Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013


Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς νγ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ένα σοβαρό ζήτημα που χρήζει απαντήσεων, είναι και αυτό που άπτεται της γνωστής παροιμίας «όταν (ή όπου) κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει μια φυλακή». Γνωρίζει τις εξ υμών τι μέλλει γενέσθαι τώρα που έχουν κλείσει πάμπολλα σχολεία και ίσως κλείσουν και τα υπόλοιπα;
Έτερο ζήτημα που χρήζει απαντήσεων ή έστω κοινωνικού σχολιασμού, είναι αυτό που απασχολεί μέρος της επιστημονικής κενότητος. Αφού επέλυσαν τα κύρια προβλήματα της δύσμοιρης ανθρωπότητος, οι επιστήμονες επιλύουν τώρα και τα δευτερεύοντα. Οι αγελάδες λέει, όταν… αερίζονται παράγουν τόσο πολύ μεθάνιο, που αυτό συμβάλλει εις την αύξηση της θερμότητος του πλανήτη! Και είναι τόσο σοβαρό το πρόβλημα (ημείς οι αμαθείς και άφρονες βιαστήκαμε να το θεωρήσομε δευτερεύον), που Αυστραλοί επιστήμονες χρησιμοποιούν τη γενετική τεχνολογία δια να καταφέρουν να το περιορίσουν! Oh mon dieu!
Υπάρχει ακόμη η ιστορική εκδίκηση που έλαβε ο τσάρος σχεδόν ένα αιώνα μετά, επιλέγοντας την ημέρα που οι μπολσεβίκοι κατελάμβαναν τα ανάκτορα για να εισέλθει εις το ραδιομέγαρο της Ε.Ρ.Τ. και να το καταλάβει, χωρίς να έχει καταλάβει τι μπορεί να τον περιμένει…
Υφίστανται πάμπολλά ακόμη άξια παρατηρήσεως ζητήματα, αλλά πόσα χωρούν εις μία επιστολή; Δια παράδειγμα, οι ποιοτικές διαφορές εις τα τοπωνύμια της μακαρίας Μπανανίας εις την οποίαν (παριστάνομε ότι) ζούμε: Μπατσί εις την Άνδρο, Φρυ εις την Κάσο! Τα δε Δωδεκάνησα; Ποίος τα καταμέτρησε και τα βάπτισε έτσι; Προφανώς όχι ο Στουρνάρας αλλά κάποιος στούρνος. Δια τον δε Εύοσμο (άκου εύοσμο!), το Άδεντρο που βρίθει δέντρων και δι’ άλλα τέτοια φαιδρά, ας μην επαναλαμβανόμαστε.
Αφήστε δε τα άλλα, εκείνα τα αισχρά: Βαριόμουνα, κοιμόμουνα, ονειρευόμουνα, σηκωνόμουνα, χτυπιόμουνα, ακουγόμουνα… Και σταθείτε εις τα πλείστα όσα άλλα ερωτήματα. To be or not to be; Ναζί κανείς ή να μυζεί; Εφέτης ή αφέτης; Εργαζόμενος ή συνεργαζόμενος; Κιθαρίστας ή drummer; Μπάτσος ή αλήτης; Coyote ή road runner;
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Μερικοί λένε: στο τέλος ο σοσιαλισμός θα νικήσει.
Καλά. Μα ποιος θα πολεμήσει γι’ αυτόν;
Wolf Biermann

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Μία εγκύκλιος του υπουργείου παιδείας της τσαρικής Ρωσίας στα τέλη του 19ου αιώνα έλεγε: «Είναι ανάγκη να αποτρέψουμε από τη μέση εκπαίδευση τους μαθητές, που η κοινωνική θέση των γονέων τους δεν έπρεπε να τους κάνει να συνεχίζουν σπουδές στο γυμνάσιο και ύστερα στο πανεπιστήμιο». Γι’ αυτό τον σκοπό αυξάνονται τα δίδακτρα, με την εγκύκλιο να συνεχίζει: «Θα αποκλειστούν από τα γυμνάσια τα παιδιά που έχουν γονείς αμαξάδες, υπηρέτες, μαγείρισσες, πλύστρες, μικροέμπορους και άλλους της ίδιας κατηγορίας. Με εξαίρεση αυτά που έχουν εξαιρετικές ικανότητες, τα παιδιά δε θα αποσπώνται από το περιβάλλον στο οποίο ανήκουν και δε θα καταλήγουν -όπως έχει αποδείξει η πείρα- να περιφρονούν τους γονείς τους, να είναι δυσαρεστημένα από την κοινωνική τους κατάσταση και να επαναστατούν ενάντια στις κοινωνικές ανισότητες που υπάρχουν και που είναι αναπόφευκτες από την ίδια την φύση των πραγμάτων».
Στην τσαρική Ρωσία του 1914, στα πανεπιστήμια δεν φοιτούν περισσότεροι από 36.000. Τα γυμνάσια και τα πανεπιστήμια ελέγχονται αυστηρά από τις αρχές. Στα γυμνάσια έγιναν αλλαγές στα προγράμματα, με τρόπο ώστε να μειωθούν οι ώρες που αφιερώνονταν στις φυσικές επιστήμες και να αυξηθούν οι ώρες που αφιερώνονταν στις νεκρές γλώσσες, που τις θεωρούσαν λιγότερο επικίνδυνες για τη δημόσια τάξη.
Jean Ellenstein - «Ιστορία της Ε.Σ.Σ.Δ.»

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Την ημέρα κατά την οποία ο εργάτης θα μπορεί να οργώσει το έδαφος χωρίς την καταβολή του περισσότερου από το μισό από αυτό που παράγει, την ημέρα που οι μηχανές που είναι απαραίτητες για να προετοιμάσουν το έδαφος για τις πλούσιες συγκομιδές θα είναι στην ελεύθερη διάθεση των καλλιεργητών, τη μέρα που ο εργαζόμενος στο εργοστάσιο θα παράγει για την κοινότητα και όχι για τα μονοπώλια, εκείνη την ημέρα θα δείτε τους εργάτες ντυμένους και ταϊσμένους και δεν θα υπάρχουν πλέον άλλοι εκμεταλλευτές.
Pjotr Kropotkin

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Εμείς, πολιτισμοί που ναυαγήσαμε σε ξένα μέρη, στείλαμε μηνύματα σωτηρίας στην πατρίδα αλλά το ναυαγοσωστικό αργεί να έρθει και κρυβόμαστε στις ζούγκλες γιατί δεν έχουμε εξοικειωθεί με τα μικρόβια του πλανήτη. Εμείς που πήραμε ντουντούκες ν’ αναγγείλουμε την ύπαρξη μιας άλλης κοινωνίας κι εκείνοι που μας έβαλαν τις ντουντούκες στον κώλο. Εμείς αθώα στρέμματα χρυσόκαρδα λουλούδια κι αυτοί κλαδευτήρια άκρως εχθρικά, σφυριά στα καρφιά μας, καταχθόνια σχέδια, εφιάλτες στα όνειρα.
Μανώλης Νταλούκας

