Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Γίνε ό,τι θέλεις. Ένας ονειροπόλος. Ένας ανένταχτος. Ένας αραχτός. Ένας ερευνητής. Ένας ακτιβιστής. Ένας ανύπαρκτος. Ένας θεατής. Ένας δάσκαλος. Μόνο αυτό που προσπαθούν με τόσο πείσμα να σε κάμουν, πρόσεξε μη γίνεις. Ένας χρήσιμος ηλίθιος…
Aλκυόνη Παπαδάκη

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Μια κυβέρνηση που δεν έχει να φοβάται παρά τον λαό
μπορεί να κρατήσει τόσο πολύ, τόσο
όσο κι ο λαός δεν φοβάται τίποτ’ άλλο παρά την κυβέρνηση.
Wolf Biermann

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς μστ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
«Βλέπω ένα αναρίθμητο πλήθος ίσων και ομοίων ανθρώπων, που περιστρέφονται δίχως ανάπαυλα γύρω από τους εαυτούς τους για να προμηθευτούν μικρές και χυδαίες ευχαριστήσεις, με τις οποίες γεμίζουν τις ψυχές τους. Καθένας, αποτραβηγμένος στην άκρη, είναι σαν ξένος προς το πεπρωμένο των άλλων. Τα παιδιά και οι στενοί φίλοι του αποτελούν γι’ αυτόν ολόκληρο το ανθρώπινο είδος. Όσο για τους υπόλοιπους συμπολίτες του, είναι δίπλα αλλά δεν τους βλέπει, δεν τους αισθάνεται, δεν υπάρχει παρά στον εαυτό του και μόνον γι’ αυτόν.
Επάνω τους ορθώνεται μια τεράστια κηδεμονευτική εξουσία, που αναλαμβάνει να εξασφαλίσει τις απολαύσεις τους και αγρυπνά για την τύχη τους. Της αρέσει να χαίρονται, αρκεί να μην σκέπτονται παρά το πώς θα χαρούν. Εργάζεται για την ευτυχία τους, θέλει όμως να είναι ο μόνος πράκτορας και κριτής της. Φροντίζει για την ασφάλειά τους, προβλέπει και ικανοποιεί τις ανάγκες τους, χειρίζεται τις υποθέσεις τους, μοιράζει τις κληρονομιές τους. Δεν θα μπορούσε άραγε να τους απαλλάξει από την σκοτούρα να σκέπτονται και από τον κόπο να ζουν;
Έτσι, κάθε μέρα κάνει λιγότερο χρήσιμη και σπανιότερη τη χρήση της ελεύθερης επιλογής. Κλείνει σε όλο και μικρότερο χώρο τη δράση της βουλήσεως και αφαιρεί σιγά–σιγά από κάθε πολίτη ακόμη και του εαυτού του τη χρήση. Αφού έπλασε έτσι κάθε άτομο όπως ήθελε, ο κυρίαρχος καλύπτει την επιφάνεια μ’ ένα δίχτυ από περίπλοκους κανόνες, λεπτομερείς και ομοιόμορφους, μέσα από το οποίο δεν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το πλήθος ούτε τα πιο πρωτότυπα πνεύματα και οι ρωμαλεότερες ψυχές. Δεν συντρίβει τις θελήσεις αλλά τις μαλακώνει, τις λυγίζει, τις κατευθύνει. Δεν τυραννά, συμπιέζει, εκνευρίζει, σβήνει, αποβλακώνει και τελικώς υποβαθμίζει κάθε έθνος στην κατάσταση ενός κοπαδιού δειλών και πονηρών ζώων των οποίων βοσκός είναι η κυβέρνηση».
Alexis de Tocqueville - "Δημοκρατία και δεσποτισμός"
("Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη)

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013


Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Από τη στιγμή που δεν μας αφήνουν να φτιάξουμε τη ζωή, θα χαλάσουμε αυτό που υπάρχει και θα βγει το καινούργιο μετά.
Κατερίνα Γώγου

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013



Θα 'θελα να ‘μουν μελάνι στην πένα του Καστοριάδη
και οργή πάνω στα μάτια του Πάμπλο
γερασμένο σκυλί μπροστά απ' την πύλη του Άδη
να γελάω και να θέλω τα σωθικά μου να βγάλω.
Να σας τη σπάω συνεχώς σαν τον Ραφαηλίδη
αν γονατίζετε για κάποιο θεό
να ‘χα μια γλώσσα φαρμακωμένο λεπίδι
αντί μια ψυχή ναυάγιο σε απέραντο βυθό.
Να ‘μουν Εβραίος το ‘40 στη Θεσσαλονίκη
ή ένα κύμα μεγάλο πάνω στα ξερονήσια
να ‘στελνα πίσω τη ντροπή σ’ αυτούς που ανήκει
και μια συγνώμη σ' αυτούς που χαθήκαν’ περίσσια.
Θα ‘θελα σκλάβος να ‘μουν με μαστιγιές στη πλάτη
να κουβαλάω μάρμαρα του Παρθενώνα
πεισματάρης μαθητής του Σωκράτη
και τυφλός χριστιανός κάπου στον πρώτο αιώνα.
Στίχοι Tούρκου ποιητή γραμμένοι σε λευκό κελί
και λίγο ελεύθερος στη χάση και στη φέξη
να ‘μουν αλλόθρησκου στο κούτελο φιλί
και το γέλιο το πικρό στο Πέραμα του Ξέρξη.
Να ‘χα πάρει Ι-5 επί επταετίας
να μην αντίκριζα μάτια προδομένα
κι από χέρι αριστερό άνευ αιτίας
ψηφοδέλτιο άκυρο αλλαγής το ‘81.
Θα θελα να ‘μουν μελωδία άγνωστη του Χατζηδάκη
και το επόμενο βιβλίο του Κοροβέση
απ’ τα ράσα αφορισμένος σαν τον Καζαντζάκη
να πάω μ’ αθάνατους αν περισσεύει θέση.

