Προς Θεσσαλονικείς λε΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Συγκεκινημένοι παρουσιάζουμε τον μέγα καζαμία του 2013.

Ιανουάριος: Ειρηνική επανάσταση στη μακάρια αποικία! Το Κ.Κ.Ε. την αποκηρύσσει, όταν γίνεται γνωστό ότι έσπασε ένα τζάμι από απροσεξία εργαζόμενου.

Φεβρουάριος: Ακραία καιρικά φαινόμενα (χιονόνερο με βοριαδάκι). Αρχίζουν επίσημα τα καρναβάλια, που ατύπως δεν λήγουν ποτέ.

Μάρτιος: «Καμία σχέση υπουργού Οικονομικών με την ταινία “Στουρνάρα 288”», αποφαίνεται ο άγριος πάγος. «Μαζί τον ήπιαμε» δηλώνει ο Θεόδωρος Πάγκαλος στο διαλυτικό συνέδριο του ΠαΣοΚ.

Απρίλιος: Η τρόικα απειλεί να ματαιώσει τον εορτασμό του Πάσχα. Μεγάλα συλλαλητήρια, καμία διαμαρτυρία από εμπόρους, «δεν πλήττεται ο τουρισμός» γνωμοδοτεί η κυβερνητική τουριστική πράκτορας.

Μάιος: «Δάκτυλος του ιμπεριαλισμού και της Εκκλησίας το ότι η πρωτομαγιά “πέφτει” Μεγάλη Τετάρτη», δηλώνουν σε κοινή ανακοίνωση 666 οργανώσεις, συνιστώσες, συνισταμένες, ημίτονα, συνεφαπτόμενες και γκροπούσκουλα τής (όπως βγαίνουμε) αριστεράς.

Ιούνιος: Ο ΣυΡιζΑ κερδίζει τις πρόωρες εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας ορκίζεται πρωθυπουργός. Συγκυβέρνηση με την Χρυσή Αυγή που ήρθε δεύτερη –και καθόλου καταϊδρωμένη- προτείνει ο πρόεδρος της δημοπρασίας.

Ιούλιος: Ανάρπαστα τα δελτία κοινωνικού τουρισμού για μονοήμερες διακοπές στην Αρετσού.

Αύγουστος: Δεν υπάρχουν ειδήσεις.

Σεπτέμβριος: Υπογράφεται το μνημόνιο 4 ενόσω προπαρασκευάζονται τα δύο επόμενα. Ο οίκος «Moody Blues» υποβαθμίζει τη Νέα Δημοκρατία σε «Όχι και τόσο νέα δημοκρατία».

Οκτώβριος: Ο Γιάννης Μπουτάρης απομακρύνει τα τραπεζοκαθίσματα από την Αριστοτέλους που γερνάς, βγάζει από την τσέπη του φλούδες μανταρίνι και σου ρίχνει στα μάτια να πονάς. Στη θέση τους σαλονάκια με ατομικές τουαλέτες, ξυλόσομπες, κουζινάκι και αυλή.

Νοέμβριος: Έτοιμη εν όψει χειμώνα η γάμα-γάμα πιπί (Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας). Καθιερώνονται «happy hour» και «ladies’ night» στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου.

Δεκέμβριος: «Ελπίδες ανάκαμψης από το 2057» λέει ο Φώτης Κουβέλης. Για ανευθυνότητα κάνει λόγο ο πρωθυπουργός Αλέξης, συνιστώντας «πάταξη της ανυπομονησίας» και τονίζοντας ότι «αντικειμενικά η ανάπτυξη δεν μπορεί να έρθει πριν το τέλος του 21ου αιώνα».

"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Εκείνοι δεν θα ήταν λύκοι

εάν εμείς δεν ήμασταν αρνιά.

William Shakespeare

Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του. Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί που όλα δείχνουν ότι δεν θ' αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος.

Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό. Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Πού βρίσκεται η αλήθεια θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα ‘μαστε πια εδώ. Θα είναι όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας και της εποχής μας.

Οδυσσέας Ελύτης

Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά τους, πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Για μένα, είναι σίγουρο και φανερό ότι βασική προϋπόθεση για να υπάρξει και να μπορέσει να λειτουργήσει μια σοσιαλιστική αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία είναι η απόλυτη ισότητα των μισθών και εισοδημάτων κάθε φύσης. Εννοώ ισότητα απόλυτη του οδοκαθαριστή και του πιο ειδικευμένου χειρουργού ή μηχανικού, εφόσον εξακολουθούν και υπάρχουν απ’ τη μία οδοκαθαριστές κι από την άλλη χειρουργοί. Γιατί φυσικά η μεταμόρφωση, ο μετασχηματισμός της κοινωνίας δεν είναι δυνατός σε πιο μακροχρόνια προοπτική, παρά με το ξεπέρασμα της κρυσταλλωμένης κατανομής της εργασίας, της διαίρεσης και της αντίθεσης ανάμεσα στη χειρονακτική και στη διανοητική εργασία.

Η απόλυτη ισότητα των εισοδημάτων κάθε μορφής είναι απαραίτητη για πολλούς λόγους, ένας από τους κυριότερους είναι η ανάγκη να καταστραφεί η οικονομική νοοτροπία και όλο το σύστημα ψυχικών κινήτρων και «αξιών» που είναι συνυφασμένο μαζί της. Αυτό το σύστημα το δημιούργησε και το επέβαλε ο καπιταλισμός -και ο μαρξισμός το εγκολπώθηκε τελικά περίπου αμετάβλητο. Το κεντρικό του σημείο είναι η ιδέα ότι ο σκοπός της κοινωνικής ζωής είναι η απεριόριστη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, του «εθνικού προϊόντος» και του «εθνικού πλούτου». Αυτή η απεριόριστη ανάπτυξη έχει γίνει το φετίχ της σύγχρονης κοινωνίας -είτε σαν αυτοσκοπός είτε σαν το απόλυτο μέσο για να φτάσουμε στην απελευθέρωση του ανθρώπου (αυτή είναι η μαρξιστική παραλλαγή). Κεντρικό σημείο του συστήματος αξιών, συνυφασμένο μ’ όλο το κοινωνικό σύστημα και βασικό μέσο συντήρησης του ίδιου του συστήματος. Γιατί το μόνο που το σύστημα μπορεί να δώσει στους ανθρώπους είναι λίγα περισσότερα πλαστικά είδη κάθε χρόνο -είτε σε υλική είτε σε «πολιτιστική» μορφή, ένα πιο γρήγορο αυτοκίνητο, μια τηλεόραση με μεγαλύτερη ευκρίνεια. Δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει και δε μπορεί να στηριχτεί σε τίποτα άλλο -πέρα από τα όπλα- παρά μόνο σ’ αυτό.

Η εξίσωση όλων των μισθών και εισοδημάτων είναι ένα απ’ τα πρώτα μέτρα που θα πρέπει να πάρουν τα λαϊκά συμβούλια σε περίπτωση κοινωνικής μετατροπής. Έτσι που αυτό το μέτρο δε θα είναι μακρινό αποτέλεσμα, αλλά αρχικό μέσον για να καταργηθεί, να κοπεί σύρριζα η «οικονομική» ή «οικονομιστική» νοοτροπία, αυτή που μας κάνει να θέλουμε περισσότερα απ’ τους άλλους ή να θέλουμε να πάρουμε την τάδε θέση για να πάρουμε περισσότερο απ’ τους άλλους. «Το εμόν και το σόν, το ψυχρόν τούτο ρήμα».