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς νβ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ελλείψει άρτου, θα υφαρπάξομε αυτόν των ομοσίτων εις «Φιλμ νουάρ» κριτικών κινηματογράφου, παρουσιάζοντας υμίν μία εκπληκτική ταινία που φθάνει οσονούπω εις τους πολυκινηματογράφους (σχεδόν μόνο τέτοιοι απέμειναν) της συμβασιλευούσης. Πρόκειται δια την πολύκροτο υπερπαραγωγή «Έρωτας στην Κακαβιά», του καταξιωμένου Βουλγάρου σκηνοθέτου Παντελή Αλβανή. Ένα επικό πλην ελαφρό, λαϊκό, ελαφρολαϊκό και εύπεπτο έργο, με χαμηλά λιπαρά και ουδέτερο ph, ιδανικό δια τα βαρέα απόβραδα του ομιχλώδους Νοεμβρίου (καμία σχέση με «προνύμφες», «σκώληκες», «πεταλούδες» και άλλες προτέρας ταινίας του).
Ο Φλαμούρ Τίλιο είναι λαθρομετανάστης. Εις κάρο που τον μεταφέρει παρά Κρυσταλλοπηγής εις Θεσσαλονίκη με φιξ ταρίφα 1.500 ευρώ, γνωρίζει μια αδιόριστη Ν.Π. αγωγό ήτις ημιαπασχολείται εις συνεργείο καθαρισμού της Βεροίας. Αύτη τον βοηθά να εκδώσει άδεια παραμονής την παραμονή της εορτής του.
Μίαν ημέρα ο Φλαμούρ συλλαμβάνεται δια κατοχή δύο γραμμαρίων ινδικής καννάβεως, κάτι που προς το παρόν επιτρέπεται μόνον εις τους παλιννοστούντας εκ της Σοβιετικής Διαλύσεως. Καταφέρνει να δραπετεύσει καθώς τον κυνηγούν υπερσύγχρονα όπλα που πυροβολούν αφ’ εαυτού και κάνει πειρατεία εις λεωφορείο, κρατώντας δέκα ομήρους, δύο Θουκυδίδηδες και τον Πλούταρχο. Πηγαίνει εις την Βέροια και επιβιβάζει τη νηπιαγωγό φίλη του, απειλώντας να την εκτελέσει αν δεν την διορίσουν. Ο υπουργός Αρβανιτο-πουλος (συμπατριώτης του;), του απαντά παρά των παραθύρων των μέσων εξημερώσεως ότι και να διοριστεί, πάλι θα πεθάνει (εξ υποσιτισμού εις κάποιο ακριτικό χωρίο). Μην έχοντας άλλη επιλογή, ο Φλαμούρ Τίλιο πίνει ένα χαμομήλι και οδηγεί το λεωφορείο εις την Κακαβιά και από εκεί εις ένα στρατόπεδο του Ου-Τσε-Κα (UCK). Τοποθετεί το αρχικό «F» στη σημαία του, προσδίδοντας το αληθινό νόημα ύπαρξης αυτού του στρατού (FUCK). Όμως αίφνης ενθυμείται πως κάποιος πάσαρε τον Πάσαρη και ενώπιον ενός τέτοιου ενδεχομένου, αλλάζει τα πάντα (και τα κοάλα), οδηγώντας εις ένα συγκλονιστικό φινάλε.
Η ταινία βασίζεται εις γνωστά γεγονότα του παρελθόντος. Μην τη χάσετε!
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Ανάξιος όποιος απαλά κρατάει της σκέψης το μετάξι για πέπλα, για χρυσοκεντίδια. Ανάξιος όποιος δε μπορεί μες στο σεισμό, το χαλασμό, κάστρο τη γνώμη του να στήσει, και καρτερεί, και λέει: να ιδώ. Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει το προσκλητήρι των καιρών και δε λέει: Παρών!
Κωστής Παλαμάς – «Λόγος και αντίλογος»

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Υποκρισία

Μερικές ώρες πριν εκτελεστούν τα δύο μέλη των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου στο Νέο Ηράκλειο, ένα μη επανδρωμένο αμερικάνικο αεροσκάφος (drone) σκότωνε τον ηγέτη των πακιστανών Ταλιμπάν Χακιμουλάχ Μεχσούντ. Ουδείς από τους εν Ελλάδι ολοφυρόμενους μίλησε για ειδεχθή δολοφονία, αδίστακτους δολοφόνους και τα παρόμοια. Όπως δεν χρησιμοποίησε τέτοιους όρους όταν κομάντο του αμερικάνικου στρατού δολοφόνησαν τον άοπλο Οσάμα μπιν Λάντεν μέσα στο ίδιο του το σπίτι, μπροστά στα μάτια της γυναίκας του και της μικρής του κόρης. Όπως δεν μίλησαν με παρόμοιο τρόπο, όταν ισραηλινό αεροσκάφος κομμάτιασε τον γηραιό και τετραπληγικό πνευματικό ηγέτη της Χαμάς σεΐχ Αχμεντ Γιασίν, την ώρα που πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι επέστρεφε στο ταπεινό σπίτι του από το τζαμί όπου είχε πάει για να προσευχηθεί.
Είναι άπειρες οι περιπτώσεις που κρατικά όργανα έχουν σταλεί για να κάνουν εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων, οι οποίοι προηγουμένως έχουν στιγματιστεί επικοινωνιακά ως «διάβολοι», ως «πνεύματα του κακού». Οι δολοφόνοι τους όχι μόνο δεν στιγματίστηκαν, αλλά έγιναν ήρωες κινηματογραφικών ταινιών και βιβλίων. Ας αφήσουν, λοιπόν, οι αστοί την υποκρισία για την υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ζωής. Δεν είναι αυτό που τους ενόχλησε στην περίπτωση της εκτέλεσης των δύο μελών των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου. Εκείνο που τους ενοχλεί πάντοτε είναι το σπάσιμο του μονοπώλιου στη βία, που γι’ αυτούς πρέπει να έχει το κράτος και μόνον αυτό. Ειδικότερα για την περίπτωση του ελληνικού νεοναζιστικού μορφώματος, έχουν και έναν παραπάνω λόγο. Θέλουν αποκλειστικά στα χέρια τους το σύνολο των χειρισμών, γιατί στόχος τους είναι η «εξημέρωση» του ναζισμού και ο εγκιβωτισμός της δράσης του σε πλαίσια που δε θέτουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα του συστήματος.
«Killing is no murder» («η θανάτωση δεν είναι έγκλημα») έγραφε ο Λένιν τον Οκτώβρη του 1916, σχολιάζοντας από ηθική άποψη την εκτέλεση του αυστριακού πρωθυπουργού κόμη Καρλ φον Στουργκ από τον σοσιαλδημοκράτη βουλευτή (οπαδό της κεντριστικής γραμμής του Κάουτσκι) Φρίντριχ Αντλερ. Δεν γνωρίζουμε αν η φράση γράφτηκε στ’ αγγλικά παραπέμποντας σε κάποια αγγλική ρήση, άγνωστη σ’ εμάς, ή αν γράφτηκε έτσι από τον Λένιν για να δώσει έμφαση στην αντιδιαστολή. Ο Λένιν, μολονότι διαφωνούσε από άποψη τακτικής, ζητούσε την ηθική δικαίωση της ενέργειας του Αντλερ, με το μοίρασμα προκηρύξεων προς τους εργάτες της Αυστρίας.
Ας στιγματίσουμε, λοιπόν, την υποκρισία των αστών και των μικροαστούληδων που έσπευσαν να στοιχηθούν πίσω τους. Ας σταματήσουμε να βλέπουμε τη θανάτωση ως κάτι ουδέτερο, ηθικά καταδικαστέο, ξεχνώντας ότι τα κράτη θανατώνουν καθημερινά ανθρώπους, όχι μόνο σε άδικους πολέμους, όχι μόνο σε αποστολές εκτέλεσης από ειδικές δυνάμεις και πράκτορες, αλλά και σε συνθήκες ειρήνης, ακόμη και στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων.
Σημασία έχει ποιος θανατώνει ποιον. Ναι, είναι εντελώς διαφορετική η δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από μέλος των ταγμάτων εφόδου, από την εκτέλεση δύο μελών των ταγμάτων εφόδου από άγνωστους μέχρι στιγμής εκτελεστές. Ο λαός μας δείχνει ένα αλάνθαστο αισθητήριο σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Ξεχωρίζει το ανήθικο από το ηθικό. Γι’ αυτό και εξακολουθεί να τιμά με εκδηλώσεις τον αντιφασίστα Φύσσα, ενώ απαξίωσε ν’ ασχοληθεί με τους νεκρούς νεοναζί, παρά τους τόνους ηθικολογίας που του σερβίρισαν ραδιοκάναλα και εφημερίδες, παρά τις εμετικές τοποθετήσεις σύμπαντος του αστικού και μικροαστικού πολιτικού κόσμου. Όπως συνέβη και στην περίπτωση της 11ης Σεπτέμβρη, ο λαός δεν υπάκουσε σ’ αυτούς που παριστάνουν τους πνευματικούς και πολιτικούς ταγούς του.
Π. Γ.