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Επωάστηκε το αυγό του φιδιού. Έσκασε το τσόφλι του και γυρνάει στις πόλεις έρποντας, δαγκώνοντας, δολοφονώντας. Κάποιοι, χρόνια τώρα, ζέσταιναν τη φωλιά του και φρόντιζαν για τη γέννα του, πιστεύοντας οι άθλιοι πως -δε γίνεται- θα το ελέγξουν. Έλα όμως που το φίδι, δε γίνεται κατοικίδιο. Όσο και αν πάσχιζαν κάποιες αδρά πληρωμένες πένες και τηλεοπτικά μικρόφωνα να το εξημερώσουν τάχα και να το συμβουλέψουν ν’ αφήσει κατά μέρος τη ζούγκλα που το γέννησε και κάποια στιγμή στο μέλλον, να φορέσει φράκο συνομιλητή και -γιατί όχι- κυβερνητικού εταίρου, δεν τα κατάφεραν.
Όταν ο βάτραχος, που μετέφερε το σκορπιό στην απέναντι όχθη και δέχτηκε το δολοφονικό του δάγκωμα στο σβέρκο, ρώτησε “μα τι έκανες θα πνιγείς κι εσύ μαζί μου”, ο σκορπιός απάντησε “είναι η φύση μου τέτοια”.
Χρυσές δουλειές έκαναν οι Εγγλέζοι και Γάλλοι μπουρζουάδες στη δεκαετία του ‘30 με το άθλιο κατακάθι της ιστορίας που ματοκύλισε τον κόσμο, τούτο όμως δεν ήταν αρκετό για να περιορίσουν τις ορέξεις του για παγκόσμια κυριαρχία. Χρυσές δουλειές κάνει και σήμερα ο τραπεζίτης κι ο βιομήχανος που σπέρνει φτώχεια και τρόμο και θερίζει χρήμα, αλλά κι ανθρώπινες ζωές. Πότε νοιάστηκαν όλοι αυτοί για κανένα άλλο πολίτευμα πέρα απ’ αυτό που θεοποίησαν και που ακούει στο όνομα “αγορά”; Πού έμαθαν την έννοια της δημοκρατίας; Στα σκλαβοπάζαρα και στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα ή στα ιδιωτικά τους τζετ που μεταφέρουν αυτούς και το χρήμα τους σε πατρίδες βολικές για τον πλουτισμό τους;
Αν σήμερα, ο φασισμός δεν τους... ταιριάζει, είναι που κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους με τις πολιτικές τους μαριονέτες. Αυτοί βλέπεις είναι ευγενείς. Ομιλούν γλώσσες πολλές, σπουδάσανε στα εξωτερικά, τα τζάκια τους γειτνιάζουν με τα δικά τους, είναι ευρωπαίοι, πώς αλλιώς. Είναι και θέμα αισθητικής άλλωστε. Τους καλείς σ’ ένα σουαρέ ντε γκαλά χωρίς κίνδυνο να γίνεις ρεζίλι. Από κοντά και κάποιους λυσσασμένους της ακίνδυνης και καθ’ όλα υποταγμένης διανόησης ως μαϊντανούς για τις εκστασιασμένες συζύγους. Έτσι που η πινακοθήκη των ανιστόρητων ηλιθίων να αποκτά βαρύτητα και υπόσταση.
Και οι μελανοχίτωνες; Ε, αυτοί για τη βρόμικη δουλειά. Τα κολάρα σχεδιάζουν και οι άλλοι εκτελούν. Μίσος αβυσσαλέο τρέφουν και οι δυο κατηγορίες για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Διαφέρουν οι μέθοδοι. Άλλος με την πένα και άλλος με το μαχαίρι. Θέμα αντίληψης περί όπλων. Προς τι λοιπόν η έκπληξη και η αγανάκτηση όταν οι δεύτεροι, βγάζουν στιλέτα, παρελαύνουν σα στρατόκαβλοι που είναι με το αρχιφασιστοειδές να δίνει παραγγέλματα, όταν οργανωμένοι όπως τα τάγματα εφόδου δέρνουν, λεηλατούν και δολοφονούν; Τίνος παιδιά είναι και ποια μήτρα ιδεολογική, τους ξεπέταξε; Προς τι το ξάφνιασμα για τα δημοσκοπικά ποσοστά τους; Ποιος προσευχόταν να μπουν στη βουλή κόβοντας ποσοστά απ' τους αντιπάλους και ποιος σήμερα τους φλερτάρει ως πιθανούς συμμάχους σε διαφαινόμενη αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης; Οι ίδιοι που τους καταγγέλλουν.
Όταν ο άξεστος γελαδάρης του Αμερικάνικου νότου αντίκρισε για πρώτη φορά την ατμομηχανή να σέρνει τα βαγόνια της, ένιωσε τόσο φόβο, που στο πρώτο μπαρ που πήγε έντρομος να κρυφτεί, πυροβόλησε την τσαγιέρα που έβραζε βγάζοντας ατμό, λέγοντας: “Αυτά τα θηρία τα σκοτώνεις όταν είναι μικρά”. Τώρα μεγάλωσαν και τα δάκρυα των υπευθύνων γι’ αυτό το μεγάλωμα, περιττεύουν.
Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για την εργατική πρωτοπορία και τους συμμάχους της. Άμεση αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική συμμαχία τώρα. Χωρίς μεμψιμοιρίες και αποκλεισμούς, χωρίς πιστοποιητικά ακραιφνών κομμουνιστικών φρονημάτων, χωρίς χωριστές πορείες και συγκεντρώσεις. Έτσι θα αναθαρρήσει ο λαός και θα βγει ξανά στους δρόμους. Έτσι μπορεί να τσακιστεί το τέρας πριν είναι πολύ αργά... Οι υποθήκες του Ζαχαριάδη και του Χαρίλαου για τις συμμαχίες, είν’ εδώ!
Ας είναι λοιπόν ο σ. Παύλος το τελευταίο θύμα.
Διονύσης Τσακνής

