Κι όχι αυταπάτες προπαντός.
Το πολύ πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπούς
προβολείς μες στην ομίχλη
σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν
με τη μοναδική λέξη: ζω.
«Γιατί» όπως πολύ σωστά είπε κάποτε κι ο φίλος μου ο Τίτος
«κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες
κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα».
Έστω.
Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς.

Μανόλης Αναγνωστάκης – «Επίλογος»

Αυτό που θέλουμε, είναι ο θρίαμβος της αγάπης και της ελευθερίας. Μήπως αυτό σημαίνει ότι αρνούμαστε να χρησιμοποιήσουμε βίαια μέσα; Όχι βέβαια. Τα μέσα που χρησιμοποιούμε είναι εκείνα που μας επιτρέπει ή μας επιβάλλει η κατάσταση. Είναι αλήθεια ότι θα προτιμούσαμε να μην πειράξουμε ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά κανενός. Θα θέλαμε να σταματήσουμε όλα τα δάκρυα και να μην προκαλέσουμε ούτε ένα καινούργιο δάκρυ. Είναι όμως γεγονός ότι πρέπει να αγωνιστούμε μέσα στον κόσμο όπως είναι, γιατί αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε αναποτελεσματικοί ονειροπόλοι. Καταλαβαίνουμε πως μπορεί μέσα στον πυρετό της μάχης, μερικοί άνθρωποι από φύση καλόκαρδοι μα που δεν έχουν προετοιμαστεί με μακρόχρονη ηθική εκπαίδευση –πολύ δύσκολη υπό τις παρούσες συνθήκες- να χάσουν από τα μάτια τους το στόχο που πρέπει να επιτευχθεί και να δουν τη βία σαν αυτοσκοπό. Κι έτσι να αφήσουν τον εαυτό τους να παρασυρθεί σε άγριες υπερβολές. Άλλο πράγμα όμως το να καταλαβαίνουμε και να συγχωρούμε κι άλλο το να συστήνουμε. Δεν εγκρίνουμε ούτε ενθαρρύνουμε ούτε μιμούμαστε τέτοιες πράξεις. Πρέπει οπωσδήποτε να δείξουμε αποφασιστικότητα κι ενεργητικότητα, πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να μη χρησιμοποιήσουμε περισσότερη βία από την απολύτως απαραίτητη. Πρέπει να είμαστε σαν τον χειρούργο που κόβει όταν πρέπει, μα που αποφεύγει να προκαλέσει ανώφελο πόνο. Κοντολογίς, πρέπει να μας καθοδηγεί η αγάπη για την ανθρωπότητα, για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Το μίσος δεν γεννά αγάπη. Με το μίσος δεν μπορούμε να ξαναχτίσουμε τον κόσμο. Υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που γοητεύονται από την ιδέα της τρομοκρατίας. Κατά τη γνώμη τους η γκιλοτίνα, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, οι σφαγές, οι εκτοπίσεις και οι φυλακίσεις είναι ισχυρά και απαραίτητα όπλα της επανάστασης, ενώ επισημαίνουν ότι αν τόσες πολλές επαναστάσεις απέτυχαν, αυτό οφείλεται στην καλοσύνη και την αδυναμία των επαναστατών που δεν προέβησαν σε διώξεις, καταπίεση και δολοφονίες ευρείας κλίμακας. Πρόκειται για μια προκατάληψη που κυριαρχεί σήμερα σε κάποιους επαναστατικούς κύκλους, που έλκουν την καταγωγή τους από τη ρητορική και την ιστορική διαστρέβλωση των απολογητών της μεγάλης γαλλικής επανάστασης. Η τρομοκρατία υπήρξε ανέκαθεν όργανο της τυραννίας. Στη Γαλλία υπηρέτησε τη ζοφερή τυραννία του Ροβεσπιέρου και άνοιξε τον δρόμο στον Ναπολέοντα… Όσοι πιστεύουν στην απελευθερωτική και επαναστατική αποτελεσματικότητα της καταστολής και της αγριότητας, έχουν την ίδια οπισθοδρομική νοοτροπία με τους νομικούς που πιστεύουν πως τα εγκλήματα μπορούν να προληφθούν και ο κόσμος να βελτιωθεί ηθικά μέσω της επιβολής βαρύτατων ποινών. Η τρομοκρατία -όπως και ο πόλεμος- ξυπνά αταβιστικά και πολεμοχαρή αισθήματα και αναβιβάζει στις ανώτερες θέσεις τα χειρότερα στοιχεία του πληθυσμού. Αν για να νικήσουμε θα χρειαζόταν να στήσουμε αγχόνες στην κεντρική πλατεία, τότε θα προτιμούσα να χάσουμε…

Errico Malatesta – 17 Αυγούστου 1892

Κόντρα στο εορταστικό τριήμερο της Θεσσαλονίκης που σήμερα -επιτέλους- τελειώνει

Την Πέμπτη 22 και την Παρασκευή 23 Μαΐου 2003, ως κίνηση αντίθεσης στη σύνοδο των υπουργών Πολιτισμού της Ε.Ε., μετονομάστηκαν 19 δρόμοι και πλατείες στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης. Η επιλογή των νέων ονομασιών υπήρξε εξόχως υποκειμενική. Εξάλλου, για μια πλήρη αποτύπωση των προγόνων μας κι ορισμένων εννοιών που διατηρούνται πεισματικά μέσα μας, θα χρειαζόμασταν όλους τους δρόμους της πόλης –αν παραλείψουμε το γεγονός ότι θα θέλαμε μια άλλη πόλη.

Συμπληρωματικά στις νέες πινακίδες τοποθετήθηκαν –όπου χρειαζόταν– σύντομα επεξηγηματικά ή βιογραφικά στοιχεία, όπως σημειώνονται παρακάτω:

1. Η πλατεία Τερψιθέας μετονομάστηκε ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ (1871) – Μια γιορτή όπου πυροβολούσαν τα ρολόγια.

2. Η οδός Αριστέως ΟΔΟΣ ΛΟΥΙΖ ΜΙΣΕΛ – 1830-1905. Στο δικαστήριο, το Δεκέμβριο του 1871, κατηγορούμενη για συμμετοχή και ηθική αυτουργία στην Παρισινή Kομμούνα: “Aν με αφήσετε να ζήσω, δεν θα πάψω ποτέ να κραυγάζω για εκδίκηση για τ’ αδέρφια μου… Σκοτώστε με, λοιπόν, δειλοί!”.

3. Η οδός Πηλέως ΟΔΟΣ ΑΡΘΟΥΡΟΥ ΡΕΜΠΩ (του ΜΙΚΡΟΥ) – Ήθελε, αλήθεια, ν’ αλλάξει τη ζωή.

4. Η Δημητρίου Πολιορκητού ΟΔΟΣ ΓΚΥ ΝΤΕΜΠΟΡ – 1931-1994. Έζησε “μέρες και νύχτες, ανθρώπους και πολιτείες, και στο βάθος όλων αυτών έναν ακατάπαυστο πόλεμο”.

5. Η Άθωνος ΟΔΟΣ ΑΣΓΚΕΡ ΓΙΟΡΝ – Αγάπησε την ομορφιά, γι’ αυτό ζωγράφισε το Άσχημο, αγάπησε την τέχνη, γι’ αυτό είπε στον μεγάλο μαικήνα Σ. Γκούγκενχαϊμ “να βάλει στον κώλο του το βραβείο” που του πρόσφερε.