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Ιπιστουλή στουν προυθιπουργο τς χώρας Αντόνι Σαμαρά
Αξιότιμι κ. Προθιπουργέ, ισθάνουμι τν ανάγκη να σι γράψω και να σι ικθέσω ούλα ούσα σιμβέν στου χουριό. Είμι η Κώτσιους απού χουριό του Όλυμπου, ξέρς ισί. Όταν ήρθις κι μίλτσις στα γραφεία τς πιριουχίς μας, ινουό τς Νιέας Διμουκρατίας, ίμαν κι ιγώ ικί. Θιμάσι τι ζηστί χιραψία πίραμι; Του έμαθαν τότι ούλι οι χουριανί κι ζήλιψαν.
Ξέρς ιδό στου χουριό έπιασι χιμόνας κι αρχίντσαμι να ανάβουμι τς σόμπες. Ιφτιχός η γναίκαμ, η Λέγκου, πρόβλιψι κι διεν πέταξι τ’ σόμπα που ίχαμι απου πουλί παλιά. Στου σπίτι, βέβια, έχουμι καλουριφέρ μι θιρμουστάτι κι λέβιτα πιτριλέου αλλά πιτρέλιου δεν έχουμι. Η Λέγκου κάθι βράδι ανάβι τ σόμπα απού λίγου, γιατί δεν έχουμι κι πουλά ξίλα. Διεν φτάνι του κρύου που έχουμι στου σπίτι, πρόιδρε, έχου κι τ’ Λέγκου που μι γκρινιάζι. Η σύνταξι λέι διεν φτάνι για τίπουτα κι έχουμι κι του πιδί μας του Γίωρη άνιργου. Οι θκίς οι βουλιφτές, μι λέει, δεν φκιάν τίπουτα. Μόνι ιπουσχέσις ίνι. Ισί, μι λέι η Λέγκου, έτριχις μέρα νίχτα, για να τς βγάλις βουλιφτές, τώρα σι ξέχασαν κι λέν ότι θα διορίσν τουν Γιώρη άμα ξαναβγούν στς άλις στς ικλουγές. Μιγάλι ψέφτις ίνι να τς πις.
Η Γιώρς τώρα κατέφκι στ’ Σαλουνίκι μίπους βρι ικί καμιά δλιά. Κατικάι σι έναν γνουστό μας. Προυχτές που μι τηλιφόντσι μι ίπι πατέρα βρίκα μια καλή δλιά. Θα γίνου ντιλίβιρις. Χριάζουμι όμους μιχανάκι κι δίπλουμα. Ιγώ απόρσα. Τι χριάζιτι του ντιλίβιρις μιχανάκι; Του ίπα κι στ’ Λέγκου. Αυτή πουλί ανισίχσι. Κώτσιου, μι λέι, δεν μαρέζν αυτα τα πράματα, καπιου λάκου έχι η φάβα.
Σι ζάλτσα βέβια, πρόιδρε, μι τα θκάμας. Να σι πω ιπίσις ότι σι καμαρώνου κάθι φουρά πσι βλέπω σν τηλιόρασι. Ντιρέκι ίσι κι εχς ένα χαμόγελου να! Πουλί μιτράς! Έμαθα ότι ισί μι τ’ γνέκας ίστι νικουκιρέι, έχιτι πουλά ακίνητα, γι αυτό θέλτι να νικουκιρέψτι κι ιμάς, στν κυριουλιξία να μας σώστι.
Ψες, πρόιδρε, που κατέφκα σν πόλι κι βρίκα τς θκίμας τς άχριστι τς βουλιφτές κι τς ρότσα για τ’ φόρου τ’ακινίτου μι ίπαν ότι δεν ξέρν τίπουτα. Η Στουρνάρας μόνου ξέρι, μι ίπαν. Ιμίς ψίφίζουμι στ’βουλί ό,τι αυτός μας λέι.
Πρόιδρι, ιγώ θέλου να μάθου, απιφθίας απτισένα, γιατί η Στουρνάρας μιτά τς ικλουγές μας παρουσιάστκι, τι τιλικά ισχίι; Μι ρουτούν οι χουριανοί κι διεν ξέρου τι να τς πω. Μι λεν ισένα ακουσάμι κι ψίφσαμι τν Νιέα Δημουκρατία, εχς ιφθίνες κισί. Ιπιδί πρέπι να τς απαντίσου ιπέφθινα, ρουτό ισένα πρόιδρι. Οι στάβλι οι άδιι φουρουλουγούντε του ίδιου μι τς γιμάτι μι ζώα; Ιμένα ι στάβλους ίνι άδιος ίδώ κι μία ικουσαϊτία. Διεν παράγι τίπουτα. Η καμπινές που έχουμι έξου απ του σπίτι φουρουλουγίτι ξιχουριστά; Οι κότις; Έχουμι ξερς πουλές κότις στου χουριό. Η κόσμος ανησιχάι. Κάτι αντίπαλί μας διαδίδν ότι θα φουρουλουγιθούν κι τ’ αβγα. Διεν πιστέβω ναλιθέβι αφτό; Κι μη τν ιφκιρία που τα αναφέραμι, θα σι στήλου έναν κόκουρα για να σι φκιάσι η γνέκας σούπα κι φρέσκα αυγά για να τν ξιστίς. Κι άμα έχι υπουμουνί κι τουν κάνι γιμιστό μι ρίζι κι σκότια, τότι δεν σι λέω τίπουτα! Θα γλίφς κι τα δάχτυλας .Να ξέρς ιμίς μόνου καλαμπούκι τς ταίζουμι τς κότις. Ίνι ικουλουγικές.
Τώρα πρόιδρι ιπιδί σι έχου μιγάλι ιμπιστουσίνι θα σι πω κι κάτι αφστιρώς προυσουπικό. Η Λέγκου, η γνέκαμ, μι γκρινιάζει κι για έναν ιπιπλέον λόγου. Μι τσιγκλάι συνέχια, δηλαδή για να του καταλάβς, μι προυκαλάι σιξουαλικά, αλά ιγώ διεν μπουρώ να ανταπουκριθώ. Μι αυτό του κρύου πρόιδρε του ιργαλίου διεν τφικάι. Τ’ λέου του καλουκέρι κι να δούμι αν τφικίσι. Διεν έχου γλέπς κι καλή ψυχουλουγία, για οικονουμικούς λόγους. Κι για να μην του ξεχάσου. Ούλις οι γνέκις στου χουριό εχν του ίδιου πρόβλημα μι τς αντριτς. Θελτς η κακή ψυχολουγία, θελτς του κρύου, θελτς η κακί διατρουφί, δεν μπουρούμι να τς ικανοποιήσουμι. Γι αυτό πρόιδρι μη φκιάνς ικλογές του χειμώνα. Καμια γνέκα δεν θα μας ψηφίσι χειμώνα. Του καλουκαίρι κι να δούμι. Ισένα πρόιδρι, μι όλου του θάρους τς γνωριμίας μας βέβια, να ρουτήσου. Σι τσιγκλάι καθόλου η θκιάς; Ισίς ικί έχιτι κι ζιέστα. Φαντάζουμι ότι έβαλέτι πιτρέλιου για του χειμώνα. Πάντους, αμα σι τσιγκλάι μι χαντς τν ιφκιρία. Να μας βγάλτς ασπρουπρόσουπι. Τα προυβλίματα του κράτους ας πιριμέν κι λίγου. Δεν ακούς στν τηλιόρασι που λιεν, στα τηλιπιχνίδια, σι αυτές τς επιστιμονικές τς ικπουμπές, ότι του σεξ ίνι ιγία; Ίπα για ντιλιόρασι κι θυμίθκα να σι πω ότι στου χουριό έχουμι ικόνα τζιάμι. Ιγώ γλέπω κιρίως Σκάι. Αυτός ο Προτοσάλτες πουλί μι αρέζι. Λέι τα πράματα όπως ίνι. Κι η Τρέμι στου Μέγκα δεν λέου καλή ίνι. Αφτί μι αρέζι κι σαν γνέκα αλά δεν του λέου τ’ Λέγκου, γιατί ζλέβι.
Δεν σι κρίβου πρόιδρε ότι κάνου πουλί μιγάλι χαρά κι με τα ιβρουπαϊκά κανάλια που μας έβαλες. Τζιάμι τα πιάνουμι κι αυτά. Του μπι πι σι, του τουβου πέντι, του ντότσι βέλι. Μπουρί να μιν ξέρου ιβρουπαϊκά αλά πουλί μι αρέζι να τα βλέπου, κιρίους όταν κιμάτε η Λέγκου κι διεν γκρινιάζι. Ισθάνουμι τότι ιβρουπέους. Μι τιν ιφκιρία πρόιδρε να σι πω κι αφτό. Καλά έκανιες κι τν εκλισες τν ΕΡΤ. Αφτί ικί του παραξίλουσαν. Διεν φτάνι που έκαναν οτι ίθιλαν σαν να ίταν θκότς βιλαέτι η τηλιόραση, πρόβαλαν λέι κι τουν πουλιτισμό. Κάποιοι κιόλας ίχαν κι άποψι. Ιπιτρέπουντι στς μερες μας αυτά τα πράματα; Κι ιγώ νόμιζα ότι η τηλιόρασι ήταν λαϊκί πιριουσία. Άσι που ιπιβάριναν δραματικά κι τουν προυιπουλουγισμό τς χώρας. Πουλί καμάρουσα τουν Κιδίκουγλου όπος τς τα είπε. Όμως ιδώ έχου κι μία ένστασι. Γιατί τόσοι μήνες τα Ματ ίσαν σι αδράνια; Διεν έπριπι να μπούν μέσα και να τς σιλάβουν αυτί τς μάγκες απ τν πρώτι στιγμί; Κι μιτά, ίστιρα απού πέντι μίνις, μόνο μι μία χειρουπέδα ασφάλισαν τν ίσοδου; Δεν έπρεπε τλάχιστον να βάλν πέντι; Δεν ξέρς τι είνι αυτοί. Μπουρί να ξαναμπούν μέσα. Τέλους πάντουν. Τέλους καλό ούλα καλά π’ λέι κιου λαός. Τώρα πιριμένουμι πως κι πως να δούμι κι τ’ διμόσια τιλιόρασι. Αμα θέλτς να μι ακούσις, στου κιντρικό δελτίου να βάλτς τουν Προυκόπι μαζί μι του Διουνίσι κι διιφθιντί τουν Ιμίλιο τουν Λέτσιου. Αυτός ίνι έμπιρους κι έχι του νουτ κι θα μας βάζι κι κανένα σιξουαλικό έργου, αυτό μι του ίπι η Λέγκου να στου ζιτίσου, όμους άμα ανταμώσουμε να μην τς τουπίς ότι στου ίπα. Θα θιμόσι πουλί.
Στου σπίτι πρόιδρε όπος κι σι κατάλαβις μι τ’ Λέγκου τα πράματα ίνι πουλί δίσκουλα. Αυτή συνέχεια μι γκρινιάζι. Κι καπ’ μιταξί μας έχι κι δίκιου. Ιγώ όμους πρέπι σινιχός να μι μιλάω, γιατί θα τσακουθούμε. Στου καφινίου, αν κι έχι ζέστι, κι κι τα πράματα δεν ίνι καλίτιρα. Άσι που κι κάθι μέρα η ικουγινιακός προυιπουλουγισμός δεν αντέχι καφέ. Βρίσκουμι σι λέω σι αδιέξουδο. Κι διεν φτάνι αυτό. Πρέπι να δίνου κι ιξιγίσεις στς άλι. Ισί, μι λεν, μας έβαλις κι ψίφσαμι Νιέα Διμουκρατία. Άλλα μας έλιγις πριν κι τώρα γλέπς τι γίνετε. Κι εγώ τι να τς πω τώρα, η θέσιμ ίνι δίσκουλι. Τς ιπα προυικλουγικά ότι θα ανιβούν οι συντάξεις κι αυτές πεφτν βουλίδα κασιακάτ. Τς ίπα θα μιουθί η ανιργία κι αυτή ανηβένι βουλίδα κασιαπάν. Τς ίπα θα ρθί γιατρός στου χουριό κι η Άδουνις ξάι τα τέτιατ κι πλάι βιβλία. Πρόιδρε, η ζουήμ κι στου καφινίου κατάντσι μαρτίριου. Προυτιμό του κρίου κι τ’ γκρίνια τς Λέγκους. Κασιά πού να κάμου δεν ξέρου. Κάθι μέρα η ζουήμ ίνι ένας ιφιάλτς. Μι λεν. Πλάς ισί του σπίτις κι μιτά πας να του νικιάιζ από αυτόν που τσου πούλτσις; Ινουούν βέβια τα ικουσιουχτώ διμόσια κτίρια που πούλτσαμι τιλιφτέα. Τς λέου. Τι