάι, ρίγανι, λιβάντα. Ιμένα η Λέγκου κάθι μέρα μι πασαλίβι τν πλάτι μι λάδι απου λιβάντα. Ξέρτι πόσο μι ανακουφίζι; Έσπιράμι κι Γκότσι. Μπουρί να μην έχει μιγάλι παραγουγή αλλά ίνι πλούσιου σι βιταμίνις. Ιξαφανίζι κι τουν προυστάτι. Γιατί δεν τα λιέτε όλα αυτά, τς λέο;
Μι λεν ότι σε καλάει τάχα αυτός ο Τσόμσεν τς τρόικας -ιγώ τν εκτιμώ πουλί τν τρόικα, ινι νικουκιρέι οι άνθρουπι- κι συ πας τρέχοντας να τουν συναντίς κι δεν σι λέει ούτι κάτσι. Μι λέν ότι τάχα αυτός κάθιτε μι του πούρου στν πουλυθρόνα και συ όρθιους σούζα τν ακούς κι λες ούλου μάλιστα μι υπόκλισι κι βάζς κι του χέρι στν κλιά. Ιγώ τς λέου αποκλίιτι ι προυθυπουργός μας δεν ίνι ουσφυουκάμπτς. Μι λεν τάχα οτι όταν πήγις στ Γιρμανία ότι δεν σε συνάντσι η Μιέρκιλ -κι αυτή η γνέκα πουλί μαρέζι- κιότι σι ίδι ικί τάχα ένας γραματέας. Κισί ταχα ίπις ψέματα ότι τ’ συνάντσις. Τς ίπα ακούστι του καλά, η προυθυπουργός μας δεν ίνι ψεύτς, δεν ίνι κλέφτς , δεν ίνι ουσφυουκαμπτς, κι ό,τι λέι του φκιάνι, ικτός αν δεν συμφέρι τν πατρίδα. Προυέχι η πατρίδα. Αυτό να του βάλτι καλά στου μυαλό σας. Τς λέου καλά ρε δεν αντρέπιστι ούτι ένα θιτικό δεν βρίσκιτε στν κυβέρνησι; Τι έχιτι να πιτι για του ίντιρνιτ που θα μας στείλι τν άλι βδουμάδα ι προυθυπουργός; Η λόγους γι αυτόν ίνι δέσμιφσι. Κι μάλιστα τς λέου θα του στίλι σι ούλου του λαό κι όχι μόνου τς θκί μας τς ψιφουφόρι. Η Λέγκου στου σπίτι ιτίμασι χώρου για να του βάλουμι. Να ξέρτι αυτό δεν θέλι ούτι κρύου ούτι ζέστι, για να διατιριθί. Τς λέου ιμίς στου σπιτι θα τρώμι ίντιρνιτ μέρα παρά μέρα.
Πάντους πρόιδρε ήταν λάθους που έβαλάμι τς πασοκτζήδες στν κυβέρνησι. Τώρα ούλοι αυτοί του πέζν αθώες περιστερές κι κάμν κατά του Σίρζα. Σι λέν και κόμα αλάζν και τ’ σιγουριά τς ιβρουπαϊκής ένουσις έχν, κι προυουδευτικοί ίνι κι στα ρουσφέτια έχν ανοιχτό ουρίζουντα. Ούλι αυτοί πρόιδρε γίνγκαν Σίρζα. Η Γιουργάκις Σίρζα, αυτός έχι μέσο κι τσαμερικάνι, η Γκάγκαλος που ίνι σαν βόδι Σίρζα κι αυτός. Η Ρέπας, η Λουβέρδους, η Μπατζιλί, μέχρι κι η θκιάμας η Μαριέτα, ουρέα γνέκα κι αυτή, φλιρτάρι μι του Σίρζα. Κιου Αρσένις -αυτός που, όπους λεν οι πασουκτζήδις, αναμόρφουσι του ικπιδιφτικό σίστιμα- Σίρζα κι αυτός. Η Βινιζέλους ίνι ακόμα πασοκ; Σι ρουτώ. Πρέπι πρόιδρε να έχουμι τα μάτια μας δικατέσιρα. Πρέπι άμισα να προυβούμι σι διουρισμούς, να διουρίσουμι τα θκάμας πιδιά για να τα συγκρατίσουμι στου κόμα. Αυτόν του γιρμανό που ίνι αφιντικό στς τιλιφουνίις, στουν Ουτέ, δεν τουν ξέρι κανένας απ’ τν κιβέρνισιν να τουν παρακαλέσι να διουρίσι καμιά πινινταριά θκάμας πιδιά στουν Ουτέ; Κι τουν θκόμ τουν Γιώρι ινουίτε. Αλλιώς δεν μας βλέπου καλά προιδρε Ούτι του ιντιρνιτ π’ θα τς βάλουμι μας σώζι, ούτι τίπουτα άλο. Να ξέρς ότι κι η Ντόρα ίνι φίδι κουλουβό κι αυτή. Δεν στου σχουρνάι αυτό που έκανις τουν πατέρα τς κι τουν γκρέμσις απ’ τν κυβέρνηση. Μη νουμίζ ότι τγλίτουσις ιπιδίς έβαλις τουν Κυριάκου ιπουργό.
Κι για να αλάξουμι θέμα πρόιδρι, αρκιτά σι ζάλτσα κι μι τα εσωκοματικά, να ξέρς ότι ιπάρχι σουβαρό πρόβλημα διατρουφής για τουν πληθισμό. Πουλί ίν ικίνι που ψάχν για τρουφή στα σκουπίδια. Προυχτές ιγώ ι ίδιος προυσουπικά, μι τα ίδιαμ τα μάτια, ίδα έναν στου χουριο, απ’ τν πίνα να πέφτι γκλάρα καταή.
Μι ιπιτρέπς να σι ρουτήσου κι κάτι τηλιφτέο; Αυτοί μη τς τρανές κινούργις τζιπάρες, που δεν τς χουράι ούτι η δρόμους, τι δλιά φκιάν;
Τς ιπα στου καφινίου ότι σι γράφου ιπιστουλί κι σι αναλίου τν κατάστασι. Η Μχάλς η γίτουνας μι ίπι να μη στη στίλου παραδουσιακά. Να τ’ δώσου στου πιδί τ’ που σπουζάζι ιχθιουκαλιεργιτίς για να τν αναρτήσι στου φεσμπουκ κέτσι θα τν μπαρς αμέσους. Η τιχνουλουγία, μι λέι, σίμιρα ίνι πουλί μπρουστά. Τ’ λέου σίγουρα θα τν πάρι η προυθυπουργός που ίνι στν Αθήνα; Όχι μόνο η προυθυπουργός αλλά κι ούλη η κυβέρνησι κι ου Άδουνις που βρίσκιτι στου Καζακστάν για να τς φκιάξι σίστημα υγίας κι να τς πλίσι κι κάνα βιβλίου στουν ιλέυθιρου χρόνου π’ θα έχι. Ιγώ ινθουσιάστικα κι ρουτώ τουν Μχάλι τι πράμα είνι αυτό του αναρτήσι; Να, είναι κατι σαν κρέμασμα, μι λέει. Θα τν κριμάσι διλαδή του πιδί στου φέσμπουκ κι θα τν δί η προυθυπουργός αμέσους!
Προιδρε σι κούρασα αλλά ίχαμι κιρό να τα πούμε. Να σι πω τιλικά δίχους να θέλω να σι στηνουχουρήσω. Ιδώ η κόσμους ίνι ανάστατους. Φοβάμι πρόιδρε μην ξισκουθί η κόσμος. Φουβάμι μην σας αναρτήσι κι όχι στου φεσμπούκ αλά στν τρανίτηρι τν πλατία τς Αθήνας κι σένα κι ούλη τν κυβέρνησι. Κι ντάλα μισμέρι. Για ισχάτι προυδουσία όπως κάποιι λεν ιδώ στου καφινίου.
Τρίτι δόδικα Νουιμβρίου διο χιλιάδις δικατρία.
«Αλιθέρσης»