6. Η Βύζαντος ΟΔΟΣ ΑΓΙ ΣΤΙΝΑ – 1900-1987. Επαναστάτης. Πίστεψε ολόψυχα στη διεθνιστική αλληλεγγύη.

7. Η Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου ΟΔΟΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΩΓΟΥ – 1940-1993. Ποιήτρια. Περπάτησε σ’ αυτό το δρόμο με ένταση, πάθος κι αγάπη.

8. Η Μπουμπουλίνας ΟΔΟΣ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΛΤΕΖΑ – 1970-1985. Σε ηλικία 15 χρονών δολοφονήθηκε από τον αστυνομικό Μελίστα κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Ο Μελίστας δεν τιμωρήθηκε ποτέ.

9. Η Επιμενίδου ΟΔΟΣ ΒΑΛΤΕΡ ΜΠΕΝΓΙΑΜΙΝ – 1892-1940. Φιλόσοφος. Έγραψε: “Το να χαθείς σε μια πόλη, όπως χάνεται κανείς στο δάσος, χρειάζεται άσκηση. Πρέπει τα ονόματα των δρόμων να μιλούν σ’ αυτόν που είναι χαμένος όπως το τρίξιμο των ξερών κλαδιών, και τα δρομάκια στο κέντρο της πόλης να αντανακλούν γι’ αυτόν τις ώρες της ημέρας τόσο καθαρά, όπως η κοιλάδα στο βουνό”.

10. Η Βλατάδων ΟΔΟΣ ΜΑΡΙΟΥ ΧΑΚΚΑ – 1931-1972. Συγγραφέας. Έγραψε: “Εγώ πια κρούω των πολυκατοικιών τα κουδούνια… Όποιος θέλει παίρνει το σήμα κατεβαίνει στην άσφαλτο κι αρχίζει να παίρνει διάφορες στάσεις, ξέροντας πως κανένας άλλος δεν εκτόπισε ακριβώς τον ίδιο όγκο αέρα, στο ίδιο μέρος, την ίδια στιγμή, κι αυτό είναι”.

11. Η πλατεία Κουλέ Καφέ ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΣΩΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ.

12. Η οδός Ιφικράτους ΟΔΟΣ ΦΑΛΑΓΓΑΣ ΝΤΟΥΡΟΥΤΙ (1936-1939) – “Pero igual que combatimos rumba, la rumba, la prometemos resistir, Ay, Carmela, Ay, Carmela”

13. Η Ανδοκίδου ΟΔΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ ΖΗΛΩΤΩΝ (1342-1349) – Η πρώτη γνωστή κομμούνα στη νεότερη ιστορία της Ευρώπης. Διαλύθηκε μετά από συνεργασία του βυζαντινού αυτοκράτορα Καντακουζηνού και των Οθωμανών.

14. Η πλατεία Καλλιθέας ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΝΘΕΩΝ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ – Προς τιμήν όσων εργάστηκαν με πάθος ενάντια στην πραγματικότητα.

15. Η Αλκινόου ΟΔΟΣ ΝΕΣΤΩΡ ΜΑΧΝΟ – 1889-1935. Ουκρανός αναρχικός επαναστάτης, πολέμησε εναντίον των Γερμανών εισβολέων, των φιλοτσαρικών αντεπαναστατών και των μπολσεβίκων.

16. Η Επταπυργίου ΟΔΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ – 1814-1876. “Tο έγκλημα είναι η αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη του κράτους. Tο κράτος είναι η πιο κυνική και η πιο ολοκληρωτική άρνηση της ανθρώπινης αλληλεγγύης.”

17. Η Κλειούς ΟΔΟΣ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΠΡΑΒΟΥ – 1948-1987. Ποιητής. Πήγε με τους λυπημένους. Έγραψε: “Και στα χαντάκια του καιρού το κόκκινο θ’ ανθίζει”.

18. Η Νικομάχου ΟΔΟΣ ΑΝΡΙ ΛΕΦΕΒΡ – Γάλλος φιλόσοφος. Έγραψε: “Μια επανάσταση αρχίζει όταν οι άνθρωποι δεν αντέχουν την καθημερινότητα. Μόνο τότε. Όσο μπορούν να ζουν το καθημερινό, οι παλιές σχέσεις αναπαράγονται”.

19. Η Παλαμίδου ΟΔΟΣ ΤΡΕΛΟΥ ΕΡΩΤΑ.

Οι μετονομασίες αυτές δεν θα μπορούσαν παρά να είναι προσωρινές, αφού δεν έχουμε ακόμη απελευθερώσει την καθημερινή ζωή, τους κλειδωμένους δρόμους. Θέλουν όμως, σαν κόκκινοι οδοδείκτες, να υπαινιχθούν τις στιγμές εκείνες μεγαλείου των ανθρώπων που φέρουμε εντός μας – κι έχουν για πάντα νικήσει.

(αφιερωμένο σε όσους ήταν εκεί)

Προς Θεσσαλονικείς κβ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Δεν θα επιδοθούμε στην πατροπαράδοτη (μητροπαράδοτη δεν υπάρχει;) ενασχόληση, γράφοντας έκθεση με θέμα «πώς πέρασα το καλοκαίρι μου». Ίσως αργότερα παίξουμε το «βρείτε ποιο πλοίο δεν παρουσίασε βλάβη το καλοκαίρι» (καθυστερούμε, ειδοποιηθέντες από Φολέγανδρο ότι ο διαγωνισμός συνεχίζεται). Ή το «πόσοι, πού και με τι λεφτά έκαναν διακοπές» (καθυστερούμε κι αυτό, ίνα παρέλθει η συναισθηματική φόρτιση). Προτιθέμεθα δε να μοιράσουμε πλούσια δώρα, αθλοθετημένα από προσέγγιση μεγάλων χορηγών από το χώρο του επιχοιρείν (όπως ακριβώς γράφεται).
Ερίζουν διακεκριμένοι γλωσσολόγοι, μπαρμπουνολόγοι, λαβρακολόγοι και λοιποί αλιείς γλωσσικών μαργαριταριών, για το αν το προσωνύμιο Παλαιοκώστας συνιστά ύβριν (προφανώς λησμονώντας το επίθετο Παλαιοκρασσάς). Ημείς, ουδαμώς πιστεύοντες κάτι τέτοιο, επιπλήττουμε το νου μας που –ημέρες ΔΕΘ που διανύσαμε- τρέχει στον παλιο-Κώστα όστις προσπαθεί να συμμαζέψει τ’ ασυμμάζευτα. Κωστίκας και Γιωρίκας δεν είναι πια ήρωες ποντιακών σπαραξικάρδιων ανεκδότων, αλλά εφιαλτικές μορφές της σύγχρονης Ιστορίας που συνεγείρουν το κοινό περί αποτροπιασμού συναίσθημα. Αναφερόμεθα βεβαίως εις τους Κωστίκα της Ραφήνας και Γιωρίκα της ανοικονόμητης οικονομίας, που μετέτρεψαν και αυτά ταύτα τα ανέκδοτα εις αιμοσταγή θρίλερ.
Με πληροφορούν από το control ότι αν συνεχίσω θα με κόψουν, οπότε αλλάζω θέμα: Προκρούστης, Σίνης ο πιτυοκάμπτης και Σκίρωνας, ήταν τρεις ληστές που κατετρόπωσε ο Θησέας (δεν ερεύνησα τη σχέση με το ομώνυμο πρόγραμμα). Οφείλω να ομολογήσω ότι μπροστά τους ο Παλαιοκώστας –όχι της ΔΕΘ, αλλά ο άλλος, ο original- φαντάζει ωσάν τον Συμεών τον Στυλίτη. Οι ληστές αυτοί, αλλάζοντας ονόματα και πρακτικές κατόρθωσαν να επιβιώσουν ως τις μέρες μας. Ο λαϊκός θρύλος λέγει πως ήσαν πρόδρομοι των σημερινών διοδίων, του ΤΕΟ (Ταμείο Ενθυλακώσεως Οδοιπορικών), που ακολουθούν την ίδια τακτική και επί των οδοιπόρων του βίου. Άλλοι λέγουν πως ήταν μυθικοί πρόγονοι των σημερινών αρρύθμιστων ρυθμιστών της οικονομικής ζωής. Η αλήθεια –ως συνήθως- είναι κάπου στη μέση, δηλαδή στους δρόμους. Κι αν δεν βγούμε εκεί, δεν πρόκειται να τη βρούμε. Εκτός κι αν έτσι εσείς τη… βρίσκετε…
ΥΓ: Στις 12 Ιανουαρίου του 1937 προφυλακίστηκε ο παυθείς δήμαρχος Θεσσαλονίκης Νικόλαος Μάνος, κατηγορούμενος για καταχρήσεις. Ωστόσο, οδός του κοσμεί σήμερα τη συμβασιλεύουσα. Συγνώμη αν… ξύνουμε πληγές, αλλά τι λέει ο σημερινός δήμαρχος; Τα στερνά τιμούν τα πρώτα;