δλια έχι του κράτους να σιντιράι τα κτίρια; Τα σιντιράν οι ιδιουχτήτες κι του κράτους τα βρίσκι έτοιμα. Τι ίνι του κράτους, τς λέου, ιπιχιριματίας; Του κράτους ίνι για τουν πουλίτι. Κι στου κάτου-κάτου οι θκιές μας οι τράπιζις τα πηραν. Άρα θκάμας είνι πάλι. Κι δεν θέλτι να καταλάβιτι τς λεω ότι οι τράπιζις ίνι μουχλός ανάπτιξις, όπους σινέχια λέι κιου προυθυπουργός μας; Μι λεν δεν γλεπς ότι οι θκίς πούλτσαν ούλι τ’ χώρα στς ξένοι; Ότι δεν άφσαν τίπουτα όρθιου; Κι έδουσαν κι τς δρόμοι πισκέσι στουν Ντόντουλα, τουν ιθνικό μας ιβιργέτι, όχι, ιργουλάβου ίπαν. Τς λέου. Τι μασλάτια είνι αυτά που λιέτε; Δεν αντρεπισέστι λίγου; Προυδότς ίνι η κιβέρνισι; Ιδώ πρόιδρε δεν ξέρου τι να τς πω, αδινατό να τς απαντίσου πιριτέρου. Μι λεν δεν γλέπς ότι μι τα χαράτσια, μι τν ανιργία, μι τς σιντάξις και τς μισθοί που κόβν, κι μι τάλα παν να μας πάρν τα σπίτια, τα χουράφια κι τς πιριουσίες; Τς λέου. Έχν οι ιβρουπέι πιριουσίες; Οι πιρισότερι δεν έχν. Ισίς θέλτι να έχιτι πιριουσίις να ίστι κι ιβρουπέι; Έτσι δεν γίντι. Άμα θέλουμι πιριουσίις θα μας διοξν απ τν ιβρόπι κι ίστιρα θα βρουν ιφκιρία να ρθουν οι κουμουνιστές να μας βιάσν τς γνέκις κι να τς φάξν μιτά. Κι ίστιρα να μας παρν κι τα σπίτια κι τς πιριουσίες. Έτσι δηλαδή θέλτι; Ιμίς άμα ίμασταν ιντάξι έπριπι να τα παραδώσουμι ούλα στα αφιντικά, αυτοί έχν πιρισότιρου μιαλό απ’ τι ιμάς. Αυτοί μόνου ξερν να τα διαχειριστούν σουστά, για να έχουμι ανάπτυξι. Μόνου με τν ανάπτυξι θα σουθούμι, οπους σινιχώς λέι κι ο προυθυπουργός. Μι λεν ότι κι ισίς κλέβιτι. Ίδό ιξαγριόνουμι. Τι λέτι ρε, τς λέου, καθόλου δεν αντρέπιστι; Δεν βλέπιτι τουν προυθιπουργό πόσου αδίνατους ίνι; Μπουρί αυτός ου άνθρουπους να κλέβι; Δεν βλέπιτι τς θκίσας πως γίγκαν σαν γρούνια. Πρόιδρε μήπους πρέπι να διατάξ έριβνα; Πού τα βρίσκν αυτοί κι τρων τόσου πουλί; Ισί πρόιδρι γίγκις σκλέντζα κι ιπιδί ανυσιχώ θα σι ρουτήσου. Δεν έχς όριξι ή δεν έχς να φας; Ιφτιχώς σέμινι του χαμόγιλου. Μι λεν κάποιι πουνιρί στου καφινίου ότι πριν έβαζάμι καπνά, τέφλα κι άλλα παραδουσιακά προυιόντα κίχαμι κι δλιά, εβγαζάμι κι λιφτά. Τώρα αυτά μας τα σταμάτσι ούλα η ιβρουπαϊκί ένουσι. Τς λέου, λίγι σας πέφτι ρε η γιρμανική η ζάχαρι; Ίχαμι ιμίς πουτέ τέτοια ψιλί άσπρι ζάχαρι; Τς λέου, ότι του κάπνισμα βλάπτι σουβαρά τν ιγία. Δεν του ξέρτι δηλαδίς αυτό; Τι τουν θέλουμι τουν καπνό; Η ιβρουπαϊκή ένουσι για να μας προστατέψι του έκανι. Γι αυτό τουν φουρουλουγί ιψιλά κιόλας. Ξέρτι τι λιφτά μαζόνι η χώρα απ’ αυτή τ’ φουρουλουγία κι ούλα τα δίνι σι αυτούς που τς τα χρουστούμι για να ίμαστι ιντάξι στς ιπουχριόσις. Μέχρι κι Μιερκιλ μας λέι μπράβο αλα κι ή άλι η όμουρφη, η τσαχπίνα του Δντ, δεν θιμούμι πος τλεν. Ιμίς, τς λέου κι βάλτι του καλά στου μιαλό σας, εβαλάμι ιγιινά προυυιόντα. Μέντα, τσιάι, ρίγανι, λιβάντα. Ιμένα η Λέγκου κάθι μέρα μι πασαλίβι τν πλάτι μι λάδι απου λιβάντα. Ξέρτι πόσο μι ανακουφίζι; Έσπιράμι κι Γκότσι. Μπουρί να μην έχει μιγάλι παραγουγή αλλά ίνι πλούσιου σι βιταμίνις. Ιξαφανίζι κι τουν προυστάτι. Γιατί δεν τα λιέτε όλα αυτά, τς λέο;
Μι λεν ότι σε καλάει τάχα αυτός ο Τσόμσεν τς τρόικας -ιγώ τν εκτιμώ πουλί τν τρόικα, ινι νικουκιρέι οι άνθρουπι- κι συ πας τρέχοντας να τουν συναντίς κι δεν σι λέει ούτι κάτσι. Μι λέν ότι τάχα αυτός κάθιτε μι του πούρου στν πουλυθρόνα και συ όρθιους σούζα τν ακούς κι λες ούλου μάλιστα μι υπόκλισι κι βάζς κι του χέρι στν κλιά. Ιγώ τς λέου αποκλίιτι ι προυθυπουργός μας δεν ίνι ουσφυουκάμπτς. Μι λεν τάχα οτι όταν πήγις στ Γιρμανία ότι δεν σε συνάντσι η Μιέρκιλ -κι αυτή η γνέκα πουλί μαρέζι- κιότι σι ίδι ικί τάχα ένας γραματέας. Κισί ταχα ίπις ψέματα ότι τ’ συνάντσις. Τς ίπα ακούστι του καλά, η προυθυπουργός μας δεν ίνι ψεύτς, δεν ίνι κλέφτς , δεν ίνι ουσφυουκαμπτς, κι ό,τι λέι του φκιάνι, ικτός αν δεν συμφέρι τν πατρίδα. Προυέχι η πατρίδα. Αυτό να του βάλτι καλά στου μυαλό σας. Τς λέου καλά ρε δεν αντρέπιστι ούτι ένα θιτικό δεν βρίσκιτε στν κυβέρνησι; Τι έχιτι να πιτι για του ίντιρνιτ που θα μας στείλι τν άλι βδουμάδα ι προυθυπουργός; Η λόγους γι αυτόν ίνι δέσμιφσι. Κι μάλιστα τς λέου θα του στίλι σι ούλου του λαό κι όχι μόνου τς θκί μας τς ψιφουφόρι. Η Λέγκου στου σπίτι ιτίμασι χώρου για να του βάλουμι. Να ξέρτι αυτό δεν θέλι ούτι κρύου ούτι ζέστι, για να διατιριθί. Τς λέου ιμίς στου σπιτι θα τρώμι ίντιρνιτ μέρα παρά μέρα.
Πάντους πρόιδρε ήταν λάθους που έβαλάμι τς πασοκτζήδες στν κυβέρνησι. Τώρα ούλοι αυτοί του πέζν αθώες περιστερές κι κάμν κατά του Σίρζα. Σι λέν και κόμα αλάζν και τ’ σιγουριά τς ιβρουπαϊκής ένουσις έχν, κι προυουδευτικοί ίνι κι στα ρουσφέτια έχν ανοιχτό ουρίζουντα. Ούλι αυτοί πρόιδρε γίνγκαν Σίρζα. Η Γιουργάκις Σίρζα, αυτός έχι μέσο κι τσαμερικάνι, η Γκάγκαλος που ίνι σαν βόδι Σίρζα κι αυτός. Η Ρέπας, η Λουβέρδους, η Μπατζιλί, μέχρι κι η θκιάμας η Μαριέτα, ουρέα γνέκα κι αυτή, φλιρτάρι μι του Σίρζα. Κιου Αρσένις -αυτός που, όπους λεν οι πασουκτζήδις, αναμόρφουσι του ικπιδιφτικό σίστιμα- Σίρζα κι αυτός. Η Βινιζέλους ίνι ακόμα πασοκ; Σι ρουτώ. Πρέπι πρόιδρε να έχουμι τα μάτια μας δικατέσιρα. Πρέπι άμισα να προυβούμι σι διουρισμούς, να διουρίσουμι τα θκάμας πιδιά για να τα συγκρατίσουμι στου κόμα. Αυτόν του γιρμανό που ίνι αφιντικό στς τιλιφουνίις, στουν Ουτέ, δεν τουν ξέρι κανένας απ’ τν κιβέρνισιν να τουν παρακαλέσι να διουρίσι καμιά πινινταριά θκάμας πιδιά στουν Ουτέ; Κι τουν θκόμ τουν Γιώρι ινουίτε. Αλλιώς δεν μας βλέπου καλά προιδρε Ούτι του ιντιρνιτ π’ θα τς βάλουμι μας σώζι, ούτι τίπουτα άλο. Να ξέρς ότι κι η Ντόρα ίνι φίδι κουλουβό κι αυτή. Δεν στου σχουρνάι αυτό που έκανις τουν πατέρα τς κι τουν γκρέμσις απ’ τν κυβέρνηση. Μη νουμίζ ότι τγλίτουσις ιπιδίς έβαλις τουν Κυριάκου ιπουργό.
Κι για να αλάξουμι θέμα πρόιδρι, αρκιτά σι ζάλτσα κι μι τα εσωκοματικά, να ξέρς ότι ιπάρχι σουβαρό πρόβλημα διατρουφής για τουν πληθισμό. Πουλί ίν ικίνι που ψάχν για τρουφή στα σκουπίδια. Προυχτές ιγώ ι ίδιος προυσουπικά, μι τα ίδιαμ τα μάτια, ίδα έναν στου χουριο, απ’ τν πίνα να πέφτι γκλάρα καταή.
Μι ιπιτρέπς να σι ρουτήσου κι κάτι τηλιφτέο; Αυτοί μη τς τρανές κινούργις τζιπάρες, που δεν τς χουράι ούτι η δρόμους, τι δλιά φκιάν;
Τς ιπα στου καφινίου ότι σι γράφου ιπιστουλί κι σι αναλίου τν κατάστασι. Η Μχάλς η γίτουνας μι ίπι να μη στη στίλου παραδουσιακά. Να τ’ δώσου στου πιδί τ’ που σπουζάζι ιχθιουκαλιεργιτίς για να τν αναρτήσι στου φεσμπουκ κέτσι θα τν μπαρς αμέσους. Η τιχνουλουγία, μι λέι, σίμιρα ίνι πουλί μπρουστά. Τ’ λέου σίγουρα θα τν πάρι η προυθυπουργός που ίνι στν Αθήνα; Όχι μόνο η προυθυπουργός αλλά κι ούλη η κυβέρνησι κι ου Άδουνις που βρίσκιτι στου Καζακστάν για να τς φκιάξι σίστημα υγίας κι να τς πλίσι κι κάνα βιβλίου στουν ιλέυθιρου χρόνου π’ θα έχι. Ιγώ ινθουσιάστικα κι ρουτώ τουν Μχάλι τι πράμα είνι αυτό του αναρτήσι; Να, είναι κατι σαν κρέμασμα, μι λέει. Θα τν κριμάσι διλαδή του πιδί στου φέσμπουκ κι θα τν δί η προυθυπουργός αμέσους!
Προιδρε σι κούρασα αλλά ίχαμι κιρό να τα πούμε. Να σι πω τιλικά δίχους να θέλω να σι στηνουχουρήσω. Ιδώ η κόσμους ίνι ανάστατους. Φοβάμι πρόιδρε μην ξισκουθί η κόσμος. Φουβάμι μην σας αναρτήσι κι όχι στου φεσμπούκ αλά στν τρανίτηρι τν πλατία τς Αθήνας κι σένα κι ούλη τν κυβέρνησι. Κι ντάλα μισμέρι. Για ισχάτι προυδουσία όπως κάποιι λεν ιδώ στου καφινίου.
Τρίτι δόδικα Νουιμβρίου διο χιλιάδις δικατρία.
«Αλιθέρσης»

