Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Ο ολοκληρωτισμός που ακολουθεί τις συστημικές κρίσεις, έρχεται και νικά μόνο ενώ απουσιάζουν τα επαναστατικά κινήματα που θα τον πολεμήσουν. Και τα επαναστατικά κινήματα δεν μπορούμε να περιμένουμε την κοινωνία να τα δημιουργήσει. Αν δεν τα συγκροτήσουν οι επαναστάτες δεν θα το κάνει κανείς.
Νίκος Μαζιώτης

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Θα φτιάχνω σαν έχω καιρό δεκαπεντασυλλάβους
για να γελάς, να οργίζεσαι, να σκέφτεσαι αναγνώστα!
Άλλοτε θα τους κοπανώ κι άλλοτε θα θωπεύω
φορείς, δημάρχους, πράματα, Αλέξη, Γιώργο, Κώστα.

Σ’ ετούτη την απόπειρα μόνη αρχή το μέτρο
οι δεκαπέντε συλλαβές που ρυθμικά θα ρέουν.
Τη μια η ρίμα μας πλεχτή, ζευγαρωτή την άλλη
κι άλλες φορές –όπως εδώ- ρίμα δεν θα υπάρχει.

Με σεβασμό σε δυο τινά: το χιούμορ και τον λόγο
κι έξω απ’ αυτά δεν δίνουμε δεκάρα για τα άλλα.
Λέω την επικαιρότητα να κάνουμε ένα μπόγο
να τη γκρεμοτσακίζουμε κάθε φορά απ’ τη σκάλα…

Τι λες κι εσύ; Δε συμφωνείς το χείλι μας λιγάκι
να σκάσει ένα χαμόγελο κάτω απ’ το μουστάκι;
Όσο για σε αναγνώστρια –ως άνευ τριχοφυΐας-
αρκεί ένα χαμόγελο ως δείγμα… ευφυΐας.

Έξι στροφές: η κάθε μια και άλλη ρίμα έχει
το πείραμα ξεκίνησε και μια χαρά κυλάει.
Προσέξετε μόνο αυτόν που τώρα σας μιλάει
γιατί ‘ναι ο χειρότερος! Τίποτε δεν κατέχει.

Σαρκάζει και σαρκάζεται, γελάει και γελιέται
τη μια για τον πρωθυπουργό, την άλλη με τον πάπα
και σατιρίζει ό,τι δει, έργα μα κι αεργία
από τους πολυπράγμονες ως και τον κάθε μάπα!...

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

...Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απ την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει τον δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του Π.Α.Μ. και του Π.Α.Κ. Ούτε το πεπειραμένο Κ.Κ.Ε. ενέκρινε τη βίαιη εξέγερση, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απ το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε -όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο- η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη που το έπαιζε Πασιονάρια.
Ακούστε τώρα και τον Γιώργο Σεφέρη στο περίφημο κείμενό του κατά της χούντας, γραμμένο τον Μάρτιο του 1969. Του χρειάστηκαν δυο χρόνια για να αποφασίσει να μιλήσει, λίγο πριν πεθάνει: «Είναι μια κατάσταση (η χούντα) που όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές με πόνο και μόχθο πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στο έλος, μέσα στα τελματωμένα νερά. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου». Γιατί κύριε; Είναι στάση πνευματικού ανθρώπου αυτή; «Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα πολιτικό δεσμό και μπορώ να πω χωρίς φόβο και πάθος: Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό που μας οδηγεί η καταπίεση. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή…». Σύμφωνοι σεβαστέ μου μεγάλε ποιητή. Όμως και οι δικτάτορες για εθνική επιταγή μιλούν. Ποιες από τις δύο εθνικές επιταγές είναι η σωστή; Σας βεβαιώ καμία. Η δικτατορία δεν είναι λύση. Όμως ούτε η μεγαλόστομη αοριστολογία ενός σπουδαίου ποιητή που συνήθισε να κρύβεται πίσω απ’ την αμφισημία της ποίησης είναι λύση. Πάντως ο Σεφέρης μίλησε. Ο Ελύτης δεν μίλησε. Πάρα πολλοί δεν μίλησαν.
Βασίλης Ραφαηλίδης

