όσες μολότοφ ρίχτηκαν σ' όλη τη χώρα φέτος

τόσες ευχόμαστε χαρές να 'χει το νέο έτος...

Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
ειναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γής - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Γιά τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει...

Κατερίνα Γώγου

ετεροχρονισμένες αλλά πάντα επίκαιρες παρακαταθήκες

…μέχρι που 17 χρονών συνέβη ένα γεγονός που με συγκλόνισε, με ξύπνησε, με συνειδητοποίησε και σημάδεψε τη ζωή μου. Καθόμουν στην πλατεία του χωριού, όταν με πλησίασε μια γυναίκα με δυο παιδιά. Κρατούσε ένα τετράδιο. Μου είπε: «Πάρτο, είσαι μορφωμένος, είσαι πρωτευουσιάνος, αξιοποίησέ το στη μνήμη του άνδρα μου». Hταν η χήρα του δασκάλου του χωριού, που τον εκτέλεσαν, σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, γιατί αρνήθηκε να πει «Ζήτω η Αμερική, κάτω ο Κομμουνισμός». Hταν ένα γράμμα που ξεχείλιζε από αγάπη για τα παιδιά του, τη γυναίκα του, την ανθρωπότητα. Τους εξηγούσε γιατί έπρεπε να πεθάνει για τις ιδέες του. Αυτό το γράμμα σφράγισε την προσωπικότητα και τη ζωή μου. Αυτή η περήφανη στάση του δάσκαλου, που δεν ήταν ο μόνος, αλλά ένας ανάμεσα σε χιλιάδες κομμουνιστές που αντιμετώπισαν περήφανα το εκτελεστικό απόσπασμα, δίνει την κατ’ αρχήν απάντηση σε όσους αναρωτιούνται γιατί ανέλαβα την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου στον ΕΛΑ, εγώ, ένας άνθρωπος 65 χρονών, όταν ο ανώνυμος κομμουνιστής 30 χρονών πέθαινε για να στηρίξει τις ιδέες του.
Το ξέρω ότι οι κωλοτούμπες σήμερα αποτελούν το εθνικό μας σπορ. Δεν είμαστε όμως όλοι για κωλοτούμπες, κύριε εισαγγελέα. Δεν γεννηθήκαμε όλοι με τις ιδιότητες του χαμαιλέοντα. Αυτός ο τόπος γέννησε ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, που είχαν ψηλά την έννοια της κοινωνικής στράτευσης, όπως και τις έννοιες της αξιοπρέπειας, της τιμής και του χρέους. Αυτά είναι που δεν μπορείτε να κατανοήσετε.
Εδώ τελειώνουν οι πολιτικές μου παρεμβάσεις στις πολιτικές δίκες που αντιμετώπισα. Θέλω να ευχαριστήσω όσους βρέθηκαν στο πλευρό μου από τη μέρα της σύλληψής μου μέχρι σήμερα. Τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του κινήματος αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους. Τους συντρόφους που κατέθεσαν ως μάρτυρες υπεράσπισης, καταθέτοντας το δικό τους πολιτικό λόγο. Εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες απλούς ανθρώπους, που με διάφορους τρόπους μου εκδήλωσαν τη συμπαράστασή τους. Ιδιαίτερα στην Κάλυμνο και το Μπιλέτσι. Αυτή η συμπαράσταση είναι η ελπίδα, γιατί δείχνει ότι μέσα στο λαό επικρατούν άλλες αξίες και όχι αυτές που με το ζόρι θέλει να επιβάλει το καθεστώς. Την οικογένειά μου, το συγγενικό και φιλικό μου περιβάλλον, που στάθηκε δίπλα μου. Θέλω να στείλω τον πιο θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό στα νέα παιδιά του κινήματος, που με τίμησαν με την αλληλεγγύη τους.

Χρήστος Τσιγαρίδας

(ολόκληρη η απολογία: http://www.eksegersi.gr/efetio_ela/21_10.htm)

Τέτοιες μέρες του 1847 ο Karl Marx έδινε την τελική μορφή στο "Κομμουνιστικό Μανιφέστο". Τρεις μήνες μετά τον θάνατό του, τον Ιούνιο του 1883, ο Friedrich Engels συνόψιζε το περιεχόμενό του και απέδιδε εξ ολοκλήρου στον Marx την πατρότητα της κεντρικής ιδέας: "Η βασική ιδέα που κυριαρχεί στο Μανιφέστο είναι η ιδέα ότι η οικονομική παραγωγή και η κοινωνική διάρθρωση κάθε ιστορικής εποχής που προέρχεται απ' αυτήν, αναγκαστικά αποτελούν τη βάση για την πολιτική και πνευματική ιστορία αυτής της εποχής, ότι σύμφωνα μ' αυτά (από τον καιρό της διάλυσης της παμπάλαιας κοινής ιδιοκτησίας της γης) όλη η ιστορία ήταν ιστορία ταξικών αγώνων ανάμεσα σε τάξεις εκμεταλλευόμενες και τάξεις εκμεταλλεύτριες, ανάμεσα σε τάξεις υποτελείς και τάξεις κυρίαρχες, στις διάφορες βαθμίδες της κοινωνικής εξέλιξης, ότι όμως ο αγώνας αυτός έχει φτάσει τώρα μια βαθμίδα όπου η εκμεταλλευόμενη και καταπιεζόμενη τάξη (το προλεταριάτο) δε μπορεί πια ν' απελευθερωθεί από την τάξη που την εκμεταλλεύεται και την καταπιέζει (από την αστική τάξη), χωρίς να απελευθερώσει σύγχρονα και για πάντα ολόκληρη την κοινωνία από την εκμετάλλευση, την καταπίεση και τους ταξικούς αγώνες. Αυτή η βασική ιδέα ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον Marx".