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Αύριο συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της χούντας και την παράδοση της εξουσίας από τη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Όπως κάθε χρόνο, θ’ ακούσουμε και φέτος τα γνωστά μηνύματα, που κόβουν και ράβουν το μήνυμα μιας αυθόρμητης εξέγερσης στα μέτρα της αστικής πολιτικής (ανάλογα με το «χρώμα» της κάθε κοινοβουλευτικής δύναμης), θ’ ακούσουμε «πρωταγωνιστές» εκείνης της εποχής να βροντούν τα παράσημά τους (πολλοί τα έχουν εξαργυρώσει δεόντως), θ’ ακούσουμε και «εναλλακτικές» και τάχαμου αιρετικές απόψεις. Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Απ’ όλα, εκτός από το ίδιο το πνεύμα εκείνης της εξέγερσης και μια ανάλυσή της που να μπορεί να οδηγήσει σε συμπεράσματα χρήσιμα για το σήμερα, μακριά από αγωνιστικούς βερμπαλισμούς και ανούσιες σπονδές.
Σε μια σύντομη αποτίμηση-επικαιροποίηση των διδαγμάτων του Πολυτεχνείου, θα στεκόμασταν σε δύο.
Πρώτο, στο πνεύμα της εξέγερσης, αυτό που θα ονομάζαμε ξεπέρασμα κάθε είδους φόβου. Ήταν χούντα, τα πολυβόλα κροτάλιζαν, τα κρατητήρια είχαν μεταβληθεί σε μακελειά, το επαγγελματικό μέλλον κρεμιόταν στο τσιγκέλι, όμως ο πόθος για την ελευθερία από τη μια και το πνεύμα της συλλογικότητας από την άλλη δημιούργησαν ένα γεγονός που θα στέκεται πάντα ψηλά στη νεοελληνική ιστορία. Πρόκειται γι’ αυτό που ονομάζουμε μαζικό ηρωισμό και διάθεση θυσίας, που διαλύει τα πολλά «εγώ» και δημιουργεί ένα μεγάλο «εμείς» (με όλες τις αντιφάσεις του), έτοιμο να πυρπολήσει και να πυρποληθεί για ένα μεγάλο σκοπό. Το έχουμε ανάγκη σήμερα αυτό το πνεύμα της θυσίας, αυτή την αποκοτιά που οδηγεί στο συλλογικό αγώνα. Κατανοούμε τα προβλήματα, τη θλίψη, την απογοήτευση, όμως ο καναπές δεν είναι λύση. Ας αναλογιστούμε πόσο απογητευμένη έπρεπε να νιώθει η νεολαία του ‘73, με τη χούντα να διανύει τον έκτο χρόνο, τον αστικό πολιτικό κόσμο απόντα, την Αριστερά της ΕΔΑ και των δύο ψευτο-ΚΚΕ ανίκανη για οτιδήποτε μεγάλο. Κι όμως, βρήκε το κουράγιο να εξεγερθεί, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Ας το κρατήσουμε αυτό ως δίδαγμα.
Δεύτερο, στα όρια που έθετε στην εξέγερση ο αυθόρμητος χαρακτήρας της. Δεν έφταιγε γι’ αυτό η νεολαία που εξεγέρθηκε. Έφταιγαν εκείνοι που παρίσταναν τη φυσική ηγεσία κάθε εξεγερτικού κινήματος. Οι εξεγέρσεις δε γίνονται κατά παραγγελία. Ωριμάζουν μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι οργανωμένες πρωτοπορίες είναι αυτές που μπορούν να τις μπολιάσουν με επαναστατικές ιδέες, να τις βοηθήσουν να συγκροτηθούν πολιτικά και οργανωτικά, να αναπτύξουν τη δυναμική τους, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις νίκης. Όλ’ αυτά έλειπαν από την εξέγερση του Νοέμβρη του ‘73, γιατί η οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία είχε προ πολλού διαβεί τον αστικό Ρουβίκωνα.
Οι εξεγέρσεις του παρελθόντος γίνονται πηγή διδαγμάτων μόνο όταν το κοινωνικό κίνημα –χωρίς να μηδενίζει τίποτα– γίνεται αμείλικτα αυτοκριτικό με τις καθυστερήσεις του και γενικεύει θεωρητικά την πείρα του έτσι που να μπορεί να οδηγεί τη δράση του σε ανώτερο επίπεδο. Έτσι τιμάμε το Νοέμβρη του ‘73.
εφημερίδα «Κόντρα»

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Η ταξική κοινωνία μας που ήταν ουσιαστικά μη κατοικήσιμη, τώρα έχει γίνει οφθαλμοφανώς μη κατοικήσιμη. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, πρέπει να παραιτηθεί από το να καταλάβει κι όλα τα υπόλοιπα
Gianfranco Sanguinetti – “Del terrorismo e dello stato”

