Τη ζωή μου μετρώ με χαρτιά και μ’ όνειρα που δειλά φτερουγίζουν.

Κι όλο πληθαίνουν τα έγγραφα. Κι όλο πληθαίνουν τα χρόνια…

Νίκος Τυπάλδος - «Κι όλο πληθαίνουν τα έγγραφα»

Μέσα στα σπίτια ξεφυτρώνουν δέντρα, σε αντίθεση με τον υπόλοιπο χρόνο που μέσα στα δέντρα ξεφυτρώνουν σπίτια (έγιναν και μπόλικοι νόμοι για τις δασικές εκτάσεις). Σήμερα παραμονή και από αύριο ξανά υπομονή… Μαύρα Χριστούγεννα κι ένας ακόμα πιο μαύρος χρόνος περιμένουν τους εργαζόμενους και τους άνεργους, τα πάλαι ποτέ… «περήφανα νιάτα και τιμημένα γηρατειά» που έλεγε και ο μεσαίος μιας τριάδας που πρωταγωνίστησε για έναν αιώνα.
Τρεμόπαιξε για λίγο και κάηκε η αντίσταση μιας ηλεκτρικής θερμάστρας που έχω στην παράγκα. Πριν κοιμηθώ, εμβάθυνα στο προειδοποιητικό τρεμόπαιγμα και αντελήφθην ότι επρόκειτο για μήνυμα αντίστασης! Ναι, διασκεδάζουμε την ανημποριά μας. Τι ανιαρός αυτός ο αναίμακτος και ατιμώρητος θάνατος των ετών! Ειδικά όταν τα βλέπεις να ποδοβολούν εναντίον σου, απειλώντας να σε καταπιούν… Λοιπόν, φέτος –που αμφιβάλλω ακόμα κι αν οι βασιλόπιτες θα έχουν νόμισμα μέσα, αν και προσωπικώς εχέσθην- δεν έχει ευχές, γιατί θ’ ακουστούν παράξενα αν όχι αστεία. Μονάχα καλή αντάμωση τον Γενάρη… Α, και καλότοιχο το 2012 που στα κεφαλαία του υπολογιστή είναι @)!@ και σε δραχμές 684.000 και κάτι ψιλά.

Κοκκινοσκουφίτσα (εφημερίδα "Κόντρα")

Η Κίρκη για πάντα, χωρίς γυρισμό, την κοινότητα μετέτρεψε σε γουρούνια. Πάνε τώρα όλοι. Παιδικοί αγαπημένοι μου φίλοι, σύντροφοι, όλοι, έρωτες, γονείς, συγγενείς…

Κατερίνα Γώγου - “Με λένε Οδύσσεια” 

Προς Θεσσαλονικείς οε΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Με δάκρυα εις τους οφθαλμούς υπεδέχθημεν το νέο θείον σημείο επί του φεστιβάλ βιβλίου, του πλαισιωμένου παρά οπτού ή βεβρασμένου αραβοσίτου, πασατέμπο, σουλάτσου και της κινητής επετείου θανάτου του μεγάλου Αλεξάνδρου, ήτις πίπτει πάντοτε εντός των χρονικών ορίων του φεστιβάλ: Μάιο γινόταν αυτό, Μάιο και ο θάνατος μετά των σχετικών εκδηλώσεων. Ιούνιο τώρα το φεστιβάλ, Ιούνιο και οι κάτωθεν του Βουκεφάλα συνάξεις…

Αυτό που μας προκάλεσε τα δάκρυα και μας έριξε γονυπετείς, δεν ήτο ο φετινός μειωμένος αριθμός περιπτέρων. Αλλά το γεγονός ότι μετά τις βροχές και τις καταιγίδες, μετά τους ανέμους που έπαιρναν και σήκωναν το φεστιβάλ, μετά τη θάλασσα που έβγαινε στο πλακόστρωτο της παρά Βάσι-παπ αναμορφωθείσης νέας παραλίας, άρχισαν τώρα να συρρέουν δια θαλάσσης και ποντίκια! Και καθίσταται άξια συγχαρητηρίων αυτή η διαρκής αναβάθμισις του θεσμού δια φυσικών φαινομένων, που πλέον εξέρχονται της πεπατημένης. Τόσον, που μία βροχή βατράχων ή μία άνοδος της θαλασσίας στάθμης λόγω τήξεως των γηίνων πάγων τας ημέρας ακριβώς του φεστιβάλ, ουδεμία έκπληξη θα μας προξενούσε πλέον…

Ω Ζευ! Ωχριάς έναντι του φεστιβάλ βιβλίου! Καθίστασαι πλέον περιστασιακός νεφεληγερέτης, εις απλούς, ερασιτέχνης μάγος, μπακάλης ως ο γράφων! Η συμβασιλεύουσα πόλις απέδειξε δια πολλοστή φορά ότι αποτελεί σπάνια πρωτοπορία επί του παγκοσμίου αστικού στερεώματος. Άλλωστε, αφού κατάφερε από χωνευτήρι πολιτισμών να μετατραπεί εις κοιτίδα ξενοφόβων διπόδων ανθρωπιδών που ωρύονται, τίποτε πλέον δεν είναι ακατόρθωτο δια την του αγίου Δημητρίου πόλη (κι αυτός ξένος ήτο, αλλά επειδή μας συμφέρει, τον κρατούμε και δεν τον περιλαμβάνουμε στα του ρατσισμού μας. «Τα καλά και συμφέροντα των ψυχών ημών»… Αμ πώς;).

