Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Ω αρχηγοί του λαού
ένας συρφετός απορριμμάτων
εσείς που μολύνετε τα μυαλά και τις καρδιές.
Maurice Blanchard

Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Ο συγγραφέας που γράφει επιτηδευμένα είναι σαν κάποιον που μασκαρεύεται για να μην τον μπερδέψουν ή τον συσχετίσουν με τον όχλο, κίνδυνο που δεν διατρέχει ποτέ ένας αληθινός κύριος, όσο κακοντυμένος κι αν είναι. Όπως το εξεζητημένο ντύσιμο προδίδει έναν άνθρωπο ακαλλιέργητο, έτσι και το επιτηδευμένο ύφος προδίδει μια αδιάφορη σκέψη.
Arthur Schopenhauer

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Οι προλετάριοι των αποικιακών χωρών κλήθηκαν σ ένα φαγοπότι του οποίου θα ήταν τα θύματα: το παγκόσμιο συμπόσιο της γενικευμένης κατανάλωσης. (Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν ήδη πειραματιστεί με επιτυχία σ' αυτή τη νέα μορφή δουλείας). Οι εκμεταλλευόμενοι συνήθισαν να φορούν τα ρούχα του καταναλωτή όταν έβγαζαν τη φόρμα της δουλειάς ή το λευκό κολάρο. Χρειάστηκαν χρόνο για να καταλάβουν ότι περνώντας από ένα εργοστάσιο που υπαγόταν στον παραγωγικό καταναγκασμό σ’ ένα εργοστάσιο που τους προέτρεπε να ξοδεύουν το μισθό τους με το δέλεαρ των καταναλωτικών αγαθών, βρίσκονταν διπλά εκμεταλλευόμενοι.
Στην πραγματικότητα οι καπιταλιστές κέρδιζαν σε δύο επίπεδα: από τη μία πλευρά τα κέρδη τους κλονίζονταν λιγότερο από απεργίες και αδιάκοπες εργατικές διεκδικήσεις και, από την άλλη, η πρόσβαση της μεγάλης πλειοψηφίας σε καταναλωτικά αγαθά που άλλοτε προορίζονταν για την αστική τάξη, αφόπλιζε το προλεταριάτο, το προέτρεπε με ύπουλο τρόπο να δουλεύει περισσότερο για να καταναλώνει περισσότερο. Η νέα του θέση -που του έδινε την ψευδαίσθηση της αστικοποίησης- το οδήγησε σιγά-σιγά στο να στερηθεί την ταξική του συνείδηση και το έκανε να ξεχάσει ακόμη και το όνομα του προλετάριου.
Όμως, μια τάξη προσδιορίζεται από το είναι, όχι από το έχειν. Η αστική τάξη είναι, μ’ αυτή την έννοια, μια μπάσταρδη τάξη, η μόνη που τείνει να υποβιβάζει το είναι της στο έχειν. Για την αριστοκρατία, το είναι περιορίζεται στο προνόμιο της γέννησης, ένα γελοίο θεμέλιο μιας απεχθούς τυραννίας. Το είναι του προλεταριάτου είναι ένα «οφείλει να είναι», προτάσσει την κατάργηση των τάξεων αρχίζοντας από τη δική του, ταυτιζόμενο με την κίνηση του «είναι» που καταργεί την υπεροχή του «έχειν».
Raoul Vaneigem

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Κι ακόμα ένα υστερόγραφο: Αν την κλοπή έχεις μόνο
για τέχνη σου και κλίση σου κι ίσως δεν έχεις πλάτες
γύρνα το σ’ επιχείρηση, μπες σε χοντρές δουλειές
τους μπάτσους θα ‘χεις σύμμαχους, βοηθούς σου και πελάτες.
Georges Brassens – «Stances à un cambrioleur»

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Μπορείς εσύ, τρυφερή προλετάρισσα μάνα να κουκουλώνεις το παιδί σου στο κρεβατάκι του χωρίς να βλέπεις τα σφαγμένα παιδιά, τα εγκαταλειμμένα στους δρόμους σαν ψοφίμια; Μπορείς να παίζεις τρυφερά με το παιδί σου χωρίς να σκέφτεσαι τα παιδιά που κείτονται σακατεμένα στα νοσοκομεία; Κι όμως, διαβάζεις τις αριστερές σου εφημερίδες και ξέρεις ότι υπάρχουν πόλεις που πνίγονται στο αίμα, που σκίζονται και καίγονται από τις εκρήξεις των βομβών.
Camillo Berneri

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Όταν οι άλλοι απαιτούν να γίνουμε αυτό που θέλουν να είμαστε, μας αναγκάζουν να σκοτώσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Είναι ένα είδος διακριτικού φόνου. Οι περισσότεροι γονείς και συγγενείς διαπράττουν αυτό τον φόνο με χαμόγελα στα πρόσωπα τους.
Jim Morrison

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Δεν θα έπρεπε η ανθρωπότητα μπροστά στις τόσες μηχανές και τεχνικές προόδους που της ευκολύνουν τη ζωή να νιώθει το ρόδινο φως, το δροσερό πρωινό αγέρι να σημαίνει τον ερχομό ευλογημένων εποχών; Γιατί λοιπόν είναι όλα τριγύρω τόσο γκρίζα, γιατί τούτη η κολασμένη θύελλα που σκοτώνει καθώς λένε και νεκρούς;
Όταν η κυρίαρχη τάξη σαπίζει, τότε η σαπίλα κυριαρχεί.
Bertolt Brecht