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς να΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Επιτέλους είδαμε γραμμένο ξεκάθαρα και με σαφήνεια αυτό που μάλλιασαν οι πένες μας να γράφομε! Από τη διακήρυξη του συνεργατικού βιβλιοπωλείου-καφέ «Ακυβέρνητες πολιτείες» που άνοιξε εις τη συμβασιλεύουσα, αντιγράφομε: «Δεν προωθούμε τον εθελοντισμό που συνιστά απλήρωτη εργασία. Εμείς δεν έχουμε αυτή την “πολυτέλεια”, ανήκουμε στην εργατική τάξη και προσπαθούμε να δίνουμε απάντηση στα ζητήματα εργασίας και επιβίωσης».
Είδαμε γραμμένο και κάτι άλλο, τη φορά αυτή εις παραπολιτικές στήλες εφημερίδων. Το μεταφέρομε δια την υμετέρα διασκέδαση, της οποίας τυγχάνομε πάροχοι: «Ένα σαρδάμ του Αλέξη Τσίπρα προκάλεσε ειρωνικά χαμόγελα στα κυβερνητικά έδρανα. Αναφερόμενος στα υπό κατασκευή υποβρύχια του Πολεμικού Ναυτικού, ο πρόεδρος του ΣυΡιζΑ έκανε λόγο για “τέσσερα ετοιμοπαράδοτα υπουργεία”. Αμέσως ο βουλευτής της Ν.Δ. Ηλίας Βλαχογιάννης αναφώνησε “θα περιμένετε πολύ ακόμη, θα αργήσουν”, ενώ η Κατερίνα Παπακώστα είπε “τα έχετε βλέπω στο μυαλό σας”…». Δεν χρειάζεται να προστεθεί κάτι παρ’ ημών, ε;
Συνεχίζομε στο αυτό πλαίσιο της ενημερώσεως του φιλοχρήστου κοινού και κυνού μας (ατυχώς έχομε και τέτοιο, άπαντες πλέον…). Μαύρη ανησυχία κυρίευσε τον γράφοντα εις το άκουσμα της εγχειρίσεως εις την οποία υπεβλήθη ο Poul Mathias Thomsen. Με χρόνιο πρόβλημα εις την μέση (φήμες ομιλούσες δια βλαβερές επιπτώσεις του μακροχρονίου σκυψίματος ελέγχονται ως ανακριβείς), ο εισπρακτικός ιέραξ χάνει την προσεχή επίσκεψη (3 Νοεμβρίου, no εμβρύου) της τρόικα εις την αιμοδότρια Μπανανία…
Μα είναι δυνατόν να εμπορεύονται κάποιοι παιδιά; Είναι δυνατόν να εμπορεύονται τα πάντα (και τα κοάλα και τους ανθρώπους) εις το πλαίσιο του υπέρλαμπρου και ανθρωποκεντρικού πολιτισμού που έχει εγκαθιδρύσει και προωθήσει ο πανάγιος καπιταλισμός; Είναι δυνατό να συμβαίνουν τέτοια πράγματα εις τον καιρό της «καλυτέρας δημοκρατίας» που είχαμε ποτέ; Oh mon dieu, πόσα ερωτήματα και πόσα κορμιά πεσμένα από τα σύννεφα…
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς
μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα
σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός.
Άγγελος Σικελιανός – «Γιατί βαθιά μου δόξασα»

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Κοιτάζουμε αλλήθωρα την ύπαρξη μέσα από χοντρά πέπλα προσωπικής και κοινωνικής άγνοιας, σκεπασμένα από ακόμη πιο αδιαφανή στρώματα παραπληροφόρησης, που τόσο ευγενικά μας παρέχουν το κράτος, η εκκλησία και οι μεγάλες επιχειρήσεις (που συχνά είναι ένα και το αυτό). Τα βαθιά προβλήματα χρειάζονται ριζοσπαστικές λύσεις και οι συμβατικοί πολιτικοί είναι πολύ χοντροκέφαλοι για να τις συλλάβουν και πολύ μικρόψυχοι για να τις εφαρμόσουν.
Tom Robins – «Αγριόπαπιες πετούν ανάστροφα»

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Ο σφετεριστής της εξουσίας είναι αφέντης μόνο για όσο διάστημα είναι ισχυρότερος και μόλις γίνει δυνατό να εκδιωχθεί δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί για τη βία. Η εξέγερση είναι το ίδιο νόμιμη. Η βία και μόνο τον στήριζε, η βία και μόνο τον ανατρέπει.
Jean Jacques Rousseau

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Τι καθάρματα που είναι αυτοί οι έντιμοι άνθρωποι!
Emil Zola

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Η πολιτική εξουσία εκδηλώνεται μόνο σ’ έναν τύπο σχέσης, που συνοψίζεται τελικά σε μια σχέση καταναγκασμού. Η αλήθεια και το είναι της εξουσίας συνίστανται στη βία και δεν μπορείς να συλλάβεις την εξουσία χωρίς το κατηγόρημά της, τη βία.
Pierre Clastres – «Η κοινωνία ενάντια στο κράτος»

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς ν΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Διήλθαμε άλλο ένα διασκεδαστικό δια τους ιθαγενείς χρονικό διάστημα, όπου καθείς είχε δι’ άλλη μια φορά την ευκαιρία να ειπεί και να γράψει το μακρύ και το κοντό του (συνήθως συνδυασμό αμφοτέρων, μακρύ εις έκταση και κοντό εις ουσία) περί την πολιτική. Αφορμή η μαύρη νύχτα που επέφερε μία χρυσή αυγή. Το αστείο είναι ότι αν ερωτήσει κάποιος κάτι περισσότερο όλους αυτούς τους διατυμπανίζοντες απόψεις, θα λάβει εν κατακλείδι την εξόχως επιστημονική, πολιτική, εμβριθή και «ψαγμένη» απάντηση «έλα μωρέ μαλάκα τώρα, δεν ασχολούμαι με την πολιτική»! Την ίδια απάντηση που ελάμβανε δεκαετίες τώρα, αυτή που μοιραία φέρνει τις μαύρες νύκτες που αναπόδραστα ακολουθούν τις χρυσές αυγές…
Ακόμη αναμένομε να μάθομε πού έβρισκε τον «Ριζοσπάστη» στη δεκαετία του ‘60 η μήτηρ του «Καιάδα», όταν την έστελνε προς τούτο ο πατέρας της. Βέβαια, είναι γνωστή η ροπή ενίων μουσικών προς τα ναρκωτικά (ενίοτε και τα σκληρά), αλλά δεν φανταζόμασταν την έκτασή της.
Ημείς οι πληροφοριακώς βομβαρδισμένοι πλην ανυποψίαστοι ιθαγενείς, πέσαμε σωρηδόν παρά των νεφών δι’ άλλη μία φορά, μαθαίνοντας από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα ότι το τηλέφωνό του παρακολουθείται! Oh mon dieu! Ευτυχώς που μας συνέφερε η κομμώτρια της γειτονιάς, λέγοντας ότι παρακολουθείται και το δικό της τηλέφωνο, καθώς και αρκετών πελατισσών της.
Αφιερωμένο εις τα 521 έτη από την ανακάλυψη (12.10.1492) της Αμερικής: «Το 1492 οι αυτόχθονες ανακάλυψαν ότι ήταν Ινδιάνοι, ανακάλυψαν ότι ζούσαν στην Αμερική, ανακάλυψαν ότι ήταν γυμνοί, ανακάλυψαν ότι υπήρχε αμαρτία, ανακάλυψαν ότι όφειλαν υπακοή σε ένα βασιλιά και μια βασίλισσα ενός άλλου κόσμου και σε ένα θεό ενός άλλου ουρανού κι ότι εκείνος ο θεός είχε επινοήσει την ενοχή και τα ρούχα και διέταζε να καεί ζωντανός όποιος λάτρευε τον ήλιο, το φεγγάρι, τη γη και τη βροχή που την ποτίζει» (Eduardo Galeano).
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Το πυκνό σκοτάδι της ιστορίας

