Υπάρχουν εξελίξεις! Για ενημέρωση: http://www.shiptogaza.gr/

Σήμερα θα επιχειρηθεί η δια θαλάσσης είσοδος στη Γάζα. Γιατί -απ' ό,τι φαίνεται- οι εικόνες αυτές δεν αγγίζουν, όχι μόνο τα ανθρωπόμορφα κτήνη που τις προξενούν, αλλά ούτε και την εφησυχασμένη διεθνή κοινότητα (που σταδιακά μετατρέπεται σε κυνότητα)...

Προς Θεσσαλονικείς VΙ επιστολή Φαύλου

Αδελφοί
Η πόλη μας, έναν αιώνα μετά το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη (δηλαδή σχεδόν ταυτόχρονα υπό το πρίσμα του κοσμικού χρόνου) αποκτά δικό της μετρό. Και σχεδόν ταυτόχρονα με την Μάγχη (υπό το ίδιο πρίσμα) θα αποκτήσει υποθαλάσσια οδική σήραγγα ήτις θα συνδέσει δύο γειτονικά γράμματα του αλφαβήτου: Το λάμδα (Λιμάνι) με το μι (Μέγαρο). Έτσι ώστε να γίνει νι (Ντουμπάι) όπως προείπε και ο νομάρχης μας. Βέβαια, αυτήν ταύτη τη στιγμή είναι απλώς μι – νι (μι νι καπέλο για την ακρίβεια) καθώς το κέντρο είναι απροσπέλαστο και μόνο από φωτοχημικού αέρος δύναται να μετακινηθεί κανείς. Παρακαλώ ας κοπάσουν οι πανηγυρισμοί για να εμβαθύνουμε στο ζήτημα, ξεφεύγοντας από τα μεσαία γράμματα της αλφαβήτου. Οι εποχές που ο Χαμίτ έστηνε το σιντριβάνι φάτσα κάρτα στην μετέπειτα πύλη της ΔΕΘ και έτρεχε σερμπέτι (τι είναι αυτό; Άντε πιες το κουνιστό γάλα σου -milk shake- αγάπη μου), παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Άλλωστε η σημερινή αμερικανοκρατία ουδόλως προσομοιάζει προς την χθεσινή τουρκοκρατία –τα είπαμε αυτά- εκτός από κάποια δεδοκιμασμένα αδιαλείπτως στην πράξη εδάφια του εφαρμοσμένου οθωμανικού δικαίου. Παύσατε παρακαλώ τα μοιρολόγια –πονούν ωρέ τα παλικάρια;- κι ατενίστε αισιόδοξα το σημερινό μελλοντικό παρελθόν. “Mour mi mour” στα γαλλοσερραϊκά, μητρική διάλεκτο του διακεκριμένου αστείατρου και φιλοΕξωστικού Διογένη Δασκάλου.
Τώρα το σερμπέτι δεν κυκλοφορεί στα καφενεία του κέντρου. Τώρα ανοίγονται οπές που αναβλύζουν φυσικό αέριο ή βοθρολύματα. Στο σημείο που τα ακούνητα στρατιωτάκια σκότωναν εργάτες τον Μάη του ’36, τώρα χάσκουν τρύπες και βάσεις για νέες ζαρντινιέρες. Λέγοντας για στρατιωτάκια και ζαρντινιέρες, θυμήθηκα πως η πόλη αυτό τον καιρό προσομοιάζει με λεκτικό συνειρμό του Byron, όστις μας εγκατέλειψε άδοξα και περιόρισε το λεξιπλαστικό δημοσιογραφικό υλικό μας κατά το ήμισυ (ένα 25% αφειδώς μας προσέφερε η ετέρα αποδράμουσα, η Μαριέτα Γιαννάκου δίχως Κουτσίκου εδώ και καιρό).
Το 1841 (πριν 166 χρόνια για τους αδύνατους στα μαθηματικά και τους χοντρούς στη γλώσσα και στα νεοβαρβαρικά) ζούσαν στο μωσαϊκό των πολιτισμών, τη Θεσσαλονίκη, 35.000 εβραίοι, 25.000 τούρκοι και 18.000 έλληνες. Σήμερα το μωσαϊκό ξηλώθηκε, μπαίνουν ραδιενεργοί γρανίτες για ν’ απολαμβάνουν τις γρανίτες τους οι σουλατσαδόροι. Και κάτω από την βακτηριογόνο μοκέτα που σκεπάζει την πόλη, πόσοι αλλοεθνείς κρύβονται άραγε; Ποιοι και πόσοι είμαστε σήμερα; Σήμερα που η Θεσσαλονίκη είναι 2322 ετών και του χρόνου που θα γίνει 2323.
Έτσι κατάντησε η συμβασιλεύουσα. Σαν τον βυζαντινό ιππόδρομο μετά τη στάση του νίκα, σαν νομαρχιακό συμβούλιο μετά τη στάση του Πανίκα. Πανικός! Πανίκας τοις βασιλεύσι, κατά βαρβάρων δωρούμενος. Και το σον φυλάττων δια του σταυρού προτιμήσεώς σου πολίτευμα.

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

...Πάντα θεωρούσα το γράψιμο ως καθήκον μου πάνω στη γη.
...Το αγαπημένο μου παράπονο για τον σύγχρονο κόσμο: η ειρωνεία του ‘καθωσπρέπει’ κόσμου που, μην παίρνοντας τίποτα στα σοβαρά, καταστρέφει τα παλιά ανθρώπινα αισθήματα…
...Μ’ άλλα λόγια και μετά απ’ αυτό θα το βουλώσω, οι κατασκευασμένες ιστορίες και τα ρομάντζα για το τι θα συνέβαινε ΑΝ, είναι για παιδάκια και ενήλικες κρετίνους που φοβούνται να διαβάσουν τους εαυτούς τους μέσα σ’ ένα βιβλίο, όπως ακριβώς θα φοβόντουσαν να κοιτάξουν στον καθρέφτη όταν είναι άρρωστοι ή πληγωμένοι ή τύφλα στο μεθύσι ή τρελοί.
...γιατί οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που είναι τρελοί για ζωή, τρελοί για κουβέντα, τρελοί να σωθούν, που θέλουν να τα χαρούν όλα μέσα σε μια και μόνο στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται ή λένε ένα κοινότοπο πράγμα, αλλά που καίγονται, καίγονται, όμοιοι με τις κίτρινες μυθικές φωτιές των ρωμαϊκών πυρσών, εκπυρσοκροτώντας σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στ’ άστρα και, στη μέση, βλέπουμε το μπλε φως του πυρήνα τους να σκάει κι ο καθένας κάνει «Άααα!»…

Jack Kerouac

(«Ανοίξτε τα παράθυρα, ανοίξτε τις ψυχές –ο Kerouac διαβαίνει Μουσηγέτης. Διόνυσος μαζί και Απόλλωνας μεσ’ στο στενό του παντελόνι, αξύριστος πολλές φορές και πάντοτε ωραίος, ουδόλως φοβούμενος την παρακμή που τον εξέθρεψε, διότι μεσ’ στην ψυχή του και ανάμεσα στα σκέλη του μιας νέας ακμής το σπέρμα φέρνει. Ανοίξτε τα παράθυρα, ανοίξτε τις ψυχές –φωτοστεφής ο Kerouac διαβαίνει, πίνοντας το νέκταρ της καθημερινής ζωής παντού όπου το βρίσκει, πίνοντας και προσφέροντας το νέκταρ που περισσότερο κι από τον Νιαγάρα ρέει, όταν ο πόθος μέσα μας υπερισχύει και ο ευλογημένος άνθρωπος στο ‘εν τούτω νίκα’ του έρωτος ομνύει» - Ανδρέας Εμπειρίκος)

Στα σαλόνια της διαμαρτυρίας, τα οποία είναι γεμάτα ιδεολογικές ταμπέλες τόσο μεγάλες που σέρνονται καταγής σαν κουρέλια και απορροφούν σα σφουγγαρόπανα τα απόνερα των υπονόμων, πάντοτε προτιμούσαν τους επαναστάτες άλλων εποχών. Ή ακόμα κι εκείνους άλλων ηπείρων, ιδίως αυτούς που βρίσκονται στις τροπικές νοτιοαμερικάνικες σιέρρες. Οι ταρτούφοι μεταμφιέζονται για να μη χρειαστεί να υποστηρίξουν τους επαναστάτες που μάχονται εδώ, για να μη χρειαστεί να διακινδυνεύσουν ποτέ τίποτα, για να παρακάμψουν τα ερωτήματα σχετικά με τη δική τους παραίτηση, την αιώνια χλιαρότητά τους, την ύπουλη προδοσία τους που στάζει καθημερινά δηλητήριο.

Jean Marc Rouillan ("Action Directe") - 14.1.2004

Για την αθέατη ένταση που πάλλεται μέσα στις ανυπότακτες ψυχές

Είναι πολλοί που ουρλιάζουνε τις νύχτες
κι άψογοι την ημέρα περιφέρονται ανάμεσά μας,
πολλοί μ' ένα αναμμένο σίδερο μες στο μυαλό
κόκκινο σίδερο κάτω απ' το δέρμα.
Είναι πολλά τ' αδέρφια μου. Δεν είμαι μόνος.

