Καλό καλοκαίρι, γεμάτο εικόνες και βιώματα...

Μα το δύσκολο κατόρθωμα για μας ήταν να σας ακολουθήσουμε στον πόλεμο, χωρίς να ξεχνάμε την ευτυχία. Και μέσα απ' τα ουρλιαχτά και τη βία, πασχίζαμε να φυλάξουμε στην καρδιά μας τη θύμηση μιας ευτυχισμένης θάλασσας, ενός αξέχαστου για πάντα λόφου, το χαμόγελο ενός αγαπημένου προσώπου. Κι αυτό ήταν το καλύτερο όπλο μας, αυτό που δεν θα παραδώσουμε ποτέ. Γιατί, τη μέρα που θα το χάναμε θα πεθαίναμε κι εμείς, όπως κι εσείς. Απλώς, τώρα ξέρουμε ότι τα όπλα της ευτυχίας απαιτούν για να σφυρηλατηθούν πολύ χρόνο και πολύ αίμα.

Albert Camus

Προς Θεσσαλονικείς, ιδ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ξόδευα το χρόνο –κι αυτός εμένα- σε χρονογραφήματα και λοιπές πνευματικές κενώσεις, ίνα προσποριστώ τα προς το τζιν (αυτό που πάντα φοράω κι αυτό που ενίοτε πίνω). Όμως, ο ώμος βάρυνε κι αποφάσισα ν’ ασχοληθώ με εκκαθαρίσεις, αυτό που στη γλώσσα των ελαιολελιπασμένων διαχειριστών καλείται «σβήσιμο των ιχνών». Καλή νοικοκυρά = δούλα και κυρά, λέγουν οι πατροπαράδοτες παραδόσεις κι επιδόθηκα στα του οίκου που πλέον απέχουν από τα εν δήμω, μια κάμερα δρόμο. Καθαρός πια προσέρχομαι στην μητρίδα (θηλυκό του πατρίδα, γιατί μετά την εκκαθαριστική επέλαση των σαρκοβόρων-πατριαρχικών Δωριέων, ξεχάσαμε κι αυτά που ξέραμε). Καθαρός από dvd και χρήματα, διότι πλέον δεν νοείται αρθρογράφος κατέχων κάτι εκ των δύο. Για χρήματα δεν τίθεται Θε-μα, ποτέ δεν είχα στοκ. Με τα dvd κοψομεσιάστηκα. Μόνο εξ εφημερίδων, έχω τρία containers παγκόσμιας ταινιοθήκης επιπέδου Guinness, αποθηκευμένη στον αποικιοκρατικό ΣΕΜΠΟ του μπάτε σκύλοι αλέστε (ανέκαθεν) λιμανιού. Τα κακού περιεχομένου -όπως και τα σκυλο-cd- τα κάνω σουβέρ. Για να τα πολυλογώ (γι’ αυτό πληρώνομαι άλλωστε) κατάφερα να τα διαμοιράσω σε νέους κομιστές. Δεν είχα κανένα με την Τσέκου, αλλά είχα με την Τσε-Κα (οι πολιτικοποιημένοι γιγνώσκουν) και τον Ου-Τσε-Κα (UCK τα αρχικά του, από τα οποία αφαιρέθηκε το αρχικό F για να μην κινούνται υποψίες στην πυριτιδαποθήκη των βλακανίων). Πέταξα επίσης κλάδους-κλαδάκια, κούκους-δήμους, μια μινιατούρα αψίδας του Α(ν)δριανού και δεν ξαναπατάω στου Χαριλάου, στη Γιάννη Αγγέλου. Έκαψα και κάτι ραβασάκια μιας νηπιαγωγού –αργότερα, τη βοηθεία φίλων, υπολοχαγού- Νατάσσας και προέβην σε επανίδρυση της οικείας οικίας μου. Κοινώς, της άλλαξα τα φώτα. Τώρα, μπορώ να σας κοιτάξω στα μάτια –δίκην απολεσθέντος Κωνσταντόπουλου- προτρέποντάς σας προς τούτο: Κάμετε το ίδιο! Απαλλαγείτε από ενοχοποιητικά στοιχεία, όπως συνέβη στο μακαριστό ζήτημα των υποκλοπών. Και μην μου πείτε –επίτηδες δεν ανεφέρθην σχετικώς πριν- ότι δεν έχετε συσκευές Siemens στα σπίτια (αναγραμματισμένο: Miesens) και μίζες στα οχήματά σας…
ΥΓ: «Η Θεσσαλονίκη; Υπήρξε πολυπολιτισμική όταν δεν ήταν ελληνική. Αντεθνικά ακούγονται αυτά, αλλά... Η αύρα αυτού του πράγματος κράτησε καμιά δεκαετία μετά τη μεταπολίτευση και τώρα έχουμε φτάσει στη χειρότερη φάση. Χριστιανοί, παραχριστιανοί, Ψωμιάδης, Παπαγεωργόπουλος. Και σκυλάδικα παντού. Αυτό είναι αντανάκλαση του τι συμβαίνει από κάτω, του ποια είναι η αισθητική της πόλης. Η Θεσσαλονίκη είναι μια σκυλούπολη πλέον» (Γιάννης Αγγελάκας)