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Θυμούμαι καλά. Προτού να συμπονέσω τον άνθρωπο, ένιωσα μέσα μου ντροπή. Ντρεπόμουν να βλέπω τον πόνο του ανθρώπου. Έλεγα: «Δεν είναι αλήθεια, μην παρασυρθείς κι εσύ σαν τους απλοϊκούς ανθρώπους και πιστέψεις, πείνα και χορτασμός, χαρά και πόνος, ζωή και θάνατος, όλα φαντάσματα!». Το ‘λεγα και το ξανάλεγα, μα όσο κοίταζα τα παιδιά που πεινούσαν κι έκλαιγαν και τις γυναίκες με τα βουλιαγμένα μάγουλα και τα μάτια τα γεμάτα μίσος και πόνο, η καρδιά μου σιγά-σιγά έλιωνε. Παρακολουθούσα με συγκίνηση την απροσδόκητη μέσα μου αλλαγή. Στην αρχή χτύπησε στην καρδιά μου η ντροπή, ύστερα η συμπόνια. Άρχιζα να νιώθω τον πόνο των άλλων σαν εδικό μου πόνο. Κι ύστερα ήρθε η αγανάκτηση κι ύστερα η δίψα της δικαιοσύνης. Κι απάνω απ’ όλα η ευθύνη. Εγώ φταίω, έλεγα, για όλη την πείνα του κόσμου, για όλη την αδικία εγώ έχω την ευθύνη.
Νίκος Καζαντζάκης