Ανέστης Ευαγγέλου

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ, Τρίτη 25 Μάη 2010
14:02. Ξεκολλάμε από το ντόκο του κερατσινίου και το ταξίδι μας ξεκινάει επίσημα. Εχουμε βιράρει κάβους και ο οδηγός του ρυμουλκού μας χαιρετάει με τη γροθιά του σηκωμένη, αλληλέγγυος στο σκοπό μας, καθώς απομακρύνεται αργά από εμάς. Η χτεσινή και η σημερινή μέρα ήταν εξουθενωτικές. Από τις 10 το πρωί χτες, μέχρι και τώρα που φεύγουμε δεν έχουμε σταματήσει τη δουλειά. Εγώ με έναν Παλαιστίνιο εθελοντή στο αμπάρι, ένας Παλαιστίνιος στο ντόκο, ο εργάτης του γερανού, ο Αρης και ο καπετάνιος μείναμε μέχρι το πρωί για να τελειώσουμε το δύσκολο έργο της φόρτωσης ενός καραβιού ακατάλληλου για το φορτίο που έχουμε, ενώ άλλοι αναλώθηκαν σε φιλοσοφικές συζητήσεις συνοδευόμενες είτε από τσίπουρα είτε από πορτοκαλάδα, αναλόγως την περίπτωση... Αφού τελικά καταφέραμε να το φορτώσουμε και με σωστή κλίση, ξεκινήσαμε τις εργασίες προετοιμασίας του βαποριού. Το πλήρωμα τρέχει πάνω κάτω με τον ιδρώτα να στάζει στην καυτή λαμαρίνα, ενώ άλλοι παρελαύνουν μπροστά στις κάμερες φορώντας τα αγωνιστικά τους χαμόγελα και αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλο. Οι κάμερες είναι παντού. Ενα σαξόφωνο ανεβασμένο στα καπάκια των αμπαριών ολοκληρώνει τη φιέστα, παρεμποδίζοντας ταυτόχρονα την επικοινωνία μας με τον καπετάνιο, καθώς εμείς μαζεύουμε τους μπροστινούς κάβους. Οι δυσκολίες του απόπλου και οι 28 ώρες συνεχόμενης δουλειάς είναι πλέον κάτι αμελητέο μπροστά στη χαρά του απόπλου. Οι κόποι μας φαίνεται ότι αρχίζουν να πιάνουν τόπο, η ιδέα γίνεται πράξη και βλέπουμε πλέον με περισσότερη αισιοδοξία την αποστολή μας, παρά τα «στραβά».
21:30. Μετά από έναν απολαυστικό ύπνο 5 ωρών ανεβαίνω στη γέφυρα. Βρισκόμαστε λίγο έξω από τη Σέριφο (32 ̊ 08’ 898’’ Ν , 24 ̊ 18’ 307’’ Ε) και πηγαίνουμε με 8 κόμβους, με λίγη βοήθεια από το θαλάσσιο ρεύμα. Ο καιρός μάλλον θα μας δυσκολέψει τις επόμενες μέρες. Είμαι στο τιμόνι, κρατάω πορεία 165 ̊ και τις επόμενες ώρες θα περάσουμε το βαπόρι ανάμεσα από Σίφνο και Κίμωλο. Η πορεία είναι δύσκολη, τουλάχιστον για εμένα που δεν έχω εμπειρία και πηγαίνω το καράβι στο Αιγαίο το οποίο έχει μεγάλη κίνηση, στενά περάσματα και οι ελιγμοί αποφυγής σύγκρουσης είναι συχνοί. Η παρουσία διαφόρων περιφερόμενων στη γέφυρα κάνει την κατάσταση πιο δύσκολη, γι’ αυτό και τους έγινε παρατήρηση να κάθονται εδώ με την προϋπόθεση να μη δημιουργούν φασαρία. Πριν λίγο μας κάλεσε ο προηγούμενος πλοιοκτήτης του βαποριού στο VHF και μας ευχήθηκε καλό ταξίδι. Σε λίγο θα ανέβει και ο καπετάνιος στη γέφυρα ο οποίος πήγε κι αυτός να ξεκουραστεί λίγες ώρες. Ως τώρα όλα βαίνουν ομαλά. Ο υπόλοιπος κόσμος είναι στην κουζίνα. Έχουν στήσει ένα άτυπο γλέντι. Φαΐ και ποτό δηλαδή. Η νύχτα θα είναι μεγάλη, αφού μάλλον θα κρατήσω τη βραδινή βάρδια. Η επόμενη ενημέρωσή μου σύντομα.
Καλό μας ταξίδι! Μιχάλης Γ.

ΣΦΕΝΔΟΝΗ, Τρίτη 25 Μάη 2010
Ατέλειωτες ώρες αναμονής μέχρι να ετοιμαστούμε για να αποπλεύσουμε. Η μαρίνα της Ζέας σαν να έχει αλλάξει. Ενα μικρό πλήθος ανθρώπων ανεβοκατεβαίνει στη «Σφενδόνη», μιλά σε πολλές γλώσσες, κουβαλάει αποσκευές και εφόδια. Απ’ όσο πρόλαβα να μετρήσω, επιβαίνουν Αμερικανοί. Γάλλοι, Τσέχοι, Βούλγαροι, Ιταλοί, Ελληνες και φυσικά Παλαιστίνιοι. Ο καπετάνιος, ένας Κερκυραίος που όλως παραδόξως δεν κουβαλάει τη γνωστή κερκυραϊκή «τρέλα», κάνει τις τελευταίες ετοιμασίες μαζί με το πλήρωμα.
Στις 15:40 το το σκάφος αποπλέει, ενώ περίπου τριάντα άτομα το αποχαιρετούν από τη στεριά με το σύνθημα «Free, free, Palestine». Μετά από 10 λεπτά, δέσαμε σε σημείο ελέγχου στη μαρίνα. Το Λιμενικό έκανε έλεγχο διαβατηρίων και μας βρήκε υπεράριθμους! Ετσι, μετά από μια ψυχοφθόρα διαδικασία, ζητήθηκε από μέλη της αποστολής να κατέβουν από το πλοίο! Ηταν το χειρότερο ξεκίνημα, αποτέλεσμα μιας ολόκληρης αντίληψης που έχει επιβληθεί πραξικοπηματικά στην Πρωτοβουλία «Ενα Καράβι για τη Γάζα», ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες. Σταματώ εδώ, γιατί αν συνεχίσω θα ξεσπάσει όλος ο θυμός που με διακατέχει αυτή τη στιγμή. Σταματώ γιατί αυτό απαιτεί η ανάγκη να συγκεντρωθούμε όλοι και όλες στο στόχο, που είναι να πλεύσουμε προς τη Γάζα και να αναμετρηθούμε με το σιωνιστικό ναζισμό. Μετά από πολλές ώρες αναμονής και αφού δυο λιμενόμπατσοι έκαναν τον τελικό έλεγχο, αποπλέουμε τελικά στις 20:50, με προορισμό τη Ρόδο. Περισσότερα αύριο, οπόταν θα επιχειρήσω και μια πρώτη γνωριμία με τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής.
Αντρέας Μ.

Την Τρίτη αναχώρησαν από τον Πειραιά το φορτηγό πλοίο «Ελεύθερη Μεσόγειος» και το επιβατηγό «Σφενδόνη» της πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για τη Γάζα». Έπειτα από εβδομάδες προετοιμασίας και μετά από σκληρή δουλειά φορτώματος του φορτηγού επί τρία μερόνυχτα, τα ελληνικά πλοία πλέουν έτοιμα να ενωθούν με τα υπόλοιπα του «Στόλου της Ελευθερίας», μεταφέροντας υλικά για την ανοικοδόμηση κατεστραμμένων σπιτιών, εξοπλισμό νοσοκομείων και άλλα είδη βοήθειας.
Σκάφη από εννέα χώρες -ανάμεσά τους δύο πλοία της ελληνικής αποστολής- και εκατοντάδες ακτιβιστές επιχειρούν να σπάσουν τον αποκλεισμό της Γάζας, να προσφέρουν πολύτιμη ανθρωπιστική βοήθεια και να στείλουν ηχηρό μήνυμα αλληλεγγύης. Ο «Στόλος της Ελευθερίας», όπως ονομάζεται η διεθνής πρωτοβουλία, έχει ξεκινήσει το ταξίδι του προς τη Γάζα από λιμάνια στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, τη Βρετανία, τη Σουηδία και την Τουρκία. Τα ελληνικά πλοία θα φτάσουν σήμερα το απόγευμα στη Ρόδο και στη συνέχεια θα ενωθούν με υπόλοιπα, ενώ την Πέμπτη προβλέπεται να φθάσουν στη Λωρίδα της Γάζας. Μεταφέρουν οικοδομικά υλικά και χιλιάδες τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας για τους κατοίκους της Γάζας, στην οποία το Ισραήλ έχει επιβάλει ασφυκτικό αποκλεισμό αφότου περιήλθε υπό τον έλεγχο της Χαμάς τον Ιούνιο του 2007. Ο αποκλεισμός εμποδίζει την ανοικοδόμηση κτιρίων και υποδομών που καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια της ισραηλινής στρατιωτικής επιχείρησης (Δεκέμβριος 2008-Ιανουάριος 2009) στη Γάζα. Μόλις το 25% των ζημιών έχει αποκατασταθεί ενάμιση χρόνο μετά την καταστροφική επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι».
Η ισραηλινή κυβέρνηση χαρακτηρίζει την διεθνή αποστολή «προκλητική» και κατηγορεί τους ακτιβιστές για «πολιτική προπαγάνδα». Τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης μεταδίδουν ότι οι αρχές θα ανακόψουν την πορεία των πλοίων πριν φθάσουν στην Λωρίδα της Γάζας και θα συλλάβουν τους 700 ακτιβιστές που επιβαίνουν σε αυτά. Σε ορισμένα σκάφη της διεθνούς αποστολής επιβαίνουν τηλεοπτικά συνεργεία για να μεταδώσουν απευθείας τύχον αντιπαράθεση.
Σκάφη του Πολεμικού Ναυτικού του Ισραήλ έχουν ανακόψει από τον Ιανουάριο του 2009 τρεις προηγούμενες προσπάθειας του κινήματος Free Gaza να σπάσει τον αποκλεισμό και να μεταφέρει βοήθεια. Τον Αύγουστο του 2008, δύο καϊκια όμοιας αποστολής ήταν τα πρώτα πλοία που κατέπλεαν στη Γάζα μετά από 41 χρόνια!
Η σκέψη και οι ευχές μας είναι μαζί τους. Αμεσότερες πληροφορίες για την πορεία του τολμήματος στο http://digitalship.shiptogaza.gr/

