Παρακολουθούν βουλευτές και δημοσιογράφους

Ένας δημοσιογράφος λαμβάνει κλήση στο κινητό από έναν βουλευτή, όμως αντί ν’ ακούσει τον βουλευτή να του μιλάει, τον ακούει να μιλάει ανέμελος στην παρέα του, χωρίς να έχει ιδέα ότι ο δημοσιογράφος τον ακούει ακουσίως, αλλά κάποιοι άλλοι τον ακούνε εκουσίως! Τα «αφανή» κέντρα που παρακολουθούν και τον δημοσιογράφο και τον βουλευτή έμπλεξαν τις γραμμές τους!

Αν νομίζετε ότι πρόκειται για προσχέδιο σεναρίου αστυνομικής ταινίας, κάνετε λάθος. Πρόκειται για αληθινό περιστατικό, που συνέβη στην Ελλάδα του 2014, στην «καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ», σαράντα χρόνια μετά την πτώση της χούντας.

Στις 9:15 το βράδυ του Σαββάτου 12 Ιούλη, ο Γεράσιμος Λιόντος, συντάκτης της «Κόντρας», δέχτηκε μια κλήση στο κινητό του τηλέφωνο από το κινητό του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Στρατούλη. Όταν απάντησε, δεν άκουσε τον Στρατούλη να του μιλά, αλλά άκουσε τον βουλευτή να συζητά φιλικά με κάποια παρέα. Φώναξε, ξαναφώναξε, πλην όμως ο Δ. Στρατούλης δεν απαντούσε, γιατί προφανώς δεν ήταν αυτός που κάλεσε τον Γ. Λιόντο. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε με την παρέα του και ο Γ. Λιόντος άκουγε πεντακάθαρα τη συνομιλία τους! Άφησε ανοιχτό το τηλέφωνό του για περίπου τριάμισι λεπτά και μετά έκλεισε, καταλαβαίνοντας ότι «κάτι τρέχει».

Αμέσως επικοινώνησε με τον Δ. Στρατούλη, τον ενημέρωσε ότι δέχτηκε κλήση από το κινητό του και του ανέφερε τι συζητούσε με την παρέα του, για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι είχε ακούσει την παρεΐστικη κουβέντα. Ο Δ. Στρατούλης ήλεγξε το κινητό του και διαπίστωσε ότι δεν είχε γίνει κάποια κατά λάθος κλήση στο κινητό του Γ. Λιόντου. Δεν εμφανιζόταν εξερχόμενη κλήση προς το συγκεκριμένο κινητό!

Τα πράγματα είναι προφανή. Οι «γνωστοί-άγνωστοι» παρακολουθούν και τα δύο κινητά. Για τον σύντροφό μας δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι παρακολουθείται. Είναι γνωστή η ιστορία του, έχει δημόσια δράση και ως δημοσιογράφος της «Κόντρας» και ως αγωνιστής του επαναστατικού κινήματος και δεν είμαστε αφελείς να πιστέψουμε ότι και αυτός και άλλοι σύντροφοί μας δεν παρακολουθούνται.

Αποκαλύφτηκε, όμως, ότι παρακολουθούν και τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν παρακολουθούν μόνο τις εξερχόμενες και εισερχόμενες κλήσεις του κινητού του, αλλά χρησιμοποιούν το κινητό του και ως μέσο υποκλοπής και καταγραφής των συνομιλιών του. Ως κοριό! Υποκλέπτουν και καταγράφουν την πολιτική του δράση, αλλά και τις προσωπικές του στιγμές!

Πώς έγινε το μπέρδεμα και διοχέτευσαν μια τέτοια υποκλοπή στο κινητό του δημοσιογράφου της «Κόντρας» δεν το γνωρίζουμε. Το βέβαιο είναι πως ο Γ. Λιόντος και ο Δ. Στρατούλης έχουν ο ένας τον αριθμό του άλλου και έχουν επικοινωνήσει αρκετές φορές, στο πλαίσιο της επικοινωνίας που έχει ένας δημοσιογράφος με πολιτικά πρόσωπα.

Περιμέναμε μερικές μέρες, αφήνοντας στον Δ. Στρατούλη και τον ΣΥΡΙΖΑ το χρόνο να διερευνήσει την υπόθεση και να την καταγγείλουν. Επειδή δεν έχουν την πρόθεση να κάνουν τίποτα, μολονότι επιβεβαιώνονται οι καταγγελίες τους ότι τους παρακολουθούν, κάνουμε εμείς την αποκάλυψη του περιστατικού.

Ανάλογο περιστατικό είχε συμβεί και στο παρελθόν, όταν ο Γ. Λιόντος τηλεφώνησε από το σπίτι του στην «Κόντρα» κι αντί να βγει κάποιος από την εφημερίδα, βρέθηκε να ακούει τηλεφωνική συνομιλία ανάμεσα στις τότε βουλευτίνες του ΣΥΝ Στέλλα Αλφιέρη και Νίτσα Λουλέ. Και τότε ενημερώσαμε τις δύο βουλευτίνες (για να μην έχουν καμιά αμφιβολία, τους είπαμε και τι ακριβώς συζητούσαν) και τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος Φ. Κουβέλη, που δεσμεύτηκε να ερευνήσει το θέμα. Δεν προχώρησαν σε καμιά καταγγελία, για να μην τα χαλάσουν με την τότε κυβέρνηση.

Περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει τώρα, μετά την αποκάλυψή μας, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πριν λίγο καιρό κατήγγειλε ότι παρακολουθούνται τα τηλέφωνα των ηγετικών του στελεχών. Ποια υπηρεσία «βισμάτωσε» τα τηλέφωνα, αν είναι η ΕΥΠ, η αμερικάνικη CIA ή η γερμανική BND (η οποία αποδεδειγμένα κάνει παρακολουθήσεις και υποκλοπές στην Ελλάδα, όπως έχει γραφτεί και σε αστικά έντυπα – «Νέα», «Crash»), μας είναι αδιάφορο. Σημασία έχει ότι έχουν ξεσαλώσει τόσο πολύ που παρακολουθούν ακόμη και τα στελέχη της αστικής αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Για τους επαναστάτες το δίδαγμα είναι αυτονόητο: μην συζητάτε από το τηλέφωνο πράγματα που δε θέλετε να μαθευτούν. Αν θέλετε να κάνετε οποιαδήποτε συζήτηση και να μην σας ακούνε, απομακρύνετε κάθε κινητό από το χώρο της συζήτησης.

εφημερίδα "Κόντρα"

Nihil facimus sed id bene facimus

(δεν κάναμε τίποτε, αλλά το κάναμε ωραία).

Πάπας Ευγένιος Δ΄

Συμπληρώνεις μηχανογραφικό; Αποφασίζεις τι θα δηλώσεις με βάση το αν θα βρεις δουλειά; Σκέφτεσαι να δηλώσεις αστυνομικές ή στρατιωτικές σχολές; - Για μας δεν είναι όλες οι δουλειές ίδιες. Κάποιες δουλειές είναι ντροπή!»: Έβγαλες το Λύκειο ή το ΕΠΑΛ ακούγοντας συγκεκριμένες λέξεις: οικονομική κρίση, ανεργία, φόροι, χαράτσια, οικονομικά προβλήματα. Την ώρα που καλείσαι να επιλέξεις τι σχολή θα δηλώσεις και ποιο επάγγελμα θα ακολουθήσεις σου έρχονται στο μυαλό όλα αυτά (σίγουρα θα υπάρχει κόσμος στο οικείο περιβάλλον σου που θα στα υπενθυμίζει) και σκέφτεσαι ότι οι μόνες σχολές που έχουν σίγουρη επαγγελματική απορρόφηση και όπου τουλάχιστον θα έχεις ένα σίγουρο μισθό είναι οι στρατιωτικές και οι αστυνομικές. Και μπορεί φέτος η Σχολή Αστυνομικών να μην είναι φέτος προσβάσιμη μέσω Πανελληνίων, οι σχολές Αστυφυλάκων και οι Στρατιωτικές, όμως, είναι. Όμως, όσο και αν επιμένουν γονείς, συγγενείς και τηλεόραση, δεν ισχύει το : «Έλα μωρέ, μια δουλειά σαν όλες τις άλλες είναι». Δεν είναι ούτε δουλειά ούτε σχολή σαν όλες τις άλλες. Καταρχάς, η εκπαίδευση είναι πολύ σκληρή και δύσκολη, όπου τίθεσαι υπό στρατιωτική επιτήρηση, είσαι εσώκλειστος στην εκάστοτε σχολή, δεν έχεις έξοδο καθημερινά και έχεις να υπερβείς διάφορα γυμνάσια. Πολύς κόσμος από όσους εισέρχονται κάθε χρόνο, τα παρατάει σχετικά γρήγορα, ενώ δεν είναι λίγες και οι αυτοκτονίες λόγω ψυχολογικής πίεσης ακόμη και των μόνιμων στελεχών.