Αν λοιπόν εσείς γιορτάζετε Χριστούγεννα με τη λήθη και το παραμύθι, εγώ προτιμώ να μνημονεύσω τη γέννηση του πραγματικού Χριστού, που πάλεψε να ξεπεράσει την αδικία του κόσμου και την σκληρότητα της μοίρας. Που αντιτάχθηκε στους ισχυρούς και πολέμησε τις ιεραρχίες. Που δεν μίλησε για γαλοπούλες (ούτε για δώρα) αλλά για αγάπη. Την πιο επαναστατική ιδέα στον κόσμο. Αν ζούσε σήμερα, σίγουρα θα γύριζε κάπου στα Εξάρχεια (με το μακρύ μαλλί και τα γένια, θα ταίριαζε πολύ.) Θα είχε βέβαια φάκελο στην ασφάλεια. Κανένα κόμμα δεν θα τον ανεχόταν στις τάξεις του, λιγότερο από όλα τα θεοσεβούμενα. Θα ήταν ειρηνιστής, οικολόγος και περιθωριακός. Θα απεχθανόταν παπάδες και στρατιωτικούς (τις δύο πιο άχρηστες –και επικίνδυνες– επαγγελματικές τάξεις). Θα κήρυττε την αγάπη σε ώτα μη ακουόντων. Τα βράδια, με μια κιθάρα θα τραγουδούσε τον πόνο των ανθρώπων. Θα έτρεχε στην Αιθιοπία –και όπου αλλού– να καλύψει τα κενά του Προγράμματος. Κι όταν άκουγε τον καυγά για την εκκλησιαστική περιουσία, ίσως έβαζε καμιά βόμβα σε (άδεια) εκκλησία...

Νίκος Δήμου - Χριστούγεννα 1985

Εν μέρει Christmas...

...εν μέρει Christmas

Πολλά είναι τα αήθη, τα έθιμα και τα εύθυμα των αγ(ρ)ίων αυτών ημερών. Η εορταστική μας συντάκ3 Γκλόρια Καλαντίδου-Φωτάκια, αναφέρεται συγκεντρωτικά σε κάποια από αυτά.
Ένα έθιμο που σώζεται ως τις μέρες μας (όπως όλα τα έθιμα που έχουν να κάνουν με χρήματα) είναι τα κάλαντα. Χιλιάδες παιδιά, ομάδες, σύλλογοι και φορείς, ξαμολιούνται στους δρόμους, στα μαγαζιά, στα σπίτια, ακόμα και στα μέσα μαζικής μεταφοράς (λαοφορεία κ.α.) και τραγουδούν για να βγάλουν χρήματα και δώρα (όπως και οι καλλιτέχνες). Το ρεπερτόριο περιλαμβάνει διάφορα τραγούδια όπως “Καλήν ημέρα δράκοντες”, “Άδεια Νύχτα”, “Τρίγωνα, τετράγωνα κι άλλες ανωμαλίες”, “Ο μικρός ντράμερ”, “Ω έλατο, της μάνας σας το κέρατο” και άλλα. Τα παιδιά χτυπούν το κουδούνι (το μόνο μέσο επικοινωνίας του σπιτιού με τον έξω κόσμο εκτός από το τηλέφωνο, αφού η ηχομόνωση, τα κάγκελα και οι πόρτες ανασφαλείας με τις δεκαπέντε μπάρες, δεν επιτρέπουν καμιά επαφή). Οι νοικοκυρές δεν ανοίγουν ή βγαίνουν με το σκουπόξυλο, φωνάζοντας “μας τα είπανε”, μη τυχόν και δώσουν κα’να ευρώ και δεν τους φτάσουν για τα τουλάχιστον τρία κομμωτήρια των ημερών.
Ένα άλλο εύθυμο έθιμο είναι η παρασκευή (και το Σάββατο) φαγητών και γλυκών και το καταβρόχθισμά τους μέχρις σκασίματος. Στο επίκεντρο το πλούσιο τραπέζι, που φέρνει -ως φυσικό επακόλουθο- ολική αδυναμία στο κρεβάτι. Παραδοσιακά φαγητά η γεμιστή γαλοπούλα (ελλείψει της μπορεί να αντικατασταθεί από αμερικανοπούλα, ελληνοπούλα ή ό,τι διαθέσιμο) και το χοιρινό από καλό γουρούνι-βαθμοφόρο. Παραδοσιακά γλυκά των ημερών τα μακαρόνια με μέλι, οι κουραδομπιέδες και ο μπακλαβάς γωνία. Τούτες τις άγιες μέρες, υπερχειλίζονται μέχρι σκασμού οι κοιλιές και οι λεκάνες (των γυναικών και του μπάνιου), ενώ αμέσως μετά αρχίζουν οι διαφημίσεις των κέντρων αδυνατίσματος, καθώς και οι επισκέψεις στους τριγλυκεριδιολόγους.
Άλλο εύθυμο, είναι η μετατροπή του περιβάλλοντος σε γράφημα και οθόνη equalizer, με χιλιάδες λαμπάκια που αναβοσβήνουν. Μέσα στα σπίτια ξεφυτρώνουν δέντρα, σε αντίθεση με τον υπόλοιπο χρόνο που μέσα στα δέντρα ξεφυτρώνουν σπίτια (έγινε και σχετικός νόμος για τις δασικές εκτάσεις πρόσφατα). Τα δέντρα στολίζονται με χιλιάδες αστραφτερά, πολυδάπανα κι άχρηστα αντικείμενα και φυσικά και με φωτάκια. Κάθε ζαλισμένος αστούλης που σέβεται τον εαυτό του, μετατρέπει το μπαλκόνι του σε κιτς μπουρδέλο, μέσα σ’ έναν άτυπο, σιωπηλό συναγωνισμό (μην μας πουν αλλιώτικους ή ότι δεν έχουμε).
Στο γιορτινό τραπέζι μαζεύονται οι οικογένειες, που μαλώνουν για τα κληρονομικά, όπως συνηθίζεται. Επίσης, γράφουν στ’ αρχίδια τους τους φτωχούς και αναξιοπαθούντες, οι οποίοι τους ανταποδίδουν το γράψιμο. Τούτες τις άγιες μέρες της αγίας κατανάλωσης και της αγίας χοληστερίνης, οι άνθρωποι πρέπει να είναι αστραφτεροί και χαρούμενοι, να φοράνε τα καλά τους και να κάνουν τα κακά τους.
Ακολουθεί (δυστυχώς) η πρωτοχρονιά...