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΛΟΥΝΤΕΜΗ

Ο Λουντέμης κατηγορήθηκε για έσχατη προδοσία, για αντεθνική δράση κλπ. γνωστά της εποχής και μετά από χρόνια εξορίας σε Ικαρία - Μακρόνησο και Αη Στράτη και ενώ πλέον είναι ετοιμοθάνατος από τις κακουχίες και το ξύλο, δικάζεται (1956) για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες». Απόσπασμα από τη δίκη:
Ο Θεοτοκάτος (συνήγορος του Λουντέμη) παίρνει από το τραπέζι ένα πανόδετο βιβλίο με γαλάζια ξεθωριασμένα εξώφυλλα, το ανοίγει και αρχίζει να απαγγέλλει, καθαρά και βροντόφωνα για να μπορούν να τον παρακολουθούν όλοι:
Εγώ είμαι ο γκρεμιστής
γιατί εγώ είμαι κι ο χτίστης
ο διαλεχτός της άρνησης
κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα
νου και καρδιά και χέρι.
στου μίσους τα μεσάνυχτα
τρέμει ενός πόθου αστέρι.
Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός
του χαλασμού πατέρας
πάντα κοιτάζω προς το φως
το απόμαυρο της μέρας.
Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος
εγώ κι ο ανοιχτομάτης
του μακρεμένου αγναντευτής
κι ο κλέφτης κι ο απελάτης
και με το καριοφύλλι μου
και με το απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά
γη χέρσα το χωράφι.
Εδώ ο Θεοτοκάτος σταματά, στρέφεται προς τον μάρτυρα και λέει: - Περιμένω ν' ακούσω τη γνώμη σας γι’ αυτό το κείμενο κύριε μάρτυς. Ο Καραχάλιος (μάρτυρας-αστυνόμος γενικής ασφάλειας) όμως σωπαίνει. Ύστερα από λίγο λέει: - Δεν μπορώ να εκφράσω γνώμη μόνο από ένα απόσπασμα. - Τότε παρακαλώ τον πρόεδρο να μου επιτρέψει να συνεχίσω, λέει ο Θεοτοκάτος.
Κάλλιο φυτρώστε αγραγκαθιές
και κάλλιο ουρλιάστε λύκοι
κάλλιο φουσκώστε ποταμοί
και κάλλιο ανοίχτε τάφοι
και δυναμίτη βρόντηξε
και σιγοστάλαξε αίμα
παρά σε πύργους άρχοντας
και σε ναούς το ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών
η πλάση με τ’ αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ‘ρθει.
Γκρεμίζω την ασχήμια.
Εδώ σταματάει πάλι ο συνήγορος και ξαναρωτάει το μάρτυρα: - Μήπως τώρα κύριε μάρτυς, σχηματίσατε γνώμη; Αντί για απάντηση ο μάρτυρας ρωτά: - Τίνος είναι αυτό το βιβλίο; - Γιατί κύριε μάρτυς σας ενδιαφέρει; - Ναι, με ενδιαφέρει. - Γιατί σας ενδιαφέρει; Εσείς είπατε προηγουμένως ότι για να σχηματίσετε άποψη για κάποιο έργο, δεν σας ενδιαφέρει ο συγγραφέας αλλά το περιεχόμενο και μόνο αυτό. - Μα ξέρετε κύριε συνήγορε. Όταν γνωρίζουμε το συγγραφέα μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τι λέει. Λοιπόν πέστε μου σας παρακαλώ τίνος είναι για να μπορέσω να κρίνω και να εκφέρω γνώμη. - Δεν θα σας τον πω γιατί αυτό αντιβαίνει στη συμφωνία που κάναμε πριν λίγο. Κι ύστερα εσείς μόνος σας είπατε ότι κρίνετε αντικειμενικά ένα λογοτεχνικό έργο. Το κρίνετε απ’ το περιεχόμενο κι όχι από το συγγραφέα του. Εδώ επεμβαίνει ο εισαγγελέας: - Τέλος πάντων κύριε συνήγορε, θα μας τον πείτε καμιά φορά αυτόν το συγγραφέα του κειμένου; Ο πρόεδρος Φαρμάκης που έχει χάσει φαίνεται την υπομονή του, γυρίζει προς τον εισαγγελέα και λέει: - Αφήστε κύριε εισαγγελέα. Κάποιος του ίδιου φυράματος με το Λουντέμη θα είναι κι αυτός. Ο Θεοτοκάτος ήρεμος άνοιξε το βιβλίο για να συνεχίσει το διάβασμα. Βλέποντάς τον ο πρόεδρος τινάχτηκε πάνω σαν να τον σούβλισαν με πυρωμένα σουβλιά και λέει ουρλιάζοντας: - Κύριε συνήγορε δεν σας επιτρέπω να συνεχίσετε. Δεν σας επιτρέπω να διαβάζετε ενώπιόν μας τέτοια κείμενα. Αυτό που διαβάσατε δεν είναι ποίημα, είναι λίβελος εναντίον του έθνους, είναι ένα κείμενο αντεθνικόν που πρέπει να κατασχεθεί και να καταστραφεί αμέσως, ενώ εκείνος που το ‘γραψε, αν δεν έχει καταδικαστεί μέχρι τώρα, πρέπει να καθίσει στο εδώλιο μαζί με τον πελάτη σου, να καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία και να κρεμαστεί. Αυτός δεν είναι Έλλην, είναι προδότης, εχθρός της πατρίδας, είπε ο πρόεδρος και κάθισε. Έτρεμε ολόκληρος από το θυμό του. - Κύριε πρόεδρε, λέει ο Θεοτοκάτος, ομολογώ πως τέτοιο λαβράκι δεν το περίμενα στα δίχτυα μου. Εγώ αλλού ψάρευα, συμπληρώνει, δείχνοντας τον μάρτυρα κατηγορίας. Το ποίημα που απήγγειλα πριν λίγο ενώπιόν σας και που εσείς το χαρακτηρίσατε λίβελον εναντίον του έθνους, αντεθνικόν κλπ. κλπ. είναι απόσπασμα απ’ το γνωστό ποίημα «Ο εκδικητής» που κυκλοφορεί σήμερα στην Ελλάδα ελεύθερα και διαβάζεται από όλους τους Έλληνες . Εκείνος που το ‘γραψε και που κατά τη γνώμη σας πρέπει να δικαστεί για προδοσία, δεν είναι άλλος από τον εθνικό μας ποιητή Κωστή Παλαμά, που όλο το έθνος τον διαβάζει, τον αγαπά και τον τιμά. Ναι, ο Κωστής Παλαμάς κύριε πρόεδρε. Και για να πεισθείτε καταθέτω το βιβλίο με τα γκρίζα εξώφυλλα λέγοντας: - Όσο προδότης είναι κύριε πρόεδρε ο εθνικός μας ποιητής, άλλο τόσο είναι προδότης κι ο Λουντέμης, που έγραψε το βιβλίο «Βουρκωμένες μέρες» και για το οποίο τόσο λυσσαλέα διώκεται.
Το ακροατήριο ξεσπά σε χειροκροτήματα. Ο πρόεδρος αιφνιδιάζεται, τα χάνει. Δεν ξέρει τι να κάνει. Και για να βγει από τη δύσκολη θέση χτυπά το κουδούνι αμήχανα και διακόπτει τη συνεδρίαση λέγοντας: - Άνθρωποι είμαστε κι εμείς, δεν μπορεί να τα ξέρουμε όλα.

(ευχαριστούμε τον «Σολωμάντζαρο» για την παραχώρηση του κειμένου)

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Από τα βάθη της καρδιάς μου περιφρονώ
το σινάφι των αρχόντων και των ιερέων
μα πιο πολύ το πνεύμα που συμπράττει μ’ αυτούς.
Johann Christian Friedrich Hölderlin

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Τίποτα δεν απειλεί το ανθρώπινο μυαλό τόσο όσο η εκνευριστική δουλοπρέπεια, αφού οι σκλάβοι δεν παύουν να παίζουν τους αφέντες υποτάσσοντας τους πιο αδύναμους από αυτούς. Παράδειγμα οι άνεργοι, που αν και στιγματισμένοι οι ίδιοι, ρέπουν στον ρατσισμό και στην ξενοφοβία χωρίς να υποψιάζονται σε ποιο βαθμό οι πολυεθνικές, μοναδικές υπεύθυνες για την κατάπτωσή τους, απολαμβάνουν ένα τόσο επωφελή αντιπερισπασμό.
Raoul Vaneigem

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις
πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά.
Γιώργος Σεφέρης

