Τον καπιταλισμό, που αποτελεί ένα σύστημα διαρκούς ληστείας του μόχθου των ανθρώπων της δουλειάς και των οικονομιών τους, μόνο ένα επαναστατικό σύστημα μπορεί να τον δικάσει. Και δε θα χρειαστεί τότε νομικίστικες διαδικασίες και τερτίπια. Θα δικάσει με τον τρόπο που υποδείκνυε ένα εκπρόσωπος της ριζοσπαστικής αστικής τάξης, ο Σεν Ζιστ: «είναι ευγενείς, είναι ένοχοι».

Πέτρος Γιώτης

Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δεν μετέχει στην πολιτική ζωή. Δεν δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική. Δεν γνωρίζει ο ηλίθιος πως από την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και –χειρότερα απ’ όλα- οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, οι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιρειών.

Bertolt Brecht

Προς Θεσσαλονικείς νε΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Οι εργάτες, με σφιγμένες τις ροζιασμένες και άπραγες γροθιές από αγωνία, περιμένουμε την κλήρωση του λαχείου, του Λόττο, του Πρότο, του Γαμώτο, δύο άγιες τριάδες μπαλάκια που θ’ αλλάξουν τη ζωή μας. Να διαβούμε το ταξικό αυλάκι –τέλος το ταβλάκι- και να μιλάμε πλέον ήπια, πολιτισμένα, να υπερβούμε τις ταξικές αντιθέσεις λέγοντας πως πρόκειται για ονειροφάντασμα και μεταφυσικό σόφισμα, αλλάζοντας την κουβέντα. Έτσι κι αλλιώς τα δάνεια θα γίνουν κόκκινα. Και όπως λένε οι Μαρξ – Σπένσερ «ο πελάτης δεν έχει να χάσει παρά το περιεχόμενο της πιστωτικής κάρτας του». Κάρτα μωρή άρρωστη. Πού πας ανοργάνωτη και διαλυμένη στ’ αγγούρια;

Άλλο ν’ ασκήσεις κι άλλο να σκίσεις έφεση. Άλλο το έργο της δικαιοσύνης κι άλλο η δικαιοσύνη των έργων. Τα περαστικά υπερ-αστικά μυαλά έχουν χάσει τον μπούσουλα, μπουσουλώντας σαν πειθήνια σκυλάκια στο χαλί και στο χάλι της μικρότητας τής αυτού μεγαλειότητας. Άπειροι πάπυροι γεμάτοι αιτιολογήσεις της καταπίεσης, εδραιωμένοι στον φόβο και στην υποταγή για να σε προσελκύσουν στο μαντρί, στο ανθρώπινο δέντρο (man tree). Παγίδες για γίδες, εγωπρόβατα που ζητούν «ζήτω», εκλεκτοί προσ-κεκλιμένοι έτοιμοι να γονατίσουν μπρος στον ένδοξο ηγέτη που τον περιμένει το άδοξο τέλος. Γιατί παπά παχύ έφαγες παχιά φακή; Αρκετά με τους γλωσσοδέτες, με τα σφιγμένα σαν πέτρα χείλη, υποταγμένα στο πετραχήλι. Ας εκπαιδεύσουμε τα παιδιά με γλωσσολύτες. Να λυθούν οι γλώσσες. Να λυθούν κι οι καρχαρίες, τα πιράνχας και οι φάλαινες, να σημάνει γενική επίθεση κατά των εχθρών της ζωής. Να επιτεθεί η πλάση και να πλάσει το υλικό της πιο όμορφης ιστορίας. Ενάντια σε ό,τι πλαστό και πλαστικό.

Τι λέτε; Αθρόες συλλήψεις ή ασύλληπτους θρόες; Πυρηνικό πόλεμο ή πολεμικό πυρήνα; Σύγκρουση λογικής ή λογική σύγκρουσης;

Τα πάντα εν σοφία εκποιήθηκαν. Από του χρόνου βλέπουμε…

"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Θα ‘θελα λίγο δυναμίτη

θα ‘θελα μιαν έκρηξη που να σκορπίσει

τον χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας.

Ευλογία κυρίου τα μυδράλια της ποίησης.