Αν παρ’ όλα αυτά, συνεχίζεις να θέλεις να εισέλθεις σε κάποια από αυτές τις σχολές, αναλογίσου το τι θα ακολουθήσει αφού ολοκληρώσεις τις σπουδές σου. Δεν θα κάνεις μια δουλειά σαν όλες τις άλλες. Ούτε θα παίζεις στο CSI ή σε κάποια άλλη αστυνομική σειρά. Επίσης, ανεξάρτητα με ό,τι ακούγεται ούτε αξιοπρεπής μισθός υπάρχει για όσα καλείσαι να κάνεις (ξεκινάς από τα 700 ευρώ περίπου, με τα οποία θα πρέπει να μείνεις σε κάποια επαρχιακή πόλη, μακριά από το σπίτι σου) και  μετακινείσαι συνέχεια ανά την Ελλάδα, -εάν δεν έχεις κομματικό ή εκκλησιαστικό βύσμα- κάτι που δημιουργεί προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα.

Πώς θα σου φαινόταν η δουλειά σου να ήταν:

Ø  να είσαι αυτός που θα καλείται να υπερασπιστεί ένα σύστημα που το οποίο διαλύει τα πάντα στη χώρα και να πρέπει να είσαι αυτός που θα πολεμήσει τους απεργούς εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους φοιτητές;

Ø  να βοηθάς τον εκάστοτε υπουργό της ακροδεξιάς κυβέρνησης στο θεάρεστο έργο του, κατατρέχοντας αυτούς που έχει βάλει στο μάτι την εκάστοτε περίοδο, είτε πρόκειται για τους μετανάστες, είτε για τις οροθετικές γυναίκες;

Ø  να είσαι αυτός που θα κάνεις ασκήσεις καταστολής πλήθους, δηλαδή ασκήσεις για το πώς να αντιμετωπίζεις τους διαδηλωτές στις πορείες;

Ø  να είσαι αυτός που θα φυλάει τους έγκλειστους στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών;

Ø  να γρονθοκοπείς και να συλλαμβάνεις νέους και ηλικιωμένους ανθρώπους που αντιστέκονται στο να καταστραφούν τα χωριά τους και στο να μολύνονται τόσο οι ίδιοι όσο και τα παιδιά τους από τις εκάστοτε περιβαλλοντικές καταστροφές στην Κρήτη, στον Ωρωπό ή στη Χαλκιδική;

Ø  να είσαι αυτός που θα αφήνει τη Χρυσή Αυγή να αλωνίζει και θα επιτίθεσαι σε όποιον της αντιστέκεται με παράνομες συλλήψεις, με εκκενώσεις πολιτικών χώρων όπως η Βίλα Αμαλίας ή ακόμη και με βασανιστήρια;

Ø  να είσαι σε ένα σώμα, στο οποίο οι συνάδελφοί σου θα δηλώνουν περήφανα «Βεβαίως και είμαστε φασίστες»;

Ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό, το φασισμό και τη ξενοφοβία, ενάντια σε όλους αυτούς που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι όλα αυτά «είναι φυσιολογικά» εμείς να απαντήσουμε: δεν υπακούμε! Κανένας νέο σε στρατό και αστυνομία – κανένας μισθοφόρος του αστικού συστήματος εξουσίας, Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, εφοπλιστών, τραπεζιτών, εργολάβων, καναλαρχών.

Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση

κλικ για μεγέθυνση

Κι όταν νικιούνται αυτοί που ενάντια στην αδικία παλεύουν, πάλι δεν έχει η αδικία δίκιο! Η ήττα μας δεν αποδείχνει τίποτ’ άλλο, πέρα απ’ το ό,τι παραείμαστε λίγοι όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια στην προστυχιά. Και περιμένουμε απ’ τους θεατές, τουλάχιστον να ντρέπονται!

Bertolt Brecht

Μη γίνεις μπάτσος, μήτε ασφαλίτης, μη δηλώσεις αστυνομικές σχολές!

Ανοιχτή επιστολή στα παιδιά που μεγάλωσα και τώρα έδωσαν πανελλήνιες εξετάσεις: Μη γίνεις μπάτσος, μήτε ασφαλίτης, μη δηλώσεις αστυνομικές σχολές!

Γνώρισα και μεγάλωσα περισσότερα από χίλια παιδιά στα 30 χρόνια που δούλεψα στους παιδικούς σταθμούς. Είδα παιδιά που ήταν υπέροχα μικρά, να είναι μεγαλώνοντας απέναντί μας στις διαδηλώσεις οπλισμένα σαν αστακοί και θύμωσα. Είδα παιδιά να είναι απεργοί, διαδηλωτές και τα καμάρωσα. Είδα ασφαλίτη, πατέρα παιδιών που μεγάλωνα, να παριστάνει στη πορεία τον διαδηλωτή. Δεν πρόλαβα να πλησιάσω και εξαφανίστηκε, πήγε στους άλλους που δεν τον ήξεραν.

Ξέρω ότι στο σχολείο, στη γειτονιά, στο φροντιστήριο, ιδιαίτερα στις λαϊκές γειτονιές, σας παρουσιάζουν τις αστυνομικές σχολές σαν πανάκεια. Το κράτος για να δελεάσει και να προσελκύσει κόσμο, έχει τις σχολές χωρίς έξοδα διαμονής, τροφής και βιβλίων για την οικογένεια, με αμοιβή ακόμη και για τη διάρκεια των «σπουδών». Από την άλλη προβάλλουν την πάταξη του εγκλήματος σαν αντικείμενο δουλειάς, γιατί ποντάρουν στην ευαισθησία σου. Προσπαθούν να διαμορφώσουν, από την ηλικία των 15-16 χρόνων, παιδιά που θα έχουν «όνειρο» να γίνουν αστυνομικοί.

Τι παίρνει το κράτος όμως για αντάλλαγμα; Παίρνει παιδιά και τα μεταμορφώνει σε αδίστακτους αστυνομικούς. Τους κάνει Ματατζήδες που χτυπούν με σιδερογροθιές στο κεφάλι αυτούς που σηκώνουν κεφάλι, τους κάνει ασφαλίτες που χώνονται μεταμορφωμένοι, συνήθως με ατημέλητο ντύσιμο και μακριά μαλλιά, να παρακολουθούν αγωνιστές που δίνουν τον αγώνα για την ζωή, τους παραμορφώνει σε υπάνθρωπους που δεν λογαριάζουν τίποτε. Τους κάνει εκτελεστές της κρατικής τρομοκρατίας και τους αποκαλεί αντιτρομοκρατική. Η εφαρμογή της βαρβαρότητας στο λαό είναι η δουλειά τους. Η καταστολή είναι η δουλειά τους.

Τους βλέπετε στις συγκεντρώσεις να σέρνουν αγωνιστές, να χτυπούν κλωτσιές, να σπρώχνουν με τις ασπίδες τους, να ανοίγουν κεφάλια με τα γκλομπς, να ρίχνουν χημικά στο πρόσωπο, να προστατεύουν πρόσωπα του υπόκοσμου, ή κατ’ εξακολούθηση εγκληματίες, να προστατεύουν κατηγορούμενους τύπου Παπαγεωργόπουλου ή χρυσής αυγής ακόμη και από τις κάμερες, να τους επιτρέπουν να σκεπάζουν τις χειροπέδες για να μη διασυρθούν, αλλά, να τραβούν από τα ρούχα ή από τα μαλλιά απεργούς και διαδηλωτές, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις αγωνίστριες καθαρίστριες. Τους βλέπουμε να καμουφλάρουν τους δολοφόνους της ΧΑ και να χτυπούν απεργούς.

Γιατί το κράτος φροντίζει για την διασφάλιση των συμφερόντων μιας μικρής, πολύ μικρής μειοψηφίας που κρατάει το πλούτο στα χέρια της. Στην διασφάλιση αυτών των συμφερόντων εχθροί είναι όσοι αγωνίζονται για καλύτερο μεροκάματο, για το δικαίωμα στη δουλειά… και απέναντί τους χρειάζεται το σώμα καταστολής.