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013



Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό
είναι αγώνας για την ελευθερία
ενάντια στο ρατσισμό,
το σεξισμό, το κεφάλαιο και κάθε εξουσία.
Επιφυλακή! Αντιφασιστική επιφυλακή!

Σάλπιγγες ηχούν καλώντας ξανά σε πόλεμο.
Το σκούρο τέρας ξύπνησε
δεν πρέπει να το αφήσουμε να μεγαλώσει.
Δε θα επιτρέψουμε να υπάρξει
ούτε ένα θύμα παραπάνω,
θα φτιάξουμε όλες οι δυνάμεις
ένα μέτωπο που θα το θάψει μονομιάς.

Επιφυλακή! Επιφυλακή! Αντιφασιστική επιφυλακή!

Ακροδεξιά, παραστρατιωτική εξουσία.
Ποιος τους εκπαιδεύει;
Ποιος τους χρηματοδοτεί;
Εκείνοι που ξέρεις πολύ καλά.
Δε θα σταματήσουμε μπροστά στην επιθετικότητα
οφείλουμε να ενωθούμε, να τους κόψουμε τον τσαμπουκά.
Ίσως δεν είναι αργά αυτή τη φορά.

Επιφυλακή! Επιφυλακή! Αντιφασιστική επιφυλακή!

Να οργανώσουμε την αυτοάμυνα
πάμε να τους βρούμε όπου είναι.
Αντιφασιστική διάχυση!
Δε μπορούμε να περιμένουμε τίποτα απ’ την κυβέρνηση
που βοηθά και προστατεύει δολοφόνους
επειδή όλοι ξέρουμε
ότι ο φασισμός είναι υπηρέτης του καπιταλισμού.
Δε θα περάσουν!

Επιφυλακή! Επιφυλακή! Αντιφασιστική επιφυλακή!