Προς Θεσσαλονικείς V επιστολή Φαύλου

Μήνυμα χωρίς χρέωση
Αδελφοί
Από το κολαστήριο της πολιτιστικής εξορίας -χαρά θεού- επληροφορήθην τα θλιβερά μαντάτα (παράφρασα και ολίγον Ερωτόκριτο σ’ αυτή την πρώτη φράση και το σημειώνω για να είμαστε διανοητικώς υποψιασμένοι): Τρεις συγκρούσεις το δεκαήμερο (ουχί του Βοκακίου) δεν έχουμε ούτε στην Τσιμισκή -που θα θεράπευαν διάφοροι συγκοινωνιολόγοι και μη- με τα χιλιάδες οχήματα! Αυτό δεν είναι λιμάνι, είναι το στοιχειωμένο πέταλο του Μαλιακού, μια μαλιακία να μαλλιοτραβιέσαι, τύπου Waterland με συγκρουόμενα. Δεν άρχισε εισέτι και το φεστιβάλ κινηματογράφου, να λέγαμε ότι οι καπετάνιοι μπερδεύονται από τα bordello lights (ένεκα τα χρώματα και η αισθητική) που στήνονται εκεί κάθε χρόνο. Πέρασα ένα ανήσυχο εορταστικό τριήμερο, φοβούμενος ότι τα συμμετέχοντα στην εορτή της πόλης αντιτορπιλικά, θα ακολουθούσαν την τύχη του Φετίχ Μπουλέντ (το είχε βυθίσει ο Βότσης εκεί που τώρα άλλοι απλώς τρακάρουν, για τους μη ασχολούμενους με την ιστορία κι άλλες τέτοιες ντεμοντέ βλακείες). Ανησυχώ επίσης για το μέλλον των πλωτών bar που παιανίζουν τας μουσικάς των εκεί όπου άλλοτε έπλεε το σώμα του George Polk (ποιος είναι αυτός; Ε, ένα κομμάτι της ιστορίας της ερωτικής πόλης μας). Όσο πρωτοποριακά κι αν ακούγονται τα bar βυθού -άλλο depth metal κι άλλο death metal, άλλο τρίο κι άλλο αλλότριο- δε νομίζω πως είναι ώρα για ένα τέτοιο βήμα προόδου. Ας μη γίνουν οι νήες Ερινύες, όχι στα πάγια ναυάγια, όχι άλλα πλωτά ξαπλωτά.
Όμως, όπως λένε οι εξυπνάκηδες τρικλοποδιστές, εύκολο να κατηγορείς αλλά τι προτείνεις; Προσωπικά, λάτρης ων των αποτελεσματικών μέτρων, προτείνω να καθιερωθεί δακτύλιος (και πλωτά διόδια φυσικά, όχι να κονομάει το Λονδίνο κι εμείς να φερόμαστε σαν οπισθοδρομικοί επαρχιώτες!) από Καραμπουρνάκι μέχρι τη χαβούζα της Μεθώνης (εκεί ντε, που άλλοτε τρως ψάρια οσφραινόμενος περιττώματα κι άλλοτε αντίστροφα).
Επιστρέφουμε. Στην Εγνατία με το μετρό, πωλούνται ακόμη με το μέτρο καταστήματα. Στην παραλιακή –τις όμορφες φθινοπωρινές μέρες γίνεται παραηλιακή- ο αέρας χαϊδεύει μαλλιά και μυαλά όσων ακόμη έχουν και καθυστερεί το λιώσιμο των πάγων (όχι της Ανταρκτικής αλλά του καφέ) παρά το φαινομενικό φαινόμενο του θερμοκηπίου. Περιφέρονται οι φοιτητές, ανάμεσά τους και φυτητές που φυτούν, αναπτύσσονται και ομορφαίνουν την πόλη της ζαρντινιέρας.
Παρακεί έχουμε τα Δημήτρια –πρώην Καβείρια- και το άνοιγμα των μουσειακών μουσικών σκηνών που σώζονται στην πόλη. Οι παρέες –ενίοτε κι οι παρειές- ξανασμίγουν σε ημίφωτα και νότες. Ω υπέροχη ερωτική πόλη, που προστίθενται οι ξένοι και σε κάνουν ξεν-ερωτική, ω πόλη των εραστών που “όταν χαμογελάνε ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μέσα απ’ τ’ άγρια γένια τους”. See you (τα λέμε)…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Την μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή στην ιστορία τους φαίνεται να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον τελευταίο καιρό οι ΗΠΑ. Αναφερόμαστε φυσικά στη διαρροή τεράστιας ποσότητας πετρελαίου στον κόλπο του Μεξικού, η οποία ενεργοποίησε τις θαμμένες ευαισθησίες των αμερικανών. Και λέμε «θαμμένες», ενθυμούμενοι τον άλλοτε πλανητάρχη George Bush (πατέρα), που δεν προσυπόγραψε το πρωτόκολλο του Kyoto για να μην υποχρεώσει σε περιορισμούς και σε οικονομικές επιβαρύνσεις τις αμερικανικές βιομηχανίες!... Όμως, σαν από κάποια «θεία ανταπόδοση» απέναντι στην κατ’ εξοχήν ρυπογόνο χώρα του πλανήτη, ανταπόδοση που ωστόσο δεν χαροποιεί κανέναν, το κακό ήρθε κυριολεκτικά στην πόρτα εκείνων που νοιάζονται περισσότερο για την παγκόσμια αστυνόμευση, απ’ ό,τι για την παγκόσμια επιβίωση…
Οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνεται τώρα να σχεδιάζουν την τροποποίηση της νομοθεσίας που αφορά στο περιβάλλον. Η αστοχία του σκυροδέματος στο κάλυμμα της υποθαλάσσιας πετρελαιοπηγής της πετρελαϊκής εταιρείας ΒΡ, απεδείχθη η «βασική αιτία» για την διαρροή πετρελαίου στον Κόλπο του Μεξικού σύμφωνα με το μνημόνιο που ετοίμασε για την σημερινή ακρόαση στο Αμερικανικό Κογκρέσο η εταιρεία Transocean Ltd.
Κάναμε μια περιήγηση στην ιστοσελίδα της BP, μιας εκ των τεσσάρων μεγαλύτερων εταιριών ενέργειας του κόσμου, απ’ όπου –σύμφωνα με όσα η ίδια μας πληροφορεί- μαθαίνουμε ότι δραστηριοποιείται σε τριάντα χώρες με 80.300 υπαλλήλους την 31η Δεκεμβρίου 2009, με ετήσιο τζίρο (για το 2009) 239 δισεκατομμύρια δολάρια και κέρδη 14 δις δολάρια για την ίδια χρονιά. Η BP ιδρύθηκε το 1909 και μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, η εταιρία ή οι θυγατρικές της έχουν καταδικασθεί σε τρεις περιπτώσεις για εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος (συνοδευόμενες από μεγάλα πρόστιμα). Ένα από τα μεγαλύτερα διυλιστήρια της ΒΡ στις ΗΠΑ εξερράγη τον Μάρτιο του 2005, προκαλώντας 15 θανάτους και τραυματίζοντας 180 άτομα. Το περιστατικό ήρθε ως επιστέγασμα μιας σειράς λιγότερο σοβαρών ατυχημάτων στα διυλιστήρια της BP, συνοδευόμενο από αιτιάσεις για τεχνικά προβλήματα που δεν αντιμετωπίστηκαν από τη διοίκηση...
Δεν είναι όμως μόνο η BP. Περίπου τέτοιο καιρό του 1979 (στις 3 Ιουνίου), 600.000 τόνοι πετρελαίου καταλήγουν στη θάλασσα, μετά από έκρηξη στην πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου «Ixtoc 1» στο νότιο κόλπο του Μεξικού και διαρροή που διήρκεσε δέκα ολόκληρους μήνες. Σε αυτό το διάστημα δημιουργήθηκε μια πελώρια πετρελαιοκηλίδα μήκους περίπου 80 χιλιομέτρων στα ανοιχτά των ακτών των ΗΠΑ, καταστρέφοντας τον τουρισμό, τις ιχθυοκαλλιέργειες και οδηγώντας στο θάνατο δεκάδες είδη ζώων. Ως υπεύθυνες για την έκρηξη στην πλατφόρμα, που οδήγησε στη δεύτερη μεγαλύτερη πετρελαϊκή θαλάσσια μόλυνση στην ιστορία, θεωρήθηκαν οι… βαλβίδες ασφαλείας. Βέβαια, οι βαλβίδες και όλα τ’ άλλα γίνονται από ανθρώπινα χέρια, κατ’ εντολή εταιριών που -στον σημερινό κόσμο της καπιταλιστικής ασυδοσίας- χαρακτηρίζονται από την προσπάθεια για ικανοποίηση της ακόρεστης δίψας τους για μέγιστα κέρδη και ελαχιστοποίηση των εξόδων. Εταιρίες που δεν διστάζουν να θυσιάσουν τα πάντα μπροστά στην κερδοφορία τους, ενώ όταν συμβεί το κακό, σφυρίζουν αδιάφορα και βάζουν το πολιτικό προσωπικό τους να καθαρίσει (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Άλλωστε, το περιστατικό του «Sea Diamond» που μετατράπηκε σε τοξική βόμβα στο βυθό της Σαντορίνης, είναι πολύ κοντινό και όσα το ακολούθησαν (θα έπρεπε να) είναι γνωστά σε όλους μας…

Και το παράξενο παιχνίδι της μοίρας με τους δύο Μανώληδες της υπόθεσης Λαμπράκη: Την πρωτομαγιά του 2001 πεθαίνει ο Μανώλης Χατζηαποστόλου (72 ετών), ο γνωστός ως "Τίγρης" που πήδηξε στο τρίκυκλο του Σπύρου Γκοτζαμάνη, βοηθώντας στον εντοπισμό και αργότερα στη σύλληψη των δραστών της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη. Μία μέρα μετά, στις 2 Μαΐου του 2001 και ημέρα που κηδευόταν ο "Τίγρης" στα κοιμητήρια του Ευόσμου, πεθαίνει ο Μανώλης Εμμανουηλίδης (75 ετών), ο άνθρωπος που χτύπησε τον Γρηγόρη Λαμπράκη!

(για τη σημερινή μέρα, 47 χρόνια μετά)