Συνοψίζοντας, τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αγίας κατανάλωσης. Όλη η πόλη μετατρέπεται σε ένα λαμπερό μπουρδέλο, με χιλιάδες φωτάκια που ζαλίζουν και με τον μονότονο ήχο τους να στοιχειώνει τους δρόμους και τα μπαλκόνια τις νύχτες. Τον καιρό αυτό επιδράμουν και οι καλικάντζαροι. Κάτι κακομούτσουνα ανθρωποειδή, που μόνο μέλημά τους έχουν την πρόκληση ζημιών στους ανθρώπους. Κι όμως, οι άνθρωποι αγαπούν τους καλικάντζαρους, τρέχουν ξωπίσω τους, τους επευφημούν και τους στηρίζουν. Τους στέλνουν σε μικρά και μεγάλα αξιώματα, για να ‘χουν να βρίζουν σ’ αυτά τον εαυτό τους. Κι έπειτα κάθονται αναπαυτικά, ελπίζοντας να έρθει η δική τους σειρά, η ώρα που θα μεταμορφωθούν κι εκείνοι σε καλικάντζαρους και θα τη βολέψουν.
Τις άγιες αυτές μέρες, γιορτάζει η ματαιοδοξία, η κατανάλωση, το φανταχτερό τίποτα. Γιορτάζουν οι έμποροι και το ξόδεμα, οι πλαστικές και υποκριτικές σχέσεις. Ξαναβρίσκονται για λίγο οι σκορπισμένες παρέες και οι σκορπισμένες οικογένειες. Οι καλικάντζαροι προσφέρουν στους ανθρώπους έναν μισθό παραπάνω για τις μέρες αυτές, μα και πάλι εκείνοι δεν μπορούν να τα καταφέρουν. Τις μέρες αυτές οι καλικάντζαροι γίνονται φιλάνθρωποι. Επισκέπτονται ιδρύματα και μοιράζουν δώρα, φροντίζοντας να το μάθουν όλοι. Γιατί τον υπόλοιπο χρόνο είναι εξαφανισμένοι από τέτοια μέρη. Έχουν άλλες ασχολίες, πιο σημαντικές. Όπως την απορρόφηση της δημόσιας, ξένης περιουσίας και τη διασπάθιση και νομή του πλούτου που παράγουν ατ υποζύγια, οι κατά το κοινώς λεγόμενο μαλάκες. Την εξαπάτηση των ανθρώπων για το δικό τους βόλεμα. Οι καλικάντζαροι τα καταφέρνουν μια χαρά, όσο υπάρχουν μαλάκες.
Αυτές τις μέρες του κούφιου πανηγυριού, οι λιγοστοί εναπομείναντες άνθρωποι βρίσκονται σε περισυλλογή. Όπως και τις υπόλοιπες μέρες. Οι άλλοι χαχανίζουν και γιορτάζουν, επίσης όπως τις υπόλοιπες μέρες. Κι ο νέος χρόνος έρχεται. Μόνο που οι ευχές ουδέποτε κατάφεραν ν’ αλλάξουν το παραμικρό. Γιατί κάθε νέος χρόνος είναι συνέχεια των περασμένων και θερίζει κανείς ό,τι έσπειρε. Καμιά ευχή και καμιά νεράιδα με μαγικό ραβδάκι δεν μπορούν ν’ αλλάξουν το παραμικρό. Ο Χριστός, ο κάθε Χριστός γεννιέται για να σταυρωθεί. Γιατί οι άνθρωποι έχουν διαλέξει εδώ κι αιώνες τον τρόπο με τον οποίο θέλουν να ζουν.

Χρόνια θολά κι εντοιχισμένα...

(δύο κείμενα από τα "Αντικυνωνικά" που κυκλοφορούσαν κάποτε στη Θεσσαλονίκη...)

Κάθε νύχτα στην αυλή
γάβου-γάβου το σκυλί
δώσ’ του και γαβγίζει.
Του σπιτιού εδώ αυτός
είναι φύλακας πιστός
ποιος δεν τον γνωρίζει;

Αψηλά τ’ αφεντικά
κοιμηθήκανε γλυκά
πέρασε η ώρα.
Το γνωρίζει το σκυλί
και φωνάζει απ’ την αυλή
γάβου-γάβου τώρα.

Για να ξέρουν οι κακοί
που γυρνούν εδώ κι εκεί
κάτι να σουφρώσουν,
πως σαν έμπουν στην αυλή
θα τους πιάσει το σκυλί
και δε θα τη γλιτώσουν.

Γεώργιος Δροσίνης

Στα μικρά, σκοτεινά δωμάτιά τους δεν υπάρχουν τηλεοράσεις, αλλά βιβλία. Έχουν γεράσει αλλά δεν φαίνονται κουρασμένοι. Δεν ξέρουν τι είναι επιπολαιότητα. Η ηθική τους είναι βουβή αλλά δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Δεν καταλαβαίνουν πια τον κόσμο. Η βία τους είναι γνωστή, την ευχαρίστηση στη βία τη βλέπουν με υποψία. Είναι μόνοι και καχύποπτοι. Μόλις όμως περάσεις το κατώφλι πού μας χωρίζει απ’ αυτούς, ανοίγει αμέσως ένας κόσμος έτοιμος για βοήθεια και αλληλεγγύη. Όποιος τους γνωρίζει, θαυμάζει πόσο διαυγείς, πόσο λίγο πικραμένοι είναι. Πολύ λιγότερο από τους νεαρούς επισκέπτες τους. Δεν είναι μελαγχολικοί. Η ευγένειά τους είναι προλεταριακή. Η αξιοπρέπειά τους, ανθρώπων που δεν παραδόθηκαν ποτέ. Δε χρωστούν ευγνωμοσύνη σε κανένα. Κανένας δεν τους προώθησε. Δεν πήραν τίποτε, δεν ξεκοκάλισαν υποτροφίες. Η καλοπέραση δεν τους ενδιαφέρει. Δεν αγοράζονται. Η συνείδηση τους είναι εντάξει. Δεν είναι τίποτα τσακισμένοι τύποι. Η φυσική τους κατάσταση είναι άριστη. Δεν έχουν τρελαθεί, δεν είναι νευρωτικοί, δε χρειάζονται ναρκωτικά. Δε μοιρολογούν. Δε μετανιώνουν. Οι ήττες τους δεν τους απογοήτευσαν. Ξέρουν ότι έκαναν λάθη, αλλά δεν παίρνουν τίποτε πίσω. Οι παλιοί άντρες της επανάστασης είναι δυνατότεροι από όλα όσα ήρθαν μετά απ’ αυτούς…