Νίκος Καρούζος

Όλοι εκλέγονται τη βοηθεία της δωροδοκίας. Απάνθρωπος τοκογλύφος, όσας και να αγοράση ψήφους, ποτέ δεν θα εκλεγή. Πριν κατέλθη εις τον αγώνα θα υποδυθή την φιλανθρωπίαν ως προσωπείον, θα φορέση την δημοτικότηταν ως κόθορνον. Θα φροντίση να αποδώση μέρος των όσων ήρπασεν εις τους εκλογείς. Και μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθοράν, θα επιτύχη εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ’ επιδεξιώτερον τον κόθορνον.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Μόνο το πέρασμα στην περιοχή της δράσης φέρνει μαζί του την ελπίδα της αυγής.

Αλέξανδρος Παναγούλης

Να ελπίζεις -να ελπίζεις πάντα-

πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους

-που τους ρημάζει η τρομερή “ευκολία”-

θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους

που τους διέπει καλοσύνη -πόθος ευγένειας- ηρεμία

ίσως όχι πολλές -ίσως να ‘σαι άτυχος: καμία-

τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος

εις τρόπον ώστε να έρθει κάποια σχετική ισορροπία.

Νίκος Εγγονόπουλος

Οι κουλάκοι* είναι οι πιο θηριώδεις, οι πιο ωμοί, οι πιο άγριοι εκμεταλλευτές. Οι αιματορουφήχτρες αυτές πλούτισαν από τη δυστυχία του λαού στον καιρό του πολέμου, μάζεψαν χρήμα χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες, ανεβάζοντας τις τιμές στα σιτηρά και τα άλλα προϊόντα. Οι αράχνες αυτές πάχυναν σε βάρος των ρημαγμένων από τον πόλεμο αγροτών, σε βάρος των πεινασμένων εργατών... πλουτίζοντας τόσο περισσότερο όσο περισσότερο πεινούσε ο εργάτης στις πόλεις και τα εργοστάσια... υποδουλώνουν και ξαναϋποδουλώνουν τους φτωχούς αγρότες.

Vladimir Lenin

* κουλάκοι: οι εύποροι χωρικοί/καπιταλιστές της υπαίθρου, που διέθεταν στην κατοχή τους μέσα παραγωγής, μύλους, αποθήκες κ.α.

Ο θρίαμβος της αυθεντικής ζωής βρίσκεται στο περιθώριο. Δεν μπορεί να βρεθεί στον καλοκαθισμένο άνθρωπο που δεν ρισκάρει τίποτα.

Θωμάς Κοροβίνης

Προς Θεσσαλονικείς νδ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Ίσως προβληματίζει ενίους η απεικόνισις του αριθμού 54 ως νδ΄ εις την αρχαιοελληνική γλώσσα, αλλά μη δίδετε σημασία ούτε σήμα CIA.

Τραγουδήσαμε προ ημερών τα επετειακά άσ(θ)ματα, χαραγμένα κι αυτά εις την ταφόπλακα του τελευταίου πολυτεχνείου που είδαν τα ματάκια μας, παρά τα περί το αντίθετο φληναφήματα αλλά και την εδώ και καιρό απόλυτο ωρίμανση των συνθηκών…

Το θνησιγενές, κτισμένο με δανεικά χρήματα, δανεικά συντάγματα, δανεικούς κυβερνήτες και δανεική ζωή νεοελληνικό μόρφωμα που διάφοροι σαλτιμπάγκοι αποκαλούν –χαριτολογώντας!- και «κράτος», πνέει (εκ γενετής) τα λοίσθια. Εις την μεταφυσική και επιστημονικά αστήρικτη πρόβλεψη «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» ήτις διετυπώθη κάποτε από χορτάτους (και δι’ αυτό αισιόδοξους) τσανακογλείφτες, ήλθε να απαντήσει η αυτονόητος παρατήρησις ότι «έτσι κι αλλιώς οι νεκροί δεν πεθαίνουν»…

