Τη ζωή μου μετρώ με χαρτιά και μ’ όνειρα που δειλά φτερουγίζουν.

Κι όλο πληθαίνουν τα έγγραφα. Κι όλο πληθαίνουν τα χρόνια…

Νίκος Τυπάλδος - «Κι όλο πληθαίνουν τα έγγραφα»

Μέσα στα σπίτια ξεφυτρώνουν δέντρα, σε αντίθεση με τον υπόλοιπο χρόνο που μέσα στα δέντρα ξεφυτρώνουν σπίτια (έγιναν και μπόλικοι νόμοι για τις δασικές εκτάσεις). Σήμερα παραμονή και από αύριο ξανά υπομονή… Μαύρα Χριστούγεννα κι ένας ακόμα πιο μαύρος χρόνος περιμένουν τους εργαζόμενους και τους άνεργους, τα πάλαι ποτέ… «περήφανα νιάτα και τιμημένα γηρατειά» που έλεγε και ο μεσαίος μιας τριάδας που πρωταγωνίστησε για έναν αιώνα.
Τρεμόπαιξε για λίγο και κάηκε η αντίσταση μιας ηλεκτρικής θερμάστρας που έχω στην παράγκα. Πριν κοιμηθώ, εμβάθυνα στο προειδοποιητικό τρεμόπαιγμα και αντελήφθην ότι επρόκειτο για μήνυμα αντίστασης! Ναι, διασκεδάζουμε την ανημποριά μας. Τι ανιαρός αυτός ο αναίμακτος και ατιμώρητος θάνατος των ετών! Ειδικά όταν τα βλέπεις να ποδοβολούν εναντίον σου, απειλώντας να σε καταπιούν… Λοιπόν, φέτος –που αμφιβάλλω ακόμα κι αν οι βασιλόπιτες θα έχουν νόμισμα μέσα, αν και προσωπικώς εχέσθην- δεν έχει ευχές, γιατί θ’ ακουστούν παράξενα αν όχι αστεία. Μονάχα καλή αντάμωση τον Γενάρη… Α, και καλότοιχο το 2012 που στα κεφαλαία του υπολογιστή είναι @)!@ και σε δραχμές 684.000 και κάτι ψιλά.

Κοκκινοσκουφίτσα (εφημερίδα "Κόντρα")

Η Κίρκη για πάντα, χωρίς γυρισμό, την κοινότητα μετέτρεψε σε γουρούνια. Πάνε τώρα όλοι. Παιδικοί αγαπημένοι μου φίλοι, σύντροφοι, όλοι, έρωτες, γονείς, συγγενείς…

Κατερίνα Γώγου - “Με λένε Οδύσσεια” 

Προς Θεσσαλονικείς οε΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Με δάκρυα εις τους οφθαλμούς υπεδέχθημεν το νέο θείον σημείο επί του φεστιβάλ βιβλίου, του πλαισιωμένου παρά οπτού ή βεβρασμένου αραβοσίτου, πασατέμπο, σουλάτσου και της κινητής επετείου θανάτου του μεγάλου Αλεξάνδρου, ήτις πίπτει πάντοτε εντός των χρονικών ορίων του φεστιβάλ: Μάιο γινόταν αυτό, Μάιο και ο θάνατος μετά των σχετικών εκδηλώσεων. Ιούνιο τώρα το φεστιβάλ, Ιούνιο και οι κάτωθεν του Βουκεφάλα συνάξεις…

Αυτό που μας προκάλεσε τα δάκρυα και μας έριξε γονυπετείς, δεν ήτο ο φετινός μειωμένος αριθμός περιπτέρων. Αλλά το γεγονός ότι μετά τις βροχές και τις καταιγίδες, μετά τους ανέμους που έπαιρναν και σήκωναν το φεστιβάλ, μετά τη θάλασσα που έβγαινε στο πλακόστρωτο της παρά Βάσι-παπ αναμορφωθείσης νέας παραλίας, άρχισαν τώρα να συρρέουν δια θαλάσσης και ποντίκια! Και καθίσταται άξια συγχαρητηρίων αυτή η διαρκής αναβάθμισις του θεσμού δια φυσικών φαινομένων, που πλέον εξέρχονται της πεπατημένης. Τόσον, που μία βροχή βατράχων ή μία άνοδος της θαλασσίας στάθμης λόγω τήξεως των γηίνων πάγων τας ημέρας ακριβώς του φεστιβάλ, ουδεμία έκπληξη θα μας προξενούσε πλέον…

Ω Ζευ! Ωχριάς έναντι του φεστιβάλ βιβλίου! Καθίστασαι πλέον περιστασιακός νεφεληγερέτης, εις απλούς, ερασιτέχνης μάγος, μπακάλης ως ο γράφων! Η συμβασιλεύουσα πόλις απέδειξε δια πολλοστή φορά ότι αποτελεί σπάνια πρωτοπορία επί του παγκοσμίου αστικού στερεώματος. Άλλωστε, αφού κατάφερε από χωνευτήρι πολιτισμών να μετατραπεί εις κοιτίδα ξενοφόβων διπόδων ανθρωπιδών που ωρύονται, τίποτε πλέον δεν είναι ακατόρθωτο δια την του αγίου Δημητρίου πόλη (κι αυτός ξένος ήτο, αλλά επειδή μας συμφέρει, τον κρατούμε και δεν τον περιλαμβάνουμε στα του ρατσισμού μας. «Τα καλά και συμφέροντα των ψυχών ημών»… Αμ πώς;).

Θα πρέπει να ήτο δύσκολος ο καθαρισμός της παραλίας από τα τρωκτικά, ωστόσο εκεί στον δήμο συμβασιλεύουσας και τις περί αυτόν υπηρεσίες, μάλλον πρέπει να είναι σε μια διαρκή, εναγώνια προσπάθεια καθαρισμού γενικώς… Αποκτώντας τοιουτοτρόπως και μίαν σχετική τεχνογνωσία πάσης φύσεως καθαρισμών…

Τι απομένει; Να κλείσομε αυτή την –εβδομηκοστή πέμπτη- επιστολή, με θερμό χαιρετισμό εν όψει θέρους. Οι Εξώστειοι μονόλογοί μας διακόπτονται και θα πάψουν να ενοχλούν επί τρίμηνον. Έτσι ώστε το φιλόχρηστο κοινό ν’ απολαύσει απαρασάλευτα τη φαντασίωση ότι έχει χρήματα και φεύγει δια παραθέριση (ακόμη να μου γνωρίσετε την αντίστοιχη λέξη δια τον χειμώνα…).

Ραντεβού τον Σεπτέμβριο…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Ο νεόπλουτος, el piojo resucitado (ο ζητιάνος που πάει καβάλα) είναι αχόρταγος στις απολαύσεις του, έχει ανάγκη την επίδειξη και φαίνεται ότι θέλει να σιγάσει τις τύψεις της συνείδησης και τον φόβο να μην ξαναγίνει φτωχός, με τη χλιδή και την υπεροψία.

Errico Malatesta

Πέθανα για την oμορφιά και πάνω που είχα βολευτεί μέσα στον τάφο

κάποιος που πέθανε για την αλήθεια έμπαινε σε διπλανό δωμάτιο

με ρώτησε ψιθυριστά «τι έφταιξε»;

«Η ομορφιά» του απάντησα.

«Σ’ εμένα η αλήθεια. Όμοια τα δυο. Είμαστε αδέρφια» είπε.

Κι έτσι, σαν συγγενείς μιας νύχτας τα λέγαμε απ’ τα δώματά μας

βρύα ώσπου έφτασαν στα χείλη μας και σκέπασαν τα ονόματά μας.

Emily Dickinson – «Πέθανα για την ομορφιά»

Δεν είναι αναγκαίο να μου πείτε πως η βία γεννά βία. Εμείς, ο λαός, το έχουμε μάθει πολύ πριν από σας κι απ’ τη μεριά μου το κατάλαβα πριν δέκα χρόνια. Όταν κανείς δεν κατέβηκε από την Ουάσινγκτον για να πει στον Ντίαζ πως αφού άφηνε τους αγρότες να ζουν με χόρτα, θα μπορούσε να προκληθεί βία. Ή, αφού πυροβολούσε αυτούς που ζητούσαν λίγες πένες παραπάνω τη βδομάδα, θα προκληθεί βία. Ή, αφού έθρεφε τις ψείρες με φυλακισμένους εδώ και δεκαετίες, σίγουρα θα προκληθεί βία. Τώρα, όταν βλέπετε τους εργάτες με τα Ουίντσεστερ στα χέρια, βιάζεστε να εξηγήσετε σε μας τους αμόρφωτους ανθρώπους, πως αυτό θα προκαλέσει μόνο περισσότερη βία και λέτε (και το γνωρίζω) ότι η Ιστορία αποδεικνύει πως έχετε δίκιο. Το μόνο που θα ήθελα να ξέρω είναι πού θα βρισκόμασταν εάν πετούσαμε τα όπλα μας και στεκόμασταν εκεί έξω βγάζοντας το καπέλο μας υποκλινόμενοι στους τσιφλικάδες και στους αξιωματικούς, όπως κάναμε πριν την επανάσταση. Οι φίλοι μου μπορούν να απαντήσουν για τον εαυτό τους -όσο για μένα, ξέρουμε καλά κι εσείς κι εγώ πού θα βρισκόμουν: τρία μέτρα κάτω από το χώμα αφού θα ‘χα χορέψει στην κρεμάλα.

Γνωρίζετε επίσης πως όσοι βρίσκονται εδώ δεν έχουν παρά να σταματήσουν να μάχονται για να καταλήξουν να ταΐζουν τα σκουλήκια στον τάφο ή τις ψείρες στα κελιά ή, στην καλύτερη, να επιστρέψουν στη σκλαβιά. Η σκέψη αυτή, μερικές φορές τους κάνει πιο άγριους από την πραγματική τους φύση, αλλά δεν είναι βάρβαροι όπως νομίζετε.

Αρκετά. Το ξέρουμε πως η βία γεννά βία. Αυτό που θα ‘θελα να μάθω είναι πώς η ειρήνη θα μπορούσε να φέρει ειρήνη. Πιστεύω πως μόνο όταν δεν θα υπάρχουν δούλοι και αφέντες, όταν κανείς δεν θα υπακούει στις εντολές και στα διατάγματα που εκδίδουν οι κυβερνήσεις και οι εκκλησίες, όταν όσοι επιθυμούν γη και ελευθερία μπορούν να την έχουν και όταν όλοι όσοι θέλουν να καταπιέσουν δεν έχουν όπλα, τότε και μόνο τότε η ειρήνη θα φέρει ειρήνη.

Emiliano Zapata

Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια.
Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας.
Τους άνεργους και τους απολυμένους
πού να τους κατατάξουμε;

Ποιος θέλει να μιλήσει;

Φάνης Παπαδάκος

Διδάξτε στα παιδιά σας αυτό που διδάξαμε κι εμείς στα δικά μας, ότι η γη είναι η μητέρα μας. Ό,τι συμβαίνει στη γη, συμβαίνει και στους γιους της. Όταν οι άνθρωποι περιφρονούν το χώμα περιφρονούν τον ίδιο τον εαυτό τους. Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο, ο άνθρωπος ανήκει στη γη. Όλα τα πράγματα είναι αλληλένδετα, όπως το αίμα ενώνει μια οικογένεια. Όλα τα πράγματα είναι αλληλένδετα. Ό,τι συμβαίνει στη γη, συμβαίνει και στους γιους της γης. Δεν είναι ο άνθρωπος που ύφανε το νήμα της ζωής, εκείνος είναι μόνο μια κλωστή. Ό,τι κάνει στο νήμα το κάνει στον ίδιο του τον εαυτό.

Αρχηγός των ινδιάνων Seattle - 1848

When the morning rolls around

For you and me and the lonely town
Some people got no money at all
Everyday and every night
You can hear their cry you can see their fright
Some people got no money at all
Everywhere you see their face
On the T.V. screen, in the market place
Some people got no money at all
There are times when we forget
There are times we all remember but yet
Some people got no money at all

This song is almost done
And everything will carry on
Some people got no money at all
And when I am dead and gone
Someone else will be singing a song and it goes
Some people got no money at all.

Προς Θεσσαλονικείς οδ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Σκέπτομαι καμιά φορά (ως έχω δηλώσει, συμβαίνει κι αυτό και παρακαλώ μη χασκογελάτε) πώς είναι δυνατόν εις καιρούς κρίσεως, οι εργαζόμενοι αλλά και οι άνεργοι και ημιάνεργοι (ως οι ωρομίσθιοι υπάλληλοι του ιππουργείου Παιδιάς και Δια Βίου Πάθησης, που βρίσκονται μεταξύ των δύο τελευταίων κατηγοριών, λαμβανομένων υπ’ όψιν των εισοδημάτων των), να προσφέρουν καφέδες, αυγά και ύδατα –και μάλιστα εμφιαλωμένα, άτινα κοστίζουν παραπάνω από τη μισή τιμή της αμόλυβδης- εις δίποδους όνους και φοράδας με ανθρώπινα ονόματα και συμπεριφορές (επιφανειακά, μην παραμυθιάζεστε αδελφοί).