Θα πρέπει να ήτο δύσκολος ο καθαρισμός της παραλίας από τα τρωκτικά, ωστόσο εκεί στον δήμο συμβασιλεύουσας και τις περί αυτόν υπηρεσίες, μάλλον πρέπει να είναι σε μια διαρκή, εναγώνια προσπάθεια καθαρισμού γενικώς… Αποκτώντας τοιουτοτρόπως και μίαν σχετική τεχνογνωσία πάσης φύσεως καθαρισμών…

Τι απομένει; Να κλείσομε αυτή την –εβδομηκοστή πέμπτη- επιστολή, με θερμό χαιρετισμό εν όψει θέρους. Οι Εξώστειοι μονόλογοί μας διακόπτονται και θα πάψουν να ενοχλούν επί τρίμηνον. Έτσι ώστε το φιλόχρηστο κοινό ν’ απολαύσει απαρασάλευτα τη φαντασίωση ότι έχει χρήματα και φεύγει δια παραθέριση (ακόμη να μου γνωρίσετε την αντίστοιχη λέξη δια τον χειμώνα…).

Ραντεβού τον Σεπτέμβριο…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Ο νεόπλουτος, el piojo resucitado (ο ζητιάνος που πάει καβάλα) είναι αχόρταγος στις απολαύσεις του, έχει ανάγκη την επίδειξη και φαίνεται ότι θέλει να σιγάσει τις τύψεις της συνείδησης και τον φόβο να μην ξαναγίνει φτωχός, με τη χλιδή και την υπεροψία.

Errico Malatesta

Πέθανα για την oμορφιά και πάνω που είχα βολευτεί μέσα στον τάφο

κάποιος που πέθανε για την αλήθεια έμπαινε σε διπλανό δωμάτιο

με ρώτησε ψιθυριστά «τι έφταιξε»;

«Η ομορφιά» του απάντησα.

«Σ’ εμένα η αλήθεια. Όμοια τα δυο. Είμαστε αδέρφια» είπε.

Κι έτσι, σαν συγγενείς μιας νύχτας τα λέγαμε απ’ τα δώματά μας

βρύα ώσπου έφτασαν στα χείλη μας και σκέπασαν τα ονόματά μας.

Emily Dickinson – «Πέθανα για την ομορφιά»

Δεν είναι αναγκαίο να μου πείτε πως η βία γεννά βία. Εμείς, ο λαός, το έχουμε μάθει πολύ πριν από σας κι απ’ τη μεριά μου το κατάλαβα πριν δέκα χρόνια. Όταν κανείς δεν κατέβηκε από την Ουάσινγκτον για να πει στον Ντίαζ πως αφού άφηνε τους αγρότες να ζουν με χόρτα, θα μπορούσε να προκληθεί βία. Ή, αφού πυροβολούσε αυτούς που ζητούσαν λίγες πένες παραπάνω τη βδομάδα, θα προκληθεί βία. Ή, αφού έθρεφε τις ψείρες με φυλακισμένους εδώ και δεκαετίες, σίγουρα θα προκληθεί βία. Τώρα, όταν βλέπετε τους εργάτες με τα Ουίντσεστερ στα χέρια, βιάζεστε να εξηγήσετε σε μας τους αμόρφωτους ανθρώπους, πως αυτό θα προκαλέσει μόνο περισσότερη βία και λέτε (και το γνωρίζω) ότι η Ιστορία αποδεικνύει πως έχετε δίκιο. Το μόνο που θα ήθελα να ξέρω είναι πού θα βρισκόμασταν εάν πετούσαμε τα όπλα μας και στεκόμασταν εκεί έξω βγάζοντας το καπέλο μας υποκλινόμενοι στους τσιφλικάδες και στους αξιωματικούς, όπως κάναμε πριν την επανάσταση. Οι φίλοι μου μπορούν να απαντήσουν για τον εαυτό τους -όσο για μένα, ξέρουμε καλά κι εσείς κι εγώ πού θα βρισκόμουν: τρία μέτρα κάτω από το χώμα αφού θα ‘χα χορέψει στην κρεμάλα.