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Το κράτος θα έπρεπε να λάβει σοβαρά μέτρα προκειμένου οι εφημερίδες να μη βρίθουν από γλωσσικά λάθη. Θα έπρεπε να έχει οριστεί μόνιμα ένας λογοκριτής ο οποίος αντί για μισθό θα έπαιρνε μια χρυσή λίρα για κάθε κατακρεουργημένη ή υφολογικά απαράδεκτη λέξη, για κάθε γραμματικό ή συντακτικό λάθος ή για κάθε ανορθόδοξη χρήση κάποιας πρόθεσης που θα ανακάλυπτε στις σελίδες τους. Η αμοιβή δε για κάθε περίπτωση άκρατης και θρασείας γελοιοποίησης του ύφους και της γραμματικής, θα ήταν τρεις χρυσές λίρες, τα διπλάσια για κάθε επανάληψη και το ποσό αυτό θα καλυπτόταν από τους ίδιους τους αυτουργούς. Ή μήπως η γλώσσα είναι το παιχνιδάκι στα χέρια κάθε τυχάρπαστου, κάτι ασήμαντο που δεν αξίζει την παραμικρή προστασία από τον νόμο, τη στιγμή που έχουμε νόμους ακόμη και για την προστασία ενός σωρού κοπριάς; Άθλιοι Φιλισταίοι! Τι θα απογίνει η γλώσσα αν κάθε γραφιάς και κάθε δημοσιογράφος μπορεί άνευ όρων να την κάνει ό,τι του καπνίσει, ανάλογα με τα καπρίτσια και την κουταμάρα του;
Arthur Schopenhauer

Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς μδ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

   Αδελφοί
   Το τι αναγιγνώσκουν καθημερινά τα όμματά μας στα μέσα μαζικής εξημέρωσης, δεν λέγεται. Όχι ότι παλαιότερα ήταν άψογα τα πράγματα, αλλά από τότε που «πήραν πόδι» οι δημοσιογράφοι και γράφει πλέον κάθε απλήρωτος ή κακοπληρωμένος - φαντασμένος – πικραμένος, δεν προλαβαίνομε να μετρούμε ασυνταξίες, ανορθογραφίες και ένα ασύλληπτο πλήθος μαργαριταριών, ων ουκ εστί τέλος. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό δι’ όποιον θελήσει να τα συλλέξει, διότι ημείς δεν προλαβαίνομε να τρέχομε δι’ όλα όσα σας διασκεδάζουν…
   Εστιάζοντας την προσοχή μας στην και «πρωτεύουσα των βλακανίων» αποκληθείσα, ο δήμαρχος τής συμβασιλευούσης Γιάννης Μπουτάρης έκρουσε κώδωνα κινδύνου δια τα οικονομικά του δήμου Θεσσαλονίκης, που συμπεριλαμβάνεται και αυτός στα θύματα της κρίσης. Εις πρόσφατη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, προειδοποίησε ότι η κατάσταση είναι τοιαύτη που ίσως και να χρειαστεί να κλείσουν οργανισμοί του δήμου. Δια να περιγράψει δε το μέγεθος του οικονομικού προβλήματος, τόνισε ότι «τώρα νιώθουμε τι θα πει κρίση, δεν υπάρχουν λεφτά. Μπορεί αύριο να πούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τις γιορτές του καλοκαιριού ή τα Δημήτρια». Ως ήτο φυσικό, πολλές εξ ημών των βορείων εστέτ και πολιτιστικώς ξελιγωμένων, πέσαμε να πεθάνομε από το μαράζι της σκέψεως και μόνον ότι υπάρχει πιθανότης να μην γίνουν οι γιορτές του καλοκαιριού(;) ή τα Δημήτρια. Ομού μεθ’ ημών και το πολυπληθές φιλοθεάμον κοινό των υψηλών απαιτήσεων.
   «Ένα πλήθος άνθρωποι ολόγυρά μας, ανίκανοι να νιώσουν την ουσία των καιρών, προσπαθούν να έχουν προβλήματα που πραγματικά είναι ανίκανοι να συλλάβουν. Θεωρούν απαραίτητο να έχουν προβλήματα. Υποκρίνονται τους "προβληματιζόμενους" ενώ είναι βαθύτατα απροβλημάτιστοι. Τα ενδιαφέροντά τους δεν εκτείνονται πέρα από τα τυπικά θέματα της καθημερινής μικροζωής. Αλλά δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς προβλήματα, ακριβώς όπως οι κυρίες της αριστοκρατίας της πρώτης εποχής του Άξελ Μούντε δεν μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς εντερική λοίμωξη...» (Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος).
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

Εθνική Ένωσις Ελλάς (ΕΕΕ)