Μπορούμε να καταχωνιάσουμε πολλά δράματα μέσα στο αρχαϊκό πεδίο δράσης της ιστορίας. Πολλά κορμιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Αρκετό πόνο βουβό, που ο χειρουργός ιστορικός θα τον μετασχηματίσει σκληρά και ωμά στο ψυχολογικό βάθρο που έστησαν οι νικητές.
Απ’ τη μία η φευγαλέα επισκόπηση των γεγονότων κι απ’ την άλλη η ταξική παραμορφωμένη κυριαρχία. Οι ιμπεριαλιστές διδάσκουν την πειθαρχία ως το μεδούλι. Εικονίζουν μια σπαρακτική αφήγηση και την προβάλουν πάνω στη λάμψη των εκρήξεων. Οι μορφολογικές ομοιότητες κάθε πολέμου σκοντάφτουν πάνω στον οραματισμό του θανάτου. Ο θάνατος γίνεται κατασκευή και φωτίζει εκτυφλωτικά το βλέμμα των μαζών. Γίνεται ο σιτιστής του οικονομικού διακανονισμού των ψυχών. Γίνεται η ασφαλέστερη δικαίωση κάθε φονταμενταλισμού. Το τέλος κάθε παρακμής και η αρχή μιας νέας.
Οι ιστορικοί είναι οι χειροτέχνες που συρράπτουν τα γεγονότα. Που προσεχτικά χαράσσουν στην καρδιά των πραγμάτων την νέα μεγάλη αφήγηση που χρειάζεται το κεφάλαιο για να διαιωνίσει την κυριαρχία του. Εδώ παίζονται οι ζαριές που ξυπνούν όλους τους υπαρξιακούς τρόμους. Εδώ ο φόβος γίνεται εργαλείο. Ένα μάτσο πολύχρωμες βέργες που τιμωρούν.
Απ’ τις πολιτικές δολοφονίες μέχρι τα εγκλήματα τιμής και τις ληστείες τραπεζών υπάρχει μια βαθιά αλληλουχία συστημικών συμφερόντων. Ακόμα κι αυτή η πράξη που φέρεται εναντίον του συστήματος μέσω ατομικών δράσεων, είναι απόλυτα εναρμονισμένη με το ιδεολόγημα της εξουσίας περί βίας. Διότι κάθε μορφή βίας εκπορεύεται απ’ την εξουσία που διαχειρίζεται την εργατική δύναμη.
Κάθε τέτοια πράξη και κάθε τέτοια μεταβολή έρχεται να προλάβει το μεγάλο κακό που μπορεί να πάθει το σύστημα. Και το κακό αυτό είναι το ξεχαρβάλωμά του απ τις μάζες. Κάνω ένα μικρότερο έγκλημα ως αντιπερισπασμό για να κρύψω το μεγάλο. Διαθέτω ένα στρατό από αναλυτές και χειραγωγούς της κοινής γνώμης. Διαθέτω αστυνομία, παπάδες, δασκάλους. Ένα σπουδαίο σύμπλεγμα μηχανισμών και μια στρατιά υπαλλήλων που είναι αγορασμένοι δια παντός έχοντας ως καθήκον να φρενάρουν τα μαζικά κινήματα ανυπακοής.
Η μεγαλύτερη τρομοκρατική πράξη της ιστορίας ήταν πάντα η ανυπακοή των μαζών. Η αποχή από την εργασία. Οι πολιτικές απεργίες. Η τέχνη της ανατροπής που δε χάιδευε τ’ αυτιά του κυρίαρχου στρατηλάτη συνειδήσεων. Αυτό φοβούνται οι χορηγοί των μαντριών που λέγονται ακαδημίες και επιδοτούν αδρά ιστορικούς-κατασκευαστές συλλογικών μύθων. Ο πλούσιος θα κάνει τα πάντα για να μη χάσει τον πλούτο του. Και ο πλούτος των πλουσίων είναι η αποβλάκωση των μαζών. Γιατί μόνο οι αποβλακωμένες μάζες μπορούν να οδηγηθούν στα πεδία των μαχών, στα εργοστάσια, στα διαμερίσματα κλουβιά, στα καταγώγια μιας εκπαίδευσης που με αριστουργηματικό τρόπο διαχέει την κυρίαρχη ιδεολογία στους υποτελείς.
Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα που προσπαθεί να κερδίσει ο τιμονιέρης της καπιταλιστικής προόδου. Πως θα μπορεί να διατηρεί το πυκνό σκοτάδι της ιστορίας πάνω απ’ τα κατώφλια των φτωχών και πως θα διαχειρίζεται τις ζωές των ανθρώπων έχοντας κάθε φορά το μέγιστο κέρδος.
Αντώνης Αντωνάκος

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Η οργή των Ιταλών που ματαίωσε την κήδευση του ναζί δημίου Έριχ Πρίμπκε, είναι διδακτική από πολλές απόψεις. Κυρίως ως απάντηση εκείνων που επικαλούνται το βιβλικό «ο τεθνεώς δεδικαίωται» και απαιτούν σεβασμό στο νεκρό, ακόμα κι αν ο νεκρός υπήρξε ένα κάθαρμα. Και σε κείνους τους δήθεν αριστερούς που αποχαιρετούν διάφορα πολιτικά καθάρματα στη βουλή, χρησιμοποιώντας την πιο ήπια γλώσσα, μη τυχόν και κατηγορηθούν για προσβολή νεκρού. Καμιά προσβολή δεν είναι πιο ισχυρή από τα εγκλήματα κατά του λαού.
εφημερίδα «Κόντρα»

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Υπάρχει μόνο ένα συναίσθημα πιο δυνατό από τον έρωτα με την ελευθερία. Είναι το μίσος γι’ αυτούς που μου τη στερούν.
Che Guevara