Hans Magnus Enzensberger - "Der kurze sommer der anarchie" (το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας)

Η πίστη στη δήθεν δημιουργική ικανότητα της εξουσίας, στηρίζεται σε μια τεράστια αυταπάτη. Η εξουσία αυτή καθεαυτή είναι εντελώς ανίκανη να δημιουργήσει ο,τιδήποτε, επειδή στηρίζεται εξ ολοκλήρου στη δημιουργική δραστηριότητα των υπηκόων της, αν υποθέσουμε ότι αυτή υπάρχει. Τίποτε δεν είναι περισσότερο εσφαλμένο από τη διαδεδομένη αντίληψη περί του κράτους ως του πραγματικού δημιουργού της προόδου του πολιτισμού. Η αλήθεια βρίσκεται προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Το κράτος λειτούργησε από τις απαρχές του αναχαιτιστικά και με φοβερή καχυποψία απέναντι στην ανάπτυξη κάθε ανώτερης μορφής πολιτισμού. Τα κράτη δεν δημιουργούν κανένα πολιτισμό, αντιθέτως συχνά καταστρέφονται από ανώτερες μορφές πολιτισμού. Η εξουσία και ο πολιτισμός είναι στην πιο βαθιά τους σημασία ασυμφιλίωτοι εχθροί. Η δύναμη της πρώτης συμβαδίζει πάντα με την αδυναμία του δεύτερου.

Η πολιτική εξουσία πάντοτε λαχταρά την ομοιομορφία. Βάσει αυτής της ηλίθιας επιθυμίας για διευθέτηση και έλεγχο όλων των κοινωνικών γεγονότων σύμφωνα με μια καθορισμένη αρχή, η πολιτική εξουσία ανυπομονεί πάντοτε να περιστείλει όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες μέσα σε μία και μόνο φόρμα. Έτσι, έρχεται σε ασυμφιλίωτη αντίθεση με τις δημιουργικές δυνάμεις κάθε ανώτερου πολιτισμού, ο οποίος χαρακτηρίζεται από τη διηνεκή αναζήτηση νέων μορφών και νέων οργανωτικών σχημάτων και ως εκ τούτου στηρίζεται σαφέστατα στην ποικιλία και στην ιδιαιτερότητα των ανθρώπινων εγχειρημάτων, εν αντιθέσει με την πολιτική εξουσία που στηρίζεται σε ακινητοποιημένα σχήματα.

Rudolph Rocker - "Εθνικισμός και πολιτισμός"

Ω βαρύ γλυκέ καφέ μου
και σαν είμαι με παρέα
και σαν έχω μοναξιά
κάθε μια σου ρουφηξιά
είναι μια ψηλή ιδέα

Γεώργιος Σουρής

Je vois des femmes avec les signes du bonheur, dont, moi, j' aurais pu faire de bonnes camarades, devorees tout d' abord par brutes sensibles comme des buchers...

Je les connais tous. Nous nous reconnaissons toujours. Nous nous degoutons. La charite nous est inconnue. Mais nous sommes polis. Nos relations avec le monde sont tres convenables...

(Bλέπω γυναίκες με της ευτυχίας τα σημάδια, να διαθέτουν ακριβώς ό,τι χρειάζεται για να τις αγαπήσω παράφορα και καταβροχθίζονται πρωτύτερα από κτήνη τόσο ευαίσθητα όσο ένα παλούκι...

Όλους τους ξέρω. Συναμεταξύ μας γνωριζόμαστε. Σιχαινόμαστε ο ένας τον άλλο. Άγνωστη μάς είναι η συμπόνοια. Η συμπεριφορά μας όμως είναι ευγενική. οι σχέσεις μας με τον κόσμο είναι άψογες...)

Arthur Rimbaud - "Un saison en enfer"

Ένα καλογραμμένο βιβλίο όπου μπορείς να βρεις καινούργιες σκέψεις, μια καλή πένα που σου δίνει τη δυνατότητα να μεταδώσεις τις σκέψεις σου στους άλλους, ήταν πάντα για μένα κι εξακολουθούν να είναι ακόμα τα πιο ακριβά και τα πιο αξιαγάπητα επιτεύγματα του πολιτισμού. Η επιθυμία για μάθηση δεν μ’ εγκατέλειψε ποτέ και πολλές φορές στη ζωή μου δοκίμασα το αίσθημα πως η επανάσταση μ’ εμπόδιζε να εργαστώ συστηματικά. Ωστόσο, σχεδόν το ένα τρίτο του αιώνα στη ζωή μου πέρασε ολοκληρωτικά γεμάτο από την επαναστατική πάλη. Κι αν θα έπρεπε να ξαναρχίσω, θα ξανάπαιρνα δίχως δισταγμό τον ίδιο δρόμο...
Να καθορίζεις σωστά τις αιτίες σύμφωνα με τις οποίες διαμορφώθηκαν τα γεγονότα κι ύστερα να βρίσκεις την ανάλογη θέση που πρέπει να πάρεις, να ποιο είναι το πρώτο καθήκον ενός επαναστάτη. Κι αυτή είναι επίσης η μεγαλύτερη προσωπική ικανοποίηση που θα μπορούσε να φιλοδοξήσει όποιος δεν περιορίζει τους σκοπούς του στα καθημερινά ενδιαφέροντα.

Leon Trotsky

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
προβοκάτορας.