Διαρκείς τριγμοί και πανικός εις την πολιτική (ορθότερα: πωλητική) σκηνή. Τρόμος εις χάρτινες ιδεολογίες αίτινες καταρρέουν μέσα εις ένα πυκνό νέφος δυσώδους σκόνης. Τρόμος εις τα χρυσά κλουβιά μικροαστών και μεσοαστών που βλέπουν τον εφιάλτη της προλεταριοποίησης που κάθιδροι απέφευγαν ακόμη και με πλαστικό/δανεικό χρήμα, να καλπάζει καταπάνω των και να τους καταπίνει. Τρόμος εις τους αθλίους τηλεοπτικούς βωμούς που κάθε οικία κάθε τάξεως επιμένει ακόμη (και πάντα!) να διατηρεί εις περίοπτο θέση! Τρόμος εις τις καταγέλαστες κοινωνικές σχέσεις. Τρόμος εις το πλήρες διατροφικών απορριμμάτων πινάκιο, εις bar και εις café, εις συναθροίσεις, σχολεία, αγορά, τρόμος παντού.

Τινές εξ ημών, οπλισμένοι με οργή και σαρκασμό, επιθυμούν να πέσουν με τα μούτρα εις τις χρυσές βιτρίνες του τίποτα και εις τους σκυφτούς βαστάζους του καθόλου. Γιατί, όπως είπε και ο Κωστής Παλαμάς, «ανάξιος όποιος δε μπορεί μες στο σεισμό, το χαλασμό, κάστρο τη γνώμη του να στήσει, και καρτερεί, και λέει: να ιδώ. Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει το προσκλητήρι των καιρών και δε λέει: Παρών!».

"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Όσο η εργαζόμενη κοινωνία δεν συνειδητοποιεί ότι το πολιτικό σύστημα είναι ένα εργαλείο διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος το οποίο πρέπει να καταστρέψει, αντί να προσπαθεί να επιλέξει το καλύτερο «μίγμα» από το εσωτερικό αυτού του συστήματος, τόσο η παραπολιτική θα εμφανίζεται ως πολιτική, τόσο η αστική πολιτική θα εξακολουθεί να επιτελεί -εύκολα ή δύσκολα- το έργο της…

εφημερίδα «Κόντρα»

Αυτό που εντυπωσιάζει –στην Ελλάδα πάνω απ' όλα αλλά και αλλού επίσης, ιδίως στη Γαλλία- είναι μια έκδηλη αδυναμία των προοδευτικών δυνάμεων να επιβάλουν ακόμη και την ελαχιστότατη υποχώρηση των οικονομικών και κρατικών εξουσιών που επιδιώκουν να υποτάξουν το λαό ανεπιφύλακτα στον νέο (αν και μακροχρόνιο επίσης και θεμελιακό) νόμο του ακραιφνούς φιλελευθερισμού. Όχι μόνο δεν έχουν σημειώσει κανένα προχώρημα οι προοδευτικές δυνάμεις, όχι μόνο δεν έχουν καταφέρει ακόμη και μια περιορισμένη επιτυχία, αλλά οι δυνάμεις του φασισμού επεκτάθηκαν και στη βάση του ψευδαισθητικού φόντου ενός ξενοφοβικού και ρατσιστικού εθνικισμού διεκδικούν σήμερα να γίνουν η ηγετική δύναμη αντίθεσης στα διατάγματα της ευρωπαϊκής διοίκησης.

(…)

Εντούτοις, από όλες αυτές τις προσπάθειες δεν έχει εμφανιστεί σε μαζική κλίμακα νέα πολιτική σκέψη, ούτε έχει εμφανιστεί ένα νέο λεξιλόγιο από τη ρητορική της διαμαρτυρίας, και τα αφεντικά των συνδικάτων κατάφεραν τελικά να πείσουν τους πάντες ότι έπρεπε να περιμένουν τις… εκλογές.

(…)