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014


Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η θρησκεία είναι ένα είδος πνευματικού αλκοόλ, μέσα στο οποίο οι σκλάβοι του κεφαλαίου πνίγουν την ανθρώπινη μορφή τους, τις διεκδικήσεις τους για μια κάπως ανθρώπινη ζωή. Ο δούλος όμως που ένιωσε τη δουλεία του και ξεσηκώθηκε στην πάλη για την απελευθέρωση του, παύει κιόλας κατά το ήμισυ να είναι δούλος. Ο σύγχρονος συνειδητός εργάτης, διαπαιδαγωγημένος από τη μεγάλη εργοστασιακή βιομηχανία, φωτισμένος από τη ζωή της πόλης, αποτινάζει με περιφρόνηση τις θρησκευτικές προλήψεις, αφήνει τον ουρανό στη διάθεση των παπάδων και των αστών υποκριτών, κατακτώντας μια καλύτερη ζωή εδώ στη γη. Το σύγχρονο προλεταριάτο τάσσεται με το μέρος του σοσιαλισμού, που επιστρατεύει την επιστήμη στην πάλη ενάντια στη θρησκευτική θολούρα και λυτρώνει τον εργάτη από την πίστη στη μετά θάνατον ζωή, συσπειρώνοντάς τον στην πραγματική πάλη για μια καλύτερη επίγεια ζωή.
Lenin

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Απ’ όλες τις αμφισβητήσεις η ομορφότερη είναι αυτή που οι οι αδύνατοι και οι φοβισμένοι σηκώνουν το κεφάλι και αμφισβητούν τη δύναμη των ισχυρών.
Bertolt Brecht