Κατερίνα Γώγου

"Παντού όπου η αστική τάξη ήρθε στην εξουσία, κατέστρεψε όλες τις φεουδαρχικές, πατριαρχικές και ειδυλλιακές σχέσεις. Έσπασε χωρίς οίκτο τους πολυποίκιλους φεουδαρχικούς δεσμούς που συνδέανε τον άνθρωπο με τους φυσικούς ανώτερούς του και δεν άφησε κανέναν άλλο δεσμό ανάμεσα σε άνθρωπο και σε άνθρωπο, εκτός από το γυμνό συμφέρον, από την αναίσθητη «πληρωμή τοις μετρητοίς». Έπνιξε στα παγωμένα νερά του εγωιστικού υπολογισμού τα ιερά ρίγη του ευλαβικού ρεμβασμού, του ιπποτικού ενθουσιασμού, της μικροαστικής μελαγχολίας. Μετέτρεψε την προσωπική αξιοπρέπεια σε ανταλλακτική αξία και στη θέση των απειράριθμων γραφτών και των έντιμα αποκτημένων ελευθεριών έβαλε τη μοναδική ασυνείδητη ελευθερία του εμπορίου. Με μια λέξη, στη θέση της καλυμμένης με θρησκευτικές και πολιτικές αυταπάτες εκμετάλλευσης, έβαλε την ανοιχτή, ξεδιάντροπη, άμεση, σκληρή εκμετάλλευση.
Η αστική τάξη αφαίρεσε το φωτοστέφανο απ' όλα τα ως τότε αξιοσέβαστα επαγγέλματα που τα αντίκριζαν με θρησκευτική ευλάβεια. Το γιατρό, τo νομικό, τov παπά, τον ποιητή, τον άνθρωπο της επιστήμης, τους μετέτρεψε σε μισθωτούς εργάτες της.
Η αστική τάξη ξέσχισε τον πέπλο του συναισθηματισμού που σκέπαζε τις οικογενειακές σχέσεις και τις έκανε ξεκάθαρες χρηματικές σχέσεις.
Η αστική τάξη έδειξε πώς η κτηνώδης εκδήλωση δύναμης στο μεσαίωνα, που τόσο τη θαυμάζει η αντίδραση, βρήκε την ταιριαστή της συμπλήρωση στην πιο ράθυμη τεμπελιά. Πρώτα απέδειξε τι μπορεί να κατορθώσει η ανθρώπινη δραστηριότητα. Έκανε τελείως διαφορετικά θαύματα απ' τις πυραμίδες της Αιγύπτου, τα ρωμαϊκά υδραγωγεία και τις γοτθικές μητροπόλεις. Πραγματοποίησε τελείως διαφορετικές εκστρατείες από τις μεταναστεύσεις των λαών και τις σταυροφορίες.
Η αστική τάξη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να επαναστατικοποιεί αδιάκοπα τα εργαλεία παραγωγής, δηλαδή τις σχέσεις παραγωγής, δηλαδή όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Αντίθετα, η αμετάβλητη διατήρηση του παλιού τρόπου παραγωγής αποτελούσε τον πρώτο όρο ύπαρξης όλων των προηγούμενων βιομηχανικών τάξεων. Η συνεχής ανατροπή της παραγωγής, ο αδιάκοπος κλονισμός όλων των κοινωνικών καταστάσεων, η αιώνια αβεβαιότητα και κίνηση διακρίνουν την αστική εποχή από όλες τις προηγούμενες. Διαλύονται όλες οι στέρεες, σκουριασμένες σχέσεις με την ακολουθία τους από παλιές σεβάσμιες παραστάσεις και αντιλήψεις κι όλες οι καινούργιες που διαμορφώνονται παλιώνουν πριν προλάβουν να αποστεωθούν. Καθετί το κλειστό και στάσιμο εξατμίζεται, καθετί το ιερό βεβηλώνεται και στο τέλος οι άνθρωποι αναγκάζονται ν' αντικρίσουν με νηφάλιο μάτι τη θέση τους στη ζωή και τις αμοιβαίες σχέσεις τους.
Η ανάγκη να μεγαλώνει ολοένα την πώληση των προϊόντων της κυνηγά την αστική τάξη πάνω σ' όλη τη γήινη σφαίρα. Είναι υποχρεωμένη να φωλιάζει παντού, να εγκαθίσταται παντού, να δημιουργεί παντού σχέσεις.
Με την εκμετάλλευση της παγκόσμιας αγοράς, η αστική τάξη διαμόρφωσε κοσμοπολίτικα την παραγωγή και την κατανάλωση όλων των χωρών. Προς μεγάλη λύπη των αντιδραστικών, αφαίρεσε το εθνικό έδαφος κάτω από τα πόδια της βιομηχανίας. Εκμηδενίστηκαν κι εξακολουθούν ακόμα καθημερινά να εκμηδενίζονται οι παμπάλαιες εθνικές βιομηχανίες. Εκτοπίζονται από νέες βιομηχανίες που η εισαγωγή τους γίνεται ζωτικό ζήτημα για όλα τα πολιτισμένα έθνη, από βιομηχανίες που δεν επεξεργάζονται πια ντόπιες πρώτες ύλες, αλλά πρώτες ύλες που βρίσκονται στις πιο απομακρυσμένες ζώνες και που τα προϊόντα τους δεν καταναλώνονται μονάχα στην ίδια τη χώρα, αλλά ταυτόχρονα σε όλα τα μέρη τον κόσμου. Στη θέση των παλιών αναγκών, που ικανοποιούνταν από τα εθνικά προϊόντα, μπαίνουν καινούργιες ανάγκες που για να ικανοποιηθούν απαιτούν προϊόντα των πιο απομακρυσμένων χωρών και κλιμάτων. Στη θέση της παλιάς τοπικής και εθνικής αυτάρκειας και αποκλειστικότητας, μπαίνει μια ολόπλευρη συναλλαγή, μια ολόπλευρη αλληλεξάρτηση των εθνών. Κι αυτό που γίνεται στην υλική παραγωγή γίνεται και στην πνευματική παραγωγή. Τα πνευματικά προϊόντα των μεμονωμένων εθνών γίνονται κοινό χτήμα. Η εθνική μονομέρεια και ο εθνικός περιορισμός γίνονται όλο και πιο αδύνατα και από τις πολλές εθνικές και τoπικές φιλολογίες διαμορφώνεται μια παγκόσμια φιλολογία.
Με τη γρήγορη βελτίωση όλων των εργαλείων παραγωγής, με την απεριόριστη διευκόλυνση των επικοινωνιών, η αστική τάξη τραβάει στον πολιτισμό όλα, ακόμα και τα πιο βάρβαρα έθνη. Οι φτηνές τιμές των εμπορευμάτων της είναι το βαρύ πυροβολικό που γκρεμίζει όλα τα σινικά τείχη, και που αναγκάζει να συνθηκολογήσει ακόμα και το πιο σκληροτράχηλο μίσος των βαρβάρων ενάντια στους ξένους. Αναγκάζει όλα τα έθνη να δεχτούν τον αστικό τρόπο παραγωγής, αν δεν θέλουν να χαθούν. Τα αναγκάζει να εισαγάγουν στη χώρα τους το λεγόμενο πολιτισμό, δηλαδή να γίνουν αστοί. Με μια λέξη, δημιουργεί έναν κόσμο «κατ' εικόνα της».
Η αστική τάξη υπέταξε την ύπαιθρο στην κυριαρχία της πόλης. Δημιούργησε τεράστιες πόλεις, αύξησε σε μεγάλο βαθμό τον αριθμό τον αστικού πληθυσμού σε σύγκριση με τον αγροτικό και απέσπασε έτσι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού από την ηλιθιότητα της αγροτικής ζωής. Όπως εξάρτησε την ύπαιθρο από την πόλη, έτσι εξάρτησε τις βάρβαρες και τις μισοβάρβαρες χώρες από τις πολιτισμένες, τους αγροτικούς λαούς από τους αστικούς λαούς, την Ανατολή από τη Δύση.
Η αστική τάξη όλο και περισσότερο καταργεί τον κατακερματισμό των μέσων παραγωγής, της ιδιοκτησίας και του πληθυσμού. Συσσώρευσε τον πληθυσμό, συγκεντροποίησε τα μέσα παραγωγής και συγκέντρωσε την ιδιοκτησία σε λιγοστά χέρια. Η αναγκαία συνέπεια ήταν ο πολιτικός συγκεντρωτισμός. Ανεξάρτητες επαρχίες με διαφορετικά συμφέροντα, νόμους, κυβερνήσεις και δασμούς, και που συνδέονταν μεταξύ τους σχεδόν μονάχα με σχέσεις συμμαχίας, συσπειρώθηκαν σε ένα έθνος, μία κυβέρνηση, ένα νόμο, ένα εθνικό ταξικό συμφέρον, μια τελωνειακή ζώνη".