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς μθ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ως ποίμνιο αιγοπροβάτων που ανάλογα με το παρά του τσοπάνου πρόσταγμα ροβολά ένθεν κακείθεν, εξουσιασταί, παρατρεχάμενοι, υπηρέται, τσιράκια, αθώος λαός, κάθε «πικραμένος» και μη, απαξάπαντες τρέχουν τώρα καταπάνω στη Χ.Α. Χα χα χα.
«Αγάπη μου τους ξεφτίλισες» η άνασσα σύζυγος, σαλπίσματα η μοσχαναθρεμμένη πριγκίπισσα θυγάτηρ και η «αριστερά» (όπως βγαίνομε) να παρακολουθεί… Αυτό της το αναγνωρίζουμε: δεν χάνει και δεν αφήνει τίποτε ασχολίαστο (asshole ή άστο). Αλλά μέχρις εκεί, με τον Αλέξη Τσίπρα μάλιστα να βλέπει τις εξελίξεις ως «μια ευκαιρία εκδημοκρατισμού της ελληνικής αστυνομίας». Είπαμε, το ίδιο ποτήρι μπορεί να είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Ανάλογα με το πόθεν το βλέπεις και –κυρίως- τι πίνεις…
Οφείλομε να επισημάνομε κάτι που μάλλον διέλαθε της προσοχής του ποιμνίου: «Τους ξέρω καλά προσωπικά. Τους γνώρισα σε ανύποπτες περιόδους, όταν δεν μιλούσε κανείς για αυτούς» έφα Μιχάλης Χρυσοχοΐδης! Τα συμπεράσματα (seem per άσματα) δικά σας…
Δια το πέρας, ένας παραδοσιακός φορέας γέλωτος, ικανός να εκνευρίσει ακόμη και τρόφιμο εντατικής εις βαριά καταστολή. Ο γνωστός Γρηγόρης Ψαριανός, δια του οποίου έχομε γεμίσει –όχι μόνο και όχι μ’ όνο εμείς φυσικά- σελίδες φαιδρών ρεπορτάζ και παραπολιτικών στηλών, ξανακτύπησε. Όχι μόνο συμψηφίζοντας τη δράση αριστεράς και νεοναζιστικής συμμορίας και αναπαραγάγοντας τη θεωρία των δύο άκρων, αλλά παρουσιάζοντας και ως αδικημένους τους Χρυσαυγίτες! Με μεταμοντέρνες ειρωνείες και δηλώνοντας ευθέως ότι η αριστερά έχει προνομιακή αντιμετώπιση σε σχέση με τη Χρυσή Αυγή! Απολαύστε (τι βίτσιο τέτοια απόλαυση!): «Αν πάρω εγώ ένα ρόπαλο και σου ανοίξω το κεφάλι και είμαι αριστερός είναι Ο.Κ. Επειδή είμαι αριστερός μπορώ να τα σπάσω όλα και σηκωθώ να φύγω, είμαι δικαίως αγανακτισμένος και αυτό είναι επαναστατικό. Αν είμαι Χρυσαυγίτης α πα πα πα, οι Χρυσαυγίτες! Με τα ρόπαλα και τα στειλιάρια! Αυτό είναι αριστερά;».
Έλα moon εις τον τόπο σου!
"Φιλμ Νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Παραμερίζουμε την ιστορική άγνοια της πλειονότητας (προτιμά να γιορτάζει την επίθεση της 28ης Οκτώβρη και όχι την απελευθέρωση όπως όλες οι χώρες της Γης!) για τη σημερινή ημέρα… Και από εκδήλωση γι’ αυτή με εισηγητές τον Στράτο Δορδανά («Αντίσταση και συνεργασία στη γερμανοκρατούμενη Θεσσαλονίκη»), τον Ευάγγελο Χεκίμογλου («Πτυχές της απελευθέρωσης - 1944: Ο ανύποπτος Σουηδός και ο επίμονος ταβερνιάρης») και Σπύρου Κουζινόπουλου («Πώς ο ΕΛΑΣ έσωσε τη Θεσσαλονίκη από τους ναζί τη μέρα της απελευθέρωσης»), δημοσιεύουμε τη συγκλονιστική ομιλία του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη με τίτλο «Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή»:

«Αδέρφια, συμπολίτες, το σύνθημά μας “θάνατος στον φασισμό, λευτεριά στον λαό” έγινε πραγματικότητα. Η περίφημη πόλη μας, που επί τέσσερα χρόνια στέναζε κάτω από τη φασιστική μπότα, μα ποτέ δεν έπαψε να αντιστέκεται, είναι επιτέλους ελεύθερη. Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα! Ζήτω η λευτεριά! Ζήτω η αδούλωτη Θεσσαλονίκη! Ζήτω οι απελευθερωτές του ΕΛΑΣ! Για την ευτυχισμένη και πολυπόθητη αυτή μέρα έχυσαν το αίμα τους και θυσιάστηκαν τα πιο ακριβά παλικάρια και κορίτσια της πόλης μας. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους τολμηρούς και ανδρειωμένους που με τη ζωή τους μας έδειξαν τον δρόμο της λευτεριάς, αιώνια τιμή και δόξα στους ήρωές μας…» (Στέλιου Γεωργιάδη, Θεσσαλονίκη ανυπότακτη πόλη, 1995, σελ. 292).
Το χαρμόσυνο αυτό γεγονός αναγγέλλουν με το χωνί τους στους ξαγρυπνισμένους κατοίκους της μαρτυρικής αλλά ανυπότακτης Θεσσαλονίκης δύο ΕΠΟΝίτισες σκαρφαλωμένες στη στέγη ενός σπιτιού στην Άνω Πόλη.
Τα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας, έγραφε το 1843 ο Μαρξ, αποτελούν πρόκληση «για στοχασμό και συσπείρωση της σκεπτόμενης και βασανισμένης ανθρωπότητας», τονίζοντας παράλληλα ότι, «για να εργαστούμε θετικά για τη διαμόρφωση του καινούργιου κόσμου, πρέπει να ρίξουμε άπλετο φως στον παλιό». Σ’ αυτό φιλοδοξεί να συμβάλει με τη σημερινή της εκδήλωση η δημοτική μας κίνηση, αγαπητοί/ές συμπολίτες/σες και σεβαστοί/ές αγωνιστές/τριες της αντιφασιστικής αντίστασης που μας τιμάτε με την παρουσία σας.
«Αρχίζεις να διαλύεις έναν λαό αφαιρώντας τη μνήμη του. Καταστρέφεις τα βιβλία του, την κουλτούρα και την ιστορία του. Έπειτα, άλλοι γράφουν βιβλία γ’ αυτόν, του προσφέρουν μια άλλη κουλτούρα και επινοούν μια άλλη ιστορία. Στη συνέχεια ο λαός αρχίζει σιγά-σιγά να ξεχνά ποιος είναι και τι ήταν. Γι’ αυτό η πάλη της μνήμης εναντίον της λήθης δεν είναι παρά η πάλη του ανθρώπου εναντίον της εξουσίας» (Μίλαν Κούντερα, Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης, 1979).
«Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή». Στο σύνθημα αυτό που έχει κατακτήσει διαχρονικά την ετυμηγορία της ιστορίας, συμπυκνώνονται και ζωντανεύουν όλα τα «μαθήματα» από την απελευθέρωση-σωτηρία της μαρτυρικής, ανυπότακτης Θεσσαλονίκης από τα νύχια των Ναζί και των Ταγματαλητών, σαν σήμερα, πριν 69 χρόνια, από τον ΕΛΑΣ.
Γιατί «ξέσχισαν τον Δούρειο Ίππο της Καζέρτας» κατά την έκφραση του Μάρκου Βαφειάδη, αλλά και τη συμφωνία της Λισαβώνας που «το τίμημά της ήταν να παραχωρηθεί η Θεσσαλονίκη από τους Γερμανούς στους Άγγλους, ώστε να μπορέσουν να την καταλάβουν αμαχητί και μ’ αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο» (συνέντευξη του φον Σπέε στον Β. Μαθιόπουλο το 1976 στη Χαϊδελβέργη - Η ελληνική αντίσταση 1941-44 και οι σύμμαχοι, 1994).
Το τέλος της γερμανικής κατοχής στη Μακεδονία είχε διαφανεί ήδη από το καλοκαίρι του 1944, όταν η Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ υπό τον στρατηγό Ευριπίδη Μπακιρτζή, απελευθέρωνε τη μία μετά την άλλη τις πόλεις της Δ. Μακεδονίας. Η απελευθέρωση της Αθήνας και του Βελιγραδίου έκανε τους Σαλονικιούς να νιώθουν πως και τα δικά τους δεινά έφταναν στο τέλος. Έτσι, παρά τις άνωθεν εντολές, η ιστορική απόφαση του Μάρκου Βαφειάδη και του Ευριπίδη Μπακιρτζή να προελάσουν προς τη Θεσσαλονίκη αποδείχτηκε σωτήρια για την πόλη, καθώς όχι μόνο γλίτωσαν τις υποδομές της (λιμάνι, ηλεκτρικές εταιρίες, υδραγωγεία, αλευρόμυλους κλπ.) από την καταστροφή, αλλά και τη διαφύλαξαν από το να υποστεί τα δικά της «Δεκεμβριανά». Επιπλέον, τόσο οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ στο στρατιωτικό πεδίο όσο και εκείνες του ΕΑΜ στο πολιτικό-κοινωνικό, ανέλαβαν με επιτυχία το τιτάνιο έργο της μετάβασης από τη σκλαβιά στην ελευθερία, τουλάχιστον έως την επάρατη συμφωνία της Βάρκιζας -βούτυρο στο ψωμί των λουφαγμένων της «εθνικοφροσύνης» και των δωσίλογων. Γι’ αυτό και δεν θα διστάσουν να αιματοκυλίσουν τις εκδηλώσεις για την πρώτη επέτειο της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί. Σκοτώνουν έναν 25xρoνo κουρέα και τραυματίζουν άλλα 12 άτομα. Όχι μόνο δεν συλλαμβάνεται και δεν τιμωρείται κανείς, αλλά και θάβουν για δεκαετίες ολόκληρες ως μη «εθνικώς ορθή» την ίδια την επέτειο της απελευθέρωσης!
Έπρεπε να περάσουν 37 χρόνια για να τιμήσουν οι Θεσσαλονικείς την επέτειο της «απολυτρώσεως» της πόλης με πρωτοβουλία του αριστερού δήμαρχου Θανάση Γιαννούση και τη συμμετοχή των αριστερών δημάρχων Σταυρούπολης, Αμπελοκήπων και Ευόσμου. Την παρακαταθήκη αυτή θα συνεχίσει μέχρι το 1986 και ο κατοπινός δήμαρχος Θεοχάρης Μαναβής, ενώ επί δημαρχίας Σ. Κούβελα παύει κάθε εορτασμός της «ενοχλητικής» αυτής  επετείου. Το υπουργείο Β. Ελλάδος και η ΤΕΔΚ συνεχίζουν να τιμούν την επέτειο, ώσπου μετά το 1989 σβήνεται από το δημοτικό εορτολόγιο. Έκτοτε ο κατ’ ευφημισμόν εορτασμός εξαντλείται σε μια τυπική τελετή στο ηρώο του Γ΄ Σ.Σ.
Σήμερα, 69 χρόνια μετά, με τα βλαστάρια των Ναζί, των Ταγματαλητών και των χουντικών στη βουλή ή προφυλακισμένα, δεν θα βρείτε στον κεντρικό δήμο της πόλης κανένα δρόμο με την ιστορική ημερομηνία «30/10/1944» ή με τα ονόματα των απελευθερωτών της. Ούτε θα δείτε το πορτρέτο του πρώτου δημάρχου της απελευθερωμένης Θεσσαλονίκης, του αντιστασιακού καθηγητή του ΑΠΘ Δημήτρη Καβάδα, ανάμεσα στα πορτρέτα των δημάρχων της πόλης που είναι αναρτημένα έξω από την αίθουσα του δ.σ. Αντίθετα θα δείτε να φιγουράρουν, με απόφαση του χουντικού Δ.Σ.Θ. και την ανοχή των κατοπινών, τα ονόματα όσων προϋπάντησαν, συνεργάστηκαν και κατευόδωσαν τους τυράννους της φαιάς πανούκλας, όπως οι κατοχικοί δήμαρχοι Κ. Μερκουρίου και Γ. Σερεμέτης.
Έστω και με καθυστέρηση 69 ετών, το Δ.Σ.Θ., αποκαθιστώντας την ιστορική αλήθεια για την πόλη μας, πρέπει να ακυρώσει τις κατάπτυστες αυτές ονοματοδοσίες και να κοσμήσει τους δρόμους της πόλης με τα ονόματα των απελευθερωτών της. Μια τέτοια απόφαση, πέρα από τον προφανή συμβολισμό της, θα αποτελεί και ένα πολιτικό όπλο απέναντι στη νεοναζιστική πανούκλα που κατοικοεδρεύει και στα έδρανα της βουλής, αλλά και σε ανθρώπους ή νοσταλγούς της χούντας που βρίσκονται σε κρίσιμα δημόσια πόστα.
Να κλείσω με την υπόσχεση να γιορτάσουμε του χρόνου τα 70 χρόνια της λύτρωσης της πόλης από τη ναζιστική τυραννία, μετονομάζοντας την παραλιακή «λεωφόρο Νίκης» σε «λεωφόρο αντιφασιστικής νίκης 30 Οκτωβρίου 1944», όπως θυμίζει η ταμπέλα που κρατώ (σ.σ. φωτο). Οργανώνοντας παράλληλα μια μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση με κατάληξη τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό, απ’ όπου ξεκινούσαν τα τρένα του θανάτου για τους συμπολίτες μας μάρτυρες του ολοκαυτώματος.
Γιατί, όπως έγραψε ο επιζών του Ολοκαυτώματος Ελί Βιζέλ «ο δήμιος σκοτώνει πάντα δύο φορές, τη δεύτερη με τη λήθη».