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Μια φορά κι έναν καιρό η Ελλάδα ήταν μια παραμυθένια χώρα που καμιά σχέση δεν έχει με το σημερινό σκατότοπο.
Είχε βασιλιά, τον Κωνσταντίνο. Και βασίλισσα, την Άννα Μαρία. Αυτοί οι δυο, εκείνον τον καιρό είχαν και δυο παιδάκια. Ένα κοριτσάκι, την Αλεξία κι ένα μικρότερο αγοράκι, τον Παύλο. Μια ευτυχισμένη οικογένεια που ασχολούνταν αποκλειστικά με τα του οίκου της (σκασίλα τους τα υπόλοιπα, άλλωστε υπήρχε μια δαιμόνια γιαγιά για να ασχοληθεί με αυτά).
Δε θα σταθώ σε γενικότητες. Μια μικρούλα στιγμή θέλω να περιγράψω, ένα τόσο δα περιστατικό που σκάει νοσταλγικό μέσα από τη μνήμη και αντιδιαστέλλεται με τη σημερινή πεζή πραγματικότητα.
Ήταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα. Έσκαγε η Αθήνα από τη ζέστη. Οι βασιλείς στο βασιλικό κήπο, είχαν απλωμένες τις βασιλικές αρίδες τους στις βασιλικές ξαπλώστρες και έχασκαν μέσα στη ζέστη και την αφόρητη πλήξη τού να μην έχεις να κάνεις τίποτε. Η βασίλισσα έπαιρνε πού και πού και κανέναν υπνάκο αλλά τιναζόταν απότομα για να ισιώσει λιγουλάκι τη φούστα της που ίσως να ανέβαινε λίγο παραπάνω από όσο επέτρεπε το πρωτόκολλο. Τα παιδάκια έπαιζαν αμέριμνα υπό την επίβλεψη της –μάλλον Γερμανίδας- νταντάς. Επίβλεψη-ξεεπίβλεψη όμως, ο μικρούλης Παύλος κάποια στιγμή παραπάτησε και έπεσε με τη μούρη στο χώμα. Και τότε συνέβη εκείνο που αναστάτωσε τα ανάκτορα εκ θεμελίων. Η πριγκίπισσα έτρεξε προς τους γονείς και αναφώνησε: «Μαμά, ο Παύλος έπεσε και …βάρεσε το κεφάλι του».
«Βάρεσε»; Η πριγκίπισσα είπε τη λέξη «βάρεσε».
Κεραυνός εν αιθρία το γλωσσικό ατόπημα της πριντσιπέσσας… Το οποίο προφανώς προκάλεσε κατά πρώτον απίστευτη φρίκη στην καλλιεργημένη νταντά. Εκείνη ήταν άλλωστε αυτή που το ανέδειξε ως σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο, δεδομένου ότι ο πατέρας δεν ήταν σίγουρο ότι άκουγε ξύπνιος, η δε μητέρα το πολύ–πολύ να είχε καταλάβει τη λέξη «Παύλος».
Αναζητήθηκε ο αίτιος που εισήγαγε τη λέξη-ιό στα ανάκτορα. Ανακρίθηκαν νταντάδες, καμαριέρες, μάγειροι, αρχιθαλαμηπόλοι, σταυλίτες. Ακόμη και τα βασιλικά άλογα.
Άλλοι καιροί. Τι να λέμε τώρα. Αχ! Ο tempora, o mores. Άλλη εποχή. Άλλο ήθος, άλλη κουλτούρα, μια εσάνς διαφορετική, μια λεπτότης σε όλα. Κι οι ηγεμόνες στο ύψος τους. Να ζέχνουν οι κώλοι τους κάτι από βρετανική ευγένεια.
Τα πράγματα από τότε άλλαξαν δραματικά. Σήμερα, κοινωνικο-πολιτικο-διαπλοκο–ζαμανφουτιστικές συγκυρίες οδήγησαν σε ένα διαφορετικό στάτους την επικοινωνία, τη γλώσσα, την έκφραση.
Προσπαθώ να εντοπίσω παρόμοια φαινόμενα του παρελθόντος μέσα βέβαια -ομολογώ- σε ένα περιορισμένο γνωστικό πεδίο.
Τα πρώτα ιταλικά, η πρώτη… μεταλατινική γλώσσα της γείτονος ονομάστηκε volgare. Από τη λέξη «volgo» που σημαίνει -μεταξύ άλλων- όχλος. Κάτι ανάλογο με τον χαρακτηρισμό της δημοτικής μας ως «μαλλιαρής».
Εκεί, φυσικά, είχαμε να κάνουμε με τον λυσσασμένο πόλεμο της συντήρησης ενάντια στη ζωή και στη ζωντάνια. Καμιά σύγκριση με αυτό που τεκταίνεται την σήμερον στα άδυτα των βουλευτικών ανακτόρων. Και που δημοσιοποιείται σηματοδοτώντας νέους κώδικες επικοινωνίας. Που εισάγει νέα ήθη, κάνει απίστευτα ελαστικά τα πάντα, μετατοπίζει τα σύνορα τού τι είναι χυδαίο, καταπατώντας ολοένα τα πεδία της ποιότητας, χωνεύοντας και το ατσάλι.
Το «θα κάνω αυτό που προβλέπει το καταστατικό του κόμματος στην περίπτωσή σου» αντικαταστάθηκε από το «θα σου γαμήσω τα πρέκια». Το «ο πρωθυπουργός ως άνθρωπος έκανε κι αυτός ένα λάθος», αντικαταστάθηκε με το «αφού είναι μαλάκας». Το «αλήθεια, έτσι με αποκαλεί ο υφιστάμενός μου» αντικαταστάθηκε από το «τι λέει ο πούστης». Κι αν ανοίξει κι όλα του τα χαρτιά ο φέρελπις νέος και πει να ξύσει την κασίδα του, έχουμε να χαρούμε -φοβούμαι- κι άλλους, ποιοτικότερους διαλόγους, εκπεφρασμένους ακόμη πιο αριστοτεχνικά.
Θα μου πεις είναι καιρός τώρα να ασχολούμαστε με γλωσσικά προβλήματα και παρόμοια θέματα; Να συγκρίνουμε βασιλείς με πρωθυπουργούς; Να πισωγυρίζουμε; Ο κόσμος να καίγεται και η τρελή να χτενίζεται; Ίσως ναι, ίσως όχι. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε να νοιαστούμε για θέματα πιο σοβαρά. Όπως τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Και να τα αναλύσουμε. Ότι ο λαός γουστάρει τους αρχηγούς-επιβήτορες το έχει ήδη αποδείξει χρόνια τώρα. Το θέμα είναι το «γιατί».
«Το έργο της πολιτικής» έλεγε ο παππούς Αριστοτέλης κάποτε, «είναι να δημιουργεί φιλία». Μέσα στους αιώνες (φυσικό ίσως φαινόμενο η παρήχηση) οι λέξεις, βότσαλα στο ακρογιάλι, φαγώθηκαν από το κύμα κι η φιλία έγινε δουλεία.
Επιλέγουμε την παράδοση της «φθοράς» και με την ψήφο μας βάζουμε προθέματα στις λέξεις, επιλέγοντας την εθελοδουλεία. Τα αφαιρούμε όταν είναι αργά. Όταν έχουμε πια γίνει λεία. Από ό,τι φαίνεται όμως, δεν σκάμε και πολύ για τίποτε. Οι περισσότεροι από μας. Λίγο γκρινιάζουμε πού και πού, αλλά όσο οι επιβήτορες με την πρόστυχη γλώσσα αναδίνουν περισσότερη βαρβατίλα, φαίνεται μας σκλαβώνουν περισσότερο.
Είναι αυτό που λένε οι Γάλλοι με τη… φινέτσα που τους διακρίνει: «cocu, battu et content».
Κερατωμένος, δαρμένος κι ευχαριστημένος.
Κατερίνα Σ.