Στα 1927 μερικοί Πόντιοι και Καραμανλήδες έμποροι, για να εκτοπίσουν τους Εβραίους από την αγορά όπου κυριαρχούσαν, ίδρυσαν ένα δήθεν εθνικιστικό σωματείο με την επωνυμία Εθνική Ένωσις Ελλάς. Ήταν η εποχή που στην Ευρώπη δραστηριοποιούνταν τα φασιστικά και αντισημιτικά στοιχεία, που είχαν για πρότυπο τις οργανώσεις του Μουσολίνι και του Χίτλερ. Παντός είδους εθνικιστές, αφελείς, ιδεολόγοι, όπως ο μπαρμπα-Αλέκος Σάλτας, επαγγελματίες, παλιοημερολογίτες του Μπαϊρακτάρη, αποτυχημένοι πολιτικοί και χρεοκοπημένοι έμποροι, ίδρυσαν τα ΕΕΕ, ένα αντισημιτικό σωματείο, με σύνθημα «Έλληνες Εξοντώσατε Εβραίους».
Το Συμβούλιο των ΕΕΕ αποτελούσαν ο Γιώργος Κοσμίδης, ένας τουρκόφωνος έμπορος, αγράμματος, με μεγάλες μουστάκες, ο Αλέκος Σάλτας, ο Δημήτρης Χαριτόπουλος, ο Θανάσης Ζούμπος, ο Δημήτρης Γούλας, ο Χρήστος Κατώπης και ο Ι. Γραμματικόπουλος. Άνθρωποι με διάφορες κομματικές προτιμήσεις, που όμως τους ένωνε ο αντισημιτισμός και ο αντικομμουνισμός. Η ΕΕΕ, με την ανοχή των αρχών και με τον αέρα που της έδινε η ανάπτυξη των Εθνικοσοσιαλιστών του Χίτλερ στη Γερμανία, αγκάλιασε γύρω στα 1930 όλα τα καθυστερημένα και αντιδραστικά στοιχεία της πόλης μας και της υπαίθρου και μετατράπηκε σε παραστρατιωτική οργάνωση, με στολή (χαλυβδόκρανοι), με σημαία (βυζαντινή με τον δικέφαλο αετό), με μαχητικές ομάδες κρούσης και με ύμνο: Σ' εμάς εγγόνια ημιθέων του έθνους μας η φρούρηση κληρονομιά είναι δοσμένη ηρωικών ενδόξων μας πατέρων. Στα λάβαρα μας συναχθείτε γίγαντες, κέρβεροι, φρουροί φύλακες άγρυπνοι γενείτε για της πατρίδος την τιμή.
Με το σύνθημα «Ελλάς ξύπνα!», οι τριεψιλίτικες ορδές, με αρχηγούς τους αδελφούς Μελεμενλή (τους μετέπειτα γερμανοντυμένους ταγματασφαλίτες) κι έναν κοκκινοτρίχη καλόγερο, έκαναν επιθέσεις στις εβραϊκές φτωχογειτονιές και, επεκτείνοντας τη δράση τους και στους «άθεους κομμουνιστές», έκαναν επιδρομές στα συνοικιακά καφενεία όπου σύχναζαν εργάτες και σε βιβλιοπωλεία που πουλούσαν προοδευτικά βιβλία (βιβλιοπωλείο του Παυλίδη, του Μεσθανέα κλπ.). Το δημοσιογραφικό τους όργανο, την Δράσιν, το αγόραζαν οι οπαδοί και με προκλητικό τρόπο το μοίραζαν δωρεάν στα καφενεία και στα μέρη που έκαναν βόλτα οι νεαροί. Αν κάποιος αρνιόταν να πάρει το «εθνικόν αυτό έντυπον», έτρωγε άγριο ξύλο. Ένα περιστατικό: ένας γεροδεμένος εργάτης στην Τούμπα ζήτησε από ένα διανομέα της εφημερίδας όχι ολόκληρο το φύλλο, αλλά το ένα τέταρτο μόνο, λέγοντας ότι του έφτανε «για ειδική προσωπική χρήση». Αμέσως τον περικύκλωσαν οι τρεις-τέσσερις τριεψιλίτες που συνόδευαν το διανομέα, με άγριες διαθέσεις. Τελικά, ο εργάτης, που δεν είχε μόνο θάρρος αλλά και μπράτσα γερά, τους έσπασε στο ξύλο.
Τα ΕΕΕ συμμετείχαν με την έγκριση των αρχών στις επίσημες παρελάσεις της 25ης Μαρτίου και της 26ης Οκτωβρίου (του Αγίου Δημητρίου) με επικεφαλής τον αθλητή του Ηρακλή Αλέκο Ωρολογά, που με την αθλητική στολή και με όλα του τα μετάλλια στο στήθος, κρατούσε τη βυζαντινή σημαία με το δικέφαλο αετό. Πίσω του έρχονταν πρώτα το συμβούλιο και έπειτα σε στρατιωτικούς σχηματισμούς τα μέλη, οι χαλυβδόκρανοι και οι Άλκιμοι, η νεολαία της οργάνωσης.