Ο οικονομικός ανταγωνισμός μέσα στην κοινωνία υπάρχει επειδή, και έχει σαν προϋπόθεση το ότι, οι κοινωνικοί θεσμοί αντικειμενικά επιτρέπουν την οικονομική ανισότητα και το σύστημα αξιών το καθιερωμένο αξιολογεί θετικά αυτούς που «έχουν» ή «κερδίζουν» και αρνητικά τους άλλους. Αισθάνεται κανείς μειωμένος ή κατώτερος επειδή έχει μία σύζυγο και όχι τέσσερις; Αν ζούσαμε σε μουσουλμανική χώρα, ίσως ναι. Σε μας ούτε είναι δυνατό ούτε έχει αξία. Υπήρξε εποχή, όχι τόσο μακρινή, που πολλοί άνθρωποι μπορούσαν να σκοτώσουν ή να κάνουν οποιαδήποτε ατιμία για να τους δώσει ο βασιλιάς τίτλο ευγενείας. Εμείς σήμερα θα γελούσαμε με αυτήν την ιδέα (εκτός ίσως από μερικούς ηλιθίους). Δε γελάμε όμως, όταν κάποιος είναι έτοιμος να σκοτώσει ή να κάνει οποιαδήποτε βρομιά για να κερδίσει μερικά εκατομμύρια…

Εκείνο που χρειάζεται είναι να γίνει η ιδέα «εγώ κερδίζω περισσότερα από σένα» τόσο γελοία όσο και η ιδέα «εγώ είμαι καλύτερος από σένα γιατί η προγιαγιά μου κοιμήθηκε με το βασιλιά που έκανε τον προπάππου μου βαρώνο».

Κορνήλιος Καστοριάδης - «Το επαναστατικό πρόβλημα σήμερα»

Προς Θεσσαλονικείς λδ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Τσαλαβουτώντας εις τα απόνερα της ειδησεογραφίας (ήτις κεχαριτωμένως αποκαλείται και «επικαιρότητα» και ας είναι απαράλλακτος εδώ και δεκαετίες) όπου μας έριξε η άπονος και σκληρή ζωή και η μαύρη ημών μοίρα, άλλοτε διασκεδάζομε και άλλοτε υβρίζομε εαυτόν τε και αλλήλους… Επί παραδείγματι, διαβάζομε δια «έκκληση Στουρνάρα για ομόνοια» και σκεπτόμαστε: Αυτός για ομόνοια, έκκληση ενίων κομμάτων για σύνταγμα, έκκληση της τρόικα για… κλαυθμώνα, έκκληση διαφόρων για Εξάρχεια ή Τιεν αν Μεν… Ας μην έχομε παράπονο όμως, όμορφα, ρομαντικά και γραφικά κυλά ο ράθυμος βίος εις την υπνώττουσα -μαστουρωμένη θαρρείς ή και ψεκασμένη ακόμη- μακάρια αποικία. Παρά την απώλεια κεκτημένων ενός αιώνος, οι ιθαγενείς κρίνουν σκόπιμο να εξακολουθούν να προασπίζουν εκείνα τα κεκτημένα που ουδείς τολμά να αφαιρέσει, γνωρίζοντας την καταλυτική σημασία των: τις χάντρες και τα καθρεφτάκια, τα μικρά και μεγάλα τεχνολογικά gadgets και διάφορα άλλα τέτοια πολύτιμα κτήματα του ανθρώπου του 21ου αιώνος… «21th century schizoid man» ήταν ο εύστοχος τίτλος ενός άσματος των σπουδαίων King Crimson, δια να ενθυμούμεθα και τας καταβολάς μας…

«Ξεκινάμε τον πόλεμο κατά της ανεργίας» δήλωσε ο επικεφαλής της εγχώριας τρόικα και πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Και εγένετο πανζουρλισμός, γενική επιστράτευση και χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες στη χώρα, άπαντες οι συμπατριώτες (seem πατριώτες) να ανηφορίζουν προς την Πίνδο, οι γυναίκες εις τα μετόπισθεν να ράβουν «Armani» και οι εργαζόμενοι να αμύνονται σθεναρώς του πατρίου εδάφους.