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Σαν τα σκυλιά...

Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος. Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ' αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο. Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!

Karl Marx – Friedrich Engels – «Κομμουνιστικό μανιφέστο»

Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ’ επήγα.
Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
Κ’ ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.

Κωνσταντίνος Καβάφης – «Επήγα»

Η χώρα μας ήταν κατεστραμμένη από τον πόλεμο, την κατοχή και τους Γερμανούς. Και το επίσημο ελληνικό κράτος εκείνου του καιρού χτυπούσε κάθε τόσο ένα τεράστιο γκόνγκ από το ραδιόφωνο, για να μας θυμίζει με βροντερή φωνή πως ήμασταν τριών χιλιάδων χρόνων γέροι, λες κι ήταν φάρμακο ή συνταγή για ανοικοδόμηση. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε ή ανάγκη για ότι μικρό, αληθινό και ταπεινό: αντίδραση υγιής, των φωτισμένων, στον φανφαρονισμό και στον επίσημο και προγονόπληκτο σκοταδισμό. Το γραφικό υπήρξε απαραίτητο. Με μόνη διαφορά πως δεν πρόφθασε να γίνει ουσία και να ξεπεραστεί μέσα από διεργασίες πνευματικές. Άρχισε ο τουρισμός, η καλοπέραση και το εμπόριο. Υποχρεωθήκαμε να φορέσουμε τις εθνικές στολές και να χορέψουμε τον Καλαματιανό για Γάλλους, Άγγλους και Γερμανούς. Να φωτογραφηθούμε με σπασμένες κολώνες και να μιλήσουμε αρχαία σε αγγλική μετάφραση.
Έτσι σήμερα ζούμε την τόσο συγκεχυμένη σχέση μας με την παράδοση. Όλα τα θεωρούμε απαραίτητα για να μπορέσουμε στο μέλλον να συμπληρώσουμε πιστοποιητικά καταγωγής. Κι ακούγεται παντού το κάπως φαρισαϊκό μας αίτημα: η ταυτότητα. Να μην χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Άλλα κανείς δεν επιχειρεί να διευκρινίσει ποια στοιχεία ακριβώς συνθέτουν την ταυτότητα μας, για να φροντίσουμε να τα μαζέψουμε και να τα προφυλάξουμε επιμελώς μέσα σε πλαστική ή δερμάτινη θήκη.

Μάνος Χατζιδάκις - Η σημασία μιας παράδοσης στον καιρό μας

Προς Θεσσαλονικείς κα΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί (και αδελφές, παλιόφιλε στον καιρό της προηγούμενης εξορίας Αλιφέρη).
Ως τα σημεία δεικνύουν, ο Ιούνιος είναι ο τυχερός μήνας του «δημάρχου που μας αξίζει», ως έλεγε και η προειδοποιητική αφίσα του παρελθόντος. Γράφαμε εις την προηγούμενη επιστολή δια το ρεκόρ που ο «φτερωτός γιατρός» άγγιξε το 1972 και ίσως καταρρίψει στο εγγύς μέλλον. Μα θα ήταν παράλειψη αν δεν μνημονεύαμε τα γενέθλιά του που είναι την προσεχή Παρασκευή 27/6, ευχόμενοι χρόνια πολλά και αγγλιστί «god save the king».
Όμως, σήμερα δεν θ’ ασχοληθούμε με τα του δήμου (μη εν οίκω), αν και θα παραμείνουμε εις την τοπική εαυτοδιοίκηση. Είναι και της μόδας, μιας και περιμένουμε δεύτερο Καποδίσ3 (σωσία) στα πλαίcia της των πάντων επανιδρύσεως-επανυβρίσεως.
Έτσι όπως ρέμβαζα παρά του εξώστου του Εξώστου, αναρωτιόmoon αν η δυσωδία που πλανιόταν πάνω από τη συμβασιλεύουσα οφείλεται στο γεγονός ότι κάποιοι ακραιφνείς ηλίθιοι έκαναν τη βιομηχανική ζώνη να μας ζώνει από κει που φυσάει ο Βαρδάρης. Μετά, αναρωτήθηκα μήπως φταίει ο αγωγός αερίων, αλλά απέρριψα τη σκέψη λέγοντας «δεν μπορεί ρε πού(σ)τιν μου». Ώσπου ανεγνώρισα το είδος της οσμής: επρόκειτο για ΕΑΤ-ΕΣΑ (Εντερικές Απωθήσεις Τροφών - Επίμονα Συμπιέζοντα Αέρια) που ενίοτε δημιουργεί και ο συνδυασμός καταναλώσεως γαλλικών ομού μεθ’ ελληνικών εδεσμάτων. Oh mon dieu, ανέκραξα, όπως ο Ευκλείδης με το «γιουρίκα» (eureka αμερικανιστί, εύρηκα αρχαιοελληνιστί) και κατάλαβα ότι φταίει ο ουγγρελληνόφραγκος (σύνθεσις Ούγγρου, Έλληνος και Φράγκου). Και, φευ, αυτή ταύτη ήτο η πικρά, οσμηρά αλήθεια. Ο παρά Γάλλων αλιέων κυνηγημένος και παρά παπαράτσι παρακολουθούμενος, παρακάμπτοντας το περιώνυμο σαβούρα βιβρ της Εσπερίας και κάνοντας ζάρτινγκ (κατά το ζάπινγκ) στις προσκλήσεις και στις πιθανές ονοματοδοσίες, δεν πάτησε το φινετσάτο πόδι του στην πατρίδα του παππού! Ωιμέ, πού να εύρω γωνία να κλαύσω για το… κλαύσιμο του Καρλωμένου (είπαμε, λόγω Κάρλας). Περίλυπος έπνιξα τον καemo μου στα in και must και trendy και γουάου μπαρ της πόλης, πίνοντass γάλα των δύο ευρώ για να τη σπάσω στους ΑμΕΑ (Αδιάφορους με Επαναστατικές Ανησυχίες) του φραπέ των πέντε ευρώ… Εκείνους που χρωστάνε εικοσαχίλιαρα στις τράπεζες για να έχουν να πληρώνουν διακόσια ευρώ τη φιάλη συν τα άνθη… Euro γιούρο όλοι…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Είδα απ' το τζάμι μια σφαίρα να μου χτυπάει την παλάμη την αριστερή, αίματα και τα σκουπίδια να ανασαίνουνε. Η μάνα μου ήταν στην κουζίνα κι ο πατέρας ούτε που ξέρω, ανοίγω την πόρτα και πάω στα σκουπίδια. Κι εκεί είδα, δεν δίνω δεκάρα αν με πιστεύετε, το πιο όμορφο αγόρι που είχα δει στη ζωή μου. Ήτανε κουκουλωμένος εκεί, κρατούσε ένα οπλοπολυβόλο, είχε αραιά ξανθά γένια και μακριά ξανθά μαλλιά. Τα μάτια του... δεν ξέρω τι χρώμα είχαν. Έμοιαζε ή ήτανε ο Χριστός.
“Φύγε κοριτσάκι, φύγε” μου είπε “από δω. Θα με σκοτώσουν”.
Πήρα μια πολύ βαθιά ανάσα για να τρέξω γρήγορα.
“Σκύψε να σε φιλήσω”, μου είπε. Ήμουνα ήδη στο σπίτι.
Ο πρώτος αντάρτης και ο τελευταίος που ερωτεύτηκα ήτανε αντάρτης των πόλεων.