Διατηρώ εις ακέραιον το δικαίωμα να μην ευχηθώ χρόνια πολλά εις τον γεννηθέντα εις το St Paul της Minnesota έλληνα πρωθυπουργό, όστις την Τετάρτη έκλεισε (επιτυχώς ή όχι, θα το κρίνει η Ιστορία) τα 58 έτη ζωής. Και αυτό ουχί διότι έχω πρόβλημα ή δεν επιθυμώ να ζήσει έτη πολλά. Ας υπερβεί και τα διακόσια τοιαύτα, αρκεί να μην το κάνει δημόσια…

Λοιπόν, ας κάνομε άλλη μία καταδικασμένη εις αποτυχία απόπειρα να σοβαρευτούμε. Θα παραμείνομε εις την αγ(ρ)ία συμβασιλεύουσα πόλη του «εν τούτω πα-νίκα», δια να προωθήσουμε την Δια Βίας Μάθηση, ήτις αποτελεί επιταγή (μεθ’ αντικρίσματος ή άνευ, δεν γνωρίζω) του προαναφερθέντος ιππουργείου. Ολίγη Ιστορία λοιπόν: Τέτοιες ημέρες του 1908, επραγματοποιήθη το πρώτο δρομολόγιο ηλεκτρικού τραμ (από Ντεπό ως πλατεία Ελευθερίας), με τις εισπράξεις της πρώτης ημέρας να ανέρχονται εις 845 χρυσές τουρκικές λίρες (περί τις εβδομήντα χιλιάδες ευρώ σήμερα). Τέλος, ο 127ος μητροπολίτης Θεσσαλονίκης που δεν είναι άλλος από τον σημερινό (έχω θέσει αυτοπεριορισμό εις εαυτόν να δίδω προσωπικά δεδομένα αλλά να μη λέγω ονόματα, μπλοκάροντας τη σχετική νομοθεσία) κλείνει σήμερον ημίσεια ντουζίνα έτη εις τον θώκο του.

Και μιας και πιαστήκαμε με τα ιστορικά και τις μνήμες, ας ολοκληρώσουμε. Ανήμερα των 34ων γενεθλίων του κανακάρη του Ανδρέα και νυν πωλητού, η φρουρά του πατρός άνοιξε πυρ αξημέρωτα εναντίον τριών επιβαινόντων εις ΙΧ νεαρών επειδή «εκινούντο υπόπτως», τραυματίζοντας τον έναν (επιβεβαιώνοντας δι’ άλλη μία φορά το καθόλου κολακευτικό: όταν τα όπλα εκπυρσοκροτούν από μόνα τους είναι περισσότερον εύστοχα). Τελικά απεδείχθη ότι ήσαν απλώς μεθυσμένοι…

Στις 17 Ιουνίου του 1952, ιδρύθησαν εις Λάρισα δύο εργοστάσια κατασκευής δημοσιογραφικού χάρτου παρ’ αχύρου του Θεσσαλικού κάμπου. Πλέον γνωρίζετε… και δεν υπάρχει δικαιολογία...

("Εξώστης " - Θεσσαλονίκη)

Ανένδοτος θα επιμένω στο ερώτημά μου: Γιατί;
Και θα πληθαίνουν οι φάκελοι των απορρήτων. Γιατί;
Και τα βέλη μου θα εξοστρακίζονται. Γιατί;
Κι όλο θα βουλιάζω στο αίνιγμά μου. Γιατί;
Και τα παιδιά θα κληρονομούν την απορία μου. Γιατί;
Και οι μέρες μας θα γίνονται κυπαρίσσια.

Νίκος Μπαζιάνας – «Παραλλαγές της οδύνης»

Στο βιβλίο αυτό ο Τάσος Α. Κατσαρός ερευνά τη σύντομη ιστορία της Στενής Αυτοάμυνας στη Θεσσαλονίκη, του αντάρτικου πόλης όπως προσδιορίζει ο συγγραφέας. Την παρουσίαση του βιβλίου έκανε ήδη στην πρώτη του έκδοση, από τη σκοπιά του, λιτά και περιεκτικά ο καθηγητής Γ. Χ. Χουρμουζιάδης, Από τη μεριά μου, θα παραθέσω απλώς κάποιες σύντομες παρατηρήσεις.

1. Η περίοδος της επτάμηνης περίπου πυκνής δράσης του αντάρτικου στην πόλη της Θεσσαλονίκης εκείνα τα χρόνια της φωτιάς και της μπαρούτης (Οκτώβριος 1946 - Απρίλιος 1947) ήταν μία από τις σημαντικές στιγμές του ταξικού πολέμου στην Ελλάδα. Η οργάνωση ένοπλης πάλης στην πόλη υλοποιούσα την απόφαση της δεύτερης Ολομελείας του Φεβρουαρίου του 1946, για συνδυασμό πολιτικής και στρατιωτικής δράσης. Ήδη από το 1945 είχαν δημιουργηθεί, αυθόρμητα αρχικά, ένοπλες ομάδες αυτοάμυνας απέναντι στην άγρια τρομοκρατία ενός αντικομουνιστικά συγκροτημένου κράτους, που την ασκούσε μέσα από τη χωροφυλακή και τις παρακρατικές συμμορίες πρώην συνεργατών των Γερμανών. Το σκοπό της οργάνωσης περιέγραψαν θαρραλέα μπροστά στους στρατοδίκες δήμιους τους οι ίδιοι οι αιχμάλωτοι αγωνιστές: να χτυπήσει «με τα ίδια μέσα αυτούς που δολοφόνησαν αγωνιστές, που τρομοκράτησαν το λαό, να βάλει φρένο στη δολοφονική τρομοκρατική πολιτική τους».

2. Η απάντηση της «Δικαιοσύνης» του καθεστώτος, της ίδιας που «δίκασε» και άφησε ελεύθερους τους δωσίλογους υπουργούς και πρώην υπουργούς. ήταν συντριπτική. Το έκτακτο στρατοδικείο δεν εφάρμοσε νόμους, δεν αντιστοίχισε ποινές με αδικήματα. Σε εκείνη την παρωδία δίκης, έστειλε με συνοπτικές διαδικασίες 37 αγωνιστές στο εκτελεστικό απόσπασμα. Την Ευθυμία Πατσιά, που άφησε ορφανό το μικρό παιδί της, αλλά αντιμετώπισε το θάνατο με το αντάρτικο τραγούδι στα χείλη. Τον καθηγητή Τηλέμαχο Βασδέκη, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να κλείσουν το στόμα ενός καλού δάσκαλου. Το 17χρονο μόλις βοσκόπουλο, τον Ευκράτη Ψύλλο, για να του κλέψουν τη ζωή που δεν έζησε. Τόσους και τόσους. Εκείνη την περίοδο τα έκτακτο στρατοδικεία εξέδωσαν πάνω από δέκα χιλιάδες θανατικές καταδίκες, εξόντωσαν τον ανθό μιας αγωνιστικής γενιάς Ήταν μια κανονική γενοκτονία.

3. Άλλη μια φορά στην Ιστορία, σε μια μικρή χώρα παίχτηκε το μεγάλο στοίχημα.
Ισχυροί του κόσμου (η παρακμασμένη βρετανική αυτοκρατορία και η αναδυόμενη δύναμη των ΗΠΑ), μαζί με τους ισχυρούς της χώρας (οι οποίοι ένωσαν εύκολα το πολιτικό προσωπικό τους. με τους Λαϊκούς και Φιλελεύθερους να ξεχνούν το Διχασμό χρόνων) επιβεβαίωσαν άλλη μια φορά την αναπόδραστη αλήθεια. Οι κυρίαρχοι θα εμποδίσουν με όλα τα μέσα, με όλη την άγρια βία που διαθέτουν την κοινωνική αλλαγή, θα κόψουν βίαια τον ειρηνικό δρόμο ενός λαού που θέλει να γίνει νοικοκύρης στο σπίτι του.

4. Η επίσημη ιστοριογραφία, που κάνει πολιτική χρήση της Ιστορίας προς όφελος των νικητών, έχει στήσει ένα ολόκληρο ιδεολογικό οικοδόμημα διαστρέβλωσης εκείνης της περιόδου. Ειδικότερα, στρεβλώνει συσκοτίζει και αποσιωπά την πραγματική δράση του αντάρτικου στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Αλλά το ίδιο κάνει τελικά και η ιστοριογραφία της επίσημης Αριστεράς, που επιλέγει να παραδώσει στη λήθη τη δράση αγωνιστών όπως ο Ακίνδυνος Αλβανός, ο Χαράλαμπος Νικολαϊδης, ο Ιορδάνης Σαπουντζόγλου. Θεωρώ ότι αυτή η στάση της εξηγείται από την εξάντληση του ιστορικού, επαναστατικού κύκλου της τριτοδιεθνιστικής Αριστεράς, που κωδικοποιείται στη μεταστροφή της στο ζήτημα του ρόλου της βίας (ορθότερα: της δίκαιης λαϊκής αντιβίας) στην Ιστορία.

5. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, αυτοί οι προφήτες της χειραφέτησης, ήταν κατηγορηματικοί ως προς τον βίαιο χαρακτήρα του δρόμου προς την επαναστατική μετατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας. Δεν απέκλειαν βέβαια σε κάποια μικρή χώρα, ως εξαίρεση, να πραγματοποιηθεί ειρηνικά το πέρασμα στην αταξική κοινωνία, το συναρτούσαν όμως απολύτως με την ανάπτυξη γενικευμένων εξεγερτικών διαδικασιών στην πλειονότητα των κεντρικών καπιταλιστικών χωρών.

Το 1956, το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ανήγαγε αυτή την «υποσημείωση» σε γενικό κανόνα. Η επιλογή τώρα ήταν αποκλειστικά ο ειρηνικός δρόμος, στα πλαίσια της «ειρηνικής συνύπαρξης». Αυτό σήμαινε την ουσιαστική στρατηγική μεταστροφή της τριτοδιεθνιστικής Αριστεράς. Από δύναμη που αμφισβητούσε τα ίδια τα θεμέλια του καθεστώτος, τώρα προσανατολίζεται στον θεσμικό δρόμο και αναζητά συμμαχίες και συμβόλαια με τις κυρίαρχες τάξεις. Ιδρυτική πράξη για την Ελλάδα αυτής της μεταστροφής αποτέλεσε, λίγο μετά το 20ο Συνέδριο του Κ.Κ.Σ.Ε., η Έκτη Ολομέλεια που αποκήρυξε την προσφυγή στα όπλα του Δ.Σ.Ε. ως τυχοδιωκτική πράξη.

6. Από το κομβικό σημείο του 1956 μέχρι σήμερα, οι διάφοροι σχηματισμοί της επίσημης Αριστεράς μπορεί να διατηρούν λίγο πολύ τα παλιά σύμβολα και την ανατρεπτική ρητορική, ωστόσο, αυτά αποδεικνύονται απλώς άδειο κέλυφος. Οι περιβόητες «αντικειμενικές συνθήκες», όχι για την Επανάσταση, αλλά ούτε καν για δυναμικό αγώνα, δεν ωρίμασαν ποτέ. Ούτε στη δικτατορία. Ούτε στη σημερινή συστημική κρίση.

Όλα αυτά τα χρόνια, οι κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες επεμβαίνουν πολύ περιορισμένα στο πεδίο της κοινωνικής σύγκρουσης και αναδιπλώνονται αμέσως λειτουργώντας ως αποσβεστήρας των κοινωνικών δονήσεων, προσφέροντας τη συναίνε¬ση τους στη σταθεροποίηση του καθεστώτος.