Γνωρίζετε επίσης πως όσοι βρίσκονται εδώ δεν έχουν παρά να σταματήσουν να μάχονται για να καταλήξουν να ταΐζουν τα σκουλήκια στον τάφο ή τις ψείρες στα κελιά ή, στην καλύτερη, να επιστρέψουν στη σκλαβιά. Η σκέψη αυτή, μερικές φορές τους κάνει πιο άγριους από την πραγματική τους φύση, αλλά δεν είναι βάρβαροι όπως νομίζετε.

Αρκετά. Το ξέρουμε πως η βία γεννά βία. Αυτό που θα ‘θελα να μάθω είναι πώς η ειρήνη θα μπορούσε να φέρει ειρήνη. Πιστεύω πως μόνο όταν δεν θα υπάρχουν δούλοι και αφέντες, όταν κανείς δεν θα υπακούει στις εντολές και στα διατάγματα που εκδίδουν οι κυβερνήσεις και οι εκκλησίες, όταν όσοι επιθυμούν γη και ελευθερία μπορούν να την έχουν και όταν όλοι όσοι θέλουν να καταπιέσουν δεν έχουν όπλα, τότε και μόνο τότε η ειρήνη θα φέρει ειρήνη.

Emiliano Zapata

Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια.
Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας.
Τους άνεργους και τους απολυμένους
πού να τους κατατάξουμε;

Ποιος θέλει να μιλήσει;

Φάνης Παπαδάκος

Διδάξτε στα παιδιά σας αυτό που διδάξαμε κι εμείς στα δικά μας, ότι η γη είναι η μητέρα μας. Ό,τι συμβαίνει στη γη, συμβαίνει και στους γιους της. Όταν οι άνθρωποι περιφρονούν το χώμα περιφρονούν τον ίδιο τον εαυτό τους. Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο, ο άνθρωπος ανήκει στη γη. Όλα τα πράγματα είναι αλληλένδετα, όπως το αίμα ενώνει μια οικογένεια. Όλα τα πράγματα είναι αλληλένδετα. Ό,τι συμβαίνει στη γη, συμβαίνει και στους γιους της γης. Δεν είναι ο άνθρωπος που ύφανε το νήμα της ζωής, εκείνος είναι μόνο μια κλωστή. Ό,τι κάνει στο νήμα το κάνει στον ίδιο του τον εαυτό.

Αρχηγός των ινδιάνων Seattle - 1848

When the morning rolls around

For you and me and the lonely town
Some people got no money at all
Everyday and every night
You can hear their cry you can see their fright
Some people got no money at all
Everywhere you see their face
On the T.V. screen, in the market place
Some people got no money at all
There are times when we forget
There are times we all remember but yet
Some people got no money at all

This song is almost done
And everything will carry on
Some people got no money at all
And when I am dead and gone
Someone else will be singing a song and it goes
Some people got no money at all.

Προς Θεσσαλονικείς οδ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Σκέπτομαι καμιά φορά (ως έχω δηλώσει, συμβαίνει κι αυτό και παρακαλώ μη χασκογελάτε) πώς είναι δυνατόν εις καιρούς κρίσεως, οι εργαζόμενοι αλλά και οι άνεργοι και ημιάνεργοι (ως οι ωρομίσθιοι υπάλληλοι του ιππουργείου Παιδιάς και Δια Βίου Πάθησης, που βρίσκονται μεταξύ των δύο τελευταίων κατηγοριών, λαμβανομένων υπ’ όψιν των εισοδημάτων των), να προσφέρουν καφέδες, αυγά και ύδατα –και μάλιστα εμφιαλωμένα, άτινα κοστίζουν παραπάνω από τη μισή τιμή της αμόλυβδης- εις δίποδους όνους και φοράδας με ανθρώπινα ονόματα και συμπεριφορές (επιφανειακά, μην παραμυθιάζεστε αδελφοί).

Διατηρώ εις ακέραιον το δικαίωμα να μην ευχηθώ χρόνια πολλά εις τον γεννηθέντα εις το St Paul της Minnesota έλληνα πρωθυπουργό, όστις την Τετάρτη έκλεισε (επιτυχώς ή όχι, θα το κρίνει η Ιστορία) τα 58 έτη ζωής. Και αυτό ουχί διότι έχω πρόβλημα ή δεν επιθυμώ να ζήσει έτη πολλά. Ας υπερβεί και τα διακόσια τοιαύτα, αρκεί να μην το κάνει δημόσια…