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Ένας κροταλίας γύρισε σπίτι στα παιδιά του και είπε: "Παιδιά μου, μαζευτείτε για να λάβετε την τελευταία ευλογία του πατέρα σας και να δείτε πώς πεθαίνει ένας χριστιανός".
"Τι κακό σε βρήκε πατέρα;" ρώτησαν τα μικρά φιδάκια.
"Με δάγκωσε ο εκδότης μιας κομματισμένης εφημερίδας" ήταν η απάντηση, συνοδευμένη από το δυσοίωνο επιθανάτιο κροτάλισμα.

Ambrose Bierce -«Το χριστιανικό ερπετό»

Ασφαλώς χρειαζόμαστε την ιστορική γνώση, τη χρειαζόμαστε όμως αλλιώτικα απ’ ό,τι τη χρειάζεται ο καλομαθημένος αργόσχολος μέσα στον κήπο της γνώσης. Εμείς τη χρειαζόμαστε για τη ζωή και για την πράξη και όχι για το βολικό αποτράβηγμα από τη ζωή και την πράξη ή -ακόμη χειρότερα- για τον εξωραϊσμό της φίλαυτης ζωής και της δειλής και φαύλης πράξης.

Friedrich Nietzsche – «Ιστορία και ζωή»

Φεύγοντας από κει και ταξιδεύοντας τρεις μέρες προς την ανατολή, φτάνει κανείς στη Διομίρα, πόλη μ' εξήντα ασημένιους τρούλους, μπρούτζινα αγάλματα όλων των Θεών, δρόμους στρωμένους με κασσίτερο, ένα θέατρο από κρύσταλλο, ένα χρυσό κόκορα που τραγουδάει κάθε πρωΐ πάνω σ' ένα πύργο. Όλες αυτές τις ομορφιές ο ταξιδιώτης ήδη τις ξέρει, γιατί τις έχει δει και σ' άλλες πόλεις. Όμως το ξεχωριστό σ' αυτή για τον άνθρωπο που φτάνει εδώ, κάποια βραδιά του Σεπτέμβρη όταν οι μέρες αρχίζουν να μικραίνουν και τα πολύχρωμα φανάρια ανάβουν μονομιάς στις πόρτες των μαγέρικων κι από κάποια ταράτσα ακούγεται μια γυναικεία φωνή: ω!, είναι πως νιώθει ζήλια γι' αυτούς που τώρα πιστεύουν ότι κάποτε είχαν ζήσει μιά βραδιά όμοια μ' αυτή και που νομίζουν πως εκείνη τη φορά ήταν ευτυχισμένοι...

Italo Calvino - "Οι πόλεις κι η μνήμη"

Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Να 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου
σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.
Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,
μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,
να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!

(Κώστας Καρυωτάκης - "Το τελευταίο ταξίδι")