7. Για τις γραφειοκρατικές ηγεσίες της επίσημης, της θεσμικής Αριστεράς, ολόκληρη η ιστορία των δυναμικών συγκρούσεων, η Ιστορία ως κοινωνική σύγκρουση που κορυφώνεται σε ταξικό πόλεμο είναι «ενοχλητική». Δεν πρέπει να μελετηθεί για να βγουν τα απαραίτητα διδάγματα, δεν πρέπει να αναφέρεται καν, και έτσι ολόκληρες περίοδοι των μαχητικών αγώνων αποσιωπούνται, στρεβλώνονται, κολοβώνονται. Εκείνη η ιστορία γίνεται ανεπίσημη, υπόγεια, μεταδίδεται προφορικά. Ενώ κομμάτια της ολόκληρα χάνονται αναντικατάστατα μαζί με τους φορείς τους. Τότε χρειάζεται η προσπάθεια ερευνητών όπως ο Τάσος Κατσαρός μήπως την αποκαταστήσουν, αναζητώντας την σε ντοκουμέντα, σε επίσημα κρατικά έγγραφα, στο στόμα κυρίως όσων επέζησαν από τη γενοκτονία. Για να καλυφθεί το κενό της μνήμης, να γεφυρωθεί η υπόσταση της νέας γενιάς από τη γενιά που τότε πάλεψε, μάτωσε και μπορεί να μην διαφέντεψε την ιστορία αλλά αναμετρήθηκε μαζί της και νίκησε ηθικά. Βιβλία όπως αυτό συντελούν στην ανάδειξη μιας πλευράς της λαϊκής κουλτούρας αντίστασης, συμβάλουν έτσι στη δημιουργία ενός γενικότερου αγωνιστικού υποστρώματος, ενός ιστορικού εδάφους για να γειωθούν οι νέοι αγωνιστές, να διδαχτούν από τα λάθη του παρελθόντος, για να αναπτύξουν το πολύμορφο εκείνο ανατρεπτικό κίνημα που αντιστοιχεί στις σημερινές συνθήκες, για να χαράξουν τον δικό τους μοναδικό δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση.

Δημήτρης Κουφοντίνας

Ωραία που λάμπουν ματωμένα τα στήθη των αδελφών μου.

Ήλιε μου γιάνε τα βαθιά μας σημάδια.

Αθώωσέ μας.

Ανέστης Ευαγγέλου – «Χάι Κάι»

Αντέχω ακόμα (σύνθημα με σπρέι σε τοίχο): Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί όλα όσα μπορεί να σημαίνουν και να μη σημαίνουν αυτές οι δυο λέξεις γραμμένες στον τοίχο, ας πούμε σήμερα, στην Ελλάδα. Ένα καλό σύνθημα είναι ποίηση, συμπυκνώνει αφαιρετικά πολλά νοήματα. Χίλιες λέξεις δε φτάνουν να το αναλύσουν. Στο συγκεκριμένο σύνθημα, ενδιαφέρον θα ήταν να ψάξουμε τις λέξεις που δεν βλέπουμε γραμμένες αλλά είναι εκεί: Για παράδειγμα, η λέξη εγώ (αντέχω ακόμα). Το πρώτο πρόσωπο εδώ δεν είναι τυχαίο. Εγώ αντέχω ακόμα. Το αν οι υπόλοιποι αντέχουν, είναι από αμφίβολο ως αδιάφορο. Το σίγουρο είναι ότι αφού εγώ αντέχω ακόμα, δεν υπάρχει λόγος για έξοδο από το εγώ. Ή ακόμη οι λέξεις για πόσο θα (αντέχω ακόμα); Αρχίζω να διερωτώμαι για τα όρια της αντοχής μου, έστω ανομολόγητα. Μέσα σε αυτό το ακόμα κλείνω όλη μου την αγωνία. Μοιρολογώ από μέσα μου. Ίσως γιατί δεν έχω ακόμη καταλάβει ότι τα όρια της αντοχής μου (και της επιβίωσής μου κατ' επέκταση) διαρκώς θα μετατοπίζονται και θα διευρύνονται, στο βαθμό που υποτάσσομαι στωικά στην αδιάκοπη και αλματώδη παραβίασή τους. Αντέχω ακόμα: Μέσα σε δυο λέξεις που χτίζουν μια αρνητική κατάφαση, όλη η κατάντια του καταπιεσμένου που παρατηρεί μουδιασμένα την έλευση του αδιέξοδου, βουλιαγμένος στον καναπέ της ανεύθυνης απελπισίας του. Ίσως το επόμενο σύνθημα θα είναι: Δεν αντέχω άλλο. Μικρή στην πραγματικότητα η μετατόπιση, αναλλοίωτος ο εγωτικός εγκλωβισμός.

(εφημερίδα «Κόντρα»)

Προς Θεσσαλονικείς ογ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Θέταμε προ ολίγου καιρού το (ρητορικό) ερώτημα «ναζί κανείς ίνα μυζεί;» και κάποιες εκ των εξελίξεων μας δικαίωσαν. Από πού ν’ αρχίσει κανείς και έως πού να φτάσει; Για τα καθ’ άρματα καθάρματα δεν προτιθέμεθα να γράψουμε τίποτε εδώ. Υπολογιζομένου ότι εκάστη επιστολή περιέχει περί τις 350 λέξεις (τόσος είναι ο ημιυπαίθριος χώρος μας στον εξώστη), βρείτε ισάριθμα… καντήλια, ύβρεις ανείπωτες ίνα πληρούται το στόμα και να εκτονώνεται η οργή (αν ποτέ η οργή απέναντι εις δολοφονίες δύναται να εκτονωθεί με ύβρεις), διανθίστε τη στήλη ώστε να γίνει ανθοστήλη και φτιάξτε τη δική σας. Ας μετέλθουμε ασκήσεις και όχι ass kisses.

Οι από Κομοτηνής δηλώσεις της εριτίμου ιππουργού Παιδιάς, Δια Βίου Πάθησης και threeσκευμάτων (δυο ημέρες προ των περιποιήσεων και των προσφορών υδάτων και καφέδων εις Βόλο), φούσκωσαν τα στήθη μας όσο εάν καταναλώναμε δέκα κοτόπουλα ελευθέρας βοσκής: «Στόχος μας είναι να μικρύνουμε και τελικά να καταργήσουμε την τσάντα των μαθητών και να πάψουν να διαβάζουν το απόγευμα» είπε, με τον γνωστό ενθουσιώδη οίστρο που συνήθως απαντά εις εν εκδρομή μικρόνοες τινές. Και όλα αυτά, την ώρα που η παραπαιδεία έχει εξασφαλίσει το περιεχόμενο των μαθητικών απογευμάτων… Πώς το έλεγε ο εκλεκτός συνάδελφος Δημήτριος Πανούσης (όχι ο καθηγητής, ο άλλος); «Άντε να τινάξεις καμιά ελιά κυρά μου»… IMFαρτον κύριε, αν είναι ΔΝΤόν!...

Αναπολώντας κάποτε τις… «παλιές καλές μέρες» (the good old days, που λένε και οι κοινοί μας μεθ’ ισραηλινών φίλοι και σύμμαχοι αμερικανοί), αναρωτιόμαστε απλοϊκά γιατί δεν ακούμε τόσο συχνά πλέον εκείνη τη φράση των άλλοτε λαλίστατων χειλών «καλά που μας έβαλε ο Καραμανλής στην ΕΟΚ». Αναρωτιόμαστε (εις… φιλολογικό επίπεδο πάντα) τι να απέγιναν οι παρά Παπανδρέου του βου (β΄) λεονταρισμοί «έξω από ΕΟΚ και ΝΑΤΟ». Εις πλήρη υπηρεσία των δύο παραπάνω φορέων πια κι έχοντας ξεπεράσει «τις αγκυλώσεις του παρελθόντος», οι επίγονοι θύουν εις τους βωμούς των, προσφέροντας ζώσα σάρκα (ούτως ή άλλως αναλώσιμος είναι) και ζεστό χρήμα. Τα παραπάνω –δι’ όσους παρακολουθούν προσεκτικά τα διαμειβόμενα και ουχί εκείνα που υπογραμμίζονται παρά των καναλιών (οχετών), λες και απευθύνονται εις βραδύνοες- επιβεβαιώθηκαν και εις την πρόσφατη σύνοδο κορυφής ΕΕ – Λατινικής Αμερικής εις Μαδρίτη.

Δεν ντρέπεστε ΓΑΠ που οσονούπω θα κάνετε ηχηρόν «γκαπ»;

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Θα μείνουμε εδώ και δεν θα πεθάνουμε

στο αίμα, στις κραυγές, σε κατάρες, στα σφυριά

στα κόκαλα, σε βρισιές, στα πιο μεγάλα ψέματα.

Εδώ θα μείνουμε για να τους κόβουμε τον ύπνο

να τους ραγίζουμε τη χαρά, να ρίχνουμε τον ίσκιο μας στα χαμηλά τους πρόσωπα

η αγάπη μας θα ανθίζει πάνω στον γρανίτη, μέχρι να έρθει η άνοιξη

έως να φτάσει ο κατακλυσμός.

Πρόδρομος Μάρκογλου - «Θα μείνουμε εδώ»

Οι κοινοβουλευτικοί σοσιαλιστές μπορούν να έχουν μεγάλη επίδραση μόνο εάν -χρησιμοποιώντας μια πολύ μπερδεμένη γλώσσα- μπορέσουν να επιβληθούν σε πολύ διαφορετικές μεταξύ τους ομάδες: πρέπει να έχουν ψηφοφόρους από την εργατική τάξη που να είναι αρκετά αδαείς ώστε να επιτρέψουν στον εαυτό τους να εξαπατηθούν από στομφώδεις εκφράσεις για τον μελλοντικό κολεκτιβισμό. Είναι αναγκασμένοι να αναπαραστήσουν τον εαυτό τους ως εμβριθή φιλόσοφο σε ηλίθια τμήματα της μπουρζουαζίας που θέλουν να φαίνονται καλά πληροφορημένα για τα κοινωνικά ζητήματα. Είναι απόλυτα απαραίτητο γι’ αυτούς να μπορούν να εκμεταλλεύονται τους πλούσιους που νομίζουν ότι κερδίζουν την ευγνωμοσύνη της ανθρωπότητας συμμετέχοντας στο εγχείρημα του πολιτικού σοσιαλισμού. Η επιρροή αυτή βασίζεται στη μπουρδολογία και οι μεγάλοι μας άνδρες προσπαθούν -ορισμένες φορές με υπερβολική επιτυχία- να δημιουργήσουν σύγχυση στις ιδέες των αναγνωστών τους. Απεχθάνονται τη γενική απεργία γιατί όλη η προπαγάνδα που την περιτριγυρίζει είναι υπερβολικά σοσιαλιστική για να ικανοποιεί φιλάνθρωπους.

Στα στόματα αυτών των υποτιθέμενων εκπροσώπων του προλεταριάτου, κάθε σοσιαλιστική διατύπωση χάνει το πραγματικό νόημά της. Ο ταξικός αγώνας παραμένει η μεγάλη αρχή, αλλά πρέπει να υποταχθεί στην εθνική ενότητα. Ο διεθνισμός είναι ζήτημα πίστης σχετικά με το οποίο και οι πιο μετριοπαθείς δηλώνουν πως είναι έτοιμοι να δώσουν τους πιο βαρείς όρκους αλλά, να, ο πατριωτισμός επίσης επιβάλλει ιερά καθήκοντα. Η χειραφέτηση των εργατών πρέπει να είναι έργο των ίδιων, όπως μάς λένε κάθε μέρα οι εφημερίδες τους (των κοινοβουλευτικών σοσιαλιστών), αλλά η πραγματική χειραφέτηση συνίσταται στο να ψηφίζεις έναν επαγγελματία πολιτικό, να του εξασφαλίζεις τα μέσα για μια βολική ζωή και να υποτάσσεσαι σε έναν αρχηγό. Στο τέλος, το κράτος πρέπει να εξαφανιστεί και οι κοινοβουλευτικοί σοσιαλιστές είναι πολύ προσεκτικοί να μην αμφισβητήσουν αυτό που έγραψε ο Ένγκελς για το ζήτημα. Αλλά αυτή η εξαφάνιση θα λάβει χώρα μόνο σε ένα μέλλον τόσο μακρινό ώστε κάποιος να πρέπει να προετοιμαστεί για αυτό χρησιμοποιώντας στο μεταξύ το κράτος ως μέσο που επιτρέπει στους πολιτικούς να φάνε με τη σέσουλα. Κι έτσι, το καλύτερο μέσο για την επίσπευση της εξαφάνισης του κράτους συνίσταται στην προσωρινή ενίσχυση της κυβερνητικής μηχανής.

Georges Sorel

Το επαναστατικό προλεταριάτο θα κατορθώσει ώστε η θρησκεία να γίνει πραγματικά ατομική υπόθεση για το κράτος. Και μέσα σ’ αυτό το ξεκαθαρισμένο από την μεσαιωνική μούχλα πολιτικό καθεστώς, το προλεταριάτο θ’ αρχίσει μια πλατιά, ανοιχτή πάλη για την εξάλειψη της οικονομικής δουλείας, που είναι η αληθινή πηγή της θρησκευτικής αποβλάκωσης της ανθρωπότητας.