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Αυτοί που καθιστούν την ειρηνική επανάσταση αδύνατη, κάνουν τη βίαιη επανάσταση αναπόδραστη.
Martin Luther King

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013


Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013


Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, τη σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.
Μάνος Χατζιδάκις

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Ζητώ συγγνώμη από τους δάσκαλους εκείνους, που μέσα σε φρικιαστικές συνθήκες προσπαθούν να στραφούν ενάντια στην ιδεολογία, ενάντια στο σύστημα και στις πρακτικές όπου έχουν παγιδευτεί, με τα λιγοστά όπλα που βρίσκουν στην ιστορία και στη γνώση που «διδάσκουν». Είναι ήρωες. Είναι όμως σπάνιοι, ενώ πόσοι αλήθεια (η πλειοψηφία) δεν έχουν καν αρχίσει ακόμα να υποψιάζονται τι είδους «δουλειά» τους βάζει να κάνουν το σύστημα (που τούς ξεπερνάει και τους συνθλίβει). Κι ακόμα χειρότερα, βάζουν συχνά όλα τους τα δυνατά κι όλη την εξυπνάδα τους για να επιτελέσουν το καθήκον τους στην εντέλεια (με τις περίφημες νέες μεθόδους!). Είναι τόσο βέβαιοι γι’ αυτό που κάνουν, ώστε συμβάλλουν με την αφοσίωση τους στο να συντηρούν και να τρέφουν την ιδεολογική αναπαράσταση του σχολείου, που θέλει να παρουσιάσει το σημερινό σχολείο τόσο «φυσικό», τόσο χρήσιμο και αναγκαίο, ακόμα και ευεργετικό, όσο ήταν «φυσική», αναγκαία και γενναιόδωρη για τους προπάτορές μας η εκκλησία, εδώ και μερικούς αιώνες.
Louis Althusser

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Αν καλύτερους καιρούς προσμένεις
αν το θάρρος σου γι’ αργότερα φυλάς
μοιάζεις στον ηλίθιο που μέρα τη μέρα
στου ποταμού την όχθη περιμένει
να στερέψουν τα νερά που αιώνια κυλάνε.
Wolf Biermann

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Ένας νέος που δεν μετέχει στα κοινά, είναι ανάξιος να λέγεται νέος. Δεν μπορεί ένας νέος να εξαντλείται στα ερωτικά του ενδιαφέροντα, στις σπουδές του, στα χορευτικά και στην ιδεολογία του… Ολυμπιακού. Η νεολαία σήμερα απέχει από τα κοινά κι αυτό θα δημιουργήσει πολίτες αδιάφορους. Και οι αδιάφοροι πολίτες ανοίγουν τις πόρτες στα δεινά.
Μάνος Χατζιδάκις

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς μη΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Περιχαρείς ανταμώνομε και πάλιν ίνα διέλθομε τον βαρύ χειμώνα που δυστυχώς δεν ανεκόπη παρά του θέρους, ως αντελήφθητε…
«Μα είναι δυνατό να διήλθε ολόκληρο θέρος (ο μισός παράδεισος του εκδότου και του συγγραφέως. Ο άλλος μισός είναι τα Χριστούγεννα) και να μην έχομε νέο πωλητικό βιβλίο από πολιτικό, εκεί που τους προηγούμενους μήνας δεν προλαβαίναμε να τα μνημονεύσομε όλα;» αναρωτήθηκε ο υπογράφων. Όστις ωμολογεί και ομολογεί με συντριβή ότι δεν κατόρθωσε να βρει νέα πνευματικά πονήματα των συναγελαζόμενων στο κτίριο της πρωτευούσης όπερ περικλείεται από βασιλικές οδούς και κήπους. Ελπίζομε αυτή ταύτη η εκτροπή να μην συνεχιστεί και σύντομα να επανέλθομε εις την ομαλότητα…
Υπάρχει όμως μία εξαίρεσις: Προκόπης Παυλόπουλος – το δημόσιο δίκαιο στον αστερισμό της οικονομικής κρίσης – ο οικονομικός «Λαβύρινθος», ο νεοφιλελεύθερος «Μινώταυρος» και ο θεσμικός «Θησέας». Όλο αυτό το φλύαρα «ελκυστικό» αναγράφεται εις το εξώφυλλο του βιβλίου του κυρίου καθηγητή (ενθυμείσθε που είχε ρίξει «σύρμα» εις τα κανάλια και άπαντα τον αποκαλούσαν «καθηγητή κ. Παυλόπουλο» τον καιρό της παντοδυναμίας του;). Τρέμε Byron! (αναφέρομαι σαφέστατα εις τον πολυγραφότατο monsieur Πολύδωρα). Όμως τι κρίμα, τι παράλειψις να λείπει εκ του τίτλου η Αριάδνη με τον μίτο-καμάκι της, ο Μίνως (δεν αναφέρομαι εις τον Κυριακού) ή έστω ο Αιγέας όστις βάφτισε το φερώνυμο πέλαγος πληρώνοντας τα γ@μησιάτικ@ του υιού του στη Νάξο…
Κλείνομε με τη σπαραξικάρδια μαντινάδα του Γιάννη Σμαραγδή προς τον πρωθυπουργό, μόνο και μ’ όνο γιατί είναι σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο τον οποίο –ως γνωστό- λατρεύομε και προάγουμε εις κάθε ευκαιρία: «Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός στ’ς Αμερικής τ’ αλώνι / κι έλαμψες κι ήρθες νικητής και σ' αγαπάμε όλοι». Και παραθέτομε και μία ιδική μας: «Είν’ η χαμέρπεια ντροπή / το γλείψιμο σαράκι / τέτοιας μορφής αυνανισμός / σε κάνει ανθρωπάκι».
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Όταν η μοναδική επιλογή είναι ανάμεσα στη δειλία και στη βία, θα προτείνω τη βία. Προτιμώ να χρησιμοποιήσω όπλα για να υπερασπιστώ την τιμή μου από το να παραμείνω απαθής θεατής της ατιμίας.
Mahatma Gandhi

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Σοσιαλδημοκρατικής κοπής η θεωρία των «δύο άκρων»