Ας κλείσομε την ενασχόλησή μας με τα κοινά, με τούτο: «Έχω δώσει εντολές να με ξυπνούν οποιαδήποτε ώρα σε περίπτωση κρίσης, ακόμη κι αν είμαι σε υπουργικό συμβούλιο» είπε κάποτε ο Ronald Reagan. Η ανυπέρβλητος ατάκα αφιερούται εις όλους εκείνους που οι «συλλογές» των εξαντλούνται στον George Bush και εμμένουν ακόμη, μετά από τόσα χρόνια, να προωθούν σχετικά e-mails.

"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Γιατί ο μεγάλος άνθρωπος, αντίθετα με σένα, δε βάζει σκοπό στη ζωή του τα λεφτά ή τον καλό κοινωνικό γάμο των κοριτσιών του ή την πολιτική σταδιοδρομία ή τους ακαδημαϊκούς τίτλους ή το βραβείο Νόμπελ. Για το λόγο αυτό, επειδή δεν είναι σαν κι εσένα, τον αποκαλείς «μεγαλοφυΐα» ή «παλαβό». Αυτός, απ’ τ’ άλλο μέρος, είναι πρόθυμος να διακηρύξει ότι δεν είναι «μεγαλοφυΐα» μα μόνον ένα ζωντανό πλάσμα. Τον ονομάζεις «ακοινώνητο» επειδή προτιμά τη μελέτη μόνος με τις σκέψεις του ή το εργαστήριο, με τη δουλειά του, και όχι τα άδεια και χαζά κοινωνικά «πάρτι» σου.

Wilhelm Reich – «Άκου Ανθρωπάκο»

Μετά από σκληρή και μακροχρόνια μελέτη του Κέυνς, των νεοκεϋνσιανών και των μετακεϋνσιανών, του Σουμπέτερ και της δημιουργικής καταστροφής, της θεωρίας της υποκατανάλωσης και των μακρών κυμάτων του Κοντράτιεφ, κατέληξα στο παρακάτω: Όπως είχε πει ένας κομμουνιστής καπνεργάτης σε μια απεργιακή συνέλευση γύρω στο 1930: «Οικονομική κρίση είναι ένα μεγάλο παλούκι που έχουν οι καπνέμποροι στον κώλο τους και θέλουν να το βγάλουν από τον δικό τους κώλο και να το βάλουν στον δικό μας». Παρακαλώ όπου καπνέμποροι βάλτε αστική τάξη και με το παλούκι κάντε ό,τι νομίζετε.

Γιάννης Κυριακάκης - οικονομολόγος (Χανιά)

Προς Θεσσαλονικείς λγ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Επανερχόμεθα ευχόμενοι πρωτίστως καλή χρονιά, πολύ φοβούμεθα όμως ότι κάτι τέτοιο ακούγεται πλέον ως κακόγουστο αστείο. Και πώς άλλως να ακουστεί, όταν κατακερματισμένοι, φοβισμένοι και στριμωγμένοι εις τα σχοινιά της ταξικής (ναι, ασφαλώς και καταφανώς ταξικής, όσο και αν οι πλείονες ποιούν τη νήσσα ή δέχονται να παραμένουν εθελοτυφλούντες και εις πλήρη συσκότιση) παλαίστρας, δεχόμεθα τας γρόνθους τη μία μετά την άλλη, τους κλότσους και τους μπάτσους, τόσους μπάτσους που από τη χούντα είχαμε να ιδούμε, χωρίς ουσιαστική αντίδραση;