Vladimir Lenin - 3 Δεκεμβρίου 1905

Χλωμά τσογλάνια έχουν πιάσει τα στενά

πιάσαν τα πόστα, πιάσαν τα περάσματα.

Δε μένει άλλος δρόμος.

Με τα κοντά μαχαίρια τώρα. Στα τυφλά.

Με τα κοντά μαχαίρια να ριχτούμε, να τελειώνουμε.

Θανάσης Κωσταβάρας - «Εννιά μικρά κομμάτια για τσαμπούνα»

Βλέπω ένα αναρίθμητο πλήθος ίσων και ομοίων ανθρώπων που περιστρέφονται δίχως ανάπαυλα γύρω από τους εαυτούς τους για να προμηθευτούν μικρές και χυδαίες ευχαριστήσεις, με τις οποίες γεμίζουν τις ψυχές τους. Καθένας απ’ αυτούς, αποτραβηγμένος στην άκρη, είναι σαν ξένος προς το πεπρωμένο όλων των άλλων. Τα παιδιά του και οι στενοί φίλοι του αποτελούν γι’ αυτόν ολόκληρο το ανθρώπινο είδος. Όσο για τους υπόλοιπους συμπολίτες του, είναι δίπλα τους αλλά δεν τους βλέπει. Τους αγγίζει, δεν τους αισθάνεται διόλου. Δεν υπάρχει παρά στον εαυτό του και για μόνον τον εαυτό του, και αν του απομένει ακόμη μία οικογένεια, μπορούμε πάντως να πούμε ότι δεν έχει πλέον πατρίδα. Επάνω απ’ αυτούς, ορθώνεται μία τεράστια και κηδεμονευτική εξουσία που αναλαμβάνει μόνη της να τους εξασφαλίσει τις απολαύσεις τους και να αγρυπνά για την τύχη τους. Είναι απόλυτη, λεπτομερειακή, τακτική, προβλεπτική και απαλή. Θα έμοιαζε με την πατρική εξουσία αν, όπως εκείνη, είχε για σκοπό να προετοιμάσει τους ανθρώπους για την εποχή της ενηλικιώσεώς τους. Αλλά αυτή, αντιθέτως, επιζητεί να τους καθηλώσει ανεκκλήτως στην παιδικότητα. Της αρέσει να χαίρονται οι πολίτες, αρκεί να μην σκέπτωνται παρά το πώς θα χαρούν. Εργάζεται προθύμως για την ευτυχία τους, θέλει όμως να είναι ο μόνος πράκτορας και ο μόνος κριτής της. Φροντίζει για την ασφάλειά τους, προβλέπει και ικανοποιεί τις ανάγκες τους, χειρίζεται τις κυριότερες υποθέσεις τους, διευθύνει τη βιομηχανία τους, ρυθμίζει τα της διαδοχής τους, μοιράζει τις κληρονομιές τους. Δεν θα μπορούσε άραγε να τους απαλλάξει τελείως από την σκοτούρα να σκέπτωνται και από τον κόπο να ζουν; Έτσι κάθε ημέρα κάνει και λιγότερο χρήσιμη και πιο σπάνια τη χρήση της ελεύθερης επιλογής. Κλείνει σ’ έναν όλο και μικρότερο χώρο τη δράση της βουλήσεως και αφαιρεί σιγά–σιγά από κάθε πολίτη ακόμη και του εαυτού του τη χρήση. Εκείνο που προετοίμασε τους ανθρώπους για όλα αυτά είναι η ισότητα: τους προδιέθεσε στο να τα ανέχονται και συχνά μάλιστα να τα θεωρούν και ευεργεσία. Αφού πήρε έτσι βαθμιαίως στα ισχυρά χέρια του κάθε άτομο και το έπλασε όπως ήθελε, ο κυρίαρχος απλώνει τα μπράτσα του πάνω στην κοινωνία ολόκληρη. Καλύπτει την επιφάνεια μ’ ένα δίχτυ από μικρούς περίπλοκους κανόνες, λεπτομερείς και ομοιόμορφους, μέσα από το οποίο δεν θα μπορούσαν να βρουν το φως για να ξεπεράσουν το πλήθος ούτε τα πιο πρωτότυπα πνεύματα και οι ρωμαλεότερες ψυχές. Δεν συντρίβει τις θελήσεις αλλά τις μαλακώνει, τις λυγίζει και τις κατευθύνει. Σπανίως εξαναγκάζει να δρουν, αλλ’ αντιτίθεται αδιαλείπτως στο να δρουν. Δεν καταστρέφει καθόλου, εμποδίζει τη γέννηση. Δεν τυραννά καθόλου, ενοχλεί, συμπιέζει, εκνευρίζει, σβήνει, αποβλακώνει και τελικώς υποβαθμίζει κάθε έθνος στην κατάσταση ενός κοπαδιού δειλών και πονηρών ζώων των οποίων βοσκός είναι η κυβέρνηση. Πάντοτε πίστευα ότι αυτό το είδος της δουλείας, τακτοποιημένης, απαλής και ειρηνικής, της οποίας μόλις φιλοτέχνησα τον πίνακα, θα μπορούσε να συνδυαστεί καλύτερα απ’ όσο το φανταζόμαστε με μερικές από τις εξωτερικές μορφές της ελευθερίας και ότι δεν θα της ήταν αδύνατο να εγκαθιδρυθεί κάτω από την ίδια την σκιά της λαϊκής κυριαρχίας.

Alexis de Tocqueville - "Δημοκρατία και δεσποτισμός"

Προς Θεσσαλονικείς οβ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Εφ’ όσον δεν υπήρξε κυβερνητική διάψευσις μέχρι σήμερον παρά του αρμοδίου κυβερνητικού πεταλωτού και προσαρμογέως της πραγματικότητος («αν η αλήθεια δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερον δια την αλήθεια»), δυνάμεθα πλέον να πιστέψομε και να αποδεχθούμε ότι εισήλθαμε εις τον Ιούνιο και –μοιραίως- εις το θέρος, αφού πρόκειται δια τον πρώτο μήνα του. Πρόκειται δια κάτι που έμεινε ανέγγιχτο από τις επιδρομές των διεθνών και εγχωρίων κύκλων και τις συνοδευόμενες από αναπροσαρμογές των πάντων οσφυοκαμψίες των πολιτικών και πωλητικών υπηρετών του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου. Πρόκειται δια μήνα αφιερωμένο παρά των Ρωμαίων εις τη θεάν Juno (Ήρα), όστις αντιστοιχεί με το τέλος του αρχαιοελληνικού μηνός Θαργηλιώνος και τας αρχάς του Σκιροφωριώνος. Είναι ο μήνας του θερισμού (μην ανησυχείτε, μη διαταράσσετε επ’ ουδενί τη θεία γαλήνη του καναπέ, δεύτε λάβετε τηλεοπτικό φως, ομιλώ περί τα αγροτικά). Ενώ εις τας 22 του μηνός θα έχομε το θερινό ηλιοστάσιο και την μεγαλυτέρα ημέρα του έτους. «Τον μήνα που δεν έχει ρο, να βάζεις στο κρασί νερό» έλεγαν σοφά οι αρχαίοι Έλληνες, που ένιοι dizzy νεοέλληνες (δια να χρησιμοποιήσομε και την μητρική γλώσσα του αρχηγού Geoffrey) τους θεωρούν προγόνους των! Μάιος, Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος: δεν έχουν ρο, οι θερμοί μήνες του θέρους που ο οίνος δέον να πίνεται νοθευμένος παρ’ ύδατος, όπως άλλωστε τον προσφέρουν πλείστα όσα ΜΜΕ (πού προσέτρεξε ο νους σας; Ομιλώ περί Μαγαζιών Μαζικής Εστιάσεως). Ας ευχηθώμεν λοιπόν καλό θέρος κι αν επιθυμείτε –εις αυτό τον ορυμαγδό της απωλείας- το πιστεύετε…

Τελικώς, όποια πέτρα δυσώδους υποθέσεως σηκώσει κανείς (ομιλώ δια τα προ Πρασίνων ένδοξα έτη, τότε που έκαναν κουμάντο οι Βένετοι), τα… μαλλιά Αγγέλου θα ανευρεθούν υποκάτω, να μεταβιβάζουν εντολάς με εν ακουστικόν ανά χείρας. Τους οποίους Βένετους, ως γνωρίζουν όσοι μελετούν τη λαμπρή βυζαντινή ιστορία –θύματα της οικονομικής ανεχείας ήτις περιορίζει την αγορά ευρέος φάσματος βιβλίων- υποστήριζε και ο αυτοκράτωρ και παρελασιάρχης Ιουστινιανός, τουλάχιστον μέχρι τη στάση του Νίκα (μα πού προσέτρεξε και πάλιν ο νους σας; Ποιο παριζάκι βρε αδελφοί;).

Και, άντε, ας υποθέσομε ότι το καλοκαίρι παραθερίζομε (αστείον πράγμα, ιδιαιτέρως εφέτος). Πώς λέγεται το αντίστοιχο του χειμώνος και τις κατά θα κάνουμε τότε, αν βεβαίως κατορθώσομε να επιζήσομε;

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Όλες οι κοινωνικές σχέσεις έχουν ως βάση την ατέλεια που παράγεται από την καταπίεση των επιθυμιών μας και του πάθους μας. Η βάση τους είναι η ανάγκη μας για τους άλλους και όχι η επιθυμία μας γι' αυτούς. Χρησιμοποιούμε ο ένας τον άλλον. Έτσι η κάθε κοινωνική σχέση είναι μια σχέση εργοδότη/υπάλληλου, κάτι που εξηγεί το γιατί δείχνουν πάντα, τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου, να γίνονται εχθρικές - είτε μέσω υποτιμητικών αστείων ή λογομαχιών και καβγάδων. Πως μπορούμε να μην περιφρονούμε αυτούς που χρησιμοποιούμε και να μη μισούμε αυτούς που μας χρησιμοποιούν;

Feral Faun

Εμπρός λοιπόν ας βγάλωμε κι εμείς εφημερίδα

αφού καμιά δεν ξέρωμε καλύτερη δουλειά.

Αβάντι να λυσσάξωμε κι εμείς για την πατρίδα...

Γεώργιος Σουρής – 2.4.1883 (πρώτο φύλλο «Ρωμηού»)

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σ' ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά. Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους. Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι 500 ευρώ! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα. Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους τέσσερις φορές πιο ακριβά από ότι τα είχαν πουλήσει και για να το κάνουν αυτό αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα. Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε ένα φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα. Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο. Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου. Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση. Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους... Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή/οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για τη δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων και της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι. Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους;

Ο λόγος, η γλώσσα, η φωνή: αντίδοτα στο θάνατο και στη δυστυχία.