Στις 5-5-2010 περί τις 5.00 μ.μ. εντελώς ξαφνικά, δέκα περίπου μηχανές της ομάδας “Δέλτα”, έχοντας η κάθε μια δυο επιβαίνοντες αστυνομικούς, εισέβαλαν θορυβωδώς στο στενό από την πλευρά της πλατείας Εξαρχείων και κινούμενες με πολύ μεγάλη ταχύτητα έφθασαν μέσα σε δευτερόλεπτα μπροστά στο κτίριο, προκαλώντας πανικό στον κόσμο που επιχείρησε να μπει μέσα για να προστατευθεί. Οι αστυνομικοί που επέβαιναν στις μηχανές, αφού τις παράτησαν βιαστικά στο οδόστρωμα χωρίς καν να στερεώσουν τα σταντ (κατά συνήθη πρακτική της ομάδας αυτής), όρμησαν με βία πάνω στον κόσμο και άρχισαν να τους κτυπούν με τα κλομπ. Στο σημείο αυτό τραυματίστηκε ο από εμάς Ηλίας Τζουράς 46 ετών, ο οποίος μάλιστα πάσχει από καρδιακή ανεπάρκεια, τον οποίο κτύπησαν με τα κλομπ στο πρόσωπο και σε διάφορα σημεία του σώματός του παρότι τους δήλωνε το πρόβλημα που είχε, καθώς και η από εμάς Ηλέκτρα Τρουλλίνου, την οποία κτύπησαν και έριξαν στο οδόστρωμα. Την ίδια στιγμή πέντε από αυτούς όρμησαν στην πόρτα που οδηγεί στον πρώτο όροφο του κτιρίου και πάνω στον κόσμο που προσπαθούσε να μπει μέσα για να προστατευθεί, όρμησαν στις σκάλες όπου υποχωρούσε ο κόσμος έντρομος και κραδαίνοντας τα κλομπ και φωνάζοντας «δολοφόνοι», κτύπαγαν οποίον βρισκόταν μπροστά τους. Στο σημείο εκείνο κτυπήθηκε με κλομπ στο πίσω μέρος του κεφαλιού ο από εμάς Iraj Nobakht και στα πόδια ο από εμάς Κωνσταντίνος Μουζουράκης.
Οι αστυνομικοί, συνεχίζοντας με βία και βρισιές ανέβηκαν την στριφτή σκάλα και έφτασαν στην πόρτα του πρώτου ορόφου, η οποία είναι πόρτα εσωτερική ξύλινη με τζαμαρία παλαιότατης κατασκευής και ενώ κάποιοι από μας επιχειρούσαν να την κλείσουν για να σταματήσει η παράνομη, παράλογη, βάναυση και επικίνδυνη επιδρομή, οι μηνυόμενοι όρμησαν πάνω στην πόρτα του ορόφου και κτυπώντας βίαια με τα κλομπ, την έσπασαν με αποτέλεσμα να θρυμματιστούν και καταρρεύσουν τα τζάμια και να εκτιναχθούν στον εσωτερικό χώρο του ορόφου, τραυματίζοντας τα άτομα που βρισκόντουσαν κοντά της και ιδιαίτερα την Μυρτώ Λαζαρίδου πέμπτη από μας, 37 ετών, η οποία υπέστη πολλαπλά βαθιά θλαστικά τραύματα στο δεξί τη χέρι και εξ αυτών αιμορραγία.
Οι μηνυόμενοι στη συνέχεια εισέβαλαν στο χώρο και αδιάφοροι για τις κραυγές πόνου και τα αίματα, καθώς και για τον πανικό του κόσμου που φώναζε, άρχισαν να κτυπάνε με λύσσα ότι έβρισκαν μπροστά τους, σπάζοντας πόρτες, βιβλιοθήκες, τζαμαρίες, σκορπίζοντας τα υλικά (έντυπα κλπ) στο πάτωμα και ποδοπατώντας τα, ενώ την ίδια στιγμή κραύγαζαν «δολοφόνοι», «θα σας γαμήσουμε», «θα σας λιώσουμε», «ήρθε η ώρα σας», «μουνιά (!!!)», έβριζαν τις γυναίκες «πουτάνες» και εκστόμιζαν διάφορες άλλες χυδαίες βρισιές. Κάποιοι από τους ευρισκόμενους στον όροφο, μεταξύ των οποίων και η τραυματισμένη Μυρτώ Λαζαρίδου, κατέφυγαν στο μπαλκόνι (το οποίο είναι παλαιάς κατασκευής και περιορισμένης αντοχής) προσπαθώντας να αποφύγουν το μένος των εισβολέων, ενώ όσοι δεν πρόλαβαν κτυπήθηκαν από τους μηνυόμενους με τα κλομπ.
Αφού σκόρπισαν τον τρόμο με τον άνω τρόπο, οι επιδρομείς κατέβηκαν ξανά τη σκάλα του ορόφου και βγήκαν στο δρόμο, βγαίνοντας δε άρπαξαν τα πανό των οργανώσεων και τις σημαίες μας που βρισκόντουσαν στην είσοδο του ορόφου και τα πέταξαν έξω, τα ποδοπάτησαν, τα έσκισαν και τα έφτυσαν, ενώ ένας εξ αυτών αφαίρεσε μία από τις σημαίες μας με το σήμα και έμβλημά μας και την ιδιοποιήθηκε με προκλητικό ύφος. Σημειώνουμε ότι για όλα τα παραπάνω δεν υπήρχε η παραμικρή αιτία ούτε καν αφορμή (έστω) που να μπορεί να αιτιολογήσει την εισβολή, την επιθετικότητα, τη χρήση βίας και τους προπηλακισμούς και τραυματισμούς, ούτε και οι μηνυόμενοι επικαλέστηκαν κάποια αιτία για όλα αυτά. Εξάλλου δεν υπήρχε η παραμικρή προειδοποίηση, κάλεσμα κλπ και στις φωνές μας ότι ο χώρος είναι γραφεία και δεν έχουν δικαίωμα να μπουν, οι μηνυόμενοι απαντούσαν με βρισιές.
Σημειώνουμε τέλος, ότι καθ’ όλη την διάρκεια της επιδρομής, οι εισβολείς φόραγαν κράνη και δεν έφεραν διακριτικά».

Από το «Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα»

Σύμφωνα με τον ιστότοπο zougla.gr, μετά την αποχώρηση των επιδρομέων η Μυρτώ Λαζαρίδου μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Γεώργιος Γεννηματάς», όπου και διαπιστώθηκε ότι είχε υποστεί βαθιά θλαστικά τραύματα, της έγινε συρραφή και παραπέμφθηκε στους πλαστικούς χειρούργους για τα περαιτέρω. Μερικές ώρες αργότερα, ο ιρανός πρόσφυγας Iraj Nobakht -που είχε κτυπηθεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού από κλομπ και ένοιωθε ζαλάδες- παρουσίασε σοβαρή αιμορραγία από τη μύτη και μεταφέρθηκε στο ίδιο νοσοκομείο.
Όπως και στη μήνυση αναφέρεται, από τις επί τόπου μαρτυρίες και φωτογραφίες προκύπτει ότι οι αστυνομικοί δράστες των παραπάνω επέβαιναν στις μηχανές με στοιχεία -μεταξύ των άλλων- ΕΑ 6141, ΕΑ 6943, ΕΑ 6945, ΕΑ 6950, ΕΑ 6960, ΕΑ 6939, ΕΑ 6949. Η πρώτη από αυτές ήταν μηχανή της ομάδας «Ζ», η οποία ήταν επικεφαλής της επιχείρησης και ο οδηγός της πρωτοστατούσε στην επίδειξη βίας. Όπως προκύπτει από δημοσιεύματα, η μηχανή αυτή έχει εμπλακεί ξανά σε τέτοιες ενέργειες και ο οδηγός της έχει και πάλι διαπρέψει σε αγριότητα…

Κεριά και σημειώματα στη «Marfin» της Σταδίου, αλλά με τι περιεχόμενο; Να τι γράφουν τα δύο εικονιζόμενα -κλικ για μεγέθυνση- στη φωτογραφία: «Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει. Καμιά ανοχή στους δολοφόνους της εργοδοσίας» και «Γιατί αφήσατε την τράπεζα χθες ανοιχτή; Καλή αντάμωση αδέρφια!»…

(φωτο: εφημερίδα «Κόντρα»)

Αιρετικό, αφιερωμένο στη σημερινή παγκόσμια ημέρα του πολιτισμού…

Μετά τον ρομαντισμό ο συμβολισμός, ο ντανταϊσμός, ο σουρεαλισμός, ο λετρισμός και ο μαρξισμός, δηλαδή εκατό "σχολές" πολιτικής, φιλοσοφικής και λογοτεχνικής ανατροπής. Υπάρχει μια λέξη, ένα πράγμα που έμεινε όρθιο, μια αξία που έμεινε αναλλοίωτη, που διατήρησε σε πείσμα όλων την υπεροχή της. Είναι η λέξη και το πράγμα πνεύμα, η αξία που προσδίδεται στο πνεύμα, η αξία του πράγματος πνεύμα, λες και θ' αρκούσε να προφέρουμε την μαγνητική αυτή λέξη, λες και θ' αρκούσε να την αφήσουμε να ξεπηδήσει στη γωνιά μιας σελίδας για να έχουν ειπωθεί όλα. Σαν να εννοείτο πράγματι και σαν αρχή και σαν ουσία, ότι το πνεύμα είναι η έμφυτη έννοια, η αξία υπόδειγμα, η λέξη κορυφή που από το σημείο αυτό και πέρα, ο παλιός αταβιστικός αυτοματισμός του ζώου που ονομάζεται άνθρωπος θα έπαυε να κλυδωνίζεται.
Παντού ήταν αναμφισβήτητο, μετά από δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια Καβαλισμού, ερμητισμού, μυσταγωγίας, πλατωνισμού και ψυχουργίας, ότι το σώμα είναι τέκνο του πνεύματος, του οποίου φαίνεται να είναι η διόγκωση, το σύμφυρμα ή ο μαγικός σωρός και πως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε σώμα που να μην είναι στο τέλος της φυσικής πορείας η κατάληξη μιας σκοτεινής σύζευξης του πνεύματος με την ίδια του τη δύναμη, το όριο μιας διαδρομής επιλεγμένης απ' το ίδιο το πνεύμα κατά την πορεία του, σαν να μην μπορούσε να υπάρχει σώμα, εάν δεν υπήρχε κάπου το πνεύμα, σαν η κατάσταση που αποκαλείται σώμα, το πράγμα που ονομάζουμε σώμα να ήταν ουσία και φύσει κατώτερο από την κατάσταση πνεύμα και να πήγαζε απ' αυτήν. Σαν το σώμα να ήταν η άμαξα και το πνεύμα το άλογο, που οδηγείται από ένα άλλο πνεύμα που ονομάζεται αμαξάς. Σαν το σώμα να είναι οι εργάτες του εργοστασίου και το πνεύμα το αφεντικό, το οποίο έχει επινοήσει το αλυσσόδεμα των εργατών στη διαδικασία παραγωγής. Σαν το σώμα να ήταν το κορμί όλων των στρατιωτών που σκοτώνονται υπό τις διαταγές αυτού του μεγάλου πνεύματος, του Στρατηγού, που τους στέλνει να σφαγιασθούν. Σαν να ήταν αυτονόητο για τη ζωή ότι το σώμα είναι αυτή η βρωμερή ουσία μέσα στην οποία το πνεύμα κάνει το ποδόλουτρό του, όπως ένας καπουτσίνος ξεπλένει τις μπότες του μέσα στο λουτρό αίματος του πολέμου. Και το σώμα δεν έχει παρά να το βουλώσει.
Και τι είναι το πνεύμα; Το πνεύμα πραγματικά. Εννοώ πέρα από τη φιλοσοφία. Και γιατί το σώμα να προέρχεται από το πνεύμα και όχι το πνεύμα από το σώμα; Γιατί το πνεύμα να περιέχει τις αξίες και το σώμα να θεωρείται απλώς η άθλια κατοικία τους, η υλική τους ενσάρκωση; Λες και υπήρξε ποτέ κάποιο μυστήριο που ονομάζεται ενσάρκωση. Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα στο σώμα και το πνεύμα; Αν σκεφτούμε καλά, καμία. Γιατί το σώμα ξέρουμε τι είναι, αλλά το πνεύμα ποιος είπε πως ήταν η αρχή εκείνου απ' όπου ξεπηδά ό,τι υπάρχει στη ζωή; Είναι το πνεύμα που έχει τα δεδομένα. Μέσα σ' αυτό είναι που βλέπουμε τις ιδέες, τα μητρικά αυτά μαστάρια απ' τα οποία τρέφεται ο,τιδήποτε έχει ενέργεια. Αλλά, μας την σπας Πλάτωνα. Και σεις Σωκράτη, Επίκτητε, Επίκουρε, Καντ, ακόμα κι εσύ Καρτέσιε. Γιατί μπορούμε εύκολα ν' αντιστρέψουμε το πρόβλημα και να πούμε πως το πνεύμα δε θα είχε υπάρξει ούτε οι αξίες και τα δεδομένα του, αν το σώμα που τις διέδωσε δε βρισκόταν εκεί, τη στιγμή που το πνεύμα -πάντα βρισκόμενο σε ακινησία- αρεσκόταν απλώς να τις κοιτάζει, περιμένοντας να τις σοδομίσει απ' την πρώτη στιγμή. Γιατί το πνεύμα είναι μια πομφόλυγα, μια απάτη. Ένα είδος στοιχειωμένου καπνού που δε ζει παρά μόνο απ' ό,τι απομυζά από το σώμα, για να κάνει με κόπο μια κίνηση και όχι μια σκέψη ή μια υπόθεση.
Γιατί τι είναι αυτές οι σκέψεις, οι υποθέσεις, οι αξίες και οι ιδιότητες; Έννοιες χωρίς ζωή που υλοποιούνται μόνο όταν το σώμα τις αποβάλει, δημιουργώντας μια μεγάλη εφίδρωση για να τις αναγκάσει να το εγκαταλείψουν. Γιατί το σώμα δεν έχει ποτέ ανάγκη να του προσδιορίσουμε τι έκανε. Χωρίς τις καθημερινές λειτουργίες του σώματος, δεν θα γεννιόταν ποτέ καμιά σκέψη και δεν είναι από το σώμα που γεννιέται, αλλά ενάντιά του, με την ευκαιρία μιας κίνησης δικής του, της οποίας η σκέψη -δηλαδή η σκιά- θέλησε να ζήσει από μόνη της υπό την επήρεια των λεγόμενων πνευμάτων. Αυτών των εξόριστων αερικών που ήθελαν να αποκτήσουν υπόσταση χωρίς όμως να κοπιάσουν για να την κερδίσουν.
Το πνεύμα δεν υπήρξε ποτέ τίποτα άλλο από το παράσιτο του ανθρώπου, το σαράκι που άξιζε στο σώμα του από τη στιγμή που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ζωύφιο που δε θέλει να αναγνωρίσει την αξία της ζωής του. Αλλά πώς ξεπετάχτηκε μια μέρα μέσα από τα αποκρουστικά αυτά βδελύγματα ο Θεός; Αυτό η Ιστορία δεν το απεκάλυψε ποτέ.
Και λέω, σκατά στο πνεύμα.