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Το πτυχίο δεν είναι πιστοποιητικό ευφυΐας. Αν το μυαλό κάποιου φτάνει για να πάρει δίπλωμα οδήγησης, κατά πάσα πιθανότητα φτάνει και για πάρει ένα δίπλωμα σπουδών. Τα νοητικά απαιτούμενα είναι περίπου ισοδύναμα. Άπαξ και μπορεί να απομνημονεύσει τον ΚΟΚ και τα σήματα, το μόνο που χρειάζεται για το «χαρτί» είναι να στρώσει τον κώλο του κάτω, να μουλαρώσει δεόντως και αμέτι μουχαμέτι, έστω και «νύχτα», θα το πάρει το στραβόχαρτο.
Διονύσης Χαριτόπουλος - "Εγχειρίδιο βλακείας"

Τρίτη 8 Απριλίου 2014


Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Σάββατο 5 Απριλίου 2014

Ε, λοιπόν, στην αρχή του ο φασισμός ήταν αυτό που συνεχίζει να είναι και σήμερα: υπόθεση μιας χούφτας ανώμαλων και ηλιθίων, που αποτέλεσαν το προζύμι που έκανε να φουσκώσει η ανθρώπινη βλακεία και κακοήθεια σ’ όλο το φριχτό της μεγαλείο. Η φασιστική φύτρα ήταν και είναι πάντα το αποτέλεσμα της αμάθειας, της ψυχανωμαλίας, του φόβου, της στέρησης (σ’ όλες τις μορφές της και καταρχήν της σεξουαλικής), της μικρόνοιας, της κακοήθειας, της έλλειψης ειλικρίνειας.
Βασίλης Ραφαηλίδης

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Πέμπτη 3 Απριλίου 2014





"Βγαίνουμε στις αγορές"!

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Αντιγράφουμε ένα από τα καλύτερα –για πολυποίκιλους λόγους- φετινά πρωταπριλιάτικα:
Μια δήλωση του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. Δημήτρη Κουτσούμπα που θα συζητηθεί:
"Η επιμονή μας στην κομματική οικοδόμηση και η επαγρύπνηση για τον σωστό μαρξιστικό-λενινιστικό προσανατολισμό του κόμματος, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει απόρριψη συνεργασιών με τις δυνάμεις του οπορτουνισμού. Είτε του δεξιού είτε του λεγόμενου αριστερού.
Είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε κάθε μορφής συνεργασία με ΣυΡιζΑ και ΑντΑρΣυΑ, αν αυτό αποτελεί αίτημα του κόσμου της Αριστεράς".
Γιώργος Αλεξάτος

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Χρόνια μας πολλά