Ανάξιος όποιος απαλά κρατάει της σκέψης το μετάξι για πέπλα, για χρυσοκεντίδια. Ανάξιος όποιος δε μπορεί μες στο σεισμό, το χαλασμό, κάστρο τη γνώμη του να στήσει, και καρτερεί, και λέει: να ιδώ. Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει το προσκλητήρι των καιρών και δε λέει: Παρών!

Κωστής Παλαμάς – «Λόγος και αντίλογος»