Λοιπόν, ας κάνομε άλλη μία καταδικασμένη εις αποτυχία απόπειρα να σοβαρευτούμε. Θα παραμείνομε εις την αγ(ρ)ία συμβασιλεύουσα πόλη του «εν τούτω πα-νίκα», δια να προωθήσουμε την Δια Βίας Μάθηση, ήτις αποτελεί επιταγή (μεθ’ αντικρίσματος ή άνευ, δεν γνωρίζω) του προαναφερθέντος ιππουργείου. Ολίγη Ιστορία λοιπόν: Τέτοιες ημέρες του 1908, επραγματοποιήθη το πρώτο δρομολόγιο ηλεκτρικού τραμ (από Ντεπό ως πλατεία Ελευθερίας), με τις εισπράξεις της πρώτης ημέρας να ανέρχονται εις 845 χρυσές τουρκικές λίρες (περί τις εβδομήντα χιλιάδες ευρώ σήμερα). Τέλος, ο 127ος μητροπολίτης Θεσσαλονίκης που δεν είναι άλλος από τον σημερινό (έχω θέσει αυτοπεριορισμό εις εαυτόν να δίδω προσωπικά δεδομένα αλλά να μη λέγω ονόματα, μπλοκάροντας τη σχετική νομοθεσία) κλείνει σήμερον ημίσεια ντουζίνα έτη εις τον θώκο του.

Και μιας και πιαστήκαμε με τα ιστορικά και τις μνήμες, ας ολοκληρώσουμε. Ανήμερα των 34ων γενεθλίων του κανακάρη του Ανδρέα και νυν πωλητού, η φρουρά του πατρός άνοιξε πυρ αξημέρωτα εναντίον τριών επιβαινόντων εις ΙΧ νεαρών επειδή «εκινούντο υπόπτως», τραυματίζοντας τον έναν (επιβεβαιώνοντας δι’ άλλη μία φορά το καθόλου κολακευτικό: όταν τα όπλα εκπυρσοκροτούν από μόνα τους είναι περισσότερον εύστοχα). Τελικά απεδείχθη ότι ήσαν απλώς μεθυσμένοι…

Στις 17 Ιουνίου του 1952, ιδρύθησαν εις Λάρισα δύο εργοστάσια κατασκευής δημοσιογραφικού χάρτου παρ’ αχύρου του Θεσσαλικού κάμπου. Πλέον γνωρίζετε… και δεν υπάρχει δικαιολογία...

("Εξώστης " - Θεσσαλονίκη)

Ανένδοτος θα επιμένω στο ερώτημά μου: Γιατί;
Και θα πληθαίνουν οι φάκελοι των απορρήτων. Γιατί;
Και τα βέλη μου θα εξοστρακίζονται. Γιατί;
Κι όλο θα βουλιάζω στο αίνιγμά μου. Γιατί;
Και τα παιδιά θα κληρονομούν την απορία μου. Γιατί;
Και οι μέρες μας θα γίνονται κυπαρίσσια.

Νίκος Μπαζιάνας – «Παραλλαγές της οδύνης»

Στο βιβλίο αυτό ο Τάσος Α. Κατσαρός ερευνά τη σύντομη ιστορία της Στενής Αυτοάμυνας στη Θεσσαλονίκη, του αντάρτικου πόλης όπως προσδιορίζει ο συγγραφέας. Την παρουσίαση του βιβλίου έκανε ήδη στην πρώτη του έκδοση, από τη σκοπιά του, λιτά και περιεκτικά ο καθηγητής Γ. Χ. Χουρμουζιάδης, Από τη μεριά μου, θα παραθέσω απλώς κάποιες σύντομες παρατηρήσεις.

1. Η περίοδος της επτάμηνης περίπου πυκνής δράσης του αντάρτικου στην πόλη της Θεσσαλονίκης εκείνα τα χρόνια της φωτιάς και της μπαρούτης (Οκτώβριος 1946 - Απρίλιος 1947) ήταν μία από τις σημαντικές στιγμές του ταξικού πολέμου στην Ελλάδα. Η οργάνωση ένοπλης πάλης στην πόλη υλοποιούσα την απόφαση της δεύτερης Ολομελείας του Φεβρουαρίου του 1946, για συνδυασμό πολιτικής και στρατιωτικής δράσης. Ήδη από το 1945 είχαν δημιουργηθεί, αυθόρμητα αρχικά, ένοπλες ομάδες αυτοάμυνας απέναντι στην άγρια τρομοκρατία ενός αντικομουνιστικά συγκροτημένου κράτους, που την ασκούσε μέσα από τη χωροφυλακή και τις παρακρατικές συμμορίες πρώην συνεργατών των Γερμανών. Το σκοπό της οργάνωσης περιέγραψαν θαρραλέα μπροστά στους στρατοδίκες δήμιους τους οι ίδιοι οι αιχμάλωτοι αγωνιστές: να χτυπήσει «με τα ίδια μέσα αυτούς που δολοφόνησαν αγωνιστές, που τρομοκράτησαν το λαό, να βάλει φρένο στη δολοφονική τρομοκρατική πολιτική τους».