Antonin Artaud – «Σκατά στο πνεύμα»

... και αλληγορικώς μιλώντας...

...ἄνθρωπε, πρῶτον ἐπίσκεψαι, ὁποῖόν ἐστι τὸ πρᾶγμα· εἶτα καὶ τὴν σεαυτοῦ φύσιν κατάμαθε, εἰ δύνασαι βαστάσαι. Πένταθλος εἶναι βούλει ἢ παλαιστής; ἴδε σεαυτοῦ τοὺς βραχίονας, τοὺς μηρούς, τὴν ὀσφὺν κατάμαθε.
(...άνθρωπε, πρώτα πρώτα ερεύνησε την φύσιν του πράγματος• έπειτα γνώρισε καλά και την ιδικήν σου φύσιν, αν ημπορείς να βαστάσης. Θέλεις ν' αγωνισθής εις το πένταθλον ή την πάλην; Κοίταξε τους βραχίονας σου, τους μηρούς σου, εξέτασε καλά την μέσην σου).

Επίκτητος - "Εγχειρίδιον"

Καλλιέργεια (culture) είναι αυτό που απομένει όταν ξεχάσεις ό,τι έμαθες. Δηλαδή, όταν δε θα γνωρίζεις πια, δε θα έχεις ένα συγκεκριμένο φορτίο γνώσεων που έτσι κι αλλιώς βρίσκονται καλά αποθηκευμένες στα βιβλία και τα λεξικά και είναι πάντα στη διάθεσή σου. Όμως θα έχεις καλλιεργήσει το χέρσο χωράφι του μυαλού σου και θα το έχεις κάνει ικανό να στοχάζεται παραγωγικά και πρωτότυπα. Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο απ' την καλλιέργεια.

André Malraux

Είναι κάτι παιδιά στην πλατεία

Είναι κάτι παιδιά στην πλατεία
μια παρέα μαζί τους και εγώ
σαν φαντάροι που κάνουν θητεία
και έχουν μείνει χωρίς αρχηγό.

Με το βλέμμα θολό πικραμένο
το κεφάλι κρατάνε σκυφτό
που και που το μυαλό ταραγμένο
με το θάνατο παίζει κρυφτό.

Είναι κάτι παιδιά στην πλατεία
που μπορεί και να κάνουν ζημιά
μας φωνάζουν φρικιά αλητεία
δε μας πιάνει φοβέρα καμιά.

(Από την ταινία «Νοκ άουτ». Στίχοι: Παύλος Τάσιος, μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος, πρώτη εκτέλεση: Μαρία Αριστοπούλου. Για όσους δεν έχουν δει την ταινία, που αποτυπώνει μια εποχή και μια γενιά, υπάρχει ολόκληρη στο you tube. Κάνοντας αρχή από το http://www.youtube.com/watch?v=Qj00ho9z-84)

Προς Θεσσαλονικείς IV επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Σας μιλώ από άμβωνος, διαρρηγνύοντας αρ-μάνι μάνι τα τετριμμένα ιμάτιά μου, καθώς άλλοι διαρρηγνύουν δημ-όσια και ιερά ταμεία. Συντετριμμένος διαπιστώνω πως ο άνθρωπος του 21ου αιώνα μετατρέπεται σε μηρυκαστικό! Δεν θα πω περισσότερα, σας καλώ να το παρατηρήσετε στο δρόμο, στο λεωφορείο, στα μαγαζιά, παντού. Κι έπειτα, να προσευχηθούμε ομού δια την ημετέρα σωτηρία από τις ορδές των ανθρωποαμνοεριφίων. Τις παρατηρώ κάθε που παρκάρω το Rebel στη Ρέμπελου, μπροστά στο “Ελληνικόν” όθεν κατοπτεύω ακίνητος την κίνηση.
Προσέχετε αδελφοί μου όσους έχουν διαρκώς κινούμενο σαγόνι, απασχολημένο σε ακατάπαυτη μάσηση, ομιλία ή συνδυασμό τους. Προσέχετε και προσεύχεστε καθώς προσέρχεστε στον κυνωνικό στίβο (μην μπει χέρι διορθωτή στη λέξη κυνωνικό, παρακαλώ). Ο μηρυκασμός ιδεών επεκτάθηκε, γιδοποιούμαστε με τσιχλόφουσκες και λόγια (συχνά η διαφορά είναι δυσδιάκριτη) κι αναμασάμε ασταμάτητα. Οι πρωτοπόροι σ’ αυτή τη συνήθεια συμπολίτες μας έχουν το δαιμόνιο της δύσης, όπως θα ‘λεγε κι ο αείμνηστος πρόεδρος της Βραζιλίας Λούλα (τον αποκαλώ αείμνηστο γιατί για μένα έχει πεθάνει). Κι εσείς ω νομάρχα, θα κάνετε Ντουμπάι την φτωχομάνα; Με απλωτές πλωτές παραλιακές και νησιά στον Θερμαϊκό; Γουάου! Θα βάλετε και φοινικιές να γίνει Palm beach φάση ή σκύλες να γίνει Palm bitch; Ω κύριε νομάρχα, μας κακομαθαίνετε!
Έχων σώα φρένα και διαπλεκόμενο συμπλέκτη, προτείνω ευθρασώς η έκθεση που μας εκθέτει, η ΔΕΘ, να μεταφερθεί στο Καστελόριζο όπου δεν θα μπορούν να φτάσουν ενοχλητικοί διαδηλωτές. Το δε φεστιβάλ βιβλίου, φασιστογιορτών και σουλάτσου, να μεταφερθεί στα άνυδρα νησιά. Να ξεσπούν εκεί οι κατακλυσμοί, να μαζέψει νερό ο κοσμάκης. Τι θέλω να πω με όλα αυτά, αδελφοί μου; Μα είναι προφανές: Τίποτα! Απλά γεμίζω τη στήλη με απαραίτητες λέξεις που θα τροποποιήσω, θα μετασκευάσω, θα διαστρέψω αργότερα για να γεμίσουν και μελλοντικές στήλες. Όπως καθημερινά κάνουν τόσοι αξιέπαινοι συνάδελφοι, Rγάτες του πνεύματος και σκαπανείς της σκέψης, που τα τρυφερά χέρια τους δεν έχει μιάνει ποτέ μη ηλεκτρονικό εργαλείο. Που τα οπίσθιά τους δεν έχουν καθίσει σε πεζούλι, τα ακριβά υποδήματά τους δεν έχουν γνωρίσει τη βαρβαρότητα της λάσπης και αγνοούν ότι οι μπίρες κυκλοφορούν και σε κουτί, οι κουτοί.
Τα νέα απέτυχαν, χρειαζόμαστε κάτι παλιό. Τα μορφώματα που δημιουργεί η μόρφωση είναι όμορφα μα επικίνδυνα. Το πέρασμα στην εποχή του υδροχόου δεν συντελέσθηκε ελλείψει νερού. Ζούμε πια στον εγώκαιρο, εγώ παντού, με ωροσκόπο μεταστατικό καρκίνο και τη σελήνη για ένα σελίνι μαζί με το σέλινο, selling στις τοξικές λαϊκές. Εδώ βέβαια εγείρεται ένα μεγάλο ζήτημα: Ψωμί, παιδεία ή ελευθερία;
Μην τα θέλουμε όλα δικά μας…

(«Εξώστης» - Θεσσαλονίκη)