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Ο 34χρονος Παύλος Φύσσας, ένα εργατόπαιδο-καλλιτέχνης από το Κερατσίνι, είναι ο πρώτος Ελληνας που πέφτει νεκρός από επίθεση των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου. Ο πρώτος Ελληνας, γιατί έχουν προηγηθεί μετανάστες. Αρκετοί μαχαιρώθηκαν, ξυλοκοπήθηκαν, λιντσαρίστηκαν, χωρίς ποτέ να βρεθούν οι δράστες. Μερικοί πέθαναν μετά τις δολοφονικές επιθέσεις που δέχτηκαν, χωρίς και πάλι να βρεθούν οι δράστες.
Στην περίπτωση του Παύλου Φύσσα, όπως και των αφισοκολλητών του Περισσού, που δέχτηκαν επίθεση στο Πέραμα, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν εννιά, το πέπλο της σιωπής έσπασε αναγκαστικά. Αυτή τη φορά δεν είχαμε κάποιον ή κάποιους μετανάστες, το μαχαίρωμα ή ο ξυλοδαρμός των οποίων περνούσε στα ψιλά. Εχουμε οργανωμένη επίθεση ενάντια σε μέλη ενός κοινοβουλευτικού κόμματος και επίσης οργανωμένη επίθεση ενάντια σε μια παρέα αντιφασιστών, που κατέληξε στην εν ψυχρώ δολοφονία ενός γνωστού στην περιοχή αντιφασίστα. Τα τάγματα εφόδου δεν λογαριάζουν τέτοιες λεπτομέρειες. Μπράβοι της νύχτας, λουμπεναριό, λοβοτομημένα ανθρωποειδή, έχουν σχηματίσει ένα στρατό που θεωρεί πως έχει φτάσει η ώρα του για κυριαρχία στις γειτονιές. Οι «από πάνω» τους ντοπάρουν και τους κλείνουν το μάτι: εσείς τη δουλειά σας κι εμείς θα βγούμε να καταδικάσουμε τη βία! Γι’ αυτό και δε διστάζουν να επιτεθούν σε μέλη ενός κοινοβουλευτικού κόμματος (νεκρός θα μπορούσε να υπάρξει και απ’ αυτή την επίθεση), ενώ πολλοί απ’ αυτούς ήταν γνωστοί στην περιοχή, γι’ αυτό και δεν δίστασαν να σκοτώσουν με τρεις μαχαιριές στην καρδιά τον Παύλο Φύσσα, μπροστά στα αδιάφορα μάτια των αστυνομικών που ήταν εκεί! Ξέρουν ότι το κράτος είναι στο πλευρό τους. Κι όχι μόνο το κράτος με τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς, αλλά το ευρύτερο σύστημα εξουσίας, με τους καπιταλιστές που χρηματοδοτούν παρασκηνιακά τα τάγματα εφόδου και τα μίντια που κάνουν δήθεν κοινωνιολογικές αναλύσεις για το «φαινόμενο», για να καταλήξουν στην εξίσωση «των άκρων» και στην καταδίκη της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται», βάζοντας στο ένα άκρο τους νεοναζί και στο άλλο κάθε αγωνιστικό σκίρτημα της εργαζόμενης κοινωνίας και της νεολαίας. Τυχαίο είναι που όλα τα ΜΜΕ έδωσαν βήμα στον εκπρόσωπο των νεοναζί για να «καταδικάσει» τη δολοφονία και να δηλώσει πως «δεν έχουν καμιά σχέση»; Ακόμη και μετά τα τελευταία δολοφονικά χτυπήματα το επίσημο κράτος έσπευσε να προσφέρει άλλοθι στο νεοναζιστικό μόρφωμα, με τις αστυνομικές έρευνες στα γραφεία του, στο Πέραμα και τα κεντρικά στην Αθήνα. Λες και υπήρχε περίπτωση να έχουν εκεί στοιχεία που θα τους συνδέουν με τις δολοφονικές επιθέσεις. Λες και δεν ξέρουμε πως παίζεται το παιχνίδι.
Το φαινόμενο έχει αποκτήσει πλέον κοινωνικά χαρακτηριστικά. Εμείς ποτέ δεν το κρύψαμε. Τα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου αποθρασύνθηκαν, γιατί μισό εκατομμύριο πολίτες τους ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές και υπερδιπλάσιοι δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις ότι θα τους ψηφίσουν την επόμενη φορά. Αυτή η κοινωνική στήριξη είναι αποτέλεσμα από τη μια της κρίσης και της εξαθλίωσης και από την άλλη του κάλπικου αντιφασισμού των κυρίαρχων αστικών πολιτικών δυνάμεων. Ποιοι παριστάνουν τους αντιφασίστες; Αυτοί που έχουν αλυσοδέσει τον ελληνικό λαό στο ζυγό της βαρβαρότητας, αυτοί που μακελεύουν με τους πραιτοριανούς του κράτους κάθε διαδήλωση.
Δεν μπορεί να υπάρξει αντιφασιστική συμμαχία με όλους αυτούς. Αυτό θα ήταν βούτυρο στο ψωμί των νεοναζί. Θα έστελνε τα πιο καθυστερημένα κοινωνικά στρώματα κατευθείαν στην αγκαλιά τους. Ούτε μπορούμε να κάνουμε εκκλήσεις στο κράτος να αντιμετωπίσει τα τάγματα εφόδου, με βάση το νομικό οπλοστάσιο της αστικής δημοκρατίας. Δεν είναι μόνο η κάλυψη που έχουν τα τάγματα εφόδου από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, αλλά και το ότι η αστική δημοκρατία δεν είναι θωρακισμένη έναντι του φασισμού, αλλά έναντι της επανάστασης. Ούτε ηθικό είναι το πρόβλημα, για να θυμίζουμε συνεχώς στους «παραστρατημένους» ψηφοφόρους ποιους στηρίζουν με την ψήφο τους. Στοιχειώδη ιστορία γνωρίζουν όλοι και πλέον ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνωρίζει τη δολοφονική δράση των ταγμάτων εφόδου.
Το θέμα μπορούν να το λύσουν μόνο οι αντιφασίστες, ενισχύοντας τα μέτωπα που έχουν δημιουργηθεί σε πολλές γειτονιές και δημιουργώντας νέα παντού. Το μήνυμα που πρέπει να περάσει παντού είναι πως τα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου πρέπει να συντριβούν. Πρέπει ν’ αντηχήσει ξανά το σύνθημα που έριξε το επαναστατικό ΚΚΕ στο μεσοπόλεμο: κάθε φασιστικό χέρι που σηκώνεται για να χτυπήσει, πρέπει να κόβεται από τη ρίζα! Ο αντιφασιστικός αγώνας πρέπει να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι των ταξικών και λαϊκών αγώνων. Να δεθούν σ’ ένα αξεδιάλυτο όλον. Η πλειοψηφία του λαού αισθάνεται οργή και αηδία για αυτά τα ανθρωποειδή που νοσταλγούν τη πιο βάρβαρη περίοδο του 20ού αιώνα. Η οργή και η αηδία, όμως, πρέπει να γίνουν υλική δύναμη που θα καθαρίσει τις γειτονιές από τη ναζιστική βρόμα.
εφημερίδα «Κόντρα»


Μαθητές, μουσικοί και κόσμος της Ξάνθης στο πλευρό των εκπαιδευτικών, στην αποψινή συναυλία αλληλεγγύης.








