Είσαι άντρας. Όμως ο ίδιος πάντα μένω

τα χρόνια που περάσανε με άφησαν

παράξενο παιδάκι γερασμένο.

Και δεν ποθώ πια τίποτε αδελφέ μου

τα ονείρατα στα χέρια μου εσκορπίσαν

και τα 'δωκα, ροδόφυλλα του ανέμου.

Ω, πότε θα μπορέσεις να ξεχάσεις

τις έγνοιες της ζωής που σ' εκερδίσαν

να 'ρθεις από 'κει πέρα, να περάσεις

τριγύρω μου το χέρι και σκυμμένος

ν' ακούσεις όσα πάθη εγονατίσαν

αυτόν που τόσο σου 'ναι αγαπημένος;

Καλέ μου, σιγανά θα σου μιλούσα,

θα σου 'λεγα πως όλοι μ' εμισήσαν,

πως ρεύοντας το δρόμο μου ετραβούσα

διωγμένος κάθε μέρα απ' τους ανθρώπους,

μη ξέροντας ποιοι τόποι μ' εκρατήσαν,

μη ξέροντας σε ποιους πηγαίνω τόπους.

Κι ως είσαι λατρεμένος αδελφός μου,

τα μάτια σου κοιτώντας που εδακρύσαν,

θα ξεχνούσα τα βάσανα του κόσμου,

και βλέποντας μακριά, κατά τη δύση,

τα συννεφάκια που θαμπά εχρυσίασαν

φιλώντας ιλαρά το κυπαρίσσι,

για μια μικρήν ηλιολουσμένη πόλη,

για ένα μεγάλο σπίτι που εκυλήσαν

τα πρώτα πρώτα χρόνια μας και οι βόλοι,

για τις χαρές που ακόμα με κρατούνε

ικέτη, θε να σου 'λεγα, μα έσβησαν,

για τους καιρούς που δε θα ξαναρθούνε...

Κώστας Καρυωτάκης – «Του αδελφού μου»

Θα τελειώσουν. Επάνω μου γέρνοντας
θ' απομείνουν βουβές, μυροφόρες.
Ολοένα στην ήσυχη κάμαρα
θα βραδιάζει και μήτε θα βλέπω
τα μεγάλα σαν έκπληκτα μάτια τους
που γεμίζανε φως τη ζωή μου...

Κώστας Καρυωτάκης

Α! κύριε, κύριε Μαλακάση

ποιος θα βρεθεί να μας δικάσει

μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλο

ίδια τον ένα και τον άλλο;

Α! κύριε, κύριε Μαλακάση,

ποιος τελευταίος θα γελάσει;

Κώστας Καρυωτάκης - "Μικρή ασυμφωνία σε α μείζον"

...και τρία ποιήματα

Χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
κι απ' τη χαρά ζεστά των φιλημάτων,
χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων•
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
και διψασμένα εμείνατε ποτήρια,
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
κι εμείνατε κλεισμένα παραθύρια•
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
κι ο λόγος σας εδιάλεξε για τάφο,
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
και τον καημό δεν είπατε που γράφω•
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον Πόνο των Πραγμάτων και του Ανθρώπου.

«Θάνατοι»

Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να εγέρασε.
Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας,
που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε
και με την πίκρα κάποτε της πείνας.
Δε θα 'ρθω πια στον τόπο που η πατρίδα μου
τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης,
παρά περαστικός, με την ελπίδα μου,
με τ' όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.
Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
και θα μου πουν δεν ξέρουν τι εγίνης.
Μ' άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου
κι άλλοι το σπίτι θα 'χουν της Ειρήνης.
Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο
που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θα' ναι αλλιώτικο,
όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.
Θ' ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα.
Τριγύρω θα 'ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας,
και θα 'ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.

«Σε παλαιό συμφοιτητή»

Η νύχτα μας εχώρισεν
από όσους αγαπάμε
πριν μας χωρίσει η ξενιτιά.
(Να 'ναι όλοι εκεί στο μόλο;)
Σφύρα, καράβι αργήσαμε.
κι αν φτάσουμε όπου πάμε,
στάσου λίγο, μα ύστερα
σφύρα να φεύγουμε όλο.

«Στροφές»