Οι φιλελεύθεροι λένε ότι πρέπει να σταματήσουμε τις διακρίσεις στην εργασία. Εγώ λέω ότι θα έπρεπε να σταματήσουμε την εργασία. Οι συντηρητικοί υποστηρίζουν νόμους για το δικαίωμα στη δουλειά. Ακολουθώντας τον ιδιότροπο γαμπρό του Marx, τον Paul Lafargue, υποστηρίζω το δικαίωμα στην τεμπελιά. Οι αριστεριστές επικροτούν την πλήρη απασχόληση. Όπως οι σουρεαλιστές -μόνο που εγώ δεν αστειεύομαι- επικροτώ την πλήρη αεργία.
Μιλάνε ατέλειωτα για ημερομίσθια, ώρες, συνθήκες εργασίας, εκμετάλλευση, παραγωγικότητα, κέρδος. Ευχαρίστως θα μιλήσουν για οτιδήποτε άλλο πέρα από τη δουλειά καθαυτή. Τα συνδικάτα και οι διοικήσεις συμφωνούν ότι πρέπει να πουλάμε το χρόνο των ζωών μας σ΄ αντάλλαγμα για την επιβίωση, παρόλο που παζαρεύουν την τιμή.
Αλλά η σύγχρονη δουλειά έχει χειρότερες συνέπειες. Οι άνθρωποι δε δουλεύουν απλά, έχουν "δουλειές". Κάποιος είναι αναγκασμένος να κάνει μια παραγωγική εργασία όλη την ώρα, όντας αναγκασμένος να κάνει κάτι τέτοιο. Ακόμα κι αν η εργασία περιέχει ένα ποσοστό ενδογενούς ενδιαφέροντος (που όλο και περισσότερες δουλειές δεν έχουν), η μονοτονία της εξαναγκαστικής της αποκλειστικότητας την αποστραγγίζει από τις διασκεδαστικές της δυνατότητες.
Η εναλλακτική λύση στη δουλειά δεν είναι απλά η αεργία. Η επανεφεύρεση της καθημερινής ζωής σημαίνει την πορεία έξω από τα όρια των χαρτών μας. Υπάρχουν στ΄ αλήθεια περισσότερες υπαινισσόμενες υποθέσεις γι αυτό απ΄ ότι υποπτεύεται ο περισσότερος κόσμος. Κανείς δε θα έπρεπε ποτέ να δουλεύει. Εργάτες όλου του κόσμου ... αράχτε!

Bob Black – «Η κατάργηση της δουλειάς»

Επιθυμούμε αυτή την τάξη πραγμάτων όπου όλα τα ταπεινά και απάνθρωπα πάθη να είναι αλυσοδεμένα, όλα τα αγαθοποιά και γενναιόδωρα πάθη αφυπνισμένα από τους νόμους, όπου ο πολίτης υποτάσσεται στην εξουσία του δικαστή, ο δικαστής υπακούει σε αυτήν του λαού και ο λαός διέπεται από αγάπη για δικαιοσύνη, όπου η χώρα διασφαλίζει την άνεση του κάθε ατόμου και όπου κάθε άτομο υπερηφανεύεται για την ευημερία και τη δόξα της πατρίδας του, όπου κάθε ψυχή διογκώνεται από μια ελεύθερη επικοινωνία των δημοκρατικών αισθημάτων και από την αναγκαιότητά να αξίζει την εκτίμηση ενός σπουδαίου λαού, όπου οι τέχνες χρησιμεύουν για να διακοσμήσουν αυτή την ελευθερία που τους δίνει αξία και στήριξη και το εμπόριο είναι πηγή δημόσιου πλούτου και όχι μόνο η συγκέντρωση απέραντου πλούτου από λίγα άτομα.
Επιθυμούμε στην πατρίδα μας η ηθική να αντικαταστήσει την έπαρση, η εντιμότητα την ατιμία, οι αρχές τα έθιμα, τα καθήκοντα τους καλούς τρόπους, η αυτοκρατορία της λογικής την τυραννία της υψηλής κοινωνίας, η περιφρόνηση της ανηθικότητας την περιφρόνηση της ατυχίας, η υπερηφάνεια τη θρασύτητα, η μεγαλοψυχία τη ματαιοδοξία, η αγάπη για δόξα την αγάπη για τα χρήματα, οι καλοί άνθρωποι την καλή παρέα, η αξία τη ραδιουργία, η ευφυΐα το πνεύμα, η αλήθεια τη φανταχτερή επίδειξη, τα θέλγητρα της ευτυχίας τη βαρεμάρα του αισθησιασμού, το μεγαλείο του ανθρώπου τη μικρότητα του μεγαλείου, ένας λαός μεγαλόψυχος, ισχυρός, ευτυχισμένος έναν λαό αξιαγάπητο, επιπόλαιο και μίζερο. Με μια λέξη, όλες οι αρετές και τα θαύματα μιας δημοκρατίας, αντί όλων των ανηθικοτήτων και των παραλογισμών μιας μοναρχίας.
Επιθυμούμε, με μια λέξη, να εκπληρώσουμε τις προθέσεις της φύσης και το πεπρωμένο του ανθρώπου, να πραγματοποιήσουμε τις υποσχέσεις της φιλοσοφίας και να απαλλάξουμε την οικονομία από μια μακρά βασιλεία εγκλήματος και τυραννίας.
«Επιείκεια για τους μοναρχικούς» φωνάζουν κάποιοι, «έλεος για τους εγκληματίες»! Όχι! Έλεος υπάρχει για τους αθώους, για τους αδύναμους, για τους άτυχους, για την ανθρωπότητα. Η κοινωνία χρωστάει ασφάλεια μόνον στους σωστούς πολίτες. Δεν είναι ο σκληρός αγώνας της Ελευθερίας κατά της τυραννίας συγκεκριμένος και αδιαίρετος; Δεν είναι οι ανάμεσά μας εχθροί, σύμμαχοι όλων εκείνων των άλλων που επιτίθενται απέξω; Οι δολοφόνοι που διαλύουν την χώρα μας, οι συνομωσίες που εξαγοράζουν συνειδήσεις για να ακυρώσουν τις λαϊκές επιταγές, οι προδότες που τις πουλάνε, οι μισθοφόροι συντάκτες προκηρύξεων που στοχεύουν στο να εξευτελίσουν την λαϊκή υπόθεση, να σκοτώσουν την δημόσια αρετή, να υποδαυλίσουν την πυρά της ανταρσίας και να προετοιμάσουν την πολιτική αντεπανάσταση μέσα από την ηθική αντεπανάσταση, είναι άραγε λιγότερο ένοχοι ή λιγότερο επικίνδυνοι από τους τυράννους τους οποίους υπηρετούν;».
Να τιμωρείς τους καταπιεστές της ανθρωπότητας είναι επιείκεια. Το να τους συγχωρείς είναι απανθρωπιά. Η αυστηρότητα των τυράννων έχει σαν αρχή της τη βαρβαρότητα. Αυτή μιας δημοκρατικής κυβέρνησης είναι θεμελιωμένη στην αγαθοεργία. Επομένως ας φυλάγεται αυτός που τολμά να επηρεάζει τον λαό με αυτόν τον τρόμο που είναι φτιαγμένος μόνο για τους εχθρούς του! Ας φυλάγεται αυτός που, βλέποντας τα αναπόφευκτα λάθη της δημοκρατίας κάτω από το ίδιο πρίσμα με τα προμελετημένα εγκλήματα της δολερότητας ή τις απόπειρες των συνωμοτών, επιτρέπει στον δολοπλόκο να ξεφύγει και καταδιώκει τον φιλήσυχο πολίτη! Θάνατος στον εγκληματία που τολμά να καταχράται το ιερό όνομα της ελευθερίας ή τα ισχυρά όπλα που σκοπεύουν στην υπεράσπισή της, για να φέρει θρήνο ή θάνατο στις πατριωτικές καρδιές...

Maximilien Francois Marie Isidore de Robespierre – Συντακτική, 1794

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελοί της γης
με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας
κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία του είναι μας
και σ' όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι και οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο
και δεν είμαστε τίποτα απ' αυτόν τον κόσμο.
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο.
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.
Είμαστε οι προάγγελοι του χάους.

Γιώργος Μακρής – «Εμείς οι λίγοι»

Με «τσουχτερά» διόδια άνοιξαν και πάλι τα Τέμπη, ενώ -λόγω της νέας αναπροσαρμογής του ΦΠΑ- από την 1η Ιουλίου έρχονται και καινούργιες αυξήσεις! Πρόκειται για την τρίτη αναπροσαρμογή τιμών από τον Μάρτιο του 2009, ενώ τον ίδιο μήνα του 2008 που ο αυτοκινητόδρομος πέρασε στην αρμοδιότητα της κοινοπραξίας, είχαν επιβληθεί αυξήσεις-φωτιά από 97% έως και 180%, ανάλογα με την κατηγορία του οχήματος. Τότε είχαν επίσης διπλασιαστεί οι σταθμοί των διοδίων. Ο οδηγός ΙΧ που κάνει τη διαδρομή Ράχες Μαλιακού - Κλειδί Ημαθίας, θα πληρώνει 11,1 ευρώ έναντι 7,7 πέρυσι, που σημαίνει αύξηση της τάξης του 44%! Ανάλογες είναι οι επιβαρύνσεις και στις υπόλοιπες κατηγορίες οχημάτων.
Η αποκατάσταση της ασφάλειας στην κοιλάδα των Τεμπών περιλαμβάνεται στις υποχρεώσεις του αναδόχου και -σύμφωνα με τη σύμβαση του 2007- έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί ως τον Μάρτιο του 2009. Η μελέτη είχε υποβληθεί πάντως λίγες ημέρες πριν από την κατολίσθηση. Το κόστος των εργασιών περιλαμβάνεται στο τίμημα του έργου (1,31 δις ευρώ), από τα οποία τα 243 εκατομμύρια αποτελούν τη συμβολή του δημοσίου και της Commission. Η κοινοπραξία υποστηρίζει ότι έδωσε επιπλέον πέντε εκατομμύρια, το υπουργείο Υποδομών το αμφισβητεί και η διαφορά θα παραπεμφθεί στη διαιτησία.
Το άνοιγμα των διοδίων (δείτε σχετικά), επαναφέρει ένα μείζον ζήτημα. Την επαναφορά του κρατικού... Προκρούστη (περιώνυμου μυθικού ληστή που ζητούσε «διόδια» για να σ’ αφήσει να περάσεις και που σκότωσε ο Θησέας). Μας ζητούν να πληρώνουμε δια βίου εταιρίες, για δρόμους που έχουν φτιαχτεί με τα λεφτά μας! Το ότι ο συγκεκριμένος δρόμος ονομάζεται... ΠΑΘΕ, είναι ίσως ενδεικτικό μιας κάποιας «φιλοσοφίας». Κατά τ’ άλλα φταίμε εμείς, εγώ, εσείς και κυρίως οι… δημόσιοι υπάλληλοι για την κατάσταση αυτής της φαιδρής αποικίας, της ένδοξης Μπανανίας των αποικιοκρατικών συμβάσεων και της εξοργιστικής ανά τους αιώνες ξενοδουλείας...
Την ώρα που η πανελλαδική πρωτοβουλία κατά των διοδίων «φουντώνει» κι έχει καθιερωθεί στις συνειδήσεις του κόσμου, μέσα σε όλες τις εναντιώσεις που εγείρονται τελευταία, ας εντάξουμε κι αυτό το αίτημα: Κανένα χαράτσι στους πραγματικούς κυβερνήτες της τραπεζικής, εργολαβικής και τηλεοπτικής δημοκρατίας της Ψωροκώσταινας.