Κατερίνα Γώγου

Τα Ελληνικά της Anna Diamantopoulos

Tα εκπληκτικά Ελληνικά της Αννας Διαμαντοπούλου, όπως τα εντόπισε και τα σχολιάζει πανεπιστημιακός, στο γραπτό κείμενο της ομιλίας της στους Δελφούς, που φιλοξενείται στην ιστοσελίδα του υπουργείου της:
«Το Ψηφιακό Σχολείο εν δράση». Ανορθογραφία βοώσα.
«Συγγραφή διπλωμάτων και πτυχιακών εργασιών». Τί είναι αυτό;
«Καταλήξαμε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, το οποίο μπορούμε όλοι να πατήσουμε και να συνεχίσουμε». Λογικώς δυσπροπέλαστη η σημασία των γραφομένων.
«Εχει πολύ μεγάλη σημασία η εθνική συναίνεση γιατί δε χωράει να έχουν βάθος χρόνου και να γίνουν σεβαστά από όλες τις κυβερνήσεις». Ακατανόητος ο –και λόγω Δελφών– υπουργικός χρησμός.
«Οι Σύγκλητοι των Πρυτάνεων». Δεν υπάρχει τέτοιος θεσμός.
«Το Συμβούλιο Διοίκησης, στο οποίο συμμετέχουν πανεπιστημιακές δυνάμεις από το Πανεπιστήμιο». Λαπαλισάδα!
«Των νέων μορφών-θεσμών, τους οποίους». Ασυμφωνία γένους.
«Και βεβαίως κατανοούμε όλοι ότι μιλούμε για εξωτερική πλέον αξιολόγηση και να τη συνδέσουμε με συγκεκριμένους δείκτες». Αοριστολογία παντρεμένη με σολοικισμό.
«Στην πιστοποίηση των Ιδρυμάτων από εμπειρογνώμονες με διεθνή σύνθεση». Ακυρολεξία.
«Και πάλι δεν είναι εύκολο μέσα από το πλαίσιο που θέτει το Σύνταγμα, αλλά είναι μία αδήριτη ανάγκη». Ποιά αδήριτη ανάγκη μάς παρωθεί, αλήθεια, σε αντισυνταγματικούς πειρασμούς;

(εφημερίδα "Κόντρα")

Τα έμαθες τα νέα πατέρα;

Κάθε εξουσία θεσπίζει ασφαλώς νόμους για το δικό της συμφέρον, η δημοκρατία δημοκρατικούς, η τυραννία τυραννικούς και οι άλλες το ίδιο. Αφού θεσπίσουν νόμους, ορίζουν πως τούτο είναι δίκαιο για τους υπηκόους τους, το δικό τους συμφέρον, και τιμωρούν αυτόν που τους παραβαίνει ως παράνομο και άδικο. Αυτό λοιπόν φίλε μου είναι που λέω, πως σε όλες τις πόλεις δίκαιο είναι το ίδιο, αυτό που είναι και το συμφέρον της άρχουσας τάξης. Αυτή λοιπόν εξουσιάζει, άρα συμβαίνει για κάθε λογικό άνθρωπο παντού το δίκαιο να είναι το ίδιο, το συμφέρον δηλαδή του ισχυρότερου.

Πλάτων – "Πολιτεία"