-Η οικολογία είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό θέμα και το έχω παρακολουθήσει από την αρχή, πριν ακόμα πάω στην Αμερική. Με τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 εξοργίστηκα και φίλοι καλλιτέχνες με έπεισαν να βάλω το όνομά μου στο ψηφοδέλτιο. Τώρα, μετανιώνω γι’ αυτό ή όχι; Δεν νομίζω ότι μετανιώνω απολύτως. Νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή χρειαζόταν να γίνει ένα ξύπνημα. Το ελληνικό κοινό είχε εξοργιστεί –δεν ήμουν μόνο εγώ. Η οικολογική κίνηση είχε περάσει πολλά στο παρελθόν και είχε κατά κάποιο τρόπο γελοιοποιηθεί. Μια νέα κίνηση, όπως οι Οικολόγοι Πράσινοι, δεν θα είχε ψηφιστεί αν δεν υπήρχε το όνομά μου, που έπαιξε κάποιο ρόλο. Δίπλα σε μένα υπήρχαν και άλλοι αρκετά γνωστοί καλλιτέχνες οι οποίοι είχαν προθυμοποιηθεί, έστω κι αν δεν ήταν ειδικευμένοι στο θέμα, ώστε οι ψηφοφόροι να δουν ότι πρόκειται για μια σοβαρή υπόθεση σε σχέση με τις προηγούμενες. Μέχρι το σημείο αυτό ήταν όλα καλά. Βγήκε ένα ποσοστό 1,05% το οποίο σημαίνει περίπου 75.000 ψήφους, από κει που θα έπαιρναν 3.000. Από τη στιγμή που σημειώθηκε αυτή η πρώτη επιτυχία, άρχισαν να αναφαίνονται οι επαγγελματίες, που προσπάθησαν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Και αυτοί οι επαγγελματίες ήταν άνθρωποι οι οποίοι από χρόνια τώρα κινούνται γύρω από τους Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς. Δηλαδή, είναι μέσα κι έξω στα υπουργεία. Μετεκλογικά λοιπόν, ήρθε ο Τρεμόπουλος από τη Θεσσαλονίκη και ζήτησε να αναλάβει όλη την Κίνηση. Στην αρχή είναι αλήθεια ότι δεν με ήθελαν ούτε οι εδώ, ο Χρυσόγελος και κάποιοι άλλοι. Είχαν σκοπό να βάλουν μία ακτιβίστρια από τις Βρυξέλλες, η οποία όμως δεν είχε… όνομα και στην οποία δόθηκε η δεύτερη θέση, την οποία και αρνήθηκε. Από εκεί και μετά συνάντησα μόνο αδιαφορία και εχθρότητα. Παρ’ όλα αυτά, έκανα κι άλλες κινήσεις: έδωσα πολλές συνεντεύξεις, ενώ διέθεσα κάποια από τα εικαστικά έργα που κάνω σε δημοπρασία κι έτσι βοήθησα και οικονομικά την Κίνηση. Στην αρχή λοιπόν τα πράγματα πήγαιναν καλά, ώσπου έμαθα ότι ο Τρεμόπουλος είπε να το βουλώσω και να μην μιλάω δημόσια εγώ, παρά μόνο αυτός. Και όπως είδα κατόπιν, ήθελε να με ελέγξει τι θα πω για τον πολιτισμό, εάν είμαι κατατοπισμένος για τη θέση των Οικολόγων Πράσινων κλπ. Προσπαθούσε να πει ότι αν δεν ήταν η ακτιβίστρια από τις Βρυξέλλες, η επιλογή θα ήταν ανάμεσα σε μένα και σε μια ανόητη παρουσιάστρια των καναλιών. Προσπάθησε δηλαδή να με γελοιοποιήσει. Αυτό ήταν καταρχάς το ευχαριστώ. Μετά βέβαια, ήξερα ότι κινείται για να μπουρδουκλώσει όλο το σύστημα με δικούς του τρόπους και να βγάλουν τελικά αυτόν, πράγμα που έγινε με πολλά τηλεφωνήματα, υποσχέσεις κλπ. Αλλά το πρόβλημα εδώ δεν είναι μόνο τα προσωπικά, αυτά θα γίνονταν σε οποιοδήποτε κόμμα. Το ζήτημα είναι αν τελικά ένα τέτοιο κόμμα θα ωφελούσε την υπόθεση. Αν οι Οικολόγοι Πράσινοι θα γίνονταν σε περίπτωση που έπαιρναν περισσότερες ψήφους ένα παίγνιο των μεγάλων κομμάτων, όπως έγινε και παλιότερα και διαλύθηκαν, όταν η βουλευτίνα προσχώρησε αμέσως σε ένα μεγάλο κόμμα.
-Το είπαν ήδη…
-Το είπε επισήμως ότι θα συνεργαστεί με οποιοδήποτε κόμμα είναι στην εξουσία.
-Πώς εξηγείτε εσείς τα αποτελέσματα που δίνουν οι δημοσκοπήσεις για τους Οικολόγους Πράσινους;
-Νομίζω ότι ξύπνησε κάποιος κόσμος και αυτό είναι που θέλω να γίνει. Θέλω να επικρατήσει γενικά μια οικολογική συνείδηση στην ελληνική κοινωνία, ώστε να μην πέφτουμε σε μύθους και παρανοήσεις γύρω από την ύπαρξη και τις ενέργειες των Ελλήνων οικολόγων. Υπήρχαν διάφοροι που έκαναν κάποια… δουλειά κάποτε, όπως να θέλουν να ξαναφέρουν λύκους, φίδια και διάφορα άλλα τέτοια ανόητα. Θέλω να υπάρχει μια συνείδηση, που να λέει ότι πραγματικά τώρα προέχει η σωτηρία του πλανήτη. Αυτό πρέπει οπωσδήποτε να γίνει, αλλά δεν βλέπω τη σκοπιμότητα δημιουργίας ενός κόμματος υποχείριου άλλων κομμάτων. Αυτό έγινε και στη Γερμανία, όπως ξέρουμε, όπου οι Πράσινοι με τους Σοσιαλδημοκράτες συμψήφισαν τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία και έκαναν φοβερά πράγματα...