ΥΓ: Μέτοχοι της κοινοπραξίας "Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου ΑΕ" είναι οι: Hochtief PPP Solutions (35%), Άκτωρ Παραχωρήσεις ΑΕ (20%), J&P Άβαξ (16,25%), Vinci Concessions SA (13,75%), ΑΕΓΕΚ (10%) και Αθηνά ΑΤΕ (5%).

Did you see the frightened ones?
Did you hear the falling bombs?
Did you ever wonder why we had to run for shelter when the
promise of a brave new world unfurled beneath a clear blue
sky?
Did you see the frightened ones?
Did you hear the falling bombs?
The flames are all gone, but the pain lingers on.
Goodbye, blue sky
Goodbye, blue sky.
Goodbye.
Goodbye.
Goodbye.

Προς Θεσσαλονικείς γ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ζούμε στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου, ανάμεσα στον πιο όμορφο κόσμο της χώρας, έστω κι αν το κάνουμε τόσο άσχημα. Στην εξώπορτα του δυτικού πολιτισμού, στην μεσοτοιχία τριών ηπείρων. Ανήκουμε στη δύση και στη Βίσση, παραμένοντας ανατολή. Στην αρχαιότητα ο Πλούταρχος έγραφε για τον Φοίβο Απόλλωνα (“Βίοι Παράλληλοι”) ενώ σήμερα ο Φοίβος γράφει για τον Πλούταρχο (“Βίοι Παράλυτοι”). Yassou sahlamaria! Σε μια χώρα που στην μισή της ιστορία λατρεύτηκε το κάλλος και στην άλλη μισή ο κάλος. Στην μοναδική χώρα του κόσμου που η πρωτεύουσα αρχίζει από άλφα κι η συμπρωτεύουσα από θήτα. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Σχεδόν παντού ο βορράς είναι ο ανεπτυγμένος κι ο νότος ο φτωχός, όμως εδώ ο βορράς δόθηκε βορά στα θηρία των υποσχέσεων. Στην μόνη χώρα με δύο πεντακάθαρα ίχνη από πέλματα γιγάντιων τεράτων, γιατί τι άλλο είναι η Πελοπόννησος και η Χαλκιδική; Και μη μου πείτε τώρα ότι επηρεάζομαι από όσα διαβάζω στα περιοδικά έρευνας και μεταφυσικού (ευκαιρία να στείλω χαιρετίσματα μετά από τρεις δεκαετίες στον αγαπητό συμμαθητή Στέφανο Ελμάζη, που εκδίδει ένα τέτοιο). Κι αν θέλετε να περιοριστούμε στον μικρόκοσμο της πόλης μας, αυτή επιβεβαιώνει -εκλογικώς ειδέσθαι- τα αρχικά των λέξεων Νομαρχία και Δημαρχία: ΝΔ. Έτσι απλά, σεμνά και ταπεινά. Μια πόλη που αφιέρωσε κεντρική οδό στον Ερμή αλλά όχι και στον Δία. Που έχει οδό που λέγεται πιπί γερμανού, αεροδρόμιο Μακεδονία, λιμάνι Μακεδονία, εφημερίδα Μακεδονία και άλλα πολλά. Όμως, μέσα στο καλοκαιράκι, ανοίγουμε πανιά γι’ αλλού. Μπορεί η αγάπη του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα να λουζόταν στον Γκουανταλκιβίρ -όπως τραγουδάει ο Μανώλης Μητσιάς- αλλά οι συμπολίτες μας προτιμούν να λούζονται στον τρίποδα με τα δύο προσπελάσιμα πόδια, την Χαλκιδική. Κι είναι καιρός να τεθούν τα κρίσιμα ερωτήματα της ονοματοθεσίας: Τι στραβό έχουν τα Πλάγια; Γιατί υπάρχει Μαρμαράς κι όχι πλακατζής ή σιδεράς; Γιατί υπάρχει Βαρβάρα κι όχι Μαρία; Ποιος νευρίασε τη Φούρκα; Πόσα χρόνια μετράει το Πολύχρονο; Τι αλλάζει στην Μεταμόρφωση; Γιατί είναι έτσι η Τρυπητή; Τι σχέση έχει το Πόρτο Κουφό με τον Σουφλιά; Γιατί Cash άνδρα κι όχι με δόσεις; Τόσα αυθαίρετα κι ανεξήγητα ονόματα! Ωστόσο, άλλο είναι εκείνο που προέχει: Να προστατεύσουμε αυτό τον τόπο, να μην βρωμίσουμε τη θάλασσά του, μην μετατραπεί σε mar mar ass. Γιατί, μπορεί να κάνουμε διάλογο για την παιδεία, αλλά δεν φαίνεται να έχουμε παιδεία για διάλογο…Κι όπως λέει και μια μαντινάδα (όχι του κ. Μπαρμπουνάκη) “το βράδυ κλείνει η αγορά και τα μπαράκια ανοίγουν, κράτα τους καταναλωτές μην τύχει και ξεφύγουν”.

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Τώρα, είναι απόλυτα βέβαιο ότι ποτέ δεν υπήρξε κανένας λαός που να μην αισθάνθηκε στην αρχή της υποδούλωσης την ανάγκη να εξεγερθεί.
Η εξέγερση αποτελεί φυσική τάση της ζωής. Ακόμα και το σκουλήκι στρέφεται ενάντια στο πόδι που το λειώνει. Γενικά, η ζωτικότητα και η σχετική αξιοπρέπεια ενός ζώου μπορεί να μετρηθεί από την δύναμη του ένστικτου της εξέγερσης. Μέσα στον κόσμο των ζώων, όπως και στον ανθρώπινο κόσμο, δεν υπάρχει καμιά συνήθεια πιο εξευτελιστική, πιο ηλίθια ή πιο δειλή από την συνήθεια της δουλικής υποταγής και της καταπίεσης από κάποιον άλλον. Αμφισβητώ το ότι υπήρξε λαός τόσο εκφυλισμένος που κάποτε -τουλάχιστον στην αρχή της ιστορίας του- δεν εξεγέρθηκε ενάντια στο ζυγό των αφεντικών, των εκμεταλλευτών και του κράτους.
Και οι μάζες; Αλίμονο! Πρέπει να αναγνωριστεί ότι οι μάζες επέτρεψαν στον εαυτό τους να διαφθαρεί βαθιά και να γίνει απαθής από την καταστρεπτική επίδραση του διεφθαρμένου, συγκεντρωτικού πολιτισμού του κρατισμού.

Mikhail Bakunin

Το νομικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης και οι ηθικολογίες της θρησκείας έδωσαν σύντομα κύρος και αυθεντία στις χυδαίες αυτές πρακτικές. Το ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού έπρεπε να παραμένει αγράμματο και ανεκπαίδευτο, επιφορτισμένο με σκληρή δουλειά για να παράγει το πλεόνασμα που απολάμβαναν οι λίγοι, με ελάχιστη τροφή για να επιβιώσει και να μπορεί να δουλεύει, δίχως καμιά ελπίδα να ξεφύγει από την άθλια αυτήν κατάσταση, όλα αυτά γίνονταν σχεδόν αξιωματικώς αποδεκτά από την κουλτούρα του παλιού κόσμου: αποτελούσαν την αποσιωπημένη μείζονα προκειμένη της. Όπου η κουλτούρα αυτή επέζησε αναλλοίωτη, τα χαρακτηριστικά αυτά εξακολουθούν ως ένα μεγάλο βαθμό να ισχύουν.

Lewis Mumford

Το 1816 οι κάτοικοι της Άνδρου ζητάνε την βοήθεια του Γιουσούφ Εφέντη: «Ενδοξότατε και Μεγαλοπρεπέστατε Γιουσούφ Εφέντη, την Ενδοξότητά σου ταπεινώς προσκυνούμεν ημείς οι ταπεινοί σκλάβοι σου. Η χρεία και η ανάγκη μας παρακινούν ελπίζοντες στην ευσπλαχνία σου (...) στο να σου φανερώσωμεν και εγγράφως τα όσο αδίκως και παραλόγως μας έχει παρμένα ο Γραμματικός Αντωνάκης Καμπάνης στο τεφτέρι του Γραμματιλικίου του (...) επειδή δια να στρωθεί τεφτέρι, δεν κάνει σύναξιν παρά την πάλαιαν συνήθειαν του χωριού μας αλλά συνάζει κάποιους λωλούς οι οποίοι όντας μεθυσμένοι απ’ αυτόν, δεν μας αφήνουν να ομιλήσουμε εκείνο το οποίο ήτο παλαιά συνήθεια και τα δίκαιον και σου εφανερώσαμεν ότι είμεθα ευχαριστημένοι και δεόμεθα εις τον θεόν να σου χαρίζει χρόνους και να ευτυχήσει το ντοβλέτι σου».
Οι κάτοικοι της Σκύρου ζητάνε την βοήθεια του Καπουδάν Πασά: «Βλέποντες την αθλίαν κατάστασιν της κοινότητας και δοκιμάζοντες τα μύρια κακά και ζουλούμια, όπου μας έχουν πουλημένους αυτοί οι διοικηταί κοτζαμπάσηδες και μας κατήντησαν από τα βαρύτατα δοσίματα και ζημίες δια να κατασκορπιστούμε από την νήσον μας ρίχνοντας μας τεφτέρι ανυπόφερτο έξω από τις δυνάμεις μας»...