Karl Marx - Friedrich Engels ("Κομμουνιστικό μανιφέστο")

Διαρρήχτες του ήλιου
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός
Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ' άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες τών δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ' άλλους πλανήτες το φως.

Να πεθάνουν

Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί

Μίλτος Σαχτούρης - "Αστεροσκοπείο"

«Αυτοί που βρίσκονται ψηλά θεωρούνε ταπεινό να μιλάς για το φαΐ. Ο λόγος; έχουνε κιόλας φάει. (...) Αν δε νοιαστούν οι ταπεινοί γι' αυτό που είναι ταπεινό ποτέ δεν θα υψωθούν. (...) Αυτοί που αρπάζουν το φαΐ απ' το τραπέζι κηρύχνουν τη λιτότητα. Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάν θυσίες. Οι χορτάτοι μιλάν' στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θά 'ρθουν. (...) Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε: πόλεμος και ειρήνη είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά. Ομως η ειρήνη τους κι ο πόλεμός τους μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα. Ο πόλεμος γεννιέται απ' την ειρήνη τους καθώς ο γιος από τη μάνα. Εχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά. Ο πόλεμός τους σκοτώνει ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους»

(Berthold Brecht - «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου»

Κωδικοί προϊόντων
(τα ελληνικά προϊόντα έχουν κωδικό 520)
000-019 & 030-039: USA
020-029 & 200-299: κωδικοί περιορισμένης κυκλοφορίας
040-049 : Εσωτερική κωδικοποίηση (In store)
050-059: USA Εκπτωτικά κουπόνια
060-139: USA
300-379: France
380: Bulgaria
383: Slovenia
385: Croatia
387: Bosnia Herzegovina
400-440: Germany
450-459 & 490 - 499: Japan
460-469: Russian Federation
470: Kyrgyzstan
471: Taiwan
474: Estonia
475: Latvia
476: Azerbaijan
477: Lithuania
478: Uzbekistan
479: Sri Lanka
480: Philippines
481: Belarus (Λευκορωσία)
482: Ukraine
484: Moldova
485: Armenia
486: Georgia
487: Kazakhstan
489: Hong Kong
500-509: United Kingdom
520: Greece
528: Lebanon
529: Cyprus
530: Albania
531: Skopia (FYROM)
535: Malta
539: Ireland
540-549: Belgium & Luxembourg
560: Portugal
569: Iceland
570-579: Denmark
590: Poland
594: Romania
599: Hungary
600 & 601: South Africa
603: Ghana
608: Bahrain
609: Mauritius
611: Morocco
613: Algeria
618: Ivory Coast (Ακτή Ελεφαντοστού)
619: Tunisia
622: Egypt
624: Libya
625: Jordan
626: Iran
627: Kuwait
628: Saudi Arabia
629: United Arab Emirates
640-649: Finland
690-695: China
700-709: Norway
729: Israel
730-739: Sweden
740: Guatemala
741: El Salvador
742: Honduras
743: Nicaragua
744: Costa Rica
745: Panama
746: Dominican Republic
750: Mexico
754-755: Canada
759: Venezuela
760-769: Switzerland
770: Colombia
773: Uruguay
775: Peru
777: Bolivia
779: Argentina
780: Chile
784: Paraguay
785: Peru
786: Ecuador
789-790: Brazil
800 - 839: Italy
840-849: Spain
850: Cuba
858: Slovakia
859: Czech Republic
860: Serbia & Montenegro
869: Turkey
870-879: Netherlands
880: South Korea
884: Cambodia (Καμπότζη)
885: Thailand
888: Singapore
890: India
893: Vietnam
899: Indonesia
900-919: Austria
930-939: Australia
940-949: New Zealand
955: Malaysia
958: Macau
977: Κωδικοί για ημερήσιο και περιοδικό τύπο (ISSN)
978: International Standard Book Numbering (ISBN)
979: International Standard Music Number (ISMN)
980: Κωδικοί αποδείξεων επιστροφής χρημάτων (Refund receipts)
981 & 982:Εκπτωτικά κουπόνια κοινού νομίσματος(Common Currency Coupons)
990-999: Εκπτωτικά κουπόνια σε εθνικό νόμισμα Coupons

Θλιβερή είναι η μοίρα όλων των τεχνών μέσα σ' εκείνο το στενό αδιέξοδο που μας σέρνει το τρένο της Ιστορίας.
Τι περιμένει την ποίηση; Θ' αναγκαστεί να καταφεύγει σε διάφορα πρόστυχα κόλπα, για να διατηρήσει το ενδιαφέρον για τον εαυτό της. Οι ποιητές, για ν' αρέσουν στον κόσμο θα διαδίδουν φήμες για τον εαυτό τους ότι είναι νεκρόφιλοι ή θα κάνουν επίδειξη των ειδικών ικανοτήτων τους, π. χ.: θα απαγγείλουν τους στίχους τους με τον κώλο τους ή γυμνοί.