Θα μου πείτε δουλειά είναι και αυτή

Από πότε το να κυνηγάς ανθρώπους που αγωνίζονται, να ρίχνεις χημικά μέσα σε σπίτια με μωρά, να ανοίγεις κεφάλια, να σπας πόδια, να συλλαμβάνεις αγωνιστές είναι δουλειά;

Γιατί να χαραμίσεις τα νιάτα σου, την αξιοπρέπειά σου, την εντιμότητά σου, για να υπηρετήσεις και να εφαρμόσεις τις εντολές μιας δολοφονικής πολιτικής;

Πως το να εναντιωθείς ακόμη και στους γονείς σου όταν απεργούν, το να ρίχνεις πλαστικές σφαίρες με στόχο αυτούς που αγωνίζονται για τη ζωή, να ποδοπατάς με τις σιδερένιες σόλες ανθρώπους, καλυμμένος πίσω από τα κράνη σου και τις ασπίδες σου, είναι δουλειά; Σε ποια δουλειά σε εξευτελίζουν τόσο σαν άνθρωπο για να καταφέρουν να σε ποτίσουν με μίσος για όποιον παλεύει για την αξιοπρέπειά του, για να ξεχάσεις τι πάει να πει άνθρωπος με αξιοπρέπεια;

Για αυτό σε ντύνουν έτσι, μέσα στα σίδερα, με σιδερογροθιές στα χέρια, σίδερα στις σόλες, σίδερα στη κνήμη, ασπίδα, κράνος, προσωπίδα, φυσούνα με δολοφονικά χημικά. Γιατί θα πρέπει να εγκληματείς κάθε μέρα.

Θαμπώνεσαι από την δύναμη της εξουσίας

Ποιά εξουσία; Δεν έχεις καμιά απολύτως εξουσία. Δεν αποφασίζεις εσύ για τίποτε, είσαι ένα εκτελεστικό όργανο, που έχει ήδη αλλοιωθεί (αλλιώς δεν σε κρατάνε ούτε στη σχολή), που σιγά σιγά ανακαλύπτεις ότι ούτε οι παλιοί σου φίλοι σε θέλουν στη παρέα, ούτε οι συγγενείς. Η μόνη εξουσία που πιθανόν έχεις είναι να εξοστρακίζεται η σφαίρα από το όπλο σου και να πηγαίνει καρφί στην καρδιά 15χρονου παιδιού. Ή να είσαι περιπολία στη γειτονιά του Παύλου του Φύσσα και να μην παρεμβαίνεις, παρά μόνο, μετά την δολοφονία του από τους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής.

Να ξέρεις

Το κράτος δεν νοιάστηκε εσένα και δίνει μόνο στις σχολές αστυνομίας δωρεάν σπουδές. Κάνει την δουλειά μιας χούφτας εκμεταλλευτών και σε θέλει για τη βρώμικη δουλειά. Και αυτό που σου δίνει, είναι ελάχιστο μπροστά σ’ αυτά που σου παίρνει. Εσύ που έχεις αξιοπρέπεια, που έχεις όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο, που θέλεις να ζήσεις μέσα στους ανθρώπους και με τους ανθρώπους, που θες να ξυπνάς το πρωί και να λες ΚΑΛΗΜΕΡΑ στον εαυτό σου, μην ενδώσεις στις προκλήσεις, μην δηλώσεις τις σχολές αστυνομίας, μη γίνεις ο μπάτσος, ο ασφαλίτης, το όργανο της πολιτικής που δολοφονεί. Διάλεξε μια σχολή για να μορφωθείς, να εξελιχτείς σαν όλους τους άλλους συνομηλίκους σου, να παλέψεις για τα όνειρά σου, όχι να τα κάψεις. Γιατί εκεί σίγουρα θα τα κάψεις.

Τασούλα

(πηγή: Αντίσταση στις Γειτονιές)

Καταστάλαγμα μέχρι στιγμής του βίου μου είναι:

Αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει στα όρια που εκείνη καθορίζει κι όχι εγώ.

Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει κι όχι σ' αυτό που μας διασκεδάζει και μας κολακεύει εις τας βιαίως αποκτηθείσας συνήθειές μας.

Επιθυμώ να έχω πολλά χρήματα για να μπορώ να στέλνω «εις τον διάβολον» -που λένε- κάθε εργασία που δεν με σέβεται. Το ίδιο και τους ανθρώπους.

Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία την πάσα λογής χυδαιότητα καθώς και κάθε ηλίθιο του καιρού μου.

Αυτό το ρεσιτάλ είναι αποτέλεσμα πολύχρονης συνειδητής προσπάθειας και μελέτη «υψηλού πάθους». Γι' αυτό και το αφιερώνω στους φίλους μου.

Μάνος Χατζιδάκις

Μελβούρνη 20 Μαΐου 1980

«Ο σ. Ζαχαριάδης μάς ανακοίνωσε ότι η KE του KKE αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήλθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Αρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια). Ο Βελουχιώτης και ύστερα από τη σύναψη της Συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. H δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα για να χτυπάει το KKE, να παραβιάζει τη Συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμία καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη».

(το μονόστηλο του αίσχους και της ντροπής από τον "Ριζοσπάστη" της 12ης Ιούνη 1945)

Θέλω να σου αφηγηθώ μία ιστορία. Ήταν αρχές της δεκαετίας του 80. Τότε η Ελλάδα δεν ζούσε την κρίση των θεσμών και των αγορών, αλλά οι περισσότεροι ζούσαν τον αγώνα της καθημερινής επιβίωσης. Κάπου στα Βόρεια προάστια των Αθηνών υπήρχε μία μεγάλη υφαντουργία, που τα αφεντικά της θεωρούντο μέλη της οικονομικής ελίτ. Απασχολούσαν περισσότερες από 700 εργαζόμενες. Και μία νύχτα αποφάσισαν να μεταφέρουν αιφνιδιαστικά τα κεφάλαιά τους στην Ελβετία και να εξαφανιστούν.

Είχαν προηγηθεί τρεις μήνες καθυστέρησης πληρωμών του προσωπικού. Η “Μπαρκό” -έτσι λεγόταν η υφαντουργία τους- έμεινε ακέφαλη, με 700 οικογένειες μέσα σ’ έναν άγριο χειμώνα να περιμένουν τα χρήματα που είχαν ήδη δουλέψει. Το Κράτος άρχισε να .. σφυρίζει αδιάφορα κι όταν το συνδικάτο των εργαζομένων (τότε τα συνδικάτα ήταν ακόμη ισχυρά) κήρυξε την πρώτη λευκή απεργία εν Ελλάδι, η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως έβαλε τα ΜΑΤ απέναντι στις υφάντριες.

Σε μία τέτοια διαδήλωση μία από τις απεργούς βρέθηκε απέναντι από μία αγέλη καλοκουρδισμένων αστυνομικών. Κάποιος την μέτρησε με το βλέμμα και την βρήκε του χεριού του. Κατάφερε να την απομονώσει και να την χτυπήσει αλύπητα. Εκείνη απεγνωσμένα του φώναζε πως πάλευε για το ψωμί των παιδιών της. Του ενός που είχε και εκείνου που περίμενε. Την έστειλε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί διέγνωσαν πέρα από τα εξωτερικά τραύματα σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά της. Τα επόμενα χρόνια τα νοσοκομεία την έβλεπαν συχνά. Το παιδί που κουβαλούσε τότε στην κοιλιά της δεν γεννήθηκε ποτέ. Ποτέ επίσης δεν βρήκε κανείς και δεν τιμώρησε τον αστυνομικό που την σακάτεψε.

Σήμερα όμως στο δικό σου πρόσωπο, απεχθέστατο όργανο της υποτιθέμενης τάξης, τον αναγνώρισα. Είδα την ίδια λυσσαλέα κι αναίτια κακία. Και κατάλαβα πως όσο υπάρχουν αστυνομικοί του αισχρού σου είδους θα κινδυνεύουν οι μάνες όλων μας. Η γυναίκα που χτύπησες πάλευε για το δίκιο της. Εσύ για τι παλεύεις;

Θα περιμένω να μάθω την τιμωρία σου. Εγώ κι η κόρη κάθε καθαρίστριας που θα βρεθεί ανυπεράσπιστη στο δρόμο σου.

Η κόρη εκείνης της υφάντριας.

Εκείνο για το οποίο η δική μας γενιά θα μετανιώσει μια μέρα πικρά, δεν θα είναι τόσο η σκληρότητα και η αδικία των κακών, όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών.

