"Σ’ αυτό το τόσο πολιτικά ώριμο, τόσο διαυγές, τόσο ρωμαλέο επαναστατικό κίνημα, υπάρχει ένα παράδοξο που δεν έχει ίσως το προηγούμενό του στην Ιστορία.
Οι επαναστατικές εποχές είναι οι εποχές της νεολαίας. Η επανάσταση δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τους μεγάλους σκοπούς της δίχως το πάθος, την ορμή, τη τόλμη, τον ηρωισμό, την αυτοθυσία της νεολαίας. Η σύνεση, η φρόνηση, το μέτρο κλπ. -«καρποί πολύχρονης εμπειρίας» για τα οποία «σεμνύνονται» οι γέροι- είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται για να διατηρείται και διαιωνίζεται το καθεστώς της δουλείας. Αλλά η νεολαία δεν βγαίνει έτοιμη και πάνοπλη για την επανάσταση όπως η Αθηνά από το κεφάλι του Δία. Μέσα στους κόλπους της τάξης, σε περιόδους υφέσεως, διεξήγετο σ’ όλες τις προηγούμενες εποχές μια ιδεολογική πάλη, προετοιμάζονταν μ’ αυτήν οι αγωνιστικές και σφυρηλατούνταν τα όπλα για τους επικείμενους επαναστατικούς αγώνες. Ένα μέρος από την παληά γενεά διατηρούσε την πίστη του στην επανάσταση, στις αρχές της, στο πρόγραμμά της και κρατούσε ζωντανή την παράδοση του επαναστατικού κινήματος. Η νεολαία εύρισκε ένα πρόγραμμα και μια σημαία. Η σημερινή επαναστατημένη νεολαία, δεν είναι προϊόν μιας φυσιολογικής εξέλιξης μέσα στους κόλπους της υπάρχουσας κοινωνίας. Δεν υπήρχε τίποτε σ’ αυτή την κοινωνία, κανένα σύμπτωμα, κανένα σημάδι που να δείχνει ότι αυτή κυοφορούσε στα σπλάχνα της αυτό το σημερινό τρομερό παιδί".

Άγις Στίνας