Γιατί τα "κατορθώματα" του πολιτισμού οπωσδήποτε τραβούν από πίσω τους μια αποπνικτική ατμόσφαιρα έλλειψης πνευματικότητας;
Γιατί στην επιφάνεια βγαίνει ο χυδαίος όχλος και αναγκάζει όλους να ζουν με τους δικούς του άτιμους και αισχρούς νόμους;
Μήπως φταίει αυτό το περίφημο σύστημα που όλοι ονομάζουν "δημοκρατία";

Victor Pelevin

...τα μάτια μας θα ζήσουνε και πέρα από το θάνατό μας
για να κλαίνε
φυσάει.
Tα μέγαρα ρίχνουν έναν ίσκιο βαρύ που σπάει τη ραχοκοκαλιά μας
τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι
τα παράθυρα είναι τυφλά
φυσάει.
...φυσάει μες απ' τα τρύπια βρακιά των ανέργων
φυσάει
φυσάει μέσα στην οργισμένη καρδιά του λαού.
...τα χέρια τους είναι έτοιμα να σώσουνε τον κόσμο
είς τους αιώνας των αιώνων.
...ερχόμαστε
παραμερίστε
κατεβαίνουμε σαν μια χιονοστιβάδα που όσο κατηφορίζει μεγαλώνει...

Τάσος Λειβαδίτης - "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου" (1953)

"H άποψη ότι η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου αποτελεί συμπύκνωση της αστικής αντίληψης για τον άνθρωπο. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, το άτομο θεωρείται αυτόνομη προσωπικότητα που αγωνίζεται για το προσωπικό του συμφέρον, το οποίο έχει ως θεμέλιο την ιδιωτική ιδιοκτησία. Tα άτομα της αστικής ανθρωπολογίας, συνεπώς, θεωρούνται ξένα, αν όχι εχθρικά μεταξύ τους, σε έναν ανταγωνιστικό κόσμο όπου η έννοια του κοινού συμφέροντος είναι πλασματική. Έτσι όμως το άτομο μένει μετέωρο, χωρίς κοινωνικούς δεσμούς και η ανθρώπινη, ιστορικά κατακτημένη ουσία του εκκενώνεται από το θετικό της περιεχόμενο. H ελευθερία, με την προηγούμενη έννοια, είναι αρνητική. Eίναι η άρνηση της μαρξιστικής αντίληψης, κατά την οποία η ελευθερία του ενός είναι προϋπόθεση για την ελευθερία του άλλου. H έννοια της ελευθερίας δεν μπορεί να νοηθεί έξω από το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων και προπαντός των σχέσεων ιδιοκτησίας. H «ελευθερία» του ατόμου που μάχεται για το προσωπικό του συμφέρον είναι συνεπώς η άρνηση μιας ουσιαστικής, θετικής ελευθερίας θεμελιωμένης στο κοινό συμφέρον και στη συλλογική προσπάθεια".

