Το γράψιμο είναι στην πραγματικότητα μια διαρκής αγωνία, είναι πάλη με μια χάρτινη τίγρη. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μη μπορείς να γεμίσεις το χαρτί. «Με αγχώνει πολύ το γράψιμο» έγραφε το Φωτεινό Σύννεφο. «Η λευκή σελίδα με τρομοκρατεί κι όσο μπορώ το αναβάλλω». Ο Θρόνος στα Σύννεφα περιέγραψε «κάτι ανείπωτο, κάτι κρυφό που μου εξαφανίζει τις λέξεις που έχω βρει, κάτι καταστρέφει τη σκέψη μου». Ο Χορευτής των Βουβαλιών έλεγε: “Μα γράφουμε ποίηση όχι για να ζήσουμε αλλά για να πεθάνουμε”.
Καθόμουν μπροστά στη γραφομηχανή κι ενδοσκοπούσα. Κοιτάζοντας εντός μου αφουγκραζόμουνα τους χτύπους της καρδιάς μου, αισθανόμουν τα σπλάχνα μου, το αίμα στις φλέβες μου να εξακοντίζεται, προσπαθούσα να εισχωρήσω εκεί που γεννιέται ο λόγος, στο μετείκασμα των προσλαμβανομένων εικόνων σε αισθήματα, στους ανασασμούς της ψυχής μου, πάσχιζα να ψηλαφίσω το υλικό από το οποίο είναι πλασμένο το είναι μου. Η Φουντωτή Λόχμη μου ψιθύριζε: «Το γράψιμο απαιτεί απόλυτη μοναξιά, η μοναξιά σημαίνει Βιβλίο ή Θάνατος. Θα γράψω ή θα πεθάνω. Να γράφω σημαίνει να μην ομιλώ, να σωπαίνω. Και να ουρλιάζω χωρίς να βγάζω ήχο…»

Τέος Ρόμβος - "Η φυλή των συγγραφέων"