Η λέξη-κλειδί “κομμουνισμός” που κυριαρχούσε στην πολιτική σκηνή από τις αρχές του 19ου αιώνα, περιορίστηκε σε ένα είδος ιστορικού στίγματος, διότι πρέπει να αναγνωριστεί ότι η ιστορική αφήγηση την οποία δέχεται ακόμη και η προοδευτική κοινή γνώμη υπαγορεύεται πλήρως από τον αντίπαλο. Το ότι η εξίσωση “κομμουνισμός ίσον ολοκληρωτισμός” θα κατέληγε να εμφανιστεί ως κάτι το φυσικό και ομόφωνα αποδεκτό, αποτελεί μια ένδειξη του βάθους της αποτυχίας των επαναστατών κατά τη δεκαετία του 1980. Βεβαίως, δεν μπορούμε επίσης να αποφύγουμε μια διεισδυτική και σοβαρή κριτική των σοσιαλιστικών κρατών και των κομμουνιστικών κομμάτων που πήραν την εξουσία, ιδίως στη Σοβιετική Ένωση. Αλλά αυτή η κριτική πρέπει να είναι δική μας. Πρέπει να θρέφει τις δικές μας θεωρίες και πρακτικές, να τις βοηθά να αναπτυχθούν και να μην οδηγεί σε ένα είδος μελαγχολικής αποκήρυξης που πετάει και το μωρό μαζί με τα νερά. Αυτό έχει οδηγήσει σε μια εκπληκτική κατάσταση: όσον αφορά ένα ιστορικό γεγονός κεφαλαιώδους σημασίας για εμάς, έχουμε υιοθετήσει πρακτικά χωρίς περιορισμό την άποψη του εχθρού. Και εκείνοι που δεν έχουν κάνει αυτό το πράγμα απλά επιμένουν στην παλιά θλιμμένη ρητορική, σαν να μην έχει συμβεί τίποτε.

Από όλες τις νίκες των αντιπάλων μας –στις γραμμές των οποίων θα πρέπει να κατατάξουμε τη νέα φρουρά των μαντρόσκυλων της σύγχρονης ιδεολογικής τάξης πραγμάτων που όλοι σχεδόν ήταν λιποτάκτες των κινημάτων του 1968- αυτή η συμβολική νίκη είναι η πιο σημαντική. Όχι μόνο επιτρέψαμε να δυσφημιστεί και να γελοιοποιηθεί το λεξιλόγιό μας, αν δεν χρησιμοποιείται απλά σαν εγκληματικό, αλλά και οι ίδιοι χρησιμοποιούμε τις αγαπημένες λέξεις των αντιπάλων σαν να ήταν δικές μας.

Τις εποχές των παλιών κομμουνισμών, συνηθίζαμε να περιγελούμε αυτή που ονομάζαμε γλώσσα των χιλιοειπωμένων λέξεων, τη γλώσσα-κλισέ –τα άδεια λόγια και τα πομπώδη επίθετα.

Alain Badiou

(οι υπογραμμίσεις δικές μας.
Περισσότερα και πληρέστερα στο http://aristeroblog.gr/node/1997)

Όταν γράφεις και μιλάς, πρέπει πάντα να σκέφτεσαι τον απλό εργάτη που πρέπει να σε καταλάβει, να πιστέψει στο κάλεσμά σου και να σε ακολουθήσει με προθυμία. Πρέπει να σκέφτεσαι για ποιον γράφεις και σε ποιον μιλάς.

Giorgi Dimitrov - «Ο φασισμός»

Διαβάζοντας την επιστολή απάντηση απολογία του κυρίου Πέτρου Κωστόπουλου για το κλείσιμο της ΙΜΑΚΟ, έκανα μερικές σκέψεις ψύχραιμες χωρίς ίχνος χαιρεκακίας, μερικές στιγμές μάλιστα ένοιωσα μια βαθιά θλίψη για τις στενοχώριες, τις έννοιες και τα δυσβάσταχτα βάσανα που περνά κάποιος άνθρωπος που υπήρξε μέχρι πρότινος ο γκουρού της ανεμελιάς και της ελαφράδας για ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής μας κοινωνίας. Ωστόσο η έκπληξη ή η αποκορύφωση αν θέλετε της κατάθλιψης που τραγικά διαπερνά όλο το κείμενο, έρχεται την τελευταία στιγμή στο τελευταίο υστερόγραφο: ''ΥΓ.4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…".