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Αύριο συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της χούντας και την παράδοση της εξουσίας από τη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Όπως κάθε χρόνο, θ’ ακούσουμε και φέτος τα γνωστά μηνύματα, που κόβουν και ράβουν το μήνυμα μιας αυθόρμητης εξέγερσης στα μέτρα της αστικής πολιτικής (ανάλογα με το «χρώμα» της κάθε κοινοβουλευτικής δύναμης), θ’ ακούσουμε «πρωταγωνιστές» εκείνης της εποχής να βροντούν τα παράσημά τους (πολλοί τα έχουν εξαργυρώσει δεόντως), θ’ ακούσουμε και «εναλλακτικές» και τάχαμου αιρετικές απόψεις. Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Απ’ όλα, εκτός από το ίδιο το πνεύμα εκείνης της εξέγερσης και μια ανάλυσή της που να μπορεί να οδηγήσει σε συμπεράσματα χρήσιμα για το σήμερα, μακριά από αγωνιστικούς βερμπαλισμούς και ανούσιες σπονδές.
Σε μια σύντομη αποτίμηση-επικαιροποίηση των διδαγμάτων του Πολυτεχνείου, θα στεκόμασταν σε δύο.
Πρώτο, στο πνεύμα της εξέγερσης, αυτό που θα ονομάζαμε ξεπέρασμα κάθε είδους φόβου. Ήταν χούντα, τα πολυβόλα κροτάλιζαν, τα κρατητήρια είχαν μεταβληθεί σε μακελειά, το επαγγελματικό μέλλον κρεμιόταν στο τσιγκέλι, όμως ο πόθος για την ελευθερία από τη μια και το πνεύμα της συλλογικότητας από την άλλη δημιούργησαν ένα γεγονός που θα στέκεται πάντα ψηλά στη νεοελληνική ιστορία. Πρόκειται γι’ αυτό που ονομάζουμε μαζικό ηρωισμό και διάθεση θυσίας, που διαλύει τα πολλά «εγώ» και δημιουργεί ένα μεγάλο «εμείς» (με όλες τις αντιφάσεις του), έτοιμο να πυρπολήσει και να πυρποληθεί για ένα μεγάλο σκοπό. Το έχουμε ανάγκη σήμερα αυτό το πνεύμα της θυσίας, αυτή την αποκοτιά που οδηγεί στο συλλογικό αγώνα. Κατανοούμε τα προβλήματα, τη θλίψη, την απογοήτευση, όμως ο καναπές δεν είναι λύση. Ας αναλογιστούμε πόσο απογητευμένη έπρεπε να νιώθει η νεολαία του ‘73, με τη χούντα να διανύει τον έκτο χρόνο, τον αστικό πολιτικό κόσμο απόντα, την Αριστερά της ΕΔΑ και των δύο ψευτο-ΚΚΕ ανίκανη για οτιδήποτε μεγάλο. Κι όμως, βρήκε το κουράγιο να εξεγερθεί, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Ας το κρατήσουμε αυτό ως δίδαγμα.
Δεύτερο, στα όρια που έθετε στην εξέγερση ο αυθόρμητος χαρακτήρας της. Δεν έφταιγε γι’ αυτό η νεολαία που εξεγέρθηκε. Έφταιγαν εκείνοι που παρίσταναν τη φυσική ηγεσία κάθε εξεγερτικού κινήματος. Οι εξεγέρσεις δε γίνονται κατά παραγγελία. Ωριμάζουν μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι οργανωμένες πρωτοπορίες είναι αυτές που μπορούν να τις μπολιάσουν με επαναστατικές ιδέες, να τις βοηθήσουν να συγκροτηθούν πολιτικά και οργανωτικά, να αναπτύξουν τη δυναμική τους, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις νίκης. Όλ’ αυτά έλειπαν από την εξέγερση του Νοέμβρη του ‘73, γιατί η οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία είχε προ πολλού διαβεί τον αστικό Ρουβίκωνα.
Οι εξεγέρσεις του παρελθόντος γίνονται πηγή διδαγμάτων μόνο όταν το κοινωνικό κίνημα –χωρίς να μηδενίζει τίποτα– γίνεται αμείλικτα αυτοκριτικό με τις καθυστερήσεις του και γενικεύει θεωρητικά την πείρα του έτσι που να μπορεί να οδηγεί τη δράση του σε ανώτερο επίπεδο. Έτσι τιμάμε το Νοέμβρη του ‘73.
εφημερίδα «Κόντρα»

