Τι είναι αυτό το συναίσθημα που σας σφίγγει όταν φεύγετε με τ’ αμάξι αφήνοντας πίσω σας ανθρώπους που τους βλέπετε να μικραίνουν μέσα στην πεδιάδα μέχρι που τελικά εξαφανίζονται; Είναι ο απέραντος κόσμος που μας βαραίνει κι είναι ο αποχαιρετισμός. Παρ’ όλ’ αυτά στρέφουμε προς τα μπρος, για την επόμενη τρελή περιπέτεια κάτω απ’ τους ουρανούς.
Jack Kerouac
6 σχόλια:
Δεν είναι το συναίσθημα που με σφίγγει αλλά η ζώνη ασφαλείας που πιέζει τον αέρα της χοντρής μου κοιλιάς. Αυτός είναι ο λόγος που ενίοτε προσπερνώ όσους κάνουν autostop, βλέποντάς τους να χάνονται στο βάθος του καθρέφτη. Αποφεύγω να κλάνω μπροστά σε ξένους...
Χαχαχα! Όλα είναι βρώμος. Classe χωρίς ένδειας mousse. Όπως ο punk άλλος.
Χα! Τον φαντάζομαι να 'χει σταθεί- στηθεί αλητουργία με ύφοσ-κατά-νυχτικό (χωρίς να 'χει αντιληφθεί το μικρόφωνο της ΕΡΤ) και να κλάνει ΑΒΕ ΕΡΤ, αααα...!
Χαχαχα! Τις κινεί Κω; Έλα REM αλά Καπόνε shake! Ηλία μου, απτά γέλια!
Eνίοτε μπορεί να μας σφίγγει κι ένα κόψιμο. Θα μπορουσαμε να καθυστερούσαμε λίγο την αναχωρησή μας κι όχι να χεστούμε στο δρόμο.
Απο τέτοιες καταστάσεις εξάλλου βγήκε και η φράση "Καλά αυτός έφυγε νωρίς"
Καλώ, αλλά μ' άλλον talk ή μένω. Pie πιο πέρα, up το 'χες emo.
Δημοσίευση σχολίου