κλικ για μεγέθυνση

Κι όταν νικιούνται αυτοί που ενάντια στην αδικία παλεύουν, πάλι δεν έχει η αδικία δίκιο! Η ήττα μας δεν αποδείχνει τίποτ’ άλλο, πέρα απ’ το ό,τι παραείμαστε λίγοι όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια στην προστυχιά. Και περιμένουμε απ’ τους θεατές, τουλάχιστον να ντρέπονται!

Bertolt Brecht

Μη γίνεις μπάτσος, μήτε ασφαλίτης, μη δηλώσεις αστυνομικές σχολές!

Ανοιχτή επιστολή στα παιδιά που μεγάλωσα και τώρα έδωσαν πανελλήνιες εξετάσεις: Μη γίνεις μπάτσος, μήτε ασφαλίτης, μη δηλώσεις αστυνομικές σχολές!

Γνώρισα και μεγάλωσα περισσότερα από χίλια παιδιά στα 30 χρόνια που δούλεψα στους παιδικούς σταθμούς. Είδα παιδιά που ήταν υπέροχα μικρά, να είναι μεγαλώνοντας απέναντί μας στις διαδηλώσεις οπλισμένα σαν αστακοί και θύμωσα. Είδα παιδιά να είναι απεργοί, διαδηλωτές και τα καμάρωσα. Είδα ασφαλίτη, πατέρα παιδιών που μεγάλωνα, να παριστάνει στη πορεία τον διαδηλωτή. Δεν πρόλαβα να πλησιάσω και εξαφανίστηκε, πήγε στους άλλους που δεν τον ήξεραν.

Ξέρω ότι στο σχολείο, στη γειτονιά, στο φροντιστήριο, ιδιαίτερα στις λαϊκές γειτονιές, σας παρουσιάζουν τις αστυνομικές σχολές σαν πανάκεια. Το κράτος για να δελεάσει και να προσελκύσει κόσμο, έχει τις σχολές χωρίς έξοδα διαμονής, τροφής και βιβλίων για την οικογένεια, με αμοιβή ακόμη και για τη διάρκεια των «σπουδών». Από την άλλη προβάλλουν την πάταξη του εγκλήματος σαν αντικείμενο δουλειάς, γιατί ποντάρουν στην ευαισθησία σου. Προσπαθούν να διαμορφώσουν, από την ηλικία των 15-16 χρόνων, παιδιά που θα έχουν «όνειρο» να γίνουν αστυνομικοί.

Τι παίρνει το κράτος όμως για αντάλλαγμα; Παίρνει παιδιά και τα μεταμορφώνει σε αδίστακτους αστυνομικούς. Τους κάνει Ματατζήδες που χτυπούν με σιδερογροθιές στο κεφάλι αυτούς που σηκώνουν κεφάλι, τους κάνει ασφαλίτες που χώνονται μεταμορφωμένοι, συνήθως με ατημέλητο ντύσιμο και μακριά μαλλιά, να παρακολουθούν αγωνιστές που δίνουν τον αγώνα για την ζωή, τους παραμορφώνει σε υπάνθρωπους που δεν λογαριάζουν τίποτε. Τους κάνει εκτελεστές της κρατικής τρομοκρατίας και τους αποκαλεί αντιτρομοκρατική. Η εφαρμογή της βαρβαρότητας στο λαό είναι η δουλειά τους. Η καταστολή είναι η δουλειά τους.

Τους βλέπετε στις συγκεντρώσεις να σέρνουν αγωνιστές, να χτυπούν κλωτσιές, να σπρώχνουν με τις ασπίδες τους, να ανοίγουν κεφάλια με τα γκλομπς, να ρίχνουν χημικά στο πρόσωπο, να προστατεύουν πρόσωπα του υπόκοσμου, ή κατ’ εξακολούθηση εγκληματίες, να προστατεύουν κατηγορούμενους τύπου Παπαγεωργόπουλου ή χρυσής αυγής ακόμη και από τις κάμερες, να τους επιτρέπουν να σκεπάζουν τις χειροπέδες για να μη διασυρθούν, αλλά, να τραβούν από τα ρούχα ή από τα μαλλιά απεργούς και διαδηλωτές, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις αγωνίστριες καθαρίστριες. Τους βλέπουμε να καμουφλάρουν τους δολοφόνους της ΧΑ και να χτυπούν απεργούς.

Γιατί το κράτος φροντίζει για την διασφάλιση των συμφερόντων μιας μικρής, πολύ μικρής μειοψηφίας που κρατάει το πλούτο στα χέρια της. Στην διασφάλιση αυτών των συμφερόντων εχθροί είναι όσοι αγωνίζονται για καλύτερο μεροκάματο, για το δικαίωμα στη δουλειά… και απέναντί τους χρειάζεται το σώμα καταστολής.

