Μια μακρινή προσδοκία... (απόσπασμα από λεγόμενα του Gilad Atzmon)

"Φτάνοντας στο τέλος της ομιλίας μου, μπορώ να συμπεράνω ότι υποστηρίζοντας τους μουσουλμάνους και τη Τζιχάντ είναι μάλλον αδιανόητο για πολλούς Δυτικούς. Ο τυπικός Δυτικός δεν ξέρει πως να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ υλισμού και Τζιχάντ ή μεταξύ φιλαυτίας και του δρόμου του μαρτυρίου. Συμβαίνει να θεωρούμε τη ζωή μας σαν δώρο ανεκτίμητης αξίας. Δεχόμαστε την μετα- διαφωτιστική αξία της ατομικότητας και ατομικισμού. Δεχόμαστε τον ορθολογισμό, πιστεύουμε στην ανώτατη δύναμη της λογικής. Λατρεύουμε την επιστήμη και θαυμάζουμε την τεχνολογία... Μας εξιτάρουν τα ηλεκτρονικά gadgets. Προφανώς το πνεύμα και η ομορφιά σημαίνουν πολύ λίγα για μας εκτός να συνδέονται με οικονομικά αγαθά. Στην αμερικάνικη πραγματικότητα μας, υπάρχω σημαίνει καταναλώνω. Το πνεύμα της αντίστασης και η ομορφιά δεν χαίρουν εκτίμησης. Μπορώ να υποθέσω ότι ποτέ δεν θα γίνουμε ικανοί να κατανοήσουμε τι σημαίνει η Παλαιστινιακή και Ιρακινή αντίσταση για τους λαούς αυτούς, εκτός εάν απελευθερωθούμε από τη στενή, ευδαιμονιστική μας αντίληψη περί πραγματικότητας. Ποτέ δεν θα κατανοήσουμε ανθρώπους που θυσιάζουν τα πάντα, εκτός αν παραδεχθούμε ότι η ζωή είναι κάτι περισσότερο από το να ζούμε. Ποτέ δεν θα καταλάβουμε την Ιρακινή εξέγερση και τον Παλαιστινιακό απελευθερωτικό αγώνα αν δεν καταλάβουμε τι σημαίνει η γη για ανθρώπους που αρνούνται να μεθύσουν με κόκα- κόλα. Η αναζήτηση του νοήματος της αλληλεγγύης είναι προσωπική υπόθεση. Πιστεύω ότι το νόημα της αλληλεγγύης είνα μάλλον μια πολύ δυναμική ιδέα. Αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι με τα σημερινά δεδομένα, η αριστερά που για πολλά χρόνια ήταν αποτελεσματική στην αντιϊμπεριαλιστική εκστρατεία, δεν θα κάνει τίποτα για την Παλαιστίνη, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Η αριστερά έχοντας μια ορθολογιστική, μετα-διαφωτιστική οπτική, έχει να λύσει τα δικά της προβλήματα με το Ισλάμ και τη θρησκευτική αφοσίωση. Ελπίζω να κάνω λάθος στο σημείο αυτό. Μπορώ να διακρίνω ότι μερικές μεμονωμένες νησίδες αριστερών διαλεκτικών διανοητών είναι έτοιμες να παραδεχθούν ότι η μουσουλμανική αντίσταση μπορεί να κομίζει μια εναλλακτική όψη της πραγματικότητας και της αντίστασης. Μπορώ να μιλήσω για τον εαυτό μου. Για μένα η Τζιχάντ και η Τζαζ έχουν παρόμοιες φόρμες στράτευσης. Για μένα οι γενιές των Μαύρων Αμερικανών που θυσίασαν τα πάντα για χάρη της ομορφιάς και της αντίστασης ήταν αφιερωμένοι σ` ένα ιερό πόλεμο. Για μένα ήταν ο Μπερντ, ο Μαξ Ρόουτς, ο Ντίζι, ο Κολτρέιν και άλλοι που προχώρησαν πέρα από το αμερικάνικο όνειρο του ευδαιμονισμού και της αγοράς. Η Τζαζ ήταν η δική τους φωνή για ελευθερία. Η Τζαζ ήταν το δικό τους κάλεσμα για αλλαγή. Η Τζαζ ήταν μια ιδεολογία, ένα πνεύμα κι ένας τρόπος να ζήσεις ή και να πεθάνεις. Το να είσαι τζαζίστας σημαίνει να μάχεσαι για την ομορφιά, να δημιουργείς και να αναδημιουργείς, να οικοδομείς και να επανοικοδομείς, να αναρωτιέσαι ξέροντας ότι μπορεί προς το παρόν να μην υπάρχουν απαντήσεις. Να παίζεις τζαζ σημαίνει να χάνεσαι απελευθερωτικά. Να παίζεις τζαζ σημαίνει ν' αφήνεις τον εαυτό σου πίσω".

(Ο Gilad Atzmon είναι Ισραηλινός μουσικός και συνθέτης της τζαζ. Αποποιήθηκε την Ισραηλινή υπηκοόητα και δηλώνει εβραιόφωνος Παλαιστίνιος. Σαν ακτιβιστής εργάζεται για την επαναδημιουργία του κράτους της Παλαιστίνης στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη. Είναι εξάδελφος της Τζίπι Λίβνι για την οποία ελπίζει ότι κάποτε θα δικαστεί σαν εγκληματίας πολέμου. Ζει εξόριστος στο Λονδίνο).