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Η ταξική κοινωνία μας που ήταν ουσιαστικά μη κατοικήσιμη, τώρα έχει γίνει οφθαλμοφανώς μη κατοικήσιμη. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, πρέπει να παραιτηθεί από το να καταλάβει κι όλα τα υπόλοιπα
Gianfranco Sanguinetti – “Del terrorismo e dello stato”

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς να΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Επιτέλους είδαμε γραμμένο ξεκάθαρα και με σαφήνεια αυτό που μάλλιασαν οι πένες μας να γράφομε! Από τη διακήρυξη του συνεργατικού βιβλιοπωλείου-καφέ «Ακυβέρνητες πολιτείες» που άνοιξε εις τη συμβασιλεύουσα, αντιγράφομε: «Δεν προωθούμε τον εθελοντισμό που συνιστά απλήρωτη εργασία. Εμείς δεν έχουμε αυτή την “πολυτέλεια”, ανήκουμε στην εργατική τάξη και προσπαθούμε να δίνουμε απάντηση στα ζητήματα εργασίας και επιβίωσης».
Είδαμε γραμμένο και κάτι άλλο, τη φορά αυτή εις παραπολιτικές στήλες εφημερίδων. Το μεταφέρομε δια την υμετέρα διασκέδαση, της οποίας τυγχάνομε πάροχοι: «Ένα σαρδάμ του Αλέξη Τσίπρα προκάλεσε ειρωνικά χαμόγελα στα κυβερνητικά έδρανα. Αναφερόμενος στα υπό κατασκευή υποβρύχια του Πολεμικού Ναυτικού, ο πρόεδρος του ΣυΡιζΑ έκανε λόγο για “τέσσερα ετοιμοπαράδοτα υπουργεία”. Αμέσως ο βουλευτής της Ν.Δ. Ηλίας Βλαχογιάννης αναφώνησε “θα περιμένετε πολύ ακόμη, θα αργήσουν”, ενώ η Κατερίνα Παπακώστα είπε “τα έχετε βλέπω στο μυαλό σας”…». Δεν χρειάζεται να προστεθεί κάτι παρ’ ημών, ε;
Συνεχίζομε στο αυτό πλαίσιο της ενημερώσεως του φιλοχρήστου κοινού και κυνού μας (ατυχώς έχομε και τέτοιο, άπαντες πλέον…). Μαύρη ανησυχία κυρίευσε τον γράφοντα εις το άκουσμα της εγχειρίσεως εις την οποία υπεβλήθη ο Poul Mathias Thomsen. Με χρόνιο πρόβλημα εις την μέση (φήμες ομιλούσες δια βλαβερές επιπτώσεις του μακροχρονίου σκυψίματος ελέγχονται ως ανακριβείς), ο εισπρακτικός ιέραξ χάνει την προσεχή επίσκεψη (3 Νοεμβρίου, no εμβρύου) της τρόικα εις την αιμοδότρια Μπανανία…
Μα είναι δυνατόν να εμπορεύονται κάποιοι παιδιά; Είναι δυνατόν να εμπορεύονται τα πάντα (και τα κοάλα και τους ανθρώπους) εις το πλαίσιο του υπέρλαμπρου και ανθρωποκεντρικού πολιτισμού που έχει εγκαθιδρύσει και προωθήσει ο πανάγιος καπιταλισμός; Είναι δυνατό να συμβαίνουν τέτοια πράγματα εις τον καιρό της «καλυτέρας δημοκρατίας» που είχαμε ποτέ; Oh mon dieu, πόσα ερωτήματα και πόσα κορμιά πεσμένα από τα σύννεφα…
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς
μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα
σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός.
Άγγελος Σικελιανός – «Γιατί βαθιά μου δόξασα»