Ευτύχης Μπιτσάκης

Το μανιφέστο της βρόχινης τέχνης - Roland Topor

Η δυτική τέχνη ενοχλείται πολύ από τη βροχή. Σπάνιοι είναι οι πίνακες που την αναπαριστούν. Αληθεύει βέβαια πως δεν λείπουν οι ομπρέλες. Μήτε τα σύννεφα και οι ομίχλες. Υπάρχει πληθώρα από "Μετά τη βροχή" ή "Πριν από την μπόρα". Και κάμποσα "Καλοκαιρία πριν από τη θύελλα στο Σεβερνί" και "Απειλή καταιγίδας ανοιχτά του Ουεσάν". Οι θύελλες δεν είναι σπάνιες, αλλά όχι πως πέφτουν και καρεκλοπόδαρα. Η βροχή είναι ένα θέμα που το χειρίστηκαν όπως τον έρωτα: μια χιονοστιβάδα πληροφοριών για το πριν και το μετά, αλλά τίποτε που να περιγράφει το κατά τη διάρκεια. Οφείλουμε πάντως να ομολογήσουμε ότι οι ριπές που μας έρχονται από ψηλά θέτουν σοβαρά αισθητικά προβλήματα. Οι εραστές της μορφής υποφέρουν να βλέπουν τις σταλαγματιές να αργοκυλούν και στη συνέχεια να εξαφανίζονται. Οι φανατικοί του χρώματος θρηνούν πικρά την απουσία του ήλιου και την έλλειψη του φωτός. Αναμφίβολα θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει μερικά έργα των Τάρνερ, Μπουντέν, Πισαρό, Γουίστλερ ή του Μαρκέ βουτηγμένα στην υγρασία, κάτι που είναι προς τιμή τους, αλλά δεν αρκεί. Στη συνέχεια, στον εικοστό αιώνα, η ζωγραφική έπαψε να ασχολείται με το πραγματικό και το πρόβλημα δεν ετίθετο πλέον. Βροχή ή καλοκαιρία, αμφιταλαντεύονται ο Μοντριάν, ο Καντίνσκι, ο Μάλεβιτς, αλλά και ο Πικάσο. Το ίδιο ο Πόλοκ, ο Ράουσενμπεργκ, ο Κλάιν και ο Φοντάνα. Πάει πολύς καιρός που τα ατελιέ δεν ασχολούνται πια με το μετεωρολογικό δελτίο. Κι αυτό ίσως δεν είναι χειρότερο.
Αλλά το ερώτημα παραμένει. Ερεθιστικό.
Γιατί η τέχνη του σήμερα, όπως κι εκείνη του χθες, είναι τόσο ξερή; Και γιατί υπάρχει τόσο νερό στα κινέζικα ή στα ιαπωνικά έργα; Μόλις πεις βροχή το μυαλό σου πάει στον Χοκουσάι, στον Χιροσίγκε. Προφανώς γιατί είναι οι πιο διάσημοι, μόνο που η ανατολική τέχνη διαθέτει κι άλλες πολλές καταρρακτώδεις βροχές, ίσως λιγότερο παγκόσμιες, αλλά εξίσου νοτισμένες. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί, πρέπει επιτέλους ν' αλλάξει!
Θέλοντας να γεμίσω τούτη το κενό αποφάσισα να πιάσω τον ταύρο από τα κέρατα. Εμπιστευτείτε με, θα βρέξει. Μερικοί φίλοι ζωγράφοι, χαράκτες, γλύπτες και φωτογράφοι στους οποίους απευθύνθηκα άκουσαν το σχεδιό μου με συμπάθεια, κι ας μη μου έδωσαν ακόμη οριστική απάντηση. Φοβούνται ακόμη να δεσμευτούν, πράγμα απολύτως φυσιολογικό, αλλά οι ελπίδες μου είναι πολλές. Σε τι όμως συνίσταται το σχέδιό μου; Ιδού:
Να συγκροτήσουμε ένα καλλιτεχνικό κίνημα, νέο και ενδιαφέρον, με στόχο να βρέχει όσο το δυνατόν περισσότερο στα έργα που θα δημιουργηθούν τα επόμενα χρόνια. Εκ παραλλήλου θα ιδρυθεί Εταιρεία Φίλων της Βροχής, η οποία θα ανταμείβει όπως αρμόζει και θα ενθαρρύνει τις προσπάθειες των καλλιτεχνών. Αφού τα σύννεφα δεν σταματούν να σωρεύονται στον ορίζοντα και στις κεφαλές μας -όπως ισχυρίζονται οι πολιτικοί άνδρες- μοιάζει φυσιολογικό η τέχνη να μας ενημερώνει σχετικά. Οι καλλιτέχνες, αυτά τα υπερευαίσθητα μικρά όντα που αποτελούν μάρτυρες της εποχής τους, δεν πρέπει να παραμείνουν με τα πόδια στεγνά. Πρέπει να φέρουν τη βροχή. Η βροχή θα γονιμοποιήσει τα αφυδατωμένα μας έργα. Και θα κάνει ν' ανθίσουν υπέροχα χρυσάνθεμα εκεί που σήμερα δεν φυτρώνουν παρά μόνο παλιόχορτα. Η αποσκληραμένη συνείδηση του κοινού θα διασταλεί εύκολα σαν μεταχειρισμένο σφουγγάρι. Οι καρδιές θ' ανοίξουν, τα δάκρυα της στοργής θα έρθουν να προσθέσουν τα ανθρωπιστικά τους ρυάκια στον πολιτιστικό κατακλυσμό που θα προκαλέσω. Μοιάζω απλοϊκός;
Βρισκόμαστε στον εικοστό αιώνα, τι στο διάολο! Διαβάσαμε τον Φρόιντ και ξέρουμε πια ότι η βροχή είναι η μάνα. Ποιος καλλιτέχνης δεν θέλει να κραυγάσει "Μάνα!" όταν παρατηρεί τον κόσμο όπου ζει; Δεν πρόκειται για επιστροφή στη φύση, αλλά για μια τολμηρή βουτιά στον τετελεσμένο μέλλοντα. Και, προφανώς, για μια νέα ανακάλυψη της γυναίκας.
Η δουλειά δεν θα λείψει. Ολα θα γίνουν εξαρχής: γυμνά στη βροχή, πορτρέτα στη βροχή, ψάρια, μήλα, στρείδια στη βροχή, σκηνές εσωτερικού χώρου στη βροχή, σκηνές ερωτικές στη βροχή, επίσημες εικόνες στη βροχή, πόλεις στη βροχή, ήπειροι στη βροχή, κολάζ στη βροχή, υδατογραφίες στη βροχή...
Ερασιτέχνες της βροχής, θαυμαστές του Τζιν Κέλι, εσείς που σιγομουρμουράτε "Βρέχει στα πλακόστρωτα των μεγάλων βουλεβάρτων" την ώρα που κάνετε ντους, εσείς που σφυρίζετε διαρκώς "Βρέχει στη Νάντη" ή "Βρέχει ακατάπαυστα στη Βρέστη", εσείς που θυμόσαστε με συγκίνηση το αδιάβροχο του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και πήγατε δέκα φορές να δείτε τον "Μουσώνα", χαίρετε και αγαλλιάστε. Εφθασε πια η ημέρα που θα έρθει η βροχή. Ζήτω η βροχή! Ζήτω η Πρωτοπορία!
Υστερόγραφο: Και τόσο το χειρότερο για τη Γιορτή της Ουμανιτέ, τους κατασκηνωτές, τους αδειούχους, τους ξενοδόχους, τις υπαίθριες συναυλίες, τους προμηθευτές γυαλιών ηλίου, τις προεκλογικές περιοδείες, τους κυνηγούς, τους μπάτσους, τις στρατιωτικές παρελάσεις, τις αθλητικές εκδηλώσεις. Οσοι δεν αγαπούν την τέχνη έχουν πάντοτε την ευκαιρία να δουν τηλεόραση.

Αλέξης και Μιχάλης...

…Σιδερής Ισιδωρόπουλος, Βασίλης Τσιρώνης, Σταματίνα Κανελλοπούλου, Ιάκωβος Κουμής, Μιχάλης Καλτεζάς, Θοδωρής Γιάκας, Χριστόφορος Μαρίνος, Αλέξης Γρηγορόπουλος…

Μεμνῆσθαι δὲ καὶ τοῦ ἐπιλανθανομένου ᾗ ἡ ὁδὸς ἄγει.
(Πρέπει να θυμόμαστε και εκείνον που ξεχνάει πού οδηγεί ο δρόμος).

Ηράκλειτος

Ενδεια φέρον συχνά το ενδιαφέρον, σ’ αυτό τον κόσμο που μπορεί να ρερητόρευσε το ρερητορευμένο ρο, αλλά κολλάει στα εξεζητημένα ζήτα και ζήτω –γι’ αυτό και εγεγαμήθη παρά του γεγαμημένου γάμα- κι εξακολουθεί να πορεύεται εθελοτυφλώντας… Ομως, όσο είμαστε όρθιοι, ας συνεχίσουμε να κάνουμε τους προϊστορικούς δυνάστες του Ανθρώπου –που δεν είναι πάντα μόνο απέναντι- ν’ ανησυχούν…