Η κριτική της κερδοσκοπίας πρέπει να είναι κριτική της κεφαλαιοκρατικής μορφής της κοινωνικής αναπαραγωγής. Χωρίς μια τέτοια κριτική του κεφαλαίου, η κριτική της κερδοσκοπίας είναι αντιδραστική. Στο παρελθόν, τέτοιες θεωρήσεις ενίσχυσαν το σύγχρονο αντισημιτισμό και την ιδέα του μίας κοινότητας αίματος και γης (Bonefeld, 1997). Το γεγονός ότι ο ναζισμός ενστερνίστηκε τη “βιομηχανία” και απέρριψε αυτό που είδε ως ένα βαμπιρικό χρηματοοικονομικό κεφάλαιο, θα πρέπει να είναι αρκετό για να αναδείξει το σαθρό χαρακτήρα μιας τέτοιας κριτικής της παγκοσμιοποίησης.
Η ανάκαμψη των αντικαπιταλιστικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο είναι ένα ελπιδοφόρο σημάδι. Εν τούτοις, δεν υπάρχει χώρος για αυταρέσκεια. Περισσότερο ενοχλητική είναι η σύγχρονη αδιαφορία προς την επανάσταση. Τι σημαίνει αντικαπιταλισμός στη σύγχρονη μορφή του -της αντιπαγκοσμιοποίησης- εάν δεν είναι μία πρακτική κριτική του καπιταλισμού και τι επιθυμεί να επιτύχει εάν ο αντικαπιταλισμός της αποτυγχάνει να ενστερνιστεί το επαναστατικό σχέδιο της ανθρώπινης χειραφέτησης; Αντικαπιταλιστική αδιαφορία προς την επανάσταση είναι μια εξ ορισμού αντίφαση. Τέτοιες αντιφάσεις ζητούν αποφάσεις κι αυτές δεν οδηγούν αναγκαία στην επανάσταση με την κατάλληλη σημασία της λέξης: το σχέδιο της ανθρώπινης χειραφέτησης.

Werner Bonefeld