Μια φορά κι έναν καιρό, σε χρόνια περασμένα,
ένας μπαμπάς παιδάκια μου, ζούσε σαν κι εμένα.
Κι αυτός επήρε μια μαμά, καθώς και τη μαμά σας
και τρία έκαναν παιδιά, που είχαν τ’ όνομά σας.
Και ο μπαμπάς απέθανε με δίχως διαθήκη
και τα παιδιά του έψαχναν να βρούνε χαρτζιλίκι
αλλά δεν βρήκαν τίποτε, παρά χαρτιά γραμμένα,
εφημερίδες μπόλικες, μια κάλπικη δραχμή,
κι έναν σταυρό, καθώς αυτόν, που έδωσε σ’ εμένα
ο κύριος πρωθυπουργός για δόξα και τιμή.
Και τα παιδιά μεγάλωσαν σιγά-σιγά κι εκείνα
και γνώρισαν τους Έλληνες, τον κόσμο, την Αθήνα.
Μα είδαν πώς κοπάνιζαν καβουρδιστόν αέρα
και τότε πια εννόησαν πως είχανε πατέρα
που ήταν το κεφάλι του γεμάτο από πίτερα
κι πέρασαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Θέλετε κι επιμύθιον, παιδιά μου, να σας πω;
Λυπούμαι που σας γέννησα, γιατί σας αγαπώ.

Γεώργιος Σουρής - "Στα παιδιά μου"