Η διαδικασία της διδασκαλίας κερδίζεται, δεν χαρίζεται και είναι μια αέναη, διαρκής πράξη. Η διδασκαλία βρίσκεται πάντα «επί ξηρού ακμής». Πάντοτε κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να χαθεί και ανά πάσα στιγμή να κερδηθεί. Να μην φεύγουν τα μάτια των παιδιών πάνω από τον δάσκαλο, να τα συγκρατεί ο δάσκαλος και μόνον τότε η διδασκαλία μετουσιώνεται σε πράξη.
Ήμουν γιος δασκάλου, αλλά και ο παππούς μου ο παπα-Χρίστος Τσολάκης ήταν και αυτός δάσκαλος. Μεγάλωσα κοντά σε δασκάλους. Τον παπα-Χρίστο Τσολάκη τον εκτέλεσαν οι Γερμανοί όταν ήμουν εφτά ή οχτώ χρονών, γιατί βοηθούσε τους αντιστασιακούς και δεν έσκυψε το κεφάλι στους κατακτητές. Τον εκτέλεσαν μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μας, μπροστά στα μάτια μου. Τότε ο πατέρας μου για να μη κινδυνέψει η ζωή μου με πήρε και με έκρυψε στα βουνά, στις σπηλιές. Οι Γερμανοί για αντίποινα πολλές φορές, σχεδόν πάντα, εκτελούσαν αθώους. Στα βουνά λοιπόν και στις σπηλιές, καθώς με έκρυβε ο πατέρας μου, πάντοτε πριν φύγουμε από το σπίτι έπαιρνα μαζί μου και ένα μικρό σακούλι, έβαζα τα βιβλία μου τα σχολικά και με τη βοήθεια ενός κεριού διάβαζα μέσα στη σπηλιά όσο μπορούσα, διάβαζα, διάβαζα κάθε μέρα, γιατί ο παππούς ο παπα-Χρίστος, όσο ζούσε πριν τον εκτελέσουν οι Γερμανοί μού έλεγε: «Μη περάσει μέρα Χριστάκη που να μη διαβάσεις ένα βιβλίο. Μη περάσει μέρα που να μην ανοίξεις τετράδιο». Το ίδιο άλλωστε μου έλεγε και ο πατέρας μου. Κι εγώ αυτό έκανα. Και το κάνω εδώ και εβδομήντα χρόνια. Δεν περνά μέρα που να μην ανοίξω και διαβάσω κάποιο βιβλίο. Μου έμεινε από τότε αυτό το «κουσούρι». Μια παλιά συνήθεια…

Χρίστος Τσολάκης