Γιάννης Τσαρούχης

Προς Θεσσαλονικείς οα΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Με θλίψη μαθαίνω ότι κάτοικοι της οδού Καρόλου Ντιλ (εκεί που γίνονται διάφορα ντιλ) της συμβασιλεύουσας, βρίσκονται εις απόγνωση διότι τους ανατινάζουν τους κάδους απορριμμάτων! «Δεν μας έφταναν οι κουκουλοφόροι, οι καδρονοφόροι και οι οπτοπλινθορίπτες» μου εδιαμαρτυρήθη φίλος τις εκ του απέναντι εξώστου -χρησιμοποιώντας το του Βύρωνος γουάου λεξιλόγιο- «έχουμε τώρα και τους πυροτεχνουργούς!». Και προσέθεσε: «Μη χοιρότερα (συγχωρήστε τον αδελφοί, φέρει το στίγμα της ανορθογραφίας). Θα μας καταστρέψουν τους κάδους που έτσι κι αλλιώς είναι πλήρεις αντικειμένων άτινα δύναται κάλλιστα να χαρακτηριστούν ως ύποπτα. Επειδή φοβούνται κάποιες προνύμφες, θα πληρώνουμε εμείς τη νύμφη; Ως αιδώ (είπαμε, ανορθόγραφος γαρ), αρκετά με την τρομοκρατία!»…
Όμως, τα θλιβερά νέα δεν εξαντλούνται παρά τη μητροπόλει των Βαλκανίων. «Αν υπάρξουν περισσότερα δεδομένα, η κυβέρνηση θα πάρει θέση» είπε ο πεταλωτής της αληθείας (horseshoer ή farrier εις την προτεινόμενη παρά της συναδέλφου του της ευελφαλείας και της παιδιάς γλώσσα)! Προφανώς τα πεντέμισι μύρια που χρεωστά ο… μέχρι πρότινος πρώτος κύριος του τουρισμού Απόστολος (θρηνώ και οδύρομαι Αγγέλα), δεν είναι επαρκή δεδομένα. Τώρα, εάν μεταφέρω με τη σειρά μου τα «καντήλια» και τα «εξαπτέρυγα» που ακούγονται καθημερινώς εις καφενεία και ρούγες, θα συνιστούν επαρκή δεδομένα; Μια θριξ ή εν μετά περιεχομένου μυξομάντιλο (γενετικό υλικό, ως κομψά λέγεται) είναι επαρκές δεδομένο δια να κουρελιάσει αξιοπρέπειες (δίχως καν συγνώμη εις περίπτωση λάθους!) και πεντέμισι εκατομμύρια ευρώ όχι;
Ζητώ συγνώμη (σε λίγο θα ζητώ και ελεημοσύνη, όπως όλοι) που σας έπιασα από τα μούτρα πριν καν χαιρετίσω την μητρώα και πατρώα γη, αλλά τα γεγονότα τρέχουν. Από την ημέρα που επληροφορήθην δια τα –υπέχοντα θέση κοινωνικού νανουρίσματος- χρέη του Αποστόλου και την παραίτηση της Άντζελας (δεν ομιλώ περί Δημητρίου, άλλα χρέη εκείνα), διατελώ εις υπερένταση. Και αυτό διότι βλέπω να δοκιμάζονται άπαντα τα τηφλεοπτικώς διαφημιζόμενα καθαριστικά του ζέχνοντος καπιταλιστικού καμπινέ, άνευ αποτελέσματος. Το πουρί, οι κατσαρίδες, τα άλατα και τα σκ@τ@ δεν αποδράμουν με τίποτα!... Μήπως υπάρχουν φίλοι τινές που δύνανται να βοηθήσουν; Έστω με τα σκ@τ@ και μόνον, αν φύγουν ταύτα έχω εν προαίσθημα ότι ως δια μαγείας θα εξαφανιστούν και τα υπόλοιπα (ήδη κάποιες κατσαρίδες την κάνουν, ως πληροφορούμαι).
Μεγάλοι οι χάροι τους, που λέγει και εις ιθαγενής –και έτερος ανορθόγραφος- φίλος…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Πιστεύω ότι το σύγχρονον αστικόν καθεστώς κατέστη ανίκανον να ρυθμίσει τας συγχρόνους ανάγκας και ανησυχίας του κοινωνικού συνόλου.
Οικονομικώς: Στηρίζεται εις την άνισον κατανομήν του πλούτου, εις την ασύστολον εκμετάλλευσιν των εργαζομένων τάξεων υπό αρπακτικής ισχυρώς ωργανωμένης κεφαλαιοκρατίας.
Κοινωνικώς: Η ολοένα καταρρέουσα ηθική βάσις εις τας σχέσεις μεταξύ των ατόμων, παραλύει οιανδήποτε, εντός του αστικού καθεστώτος, προσπάθειαν όπως στηριχθή επί ηθικών αρχών ατομική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή των ανθρώπων.
Πολιτικώς: Η σχεδόν καθολική έλλειψις κάθε ενδιαφέροντος δια τα κοινά, ή σχεδόν αποκλειστική εξυπηρέτησις της αρχούσης τάξεως υπό της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας, εις βάρος της μεγίστης πλειονοψηφίας του λαού, καθιστά ανεπαρκή και επιπολαίαν οιανδήποτε αλλαγήν προσώπων ή θεσμού.
Ταύτα πάντα θεωρώ συμπτώματα της παρακμής μιας τάξεως. Η αστική τάξις απέδωκεν -και εις θαυμαστήν ποσότητα και ποιότητα- ό,τι ηδύνατο εις την σκέψιν, εις την τέχνην, εις την επιστήμην, εις την πράξιν. Επάλαισεν εναντίον της προηγούμενης της φεουδαλικής ιδεολογίας, ενίκησεν, εδημιούργησεν, εξετέλεσεν τον προορισμόν της -αρχίζει ν’ αποσυντίθεται και να βαίνει εις εξαφάνισιν. Τοιούτος υπήρξε πάντοτε ο ρυθμός της ιστορίας. Μια τάξις, εκάστοτε εναλάσσουσα -οι βασιλείς, οι ευγενείς, οι αστοί- γεννάται, παλαίει, νικά, δημιουργεί και εξαφανίζεται. Και άλλη τάξις την διαδέχεται, διαγράφουσα και αυτή, εις την πάροδον των αιώνων, την ιδίαν μοιραίαν τροχιάν. Ζώμεν, ακλονήτως πιστεύω, το τέλος μιας κοινωνικής τάξεως, της αστικής. Ποία τάξις θα την διαδεχθή; Η τάξις των εργαζομένων -είτε εργάται είνε ούτοι, είτε αγρόται, είτε πνευματικοί παραγωγοί.
Η τάξις αύτη διήλθε προς ενός ήδη αιώνος, το πρώτον στάδιον της πορείας της, καθ’ ό προσεπάθει να εξεγείρη τις τας τάξεις των αστών το αίσθημα της φιλανθρωπίας και δικαιοσύνης, υπέρ των πεινώντων και αδικουμένων και ικέτευεν εξ ονόματος υψηλών ηθικών αρχών, να βελτιωθούν οι όροι της ζωής. Ταχέως όμως σαφώς αντελήφθη ότι η πάλη των τάξεων είνε νόμος ιστορικός, αναπόφευκτος και όπως τα άτομα ούτω και οι λαοί, ούτω και αι κοινωνικαί τάξεις, διατρέχουν μοιραίως τα στάδια της γεννήσεως, της ακμής και της φθοράς.
Ουδεμία τάξις έμενε δια παντός εις την εξουσίαν. Η αστική τάξις θ’ ακολουθήση και αυτή, τον απαράγραπτον φυσιολογικόν νόμον και τότε η τάξις των εργαζομένων μοιραίως θα την διαδεχθή. Η επίγνωσις αύτη κατέστη η αφετηρία μιας νέας όλως βαθυτέρας, αντιλήψεως των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων της τάξεως των εργαζομένων. Αντελήφθη δια πρώτην φοράν ότι χρέος έχει να οργανωθεί, να μορφωθή, να διατυπώση ωρισμένον πρόγραμμα, αφού είνε κεκλημένη, από ιστορικήν ανάγκην αργά ή γρήγορα να διαδεχθή την άρχουσαν σήμερον αστικήν τάξιν. Τοιουτοτρόπως συγάσσονται, συνειδητά πλέον, αναγκασμέναι από τον ιστορικόν ρυθμόν, τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Τον ρυθμόν τούτον επετάχυνεν απροσδοκήτως ο εκραγείς παγκόσμιος πόλεμος. Ο πόλεμος ούτος μετέβαλε την ψυχικήν ατμόσφαιραν του κόσμου ότι θ’ απήτει γενεά ολόκληρος δια να γίνη καταληπτόν έπειτα από την φοβεράν ταύτην δοκιμασίαν της ανθρωπότητος, αμέσως όχι μόνον γίνεται ιδέα αντιληπτή, αλλά και αγωνίζεται να μετουσιωθή εις πράξιν. Η ψυχική αύτη μεταπολεμική αγωνία η οξεία συναίσθησις πως είνε ανάγκη πλέον να εξευρεθή μια λύτρωσις από την οικονομικήν αυτήν κοινωνικήν πολιτικήν και πνευματικήν αθλιότητα, αποτελεί σήμερον την Μεγάλην παγκόσμιον Πραγματικότητα. Απέναντι της Μεγάλης ταύτης παγκοσμίου Πραγματικότητος, έχομεν την Μικράν πραγματικότητα την καθαρώς τοπικήν της Ελλάδος.
Ποία είνε η Ελληνική αύτη πραγματικότης και ποία κατ’ ανάγκην ανακύπτει η σχέσις μεταξύ της Μεγάλης και της Μικράς Πραγματικότητας; Μόνον εάν σαφώς απαντήσωμεν εις το ερώτημα τούτο θα ημπορέσωμεν ν’ αντιληφθώμεν το σύγχρονον ημών χρέος ως Ελλήνων και ως ανθρώπων. Εις την Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμη εις τόσην οξύτητα και έντασιν όσον εις άλλους βιομηχανικώς ή πνευματικώς περισσότερον προηγουμένας χώρας, η σαφής διαγραφή της πάλης των τάξεων. Εν τούτοις, σήμερον, με τα μέσα της συγκοινωνίας, με τα βιβλία, με τας εφημερίδας, με τας διαλέξεις, με την εργατικήν παγκόσμιον αλληλεγγύην, με την φοβεράν και γονιμωτάτην πείραν του μακροχρονίου πολέμου, μία Ιδέα δεν δύναται να εντοπισθή εις μίαν χώραν, αλλά υπερπηδά ταχύτατα τα σύνορα και διατρέχει όλην την γην. Δια τούτο, είτε θέλομεν είτε μη, είτε είμεθα ώριμοι είτε μη, η παγκόσμιος αύτη Ιδέα, η οποία εις πολλάς ήδη χώρας ήρχισε να μεταβάλλεται εις τεραστίαν δύναμιν-θα παρασύρη και την Ελλάδα, χωρίς να την περιμένει να ωριμάση βιομηχανικώς ή πνευματικώς. Η μικρά τοπική πραγματικότης θα παρασυρθή από την Μεγάλην. Ποίον λοιπόν είναι το χρέος μας; Πιστεύω βαθύτατα ότι το χρέος των δυνάμενων να έχωσιν επίδρασιν εις τον τόπον μας, είτε επί του πεδίου της σκέψεως είτε επί του πεδίου της δράσεως είναι τούτο: Να προσαρμόσωμεν την μικράν μας Πραγματικότητα εις την Μεγάλην. Πώς; Μορφώνοντες, φωτίζοντες τον λαόν, τονώνοντες τας ανωτέρας ηθικάς Αρχάς που απομένουν ακόμη, καταδεικνύοντες όχι μόνον πλέον τα δικαιώματα, αλλά και τας υποχρεώσεις άς έχει μία τάξις ήτις μέλλει ν’ αναλάβη ευθύνας. Μόνον εάν τοιουτοτρόπως προπαρασκευάσωμεν τον λαόν, θα είμεθα εις θέσιν, όταν θα έλθη η μοιραία κρίσιμος στιγμή, να προσαρμόσωμεν την σημερινήν παγκόσμιον ορμήν προς αναδημιουργίαν με τας ιδιαιτέρας συνθήκας του τόπου μας, με την ειδικήν ψυχολογίαν της ιστορίας και του λαού μας. Ο αγών, όπως τον αντιλαμβάνωμαι, δεν είναι απλώς οικονομικός. Η οικονομική χειραφέτησις είναι μόνον μέσον προς ψυχικήν και πνευματικήν χειραφέτησιν του ανθρώπου. Δεν ζητούμεν ν’ ανατρέψωμεν την θρησκείαν, την οικογένειαν, την Πατρίδα, αλλά να δώσωμεν ανώτερον, βαθύτερον περιεχόμενον εις την θρησκείαν, εις την οικογένειαν, εις την Πατρίδα. Ολοι, όσοι πονούμεν τον άνθρωπον, έχομεν χρέος α) να μην ανεχώμεθα πλέον την αδικίαν και την ανηθικότητα της συγχρόνου κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής β) να διασώσωμεν και να τονίσωμεν το δικαίωμα, το οποίον έχει ο λαός να θέλη να βελτιώση την θέσιν του. Και όχι μόνον το δικαίωμα αλλά και την δύναμιν να υψώση το επίπεδον της όλης ζωής του. Σκοπός μας είναι να δημιουργήσωμεν μίαν ανωτέραν ηθικήν, να φέρωμεν δικαιοσύνην εις τον κόσμον, να δώσωμεν βαθυτέραν έννοιαν εις την αρετήν, εις την τιμήν, εις την ανθρωπότητα.

Νίκος Καζαντζάκης (απολογία στην ανακριτική αρχή του Ηρακλείου)

Κλεισμένος στο μικρό μου ρετιρέ
αντίσταση με βίντεο και πουρέ.
Σε λίγο θα σαλτάρω
δεν έχω το χτικιό
είμαι φρικιό…

Παράταιρος ο λόγος ο δυνατός
μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει.

Γιάννης Ρίτσος

Δύναμη του φασισμού και αδυναμία της εργατικής τάξης είναι το ίδιο πράγμα. Αυτός είναι ο απολογισμός που θα κάνει η Γερμανίδα κομμουνίστρια Clara Zetkin μετά τη νίκη του ιταλικού φασισμού και που θα είναι προφητικός γι' αυτό που θα συμβεί στη Γερμανία δέκα χρόνια αργότερα: "Προτού ο φασισμός κερδίσει στρατιωτικά, νίκησε πρώτα ιδεολογικά και πολιτικά την εργατική τάξη".

