Όμως νομίζω ότι πρέπει να γίνουμε ανυπόμονοι, ότι πρέπει να είμαστε ανυπόμονοι. Το κράτος σημαίνει υπομονή και υπό τις δύο έννοιες: υπομονή με την έννοια της αναμονής, περιμένοντας τις επόμενες εκλογές, αναμονή έως ότου χτίσουμε το κόμμα ή την οργάνωση που μπορεί να κερδίσει, επηρεάσει ή πάρει την κρατική εξουσία. Υπομονή επίσης με την έννοια της παθητικότητας, με την έννοια της αποδοχής ότι είμαστε τα αντικείμενα και όχι τα υποκείμενα της κοινωνικής αλλαγής. Δεν μπορούμε να περιμένουμε: η διαδικασία της ανθρώπινης αυτοκαταστροφής είναι πάρα πολύ γρήγορη. Επίσης δεν μπορούμε να περιμένουμε, επειδή η αναμονή είναι στην πραγματικότητα ενεργός συνενοχή: φτιάχνουμε την κεφαλαιοκρατία κάθε ημέρα και πρέπει να σταματήσουμε να την φτιάχνουμε. Άρνηση.

Η πρώτη ερώτηση είναι πώς αρνούμαστε και πώς ενισχύουμε αυτές τις αρνήσεις; Και άρνηση σημαίνει ανυπομονησία, σπάζοντας τον χρόνο, σπάζοντας την ιστορία. Αλλά το προφανές πρόβλημα με την άρνηση είναι ότι εάν αρνούμαστε να υπηρετήσουμε το κεφάλαιο, απειλούμαστε με λιμοκτονία. Η υπαγωγή στο κεφάλαιο είναι η πρόσβασή μας στα μέσα της επιβίωσης. Εάν αρνούμαστε να υπαχθούμε πώς μπορούμε να επιζήσουμε; Εδώ νομίζω ότι η άρνηση πρέπει να συμπληρωθεί με την ανάπτυξη ενός εναλλακτικού πράττειν, ενός πράττειν μέσω εναλλακτικών κοινωνικών σχέσεων. Και ναι, εδώ είναι ένα θέμα υπομονής. Αυτό είναι το δύσκολο μέρος. Αλλά η υπομονή πρέπει να γίνει κατανοητή ως ενίσχυση της ανυπομονησίας, όχι ως καταστολή της. Η παραδοσιακή επαναστατική θεωρία είναι ο αντίστροφος τρόπος: πρέπει να περιμένουμε μέχρις ότου ο καιρός είναι ώριμος, να περιμένουμε την επόμενη σημαντική κρίση της κεφαλαιοκρατίας, να περιμένουμε έως ότου το κόμμα χτιστεί, και τα λοιπά: η ανυπομονησία υπάγεται στην υπομονή. Νομίζω ότι αυτός είναι ο λανθασμένος τρόπος. Η υπομονή πρέπει να υπαχθεί στην αντι-κεφαλαιοκρατική ανυπομονησία, η φρόνηση της εμπειρίας πρέπει να εξυπηρετεί την ανυπομονησία της νεότητας.

John Holloway