Θα μου πείτε δουλειά είναι και αυτή

Από πότε το να κυνηγάς ανθρώπους που αγωνίζονται, να ρίχνεις χημικά μέσα σε σπίτια με μωρά, να ανοίγεις κεφάλια, να σπας πόδια, να συλλαμβάνεις αγωνιστές είναι δουλειά;

Γιατί να χαραμίσεις τα νιάτα σου, την αξιοπρέπειά σου, την εντιμότητά σου, για να υπηρετήσεις και να εφαρμόσεις τις εντολές μιας δολοφονικής πολιτικής;

Πως το να εναντιωθείς ακόμη και στους γονείς σου όταν απεργούν, το να ρίχνεις πλαστικές σφαίρες με στόχο αυτούς που αγωνίζονται για τη ζωή, να ποδοπατάς με τις σιδερένιες σόλες ανθρώπους, καλυμμένος πίσω από τα κράνη σου και τις ασπίδες σου, είναι δουλειά; Σε ποια δουλειά σε εξευτελίζουν τόσο σαν άνθρωπο για να καταφέρουν να σε ποτίσουν με μίσος για όποιον παλεύει για την αξιοπρέπειά του, για να ξεχάσεις τι πάει να πει άνθρωπος με αξιοπρέπεια;

Για αυτό σε ντύνουν έτσι, μέσα στα σίδερα, με σιδερογροθιές στα χέρια, σίδερα στις σόλες, σίδερα στη κνήμη, ασπίδα, κράνος, προσωπίδα, φυσούνα με δολοφονικά χημικά. Γιατί θα πρέπει να εγκληματείς κάθε μέρα.

Θαμπώνεσαι από την δύναμη της εξουσίας

Ποιά εξουσία; Δεν έχεις καμιά απολύτως εξουσία. Δεν αποφασίζεις εσύ για τίποτε, είσαι ένα εκτελεστικό όργανο, που έχει ήδη αλλοιωθεί (αλλιώς δεν σε κρατάνε ούτε στη σχολή), που σιγά σιγά ανακαλύπτεις ότι ούτε οι παλιοί σου φίλοι σε θέλουν στη παρέα, ούτε οι συγγενείς. Η μόνη εξουσία που πιθανόν έχεις είναι να εξοστρακίζεται η σφαίρα από το όπλο σου και να πηγαίνει καρφί στην καρδιά 15χρονου παιδιού. Ή να είσαι περιπολία στη γειτονιά του Παύλου του Φύσσα και να μην παρεμβαίνεις, παρά μόνο, μετά την δολοφονία του από τους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής.

Να ξέρεις

Το κράτος δεν νοιάστηκε εσένα και δίνει μόνο στις σχολές αστυνομίας δωρεάν σπουδές. Κάνει την δουλειά μιας χούφτας εκμεταλλευτών και σε θέλει για τη βρώμικη δουλειά. Και αυτό που σου δίνει, είναι ελάχιστο μπροστά σ’ αυτά που σου παίρνει. Εσύ που έχεις αξιοπρέπεια, που έχεις όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο, που θέλεις να ζήσεις μέσα στους ανθρώπους και με τους ανθρώπους, που θες να ξυπνάς το πρωί και να λες ΚΑΛΗΜΕΡΑ στον εαυτό σου, μην ενδώσεις στις προκλήσεις, μην δηλώσεις τις σχολές αστυνομίας, μη γίνεις ο μπάτσος, ο ασφαλίτης, το όργανο της πολιτικής που δολοφονεί. Διάλεξε μια σχολή για να μορφωθείς, να εξελιχτείς σαν όλους τους άλλους συνομηλίκους σου, να παλέψεις για τα όνειρά σου, όχι να τα κάψεις. Γιατί εκεί σίγουρα θα τα κάψεις.

Τασούλα

(πηγή: Αντίσταση στις Γειτονιές)

Καταστάλαγμα μέχρι στιγμής του βίου μου είναι:

Αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει στα όρια που εκείνη καθορίζει κι όχι εγώ.

Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει κι όχι σ' αυτό που μας διασκεδάζει και μας κολακεύει εις τας βιαίως αποκτηθείσας συνήθειές μας.

Επιθυμώ να έχω πολλά χρήματα για να μπορώ να στέλνω «εις τον διάβολον» -που λένε- κάθε εργασία που δεν με σέβεται. Το ίδιο και τους ανθρώπους.

Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία την πάσα λογής χυδαιότητα καθώς και κάθε ηλίθιο του καιρού μου.

Αυτό το ρεσιτάλ είναι αποτέλεσμα πολύχρονης συνειδητής προσπάθειας και μελέτη «υψηλού πάθους». Γι' αυτό και το αφιερώνω στους φίλους μου.

Μάνος Χατζιδάκις

Μελβούρνη 20 Μαΐου 1980

«Ο σ. Ζαχαριάδης μάς ανακοίνωσε ότι η KE του KKE αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήλθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Αρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια). Ο Βελουχιώτης και ύστερα από τη σύναψη της Συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. H δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα για να χτυπάει το KKE, να παραβιάζει τη Συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμία καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη».

(το μονόστηλο του αίσχους και της ντροπής από τον "Ριζοσπάστη" της 12ης Ιούνη 1945)

Θέλω να σου αφηγηθώ μία ιστορία. Ήταν αρχές της δεκαετίας του 80. Τότε η Ελλάδα δεν ζούσε την κρίση των θεσμών και των αγορών, αλλά οι περισσότεροι ζούσαν τον αγώνα της καθημερινής επιβίωσης. Κάπου στα Βόρεια προάστια των Αθηνών υπήρχε μία μεγάλη υφαντουργία, που τα αφεντικά της θεωρούντο μέλη της οικονομικής ελίτ. Απασχολούσαν περισσότερες από 700 εργαζόμενες. Και μία νύχτα αποφάσισαν να μεταφέρουν αιφνιδιαστικά τα κεφάλαιά τους στην Ελβετία και να εξαφανιστούν.

Είχαν προηγηθεί τρεις μήνες καθυστέρησης πληρωμών του προσωπικού. Η “Μπαρκό” -έτσι λεγόταν η υφαντουργία τους- έμεινε ακέφαλη, με 700 οικογένειες μέσα σ’ έναν άγριο χειμώνα να περιμένουν τα χρήματα που είχαν ήδη δουλέψει. Το Κράτος άρχισε να .. σφυρίζει αδιάφορα κι όταν το συνδικάτο των εργαζομένων (τότε τα συνδικάτα ήταν ακόμη ισχυρά) κήρυξε την πρώτη λευκή απεργία εν Ελλάδι, η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως έβαλε τα ΜΑΤ απέναντι στις υφάντριες.

Σε μία τέτοια διαδήλωση μία από τις απεργούς βρέθηκε απέναντι από μία αγέλη καλοκουρδισμένων αστυνομικών. Κάποιος την μέτρησε με το βλέμμα και την βρήκε του χεριού του. Κατάφερε να την απομονώσει και να την χτυπήσει αλύπητα. Εκείνη απεγνωσμένα του φώναζε πως πάλευε για το ψωμί των παιδιών της. Του ενός που είχε και εκείνου που περίμενε. Την έστειλε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί διέγνωσαν πέρα από τα εξωτερικά τραύματα σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά της. Τα επόμενα χρόνια τα νοσοκομεία την έβλεπαν συχνά. Το παιδί που κουβαλούσε τότε στην κοιλιά της δεν γεννήθηκε ποτέ. Ποτέ επίσης δεν βρήκε κανείς και δεν τιμώρησε τον αστυνομικό που την σακάτεψε.

Σήμερα όμως στο δικό σου πρόσωπο, απεχθέστατο όργανο της υποτιθέμενης τάξης, τον αναγνώρισα. Είδα την ίδια λυσσαλέα κι αναίτια κακία. Και κατάλαβα πως όσο υπάρχουν αστυνομικοί του αισχρού σου είδους θα κινδυνεύουν οι μάνες όλων μας. Η γυναίκα που χτύπησες πάλευε για το δίκιο της. Εσύ για τι παλεύεις;

Θα περιμένω να μάθω την τιμωρία σου. Εγώ κι η κόρη κάθε καθαρίστριας που θα βρεθεί ανυπεράσπιστη στο δρόμο σου.

Η κόρη εκείνης της υφάντριας.

Εκείνο για το οποίο η δική μας γενιά θα μετανιώσει μια μέρα πικρά, δεν θα είναι τόσο η σκληρότητα και η αδικία των κακών, όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών.

Martin Luther King

Δεν ζει μόνο με ψωμί ο άνθρωπος. Αν ήμουν πεινασμένος και αβοήθητος στο δρόμο, δεν θα ζητούσα ένα ψωμί. Θα ζητούσα μισό ψωμί και ένα βιβλίο.

Federico Garcia Lorca

Όλοι σκέφτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του.

Leo Tolstoy