Martin Luther King

Δεν ζει μόνο με ψωμί ο άνθρωπος. Αν ήμουν πεινασμένος και αβοήθητος στο δρόμο, δεν θα ζητούσα ένα ψωμί. Θα ζητούσα μισό ψωμί και ένα βιβλίο.

Federico Garcia Lorca

Όλοι σκέφτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του.

Leo Tolstoy

Επετειακό.
Τι έγραφε η "Βραδυνή" (κλικ για μεγέθυνση) για το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας από τους Γλέζο - Σάντα.
Ό,τι γράφουν και οι επίγονοι σήμερα...

Προς Θεσσαλονικείς ξγ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Πολλοί θα ανέμενον να ασχοληθούμε με τις εκλογές (εκ law yes) και τη γενικευμένη μαλακή α΄ των καιρών. Ημείς όμως εγγράφομε τας εκλογάς όπου δει και παραθέτομε δύο αλιεύματα δι’ υμάς. Ίσως βεβαίως τούτο να είναι και χειρότερον, ίσως μεταξύ των δύο να προτιμούσατε την ενασχόλησίν μας με τας εκλογάς, αλλά δεν βαριέστε…

Αλίευμα πρώτο, που αντιγράφουμε από κεντρικά μέσα εξημέρωσης: “Δηλώνοντας ότι θα ψηφίσει Νέα Δημοκρατία ή «Ποτάμι», ο Θεόδωρος Πάγκαλος ξαναχτύπησε με χυδαίους χαρακτηρισμούς στο «Βήμα FM». Χαρακτήρισε ως «νούμερο» το ιστορικό στέλεχος της αριστεράς και υποψήφιο ευρωβουλευτή Μανώλη Γλέζο, λέγοντας συγκεκριμένα πως «δε μπορεί τον άλλον που είναι «νούμερο», που δε μπορεί να μπει στο αεροπλάνο και να τον βάζουμε επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Θεόδωρος Πάγκαλος κατηγόρησε την υποψήφια για την Περιφέρεια Ρένα Δούρου ότι παραβιάζει «κτηνωδώς» τις διατάξεις της προεκλογικής εκστρατείας κολλώντας παντού αφίσες με «τη βρωμερή της φάτσα». «Θέλω να ολοκληρωθεί η εκστρατεία της κ. Δούρου. Να δούμε ολόσωμη φωτογραφία με μπικίνι. Να δούμε τι ψηφίζουμε. Όλα τα κορμιά στην πίστα», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Πάγκαλος”.

Ως δεύτερο αλίευμα έρχεται εν «μεμονωμένο περιστατικό». Αντιγράφομε ένια ενδιαφέροντα τμήματα του ρεπορτάζ: «Στα χέρια των ανδρών του οργανωμένου εγκλήματος έπεσε αστυνομικός της Κρατικής Ασφάλειας, ο οποίος όπως διαπιστώθηκε, προωθούσε στην πορνεία μέσω διαδικτύου τη… σύζυγό του, μία φίλη της και ακόμη μία γυναίκα (…) Οι αστυνομικοί διαπίστωσαν αφενός ότι ο σωματέμπορος ήταν συνάδελφός τους και αφετέρου πως η γυναίκα που είχαν πιάσει να εκδίδεται δεν ήταν άλλη από τη... σύζυγό του! Πάντως, πρέπει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ο αστυνομικός κατά το παρελθόν υπηρετούσε στον ευρύτερο κύκλο ομάδας αστυνομικών που μεριμνούσε για την ασφάλεια του πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης Βύρωνα Πολύδωρα».

Τρίζουν οι ακρογωνιαίοι λίθοι του πραιτορίου, αλλά μην ανησυχείτε. Πάει, πέρασε ήδη.

«Φιλμ νουάρ» - Θεσσαλονίκη

Η "γιορτή της δημοκρατίας" τελείωσε.
Ο αθώος, καλός λαός μίλησε για άλλη μια φορά.
Και εκπροσωπείται επάξια και πάλι.

Ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός με το ταξίδι.

Miguel de Unamuno

Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται.

Bertolt Brecht

Προς Θεσσαλονικείς ξβ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Οι άγιες ημέρες παρήλθαν πλέον και πλέουμε έμπλεοι φόβων και πάλιν εις τις άγριες. Το τι βλέπουν τα όμματά μας αυτό τον καιρό με αφορμή τον λυσσαλέο αγώνα των υποψήφιων, που –ανεξάρτητοι ή εξαρτημένοι- υπόσχονται να αλλάξουν τα φώτα εις κάθε δήμο αλλά και εις την Ευρωλάνδη, δεν λέγεται. Ένια δε είναι τόσον εξόφθαλμα και κραυγαλέα, που αισθάνεσαι διαδοχικώς αμηχανία, αιδώ, αηδία και οργή βλέποντάς τα. Και οι τύποι αυτοί –ένιοι εκ των οποίων πέρα από κάθε φαντασία και αναισχυντία- συνεχίζουν ακάθεκτοι…

Ας τα αφήσομε όμως αυτά. Η γη ανθίζει, τα στρουθία τιτιβίζουν, η άνοιξις απέδωσε βλαστάρια! Ήλθεν η εθνοσωτήριος διανομή του πλεονάσματος! Επαληθεύτηκε η προφητεία του «Ερωτόκριτου» (στίχοι 49-50):

Αγάλια-αγάλια εσίμωσεν κ’ ήρθεν εκείνη η ώρα

να γεννηθεί κληρονομιά για να χαρεί κ’ η χώρα.

Χαρείτε και αγαλλιάστε λιμοκτονούντες, τσακισμένοι της ανεργίας, άλτες εξωστών τε και γεφυρών, λιμοκτονούντες, απελπισμένοι, απόκληροι της ετοιμασμένης μεταμοντέρνας καπιταλιστικής κοινωνίας. Το πλεόνασμα θα καταπέσει ως μάννα εξ ουρανού. Δια να ψηθούν κάποιοι να συναινέσουν, να προσέλθουν οικειοθελώς εις το θυσιαστήριο. Να ψηθούν να προσέλθουν εις τις κάλπες ίνα συνεχίσουν να συντηρούν τας δυνάμεις των εχθρών της κοινωνίας. Δια να το βουλώσουν και οι λιγοστοί αντιδρώντες, γιατί αν δεν το κάμουν, το πλεόνασμα δύναται να μεταφραστεί ανέτως εις χημικά.

Κι ο Ξενερωτόκριτος παραμερίζει τη λαϊκή μούσα και άδει:

Κατέχω κι ας μαθητευτεί εκείνο οπού ξετρέχω

εσίμωσε το τέλος μου και πλιο ζωή δεν έχω.

Κουβέντες κάνω άβουλος κι ανταλλαγές e-mail

σαν με πηδάν’ γενίτσαροι του Harvard και του Yale

και μόνο μερικές φορές λίγο αποξεχνιέμαι

με κάτι Καραγκιόζηδες κι έτσι αποκοιμιέμαι.

Αν όντως πρόκειται να φύγει ο Πάγκαλος από τη χώρα (όπως εδήλωσε) εις τοιούτο ενδεχόμενο, ίσως θα έπρεπε να αποδεχτούμε ψυχραιμότερα μια νίκη του ΣυΡιζΑ εις τις εκλογές. Μαζί του θα αποδράμει βεβαίως και η Αφροδίτη αν θυμάστε…

"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Τούτη η αυθόρμητη παθητική αντίσταση στη χούντα έχει μάλλον έναν λυρικό παρά έναν επικό χαρακτήρα. Και η επέλαση των τανκς κατά των νεαρών αόπλων έχει περισσότερη σχέση με γκραν γκινιόλ μέσα στη νύχτα παρά με έπος.

Το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση -από το ραδιόφωνο των φοιτητών- των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής. Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει.

Δεν πήγα ποτέ στο πολυτεχνείο, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε τότε ούτε αργότερα. Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα της «επετείου του πολυτεχνείου», τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού. Πρόκειται για ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν όσοι νιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια.

Βασίλης Ραφαηλίδης

Το παιδί δεν έχει το χαρακτήρα του μεγάλου σε μικρογραφία. Έχει μια δική του χαρακτηριστική ζωή με ένα δικό της σκοπό. Ο τελικός σκοπός του παιδιού θα μπορούσε να συνοψιστεί στη λέξη ενσάρκωση, πρέπει δηλαδή να ενσαρκωθεί σ αυτό η ατομικότητα. Η σημερινή εκπαίδευση αντιμετωπίζει το παιδί σαν σκλάβο που πρέπει να προσαρμοστεί στη λογική του ενήλικου. Το παιδί θάβει στο υποσυνείδητό του μια ζωή που ήθελε να την αφήσει να ξεδιπλωθεί και δεν μπόρεσε.