Δ. Παπαγεωργίου – 1909

Η αστική τάξη γνωρίζει τι είναι οι ταξικές διαιρέσεις και τι συνεπάγεται η πάλη των τάξεων. Είναι η δουλειά της να προωθεί τα συμφέροντα της με απηνή ευρωστία.
Η πολιτική είναι το σύστημα της κατάληψης της εξουσίας και της διατήρησης και άσκησης της εξουσίας. Μπορεί να είναι αναγκαίο να ζητήσουμε από τους πολιτικούς να φύγουν. Οσοδήποτε δυναμική και κατανοητή είναι η διακήρυξη αυτού του «αφήστε μας ήσυχους», δεν είναι αρκετή. Αυτό που χρειάζεται να κατανοηθεί είναι ότι η συγκροτησιακή βάση του κράτους δεν εδράζεται στην πολιτική τάξη. Αυτό που πρέπει να αναιρεθεί είναι η μορφή του κράτους, το οποίο ο Marx συνόψισε ως «τη συγκέντρωση της αστικής κοινωνίας». Εν ολίγοις, η δυσαρέσκεια με τους πολιτικούς ισοδυναμεί με -παραφράζοντας τον Marx- μία κριτική των χαρακτήρων-μασκών, η οποία εκτρέπεται από την κοινωνική συγκρότηση της ύπαρξης τους και λόγω αυτού καταφάσκει το κράτος ως εάν να ήταν ένα «ανεξάρτητο ον το οποίο κατέχει τις δικές του διανοητικές, ηθικές και φιλελεύθερες βάσεις» (Karl Marx). Ισοδυναμεί λοιπόν σε μία απλή εξέγερση για ένα ενάρετο κράτος –ένα κράτος, δηλαδή, το οποίο διασφαλίζει το bonum commune της αστικής κοινωνίας. Η δυσαρέσκεια είναι σημαντική. Ωστόσο, εάν θέλει να λάβει υπόψη τον εαυτό της σοβαρά, θα πρέπει να αποκαλύψει το σαθρό χαρακτήρα της αστικής κοινωνίας και του κράτους της και να το κάνει αυτό αναγνωρίζοντας ότι είναι η δική της κοινωνική πρακτική που συγκροτεί το χαώδη κόσμο του κεφαλαίου.

Werner Bonefeld – «Παγκοσμιοποίηση: Κρίση ρύθμισης ή κρίση κεφαλαίου;»

Το πόρισμα των μελετών μας είναι: η λαϊκή κυριαρχία είναι φενάκη, η δημοκρατία ψεύδος, η κατάκτησις της πολιτικής εξουσίας δια της ψήφου πλάνη: Οι χρηματισταί κυβερνούν την χώραν. Βραδεία εξέλιξις έθεσεν εις χείρας αυτών, ου μόνον τον πλούτον της χώρας απάσης, αλλά και την υπερτάτην διαχείρισιν του πλούτου. Πολλά εκατομμύρια ιδιωτών άνευ μεγάλης περιουσίας έχουν μερίδιον εις τους σιδηροδρόμους, τροχιοδρόμους, εις τα μεταλλεία κλπ., όλοι εν τούτοις οι μικροαστοί έχουν εμπιστευθεί εις χείρας των διοικητικών συμβουλίων τα συμφέροντά των, οίτινες σύμβουλοι είναι υπό τον έλεγχον ευαρίθμων προσώπων -πάντοτε των αυτών- τα οποία αναμιγνύονται εις όλας τας μεγάλας επιχειρήσεις. Τράπεζα, μεταλλεία, σιδηρόδρομοι, ατμοπλοϊκαί εταιρείαι κλπ. και εν γένει όλα τα οικονομικώς απαραίτητα, ολόκληρος η υλική, ούτως ειπείν, ζωή, ευρίσκεται εις χείρας ευαρίθμων ιδιωτών εις ους εδόθησαν διάφορα ονόματα και οίτινες ως εκ τούτου είναι όντα παντοδύναμα.
Καθ’ ότι εν μια πολιτεία η οποία βασίζεται επί της ατομικής ιδιοκτησίας, η πραγματική ισχύς ανήκει εις τον έχοντα χρήματα και εις τούτου την διάθεσιν εναπόκειται αύτη η τύχη της χώρας. Αυτοί είναι οι ηγεμόνες και οι πραγματικοί βασιλείς. Οι κύριοι της οικονομικής εξουσίας, όταν θελήσουν, γίνονται οι κύριοι της πολιτικής εξουσίας. Το τελευταίον, όμως, δηλαδή την κατάκτησιν της πολιτικής εξουσίας, θεωρούσιν ανόητον. Κυβέρνησις ήτις προϋποθέτει την εκμετάλλευσιν πολλών εκατομμυρίων κοινωνικών αποκλήρων δια της εκλογής χρηματιστών, η κυβέρνησις αύτη δεν είναι δυνατόν να μην εξεγείρη εις το έπακρον την μήνιν.
Εφ’ όσον ο κλοιός της ολιγαρχίας συσφίγγεται, επί τοσούτον η ολιγαρχία καθίσταται ευάλωτος. Ήδη οι άνθρωποι αυτοί σκέπτονται θαρραλέως. Φυλάττουν δι’ εαυτούς την πραγματικήν εξουσίαν και αφήνουν εις τον λαόν τα προσχήματα. Λέγουν εις τον λαόν: από τούδε συ θα είσαι ο κυρίαρχος, συ θα εκλέγης τους ανθρώπους σου, οίτινες αντιπρόσωποί σου θα νομοθετούν. Η σκέψις αύτη θα ήτο επικίνδυνος αν ήτο πραγματική. Θα υπήρχε φόβος, οι πεινασμένοι εν σώματι εισερχόμενοι εις το Βουλευτήριον να εψήφιζον από σκοπού την διανομήν του πλούτου. Ούτω πώς η νομοθετική ισχύς της λαϊκής αντιπροσωπείας εν τη πραγματικότητι ηκυρώθη, εξημηδενίσθη.
Και έτι πλέον, υπεισήλθον εις αυτό το Κοινοβούλιον. Οι πλούσιοι υποψήφιοι συνηθίζουν τους εκλογείς εις μεγάλας δαπάνας και ούτω πώς οι χρηματισταί δημιουργούσιν αυτοί ούτοι τους αντιπροσώπους εμμέσως, δια μυστικών εταιρειών και παροχών, τους κυβερνήτας της κοινωνίας, τους συμβούλους–δικηγόρους, τους μηχανικούς–συμβούλους κλπ. Αυτοί εργάζονται ουσιωδώς εις τας επιτροπείας και εις αυτούς προσφέρονται τα υπουργικά χαρτοφυλάκεια. Αυτοί έχουν θέσει, εκ του άλλου, την χείρα επί του τύπου, ο οποίος διευθύνει την κοινήν γνώμην, η δε κυβέρνησις ενεργεί τας εκλογάς.
Οι χρηματισταί κατόπιν ημπορούν να μένουν ήσυχοι.

Άρθρο που μεταφράστηκε από την γαλλική αναρχική εφημερίδα «La Guerre Social» («Ο κοινωνικός Πόλεμος») και δημοσιεύτηκε στη σοσιαλιστική εφημερίδα «Κοινωνισμός» (τεύχη 28-31) τον Σεπτέμβριο του 1910.

Η επανάσταση ήρθε κι εμείς κοιμόμαστε. ΄Η ίσως απλώς ανοιγοκλείσαμε τα μάτια μας σε μια αιφνίδια κρίση petit mal. Όποια κι αν είναι η αιτία της απροσεξίας μας, φαίνεται ότι ο κόσμος άλλαξε -σε βάθος, αλλά και σχεδόν ανεπαίσθητα. Αυτή τουλάχιστον είναι η ιστορία που λένε τα διάφορα παρακλάδια των φιλοσοφιών τις οποίες ομαδοποιούμε (μάλλον αδέξια) κάτω από τις ταμπέλες του μεταμοντερνισμού και μεταστρουκτουραλισμού. Διαβάζοντας τα έργα των Jean Baudrillard, Jacques Derrida, Arthur Kroker, Jean-Francois Lyotard ή Paul Virilio, έχει συχνά κανείς την αίσθηση πως του διέφυγε κάτι τρομερά σημαντικό -κάποια ήσυχη αποκάλυψη την οποία μπορεί να νιώσαμε αλλά δεν μπορούμε να θυμηθούμε. Το "τότε που άλλαξαν όλα" (για να δανειστώ μια φράση από τους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας Joanna Russ και William Gibson) παραμένει άπιαστο.

Shawn Wilbur

Δεν είμαι σαν τους άλλους
οι άλλοι είναι σαν τους άλλους.
Μοιάζουν όλοι: πλησιάζουν
ο ένας τον άλλο
συναθροίζονται
στριμώχνονται
είναι εύθυμοι
κι είναι συνάμα ευχαριστημένοι
ενώ εγώ
καίγομαι στην κόλαση.
Η καρδιά μου είναι χιλίων ετών.
δεν είμαι σαν τους άλλους.
Εγώ θα πέθαινα εκεί που κάνουν τα πικνίκ τους
θα πήγαινα από ασφυξία κάτω από τις σημαίες τους
τα τραγούδια τους με πλήττουν άγρια
οι στρατιώτες τους δεν με συμπαθούν
το χιούμορ τους με πληγώνει
το ενδιαφέρον τους είναι δολοφονικό.
Δεν είμαι σαν τους άλλους
καίγομαι
στην κόλαση.
Στην κόλαση
του εαυτού μου.

Charles Bukowski – «Εκτοπισμένος»

Γυρίζει μόνος
στα χείλη του παντάνασσα σιωπή
συνέχεια των πουλιών τα μαλλιά του.
Ωχρός
με βουλιαγμένα όνειρα κι ανέγγιχτος
νερό τρεχάμενο στα ρείθρα, ωχρός
έλληνας.
Πάντα ο δρόμος μέσ’ στα μάτια του
κι η λάμψη απ’ τη φωτιά
που καταλύει
τη νύχτα.
Γυρίζει μόνος
στα χέρια του κλαδί από ελιά
γεμάτος πόνο χάνεται στα δειλινά
αισθάνεται
πως όλα χάθηκαν.
Μην του μιλάτε είναι άνεργος
τα χέρια στις τσέπες του
σαν δυο χειροβομβίδες.
Μην του μιλάτε δε μιλούν στους καθρέφτες.
Άνθη της λεμονιάς
λουλούδια του ανέμου
στεφάνωσέ τον Άνοιξη
τον κλώθει ο θάνατος.

Νίκος Καρούζος - «Εικόνα»

Για τη γιορτή της μισθωτής –και λίαν προσεχώς άμισθης- σκλαβιάς