Στις 25 Ιουνίου 1931, τα ΕΕΕ έβαλαν φωτιά στο συνοικισμό Κάμπελ με τη δικαιολογία ότι ο αντιπρόσωπος της Μακαμπή μίλησε σ' ένα ευρωπαϊκό συνέδριο για καταπίεση των μειονοτήτων της Μακεδονίας από το ελληνικό κράτος. Να πώς έχει η ιστορία αυτή, που την εκμεταλλεύτηκαν οι αντισημιτικοί κύκλοι εναντίον των Εβραίων: Στο Διεθνές Συνέδριο των Μακαμπή, που έγινε στη Σόφια, αντιπροσώπευσε τη Θεσσαλονίκη κάποιος Ισαάκ Κοέν. Όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Βουλγαρίας συνταγματάρχης Τζάτζεφ εξήρε των αγώνα του Βουλγαρικού Κομιτάτου για τις εθνικές διεκδικήσεις των Μακεδόνων, έκανε τον υπαινιγμό ότι έπρεπε και το Ιουδαϊκό Έθνος ν' αγωνιστεί για την εθνική του ανεξαρτησία. Ο Κοέν, από φόβο, όπως ομολόγησε αργότερα, δεν διαμαρτυρήθηκε για τα όσα είπε ο Τζάτζεφ. Αυτή του την συμπεριφορά θεώρησαν εθνική προδοσία οι εθνικόφρονες των ΕΕΕ.
Ο επίλογος του δράματος αυτού, που ξεσπίτωσε εκατοντάδες οικογένειες φτωχών Εβραίων από τις παράγκες όπου ζούσαν χωρίς να πειράζουν κανέναν, γράφτηκε στη δίκη των υπευθύνων του εμπρησμού, που έγινε στις 2-9 Απριλίου 1933. Οι ηθικοί αυτουργοί Νίκος Φαρδής (αρχισυντάκτης της Μακεδονίας), Γιώργος Κοσμίδης και Δημήτρης Χαριτόπουλος αθωώθηκαν λόγω αμφιβολιών, ενώ «οι θέσαντες πυρ εις τας τρώγλας του συνοικισμού» απαλλάχτηκαν λόγω συγχύσεως! Συνήγοροι πολιτικής αγωγής στη δίκη ήταν ο Κούβαρης, ο Κεφαλίδης και ο Ζάχος. Ο Κώστας Ζάχος, παλιός σοσιαλιστής του Βόλου, άρχισε την αγόρευση του ως εξής: «Έρχομαι ως απεσταλμένος ενός κόσμου συμπαθούς και αδικημένου, για να διαλύσω με τη δάδα της αλήθειας τις εναντίον του προλήψεις. Έρχομαι ως απολογητής ενός συκοφαντηθέντος λαού, για να επαναλάβω τα λόγια του γλυκύτατου Ναζωραίου, "ουκ εστί εθνικός ή Ιουδαίος". Μυρίων ειδών κατηγορίες, μυρίων ειδών συκοφαντίες είναι εκείνες που δημιουργούν και συντηρούν το χάσμα μεταξύ Ελλήνων και Ισραηλιτών.» Είπε και άλλα ο συνήγορος της πολιτικής αγωγής, στη ζυγαριά της Θέμιδος όμως μέτρησαν περισσότερο τα εθνικιστικά φασιστικά κηρύγματα των ΕΕΕ. Το δικαστήριο, «σκεφθέν, ιδόν, άκουσαν», έκρινε αθώους τους εμπρηστές. Θυμίζουμε ότι ο συνοικισμός Κάμπελ βρισκόταν στη σημερινή οδό Εθνικής Αντίστασης, λίγο πιο πέρα από την ταβέρνα του Κρικέλα. Κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν στρατόπεδο των Ινδών στρατιωτών της Μεγάλης Βρετανίας. Μετά τη λήξη του πολέμου, αγόρασε το στρατόπεδο ο κτηματίας Κάμπελ και έπειτα η ισραηλιτική κοινότητα, για να στεγάσει τους πυροπαθείς και εκείνους που ξεσπιτώθηκαν εξαιτίας της εφαρμογής του νέου σχεδίου πόλης.
Έπειτα απ' αυτό, οι τριεψιλίτες αποθρασύνθηκαν. Στις 21 Μαρτίου 1932 διακόπτουν στα Ηλύσια την προβολή της ταινίας Άγγελοι της κολάσεως. Η ταινία ήταν αντιπολεμική και είχε πρωταγωνίστρια την Τζην Χάρλοου, την ντίβα με τα πλατινένια μαλλιά. Στις 20 Αυγούστου, τριεψιλίτες και πάλι, σκοτώνουν σε συμπλοκή με κομμουνιστές εργάτες στο Καπάνι τον εργάτη Χαρίτωνα Στραμπουλίδη. Ο Μάρκος Βαφειάδης, που ήταν παρών στο γεγονός, υποδεικνύει στην Αστυνομία τους δράστες του φόνου αδελφούς Μελεμενλή. Η αστυνομία δεν πείθεται, απολύει τους Μελεμενλήδες και ανακοινώνει στον Τύπο ότι «οι δράσται αναζητούνται και οι ανακρίσεις γίνονται προς πάσαν κατεύθυνσιν».
Τον Φεβρουάριο του 1934 τα ΕΕΕ διχάζονται. Ένα τμήμα τους γίνεται κόμμα με βενιζελικούς οπαδούς και το άλλο διατηρεί το σωματειακό του χαρακτήρα και υποστηρίζει τον Κονδύλη και τους Λαϊκούς. Μετά την 4η Αυγούστου οι δυο ομάδες αυτοδιαλύθηκαν και προσχώρησαν στην ΕΟΝ. Αργότερα, στα χρόνια της Κατοχής, οι τριεψιλίτες, με κάμποσες τιμητικές εξαιρέσεις, μπήκαν στην υπηρεσία των κατακτητών.
Κώστας Τομανάς – «Οι κάτοικοι της παλιάς Θεσσαλονίκης»