Νάνος Βαλαωρίτης - εφημερίδα "Αριστερά" (Ιούνης 2009)

Σ' ένα κόσμο κυβερνημένο από την εμπορευματική παραγωγή, το προϊόν ελέγχει τον παραγωγό και τα αντικείμενα είναι ισχυρότερα από τους ανθρώπους. Τα αντικείμενα γίνονται ξένο πράγμα που ρίχνει μακριούς ίσκιους, γίνονται "μοίρα" και daemon ex machina.
Τη βιομηχανική κοινωνία δεν τη χαρακτηρίζει μόνο η αντικειμενοποίηση των κοινωνικών σχέσεων, αλλά ένας αυξανόμενος καταμερισμός της εργασίας και η όλο και μεγαλύτερη ειδίκευση. Ο άνθρωπος καθώς εργάζεται κατακερματίζεται. Η σύνδεση του με το όλο έχει χαθεί, γίνεται εργαλείο, ένα μικρό εξάρτημα μιας τεράστιας μηχανής. Και όπως αυτός ο κατακερματισμός της εργασίας κάνει το ρόλο του ανθρώπου πιο μερικό, έτσι και το οπτικό του πεδίο γίνεται πιο περιορισμένο, όσο πιο έξυπνη είναι η διαδικασία της εργασίας τόσο λιγότερο έξυπνη είναι η δουλειά που απαιτείται και τόσο πιο οξεία η αλλοτρίωση του ατόμου από το σύνολο.

Ernst Fischer - "Η αναγκαιότητα της τέχνης"