Βλέπω ένα αναρίθμητο πλήθος ίσων και ομοίων ανθρώπων, που περιστρέφονται δίχως ανάπαυλα γύρω από τους εαυτούς τους για να προμηθευτούν μικρές και χυδαίες ευχαριστήσεις, με τις οποίες γεμίζουν τις ψυχές τους. Καθένας απ’ αυτούς, αποτραβηγμένος στην άκρη, είναι σαν ξένος προς το πεπρωμένο όλων των άλλων. Τα παιδιά του και οι στενοί φίλοι του αποτελούν γι’ αυτόν ολόκληρο το ανθρώπινο είδος. Όσο για τους υπόλοιπους συμπολίτες του, είναι δίπλα τους αλλά δεν τους βλέπει. Δεν τους αισθάνεται διόλου, δεν υπάρχει παρά στον εαυτό του και για μόνον τον εαυτό του και, αν του απομένει ακόμη μία οικογένεια, μπορούμε πάντως να πούμε ότι δεν έχει πλέον πατρίδα.
Επάνω απ’ αυτούς, ορθώνεται μια τεράστια και κηδεμονευτική εξουσία, που αναλαμβάνει μόνη της να τους εξασφαλίσει τις απολαύσεις τους και να αγρυπνά για την τύχη τους. Είναι απόλυτη, λεπτομερειακή, τακτική, προβλεπτική και απαλή. Θα έμοιαζε με την πατρική εξουσία αν, όπως εκείνη, είχε για σκοπό να προετοιμάσει τους ανθρώπους για την εποχή της ενηλικιώσεώς τους. Αλλά αυτή –αντιθέτως- επιζητεί να τους καθηλώσει ανεκκλήτως στην παιδικότητα. Της αρέσει να χαίρονται οι πολίτες, αρκεί να μην σκέπτονται παρά το πώς θα χαρούν. Εργάζεται προθύμως για την ευτυχία τους, θέλει όμως να είναι ο μόνος πράκτορας και ο μόνος κριτής της. Φροντίζει για την ασφάλειά τους, προβλέπει και ικανοποιεί τις ανάγκες τους, χειρίζεται τις κυριότερες υποθέσεις τους, διευθύνει την βιομηχανία τους, ρυθμίζει τα της διαδοχής τους, μοιράζει τις κληρονομιές τους. Δεν θα μπορούσε άραγε να τους απαλλάξει τελείως από την σκοτούρα να σκέπτονται και από τον κόπο να ζουν;
Έτσι, κάθε ημέρα κάνει και λιγότερο χρήσιμη και πιο σπάνια τη χρήση της ελεύθερης επιλογής. Κλείνει σ’ έναν όλο και μικρότερο χώρο τη δράση της βουλήσεως και αφαιρεί σιγά–σιγά από κάθε πολίτη ακόμη και του εαυτού του τη χρήση. Εκείνο που προετοίμασε τους ανθρώπους για όλα αυτά είναι η ισότητα: τους προδιέθεσε στο να τα ανέχονται και συχνά μάλιστα να τα θεωρούν και ευεργεσία.
Αφού πήρε έτσι βαθμιαίως στα ισχυρά χέρια του κάθε άτομο και το έπλασε όπως ήθελε, ο κυρίαρχος απλώνει τα μπράτσα του πάνω στην κοινωνία ολόκληρη. Καλύπτει την επιφάνεια μ’ ένα δίχτυ από μικρούς περίπλοκους κανόνες, λεπτομερείς και ομοιόμορφους, μέσα από το οποίο δεν θα μπορούσαν να βρουν το φως για να ξεπεράσουν το πλήθος ούτε τα πιο πρωτότυπα πνεύματα και οι ρωμαλεότερες ψυχές. Δεν συντρίβει τις θελήσεις αλλά τις μαλακώνει, τις λυγίζει και τις κατευθύνει. Σπανίως εξαναγκάζει να δρουν, αλλ’ αντιτίθεται αδιαλείπτως στο να δρουν. Δεν τυραννά καθόλου, ενοχλεί, συμπιέζει, εκνευρίζει, σβήνει, αποβλακώνει και τελικώς υποβαθμίζει κάθε έθνος στην κατάσταση ενός κοπαδιού δειλών και πονηρών ζώων των οποίων βοσκός είναι η κυβέρνηση.
Πάντοτε πίστευα ότι αυτό το είδος της δουλείας, τακτοποιημένης, απαλής και ειρηνικής, της οποίας μόλις φιλοτέχνησα τον πίνακα, θα μπορούσε να συνδυασθεί καλύτερα απ’ όσο το φανταζόμαστε με μερικές από τις εξωτερικές μορφές της ελευθερίας και ότι δεν θα της ήταν αδύνατο να εγκαθιδρυθεί κάτω από την ίδια την σκιά της λαϊκής κυριαρχίας.

Alexis de Tocqueville - "Δημοκρατία και δεσποτισμός"

Ατσάλινος και σοβαρός απάνω στ' άλογό του
το αχαμνό, του Θερβαντές ο ήρωας περνάει
και πίσω του, στο στωικό γαϊδούρι του καβάλα
ο ιπποκόμος του ο χοντρός αγάλι ακολουθάει.

Αιώνες που ξεκίνησε κι αιώνες που διαβαίνει
με σφραγισμένα επίσημα, ερμητικά τα χείλια
και με τα μάτια εκστατικά, το χέρι στο κοντάρι
πηγαίνοντας στα γαλανά της Χίμαιρας βασίλεια...

Στο πέρασμά του από τους πλατιούς του κόσμου δρόμους, όσοι
τον συντυχαίνουν, για τρελό τον παίρνουν, τον κοιτάνε,
τον δείχνει ο ένας τ' αλλουνού κι ειρωνικά γελάνε.

Ω ποιητή! παρόμοια στο διάβα σου οι κοινοί
οι ανθρώποι χασκαρίζουνε. Άσε τους να γελάνε:
οι Δον Κιχώτες παν μπροστά κι οι Σάντσοι ακολουθάνε!

Κώστας Ουράνης – «Δον Κιχώτης»

Προς Θεσσαλονικείς κ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Τέτοιες μέρες, για την ακρίβεια στις τρεις Ιούνη του 1972, ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος έγινε ο τέταρτος άνθρωπος στον κόσμο που άγγιξε το «φράγμα» των 10 δευτερολέπτων στον δρόμο των 100 μέτρων. 36 χρόνια μετά, ο πάλαι ποτέ «φτερωτός γιατρός» ενδέχεται να γίνει «φτερωτός δήμαρχος» και να σπάσει αυτό το ρεκόρ, αν από την υπόθεση των «φτερωτών ευρώ» του δήμου συμβασιλεύουσας δεν έρθουν καλά μαντάτα…
Είπα την μαγική λέξη («ακρίβεια») παραπάνω και θυμήθηκα ότι είναι της μόδας, μιας κι όλοι κατά της ακρίβειας μιλάνε. Ακόμα και ο μίστερ Φώλιας! Κάτω τα χέρια Φώλια από τα πορτοφόλια, ή όπως λέει κι ο Καββαδίας: «Κάτω απ’ τον ήλιο αναγαλλιάζαν οι ελιές (ευθεία αναφορά στο ηλιέλαιο) / και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια (αναφορά στις επιπτώσεις που δεν κατέγραψε ο ΕΦΕΤ, δηλαδή ο Έλεγχος Φαρμακώματος Επιμετρούμενων Τεθνεώντων) / τις νύχτες στέρφες απομέναν’ οι αγκαλιές / τότες που σ’ έφεραν κατσίβελε (εδώ παρεμβαίνουμε) στον Φώλια»! Να το δείτε, στο τέλος θα τρελαθούμε από το τόσο δούλεμα (δεν μιλάω για το δικό μου). Κι όσοι κάνουν μποϊκοτάζ –τρομάρα τους- θα πηγαίνουν στη φυλακή για… ανατρεπτική δράση.
Αλλάζουμε πλευρό και κλείνουμε μ’ ένα εξίσου σοβαρό εθνικό ζήτημα. Σπαρακτικές σκηνές εκτυλίχθηκαν κατά την εκφορά της σορού του σωσία του τραγουδιού στην τελευταία του κατοικία, με τιμές εν ενεργεία πόρνης. Δάκρυσαν οι λίθοι -και οι ηλίθιοι, καθώς και οι μπαταρίες η-λιθίου από τα sms- το περασμένο Σάββατο, από το θρήνο στη θέαση των ευρώ (euro-vision στα αγγλικά). Τρίτη και μακρύτερη θέση για την Ελλάδα του secret combination (ευθεία αναφορά στον αγωγό αερίου, που επαληθεύεται και από την κατάκτηση της πρώτης θέσης από την άλλη άκρη του αγωγού). Μεγάλη η συγκίνηση για την κατά Giorgakis «ελληνοπούλα της διασποράς», άλλωστε κι αυτός αμερικανόπαις της διασποράς είναι (πρόκειται για τον τύπο που δεν προσέχει πού βάζει το δάχτυλό του, αλλά και την υπογραφή του, αν κρίνουμε από την αναθεώρηση του συντάγματος και επιμέρους διατάξεις του ασφαλιστικού). Στα συν της διοργάνωσης καταγράφεται το γεγονός ότι το Βελιγράδι βαδίζει στο δρόμο της… ανάπτυξης, λίγα χρόνια μετά τους βομβαρδισμούς από αυτούς που το εξώθησαν σ’ αυτή την ανάπτυξη.
See you around…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Ο ρατσισμός της ευφυΐας είναι χειρότερος από τους λοιπούς. Αυτό το παράσημο της κοινωνικής διάκρισης υπερασπίζονται -και εμπορεύονται- οι σημερινοί διανοούμενοι, οι εκπρόσωποι της πνευματικής εργασίας και των μορφωτικών προνομίων. Αυτοί οι κάτοχοι των μορφωτικών προνομίων είναι που παράγουν και αναπαράγουν το τσιμέντο της κρατούσας ιδεολογίας και ηθικής. Ο λόγος αυτού του πνευματικού ιερατείου είναι ο λόγος της εξουσίας. Το κυρίαρχο ιδεολογικό στοιχείο αυτού του λόγου είναι η επιβολή της σιωπής. Υπερασπίζονται όλοι αυτοί με νύχια και με δόντια το μονοπώλιο της εξουσίας του λόγου τους και ασκούν μια βία αόρατη, αλλά καταθλιπτική. Το ιδεώδες του λόγου των πνευματικών ελίτ είναι το ιδεώδες του λόγου της εξουσίας: ο εξαναγκασμός των πολιτών στη σιωπή. Το να λειτουργεί ο καθένας σαν αστυνόμος του εαυτού του και των άλλων, σαν μυστική αστυνομία της σκέψης του.