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Κοιτάζουμε αλλήθωρα την ύπαρξη μέσα από χοντρά πέπλα προσωπικής και κοινωνικής άγνοιας, σκεπασμένα από ακόμη πιο αδιαφανή στρώματα παραπληροφόρησης, που τόσο ευγενικά μας παρέχουν το κράτος, η εκκλησία και οι μεγάλες επιχειρήσεις (που συχνά είναι ένα και το αυτό). Τα βαθιά προβλήματα χρειάζονται ριζοσπαστικές λύσεις και οι συμβατικοί πολιτικοί είναι πολύ χοντροκέφαλοι για να τις συλλάβουν και πολύ μικρόψυχοι για να τις εφαρμόσουν.
Tom Robins – «Αγριόπαπιες πετούν ανάστροφα»

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Ο σφετεριστής της εξουσίας είναι αφέντης μόνο για όσο διάστημα είναι ισχυρότερος και μόλις γίνει δυνατό να εκδιωχθεί δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί για τη βία. Η εξέγερση είναι το ίδιο νόμιμη. Η βία και μόνο τον στήριζε, η βία και μόνο τον ανατρέπει.
Jean Jacques Rousseau

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Τι καθάρματα που είναι αυτοί οι έντιμοι άνθρωποι!
Emil Zola

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Η πολιτική εξουσία εκδηλώνεται μόνο σ’ έναν τύπο σχέσης, που συνοψίζεται τελικά σε μια σχέση καταναγκασμού. Η αλήθεια και το είναι της εξουσίας συνίστανται στη βία και δεν μπορείς να συλλάβεις την εξουσία χωρίς το κατηγόρημά της, τη βία.
Pierre Clastres – «Η κοινωνία ενάντια στο κράτος»

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς ν΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Διήλθαμε άλλο ένα διασκεδαστικό δια τους ιθαγενείς χρονικό διάστημα, όπου καθείς είχε δι’ άλλη μια φορά την ευκαιρία να ειπεί και να γράψει το μακρύ και το κοντό του (συνήθως συνδυασμό αμφοτέρων, μακρύ εις έκταση και κοντό εις ουσία) περί την πολιτική. Αφορμή η μαύρη νύχτα που επέφερε μία χρυσή αυγή. Το αστείο είναι ότι αν ερωτήσει κάποιος κάτι περισσότερο όλους αυτούς τους διατυμπανίζοντες απόψεις, θα λάβει εν κατακλείδι την εξόχως επιστημονική, πολιτική, εμβριθή και «ψαγμένη» απάντηση «έλα μωρέ μαλάκα τώρα, δεν ασχολούμαι με την πολιτική»! Την ίδια απάντηση που ελάμβανε δεκαετίες τώρα, αυτή που μοιραία φέρνει τις μαύρες νύκτες που αναπόδραστα ακολουθούν τις χρυσές αυγές…
Ακόμη αναμένομε να μάθομε πού έβρισκε τον «Ριζοσπάστη» στη δεκαετία του ‘60 η μήτηρ του «Καιάδα», όταν την έστελνε προς τούτο ο πατέρας της. Βέβαια, είναι γνωστή η ροπή ενίων μουσικών προς τα ναρκωτικά (ενίοτε και τα σκληρά), αλλά δεν φανταζόμασταν την έκτασή της.
Ημείς οι πληροφοριακώς βομβαρδισμένοι πλην ανυποψίαστοι ιθαγενείς, πέσαμε σωρηδόν παρά των νεφών δι’ άλλη μία φορά, μαθαίνοντας από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα ότι το τηλέφωνό του παρακολουθείται! Oh mon dieu! Ευτυχώς που μας συνέφερε η κομμώτρια της γειτονιάς, λέγοντας ότι παρακολουθείται και το δικό της τηλέφωνο, καθώς και αρκετών πελατισσών της.
Αφιερωμένο εις τα 521 έτη από την ανακάλυψη (12.10.1492) της Αμερικής: «Το 1492 οι αυτόχθονες ανακάλυψαν ότι ήταν Ινδιάνοι, ανακάλυψαν ότι ζούσαν στην Αμερική, ανακάλυψαν ότι ήταν γυμνοί, ανακάλυψαν ότι υπήρχε αμαρτία, ανακάλυψαν ότι όφειλαν υπακοή σε ένα βασιλιά και μια βασίλισσα ενός άλλου κόσμου και σε ένα θεό ενός άλλου ουρανού κι ότι εκείνος ο θεός είχε επινοήσει την ενοχή και τα ρούχα και διέταζε να καεί ζωντανός όποιος λάτρευε τον ήλιο, το φεγγάρι, τη γη και τη βροχή που την ποτίζει» (Eduardo Galeano).
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Το πυκνό σκοτάδι της ιστορίας