…και ένα σχόλιο:
Ξαφνικά, όπως συμβαίνει πάντοτε όταν υπάρχει η απειλή μιας απεργίας που θα προκαλέσει αίσθηση και θα δημιουργήσει προβλήματα στους κυβερνώντες, τα αστικά ΜΜΕ ανακάλυψαν ότι οι συνελεύσεις των ΕΛΜΕ, οι οποίες σε ποσοστό 90% περίπου αποφάσισαν την απεργία διάρκειας, δεν είχαν μαζικότητα.
Το πρώτο ερώτημα που δημιουργείται είναι πώς ακριβώς οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ έμαθαν τα της μαζικότητας. Δεν είδαμε να παραθέτουν αριθμούς που να ενισχύουν το συμπέρασμά τους. Είδαμε μόνο να παπαγαλίζουν αυτά που τους ψιθύρισε στ’ αυτί το χαλκείο του Μαξίμου. Γι’ αυτό και το σχετικό ρεπορτάζ έγινε κυρίως από πολιτικούς συντάκτες που κάνουν ρεπορτάζ Μαξίμου και όχι από εκπαιδευτικούς συντάκτες.
Το δεύτερο ερώτημα είναι αυτονόητο: δηλαδή οι συνελεύσεις δεν είχαν απαρτία, οπότε οι σχετικές αποφάσεις δεν έχουν την τυπική νομιμοποίηση; Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα το είχε κάνει σημαία της η κυβερνητική προπαγάνδα και θα είχε ήδη ενεργοποιήσει τους δικαστικούς μηχανισμούς. Πρέπει να σημειωθεί, ότι οι καθηγητές είναι όλοι εγγεγραμμένοι στους συλλόγους τους και ταμειακά τακτοποιημένοι, αφού οι εισφορές τους παρακρατούνται από το μισθό τους. Άρα, οι συνελεύσεις είχαν απαρτία όχι τυπική, αλλά ουσιαστική.
Όλη αυτή η φιλολογία μας επαναφέρει στις περιβόητες συζητήσεις της δεκαετίας του ‘80 περί του τρόπου λήψης των αποφάσεων στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, που η αστική εξουσία τον ήθελε έτσι που να μη μπορεί να πάρει καμιά αγωνιστική απόφαση. Πέραν τούτου, μας πάει στην παμπάλαια συζήτηση περί πλειοψηφιών και μειοψηφιών στο κοινωνικό και το πολιτικό επίπεδο.
Το ζήτημα έχει λυθεί τελεσίδικα από την ιστορική επιστήμη. Ακόμη και από επιστήμονες του αστικού στρατόπεδου. Δεν είναι οι τυπικές ψηφοφορίες που καθορίζουν την ιστορική εξέλιξη, είναι η κοινωνική δυναμική, τα στρατόπεδα που συγκρούονται, ο μεταξύ τους συσχετισμός δύναμης. Κάπως έτσι προσπάθησαν να βαφτίσουν την Οκτωβριανή Επανάσταση «πραξικόπημα», όμως αυτή έμεινε στην ιστορία ως επανάσταση και κανένας σοβαρός αστός ιστορικός δεν αμφισβήτησε αυτό που αποτυπώθηκε ως ιστορική πραγματικότητα με τη νίκη της επανάστασης.
Όμως, αυτοί που κάνουν λόγο για «μειοψηφία» στην απόφαση των καθηγητών για απεργία δεν κάνουν ιστορική ή κοινωνιολογική ανάλυση. Δεν τους ενδιαφέρει καν αυτή η οπτική. Προπαγάνδα κάνουν, ως όργανα ενός γκεμπελίστικου σχεδίου, που έχει δυο στόχους σ’ αυτή την προκαταρκτική φάση. Πρώτο, να δημιουργήσει τάσεις «κοινωνικού αυτοματισμού», με το επιχείρημα ότι «μια μειοψηφία είναι αυτή που ταλαιπωρεί παιδιά και γονείς». Δεύτερο, να σπείρει ηττοπάθεια και να οδηγήσει σε παραίτηση και απεργοσπασία τα πιο ταλαντευόμενα στοιχεία του κλάδου που μπαίνει σε απεργιακό αγώνα.
Ο ίδιος ο κλάδος είναι σε θέση, μέσα από τις συνδικαλιστικές του διαδικασίες, οι οποίες είναι ίσως οι δημοκρατικότερες που υπάρχουν στο συνδικαλιστικό σύστημα (η ΟΛΜΕ δεν μπορεί να κηρύξει απεργία, αλλά μόνο η συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ), να εκτιμήσει πώς πρέπει να διεξάγει τον αγώνα του, ποια είναι η κατάσταση στο εσωτερικό του, πού πρέπει να ρίξει το βάρος, από πού και από τι πρέπει να φυλαχτεί κτλ. Αυτοί που συμμετέχουν και αποφασίζουν (είτε έτσι είτε αλλιώς) έχουν κάθε δικαίωμα να καθορίσουν αυθεντικά τη στάση τους. Όχι οι απόντες και πολύ περισσότερο οι ριψάσπιδες.
Η «σιωπηρή πλειοψηφία» υπήρξε πάντοτε ένα ιδεολόγημα, πίσω από το οποίο κρύβονται οι σκοποί και οι επιδιώξεις της αστικής εξουσίας, η οποία έχει τη μαγική γυάλα στην οποία βλέπει τι θέλει η «πλειοψηφία».
Π. Γ. – εφημερίδα «Κόντρα»