Δεν λέω, μπορεί και να ‘ναι ηρωικό να βλέπεις τον καπετάνιο να βουλιάζει με το πλοίο του, μέσα στα τοξικά απόβλητα που ο ίδιος δημιουργούσε όλα αυτά τα χρόνια, φωνασκώντας «δεν μετανιώνω», αλλά πείτε μου αν υπάρχει ένας στοιχειωδώς σκεπτόμενος και ευαίσθητος Έλληνας που να μη γνωρίζει έστω και εκ των υστέρων ότι το εν λόγω απόφθεγμα υπήρξε ένα από τα βασικά συνθήματα με τα οποία η πασοκική πανούκλα έπεσε πάνω στην παραζαλισμένη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία τότε στα μέσα της δεκαετίας ‘80 για να αποπλανήσει και να μυήσει σχεδόν τους πάντες, δεξιούς αριστερούς, στις ιερές αξίες του σταρχιδισμού, του κωλαρπαξισμού, του τομαρισμού, της απενοχοποίησης του κυνηγιού του κέρδους και της εφήμερης δόξας και να μας βάλει όλους να τρέχουμε κακόγουστοι, χωρίς μνήμη, λαχανιασμένοι και χαζοχαρούμενοι προς τον όλεθρο. Κρίμα που 60 χρόνια ζωής δεν άφησαν ούτε ένα τόσο δα ίχνος γνώσης μέσα στην ύπαρξη του κυρίου Κωστόπουλου. Του αφιερώνω ένα τετράστιχο που σε κάποιους θα θυμίσει κάτι:

Η ζωή είναι μεγάλη

κι αν την κάνεις καρναβάλι

Θα ‘ρθει η ώρα να χτυπήσεις

το ξερό σου (τ’ αδειανό σου;) το κεφάλι.

Γιάννης Αγγελάκας

Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό; Αυτό (ή κάτι ανάλογο) έρχεται στο νου όποιου δει το λογότυπο της ελληνικής προεδρίας. Και δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί παράγονται τέτοιοι συνειρμοί. Ο Μπένι, όμως, έχει άλλη άποψη. Γι’ αυτό και οργάνωσε ολόκληρη φιέστα την περασμένη Δευτέρα, με προσκεκλημένους τους πρεσβευτές των κρατών-μελών της ΕΕ, θεσμικούς παράγοντες και παρατρεχάμενους (για να ‘ναι εξασφαλισμένη και η απαραίτητη πλάκα). Και τράβηξε ένα λογύδριο «τελειώνοντάς» τους. Και τι δεν είπε στο φλύαρο αυτό λογύδριο. Ξεπέρασε και τις παπάρες που έλεγε η Αγγελοπουλίνα την περίοδο των ολυμπιακών αγώνων. Επιλέγουμε μια από τις χαρακτηριστικές παπάρες του: «Θέλαμε μια ρεαλιστική νότα αισιοδοξίας. Πρέπει οι Έλληνες να ασκήσουν το δικαίωμα στην αισιοδοξία»! Φάτε μάτια καραβάκια και κοιλιά περίδρομο! Κοιτάξτε το σήμα με το γαλάζιο φόντο, βυθιστείτε στην εικονική πραγματικότητα που σας σερβίρουν τα κυβερνητικά καθάρματα και γίνετε αισιόδοξοι. Με τέτοια αισιοδοξία θα γίνετε ακίνδυνοι γι’ αυτούς και το σύστημα που υπηρετούν σαν πιστά μαντρόσκυλα.

εφημερίδα «Κόντρα»

Μία αλλόκοτη τρέλα διακατέχει τις εργατικές τάξεις των εθνών στα οποία βασιλεύει ο καπιταλιστικός πολιτισμός. Η τρέλα αυτή είναι ο έρωτας για τη δουλειά, το θανατηφόρο πάθος για τη δουλειά που φτάνει μέχρι την εξάντληση των ζωτικών δυνάμεων του ατόμου και των απογόνων του. Για να δοθεί δουλειά σε όλους τους ακαμάτηδες της τωρινής κοινωνίας, για να μπορέσει να αναπτυχθεί απεριόριστα ο βιομηχανικός εξοπλισμός, θα πρέπει η εργατική τάξη να αναπτύξει απεριόριστα τις καταναλωτικές της ικανότητες.

Αν η εργατική τάξη, ξεριζώνοντας από την καρδιά της το διεστραμμένο πάθος που την κυβερνά και διαστρεβλώνει τη φύση της, ύψωνε το ανάστημά της για να σφυρηλατήσει έναν ατσάλινο νόμο που θα απαγόρευε σε όλους να δουλέψουν περισσότερο από τρεις ώρες την ημέρα, η Γη θα ένιωθε να γεννιέται πάνω της ένας καινούργιος κόσμος.

Paul Lafargue