Pierre Bourdieu

Νομίζω ότι το αληθινό πολιτικό καθήκον σε μια κοινωνία σαν τη δική μας, είναι να ασκήσουμε κριτική στη λειτουργία των θεσμών, που μοιάζουν να είναι ουδέτεροι και ανεξάρτητοι. Να τους ασκήσουμε κριτική και να τους προσβάλουμε με τέτοιον τρόπο ώστε η πολιτική βία -η οποία πάντοτε ασκούνταν συγκαλυμμένα μέσω αυτών- να αποκαλυφθεί, για να μπορέσουμε στη συνέχεια να την πολεμήσουμε. Αυτή η κριτική και αυτή η μάχη μου φαίνονται ουσιαστικές για διάφορους λόγους: πρώτον, επειδή η πολιτική εξουσία πηγαίνει πολύ πιο βαθιά απ’ όσο υποψιαζόμαστε. Υπάρχουν κέντρα και αόρατα, ελάχιστα γνωστά σημεία υποστήριξης. Η αληθινή της αντίσταση και στερεότητα ίσως να βρίσκονται εκεί που δεν το περιμένουμε. Πιθανώς δεν αρκεί να λέμε ότι πίσω από τις κυβερνήσεις, πίσω από τον κρατικό μηχανισμό, υπάρχει η κυρίαρχη τάξη. Πρέπει να εντοπίσουμε το σημείο δράσης, τις θέσεις και τις μορφές με τις οποίες ασκείται η κυριαρχία της. Και επειδή η κυριαρχία αυτή δεν είναι απλά η έκφραση με πολιτικούς όρους της οικονομικής εκμετάλλευσης, αλλά το όργανό της και -κατ’ επέκταση- η συνθήκη που την καθιστά δυνατή, η κατάργηση της μιας πετυχαίνεται μέσω της πλήρους σύλληψης της άλλης. Αν λοιπόν δεν καταφέρουμε να αναγνωρίσουμε αυτά τα σημεία στήριξης της ταξικής εξουσίας, κινδυνεύουμε να τα αφήσουμε να συνεχίσουν να υπάρχουν, και να δούμε αυτή την ταξική εξουσία να ανασυγκροτείται ακόμα και ύστερα από μια εμφανώς επαναστατική πορεία.

Michel Foucault

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβεναγάς.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυο φορώντας τα πόδια πού ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

Δυστυχία σου Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς.
Ω Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Γεώργιος Σουρής

Οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας

Πρώτη Ελληνική Δημοκρατία (1822 - 1832)
Αλ. Μαυροκορδάτος 3, Αθ. Κανακάρης 3, Π. Μαυρομιχάλης 3, Γ. Κουντουριώτης 3, Ανδρ. Ζαΐμης 3, Ι. Καποδίστριας 3, Α. Καποδίστριας 3
Βασίλειον της Ελλάδος (1832 - 1924)
Θ. Κολοκοτρώνης 3, Ι. Κωλέττης 3, Σπ. Τρικούπης 3, Κόμης Ι.Λ. Άρμανσμπεργκ 3
Ι. φον Ρούντχαρτ 3, Βασιλεύς Όθων 3, Α. Π. Μεταξάς, Κ. Κανάρης, Κ. Τζαβέλας, Αντ. Κριεζής, Δ. Βούλγαρης, Αθ. Μιαούλης, Ι. Κολοκοτρώνης, Αρ. Μοραϊτίνης, Ζ. Βάλβης, Δ. Κυριάκος, Μπ. Ρούφος, Αλ. Κουμουνδούρος, Επ. Δεληγιώργης, Θρ. Ζαΐμης, Χ. Τρικούπης, Θ. Δηλιγιάννης, Δ. Βάλβης, Κ. Κωνσταντόπουλος, Σ. Σωτηρόπουλος, Ν. Δηλιγιάννης, Δ. Ράλλης, Αλ. Ζαΐμης, Γ. Θεοτόκης, Κ. Π. Μαυρομιχάλης, Σ. Δραγούμης, Ελ. Βενιζέλος, Δ. Γούναρης, Στ. Σκουλούδης, Ν. Καλογερόπουλος, Σπ. Λάμπρος, Ν. Στράτος, Π. Πρωτοπαπαδάκης, Ν. Τριανταφυλλάκος, Αν. Χαραλάμπης, Σ. Κροκιδάς, Στ. Γονατάς, Γ. Καφαντάρης
Δεύτερη Ελληνική Δημοκρατία (1924 - 1935)
Αλ. Παπαναστασίου, Θ. Σοφούλης, Ανδρ. Μιχαλακόπουλος, Στρατηγός Θ. Πάγκαλος 1, Αθ. Ευταξίας 1, Γ. Κονδύλης, Αλ. Ζαΐμης, Ελ. Βενιζέλος, Αλ. Παπαναστασίου, Ελ. Βενιζέλος, Π. Τσαλδάρης, Ελ. Βενιζέλος, Αλ. Οθωναίος, Π. Τσαλδάρης, Γ. Κονδύλης
Βασίλειον της Ελλάδος (1935 - 1967/74)
Κ. Δεμερτζής, Ι. Μεταξάς 1, Αλ. Κορυζής 1, Εμ. Τσουδερός 2, Γ. Τσολάκογλου 4, Κ. Λογοθετόπουλος 4, Ι. Ράλλης 4, Ευρ. Μπακιρτζής 2, Σ. Βενιζέλος 2, Αλ. Σβώλος 2, Γ. Παπανδρέου 2, Ν. Πλαστήρας, Π. Βούλγαρης, Αρχιεπίσ. Δαμασκηνός, Π. Κανελλόπουλος, Π. Πουλίτσας, Κ. Τσαλδάρης, Δ. Μάξιμος, Αλ. Διομήδης, Ι. Θεοτόκης, Δ. Κιουσόπουλος, Αλ. Παπάγος, Κ. Γ. Καραμανλής, Κ. Γεωργακόπουλος, Κ. Δόβας, Π. Πιπινέλης, Σ. Μαυρομιχάλης, Ι. Παρασκευόπουλος, Γ. Αθανασιάδης-Νόβας, Ηλ. Τσιριμώκος, Στ. Στεφανόπουλος
Στρατιωτική Χούντα (1967 - 1974)
Κ. Κόλλιας 1, Γ. Παπαδόπουλος 1, Σπ. Μαρκεζίνης 1, Α. Ανδρουτσόπουλος 1
Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία (από το 1974)
Κ. Γ. Καραμανλής, Γ. Ράλλης, Ανδρ. Παπανδρέου, Τζ. Τζαννετάκης, Ι. Γρίβας, Ξ. Ζολώτας, Κ. Μητσοτάκης, Κ. Σημίτης, Κ. Α. Καραμανλής, Γ. Α. Παπανδρέου
(Υποσημειώσεις: 1 Πρωθυπουργός πραξικοπηματικής κυβέρνησης 2 Πρωθυπουργός κυβέρνησης που δεν ελέγχει την Αθήνα 3 Υπό διαφορετικό τίτλο 4 Πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής)