Andre Glucksmann

Προς Θεσσαλονικείς ο΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ως γνωστόν τοις πάσι (πας συ;) καίτοι παρά φαύλου εκπορευόμενες, οι επιστολές μας ακολουθούν σε μνα και τα ‘πινα την αλήθεια, ως ταπεινή υπηρέτριά της (Abigail εις την αρχαία αγγλική, όνομα που άγνωστον πώς αρέσει εις πλείστες όσες αγγλίδες και βαπτίζονται με αυτό! Mega’s είσαι κύριε!). Αλήθεια αδελφοί και ας λέγουν ότι θέλουν ένιοι κακοήθεις. Είπα δι’ αλήθεια και δια κακοήθεις και θυμήθηκα: Μόνον πνευματική σχέση είχε με το Βατοπέδι και την ομώνυμη άρτια μονή, ο σύντροφος εις την ζωή και εις την τέχνη (αμφότεροι χρημάτισαν –και δεν χρηματίστηκαν- δημοσιογράφοι) της Μάρας. Αυτό έσπευσε να διευκρινίσει ο ίδιος, λες και του είπε κανείς ότι είχε και σαρκικήν τοιαύτη! Μη χοιρότερα! «Πνεύμα και ηθική» που έλεγε κι ο αείμνηστος Βασίλειος Αυλωνίτης, διότι ο οίνος ευφραίνει καρδία και οι πνευματικές σχέσεις ευφραίνουν και Εφραίμ-ουν το νου και τους σαλαγώντας το ποίμνιον. Και οφείλω (πέραν όσων οφείλω της Μιχαλούς, πέραν του ότι εις τον δάσκαλόν μου οφείλω ένα τζιν) να σημειώσω αυτήν ταύτη την αλήθεια δια τους κακοήθεις.
Τι είδησις και αύτη! Με κουπόνια, λέγει, ζουν σαράντα εκατομμύρια αμερικανοί. Slow the eggs, σιγά τα ωά δηλαδή (δια να χρησιμοποιήσω και την παρά Mrs Diamantopoulos προκριθείσα language), με τέτοια αναλογία ενός εις τους επτά και βάλε. Άλλωστε, χίλιες δύο μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις εις την αδούλωτον και πρωτοπόρο Ελλάδα της αναπτύξεως, ζουν επίσης με κουπόνια. Και, παρακαλώ αδελφοί, μη λησμονούμε τις ετυμολογίες που συχνάκις είναι καταδεικτικές δια την ανεύρεση της αληθείας: coup ώνια είναι τα πραξικοπηματικά (ψ)ώνια. Είπα ετυμολογία και εν ετοιμολογία ων, θυμήθηκα και τη λέξη τράπεζα (trapεζα) δια την οποία έχει μαλλιάσει η πένα μου να γράφει (είναι μάρκας Πάρκερ και την αποκαλώ Καμίλα Πάρκερ): η τράπεζα έχει τη ρίζα trap, δηλαδή παγίδα! Παρακαλώ να λαμβάνουμε υπόψη μας ορισμένα πράγματα, δια να μην έχομε διαρκώς πτώσεις εκ των νεφών...
Συγχωρήστε μου τις χαρούλες που ως πιστό και φιλότιμο σκυλάκι κάμω και δεν μπορώ να κρύψω. Διατελώ βαθιά συγκινημένος και ενθουσιασμένος εις τον υπερθετικό βαθμό, διότι «πήραμε» (προσέξατε τον πληθυντικό: πήραμε! Yeah Geoffrey, we got it) το πρώτο πακέτο χρημάτων από τους ΔυΝασΤες. Δόξα τω λαώ, που λέγει και ο θεός. Σε καλά μεριά…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Σου είπα κι άλλη φορά για το κόμμα σου: Όταν κανείς αγωνίζεται ενάντια στα λάθη και τη στραβή γραμμή της ηγεσίας, δεν αγωνίζεται για το κακό αλλά για το καλό του κόμματος. Εγώ πάντως δεν πρόκειται να παραδώσω τα όπλα, θα συνεχίσω μέχρι το τέλος τον αγώνα που άφησα μισό. Κι ούτε στην Αθήνα θα κατέβω για να κάνω τον πρόεδρο των εφεδροελασιτών όπως με διόρισαν -από τα Τρίκαλα ακόμα- ο Ιωαννίδης με το Σιάντο, για να πάω να καταγράφω τους διωγμούς, τους εξευτελισμούς και τις ντροπές των Ελασιτών, οι οποίες θ’ αρχίσουν μετά την παράδοση των όπλων...

Άρης Βελουχιώτης (προς τον αντάρτη Περικλή Χουλιάρα λίγες μέρες μετά τη Βάρκιζα)

Ένα μεγάλο ψάρι, ψάρι φοβερό,
τα δόλια τα μικρά εκυνηγούσε·
παρά να κοπιάζει μέσα στο νερό
τον όμοιο του να τρώει προτιμούσε…

Kαι νά! ένα ψαράκι ξάφνου πέφτει παπ…
στο στόμα του μπροστά το πεινασμένο·
δεν άργησε ο φίλος κάνει μία χαπ…
και στην κοιλιά του βρέθηκε θαμένο.

Aλλ’ όμως δεν εχάρη και πολύν καιρό
για το μεγάλο αυτό κατόρθωμά του,
γιατ’ ένιωσε να τον τραβά σκοινί γερό…
και σίδερο τρυπάει τα σωθικά του…

Kοιτάξτε… πώς παιδεύεται, πώς σπαρταρά
φαρδύ-πλατύ στη βάρκα ξαπλωμένο…
γιατ’ ήταν το ψαράκι δόλωμα ψαρά,
και είχε αγκίστρι μέσα του κρυμμένο…

Δημήτριος Καμπούρογλου

Το πολιτικό μεθύσι
μ' έζησε και θα με ζήσει
θέλω να 'χω κ' εξουσία
πείτε τηνε και μανία...
Να με ιδεί εξουσιαστή
η πατρίδα κι ας χαθεί!
Λυτρωτή της να με κράξει
και, στο διάολο, ας βουλιάξει!
Εμέ η δόξα μου να ζήσει
και το έθνος ας ψοφήσει!

Ανδρέας Λασκαράτος

Προς Θεσσαλονικείς ξθ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Υμείς κοιμάστε τις νύκτες, αλλά δύο άνθρωποι εξακολουθούν να τις διάγουν κλαίοντας! Ο εις εξ αυτών είναι γνωστός πλέον, αφού έχει δηλώσει δημοσίως αυτή την παρέκκλισή του από την κανονικότητα (υπάρχουν κι άλλες τοιαύται που συγκεντρώνονται στο πρόσωπό του, αλλά δεν είναι ώρα…). Το άτομο αυτό, που έχει επιφέρει στο κοινωνικό σώμα μεγαλύτερο λάκτισμα ακόμα και από την υπό των συνταγματαρχών αλήστου μνήμης επιτροπή («junta» εις την ισπανικήν), εξακολουθεί άγρυπνο και κλαίον το κοινωνικό γυψάρισμα, καθώς και τας δέουσας κατεδαφίσεις όπου δη.
Το έτερο άτομο δεν είναι οι εταίροι μας ή οι εταίρες εις Ευρωλάνδη, αλλ’ ο γράφων! Τσοπάνηδες μετρούν προβατάκια, μικρομαγαζάτορες μετρούν χρέη, εργαζόμενοι μετρούν απώλειες, Έλληνες ταγοί μετρούν επικυρίαρχους και προϊσταμένους τους. Κι εγώ;… Ναι αδελφοί, ομολογώ και ωμολογώ (μιλώντας ωμά) ότι τα ομόλογα και τα χρεόγραφα που μετρώ, δεν δύνανται να με οδηγήσουν εις τας αγκάλας του Μορφέως. Μετρώ επίσης –αλλά εις μάτην- πόσα θα οδεύσουν πάλι εις τράπεζες και πόσα εις στόματα καρχαριών και κητών της κοινωνικής αφρισμένης θάλασσας ή εις στόματα ραθύμων και άπραγων αρπάγων-ορνέων και κτηνών της εύφορης κοινωνικής κοιλάδας. Καθ’ ημέραν δε, μελετώ αναλύσεις -σοβαρές και αστείες- και κοιτώ πίνακες με στοιχεία, ντοκιμαντέρ και βιντεάκια, άτινα μου αποστέλλουν φίλοι που –τι κι αν δεν γνωρίζουν την τύφλα των;- πλέον γνωρίζουν άπάντα τα περί την οικονομία…
Φαίνεται πως από τώρα άρχισαν αι προς άγιον Βασίλειο αιτήσεις, λόγω αυξημένης ζητήσεως φέτος. Δεν εξηγείται άλλως πώς ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ζήτησε κράτος ευνομίας και τιμωρία των υπεύθυνων δια την κρίση. Εγώ ζήτησα μια Barbie (εις φυσικό μέγεθος), εις κοσμικός χονδρός που δεν βλέπω πια ζήτησε ένα playstation με πενήντα πίστες formula 1 και ο καλός μας δήμαρχος ζήτησε εγρήγορση του ελληνικού λαού (σας θυμίζει κάτι αυτό;)…
Την ίδια ώρα, οι οχετοί της άκαιρης και άκυρης ενημέρωσης φέρουν διαρκώς νέα λύματα ειδήσεων κι εξελίξεων. Πέραν του γεγονότος του μηνός (αναφέρομαι εις την καθυστέρηση του δευτέρου dvd της Τζούλιας, κάτι που πιθανότατα θα έχει ως συνέπεια να την προλάβει η ανταγωνίστριά της), αι ειδήσεις που ενδιαφέρουν το κυνωνικό σώμα τρέχουν ιλιγγιωδώς εις κλειστούς αυτοκινητοδρόμους (τύπου Εγνατία). Εκεί όπου δεν υπάρχει όριον ταχύτητος, παρά μόνον κάμερες. Φυσικά δια την ιδική μας ασφάλεια...

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Απόψε κ. Παπούλια, εμφανισθήκατε στα ΜΜΕ έξαλλος και ίσως δακρυσμένος, διότι κάποιος από εμάς σας αποκάλεσε προδότη. Σύμφωνα με τα λεγόμενά σας αυτό αποτελεί αδικία, διότι έχετε αντιστασιακό παρελθόν (κατά την πρώϊμη εφηβεία σας), στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (όπως και ο κ. Παπουτσής και ο κ. Πάγκαλος στην φοιτητική εποχή τους). Σας γράφω λοιπόν από την πρώτη σειρά των συγκεντρωμένων, για να παρουσιάσω μια καθαρά προσωπική άποψη για εσάς, από την πλευρά ενός από τους πολίτες που πέτυχαν σήμερα μια αληθινά εορταστική παρέλαση και όχι τη ματαίωσή της, όπως ισχυρίζονται τα καθεστωτικά ΜΜΕ: Το τμήμα της παρέλασης που δεν έγινε, ματαιώθηκε από την πολιτική ηγεσία.