Μπορούμε να καταχωνιάσουμε πολλά δράματα μέσα στο αρχαϊκό πεδίο δράσης της ιστορίας. Πολλά κορμιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Αρκετό πόνο βουβό, που ο χειρουργός ιστορικός θα τον μετασχηματίσει σκληρά και ωμά στο ψυχολογικό βάθρο που έστησαν οι νικητές.
Απ’ τη μία η φευγαλέα επισκόπηση των γεγονότων κι απ’ την άλλη η ταξική παραμορφωμένη κυριαρχία. Οι ιμπεριαλιστές διδάσκουν την πειθαρχία ως το μεδούλι. Εικονίζουν μια σπαρακτική αφήγηση και την προβάλουν πάνω στη λάμψη των εκρήξεων. Οι μορφολογικές ομοιότητες κάθε πολέμου σκοντάφτουν πάνω στον οραματισμό του θανάτου. Ο θάνατος γίνεται κατασκευή και φωτίζει εκτυφλωτικά το βλέμμα των μαζών. Γίνεται ο σιτιστής του οικονομικού διακανονισμού των ψυχών. Γίνεται η ασφαλέστερη δικαίωση κάθε φονταμενταλισμού. Το τέλος κάθε παρακμής και η αρχή μιας νέας.
Οι ιστορικοί είναι οι χειροτέχνες που συρράπτουν τα γεγονότα. Που προσεχτικά χαράσσουν στην καρδιά των πραγμάτων την νέα μεγάλη αφήγηση που χρειάζεται το κεφάλαιο για να διαιωνίσει την κυριαρχία του. Εδώ παίζονται οι ζαριές που ξυπνούν όλους τους υπαρξιακούς τρόμους. Εδώ ο φόβος γίνεται εργαλείο. Ένα μάτσο πολύχρωμες βέργες που τιμωρούν.
Απ’ τις πολιτικές δολοφονίες μέχρι τα εγκλήματα τιμής και τις ληστείες τραπεζών υπάρχει μια βαθιά αλληλουχία συστημικών συμφερόντων. Ακόμα κι αυτή η πράξη που φέρεται εναντίον του συστήματος μέσω ατομικών δράσεων, είναι απόλυτα εναρμονισμένη με το ιδεολόγημα της εξουσίας περί βίας. Διότι κάθε μορφή βίας εκπορεύεται απ’ την εξουσία που διαχειρίζεται την εργατική δύναμη.
Κάθε τέτοια πράξη και κάθε τέτοια μεταβολή έρχεται να προλάβει το μεγάλο κακό που μπορεί να πάθει το σύστημα. Και το κακό αυτό είναι το ξεχαρβάλωμά του απ τις μάζες. Κάνω ένα μικρότερο έγκλημα ως αντιπερισπασμό για να κρύψω το μεγάλο. Διαθέτω ένα στρατό από αναλυτές και χειραγωγούς της κοινής γνώμης. Διαθέτω αστυνομία, παπάδες, δασκάλους. Ένα σπουδαίο σύμπλεγμα μηχανισμών και μια στρατιά υπαλλήλων που είναι αγορασμένοι δια παντός έχοντας ως καθήκον να φρενάρουν τα μαζικά κινήματα ανυπακοής.
Η μεγαλύτερη τρομοκρατική πράξη της ιστορίας ήταν πάντα η ανυπακοή των μαζών. Η αποχή από την εργασία. Οι πολιτικές απεργίες. Η τέχνη της ανατροπής που δε χάιδευε τ’ αυτιά του κυρίαρχου στρατηλάτη συνειδήσεων. Αυτό φοβούνται οι χορηγοί των μαντριών που λέγονται ακαδημίες και επιδοτούν αδρά ιστορικούς-κατασκευαστές συλλογικών μύθων. Ο πλούσιος θα κάνει τα πάντα για να μη χάσει τον πλούτο του. Και ο πλούτος των πλουσίων είναι η αποβλάκωση των μαζών. Γιατί μόνο οι αποβλακωμένες μάζες μπορούν να οδηγηθούν στα πεδία των μαχών, στα εργοστάσια, στα διαμερίσματα κλουβιά, στα καταγώγια μιας εκπαίδευσης που με αριστουργηματικό τρόπο διαχέει την κυρίαρχη ιδεολογία στους υποτελείς.
Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα που προσπαθεί να κερδίσει ο τιμονιέρης της καπιταλιστικής προόδου. Πως θα μπορεί να διατηρεί το πυκνό σκοτάδι της ιστορίας πάνω απ’ τα κατώφλια των φτωχών και πως θα διαχειρίζεται τις ζωές των ανθρώπων έχοντας κάθε φορά το μέγιστο κέρδος.
Αντώνης Αντωνάκος

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Η οργή των Ιταλών που ματαίωσε την κήδευση του ναζί δημίου Έριχ Πρίμπκε, είναι διδακτική από πολλές απόψεις. Κυρίως ως απάντηση εκείνων που επικαλούνται το βιβλικό «ο τεθνεώς δεδικαίωται» και απαιτούν σεβασμό στο νεκρό, ακόμα κι αν ο νεκρός υπήρξε ένα κάθαρμα. Και σε κείνους τους δήθεν αριστερούς που αποχαιρετούν διάφορα πολιτικά καθάρματα στη βουλή, χρησιμοποιώντας την πιο ήπια γλώσσα, μη τυχόν και κατηγορηθούν για προσβολή νεκρού. Καμιά προσβολή δεν είναι πιο ισχυρή από τα εγκλήματα κατά του λαού.
εφημερίδα «Κόντρα»

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Υπάρχει μόνο ένα συναίσθημα πιο δυνατό από τον έρωτα με την ελευθερία. Είναι το μίσος γι’ αυτούς που μου τη στερούν.
Che Guevara

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς μθ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ως ποίμνιο αιγοπροβάτων που ανάλογα με το παρά του τσοπάνου πρόσταγμα ροβολά ένθεν κακείθεν, εξουσιασταί, παρατρεχάμενοι, υπηρέται, τσιράκια, αθώος λαός, κάθε «πικραμένος» και μη, απαξάπαντες τρέχουν τώρα καταπάνω στη Χ.Α. Χα χα χα.
«Αγάπη μου τους ξεφτίλισες» η άνασσα σύζυγος, σαλπίσματα η μοσχαναθρεμμένη πριγκίπισσα θυγάτηρ και η «αριστερά» (όπως βγαίνομε) να παρακολουθεί… Αυτό της το αναγνωρίζουμε: δεν χάνει και δεν αφήνει τίποτε ασχολίαστο (asshole ή άστο). Αλλά μέχρις εκεί, με τον Αλέξη Τσίπρα μάλιστα να βλέπει τις εξελίξεις ως «μια ευκαιρία εκδημοκρατισμού της ελληνικής αστυνομίας». Είπαμε, το ίδιο ποτήρι μπορεί να είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Ανάλογα με το πόθεν το βλέπεις και –κυρίως- τι πίνεις…
Οφείλομε να επισημάνομε κάτι που μάλλον διέλαθε της προσοχής του ποιμνίου: «Τους ξέρω καλά προσωπικά. Τους γνώρισα σε ανύποπτες περιόδους, όταν δεν μιλούσε κανείς για αυτούς» έφα Μιχάλης Χρυσοχοΐδης! Τα συμπεράσματα (seem per άσματα) δικά σας…
Δια το πέρας, ένας παραδοσιακός φορέας γέλωτος, ικανός να εκνευρίσει ακόμη και τρόφιμο εντατικής εις βαριά καταστολή. Ο γνωστός Γρηγόρης Ψαριανός, δια του οποίου έχομε γεμίσει –όχι μόνο και όχι μ’ όνο εμείς φυσικά- σελίδες φαιδρών ρεπορτάζ και παραπολιτικών στηλών, ξανακτύπησε. Όχι μόνο συμψηφίζοντας τη δράση αριστεράς και νεοναζιστικής συμμορίας και αναπαραγάγοντας τη θεωρία των δύο άκρων, αλλά παρουσιάζοντας και ως αδικημένους τους Χρυσαυγίτες! Με μεταμοντέρνες ειρωνείες και δηλώνοντας ευθέως ότι η αριστερά έχει προνομιακή αντιμετώπιση σε σχέση με τη Χρυσή Αυγή! Απολαύστε (τι βίτσιο τέτοια απόλαυση!): «Αν πάρω εγώ ένα ρόπαλο και σου ανοίξω το κεφάλι και είμαι αριστερός είναι Ο.Κ. Επειδή είμαι αριστερός μπορώ να τα σπάσω όλα και σηκωθώ να φύγω, είμαι δικαίως αγανακτισμένος και αυτό είναι επαναστατικό. Αν είμαι Χρυσαυγίτης α πα πα πα, οι Χρυσαυγίτες! Με τα ρόπαλα και τα στειλιάρια! Αυτό είναι αριστερά;».
Έλα moon εις τον τόπο σου!
"Φιλμ Νουάρ" - Θεσσαλονίκη