Προς Θεσσαλονικείς ιθ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
«Τον μήνα που δεν έχει “ρο” να βάζεις στο κρασί νερό»! Ήταν μια ευγενική προσφορά της στήλης προς το φίλα προσκείμενο στην κραιπάλη Εξώστειο κοινό. Η σοφή ρήση δεν είναι δική μας, βεβαίως (πού μυαλό για Σοφία, ε Μαρία;). Ανασύρεται εκ των αρχαίων ημών προγόνων, με τους οποίους –αγνοήστε τους ιλαροτραγωδούς σαλτιμπάγκους- ουδεμία σχέση έχει το νεοελληνικό μπορντέλο (και να με συμπαθούν οι προσφέροντες κοινωνικό έργο οίκοι ανοχής, αντιθέτως με σύμπαν το νεοελληνικό μπορντέλο που αποδομεί άρδην τον κοινωνικό ιστό). Αν προσέξετε λοιπόν, οι άνευ «ρο» μήνες είναι εν σειρά οι ζεστοί-θερινοί: Μάιος, Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος! Τότε απαιτείται οινονοθεία, προς αποφυγήν Κ.Κ.Ε. (Καρδιά Καρκίνος Εγκεφαλικό). Η στήλη υποκλίνεται στη σοφότατη αρχαία ρήση και σας συστήνει ανεπιφύλακτη εφαρμογή της.
Άσχετο, αλλά αλήθεια, ο ποταμός Γαλλικός γιατί ονομάστηκε έτσι, από Εχέδωρος; Τον εκχώρησαν κι αυτόν σε καμιά French Teleriver (κατά το Deutsche Telecom) και δεν το μάθαμε;
Ο νομάρχης σας, θέλει να βαφτίσει οδό Σαρκοζί! Καίτοι και η Καίτη γνωρίζει ότι τασσόμεθα αναφανδόν υπέρ της παράδοσης, των κουδουνοφόρων, του θεάτρου σκιών και του Καραγκιόζη, ως αντιπροσωπευτικών στοιχείων μας στο χωνευτήρι πολιτισμών της Γιούρολαντ, θα επαναλάβουμε τις σαφείς, σα φις -κι ενίοτε σαν γυμνό ηλεκτροφόρο καλώδιο- θέσεις μας: Θα ήτο τιμή για το υφέρπον διεθνιστικό πνεύμα μας να κατοικούμε εις οδό Νικολά Σαρκοζί, να βγάζουμε τα σκουπίδια μας κάτωθεν ενός τόσο λαμπρού οδοσήμου, καρφωμένου έμπροσθεν των σωληνώσεων αποχετεύσεων των πολυκατοικιών. Αρκετά με τας οδούς Μιαούλη, Κανάρη και λοιπών μολοτοφιστών. Και, μιας και μιλάμε περί Καρλωμένου (λόγω Κάρλας), θέτω εν ερώτημα προς κάθε σκεπτόμενο σερβιτόρο της Σαντορίνης: Αφού –σύμφωνα με την παροιμία, οξυτόνως και δίχως δύο συνεχόμενα περιττά σύμφωνα- το Μπρούνι σέρνει καράβι, γιατί δεν χρησιμοποιείται στην άνετη και ασφαλή ανέλκυση του Sea Diamond;
Μιας και μαζευτήκαμε εδώ και τηλε-επικοινωνούμε (παγκόσμια ημέρα τηλεπικοινωνιών το Σάββατο, κεραστείτε ένα κομματάκι ΟΤΕ), μάθετε και το άλλο νομαρχιακό: θέλει να γίνει υπερνομάρχης απασών των Μακεδονιών! Ζητάει όλη την κεντρική Μακεδονία και βάλε, περισσότερα κι απ’ τους εκ βορρά εχθρούς του αδούλωτου ελληνισμού! Αλλιώς, λέει, θα κατέβει αντίπαλος τού «-20.000.000» στις εκλογές… Να τον τυλίξω ή θα τον φάτε εδώ;
Παν: μέτρον άριστον.

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Η κρατιστική εγκληματολογία πραγματεύεται το παράνομο έγκλημα το οποίο, ενώ είναι το λιγότερο σοβαρό από τα προβλήματα της κοινωνίας, αντιμετωπίζεται ως το σοβαρότερο. Η ύπαρξη του παράνομου εγκλήματος παρουσιάζεται ως συνηγορία υπέρ του κράτους, βάσει της υπόθεσης ότι μόνο μια κυβερνητική μηχανή μπορεί να το εμποδίσει. Σπάνια γίνεται παραδεκτή η ύπαρξη του νόμιμου εγκλήματος, ενώ στην περίπτωση που κάτι τέτοιο συμβεί -όπως έγινε για παράδειγμα με την αναμφισβήτητη εγκληματικότητα του χιτλερικού καθεστώτος- τότε οι κρατιστές εκφράζουν τις αμφιβολίες τους ως προς την νομιμότητα ενός τέτοιου καθεστώτος. Γι’ αυτό τον λόγο οι ναζιστές ηγέτες «δικάστηκαν» σ’ ένα «δικαστήριο» για πράξεις αναμφίβολα νομιμοποιημένες από το γερμανικό κράτος, με βάση την εντελώς φανταστική υπόθεση μιας ανώτερης νομικής αρχής, που σε τελική ανάλυση προκύπτει από το γεγονός ότι έχασαν τον πόλεμο στον οποίο ενεπλάκησαν...
Η καταγωγή του κράτους ή η άνοδος οποιασδήποτε άρχουσας τάξης -όσο κι αν η τελευταία αυτοχαλιναγωγείται με δημοκρατικούς ή συνταγματικούς περιορισμούς- δεν διαφέρει από την άνοδο οποιασδήποτε ολιγαρχίας του εγκλήματος. Η μαφία, αν είχε διαρκέσει περισσότερο ή είχε απλώσει βαθύτερα τις ρίζες της, δεν θα ήταν μια κυβέρνηση του εγκλήματος αλλά μια νόμιμη κυβέρνηση.
Για το κράτος, τα χειρότερα από τα παράνομα εγκλήματα στα οποία επιβάλλονται οι βαρύτερες ποινές, είναι η προδοσία και η υπονόμευση της κρατούσας τάξης. Όμως αν αυτά είναι επιτυχημένα δεν είναι καθόλου παράνομα. Αν δε η επιτυχία τους είναι απόλυτη, δεν θεωρούνται παράνομα ούτε καν από εκείνους που προδόθηκαν ή ανατράπηκαν. Το κράτος, που εγκαθιδρύθηκε δια της βίας και συντηρείται από την καταστολή –σε όποιον βαθμό απαιτείται για την επιβίωσή του– καθορίζει τι είναι νόμιμο.
Σήμερα είναι της μόδας να μιλάμε περισσότερο για «βία» παρά για «έγκλημα», ωστόσο ισχύει η ίδια λογική. Αυτό που καταγγέλλεται από τα ΜΜΕ (δηλαδή η αντίσταση στο κράτος) είναι παράνομη βία. Αυτό που εγκωμιάζεται και δικαιολογείται είναι νόμιμη βία. Όταν διαβάζουμε στον τύπο ότι «τρομοκράτες έκαναν σαμποτάζ σε βάση πυρηνικών πυραύλων», η υποβάθμιση της γλώσσας φθάνει στο αποκορύφωμά της.
Με την πλήρη υποστήριξη των δημοφιλών ΜΜΕ, ολόκληρος ο πληθυσμός κάθε βαθμού ευφυΐας, μπορεί να κυριευθεί από μανία ενάντια σε μια χούφτα παιδαρέλια που βγαίνουν το Σαββατόβραδο και αρπάζουν τσάντες. Είναι απολύτως σωστό τα εγκλήματα εναντίον προσώπων να αντιμετωπίζονται με αποτροπιασμό, όμως αυτός εκδηλώνεται με μια μόνιμη και εμπρηστική εκστρατεία που φθάνει σε μεγάλο βάθος, προκειμένου να αυξηθεί η ισχύς του κατασταλτικού μηχανισμού του κράτους που είναι ο μεγαλύτερος και ο πιο αναξιόπιστος εγκληματίας απ’ όλους.