Το παρελθόν ενός ανθρώπου, και μάλιστα το εφηβικό, δεν έχει καμμία σημασία όταν γίνεται άσχετο με το παρόν του. Δικτάτορες (και αξιωματικοί των Γερμανοτσολιάδων) όπως ο Παπαδόπουλος, τολμούσαν να καυχηθούν για τα μετάλλιά τους ως ενήλικοι στο αλβανικό μέτωπο. Συνεργάτες των ναζί και δικτάτορες όπως ο Πάγκαλος, για την ανδρεία τους και τις δημοκρατικές περγαμηνές τους όταν ήταν μεγάλοι άντρες. Ο πληρωμένος από τους Αγγλογάλλους δολοφόνος του Καποδίστρια το ίδιο, για τον αγώνα του κατά των Οθωμανών κατακτητών. Πάρα πολλοί από τους πρώην φυλακισμένους επί δικτατορίας, πάμπλουτοι και σε σεσηπώτα βαθμό διεφθαρμένοι ανάλογα. Όλοι αυτοί δάκρυσαν επίσης μπροστά στην κατηγορία της προδοσίας, αλλά ιδίως υπό το σοκ της απομυθοποίησης της -συχνά επιδέξια δημιουργημένης- δημόσιας εικόνας τους. Δεν θεωρείτε λοιπόν κάπως υπερβολικό, να μας ζητάτε να σας κρίνουμε για την εφηβική σας δράση και όχι για την τωρινή -και όχι μόνο- παρουσία σας;
Το χειρότερο όμως είναι πως, κάθε φορά, με αυτό τον απίστευτο τρόπο, με το «ήμασταν κάποτε ήρωες, ποιοι είστε που μας κρίνετε; », κλείστηκε το στόμα της κριτικής στην Ελλάδα και έτσι χάθηκε το όραμα για το μέλλον μέσα στην παρελθοντολογία. Οι αληθινοί ήρωες όμως, αυτοί που παρέλασαν σήμερα μαζί με το πλήθος, έμειναν πάντα σιωπηλοί. Σιωπηλοί έμειναν οι ήρωες του Πολυτεχνείου που δεν κολύμπησαν στη ματαιοδοξία και οι αντιστασιακοί που δεν αναμίχθηκαν στα παιχνίδια της εξουσίας. Καταφρονεμένοι και λησμονημένοι έμειναν οι αγωνιστές της Κύπρου του 74 και οι Μακεδονομάχοι . Η ταπεινόφρων σιωπή των αληθινών ηρώων, είναι αυτή που επέτρεψε την όποια κοινωνική πρόοδο: Οι σιωπηλοί, δέχτηκαν την κριτική, χωρίς να χάσουν την αξιοπρέπειά τους. Αντίθετα, οι "κερδισμένοι" των αγώνων, βυθίστηκαν στη διαφθορά ή στην ανοχή της και διεκδικούσαν το απυρόβλητο επειδή κάποτε υπήρξαν και αυτοί κάπου και κάπως μάχιμοι.
Κύριε Παπούλια, το αγωνιστικό σας φιλότιμο, το οποίο υπήρξε όντως στα ασχημάτιστα νιάτα σας πριν απροσμέτρητα χρόνια, ανέχθηκε επί τριάντα πρόσφατα χρόνια, να υπηρετεί έναν άνθρωπο, τον Α. Παπανδρέου, ο οποίος, την εποχή που οι φίλοι σας πέθαιναν στο Αλβανικό και την εποχή που οι παππούδες μας κρεμιόταν στην Γκεστάπο, έκανε διακοπές στην Καλιφόρνια. Ήταν αυτό ή όχι ενδοτισμός ενηλίκου από την πλευρά σας;
Κύριε Παπούλια, είστε ο άνθρωπος που παρέχει ηθική κάλυψη, στο γιο του λιποτάκτη φίλου σας: Ένα γιο ο οποίος ουδέποτε δέθηκε με τον ελληνικό λαό, και ο οποίος συνηγόρησε, με τους ίδιους συμβούλους δικτατόρων που έχει τώρα, υπέρ της παράδοσης της Κύπρου σε "διεθνή εποπτεία" (όπως τώρα παραδόθηκε η Ελλάδα) μέσω του Σχεδίου Αννάν. Ο ίδιος άνθρωπος, πλαστογράφησε τα στατιστικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας, έβαλε προσχεδιασμένα την Ελλάδα σε καθεστώς ομηρείας και συστηματικά επέβαλε, μέσω του ψεύδους και του εκβιασμού της «χρεοκοπίας», την αποδόμηση της ελληνικής Υγείας, Παιδείας. Και της Άμυνας: είναι ημέρα του ΟΧΙ ας μην ξεχνάμε.
Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, δεν είχατε ούτε μια κίνηση συμπόνοιας για τους διαδηλωτές που χτυπήθηκαν αλύπητα στο Σύνταγμα, οι οποίοι ζητούσαμε καταρχήν αυτό που αρνήθηκε και αρνείται ο προστατευόμενός σας: Υψηλότατη, αναλογική φορολόγηση του πολύ μεγάλου πλούτου, διότι -κυριολεκτικά- πολλών πεινούν τα παιδιά τους. Για όλους αυτούς, είχατε μόνο λόγια και ευχολόγια, που θυμίζουν πολύ τα λόγια των ανθρώπων που δεν επιθυμούν να κάνουν τίποτε στην πράξη. Αυτό με ποιόν τρόπο δεν είναι υποκρισία;
Τέλος, ο άνθρωπος τον οποίο εσείς στηρίζετε ηθικά όλη αυτή την περίοδο, έχει εκφρασθεί με τα χείριστα λόγια για τον λαό και τη χώρα μας, για να πετύχει το στόχο μιας ειδικής μερίδας του ΔΝΤ: Την εισαγωγή στην Ευρώπη της αμερικανικής οικονομικής κηδεμονίας και -όπως λέει το καθεστωτικό «Βήμα»- την ηγεσία του τόσο σκοτεινού ΔΝΤ στην παγκόσμια οικονομία. Αυτό, όπως επιβεβαιώνουν και τα απόρρητα έγγραφα της αμερικανικής πρεσβείας που διέρρευσαν, το είχε ρητά αναφέρει μυστικά την εποχή που κλυδωνιζόταν η οικονομία (Φεβρουάριος 09) ενώ (Ιούνιος 09) είχε δημόσια πει το απολύτως αντίθετο.
Κύριε Παπούλια, πολύ καιρό πριν από εμάς, ο Μ.Γλέζος, σας γύρισε την πλάτη, δίνοντας το παράδειγμα σε όλους μας. Απόψε, στη Θεσσαλονίκη, παρέλασαν μόνο όταν φύγατε, πρώτοι οι Σύλλογοι των Μακεδονομάχων, υπό τις επευφημίες όλων των πολιτών, δεξιών και αριστερών. Κατόπιν, ακολούθησαν, με χαμόγελα ευτυχίας, μέσα στις αγκαλιές των πολιτών, όλοι αυτοί που παρέμειναν απόλυτα πιστοί στα ιδανικά τους: Οι παλιοί και νεότεροι αγωνιστές της Ελλάδας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν είστε πρόσωπο τραγικό, που άβουλο παρακολουθεί τη μοίρα του. Κάποτε, δίκαια ή άδικά, είχατε το κύρος να μιλήσετε και να απειλήσετε την αδίστακτη κυβερνητική πολιτική με μια παραίτηση: Δεν το θελήσατε όμως πραγματικά, διότι θα το είχατε κάνει.
Κύριε Παπούλια, στα μάτια των Ελλήνων, είστε πλέον ο προστάτης και ο τροφός του Παπανδρέου και όχι της Δημοκρατίας, την οποία κατέλυσε το Μνημόνιο Ι. Δεν σας ζητά κανείς να παραιτηθείτε, διότι οι πιο πολλοί πιστεύουν πως δεν θα το κάνετε. Θεωρούν ότι είναι πολύ παλιά η σχέση σας με τους Παπανδρέου και μεγάλη η σταδιοδρομία υπό την αιγίδα τους, για να φανείτε αγνώμων σε αυτούς. Αντίθετα, είναι ελάχιστη, εδώ και δεκαετίες, η σχέση σας μαζί μας. Μην σας παραξενεύει λοιπόν ότι δεν σας αναγνωρίζουμε ούτε εμείς. Είναι κρίμα, αλλά πλέον έχει γίνει περιφρόνηση.
Για εμάς, Πρόεδρος είναι πλέον ο Μ.Γλέζος, είναι οι παράλυτοι αλλά καθαροί πολεμιστές του αλβανικού έπους και οι ιδίως οι άγιοι νεκροί της Κατοχής, που βεβηλώθηκαν από την άνοδο στην εξουσία δωσιλόγων, όπως τόσοι, και ριψάσπιδων όπως ο Α.Παπανδρέου. Εσείς, είστε απλά, εκτός εάν ξαναβρείτε λίγο θάρρος, και αφού δεν σας αρέσει το προδότης, ένας ξένος στον ελληνικό λαό και ειδικά στα νιάτα του, που ανερυθρίαστα τους ζητούν, να γεράσουν χωρίς ελπίδα: Έντιμα σας γράφω, είναι βαθιά οδυνηρό να βλέπεις έναν ηλικιωμένο να δακρύζει. Ελπίζω ειλικρινά, να γίνουν πράξεις μεταμέλειας. Ως τότε, για εμάς θα είστε ξένος και αλλότριος, όπως και οι άνθρωπος τον οποίο στηρίζετε.
Δεν χρειάζεται λοιπόν η άδεια κανενός, για να μην σας αναγνωρίζουμε. Ούτε εσάς, ούτε μια κυβέρνηση που μόνο χάρη σε απειλές, απάτες και ρουσφέτια, έχει μαζί της ένα 10-15% του πληθυσμού: Τρεις με τέσσερις φορές λιγότερο από αυτό που πήρε ο κτηνώδης Πινοσέτ, με τον οποίο δουλέψαν ορισμένοι σύμβουλοί της. Αυτά, επίσης τα γνωρίζετε.

Γιώργος Θωμαϊδης, Θεσσαλονίκη, 29 Οκτωβρίου 2011

ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ ΠΡΟΕΔΡΕ;

Τ’ αληθινά δάκρυα απεχθάνονται το φως της δημοσιότητας (ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ)

28 Οκτώβρη 2011

Είδα το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να ορθώνεται.
Είδα το φάσκελο του έφηβου στους κομισάριους.
Είδα τους νέους ν’ αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την εξέδρα του καίσαρα.
Είδα το πένθος στα άσπρα πουκάμισα.
Είδα τη σημαία να ατενίζει το λαό.
Είδα στις μπάντες με μαύρες κορδέλες
Είδα την απόγνωση να γίνεται οργή,
την οργή να παίρνει στόμα,
το στόμα να καταριέται και ν’ απαιτεί.