Προς Θεσσαλονικείς ιγ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την ωραιότερη τριτοκοσμική χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου. Η πατρίς, η γλυκυτάτη Ελλάς του ΕΛΑΣ και της ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και του depon, το λαχταριστό ζαμπόν στο club sandwich Τουρκίας – Σκοπίων – Ρωσίας – ΗΠΑ (ως είπα), διέρχεται κρίσιν και βαδίζει ολοταχώς προς τον κρημνόν. Γρηγορείτε και προσεύχεσθε (ξέρετε δια τι). Το σκάφος μετά την κλήση έλαβε κλίση και βυθίζεται αύτανδρο (γυναίκες δεν έχει, κύριε επινοητά της λέξεως;) μεταξύ Αιγαίου και Ιονίου. Ήδη οι πρώτοι μυημένοι μύες σπεύδουν να το εγκαταλείψουν. Οι εν νιρβάνα μακάριοι –και προσεχώς μακαριστοί- εργαζόμενοι εξακολουθούν να τραβούν κουπί, ζόρια και… pay (πληρώνουν) διαρρηγνύοντας εν παραλλήλω τα Gucci ιμάτιά των. Έξαλλαι αι θήλεις, πνέουν μένεα κατά Τσέκου (με το σκεπτικό “γιατί αυτή κι όχι εγώ;”), έξαλλοι οι άρρενες κατά Θέμου (με το αυτό σκεπτικό). Βαθιά περισυλλογή κατατρύχει τα κυνωνικά απάρτια και η λακκούβα στον καναπέ μεγαλώνει υπό το βάρος των γεγονότων, άτινα μεγαλώνουν υπό την βαρύτητα της λακκούβας στον καναπέ… Ζώμεν τας τελευταίας ημέρας της Πομπηίας ή better της Ατλαντίδος, ήτις καταποντίστηκε somewhere μεταξύ Σαντορίνης και Γροιλανδίας, σύμφωνα με τας γραφάς των επιστημόνων (επί-στημόνων, αυτών που κάθονται σε στήμονες δηλαδή, εξυφαίνοντας θεωρίες που αναδημοσιεύονται στα καλά περιοδικά μυστηρίου).
Όμως, προστρέχοντας στην Ιστορία, ανακαλύπτομε ότι στις 11.00΄της 7/11/1923, τα κεμαλικά στρατεύματα εισήλθαν εις Κωνσταντινούπολη. Άσχετο, αλλά ο Τούρκος στρατηγός ίππευε το άλογο του αιχμαλώτου Έλληνος στρατηγού Κλαδά! Λέτε;… Μπα, σύμπτωσις, άλλωστε είς Κουκο-δήμος δεν φέρει την άνοιξιν μεσούντος του χειμώνος. Ωστόσο, ίδετε τα σημεία των καιρών, αδελφοί. Δεν λέγει τίποτε εις υμάς το γεγονός ότι ο Mr Clinton ενδέχεται να γίνει σύζυγος πλανηταρχέσσας (και δη απατημένης) και όντας πρώην πλανητάρχης, να δοκιμάσει τη θέαση από την other side όπως περίπου συνέβη και με τον δύσμοιρον Mr Bush τον Α;
Anyway, ας αφήσομε τη χώρα-πρότυπο, την οποία αντιγράφομε με μικράν καθυστέρηση (χρονική και νοητική) και ας επανακάμψουμε στο Greece (Γραικία). Όταν γραφόταν αυτές οι γραμμές, δεν είχαμε αρχιεπίσκοπο. Τώρα όμως που τις διαβάζετε, ίσως έχομε! Ω, του θαύματος! Είτε με την άγνοιά μου είτε με τη γνώση σας, ό,τι είναι να γίνει, γίνεται! God shave the king…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Είμαι πλούσιος και διάσημος και οι άνθρωποι μ’ εκτιμούν. Αλλά στην ουσία αυτά που εκτιμούν είναι το κληρονομικό όνομά μου και τα λεφτά μου.
Είμαι φτωχός και άσημος και οι άνθρωποι με περιφρονούν. Όμως αυτά που περιφρονούν είναι το φτωχό σπίτι μου και η σεμνή ενδυμασία μου.
Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι εκτιμούν όχι εμένα, δηλαδή γιατί να χαίρομαι;
Στην ουσία περιφρονούν όχι εμένα, δηλαδή γιατί να στενοχωριέμαι;

Χουν Τζι Τσεν - "Η γεύση της ρίζας"

Μπορούμε να συμφωνήσουμε πιστεύω, ότι οι χρήσεις ταυτότητας και δήλωσης του "είναι" δεν αντικατοπτρίζουν πραγματικά γεγονότα στον κόσμο όπως τον βιώνουμε. Για τους σκληροκέφαλους ανάμεσά μας που έχουν κάποια δογματική κλίση: Το κάθε τι στον "πραγματικό κόσμο" αλλάζει. Μερικές φορές τόσο γρήγορα που μπορεί να μην προσέξουμε αμέσως τις αλλαγές, μερικές φορές τόσο αργά που μπορούμε. Το κάθε πρόσωπο, όπως και το κάθε "πράγμα", υπόκειται σε τέτοιες αλλαγές. Ένα συγκεκριμένο ρήμα της γλώσσας, το "είναι", μεταφέρει αρχαϊκούς συσχετισμούς και υπονοήσεις μονιμότητας και στατικής ύπαρξης, που δεν βρίσκουμε στον "πραγματικό κόσμο".