Ο τροχός του χρόνου γυρίζει συνθλίβοντας πλέον τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Σκληραίνουν τη στάση τους τα εγχώρια και διεθνή αρπακτικά, απαιτούν όλο και περισσότερα εις αυτή την άνευ προηγουμένου ληστεία στην ιστορία. Το «εορταστικό» κλίμα (στραβό ούτως ή άλλως εκ προοιμίου) των ημερών, επέβαλε την άνωθεν εκπορευόμενη φιλολογία για «φως στο τούνελ», «μισογεμάτα ποτήρια» (Σαμαράς έφα) και «ανάκαμψη που σύντομα θα δείξει σημάδια», σύντομα όμως θα ξανασφίξουν τα λουριά και τα μηνύματα θα επαναφέρουν τον ζόφο. Και τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει (δεκτά στοιχήματα και μάλιστα με ένα προς δέκα) μέχρι να «σκουπιστεί» από το παρασιτικό κεφάλαιο και την άρχουσα τάξη ακόμη και το τελευταίο ψήγμα πλούτου. Τίποτε δεν πρόκειται να παραχωρηθεί εις ένα πανικόβλητο, ψεκασμένο θαρρείς ταξικό εχθρό που στριμώχνεται εις τη γωνία και απλά δέχεται τις κατραπακιές. Διότι εκείνοι γνωρίζουν και υπεραμύνονται του ταξικού προσδιορισμού των, σε αντίθεση με ημάς που μένομε εθελοντικά θολωμένοι εις τα ίδια και τα ίδια παραμύθια…

«Το αστικό κράτος των φυγάδων του καθήκοντος και της εργασίας χρηματομανών κι εκμεταλλευτών αστών, το διατηρούμε εμείς οι απόγονοι χωρικών οι οποίοι από γενιά σε γενιά το ενισχύουμε με νέα μέλη (επιστήμονες, μεταπράτες, εργάτες) και το αναπαράγουμε» (Λεωνίδας Γούσιος).

Αρκετά με τα ευχολόγια λοιπόν…

"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Ομολογούμε ότι δεν το γνωρίζαμε. Ο θείος του Γ. Παπακωνσταντίνου και πατέρας των δυο μεγαλοαστών κυριών με τις καταθέσεις στην HSBC (μόνο σ’ αυτή;), ο προδικτατορικός υπουργός της Ένωσης Κέντρου και μεταδικτατορικός υπουργός των κυβερνήσεων της ΝΔ, δεν ήταν απλά γιος ενός δωσίλογου καπιταλιστή που έγινε εργοστασιάρχης παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος με διάταγμα του Τσολάκογλου, αλλά έκανε τα πρώτα βήματά του στην πολιτική συμμετέχοντας σε δημοτικό συνδυασμό του δωσίλογου υπουργού Οικονομικών Σ. Γκοτζαμάνη, ενώ είχε διατελέσει και διερμηνέας των ναζιστικών κατοχικών στρατευμάτων.  Ο Γκοτζαμάνης καταδικάστηκε σε θάνατο από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων το 1945, είχε προλάβει όμως να φύγει στο εξωτερικό (αρχικά στην Ιταλία και μετά στη Γερμανία!). Αμνηστεύθηκε από το μετακατοχικό μοναρχοφασιστικό καθεστώς και γύρισε στην Ελλάδα για να διεκδικήσει το 1954 τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης, με υποψήφιο και τον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, ο οποίος χαρακτήριζε τον δωσίλογο «μεγαλυτέρα ζώσα πολιτική φυσιογνωμία του τόπου».

Αν μη τι άλλο, το ιστορικό αυτό γεγονός δείχνει τη συνέχεια της ελληνικής αστικής πολιτικής. Είτε δεξιοί είτε κεντρώοι, περνούσαν εύκολα από το δωσιλογισμό και το φασισμό στην αστική πολιτική, ξεπλένοντας το παρελθόν τους και φιγουράροντας στη συνέχεια ως ευαίσθητοι και φιλελεύθεροι πολιτικοί. Ο Μ. Παπακωνστντίνου δεν είναι ο μόνος, αλλά ένας ακόμη…

Εφημερίδα «Κόντρα»

Οι σύγχρονες δικτατορίες δεν επιβάλλονται με τα τεθωρακισμένα, αλλά με τις τηλεοράσεις.