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Δεν πειράζει την κεφαλαιοκρατία το ότι υπάρχουν «κλέφτες» κλπ άνθρωποι ασυνείδητοι, ταξικά εκμεταλλευόμενοι. Ίσα-ίσα που το επιδιώκει αυτό. Θέλει να ‘χει σε μια τέτοια κατάσταση τις εργαζόμενες μάζες για να τις εκμεταλλεύεται αισχρά χωρίς κανένα εμπόδιο. Και τρέμει ακριβώς όταν αυτοί οι παραστρατημένοι ταξικά βρουν το δρόμο τους και διεκδικήσουν το ψωμί τους, τις ελευθερίες τους επαναστατικά με πρόγραμμα και αρχές κομμουνιστικές.
Άρης Βελουχιώτης

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013


Χέρσα λιβάδια, οι λεωφόροι που περνάς
κι οι ουρανοξύστες, ανεμόμυλοι που τρίζουν.
Τις πανοπλίες των εχθρών σου μην κοιτάς
μόνο το φόβο τους στα μάτια που γυαλίζουν.

Στέλνει ο άνεμος ευχές από μακριά
σκιές συντρόφων σου κυκλώνουνε την πόλη
μια λιμουζίνα τ' άλογό σου προσπερνά
άξιζε ο δρόμος ως εδώ κι ας λείπουν όλοι.

Ας λέει ο χρόνος
πως γερνάει η ζωή
σφυρίζει ο άνεμος
ακόμα αυτές τις νότες
τις τραγουδάνε
μες στις πόλεις
Δον Κιχώτες
ας λέει ο χρόνος
πως γερνάει η ζωή.
(Παρασκευάς Καρασούλος)

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Η ηθική δεν είναι επάγγελμα, και όστις ως επάγγελμα θέλει να την μετέλθη, πλανάται οικτρώς και γίνεται γελοίος. Όστις πράγματι πονή τον τόπον του, και έχει την ηθικήν όχι εις την άκραν της γλώσσης ή εις την ακωκήν της γραφίδος αλλ’ εις τα ενδόμυχα της ψυχής, βλέπει πολύ καλά ότι είναι αδύνατον να πολιτευθή.
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013


Μπορεί κάποιος υπεύθυνος (ή και ανεύθυνος) να μας εξηγήσει τι ακριβώς σημαίνει η ταμπέλα που λέει «επιτηρούμενη ζώνη» στη διασταύρωση προς Θέρμες, μετά τον Εχίνο; Αναμένουμε απάντηση από τους εμπλεκόμενους. Αν δεν έρθει σε εύλογο διάστημα, θα αναζητήσουμε εξηγήσεις αρμοδίως και επισήμως, κοινοποιώντας τη φωτογραφία στα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα.

Να και μία πινακίδα που λέει την αλήθεια, χωρίς εκείνο το προσχηματικό και γελοίο «για τη δική σας ασφάλεια» που το ακούμε ακόμη και σε τηλεφωνικές κλήσεις (τις καταγράφουν για την ασφάλειά μας! Για σκεφτείτε, μήπως αυτό αποτελεί ευθεία επίθεση κατά της ελάχιστης νοημοσύνης;). Η πινακίδα βρίσκεται στην είσοδο του ταχυδρομείου της Ξάνθης και συγχαίρουμε τα ΕλΤα για το αυτονόητο: την απλή ειλικρίνεια, που έχει χαθεί στις μέρες μας…
Την (κάθε) εταιρεία προστατεύουν αυτές οι κάμερες. Τα υπόλοιπα είναι πάντα εκ του πονηρού.



Τελικά τα πράγματα είναι πολύ πιο ζόρικα απ’ όσο φανταζόμαστε…



e-Ξανθη-ματα - εφημερίδα "Θράκη"