σημ: (οι ομοιότητες με το σήμερα δεν είναι συμπτωματικές)

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.
Γιάννης Ρίτσος

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».
Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ. Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.
Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει, δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα. Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.
Η αδιαφορία για την πολιτική και η απόλυτη αντιπνευματικότητα οδήγησαν στην χρεοκοπία. Πρώτα στην κοινωνική, ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία και μετά στην οικονομική.
Ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος πως η αδιαφορία της πλειοψηφίας των πολιτών για την πολιτική και η αποστροφή τους για την γνώση οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία, δεν θα διαφωνήσει στο ότι οι πολίτες καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν την χρεοκοπία με τα πνευματικά εφόδια που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, με τον Σφακιανάκη, τη Μενεγάκη, τα ζώδια, τους μάγειρες, τις συνταγές και ό,τι άλλο πρόβαλε η ιδιωτική τηλεόραση.
Κοίταξε τα cd που αγόρασες όλα αυτά τα χρόνια, τα βιβλία που διάβασες (αν διάβασες), θυμήσου τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις και τις συναυλίες που παρακολούθησες (αν παρακολούθησες), γιατί είναι αυτά τα όπλα με τα οποία θα αντιμετωπίσεις την χρεοκοπία. Αυτός είσαι.
Βέβαια, ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων αντιμετωπίζει την χρεοκοπία με μόνο εφόδιο την αποβλάκωση που του πρόσφερε η ελληνική τηλεόραση. Και συνεχίζει να αποβλακώνεται. Χρειάζονται εφόδια για να σκεφτείς. Και αυτά τα εφόδια δεν θα τα βρεις στην τηλεόραση. Η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία, την γνώση και το πνεύμα. Είναι ένα μέσο που μπορεί κάποιες φορές –και υπό προϋποθέσεις- να είναι ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό αλλά στην Ελλάδα δεν συνέβη ούτε αυτό. Η ελληνική τηλεόραση απευθύνεται στα χαμηλά ένστικτα και –με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι ένας σκουπιδοτενεκές, με ξεπουλημένα λαμόγια, χαζογκόμενες, βιζιτούδες και διάφορους άλλους φελλούς. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι οι Έλληνες που σέβονται τον εαυτό τους δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση. Ίσως, να δέχτηκαν να εμφανιστούν σε κάποια αξιοπρεπή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης αλλά μέχρι εκεί. Το να μην εμφανίζεσαι στην τηλεόραση σημαίνει -μεταξύ άλλων- πως δεν πιστεύεις πως πάνω απ’ όλα είναι το κέρδος. Γιατί η τηλεόραση έχει να κάνει με πολλά χρήματα.
Όλα αυτά τα χρόνια, τα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης δεν ενδιαφέρονταν, βέβαια, για την πολιτική. Ήταν εθνικοί σταρ, οπότε ανήκαν σε όλους τους Έλληνες και δεν έπαιρναν ποτέ θέση για τίποτα. Επίσης, τα πρόσωπα της τηλεόρασης –τουλάχιστον αυτά που κυριάρχησαν- είναι βαριά αμόρφωτα.
Σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική και την γνώση -και η «εκπαίδευσή» τους ήταν τηλεοπτική-, δεν θα πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή εκφράζει σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας.
Αν δεν σε ενδιέφερε ποτέ η πολιτική και, παράλληλα, έχεις την εντύπωση πως ο Καζαντζάκης είναι ποδοσφαιριστής, είναι απόλυτα λογικό –όταν χρειαστεί- να εκφραστείς πολιτικά με το απόλυτο σκοτάδι, τον φασισμό, τους ψευτοτσαμπουκάδες, τις μαγκιές, τις κλωτσιές, τα ουρλιαχτά και όλη αυτήν την κτηνωδία που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Το κτήνος το εκφράζουν τα κτήνη. Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπάθεια των τηλεοπτικών προσώπων για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μαζί τους αισθάνονται πολύ άνετα, αφού πνευματικά βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: σε αυτή του χιμπαντζή.
Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε τώρα. Ο νεοναζισμός δεν ήρθε τώρα. Ο φασισμός δεν ήρθε τώρα. Θα έπρεπε να τον είχες διακρίνει στον ναρκισσισμό της Ελένης, στην εγωπάθεια του Σάκη, στη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, στον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και στην κτηνώδη βλακεία που κουβαλάνε όλα αυτά τα εγωκεντρικά ανθρωποειδή που θεοποίησαν το εύκολο κέρδος, προώθησαν την ιδιωτεία και πούλησαν τη ψυχή τους στον διάολο. Κι αν αυτοί έβγαλαν πολλά χρήματα, αυτοί που τους παρακολουθούσαν μαγεμένοι –και τους παρακολουθούν ακόμα αφού είναι πια ανάπηροι πνευματικά- παίρνουν για τρόπαιο τη Χρυσή Αυγή.
Οι πολίτες έχουν χρέος να ασχολούνται με τα κοινά και να ενδιαφέρονται για την πολιτική. Οι πολίτες έχουν χρέος να φροντίζουν την ψυχή τους και το μυαλό τους, να επιζητούν την γνώση και να αποφεύγουν τα σκουπίδια.
«Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.
Ο φασισμός είναι εδώ. Μέσα μας.
(Στη φωτογραφία -με ελληνική φορεσιά- είναι ο Όσκαρ Ουάιλντ. Αν και τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ υπάρχουν πια παντού -και στο διαδίκτυο-, εκατομμύρια Έλληνες στη διάρκεια της ζωής τους δεν θα διαβάσουν ούτε μια φράση του επειδή το σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει.)
pitsirikos