Larry Tift – Dennis Sullivan - "Ο αγώνας για να είναι κανείς άνθρωπος"

Ο άνθρωπος μ’ ενάρετη ψυχή
μήτε διατάζει μήτε υπακούει.
Η εξουσία, σαν πανούκλα που αφανίζει
μολύνει ό,τι αγγίζει
και η υπακοή
όλεθρος για κάθε χάρισμα
αρετή, αλήθεια κι ελευθερία
σκλάβους τους ανθρώπους κάνει
κι απ’ τον άνθρωπο
μονάχα έν’ αυτόματο, μια μηχανή απομένει...

Percy Shelley

Ο ένοπλος πολιτικός αγώνας γίνεται όλο και πιο σπάνιος. Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλες μορφές βίας εν δράσει; Προφανώς όχι. Και πρώτη απ' όλες η οικονομική βία την οποία ασκούν, ενθαρρυμένοι από τη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, οι εξουσιαστές πάνω στους εξουσιαζόμενους. Οι ανισότητες αγγίζουν ανείπωτες διαστάσεις. Κυριολεκτικά σκανδαλώδεις. Το μισό της ανθρωπότητας ζει μέσα στη φτώχεια, πάνω από το ένα τρίτο στη μιζέρια, οχτακόσια εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από υποσιτισμό, ένα δισεκατομμύριο σχεδόν παραμένουν αναλφάβητοι, ενάμισι δισεκατομμύριο δεν διαθέτουν πόσιμο νερό, δύο δισεκατομμύρια δεν έχουν ακόμα ηλεκτρικό ρεύμα. Και, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, αυτά τα δισεκατομμύρια των καταραμένων της γης είναι πολιτικά «ήσυχοι». Αυτό είναι μάλιστα ένα από τα μεγάλα παράδοξα της εποχής μας: περισσότεροι φτωχοί παρά ποτέ, λιγότεροι εξεγερμένοι παρά ποτέ.
Άραγε, η κατάσταση αυτή μπορεί να έχει διάρκεια; Είναι ελάχιστα πιθανό. Αναμφισβήτητα, λόγω της εξάντλησης του μαρξισμού ως διεθνούς κινητήριας δύναμης της κοινωνικής εξέγερσης, ο κόσμος διασχίζει ένα είδος μετάβασης. Ανάμεσα σε δύο κύκλους πολιτικών επαναστάσεων. Και ενώ οι αδικίες είναι πιο σκανδαλώδεις από ποτέ, παρατηρούμε ότι άλλες μορφές βίας αγγίζουν ήδη διαστάσεις παροξυσμού. Συγκεκριμένα, η βία των φτωχών ενάντια στους φτωχούς και ορισμένες πρωτόγονες μορφές εξέγερσης που εκδηλώνονται με την εγκληματικότητα, την ανασφάλεια και οι οποίες -σχεδόν παντού, όχι μόνο στη Γαλλία- παίρνουν τα χαρακτηριστικά ενός πραγματικού κοινωνικού πολέμου. Μπροστά στο αυξητικό αυτό κύμα, το οποίο τα μέσα ενημέρωσης αποκαλούν «ανασφάλεια», πολλές χώρες -Μεξικό, Κολομβία, Νιγηρία, Νότιος Αφρική, κλπ.- ξοδεύουν στο εξής περισσότερα για τη διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου παρά για τη δική τους εθνική άμυνα. Η Βραζιλία, για παράδειγμα, αφιερώνει το 2% του ετήσιου πλούτου της (ΑΕΠ) για τις ένοπλες δυνάμεις, αλλά περισσότερο από 10,6% για την προστασία των πλουσίων απέναντι στην απελπισία των φτωχών.
Το μεγάλο δίδαγμα της ιστορίας της ανθρωπότητας είναι το εξής: οι άνθρωποι πάντα εξεγείρονται μπροστά στην όξυνση των ανισοτήτων. Η άνοδος, τόσο στο νότο όσο και στο βορρά, της εγκληματικότητας -που συχνά είναι απλώς πρωτόγονες και αρχαϊκές εκδηλώσεις κοινωνικής αναταραχής- αποτελεί αδιαμφισβήτητο σημάδι της απελπισίας των φτωχότερων μπροστά στην αδικία του κόσμου. Δεν είναι ακόμα πολιτική βία. Καθένας, όμως, διαισθάνεται ότι πρόκειται για παράταση. Άραγε, για πόσο καιρό ακόμα;

Ignacio Ramonet

Δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε, ότι μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν υπάρχει καμία διέξοδος για την εργατική τάξη, τους άλλους εργαζόμενους και τη φτωχή αγροτιά. Η διέξοδος βρίσκεται στην βίαιη προλεταριακή επανάσταση και στην εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου.

(Γεράσιμος Λιόντος - εφημερίδα "Κόντρα")

Οι άνθρωποι αναζητούν τόπους για απόσυρση, εξοχές και παραλίες και όρη και εσύ πολλάκις βρέθηκες να τα λαχταράς. Όλα αυτά όμως είναι χρήσιμα μόνον εις τους ανόητους, αφού εσύ μπορείς όποια στιγμή θελήσεις ν’ αποτραβηχτείς στον εαυτό σου. Γιατί πουθενά δεν είναι πιο ήσυχα και αμέριμνα για τον άνθρωπο παρά μέσα στην ίδια την ψυχή του και ιδίως για εκείνους που έχουν εύτακτο τον εσωτερικό τους κόσμο ώστε όταν τον κοιτάζουν καταλαμβάνονται από μεγάλη γαλήνη. Και ως τέτοια εννοώ την αρμονία. Συχνά δίνε λοιπόν τού εαυτού σου, τού είδους αυτού την απομόνωση και ανανέωσέ τον.

Marcus Aurelius - "Τα εις εαυτόν"