2. Η απάντηση της «Δικαιοσύνης» του καθεστώτος, της ίδιας που «δίκασε» και άφησε ελεύθερους τους δωσίλογους υπουργούς και πρώην υπουργούς. ήταν συντριπτική. Το έκτακτο στρατοδικείο δεν εφάρμοσε νόμους, δεν αντιστοίχισε ποινές με αδικήματα. Σε εκείνη την παρωδία δίκης, έστειλε με συνοπτικές διαδικασίες 37 αγωνιστές στο εκτελεστικό απόσπασμα. Την Ευθυμία Πατσιά, που άφησε ορφανό το μικρό παιδί της, αλλά αντιμετώπισε το θάνατο με το αντάρτικο τραγούδι στα χείλη. Τον καθηγητή Τηλέμαχο Βασδέκη, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να κλείσουν το στόμα ενός καλού δάσκαλου. Το 17χρονο μόλις βοσκόπουλο, τον Ευκράτη Ψύλλο, για να του κλέψουν τη ζωή που δεν έζησε. Τόσους και τόσους. Εκείνη την περίοδο τα έκτακτο στρατοδικεία εξέδωσαν πάνω από δέκα χιλιάδες θανατικές καταδίκες, εξόντωσαν τον ανθό μιας αγωνιστικής γενιάς Ήταν μια κανονική γενοκτονία.

3. Άλλη μια φορά στην Ιστορία, σε μια μικρή χώρα παίχτηκε το μεγάλο στοίχημα.
Ισχυροί του κόσμου (η παρακμασμένη βρετανική αυτοκρατορία και η αναδυόμενη δύναμη των ΗΠΑ), μαζί με τους ισχυρούς της χώρας (οι οποίοι ένωσαν εύκολα το πολιτικό προσωπικό τους. με τους Λαϊκούς και Φιλελεύθερους να ξεχνούν το Διχασμό χρόνων) επιβεβαίωσαν άλλη μια φορά την αναπόδραστη αλήθεια. Οι κυρίαρχοι θα εμποδίσουν με όλα τα μέσα, με όλη την άγρια βία που διαθέτουν την κοινωνική αλλαγή, θα κόψουν βίαια τον ειρηνικό δρόμο ενός λαού που θέλει να γίνει νοικοκύρης στο σπίτι του.

4. Η επίσημη ιστοριογραφία, που κάνει πολιτική χρήση της Ιστορίας προς όφελος των νικητών, έχει στήσει ένα ολόκληρο ιδεολογικό οικοδόμημα διαστρέβλωσης εκείνης της περιόδου. Ειδικότερα, στρεβλώνει συσκοτίζει και αποσιωπά την πραγματική δράση του αντάρτικου στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Αλλά το ίδιο κάνει τελικά και η ιστοριογραφία της επίσημης Αριστεράς, που επιλέγει να παραδώσει στη λήθη τη δράση αγωνιστών όπως ο Ακίνδυνος Αλβανός, ο Χαράλαμπος Νικολαϊδης, ο Ιορδάνης Σαπουντζόγλου. Θεωρώ ότι αυτή η στάση της εξηγείται από την εξάντληση του ιστορικού, επαναστατικού κύκλου της τριτοδιεθνιστικής Αριστεράς, που κωδικοποιείται στη μεταστροφή της στο ζήτημα του ρόλου της βίας (ορθότερα: της δίκαιης λαϊκής αντιβίας) στην Ιστορία.

5. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, αυτοί οι προφήτες της χειραφέτησης, ήταν κατηγορηματικοί ως προς τον βίαιο χαρακτήρα του δρόμου προς την επαναστατική μετατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας. Δεν απέκλειαν βέβαια σε κάποια μικρή χώρα, ως εξαίρεση, να πραγματοποιηθεί ειρηνικά το πέρασμα στην αταξική κοινωνία, το συναρτούσαν όμως απολύτως με την ανάπτυξη γενικευμένων εξεγερτικών διαδικασιών στην πλειονότητα των κεντρικών καπιταλιστικών χωρών.

Το 1956, το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ανήγαγε αυτή την «υποσημείωση» σε γενικό κανόνα. Η επιλογή τώρα ήταν αποκλειστικά ο ειρηνικός δρόμος, στα πλαίσια της «ειρηνικής συνύπαρξης». Αυτό σήμαινε την ουσιαστική στρατηγική μεταστροφή της τριτοδιεθνιστικής Αριστεράς. Από δύναμη που αμφισβητούσε τα ίδια τα θεμέλια του καθεστώτος, τώρα προσανατολίζεται στον θεσμικό δρόμο και αναζητά συμμαχίες και συμβόλαια με τις κυρίαρχες τάξεις. Ιδρυτική πράξη για την Ελλάδα αυτής της μεταστροφής αποτέλεσε, λίγο μετά το 20ο Συνέδριο του Κ.Κ.Σ.Ε., η Έκτη Ολομέλεια που αποκήρυξε την προσφυγή στα όπλα του Δ.Σ.Ε. ως τυχοδιωκτική πράξη.