Οι ρίζες της βίας και του πολέμου δεν βρίσκονται μόνο σε οικονομικούς λόγους. Βρίσκονται πρώτα απ όλα σ ένα σύστημα εκπαίδευσης που διδάσκει τον ανταγωνισμό, που αγνοεί την αγάπη και παράγει τελικά αδύναμα και υπανάπτυκτα άτομα, χωρίς ηθική αντίσταση, έτοιμα για την αγορά του πολέμου ή για οποιαδήποτε άλλη ανταγωνιστική αρένα. Ενάντια σ' αυτή την αναχρονιστική εκπαίδευση πρέπει τώρα να αγωνιστούμε όλοι. Πριν μας σαρώσουν οριστικά η βία και ο πόλεμος…

Maria Montessori

Ένας λαός που εκλέγει διεφθαρμένους, κλέφτες, προδότες και απατεώνες, δεν είναι θύμα. Είναι συνεργός τους.

George Orwell

Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.

Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους.

Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα

αλλά εκείνη αρνείται.

Τάσος Λειβαδίτης

Το μέλλον δε θα ‘ρθει από μονάχο του

έτσι νέτο-σκέτο

αν δεν πάρουμε μέτρα κ’ εμείς.

Από τα βράγχια, κομσομόλε, άρπαξε το!

Απ' την ουρά του, πιονιέροι, εσείς.

Η κομμούνα

δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού, που λες

για να την ονειρεύεσαι τις νυχτιές.

Μέτρησε, καλοσκέψου, σημάδεψε

και τράβα, βήματα τα βήματα

έστω και πάνω σε μικροζητήματα.

Δεν είναι μόνον ο κομμουνισμός στη γη

στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα.

Είναι και μες στο σπίτι

στο τραπεζάκι μπρος

στις σχέσεις

στη φαμίλια

στην καθημερινή ρουτίνα.

Εκείνος κει

που ολημερίς τριζοβολάει βλαστήμιες

σαν κάρο κακογρασωμένο

εκείνος που σαν ολολύζει η μπαλαλάικα

χλωμιάζει ευθύς

αυτός το μπόι του μέλλοντος δεν το 'χει φτασμένο.

Πόλεμος δεν είναι μόνο, όπως θαρρείς εσύ,

να λες ναι, ναι, στα μέτωπα με βολές πολυβόλου.

Της φαμίλιας, του σπιτικού η επίθεση

για μας μικρότερη απειλή δεν είναι διόλου.

Εκείνος που υποτάχτηκε στην πίεση της φαμίλιας

κοιμάται μέσ’ στη μακαριότητα

ρόδων φτιαγμένων με χαρτί

αυτός δεν έφτασε το μπόι της προσήλιας

της δυνατής ζωής εκείνης που θα ‘ρθει.

Σαν τη φλοκάτα και το χρόνο επίσης

ο σκόρος της καθημερινότητας

τον κατατρώει στιγμή-στιγμή.

Vladimir Mayakovsky

Αναδημοσίευση ενός αξιοπρόσεκτου κειμένου του μέλους της ΑντΑρΣυΑ και υποψήφιου αντιπεριφερειάρχη Ξάνθης Τζεμαλή Μιλιαζίμ με τίτλο «Γεννήθηκα στη “μπάρα”», από την εφημερίδα «Χρονικά».

Όσον αφορά την «ευαισθησία» που έδειξαν το τελευταίο διάστημα πολιτικοί παράγοντες και καθεστωτικά ΜΜΕ για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, είναι υποκριτική. Δεν μπορούν αυτοί που κλείνουν τον ΕΟΠΥΥ, τα δημόσια νοσοκομεία, τα δημόσια σχολεία να βγαίνουν υπερασπιστές των μειονοτήτων και τον ρομά. Αυτοί μόνο καταπιεστές των μειονοτήτων υπήρξαν. Να θυμίσουμε ότι η ελληνική πολιτεία, από το 1952 (εποχή Παπάγου, τότε Ελλάδα και Τουρκία έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ), ονόμασε τη μειονότητα της Θράκης συλλήβδην ως «τουρκική», έδωσε ταυτότητες με την ένδειξη την «τουρκική» τους καταγωγή, δίνοντας και στο μειονοτικό σχολείο το όνομα -προς τιμήν του τότε Τούρκου Προέδρου της Δημοκρατίας- Celal Bayar. Μετά ήρθε η χούντα και την ονόμασε «μουσουλμανική», επικαλούμενη τη συνθήκη της Λωζάννης που όχι μόνο δεν τους αναγνώρισε καμιά καταγωγή, αλλά τους αμπάρωσε και πίσω από μια μπάρα.

Ειδικές ταυτότητες

(Προσωπική ιστορία. Ο τοκετός της μάνας μου διαρκούσε δύο μέρες στο χωριό, δεν κατάφερνε να με γεννήσει. Πήραν την απόφαση να ναυλώσουν το μοναδικό αυτοκίνητο που υπήρχε και να κατεβούν στο νοσοκομείο της Ξάνθης. Πάνω στην ταραχή τους ξέχασαν τις ειδικές ταυτότητες που έδειχνες στους φαντάρους του φυλακίου στο 8ο χιλιόμετρο Ξάνθης - Εχίνου. Δεν τους άφησαν να περάσουν, έπρεπε να γυρίσουν πίσω να πάρουν τις ειδικές ταυτότητες. Άφησαν την μάνα μου μαζί με την θεία μου στην μπάρα και ο πατέρας μου γύρισε να πάρουν τα χαρτιά. Η μάνα μου δεν άντεξε άλλο και τελικά με γέννησε στην μπάρα).

Απαγόρευαν την έκδοση οικοδομικής άδειας, τη λειτουργία σχολείων και συλλόγων, απαγόρευαν την χορήγηση άδειας τρακτέρ, την αγροτική επιδότηση των μουσουλμάνων και βέβαια επέβαλλαν τη στέρηση ακόμα και της ελληνικής ιθαγένειας (το περίφημο άρθρο 19 του Κώδικα Ιθαγενείας). Μόλις το 1992 το ελληνικό κράτος παραχώρησε «ισονομία και ισοπολιτεία» σε αυτούς τους ανθρώπους.

Βέβαια δεν σταμάτησαν εκεί τα δεινά, ο ελληνικός εθνικισμός άρχισε να οργανώνει και να βάζει σε εφαρμογή το σχέδιο του «διαίρει και βασίλευε». Από τις αρχές του '90, η μεγάλη προσπάθεια από το… ελαφρύ και το βαθύ κράτος ήταν να συγκροτήσουν μια πομάκικη εθνική κοινότητα, στην συνέχεια εκδόθηκε ελληνοπομάκικο λεξικό και αναγνωστικό πομάκικης γλώσσας, με την χρηματοδότηση του ελληνικού στρατού και της Μηχανικής Α.Ε., για μία γλώσσα που δεν είναι καν γραπτή. Μετά άρχισαν να ανακαλύπτουν και ξεχασμένα τραγούδια. Στην συνέχεια έφτιαξαν την "Πομακική Ένωση Ξάνθης". Ο σύλλογος αυτός χρηματοδοτούνταν από το μαύρο πολιτικό χρήμα που ερχόταν από το… ελαφρύ και το βαθύ κράτος. Μετά ανακαλύψανε και τους ρομά, που μέσα από το σύλλογο «Ελπίδα» της Σουλεϊμάν Σαμπιχά άρχισαν να ανακαλύπτουν την «ελληνική καταγωγή» των ρομά και την κατασκευή εθνικής ταυτότητας.

Έτσι φτάσαμε στην εποχή που στην Ελλάδα και για το ελληνικό κράτος είναι πολύ μεγάλη τιμή να λες ότι είσαι ρομά μουσουλμάνος ή πομάκος μουσουλμάνος, αλλά αν πεις ότι είσαι Τούρκος τότε αντιμετωπίζεις τον ρατσισμό, την καταπίεση, την μισαλλοδοξία, τον σοβινισμό, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Και σύμφωνα με τις αποφάσεις του Αρείου Πάγου δεν έχεις δικαίωμα να ονομάσεις τα σωματεία σου «Τούρκικα», παρά την αντίθετη απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Δεν μπορούν αυτοί που θυμούνται τους ρομά μόνο όταν είναι να εξαπολύσουν ρατσιστικά πογκρόμ ή να κάνουν οργανωμένες επιθέσεις στους οικισμούς τους, να το παίζουν προστάτες και υπερασπιστές των δικαιωμάτων τους.