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Ο έρωτας και η επανάσταση είναι παράνομοι γιατί κρύβουν απροσδιόριστα μέσα τους μιαν απειλή και μιαν ελπίδα. Όταν νομιμοποιηθούν δεν υπάρχουν.
Ασημάκης Πανσέληνος

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς μγ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

   Αδελφοί
   Παρά το ομολογούμενο έλλειμμα ενημερώσεως και εξημερώσεως των θεοπνεύστων επιστολών –οφειλόμενο και εις πολυποίκιλα τεχνικά και άλλα προβλήματα, αλλά και εις το γεγονός ότι αυτές δεν θηρεύουν μετά μανίας την επικαιρότητα- θα μάθατε ότι η αυτοκινητοπομπή ήτις μετέφερε τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά εις την εβραϊκή συναγωγή της συμβασιλευούσης εδέχθη αυγά (χωρίς φρυγανιά, με αποτέλεσμα να μην φτάσομε σε πανέ). Αυτό που ίσως δεν έτυχε αναλόγου προσοχής είναι ότι ο Αλέξης (εις είναι ο Αλέξης) ζήτησε εις την ιδία εκδήλωση «να ξηλωθούν από δρόμους της Θεσσαλονίκης ονόματα ανθρώπων που συνεργάστηκαν με τους ναζί». Καλέ μου επίδοξε διάδοχε του πρωθυπουργικού θώκου, υπάγετε να πείτε το αυτό εις τον δήμαρχο Μπουτάρη, όστις διατηρεί ακόμη –ως ακριβώς και οι προκάτοχοί του- την οδό μοιράρχου Κουφίτσα εις το κέντρο της πόλης… Οι δε λοιποί σπεύσατε να μάθετε δια τον μοίραρχο που «έδωσε» τους διακοσίους της Καισαριανής και άλλα τινά περί τον βίο και την πολιτεία του, διότι άλλο Κουφίτσα κι άλλο Κοκκινοσκουφίτσα.
   Φίλος τις, όστις ασχολείται με τη μεταφυσική και με την παραψυχολογία, περιήλθε προ ημερών εις νιρβάνα και μουρμουρίζοντας τα ονόματα των έγκλειστων Αποστόλου (Άκη δια το κοινό) και Βασίλη, έλεγε ότι το κακό στη συμβασιλεύουσα δεν θα αργήσει να τριτώσει! Φίλοι επιστήμονες ασχολούνται με την αποσαφήνιση και ερμηνεία του χρησμού…
   Ερώτημα προς αναγνώστας αίτινες ασχολούνται με το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ, με τα τη θρησκείας ή έστω με την απλή αριθμητική: Οι ημέρες από την καθαρή Δευτέρα μέχρι την Κυριακή του Πάσχα είναι τεσσαράκοντα οκτώ και καλούνται «τεσσαρακοστή». Οι ημέρες από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι την «Πεντηκοστή» (η οποία έδωσε το όνομά της εις αυτό το διάστημα) είναι επίσης τεσσαράκοντα και οκτώ! Έχει κανείς κάποια πειστική, λογική ή έστω ευλογοφανή μαθηματική εξήγηση;
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Σημείωση: Η μβ΄ επιστολή παραλήφθηκε, γιατί καταλαμβανόταν αποκλειστικά από κείμενο του Arthur Schopenhauer που έχει αναρτηθεί ξεχωριστά στο blog.

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

Δικιά σας η πατρίδα, μα τίποτα δικό σας μέσα σ’ αφτήνε: χωράφια και παλάτια, καράβια και χρήμα, Θεοί κι εξουσία, σκέψη και θέληση -όλα ξένα!
Κώστας Βάρναλης

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Σ’ ένα κόσμο κυβερνημένο από την εμπορευματική παραγωγή, το προϊόν ελέγχει τον παραγωγό και τα αντικείμενα είναι ισχυρότερα από τους ανθρώπους. Τα αντικείμενα γίνονται ξένο πράγμα που ρίχνει μακριούς ίσκιους, γίνονται «μοίρα» και daemon ex machina. Τη βιομηχανική κοινωνία δεν τη χαρακτηρίζει μόνο η αντικειμενοποίηση των κοινωνικών σχέσεων, αλλά ένας αυξανόμενος καταμερισμός της εργασίας και η όλο και μεγαλύτερη ειδίκευση. Ο άνθρωπος καθώς εργάζεται κατακερματίζεται. Η σύνδεση του με το όλο έχει χαθεί, γίνεται εργαλείο, ένα μικρό εξάρτημα μιας τεράστιας μηχανής. Και όπως αυτός ο κατακερματισμός της εργασίας κάνει το ρόλο του ανθρώπου πιο μερικό, έτσι και το οπτικό του πεδίο γίνεται πιο περιορισμένο, όσο πιο έξυπνη είναι η διαδικασία της εργασίας τόσο λιγότερο έξυπνη είναι η δουλειά που απαιτείται και τόσο πιο οξεία η αλλοτρίωση του ατόμου από το σύνολο.
Ernst Fischer – «Η αναγκαιότητα της τέχνης»

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013