6. Από το κομβικό σημείο του 1956 μέχρι σήμερα, οι διάφοροι σχηματισμοί της επίσημης Αριστεράς μπορεί να διατηρούν λίγο πολύ τα παλιά σύμβολα και την ανατρεπτική ρητορική, ωστόσο, αυτά αποδεικνύονται απλώς άδειο κέλυφος. Οι περιβόητες «αντικειμενικές συνθήκες», όχι για την Επανάσταση, αλλά ούτε καν για δυναμικό αγώνα, δεν ωρίμασαν ποτέ. Ούτε στη δικτατορία. Ούτε στη σημερινή συστημική κρίση.

Όλα αυτά τα χρόνια, οι κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες επεμβαίνουν πολύ περιορισμένα στο πεδίο της κοινωνικής σύγκρουσης και αναδιπλώνονται αμέσως λειτουργώντας ως αποσβεστήρας των κοινωνικών δονήσεων, προσφέροντας τη συναίνε¬ση τους στη σταθεροποίηση του καθεστώτος.

7. Για τις γραφειοκρατικές ηγεσίες της επίσημης, της θεσμικής Αριστεράς, ολόκληρη η ιστορία των δυναμικών συγκρούσεων, η Ιστορία ως κοινωνική σύγκρουση που κορυφώνεται σε ταξικό πόλεμο είναι «ενοχλητική». Δεν πρέπει να μελετηθεί για να βγουν τα απαραίτητα διδάγματα, δεν πρέπει να αναφέρεται καν, και έτσι ολόκληρες περίοδοι των μαχητικών αγώνων αποσιωπούνται, στρεβλώνονται, κολοβώνονται. Εκείνη η ιστορία γίνεται ανεπίσημη, υπόγεια, μεταδίδεται προφορικά. Ενώ κομμάτια της ολόκληρα χάνονται αναντικατάστατα μαζί με τους φορείς τους. Τότε χρειάζεται η προσπάθεια ερευνητών όπως ο Τάσος Κατσαρός μήπως την αποκαταστήσουν, αναζητώντας την σε ντοκουμέντα, σε επίσημα κρατικά έγγραφα, στο στόμα κυρίως όσων επέζησαν από τη γενοκτονία. Για να καλυφθεί το κενό της μνήμης, να γεφυρωθεί η υπόσταση της νέας γενιάς από τη γενιά που τότε πάλεψε, μάτωσε και μπορεί να μην διαφέντεψε την ιστορία αλλά αναμετρήθηκε μαζί της και νίκησε ηθικά. Βιβλία όπως αυτό συντελούν στην ανάδειξη μιας πλευράς της λαϊκής κουλτούρας αντίστασης, συμβάλουν έτσι στη δημιουργία ενός γενικότερου αγωνιστικού υποστρώματος, ενός ιστορικού εδάφους για να γειωθούν οι νέοι αγωνιστές, να διδαχτούν από τα λάθη του παρελθόντος, για να αναπτύξουν το πολύμορφο εκείνο ανατρεπτικό κίνημα που αντιστοιχεί στις σημερινές συνθήκες, για να χαράξουν τον δικό τους μοναδικό δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση.

Δημήτρης Κουφοντίνας

Ωραία που λάμπουν ματωμένα τα στήθη των αδελφών μου.

Ήλιε μου γιάνε τα βαθιά μας σημάδια.

Αθώωσέ μας.

Ανέστης Ευαγγέλου – «Χάι Κάι»

Αντέχω ακόμα (σύνθημα με σπρέι σε τοίχο): Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί όλα όσα μπορεί να σημαίνουν και να μη σημαίνουν αυτές οι δυο λέξεις γραμμένες στον τοίχο, ας πούμε σήμερα, στην Ελλάδα. Ένα καλό σύνθημα είναι ποίηση, συμπυκνώνει αφαιρετικά πολλά νοήματα. Χίλιες λέξεις δε φτάνουν να το αναλύσουν. Στο συγκεκριμένο σύνθημα, ενδιαφέρον θα ήταν να ψάξουμε τις λέξεις που δεν βλέπουμε γραμμένες αλλά είναι εκεί: Για παράδειγμα, η λέξη εγώ (αντέχω ακόμα). Το πρώτο πρόσωπο εδώ δεν είναι τυχαίο. Εγώ αντέχω ακόμα. Το αν οι υπόλοιποι αντέχουν, είναι από αμφίβολο ως αδιάφορο. Το σίγουρο είναι ότι αφού εγώ αντέχω ακόμα, δεν υπάρχει λόγος για έξοδο από το εγώ. Ή ακόμη οι λέξεις για πόσο θα (αντέχω ακόμα); Αρχίζω να διερωτώμαι για τα όρια της αντοχής μου, έστω ανομολόγητα. Μέσα σε αυτό το ακόμα κλείνω όλη μου την αγωνία. Μοιρολογώ από μέσα μου. Ίσως γιατί δεν έχω ακόμη καταλάβει ότι τα όρια της αντοχής μου (και της επιβίωσής μου κατ' επέκταση) διαρκώς θα μετατοπίζονται και θα διευρύνονται, στο βαθμό που υποτάσσομαι στωικά στην αδιάκοπη και αλματώδη παραβίασή τους. Αντέχω ακόμα: Μέσα σε δυο λέξεις που χτίζουν μια αρνητική κατάφαση, όλη η κατάντια του καταπιεσμένου που παρατηρεί μουδιασμένα την έλευση του αδιέξοδου, βουλιαγμένος στον καναπέ της ανεύθυνης απελπισίας του. Ίσως το επόμενο σύνθημα θα είναι: Δεν αντέχω άλλο. Μικρή στην πραγματικότητα η μετατόπιση, αναλλοίωτος ο εγωτικός εγκλωβισμός.