Umberto Eco

Μπορούμε άραγε να πούμε ότι η βία που συνεπάγεται ο σημερινός αγώνας είναι από κάθε άποψη καταδικαστέα; Ασφαλώς όχι. Μια εφημερίδα της Ρώμης που με ρώτησε σχετικά μ’ αυτό, έλαβε την απάντηση –την οποία επέλεξαν να μη δημοσιεύσουν– ότι δεν επιλέγουμε εσκεμμένα τη βία για τη βία, αλλά μας αναγκάζουν να το κάνουμε οι ιδιαίτερες συνθήκες του αγώνα. Στη σημερινή κοινωνία η βία υπάρχει παντού και κάθε πόρος μας απορροφά την επίδραση και την προκλητικότητά της. Συχνά πρέπει να καταβροχθίσουμε κι εμείς με τη σειρά μας, μόνο και μόνο για να μη μας καταβροχθίσουν… Από τη στιγμή που δε θέλουμε να είμαστε μόνο μία σχολή φιλοσοφικών συζητήσεων αλλά και ένα επαναστατικό κίνημα, πρέπει να χρησιμοποιούμε τις μεθόδους που μας επιβάλλονται από την κατάσταση και που μας ωθούν να χρησιμοποιήσουμε οι πράξεις των εχθρών μας, μεθόδους που χρησιμοποιούν οι ίδιοι.

Luigi Fabbri

Η τρέλα είναι το αλάτι που εμποδίζει τη φρονιμάδα να σαπίσει.

Νίκος Καζαντζάκης

Προς Θεσσαλονικείς λβ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Ας αφιερωθούμε σήμερον εις τα εύθυμα έθιμα των ημερών.

Εν εξ αυτών που σώζεται ως τις ημέρες μας (όπως άπαντα τα σχετιζόμενα με χρήματα) είναι τα κάλαντα. Ορδές παιδιών αλλά και κάθε πικραμένος, εφορμούν εις οδούς τε και ρύμαις και φαλτσάρουν επί χρήμασι. Τα παιδιά κρούουν τον κώδωνα (το μόνο μέσο επικοινωνίας των οικιών με τον έξω κόσμο εκτός τηλεφώνου και internet, αφού ηχομόνωση, σιδεριές και θύρες ανασφαλείας με δεκαπέντε μπάρες δεν επιτρέπουν καμία επαφή). Οι νοικοκυρές εξέρχονται με σκουπόξυλα φωνάζοντας “μας τα ‘πανε”, προσπαθώντας να περισώσουν χρήματα δια τα τουλάχιστον τρία κομμωτήρια των ημερών…

Άλλο εύθυμο έθιμο είναι η παρασκευή (και το Σάββατο) εδεσμάτων και το μέχρις σκασμού καταβρόχθισμά τους, στο πλούσιο τραπέζι που φέρει -ως φυσικό επακόλουθο- ολική αδυναμία στο κρεβάτι. Παραδοσιακά φαγητά η γεμιστή γαλοπούλα (αμερικανοπούλα, ελληνοπούλα ή ό,τι διαθέσιμο) και το χοιρινό. Παραδοσιακά γλυκά τα μακαρόνια με μέλι και ο μπακλαβάς γωνία. Αυτές τις άγ(ρ)ιες μέρες υπερχειλίζονται κοιλιές και λεκάνες (γυναικών και μπάνιου), ενώ αμέσως μετά ξεκινούν διαφημίσεις κέντρων αδυνατίσματος και επισκέψεις εις τριγλυκεριδιολόγους.

