Ο Βαγγέλης Παπαχρήστος ξεκίνησε ως οργισμένος επαναστάτης της βραχύβιας πρεβεζάνικης αντιχουντικής οργάνωσης «Άρης Βελουχιώτης», κράτησε μια αγωνιστική στάση στο στρατοδικείο, έγινε στέλεχος του Περισσού στη μεταπολίτευση, αποχώρησε με το ΝΑΡ καταγγέλλοντας τη «συνεργασία με τη δεξιά» το 1989, ακολούθησε τον πολιτικό του μέντορα Νίκο Κοτζιά στην «αυλή» του Γιωργάκη, εκλέχτηκε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο, δεν ψήφισε το δεύτερο Μνημόνιο και διαγράφτηκε και τώρα έγινε προσωπική επιλογή του Σαμαρά για την παχυλά αμειβόμενη θέση του αναπληρωτή εκπροσώπου της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ. Έχει ξεπέσει δε σε τέτοιο επίπεδο γελοιότητας, που λέει δεξιά κι αριστερά ότι η επιλογή του έγινε με αξιοκρατικά κριτήρια!

Για έναν και μοναδικό λόγο αναφερόμαστε στην περίπτωσή του. Διότι αποτελεί ένα τυπικό δείγμα πολιτικού αμοραλισμού, τυπικό δείγμα ανθρώπου που «πήδηξε το χαντάκι» και είναι έτοιμος για όλα προκειμένου να βολευτεί προσωπικά. Κι ακόμη, αποτελεί ένα ακόμη ζωντανό παράδειγμα για το ότι πρέπει να τιμά κανείς το παρελθόν οποιουδήποτε μόνο όταν συμβαδίζει με το παρόν του.

εφημερίδα «Κόντρα»