Έχω την εντύπωση πως πρόκειται για μια από τις «κακές» στιγμές του Ρίτσου. Ναι μεν περιγράφει την αξιοπρέπεια τού «ηρωικώς μαχόμενου», αλλά -τελικά- ηττημένου, λες και στην κάθε μάχη είναι νομοτέλεια να χάνει ο αδύνατος. Ας έλειπε εκείνο το «τουλάχιστον» και μαζί του η απαισιοδοξία. Εσύ, στιλέττε;
2 σχόλια:
Έχω την εντύπωση πως πρόκειται για μια από τις «κακές» στιγμές του Ρίτσου. Ναι μεν περιγράφει την αξιοπρέπεια τού «ηρωικώς μαχόμενου», αλλά -τελικά- ηττημένου, λες και στην κάθε μάχη είναι νομοτέλεια να χάνει ο αδύνατος.
Ας έλειπε εκείνο το «τουλάχιστον» και μαζί του η απαισιοδοξία.
Εσύ, στιλέττε;
Εμυ στειλε με; Ότι αυτό το διαπραγματευτικό "τουλάχιστον" της λογικής του "μικρότερου κακού", είναι ένας μεταστατικός καρκίνος.
Δημοσίευση σχολίου