Εδώ θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο για τον ερασιτεχνισμό και την επιπολαιότητα του ΣυΡιζΑ. Οι κομματικοί παράγοντες της κεντρικής επιτροπής και η Τοπική Οργάνωση του ΣυΡιζΑ στην Ξάνθη δεν μιλούν μεταξύ τους; Αφού γνώριζαν και μάλιστα από 15ετίας τη δράση της Σουλεϊμάν Σαμπιχά, με τον εθνοεργολάβο Εμφιετζόγλου, το Δίκτυο 21, μαύρες χρηματοδοτήσεις του ΥΠ.ΕΞ, “πολιτικό σουλάτσο” σε ΔΗΜΑΡ, ΑνΕλ, ΠαΣοΚ, “διαχειρίστρια” προγραμμάτων επιμόρφωσης ρομά κτλ (βλέπε ανακοίνωση Τ.Ε. ΣυΡιζΑ Ξάνθης). Δεν μπορούσαν να μιλήσουν μεταξύ τους, να συνεννοηθούν; Ώστε να μην στεναχωρούν ανθρώπους και να μην δίνουν τροφή στα διάφορα εθνικιστικά καθάρματα που έχουν οδηγήσει τους εργαζόμενους ενός ολόκληρου λαού στην καταστροφή. Χάθηκαν οι εργάτες και οι απλοί άνθρωποι του κινήματος στη μειονότητα της Θράκης; Ο ΣυΡιζΑ με αυτές τις επιλογές του δείχνει ότι δεν εμπιστεύεται τους απλούς εργαζόμενους, τους άνεργους, τους καταπιεσμένους, ότι μπορούν μέσα από την δράση τους να ανατρέψουν τα πράγματα και να αλλάξουν την κοινωνία. Αλλά πιστεύει ότι παράγοντες σαν την Σουλεϊμάν Σαμπιχά και τον Αχμέτ Κούρτ θα του φέρουν ψήφους και θα τον οδηγήσουν στην εξουσία.

Τα πραγματικά προβλήματα

Τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει όλοι αυτοί που πουλάνε μπόλικο πατριωτισμό και εθνικισμό είναι τεράστια. Η ανεργία έχει ξεπεράσει το 50% στην περιοχή της Θράκης. Εργοστάσια κλείνουν. Η οικοδομική δραστηριότητα έχει καταρρεύσει, σχεδόν όλοι οι οικοδόμοι της περιοχής είναι άνεργοι. Η παραδοσιακή καλλιέργεια της περιοχής, ο καπνός, τείνει να αποψιλωθεί από τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κτηνοτροφία ασφυκτιά μετά και την ιδιωτικοποίηση της γαλακτοβιομηχανίας “Ροδόπη”. Η μοναδική διέξοδος που υπάρχει για χιλιάδες ανθρώπους είναι η μετανάστευση στα ναυπηγεία της Γερμανίας, της Ολλανδίας, του Βελγίου και της Δανίας στις αμμοβολές και στις πιο ανθυγιεινές δουλειές και στα σαράντα τους επιστρέφουν για να πεθάνουν.

Εμείς από την μεριά μας, η αντικαπιταλιστική, επαναστατική αριστερά ήταν, είναι και θα είναι πάντα η γνήσια φωνή όλων αυτών των καταπιεσμένων, των εργαζομένων, των ανέργων, αυτών που παλεύουν καθημερινά για το ψωμί και τα δικαιώματά τους. Εμείς είμαστε με τους εργαζομένους της “Ροδόπη” που απεργούσαν για να μην μειωθεί ο μισθός τους. Είμαστε με τους εργάτες της ΣΕΚΑΠ που απεργούσαν για να μην ξεπουληθεί το εργοστάσιο. Είμαστε με τους εργάτες της ΔΙΑΝΑ, της ΑΛΟΥΜIΛ και άλλων εκατοντάδων εργοστασίων που έκλεισαν και έχασαν την δουλειά τους. Είμαστε με τους δασκάλους και τους καθηγητές που κρατούν ανοιχτά τα δημόσια σχολεία, κόντρα στην πολιτική του Αρβανιτόπουλου που θέλει να τα κλείσει. Είμαστε με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές των νοσοκομείων και του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. που παλεύουν να τα κρατήσουν ανοιχτά. Είμαστε μαζί με τους εργαζομένους του Ι.Γ.Μ.Ε., των παιδικών σταθμών, της εργατικής εστίας και όλων αυτών που δίνουν καθημερινά την μάχη κόντρα στα μνημόνια και στις πολιτικές που καταστρέφουν τις ζωές μας. Σε αυτή την μάχη δεν χωράνε διαχωρισμοί, γιατί όταν μειώνουν τους μισθούς, τους μειώνουν και για τον Γιάννη, τον Πέτρο αλλά και για τον Αχμέτ και τον Μεχμέτ. Όταν κλείνουν τα νοσοκομεία, όλοι οι εργαζόμενοι δεν έχουν την δυνατότητα να πάνε στο γιατρό. Το ίδιο συμβαίνει και με τα σχολεία.

Τέλος εμείς βάζουμε από την μεριά μας, ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται και να αυτοδιατίθεται όπως αυτός πιστεύει, ελεύθερα. Για όλα τα παραπάνω καλούμε όλους αυτούς που αγωνίζονται, να στηρίξουν τα ψηφοδέλτια της ΑντΑρΣυΑ στις εκλογές του Μαΐου σε περιφέρειες, δήμους, και ευρωεκλογές.

Η πρωτομαγιά των αγώνων της εργατικής τάξης

Τα παιχνίδια της μοίρας και της Ιστορίας

Ο ολοκληρωτισμός που ακολουθεί τις συστημικές κρίσεις, έρχεται και νικά μόνο ενώ απουσιάζουν τα επαναστατικά κινήματα που θα τον πολεμήσουν. Και τα επαναστατικά κινήματα δεν μπορούμε να περιμένουμε την κοινωνία να τα δημιουργήσει. Αν δεν τα συγκροτήσουν οι επαναστάτες δεν θα το κάνει κανείς.

Νίκος Μαζιώτης

Θα φτιάχνω σαν έχω καιρό δεκαπεντασυλλάβους

για να γελάς, να οργίζεσαι, να σκέφτεσαι αναγνώστα!

Άλλοτε θα τους κοπανώ κι άλλοτε θα θωπεύω

φορείς, δημάρχους, πράματα, Αλέξη, Γιώργο, Κώστα.

Σ’ ετούτη την απόπειρα μόνη αρχή το μέτρο

οι δεκαπέντε συλλαβές που ρυθμικά θα ρέουν.

Τη μια η ρίμα μας πλεχτή, ζευγαρωτή την άλλη

κι άλλες φορές –όπως εδώ- ρίμα δεν θα υπάρχει.

Με σεβασμό σε δυο τινά: το χιούμορ και τον λόγο

κι έξω απ’ αυτά δεν δίνουμε δεκάρα για τα άλλα.

Λέω την επικαιρότητα να κάνουμε ένα μπόγο

να τη γκρεμοτσακίζουμε κάθε φορά απ’ τη σκάλα…

Τι λες κι εσύ; Δε συμφωνείς το χείλι μας λιγάκι

να σκάσει ένα χαμόγελο κάτω απ’ το μουστάκι;

Όσο για σε αναγνώστρια –ως άνευ τριχοφυΐας-

αρκεί ένα χαμόγελο ως δείγμα… ευφυΐας.

Έξι στροφές: η κάθε μια και άλλη ρίμα έχει

το πείραμα ξεκίνησε και μια χαρά κυλάει.

Προσέξετε μόνο αυτόν που τώρα σας μιλάει

γιατί ‘ναι ο χειρότερος! Τίποτε δεν κατέχει.

Σαρκάζει και σαρκάζεται, γελάει και γελιέται

τη μια για τον πρωθυπουργό, την άλλη με τον πάπα

και σατιρίζει ό,τι δει, έργα μα κι αεργία

από τους πολυπράγμονες ως και τον κάθε μάπα!...

...Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απ’ την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει τον δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του Π.Α.Μ. και του Π.Α.Κ. Ούτε το πεπειραμένο Κ.Κ.Ε. ενέκρινε τη βίαιη εξέγερση, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απ’ το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε -όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο- η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη που το έπαιζε Πασιονάρια.

Ακούστε τώρα και τον Γιώργο Σεφέρη στο περίφημο κείμενό του κατά της χούντας, γραμμένο τον Μάρτιο του 1969. Του χρειάστηκαν δυο χρόνια για να αποφασίσει να μιλήσει, λίγο πριν πεθάνει: «Είναι μια κατάσταση (η χούντα) που όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές με πόνο και μόχθο πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στο έλος, μέσα στα τελματωμένα νερά. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου». Γιατί κύριε; Είναι στάση πνευματικού ανθρώπου αυτή; «Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα πολιτικό δεσμό και μπορώ να πω χωρίς φόβο και πάθος: Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό που μας οδηγεί η καταπίεση. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή…». Σύμφωνοι σεβαστέ μου μεγάλε ποιητή. Όμως και οι δικτάτορες για εθνική επιταγή μιλούν. Ποιες από τις δύο εθνικές επιταγές είναι η σωστή; Σας βεβαιώ καμία. Η δικτατορία δεν είναι λύση. Όμως ούτε η μεγαλόστομη αοριστολογία ενός σπουδαίου ποιητή που συνήθισε να κρύβεται πίσω απ’ την αμφισημία της ποίησης είναι λύση. Πάντως ο Σεφέρης μίλησε. Ο Ελύτης δεν μίλησε. Πάρα πολλοί δεν μίλησαν.

Βασίλης Ραφαηλίδης

Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η θρησκεία είναι ένα είδος πνευματικού αλκοόλ, μέσα στο οποίο οι σκλάβοι του κεφαλαίου πνίγουν την ανθρώπινη μορφή τους, τις διεκδικήσεις τους για μια κάπως ανθρώπινη ζωή. Ο δούλος όμως που ένιωσε τη δουλεία του και ξεσηκώθηκε στην πάλη για την απελευθέρωση του, παύει κιόλας κατά το ήμισυ να είναι δούλος. Ο σύγχρονος συνειδητός εργάτης, διαπαιδαγωγημένος από τη μεγάλη εργοστασιακή βιομηχανία, φωτισμένος από τη ζωή της πόλης, αποτινάζει με περιφρόνηση τις θρησκευτικές προλήψεις, αφήνει τον ουρανό στη διάθεση των παπάδων και των αστών υποκριτών, κατακτώντας μια καλύτερη ζωή εδώ στη γη. Το σύγχρονο προλεταριάτο τάσσεται με το μέρος του σοσιαλισμού, που επιστρατεύει την επιστήμη στην πάλη ενάντια στη θρησκευτική θολούρα και λυτρώνει τον εργάτη από την πίστη στη μετά θάνατον ζωή, συσπειρώνοντάς τον στην πραγματική πάλη για μια καλύτερη επίγεια ζωή.

Lenin

Απ’ όλες τις αμφισβητήσεις η ομορφότερη είναι αυτή που οι οι αδύνατοι και οι φοβισμένοι σηκώνουν το κεφάλι και αμφισβητούν τη δύναμη των ισχυρών.

Bertolt Brecht

Μια φορά κι έναν καιρό η Ελλάδα ήταν μια παραμυθένια χώρα που καμιά σχέση δεν έχει με το σημερινό σκατότοπο.

Είχε βασιλιά, τον Κωνσταντίνο. Και βασίλισσα, την Άννα Μαρία. Αυτοί οι δυο, εκείνον τον καιρό είχαν και δυο παιδάκια. Ένα κοριτσάκι, την Αλεξία κι ένα μικρότερο αγοράκι, τον Παύλο. Μια ευτυχισμένη οικογένεια που ασχολούνταν αποκλειστικά με τα του οίκου της (σκασίλα τους τα υπόλοιπα, άλλωστε υπήρχε μια δαιμόνια γιαγιά για να ασχοληθεί με αυτά).

Δε θα σταθώ σε γενικότητες. Μια μικρούλα στιγμή θέλω να περιγράψω, ένα τόσο δα περιστατικό που σκάει νοσταλγικό μέσα από τη μνήμη και αντιδιαστέλλεται με τη σημερινή πεζή πραγματικότητα.

Ήταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα. Έσκαγε η Αθήνα από τη ζέστη. Οι βασιλείς στο βασιλικό κήπο, είχαν απλωμένες τις βασιλικές αρίδες τους στις βασιλικές ξαπλώστρες και έχασκαν μέσα στη ζέστη και την αφόρητη πλήξη τού να μην έχεις να κάνεις τίποτε. Η βασίλισσα έπαιρνε πού και πού και κανέναν υπνάκο αλλά τιναζόταν απότομα για να ισιώσει λιγουλάκι τη φούστα της που ίσως να ανέβαινε λίγο παραπάνω από όσο επέτρεπε το πρωτόκολλο. Τα παιδάκια έπαιζαν αμέριμνα υπό την επίβλεψη της –μάλλον Γερμανίδας- νταντάς. Επίβλεψη-ξεεπίβλεψη όμως, ο μικρούλης Παύλος κάποια στιγμή παραπάτησε και έπεσε με τη μούρη στο χώμα. Και τότε συνέβη εκείνο που αναστάτωσε τα ανάκτορα εκ θεμελίων. Η πριγκίπισσα έτρεξε προς τους γονείς και αναφώνησε: «Μαμά, ο Παύλος έπεσε και …βάρεσε το κεφάλι του».

«Βάρεσε»; Η πριγκίπισσα είπε τη λέξη «βάρεσε».

Κεραυνός εν αιθρία το γλωσσικό ατόπημα της πριντσιπέσσας… Το οποίο προφανώς προκάλεσε κατά πρώτον απίστευτη φρίκη στην καλλιεργημένη νταντά. Εκείνη ήταν άλλωστε αυτή που το ανέδειξε ως σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο, δεδομένου ότι ο πατέρας δεν ήταν σίγουρο ότι άκουγε ξύπνιος, η δε μητέρα το πολύ–πολύ να είχε καταλάβει τη λέξη «Παύλος».

Αναζητήθηκε ο αίτιος που εισήγαγε τη λέξη-ιό στα ανάκτορα. Ανακρίθηκαν νταντάδες, καμαριέρες, μάγειροι, αρχιθαλαμηπόλοι, σταυλίτες. Ακόμη και τα βασιλικά άλογα.

Άλλοι καιροί. Τι να λέμε τώρα. Αχ! Ο tempora, o mores. Άλλη εποχή. Άλλο ήθος, άλλη κουλτούρα, μια εσάνς διαφορετική, μια λεπτότης σε όλα. Κι οι ηγεμόνες στο ύψος τους. Να ζέχνουν οι κώλοι τους κάτι από βρετανική ευγένεια.

Τα πράγματα από τότε άλλαξαν δραματικά. Σήμερα, κοινωνικο-πολιτικο-διαπλοκο–ζαμανφουτιστικές συγκυρίες οδήγησαν σε ένα διαφορετικό στάτους την επικοινωνία, τη γλώσσα, την έκφραση.

Προσπαθώ να εντοπίσω παρόμοια φαινόμενα του παρελθόντος μέσα βέβαια -ομολογώ- σε ένα περιορισμένο γνωστικό πεδίο.

Τα πρώτα ιταλικά, η πρώτη… μεταλατινική γλώσσα της γείτονος ονομάστηκε volgare. Από τη λέξη «volgo» που σημαίνει -μεταξύ άλλων- όχλος. Κάτι ανάλογο με τον χαρακτηρισμό της δημοτικής μας ως «μαλλιαρής».

Εκεί, φυσικά, είχαμε να κάνουμε με τον λυσσασμένο πόλεμο της συντήρησης ενάντια στη ζωή και στη ζωντάνια. Καμιά σύγκριση με αυτό που τεκταίνεται την σήμερον στα άδυτα των βουλευτικών ανακτόρων. Και που δημοσιοποιείται σηματοδοτώντας νέους κώδικες επικοινωνίας. Που εισάγει νέα ήθη, κάνει απίστευτα ελαστικά τα πάντα, μετατοπίζει τα σύνορα τού τι είναι χυδαίο, καταπατώντας ολοένα τα πεδία της ποιότητας, χωνεύοντας και το ατσάλι.