David Bourland jr

…για τη ζωή που φεύγει
…τις ήττες και την ευτυχία
…τα ανεκπλήρωτα αλλά και πραγματωμένα όνειρα
…για τη φονική «piccolo» που από παιδί είναι πάντα πάνω μου…

Η βία είναι μέσα στη ζωή μας. Όλοι χρησιμοποιούμε βία, όταν σπάμε αβγά ή καρύδια, όταν σπρώχνουμε στην ουρά, όταν κουρδίζουμε το ξυπνητήρι για να μας ξυπνήσει πριν χορτάσουμε ύπνο, όταν με το ζόρι παίρνουμε το παιδί που παίζει να το λούσουμε. Περί βίας πρόκειται, αλλά θεωρείται βία αποδεκτή, ίσως και μη βία επειδή θεωρείται αποδεκτή, φυσιολογική (αν αυτό σημαίνει κάτι). Προϋποθέτουμε δηλαδή ότι υπάρχει ένα όριο ανοχής στη βία. Όταν αυτό ξεπεραστεί, υπάρχει αντικοινωνική συμπεριφορά, η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί τρομοκρατική.
Όταν ο ομιλητής ασκεί εξουσία, συνήθως θεωρεί γνωστό το αποδεκτό όριο βίας. Μερικές φορές το καθορίζει, άλλες όχι: Αφήνοντας φλου τον ορισμό της αξιόποινης πράξης (και μάλιστα της τρομοκρατικής ενέργειας) απειλεί τους υποψήφιους παραβάτες. Απειλεί να εξασκήσει εναντίον τους βία, και μάλιστα νόμιμη βία, ακόμη κι όταν θεωρούν οι ίδιοι ότι δεν ξεπερνούν το κοινά αποδεκτό όριο. Είναι άραγε τρομοκρατία από πλευράς διαδηλωτών η σύγκρουση με τα όργανα της τάξης; Οι νομικοί μπορεί να αποφαίνονται ότι όχι, αλλά οι συλληφθέντες «τρομοκράτες» διαδηλωτές περνούν ώρες, μέρες ή και μήνες στα κρατητήρια μέχρις ότου το «όχι» κατακυρωθεί.
Φτάνουμε λοιπόν στο εξής παράδοξο: τρομοκράτης είναι όποιος καταφεύγει στην αθέμιτη βία, εάν είναι αντίπαλος. Όχι δικός μας. Ο δικός μας βέβαια, είναι τρομοκράτης για τον αντίπαλο. Βεβαίως, η Ιστορία συνήθως επικυρώνει την εκδοχή του νικητή: εγκληματίες πολέμου οι χιτλερικοί για το Άουσβιτς, όχι όμως οι Αμερικανοί για τη Χιροσίμα. Αλλά εάν ακολουθήσει κανείς αυτή την τακτική, κάθε άλλη διερεύνηση περισσεύει: Αρκεί να ταχθεί με το νικητή, να δεχτεί ότι τρομοκράτες είναι οι κακοί κι ότι οι κακοί είναι τρομοκράτες, και να στρατευθεί στον αγώνα εναντίον τους.
Γιατί ο τηλεθεατής λαός δεν έχει υπερβολικές απαιτήσεις. Αρκεί η παράσταση να συνεχίζεται…