Άλλο εύθυμο είναι η μετατροπή του αστικού τοπίου εις οθόνη equalizer, με χιλιάδες λαμπάκια που αναβοσβήνουν. Μέσα στα σπίτια ξεφυτρώνουν δέντρα, εις αντίθεση με τον υπόλοιπο χρόνο που μέσα στα δέντρα ξεφυτρώνουν σπίτια (όρα σχετικό νόμο περί δασικών εκτάσεων). Τα δέντρα διακοσμούνται με αστραφτερά, πολυδάπανα κι άχρηστα αντικείμενα, ενώ οι εξώστες μετατρέπονται εις κιτς θεάματα, εις έναν άτυπο, σιωπηλό συναγωνισμό.

Ομόσιτες εις το γιορτινό τραπέζι οι οικογένειες, είθισται να μαλώνουν δια τα κληρονομικά, γράφοντες στ’ αρχεία τους φτωχούς και αναξιοπαθούντες, οι οποίοι τους ανταποδίδουν το γράψιμο. Τούτες τις ημέρες της αγίας κατανάλωσης και αγίας χοληστερίνης, άπαντες δέον να είναι αστραφτεροί, χαρούμενοι, να φοράνε τα καλά τους και να κάνουν τα κακά τους.

Εν μέρει Christmas…

"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Το ξέρω που για να επιτύχει κανείς στην ζωή και για να εμπνέει σεβασμό χρειάζεται σοβαρότης. Και όμως με είναι δύσκολο να είμαι σοβαρός, και δεν εκτιμώ την σοβαρότητα. Ας εξηγηθώ καλλίτερα. Με αρέσει στα σοβαρά μόνον η σοβαρότης δηλ. μισή ώρα ή μια ώρα ή δυο ή τρεις ώρες σοβαρότητα την ημέρα. Συχνά βέβαια και σχεδόν ολόκληρη μέρα σοβαρότητα. Άλλως με αρέσουν τα χωρατά, η αστειότης, η ειρωνεία η με ευφυή λόγια, το χαμπαγκάρισμα (humbugging). Αλλά δεν κάνει. Δυσκολεύει τες δουλειές διότι ως επί το πλείστον έχεις να κάμνεις με ζευζέκηδες και αμαθείς. Αυτοί δε είναι πάντοτε σοβαροί. Μούτρα, σέρια ζωωδώς πού να αστειευθούν αφού δεν καταλαμβάνουν. Τα σέρ(ι)α τους μούτρα είναι αντικατοπτρισμός. Όλα τα πράγματα είναι προβλήματα και δυσκολίες για την αγραμματοσύνη τους και για την κουταμάρα τους, γι’ αυτό σαν βώδια και σαν πρόβατα (τα ζώα έχουν σοβαρότατες φυσιογνωμίες) είναι περιχεμένη επάνω στα χαρακτηριστικά τους η σοβαρότης.

Ο αστείος άνθρωπος γενικώς περιφρονείται, τουλάχιστον δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν σημαντικά, δεν εμπνέει πολλήν πεποίθησιν. Γι’ αυτό κ’ εγώ καταγίνομαι στους πολλούς να παρουσιάζω σοβαρήν όψι. Ηύρα πως μεγάλως με διευκολύνει τες υποθέσεις μου. Εσωτερικώς γελώ και αστειεύομαι πολύ.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Σήκω, βγες σε κάποια λεωφόρο και δείξε στους πολιτικούς

πώς πρέπει να κυβερνηθεί μια χώρα εδώ ή στην Ασία.

Μέτρα τις μέρες που σου μένουν.

Υπάρχει πάντα κάποια φυλακή απ’ όπου θέλεις να ελευθερωθείς.

Καρλ Βένμπεργκ – «Η ποίηση κινδυνεύει»

Το αστικό κράτος των φυγάδων του καθήκοντος και της εργασίας χρηματομανών κι εκμεταλλευτών αστών, το διατηρούμε εμείς οι απόγονοι χωρικών οι οποίοι από γενιά σε γενιά το ενισχύουμε με νέα μέλη (επιστήμονες, μεταπράτες, εργάτες) και το αναπαράγουμε.

Λεωνίδας Γούσιος