Το «θα κάνω αυτό που προβλέπει το καταστατικό του κόμματος στην περίπτωσή σου» αντικαταστάθηκε από το «θα σου γαμήσω τα πρέκια». Το «ο πρωθυπουργός ως άνθρωπος έκανε κι αυτός ένα λάθος», αντικαταστάθηκε με το «αφού είναι μαλάκας». Το «αλήθεια, έτσι με αποκαλεί ο υφιστάμενός μου» αντικαταστάθηκε από το «τι λέει ο πούστης». Κι αν ανοίξει κι όλα του τα χαρτιά ο φέρελπις νέος και πει να ξύσει την κασίδα του, έχουμε να χαρούμε -φοβούμαι- κι άλλους, ποιοτικότερους διαλόγους, εκπεφρασμένους ακόμη πιο αριστοτεχνικά.

Θα μου πεις είναι καιρός τώρα να ασχολούμαστε με γλωσσικά προβλήματα και παρόμοια θέματα; Να συγκρίνουμε βασιλείς με πρωθυπουργούς; Να πισωγυρίζουμε; Ο κόσμος να καίγεται και η τρελή να χτενίζεται; Ίσως ναι, ίσως όχι. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε να νοιαστούμε για θέματα πιο σοβαρά. Όπως τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Και να τα αναλύσουμε. Ότι ο λαός γουστάρει τους αρχηγούς-επιβήτορες το έχει ήδη αποδείξει χρόνια τώρα. Το θέμα είναι το «γιατί».

«Το έργο της πολιτικής» έλεγε ο παππούς Αριστοτέλης κάποτε, «είναι να δημιουργεί φιλία». Μέσα στους αιώνες (φυσικό ίσως φαινόμενο η παρήχηση) οι λέξεις, βότσαλα στο ακρογιάλι, φαγώθηκαν από το κύμα κι η φιλία έγινε δουλεία.

Επιλέγουμε την παράδοση της «φθοράς» και με την ψήφο μας βάζουμε προθέματα στις λέξεις, επιλέγοντας την εθελοδουλεία. Τα αφαιρούμε όταν είναι αργά. Όταν έχουμε πια γίνει λεία. Από ό,τι φαίνεται όμως, δεν σκάμε και πολύ για τίποτε. Οι περισσότεροι από μας. Λίγο γκρινιάζουμε πού και πού, αλλά όσο οι επιβήτορες με την πρόστυχη γλώσσα αναδίνουν περισσότερη βαρβατίλα, φαίνεται μας σκλαβώνουν περισσότερο.

Είναι αυτό που λένε οι Γάλλοι με τη… φινέτσα που τους διακρίνει: «cocu, battu et content».

Κερατωμένος, δαρμένος κι ευχαριστημένος.

Κατερίνα Σ.

Το πτυχίο δεν είναι πιστοποιητικό ευφυΐας. Αν το μυαλό κάποιου φτάνει για να πάρει δίπλωμα οδήγησης, κατά πάσα πιθανότητα φτάνει και για πάρει ένα δίπλωμα σπουδών. Τα νοητικά απαιτούμενα είναι περίπου ισοδύναμα. Άπαξ και μπορεί να απομνημονεύσει τον ΚΟΚ και τα σήματα, το μόνο που χρειάζεται για το «χαρτί» είναι να στρώσει τον κώλο του κάτω, να μουλαρώσει δεόντως και αμέτι μουχαμέτι, έστω και «νύχτα», θα το πάρει το στραβόχαρτο.

Διονύσης Χαριτόπουλος - "Εγχειρίδιο βλακείας"

Ε, λοιπόν, στην αρχή του ο φασισμός ήταν αυτό που συνεχίζει να είναι και σήμερα: υπόθεση μιας χούφτας ανώμαλων και ηλιθίων, που αποτέλεσαν το προζύμι που έκανε να φουσκώσει η ανθρώπινη βλακεία και κακοήθεια σ’ όλο το φριχτό της μεγαλείο. Η φασιστική φύτρα ήταν και είναι πάντα το αποτέλεσμα της αμάθειας, της ψυχανωμαλίας, του φόβου, της στέρησης (σ’ όλες τις μορφές της και καταρχήν της σεξουαλικής), της μικρόνοιας, της κακοήθειας, της έλλειψης ειλικρίνειας.

Βασίλης Ραφαηλίδης

"Βγαίνουμε στις αγορές"!

Αντιγράφουμε ένα από τα καλύτερα –για πολυποίκιλους λόγους- φετινά πρωταπριλιάτικα:

Μια δήλωση του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. Δημήτρη Κουτσούμπα που θα συζητηθεί:

"Η επιμονή μας στην κομματική οικοδόμηση και η επαγρύπνηση για τον σωστό μαρξιστικό-λενινιστικό προσανατολισμό του κόμματος, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει απόρριψη συνεργασιών με τις δυνάμεις του οπορτουνισμού. Είτε του δεξιού είτε του λεγόμενου αριστερού.

Είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε κάθε μορφής συνεργασία με ΣυΡιζΑ και ΑντΑρΣυΑ, αν αυτό αποτελεί αίτημα του κόσμου της Αριστεράς".

Γιώργος Αλεξάτος

Χρόνια μας πολλά

Κρυφά το λένε τα πουλιά, κρυφά το λέν’ τ’ αηδόνια

κι από τις άγιες τράπεζες ο γούμενος φωνάζει:

-Παιδιά, για μεταλάβετε, για ξομολογηθείτε

δεν είν’ ο περσινός καιρός κι ο φετινός χειμώνας.

Μας ήρθε άνοιξη πικρή, το καλοκαίρι μαύρο

και το ζαβό κοπάδι –εμείς- τη βγάζει δεν τη βγάζει…

  

-Αντί για πίτσες Γκόλφω μου, φέρε πικρά χορτάρια

να κάτσουμε με τα παιδιά να δούμε σούπερ λίγκα.

Κι αν μπύρες δεν μας δίνουνε από τη Γερμανία

φέρε Σαντορινιό μαζούτ, «Sea Diamond», ωραίο

φέρε σκουπίδια των ραφιών, junk food και παξιμάδια

που φτιάξαμε με στέρηση λιάζοντας το σκατό μας

γιατί έτσι τρωγοπίνοντας θέλουμε να φτιαχτούμε…

-Πού ‘σουν περιστερούλα μου τόσο καιρό που λείπεις;

-Πήγα να μάσω λάχανα με τ’ άλλα τα κορίτσια

κι οι κλέφτες μάς αγνάντευαν από ψηλά λημέρια.

Και ήρθαν τρία σύννεφα από την Ευρωλάνδη

το ‘να με αστραπόβροντα, τ’ άλλο χαλαζοβρόχια

το τρίτο το κατάμαυρο με τα μαύρα μαντάτα.

Παρασκευή ξημέρωσε, ποτέ μην είχε φέξει

κι ο Σουλεϊμάνης φώναξε του καπετάν Αντώνη:

-Antoine σε θέλει ο βασιλιάς, η τρόικα σε ψάχνει

κι αν είσαι καλός, Tony μου, θα πάρεις χειραψία.

Μα τώρα σύρε στο βαρύ ιστορικό καθήκον

καθίκια σε στηρίζουμε, καθίκια σε βοηθάμε

για να μας δώσεις τα σκουτιά, να φέρεις τα ρεγάλα

και τους κολίγους να βαστάς, να σαλαγάς με χάρη

μην τύχει και ξεσηκωθούν, μας πάρουν με τις πέτρες

και γίνει της Αργεντινής και γίνει της πουτ@ν@ς.

-Αυτού που πας μαύρο πουλί, μαύρο μου χελιδόνι

να χαιρετάς την κλεφτουριά κι αυτόν τον Κατσαντώνη.

Πε’ του να κάτσει φρόνιμα κι όλο ταπεινωμένα,

δεν είν’ ο περσινός καιρός να κάνει όπως θέλει.

Ο Goldman και η Goldman Sachs ήρθαν. Κι ο Βεληγκέκας

ζητάει κεφάλια κλέφτικα, κεφάλια ξακουσμένα.

Κι ο Κατσαντώνης το ‘μαθε και το σπαθί του ζώνει

και παίρνει δίπλα τα βουνά, δίπλα τα κορφοβούνια

χαμπέρι στέλνει με πουλιά ταχιά στην Ευρωλάνδη:

-Τι σαλτιμπάγκοι είμαστε δίχως μια κωλοτούμπα;

Για κάμετε και μια και δυο και τρεις και δεκαπέντε

μέχρι να αναλάβουμε. Κι απέ το συζητάμε…

Βους πλέκων ιάμβους