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Στην Ελλάδα η θανατική ποινή καταργήθηκε νομοθετικά τον Δεκέμβριο του 1993 (Ν.2172/1993, ΦΕΚ Α' 207), κάτι που επιβεβαιώθηκε και στη συνταγματική αναθεώρηση του 2001. Και όμως είκοσι χρόνια μετά, άνθρωποι στήνονται μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της απελπισίας και της απόγνωσης. Οδηγούνται στο θάνατο καταδικασμένοι στην εσχάτη των ποινών με συνοπτικές διαδικασίες από «έκτακτα λογιστικά στρατοδικεία». Πυροβολούνται στην ψυχή και στο σώμα και δέχονται την χαριστική βολή στο μυαλό. Δεκάδες τα «σκοπευτήρια» υποδέχονται καθημερινά τους καταδικασθέντες, με τα «εκτελεστικά αποσπάσματα» να εκτελούν απλά το καθήκον τους. Στις μέρες μας οι «εκτελέσεις» καταγράφονται ως αυτοκτονίες και οι «εκτελεσθέντες» ως αυτόχειρες. Κάθε μέρα και μια εκτέλεση. Κάθε μέρα κι ένας απών από το προσκλητήριο της ζωής. Κάθε μέρα κι ένα σημείωμα, μία συγνώμη, ένα «δεν αντέχω άλλο». Χωρίς κανένα πλεόνασμα αντοχής, δίχως πλεόνασμα ελπίδας, ένας-ένας εγκαταλείπουν τον αγώνα παραδομένοι μπροστά στις καπνισμένες κάνες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Τα άψυχα ονόματά τους χάνονται την άλλη μέρα σε ομαδικούς τάφους στατιστικών και σε κενοτάφια ποσοστών. Και ο σωρός με τους κάλυκες στο σκοπευτήριο όλο και να υψώνεται. Και οι φίλοι να μένουν παγωμένοι στο άκουσμα των πυροβολισμών. Και τα «αντίο» να γίνονται κι αυτά ένας πανύψηλος σωρός. Αντίο σε όσα δεν είδαμε στο άδειο του βλέμμα. Αντίο σε όσα δεν καταλάβαμε όσο καιρό συνεδρίαζαν τα στρατοδικεία. Αντίο σε όσα δεν προλάβαμε να πούμε μπας και προλάβουμε το κακό.
Ο Δημητράκης πήρε πριν λίγες μέρες τηλέφωνο τον κολλητό του στο νησί. «Δεν το παλεύω άλλο φίλε» του είπε, «κάηκαν όλα, κάηκε μαζί και η τελευταία μας ελπίδα» κι έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν περίμενε καν μια απάντηση ούτε ένα «κουράγιο φίλε». Τίποτα. Κατέβασε το ακουστικό και πήρε το δρόμο χωρίς το σακίδιό του μαζί, χωρίς τη φωτογραφική του μηχανή που ποτέ δεν αποχωριζόταν. Εκεί που θα πήγαινε δεν θα την χρειαζόταν και το ήξερε. Δεν κάπνιζε για να ζητήσει κι ένα τσιγάρο από τον επικεφαλής του αποσπάσματος. Ανέβηκε εκεί ψηλά στην Ακροναυπλία, εκεί που πήγαιναν κάποτε τους θανατοποινίτες. Εκεί τον εκτέλεσαν. Καλό σου ταξίδι μικρέ…
Πέτρος Κατσάκος

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Ναι, είναι συχνά παρά τη θέλησή του που ένα ελεύθερο πνεύμα σήμερα θα καταφύγει στην ειρωνεία. Τι ευχάριστο να βρει κανείς σε αυτό τον φλεγόμενο κόσμο; Αλλά η αξία του ανθρώπου είναι να ορθώνει το ανάστημά του, απέναντι σε όλα όσα θέλουν να τον εκμηδενίσουν.
Albert Camus

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Ξέρετε ποιοι ήταν οι πιο γελοίοι στην αντίδρασή τους στην επικείμενη ιμπεριαλιστική επίθεση στη Συρία; Οι νεοναζί! «Καμία υποστήριξη στους εγκληματίες αμερικανοσιωνιστές» κραύγασαν οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών, την ίδια στιγμή που κρώζανε «στο Βίτσι και στο Γράμμο σας θάψαμε στην άμμο»! Με ποιών την ηγεσία και τη βοήθεια νίκησαν οι μοναρχοφασίστες δεν το λένε, ποντάροντας στην ιστορική άγνοια. «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» έλεγε ο Παπάγος, χτυπώντας προσοχή μπροστά στον αμερικανό Βαν Φλιτ. Θα τους θυμίσουμε ένα ακόμη όνομα: Πιουριφόι. Ήταν ο αμερικάνος πρέσβης που έλυνε και έδενε εκείνα τα χρόνια, μπροστά στον οποίο οι μοναρχοφασίστες που θαυμάζουν οι σημερινοί νεοναζί στέκονταν κλαρίνο και έσκυβαν με σεβασμό τη μέση τους, όπως ο Μιχαλολιάκος μπροστά στη Ντορούλα (την κόρη του Μητσοτάκη ντε), απαθανατισμένος στη γνωστή φωτογραφία που εδώ και καιρό κάνει το γύρο του διαδίκτυου.
εφημερίδα Κόντρα

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Χρειάζεται λιγότερος πνευματικός κόπος για να καταδικάσεις από το να σκεφτείς.
Emma Goldman

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Καλή η λογική κι η σωφροσύνη
όταν όμως υπάρχει λευτεριά.
Αδέλφια που θα ζήσετε μετά από μας
μην καταριέστε τους δειλούς
που δίστασαν να μπούνε στον αγώνα.
Λυπηθείτε τους και συνεχίστε τον δρόμο μας.
Αλέξανδρος Παναγούλης

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Σ’ αυτή τη χώρα ζούμε σαν ξένοι μες στο σπίτι μας.
Τη γλώσσα μας σαν την ακούμε
δεν την καταλαβαίνουμε
ούτε καταλαβαίνουν τι λέμε
αυτοί που τη γλώσσα μας μιλάνε.
Σ’ αυτή τη χώρα ζούμε σαν ξένοι μες στο σπίτι μας.
Έσβησαν τα τζάκια της επανάστασης
στάχτη από αλλοτινές φωτιές έχουμε στα χείλια μας
κρύα, όλο και πιο κρύα παγωνιά σταλάζει μέσα μας.
Wolf Biermann

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Μην ξεχνάτε ότι η μπουρζουαζία μας είναι και αγράμματη και φοβερά εκδικητική. Την τρομάρα που πήρε από το αντάρτικο και τα Δεκεμβριανά δεν εννοεί να την ξεχάσει. Φοβήθηκε παρά πολύ.
Ηλίας Πετρόπουλος