(εφημερίδα «Κόντρα»)

Προς Θεσσαλονικείς ογ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Θέταμε προ ολίγου καιρού το (ρητορικό) ερώτημα «ναζί κανείς ίνα μυζεί;» και κάποιες εκ των εξελίξεων μας δικαίωσαν. Από πού ν’ αρχίσει κανείς και έως πού να φτάσει; Για τα καθ’ άρματα καθάρματα δεν προτιθέμεθα να γράψουμε τίποτε εδώ. Υπολογιζομένου ότι εκάστη επιστολή περιέχει περί τις 350 λέξεις (τόσος είναι ο ημιυπαίθριος χώρος μας στον εξώστη), βρείτε ισάριθμα… καντήλια, ύβρεις ανείπωτες ίνα πληρούται το στόμα και να εκτονώνεται η οργή (αν ποτέ η οργή απέναντι εις δολοφονίες δύναται να εκτονωθεί με ύβρεις), διανθίστε τη στήλη ώστε να γίνει ανθοστήλη και φτιάξτε τη δική σας. Ας μετέλθουμε ασκήσεις και όχι ass kisses.

Οι από Κομοτηνής δηλώσεις της εριτίμου ιππουργού Παιδιάς, Δια Βίου Πάθησης και threeσκευμάτων (δυο ημέρες προ των περιποιήσεων και των προσφορών υδάτων και καφέδων εις Βόλο), φούσκωσαν τα στήθη μας όσο εάν καταναλώναμε δέκα κοτόπουλα ελευθέρας βοσκής: «Στόχος μας είναι να μικρύνουμε και τελικά να καταργήσουμε την τσάντα των μαθητών και να πάψουν να διαβάζουν το απόγευμα» είπε, με τον γνωστό ενθουσιώδη οίστρο που συνήθως απαντά εις εν εκδρομή μικρόνοες τινές. Και όλα αυτά, την ώρα που η παραπαιδεία έχει εξασφαλίσει το περιεχόμενο των μαθητικών απογευμάτων… Πώς το έλεγε ο εκλεκτός συνάδελφος Δημήτριος Πανούσης (όχι ο καθηγητής, ο άλλος); «Άντε να τινάξεις καμιά ελιά κυρά μου»… IMFαρτον κύριε, αν είναι ΔΝΤόν!...

Αναπολώντας κάποτε τις… «παλιές καλές μέρες» (the good old days, που λένε και οι κοινοί μας μεθ’ ισραηλινών φίλοι και σύμμαχοι αμερικανοί), αναρωτιόμαστε απλοϊκά γιατί δεν ακούμε τόσο συχνά πλέον εκείνη τη φράση των άλλοτε λαλίστατων χειλών «καλά που μας έβαλε ο Καραμανλής στην ΕΟΚ». Αναρωτιόμαστε (εις… φιλολογικό επίπεδο πάντα) τι να απέγιναν οι παρά Παπανδρέου του βου (β΄) λεονταρισμοί «έξω από ΕΟΚ και ΝΑΤΟ». Εις πλήρη υπηρεσία των δύο παραπάνω φορέων πια κι έχοντας ξεπεράσει «τις αγκυλώσεις του παρελθόντος», οι επίγονοι θύουν εις τους βωμούς των, προσφέροντας ζώσα σάρκα (ούτως ή άλλως αναλώσιμος είναι) και ζεστό χρήμα. Τα παραπάνω –δι’ όσους παρακολουθούν προσεκτικά τα διαμειβόμενα και ουχί εκείνα που υπογραμμίζονται παρά των καναλιών (οχετών), λες και απευθύνονται εις βραδύνοες- επιβεβαιώθηκαν και εις την πρόσφατη σύνοδο κορυφής ΕΕ – Λατινικής Αμερικής εις Μαδρίτη.

Δεν ντρέπεστε ΓΑΠ που οσονούπω θα κάνετε ηχηρόν «γκαπ»;

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Θα μείνουμε εδώ και δεν θα πεθάνουμε

στο αίμα, στις κραυγές, σε κατάρες, στα σφυριά

στα κόκαλα, σε βρισιές, στα πιο μεγάλα ψέματα.