Με το γνωστό του ύφος ο Βενιζέλος δεν διστάζει να χαρακτηρίσει ανιστόρητους όσους υποστηρίζουν τη θεωρία των «δύο άκρων» (χωρίς να ονοματίζει τον σύμμαχό του στην κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά και το στενό του επιτελείο) και να μοστράρει ο ίδιος σαν πούρος αντιφασίστας. Όμως ή είναι ο ίδιος ανιστόρητος ή παριστάνει τον ανιστόρητο για να μαζέψει αντιφασιστικές ψήφους. Γιατί η θεωρία των «δύο άκρων», που τη βλέπουμε να αναβιώνει στις μέρες μας για να υπηρετήσει συγκεκριμένες σκοπιμότητες, είναι σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης και κοπής. Την επινόησε το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, ταυτίζοντας στην προπαγάνδα του τους κομμουνιστές με τους ναζί.
Σήμερα μπορεί να μην υπάρχει ο κίνδυνος εγκαθίδρυσης μιας ανοιχτής φασιστικής δικτατορίας και η θεωρία των «δύο άκρων» να χρησιμοποιείται για να παραλύσει τις λαϊκές αντιστάσεις και να δικαιολογήσει την καταστολή τους από το κοινοβουλευτικό αστικό κράτος, όμως όταν οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες τη λανσάρισαν και την προπαγάνδισαν, οι ναζί βρίσκονταν ένα βήμα πριν την κατάληψη της εξουσίας και την εγκαθίδρυση της στυγνής δικτατορίας τους. Η σοσιαλδημοκρατία ταυτίζοντας τους ναζί με τους κομμουνιστές, δηλαδή με τους πιο αποφασιστικούς και μαχητικούς αντιφασίστες, διασπούσε την ενότητα της εργατικής τάξης και διευκόλυνε την άνοδο του φασισμού στην εξουσία.
Η αφίσα που βλέπετε είναι προεκλογική αφίσα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος για τις εκλογές του Νοέμβρη του 1932. Κάτω από το ανατριχιαστικό σκίτσο με την εξίσωση ναζί και κομμουνιστών γράφει: «Οι δυο ευθύνονται για το ότι μας κυβερνάει το κλαμπ των μεγιστάνων του πλούτου και ότι καθημερινά ο εργαζόμενος λαός στενάζει. Στις 6 Νοέμβρη και οι δυο πρέπει να καταδικαστούν! Ψηφίστε Σοσιαλδημοκράτες! Λίστα 2».
Το Ηerrenklub ήταν μια ένωση μεγαλοκαπιταλιστών, βιομήχανων, ραντιέρηδων και τραπεζιτών, που ιδρύθηκε το 1924 και είχε ως διακηρυγμένο στόχο την παρεμπόδιση της εξάπλωσης του μαρξισμού στην Γερμανία. Στις εκλογές του 1932, παρά το λυσσασμένο πόλεμο της σοσιαλδημοκρατίας, το ΚΚΓ ήταν η μοναδική πολιτική δύναμη που αύξησε τα ποσοστά της. Ήταν τρίτο κόμμα, πίσω από το NSDAP (ναζί του Χίτλερ) και το SPD (σοσιαλδημοκράτες), που είχαν απώλειες. Ήδη από την αρχή αυτής της χρονιάς, βλέποντας πως η αστική τάξη ενισχύει ανερυθρίαστα τους ναζί, το ΚΚΓ κάνει αλλεπάλληλες εκκλήσεις για ενιαίο εργατικό μέτωπο και αγώνα ενάντια στη μείωση του μεροκάματου, στους έκτακτους φόρους, για την αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Καλούσε τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες να οργανώσουν μαζί με τους κομμουνιστές εργάτες στα εργοστάσια και στις συνοικίες ομάδες ένοπλης αυτοάμυνας για την απόκρουση των επιθέσεων των φασιστικών συμμοριών. Οι σοσιαλδημοκράτες του δήθεν διμέτωπου αγώνα, όμως, στην πραγματικότητα έκαναν αγώνα μόνο εναντίον των κομμουνιστών, θέλοντας να περιορίσουν την άνοδο της δύναμής τους και ν’ αποτρέψουν ένα επαναστατικό κύμα. Στόχος τους ήταν να στηρίξουν τον γερμανικό καπιταλισμό και για να υπηρετήσουν αυτόν τον στόχο πρόδιδαν ακόμα και τα άμεσα συμφέροντα της εργατικής τάξης, τον αγώνα για το μεροκάματο. Ο εκλεκτός τους για την προεδρία της Γερμανίας, ο Χίντεμπουργκ, ήταν αυτός που διόρισε καγκελάριο τον φον Πάπεν, ο οποίος επιτέθηκε ενάντια στο προλεταριάτο, αυξάνοντας τους φόρους και χτυπώντας την κοινωνική ασφάλιση, την ίδια ώρα που επιδοτούσε τα γερμανικά μονοπώλια. Όταν ο φον Πάπεν διέλυσε το Ράιχσταγκ, τον Ιούλη του ‘32, οι σοσιαλδημοκράτες απέρριψαν μετά βδελυγμίας (την χαρακτήρισαν «πρόκληση») την πρόταση των κομμουνιστών για γενική απεργία. Αντίθετα, υποστήριζαν τα σκληρά μέτρα λιτότητας και ήταν αντίθετοι σε κάθε απεργία, με το επιχείρημα ότι στις συνθήκες της κρίσης δεν πρέπει να γίνονται απεργίες γιατί χειροτερεύει η οικονομική κατάσταση!
Σε όλη τη διάρκεια του 1932 οι σοσιαλδημοκράτες επιτίθονταν με λύσσα στους κομμουνιστές, βλέποντας την άνοδο του κύρους τους ανάμεσα στους εργάτες. Τότε ήταν που εμπνεύστηκαν την αηδιαστική θεωρία των «δύο άκρων», όπως βλέπουμε από την αφίσα των δεύτερων εκλογών που έγιναν το 1932. Ο εκλεκτός τους Χίντεμπουργκ ήταν που διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο το Γενάρη του 1933, με τον φον Πάπεν αντικαγκελάριο. Είχε προηγηθεί η αναμέτρηση των διαδηλώσεων. Στις 22 Γενάρη οι ναζί έκαναν προκλητική διαδήλωση μπροστά στα κεντρικά γραφεία του ΚΚΓ και στις 29 του ίδιου μήνα μια λαοθάλασσα 150.000 κομμουνιστών εργατών, με επικεφαλής τον ίδιο τον Τέλμαν, τον Ούλμπριχτ, τον Φλόριν και τους άλλους ηγέτες του κόμματος βάδισε στους δρόμους τους Βερολίνου διακηρύσσοντας την ετοιμότητά της να τσακίσει τους ναζί. Η γερμανική αστική τάξη πήρε τις αποφάσεις της και έκανε καγκελάριο τον Χίτλερ με εντολή να τσακίσει τους κομμουνιστές, χρησιμοποιώντας τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και όχι τις ναζιστικές συμμορίες που δεν μπορούσαν να νικήσουν. Αμέσως, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΓ κάλεσε τους ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των συνδικαλιστικών οργανώσεων να κηρύξουν γενική απεργία με συνθήματα: «Όλοι στο πεζοδρόμιο!», «Να κλείσουν τα εργοστάσια!», «Στην επίθεση των αιμοβόρων φασιστικών σκυλιών να απαντήσουμε αμέσως με απεργία, με μαζική απεργία, με γενική απεργία!». Η ηγεσία της σοσιαλδημοκρατίας απέρριψε την πρόταση με το επιχείρημα ότι ο Χίτλερ έγινε καγκελάριος με νόμιμο τρόπο! Η εργατική τάξη δεν πρέπει «να σπαταλήσει πρόωρα το μπαρούτι της γενικής απεργίας», έλεγαν. Ακολούθησε η προβοκάτσια του εμπρησμού του Ράιχσταγκ. Την ίδια κιόλας μέρα, ο Τέλμαν με ανοιχτή επιστολή προς τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες και τα μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων, έκανε έκκληση για τη συγκρότηση ενιαίου μετώπου. Την επομένη το ΚΚΓ έστειλε στην ηγεσία των Σοσιαλδημοκρατών και στη Γενική Ένωση των Γερμανικών Συνδικάτων νέα επιστολή, προτείνοντας να κηρυχτεί γενική πολιτική απεργία ενάντια στη φασιστική δικτατορία. Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέρριψαν και αυτή την πρόταση. Σε λίγες μέρες ο Χίτλερ πήρε 43,9% των ψήφων και την πλειοψηφία στη Βουλή…
εφημερίδα «Κόντρα»