Βένιος Αγγελόπουλος

Προς Θεσσαλονικείς, ιβ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Συνεχίζουμε το δεκαπενθήμερο πρεστίζ, το δια τύπου πείραγμα (press – tease). Αρχή δια του παραμυθιού σήμερα, διότι κάποιος ξανάνοιξε τη βυζαντινή κερκόπορτα, κάποιος κερκοπίθηκος των κερκίδων, απ’ αυτούς που χοροπηδούν σε κάθε σελίδα της ιστορίας. Στο βυζαντινό του Χίλτον this time, με την μετενσάρκωση του Παλαιολόγου να δεσπόζει εκ δεξιών, διατηρώντας το όνομα Κωνσταντίνος ίνα μην διαταραχθεί η ομοιομορφία των μαρμαρωμένων της Κόκκινης Μηλιάς (που μπορεί να είναι και μπλε συκιά ή ροζ μουσμουλιά). Οι σαλτιμπάγκοι της ιστορίας σοβάρεψαν μπρος στον κίνδυνο, κουνάνε δήθεν στωικά τα ομοιόμορφα κοντοκουρεμένα κεφάλια τους και κρατάνε αποστάσεις από τον ιθύφαλλο αυλικό που κατελήφθη από το καινό δαιμόνιο της επανίδρυσης του κράτους εκ του ασφαλούς (ass-φαλλούς). Ο Καίσαρ ταξίδεψε πιο πέρα από την Καισάρεια για να μην βλέπει την καισαρική τομή που ώδινεν μυν και έτεκεν όρος, κατ’ αντιστροφή της πλαστογραφημένης ιστορίας. Επιστρέφοντας (χωρίς να ρισκάρει μετάβαση στη Βεγγάλη όπου αι τίγρεις κυκλοφορούν ελεύθερες) αναμμένος από τα μπαχαρικά του Sheraton (για το ξενοδοχείο λέω, το κέρατόν μου…), είδε πως το ασφαληστρικό, το σκοπιανό και όσα θυμήθηκαν ξαφνικά, δεν περνάνε πια. Ακόμα και αναψηλάφιση της δίκης του Σωκράτη να επιχειρούσαν, τα dvd είναι πιο βαριά. Ακόμα και από τα μπαχαρικά, τόσο βαριά όσο και τα ρωσικά άρματα μαζί με τον αγωγό... Λίγο πριν την ώρα που η εφημερίδα «Πρώτο Θε» (χωρίς το μα πλέον) θα μονοπωλούσε την επικαιρότητα, αυτή την μαύρη ώρα διάλεξε ο Πριάπειος Ζευς να μεταμορφωθεί σε dvd και να γεμίσει ιούς το λειτουργικό, πηδώντας του την motherboard και την βεράντα. Καλυπτόμενος από τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα και με τη δημοσιογραφική ταυτότητα στο στόμα, δεν θα αποκαλύψω πόσα μεγάλα δαγκώματα (mega-bites, δήγματα-δείγματα) είχε το dvd (ντε βε ντε στα κουτοφράγκικα, ντου βουντού στο παρά τα χιονοδρομικά κέντρα ηπειρωτικό Ελλάντα), ούτε αν τα φημολογούμενα cd είναι γύφτικα (cd-rom). Στο κάτω-κάτω, «αλλού είναι τα αληθινά κι αλλού σκαλίζουνε», που λέει κι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.
Κλείνουμε με κάτι άσχετο, το μέγιστο κουφό που ακούω τελευταία καίτοι σε ηλικία εμφράγματος: Έι τι εμ λένε όλο και περισσότεροι το ΑΤΜ! Τι αγραμματοσύνη και τι ξενομανία είναι αυτή; Αυτόματη Ταμειολογιστική Μηχανή είναι, διάολε!..

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Μιλούν τα έργα τους

Σε επιστολή της προς τον «Επενδυτή» η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων σημειώνει: «Η Ενωσή μας επιθυμεί να διαβεβαιώσει την ελληνική κοινωνία ότι μπορεί να έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στους δικαστικούς λειτουργούς της, στην επιστημοσύνη και το ήθος τους. Πολύ περισσότερο σήμερα, στους δύσκολους καιρούς που περνάμε, οι δικαστικοί λειτουργοί αποτελούν την τελευταία ελπίδα του λαού μας. Και είμαστε εδώ για να διαφυλάττουμε τους θεσμούς και τα δίκαια των πολιτών».
Ο,τι και να κάνετε, κύριοι, όσα βαρύγδουπα κείμενα και να γράψετε, έρχεται η ίδια η ζωή και σας διαψεύδει. Το πόση εμπιστοσύνη μπορούν να σας έχουν το διαπιστώνουν καθημερινά οι εργαζόμενοι. Οπως την περασμένη Δευτέρα, που μέσα από μια νομικά διάτρητη διαδικασία, που θύμιζε δικαστήριο της χούντας, ένας συνάδελφός σας έβγαλε παράνομη την απεργία στα καράβια, την οποία είχαν κηρύξει όχι τα «κακοποιά» ναυτεργατικά σωματεία, αλλά η ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο Πειραιά. Οπως την περασμένη εβδομάδα που, μετά από μήνυση που κατέθεσαν εφοπλιστές και καπιταλιστές του τουρισμού, άλλος συνάδελφός σας έβγαλε εντάλματα σύλληψης για πέντε συνδικαλιστές και ξαμόλυσε τους μπάτσους να τους ψάχνουν στα σπίτια τους και στα γραφεία των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων. Αλήθεια, πόσες φορές έχουν βγει εντάλματα σε βάρος καπιταλιστών, μετά από μηνύσεις εργατών;

Κάνοντας διάλογο με τις αστικές φυλλάδες, μπορείτε να λέτε εκ του ασφαλούς ό,τι θέλετε. Να απονέμετε εύσημα στον εαυτό σας. Ο ελληνικός λαός, όμως, ακούει δικαστής και φτύνει τον κόρφο του, χειρότερα απ’ όταν ακούει μπάτσος. Σας θυμάται στα έκτακτα στρατοδικεία του μοναρχοφασισμού να στέλνετε στο απόσπασμα τον ανθό του ελληνικού λαού, σας θυμάται στα έκτακτα στρατοδικεία της χούντας και έκτοτε δεν χάνετε ευκαιρία για να του υπενθυμίσετε το ποιόν σας.