Εδώ θα μείνουμε για να τους κόβουμε τον ύπνο

να τους ραγίζουμε τη χαρά, να ρίχνουμε τον ίσκιο μας στα χαμηλά τους πρόσωπα

η αγάπη μας θα ανθίζει πάνω στον γρανίτη, μέχρι να έρθει η άνοιξη

έως να φτάσει ο κατακλυσμός.

Πρόδρομος Μάρκογλου - «Θα μείνουμε εδώ»

Οι κοινοβουλευτικοί σοσιαλιστές μπορούν να έχουν μεγάλη επίδραση μόνο εάν -χρησιμοποιώντας μια πολύ μπερδεμένη γλώσσα- μπορέσουν να επιβληθούν σε πολύ διαφορετικές μεταξύ τους ομάδες: πρέπει να έχουν ψηφοφόρους από την εργατική τάξη που να είναι αρκετά αδαείς ώστε να επιτρέψουν στον εαυτό τους να εξαπατηθούν από στομφώδεις εκφράσεις για τον μελλοντικό κολεκτιβισμό. Είναι αναγκασμένοι να αναπαραστήσουν τον εαυτό τους ως εμβριθή φιλόσοφο σε ηλίθια τμήματα της μπουρζουαζίας που θέλουν να φαίνονται καλά πληροφορημένα για τα κοινωνικά ζητήματα. Είναι απόλυτα απαραίτητο γι’ αυτούς να μπορούν να εκμεταλλεύονται τους πλούσιους που νομίζουν ότι κερδίζουν την ευγνωμοσύνη της ανθρωπότητας συμμετέχοντας στο εγχείρημα του πολιτικού σοσιαλισμού. Η επιρροή αυτή βασίζεται στη μπουρδολογία και οι μεγάλοι μας άνδρες προσπαθούν -ορισμένες φορές με υπερβολική επιτυχία- να δημιουργήσουν σύγχυση στις ιδέες των αναγνωστών τους. Απεχθάνονται τη γενική απεργία γιατί όλη η προπαγάνδα που την περιτριγυρίζει είναι υπερβολικά σοσιαλιστική για να ικανοποιεί φιλάνθρωπους.

Στα στόματα αυτών των υποτιθέμενων εκπροσώπων του προλεταριάτου, κάθε σοσιαλιστική διατύπωση χάνει το πραγματικό νόημά της. Ο ταξικός αγώνας παραμένει η μεγάλη αρχή, αλλά πρέπει να υποταχθεί στην εθνική ενότητα. Ο διεθνισμός είναι ζήτημα πίστης σχετικά με το οποίο και οι πιο μετριοπαθείς δηλώνουν πως είναι έτοιμοι να δώσουν τους πιο βαρείς όρκους αλλά, να, ο πατριωτισμός επίσης επιβάλλει ιερά καθήκοντα. Η χειραφέτηση των εργατών πρέπει να είναι έργο των ίδιων, όπως μάς λένε κάθε μέρα οι εφημερίδες τους (των κοινοβουλευτικών σοσιαλιστών), αλλά η πραγματική χειραφέτηση συνίσταται στο να ψηφίζεις έναν επαγγελματία πολιτικό, να του εξασφαλίζεις τα μέσα για μια βολική ζωή και να υποτάσσεσαι σε έναν αρχηγό. Στο τέλος, το κράτος πρέπει να εξαφανιστεί και οι κοινοβουλευτικοί σοσιαλιστές είναι πολύ προσεκτικοί να μην αμφισβητήσουν αυτό που έγραψε ο Ένγκελς για το ζήτημα. Αλλά αυτή η εξαφάνιση θα λάβει χώρα μόνο σε ένα μέλλον τόσο μακρινό ώστε κάποιος να πρέπει να προετοιμαστεί για αυτό χρησιμοποιώντας στο μεταξύ το κράτος ως μέσο που επιτρέπει στους πολιτικούς να φάνε με τη σέσουλα. Κι έτσι, το καλύτερο μέσο για την επίσπευση της εξαφάνισης του κράτους συνίσταται στην προσωρινή ενίσχυση της κυβερνητικής μηχανής.

Georges Sorel

Το επαναστατικό προλεταριάτο θα κατορθώσει ώστε η θρησκεία να γίνει πραγματικά ατομική υπόθεση για το κράτος. Και μέσα σ’ αυτό το ξεκαθαρισμένο από την μεσαιωνική μούχλα πολιτικό καθεστώς, το προλεταριάτο θ’ αρχίσει μια πλατιά, ανοιχτή πάλη για την εξάλειψη της οικονομικής δουλείας, που είναι η αληθινή πηγή της θρησκευτικής αποβλάκωσης της ανθρωπότητας.

Vladimir Lenin - 3 Δεκεμβρίου 1905