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Όταν για την αδυναμία μας μάς περιγελούν
δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό.
Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε
που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί.
Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει.
Bertolt Brecht

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Καλώς σας βρήκα μετά τριάντα ημέρες και τέσσερα-πέντε παρένθετα κείμενα, έτσι για «να κυκλοφορούν τα αισθήματα».
Μεγάλο πράγμα η άδεια, όσο κι αν αγαπάς τη δουλειά σου. Μεγάλη κατάκτηση του εργατικού κινήματος. Απ’ αυτές που χάνονται -ή που σβήνουν πριν να χαθούν. Ως πριν από λίγα χρόνια, η άδεια ταυτιζόταν με τις διακοπές, τον παραθερισμό -παραθερίζω, πάω παράλληλα, παρέα με το θέρος- τι ωραία λέξη!
Συν τω χρόνω, αντί να πηγαίνουμε μπροστά, πάμε πίσω κι έτσι όλο και λιγότερες μέρες της άδειας ταυτίζονται με ημέρες διακοπών. Όλο και μικρότερες άδειες, όλο και λιγότερες έως καθόλου οι διακοπές μέσα σε αυτές. Αυτή είναι η τάση των καιρών, μια ακόμα «μεταρρύθμιση» στη ζωή μας -ας όψονται αυτοί που δεν θέλουν τέτοιες μεταρρυθμίσεις, που είναι «κολλημένοι στο χθες», καθώς λέει και ο κ. Σαμαράς.
Όπως και να ‘χει όμως, το θέρος, θέρος! Μάλιστα το ελληνικό καλοκαιράκι! Σαν στιχάκι από αστέρια, σαν κοριτσίστικη καρδιά. Το θέρος έχει άλλη σχέση με τον χρόνο, πάει αργά κι ας φεύγει γρήγορα, σου υπενθυμίζει πώς θα ‘πρεπε να ’ναι η ζωή, ο χρόνος περιέχει, ο χρόνος αποδεικνύει.
Η ολιγαρκής αφθονία του θέρους που σου χαϊδεύει με ποίηση το μυαλό -με τη σημερινή τεχνολογία οι άνθρωποι θα μπορούσαν να δουλεύουν τρεις-πέντε ώρες την ημέρα κι όποιος ήθελε περισσότερο, επιστήμονας στο εργαστήριο, καλλιτέχνης ή σταχανοβίτης, χαλάλι του. Δεν θα υπήρχε άνεργος κανείς κι όλοι θα ζούσαν με μια τίμια και μετρημένη αφθονία, δίκαιη -το θέρος σου βάζει ιδέες ευτυχίας μάλλον κομουνιστικές. Στο χλιαρό μεσημεριανό μονοπάτι από κυπαρισσάκι σε κυπαρισσάκι μπορείς να μιλάς με τον εαυτό σου, κάπως αριστοκρατικό, αλλά αν είναι θεάρεστο κι αυτό υπέρ των πληβείων καταλήγει να ‘ναι.
Στάθης

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Η κατάρρευση σχεδόν όλων των αρχών στις καπιταλιστικές κοινωνίες είχε ως επίπτωση τη συσπείρωση για λόγους ταύτισης γύρω από τη «θρησκεία», το «έθνος» ή τη «ράτσα» και όξυνε το μίσος προς τους ξένους. Η κατάσταση δεν είναι διαφορετική στις μη ευρωπαϊκές κοινωνίες που υφίστανται το σοκ της εισβολής του μοντέρνου τρόπου ζωής, άρα και την κονιοποίηση των παραδοσιακών σημείων αναφοράς με τα οποία ταυτίζονται τα άτομα. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση του θρησκευτικού και/ή εθνικού φανατισμού.
Μία παρατήρηση που αφορά τον ρατσισμό. Το κύριο και καθοριστικό χαρακτηριστικό του ρατσισμού είναι η «απαραίτητη μη μετατρεψιμότητα» του άλλου. Ο θρησκευτικά μισαλλόδοξος δέχεται με χαρά τον προσηλυτισμό των απίστων, ο «λογικά» εθνικιστής χαίρεται όταν ξένα εδάφη προσαρτώνται στη χώρα του και οι κάτοικοι τους «αφομοιώνονται». Δεν είναι όμως τέτοια η περίπτωση του ρατσιστή. Οι γερμανοί εβραίοι θα ήθελαν να παραμείνουν πολίτες του τρίτου Ράιχ αλλά οι ναζιστές ούτε να το ακούσουν. Ακριβώς γιατί στην περίπτωση του ρατσισμού το αντικείμενο του μίσους πρέπει να είναι «μη μετατρέψιμο». Γι’ αυτό ο ρατσιστής επικαλείται ή εφευρίσκει δήθεν φυσικά (βιολογικά), άρα μη μετατρέψιμα, χαρακτηριστικά του αντικειμένου του μίσους του: το χρώμα του δέρματος του, τα διακριτικά γνωρίσματα του προσώπου του. Τέλος, θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο να συνδέσουμε αυτή την ακραία μορφή του μίσους προς τον άλλο, με το πιο σκοτεινό, πιο άγνωστο και πιο συγκρατημένο είδος μίσους: το μίσος προς τον εαυτό μας.
Κορνήλιος Καστοριάδης

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013