(εφημερίδα "Κόντρα")

Το κράτος χούντα των σιωνιστών δολοφονεί

Ο "πολιτισμένος" κόσμος υποκρίνεται

Οι διανοούμενοι αδιαφορούν

Αντισταθείτε!

Η ποίηση δεν είναι πουλάκια σε καδράκια...

Mahmoud Darwish

(Ολοκληρώνουμε με το τριήμερο των μνημόσυνων: 4η Ιουλίου σήμερα…)

Αμερική στα ‘δωσα όλα και τώρα δεν είμαι τίποτα
Αμερική πότε θα πάψουμε τον ανθρώπινο πόλεμο;
Άντε γαμήσου με την ατομική μπόμπα σου
Αμερική γιατί είναι οι βιβλιοθήκες σου γεμάτες δάκρυα;
Τις μηχανές σου δεν τις αντέχω
Το ‘χω πάρει απόφαση: θα ‘χουμε φασαρίες…

Allen Ginsberg – «Αμερική»

Είμαστε σαν ηθοποιοί που μας αμόλησαν σ' αυτό τον κόσμο να ψάξουμε ένα φάντασμα και που ψάχνουμε ασταμάτητα μια μισοσχηματισμένη σκιά της χαμένης μας πραγματικότητας. Όταν οι άλλοι απαιτούν να γίνουμε αυτό που θέλουν αυτοί να γίνουμε, μας αναγκάζουν να καταστρέψουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Είναι μια ραφιναρισμένη μορφή φόνου. Οι πιο στοργικοί γονείς και συγγενείς τον διαπράττουν με το χαμόγελο στα χείλη…
Δίνω στους ανθρώπους εικόνες φέρνω στην επιφάνεια μνήμες μιας ελευθερίας που είναι ακόμα εφικτή, σαν τις Πόρτες (Doors). Αλλά μπορούμε μόνο να ανοίξουμε τις πόρτες, δεν μπορούμε να τραβήξουμε τους άλλους μέσα από αυτές. Δεν μπορώ να τους ελευθερώσω αν δεν θέλουν οι ίδιοι να ελευθερωθούν. Ίσως οι πρωτόγονοι άνθρωποι είχαν λιγότερα σκατά να πετάξουν, να εγκαταλείψουν. Κάποιος πρέπει να είναι πρόθυμος να πετάξει τα πάντα, όχι μόνο τα λεφτά. Όλες τις μαλακίες που διδάχθηκε, την πλύση εγκεφάλου μιας ολόκληρης κοινωνίας. Πρέπει να τα παρατήσεις όλα αυτά για να πας στην άλλη πλευρά. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να το κάνουν αυτό…

Jim Morrison (για τα 39 χρόνια, σαν σήμερα)

Η τεράστια πλειονότητα των ανθρώπων -όχι μόνο ανάμεσα στις αδαείς μάζες, αλλά κι ανάμεσα στις πολιτισμένες και προνομιούχες τάξεις- σκέφτεται και θέλει μόνο ότι σκέφτονται και θέλουν όλοι οι άλλοι γύρω. Αναμφίβολα, πιστεύουν ότι οι ίδιοι σκέφτονται και θέλουν, όμως δεν κάνουν τίποτε άλλο απ’ το ν’ αντιγράφουν δουλικά, μηχανικά, μ’ ελαφρές τροποποιήσεις, τη σκέψη και τη θέληση άλλων κομφορμιστών που αδιόρατα αφομοιώνουν. Αυτή η δουλικότητα, αυτή η ρουτίνα, αστείρευτες πηγές της κοινοτοπίας, αυτή η μόνιμη απουσία θέλησης για εξέγερση κι αυτή η έλλειψη πρωτοβουλίας κι ανεξαρτησίας της σκέψης, είναι οι κύριες αιτίες της απογοητευτικά αργής ιστορικής ανάπτυξης της ανθρωπότητας...

Mikhail Bakunin – «Θεός και κράτος» (για τα 134 χρόνια, σαν χθες...)

Για ένα άλλο μουντιάλ...