ΕΠΕΛΑΣΗ, ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΠΡΟΕΛΑΣΗ.
Στην τελετή παράδοσης της προεδρίας το 2005, η αποχωρούσα πρόεδρος, κ. Ψαρούδα Μπενάκη, τονίζει: «τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν», «Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά και να παραβιάζονται, από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων», «Η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».
Έκτοτε η κ. Μπενάκη εξαφανίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο, ενώ τη δήλωσή της δεν καταδέχτηκε να σχολιάσει κανένας εμβριθής αναλυτής, κανένας ειδικός παραθυρολάγνος. Σ’ αυτή την απίστευτη δήλωση, θα μπορούσατε τουλάχιστον να πείτε πως, όσον αφορά την προεδρία της δημοκρατίας, θα αποκρούσετε τέτοια μαύρα ενδεχόμενα και θα προστατέψετε την εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα των ανθρώπων. .
Εσείς τότε, κύριε πρόεδρε, απαντήσατε μ’ ένα ασυνάρτητο «ευχαριστώ».
Η «λαϊκή κυριαρχία», που αναφέρεται στον πρόλογο του συντάγματος και που με τόσο ωραία λογάκια διατυμπανίστηκε από το μεγάλο παραμυθά στο «συμβόλαιο με το λαό», συρρικνώθηκε στην υπογραφή του νεογιάπη υπουργού οικονομικών και παραοικονομίας. Από τις 6 Μάη 2010 και στο εξής, ο εκάστοτε αυτός αποφασίζει την ανανέωση των συνθηκών παράδοσης της χώρας, καταδεχόμενος ενίοτε να σας ενημερώνει. Οι πολλοί των ‘έγκριτων’ συνταγματολόγων και οι συνυπεύθυνοι συνυπουργοί κατάπιανε αμάσητη την πιο κατάφωρη παραβίαση του. Η χώρα παραδόθηκε στο στόμα του λύκου. Άρχισε η μεγάλη νύχτα για το λαό. Εσείς τότε εκκωφαντικά, και οπωσδήποτε χωρίς να δακρύσετε, σιωπήσατε, κύριε πρόεδρε. Και όσο έβλεπαν με πόση άνεση συνυπογράφετε, αποφάσισαν να μην μπαίνουν καν στον κόπο. Ούτε εκείνοι, ούτε εσείς.
Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση, οι δυο μαύρες νεκρολογίες. δεν φέρνουν καν τη δική σας υπογραφή. Όχι γιατί την αρνηθήκατε, όπως θα ‘πρεπε ως εγγυητής του Συντάγματος, αλλά γιατί σας θεώρησαν - τόσο απαξιωτικά για σας, τόσο καταστροφικά για τη χώρα - δεδομένο. Κι όμως δε δακρύσατε.
Όταν ο υπογραμμένος από εσάς νόμος περί συλλογικών διαπραγματεύσεων και το άρθρο 22 του Συντάγματος περί προστασίας της εργασίας, «ηθικής και υλικής εξύψωσης του εργαζόμενου» και άλλα τέτοια μπλα-μπλα, έγιναν κουρέλι από ένα μνημόνιο ενταφιασμού της στοιχειώδους εργασιακής αξιοπρέπειας, αποδεχτήκατε το κουρέλιασμα. Μόνο που δεν κουρελιαζόντουσαν λέξεις και κατ’ επίφαση διακηρύξεις , αλλά οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Εσείς τότε, επιλέξατε το ρόλο του μητροπολίτη των ευχελαίων και, χωρίς να δακρύσετε, παραμείνατε στη θαλπωρή της σιωπής. Και όσο έβλεπαν με πόση άνεση συνυπογράφετε, σας έφερναν για επικύρωση τον ένα θάνατο, μετά τον άλλο.
Και να και ο Καλλικράτης, που έρχεται κομίζοντας την αποδόμηση της χώρας. Ένας νόμος που η ψυχή του συνοψίζεται στο τρίπτυχο: ομοσπονδιοποίηση, συγκεντρωτισμός, ιδιωτικοποίηση.
- Υπογράψτε, κύριε πρόεδρε.
- Τι είναι αυτό;
- Ο νόμος νούμερο 3852/10.
- Και σε τι αφορά;
- Στο «νοικοκύρεμα, τη μεταρρύθμιση, τον εκσυγχρονισμό».
Τόσο ανυποψίαστος πια στο βιασμό των εννοιών;
Στο νούμερο 3852/10, υπογράψατε τη συγχώνευση σχολείων, το κλείσιμο νοσοκομείων, την εγκατάλειψη του ορεινού χωριού, την προαναγγελία των «ελεύθερων ζωνών». Εσείς τότε ζητήσατε καινούρια πένα για να βάλετε αδάκρυτα την ευδιάκριτη επικύρωση.
Όταν ο ευτραφής εγγονός του Πάγκαλου προανήγγειλε την αντισυνταγματική κατάργηση της μονιμότητας, ο καθηγητής του συνταγματικού Δικαίου, κ. Αντώνης Μανιτάκης, δήλωσε: «Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα το επιχειρήσει. Το θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πολίτη».
Αυτή θα έπρεπε να είναι δική σας δήλωση. Δεν έγινε ποτέ. Αντίθετα, όταν προχθές σας έφεραν το νόμο «περί νέου ενιαίου μισθολογίου», ρωτήσατε τι πάει να πει «έφεδρος». Οι επιμελητές των λογοτεχνικών αυτών κειμένων σας εξήγησαν: «τους απονέμουμε αξιώματα, κύριε πρόεδρε». Εσείς τότε αμολήσατε, χωρίς να δακρύσετε, άλλη μια φαρδιά-πλατιά υπογραφή.
Και να μια καταιγίδα νόμων και υπονόμων για κατώτατους μισθούς, ημερήσιες συμβάσεις, χαράτσια και δεκάτες, επιβολή τέλους ακινήτου σε ανθρώπους με αναπηρία 75% και σε άνεργους, προκαταβολικές απαλλαγές των υπουργών από κακουργήματα ενάντια στη χώρα. Κοντέψατε να πάθετε τενοντίτιδα απ’ τις πολλές υπογραφές κι όμως δε διστάσατε να επικυρώνετε, χωρίς να δακρύζετε, κύριε πρόεδρε.
Κι όταν ξεμπέρδεψαν με τα βραχυπρόθεσμα, σας έφεραν προς υπογραφή τα ‘μεσοπρόθεσμα’. Το κατοχικό φιρμάνι που επισείει την εσχάτη προδοσία, με μπιτ παρά ξεπούλημα όλου του πλούτου αυτού του κατασπατηλημένου λαού, με υποχρέωσή του, λέει, να συντηρεί τα πουλημένα και να εγγυάται και δάνεια για τους αγοραστές. Ούτε και τότε δακρύσατε και επιπλέον συνυπογράψατε.
Από την ώρα που διαβάσαμε για τον πρώτο απελπισμένο που αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε την απόλυση, την ανεργία, την εξαθλίωση, το άδειο βλέμμα του παιδιού του μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν δεκάδες αυτόχειρες. Τι θλιβερή πρωτιά η χώρα του ήλιου, του απέραντου γαλάζιου, του τουριστικού μύθου να είναι σήμερα πρώτη σε αυτοκτονίες σε όλη την Ευρώπη. Ούτε όμως και γι αυτό δε δακρύσατε ποτέ, κύριε πρόεδρε.
Και όταν τα χημικά και τα δακρυγόνα πνίγουν την Αθήνα και τρέχουν ποτάμια τα δάκρυα αυτών που επιμένουν να μην αυτοκτονούν και να διεκδικούν το δικαίωμα τους στη ζωή, και το χαμένο γέλιο των παιδιών τους, τι σόι μόνωση έχει το προεδρικό μέγαρο, ώστε να μην τρέχει ένα δικό σας δάκρυ, κύριε πρόεδρε;
Είχατε τρεις επιλογές: τη συνενοχή, την άρνηση να επικυρώσετε όλη αυτή την αντισυνταγματική, δηλητηριώδη νομοκαταιγίδα και – αν σας ήταν δύσκολο να προκαλέσετε πολιτειακό ζήτημα – την ηρωική έξοδο, με μια αξιοπρεπή παραίτηση. Ας αφήνατε κάποιον, που δεν πολέμησε τους Ναζί, να υπογράφει τον ένα θάνατο μετά τον άλλο. Κάνατε τις επιλογές σας.
Δεν θέλω να λαϊκίζω, κύριε πρόεδρε, όμως όταν χτες αναφερθήκατε στη συμμετοχή σας στο αντιναζιστικό αγώνα, σκεφθήκατε πόσες χιλιάδες, από τους τότε συναγωνιστές σας, έφαγε η εξορία, ο ταγματασφαλίτης, τα βασανιστήρια; Πόσοι έμειναν ανώνυμοι, θαμμένοι για πάντα στον ομαδικό τάφο του Άγνωστου στρατιώτη; Πόσοι από αυτά τα «τιμημένα γηρατειά» πρέπει σήμερα να επιλέξουν ανάμεσα στο φαΐ και το φάρμακο γιατί η σύνταξή τους δε φτάνει; Ότι για τους ανθρώπους αυτούς που δούλεψαν σκληρά, η δική σας ετήσια αμοιβή των 447.000 ευρώ αγγίζει τα νούμερα των συμπαντικών μετρήσεων; Σκεφθείτε μόνο ότι για το συνταξιούχο των 500 ευρώ –που με τη δική σας πάλι υπογραφή ξεπερνά το αφορολόγητο των 5000– η ετήσια αμοιβή σας αντιστοιχεί σε 75 χρόνια πεντακοσάρικου.
Αν δακρύζατε για όλα αυτά ή γιατί ανθρώπινα αισθανθήκατε πολύ τυχερός, κατανοητό, κύριε πρόεδρε. Θυμηθείτε μόνο από την αστείρευτη λαϊκή θυμοσοφία πως «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Αν κλαίγατε γιατί είδατε κι εσείς το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να αποστρέφει το κεφάλι και τον έφηβο να φασκελώνει τους κομισάριους της εξέδρας που τους χαντακώνουν τη ζωή, θα ήταν τιμή σας. Και τέλος –γιατί η πολλή κλαυσιλογία καταντάει αηδία– μην ντρέπεστε για μας, κύριε πρόεδρε. Κρατείστε τη ντροπή και μοιραστείτε την μ’ αυτούς που επισκέπτονται το προεδρικό μέγαρο για μια καινούργια υπογραφή που αφορά στο ξεπούλημα της χώρας και την ερήμωση του λαού.
Δε ζητήσαμε από τους πατεράδες και παππούδες μας να πολεμήσουν το Δ’ Ράιχ και τους σημερινούς δωσίλογους γιατί αυτό αντιστοιχεί σε μας. Δεν τους ζητάμε όμως να παίξουν και το ρόλο του Αβραάμ. Δεν είμαστε πρόβατα και δεν θα πάμε ποτέ εκούσια στο σφαγείο.
Και, κύριε πρόεδρε, θυμηθείτε πως όποιος μετράει πρόβατα, στη γλώσσα του Αισχύλου, θα ‘χει τον ύπνο του Αγαμέμνονα.

Νίνα Γεωργιάδου, Κάλυμνος, 29-10-11

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε
μήτε για μια στιγμή
μηδ’ όσο στην κακοκαιριά
λυγάει το κυπαρίσσι.
Έχουμε τη ζωή πολύ
πάρα πολύ αγαπήσει.

Φώτης Αγγουλές

Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης. Κουράδες έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη. Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες. Δύναμη; Μπούρδες. Ίδρωσες να κάνεις μια πολυκατοικία 46 διαμερίσματα και πλακώνει ένας σεισμός και στην κάνει λιάδα. Πήρες παρασήματα και χειροκροτήματα και ζήτω και έρχεται αδερφάκι μου ένα τόσο δα μικρόβιο από συνάχι και σε κάνει μια πτωματάρα χωρίς να το καταλάβεις. Έβαλες παρά στην μπάντα και διέταξες κόσμο κάντε έτσι ρε μερμήγκια ασήμαντα, και σε πιάνει ένα κόψιμο και είσαι ρεζίλης στην λεκάνη του καμπινέ. Κάνεις το δυνατό κι έτσι και πιάσει μια παγωνιά τρέμεις σαν παλιόσκυλο και από την άλλη μεριά μια μολόχα, ένα χορταράκι ασήμαντο, κάθεται όλη νύχτα και τρώει τους αέρηδες και το χιονιά και το πρωί είναι φρέσκο και δεν τούγινε τίποτα. Πού 'ναι η δύναμή σου ρε φιόγκο κάτου από τούτο εδώ το Σύμπαν που μας πλακώνει με το βάρος του; Πού 'ναι τα μεγαλεία σου και το τουπέ σου; Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράματα, στα λεφτά, στα πολιτικά, στην υγεία, στα όλα που την βασίζεις, πας, ξεγράφτηκες και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι. Πέθανες και περάσανε πενήντα χρόνια και μήτε κανένας ξέρει αν υπήρξες και αν έκανες και σε φοβηθήκανε και σε λογαριάσανε.

Νίκος Τσιφόρος - "Τα παιδιά της πιάτσας"

Προς Θεσσαλονικείς ξη΄ επιστολή φαύλου

Ερώτηση: Πώς ονομάζεσαι;
Απάντηση: Μισθωτός.
Ε: Ποιοι είναι οι γονείς σου;
Α: Ο πατέρας μου ήταν μισθωτός, καθώς και ο παππούς και ο προπάππος μου. Οι πρόγονοί μου ήταν δουλοπάροικοι και σκλάβοι. Η μάνα μου ονομάζεται Φτώχεια.
Ε: Από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις;
Α: Έρχομαι από τη Φτώχεια και πηγαίνω στην Εξαθλίωση, περνώντας από το νοσοκομείο όπου το κορμί μου θα χρησιμεύσει για πειράματα στα καινούργια σας φάρμακα και για τις έρευνες γιατρών που περιθάλπουν τους προνομιούχους του Κεφαλαίου.
Ε: Ποια είναι η θρησκεία σου;
Α: Η θρησκεία του Κεφαλαίου.
Ε: Ποια καθήκοντα σου επιβάλλει η θρησκεία σου;
Α: Δυο κύρια καθήκοντα: της παραίτησης και της εργασίας.
Ε: Σου επιβάλλει και άλλα καθήκοντα;
Α: Ναι. Να συνεχίζω τη νηστεία όλο το χρόνο. Να ζω με στερήσεις χωρίς να χορταίνω ποτέ. Να καταπνίγω όλες τις σαρκικές ανάγκες και τις πνευματικές αναζητήσεις.
Ε: Ποια είναι τα καθήκοντα που η θρησκεία σου επιβάλλει απέναντι στην κοινωνία;
Α: Να αυξάνω τον κοινωνικό πλούτο πρώτα με τη δουλειά μου και μετά με τις αποταμιεύσεις μου.
Ε: Τι σου επιβάλλει να κάνεις με τις οικονομίες σου;
Α: Να τις καταθέτω στο Κρατικό Ταμιευτήριο για να καλύπτουν το κρατικό έλλειμμα ή να τις εμπιστεύομαι στις εταιρίες που έχουν ιδρύσει οι φιλάνθρωποι οικονομολόγοι για να τις δανείζουν στα αφεντικά μου. Τις οικονομίες μας πρέπει να τις βάζουμε πάντα στη διάθεση των αφεντικών μας.
Ε: Πώς σε τιμωρεί ο θεός σου;
Α: Καταδικάζοντάς με στην ανεργία. Μου απαγορεύουν το κρέας, το κρασί, τη φωτιά. Με καταδικάζουν να πεθάνω της πείνας, εγώ, η γυναίκα και τα παιδιά μου.
Ε: Ποια σφάλματα πρέπει να διαπράξεις για να καταδικαστείς στην ανεργία;
Α: Κανένα. Το Κεφάλαιο αρέσκεται να επιβάλλει την ανεργία για λόγους που το μικρό μυαλό μας αδυνατεί να συλλάβει.
Ε: Μετά το θάνατο, ποια θα είναι η ανταμοιβή σου;
Α: Πολύ μεγάλη. Μετά το θάνατο, το Κεφάλαιο θα με αφήσει να κάτσω και να ξαποστάσω. Δεν θα υποφέρω πια από το κρύο και την πείνα, δεν θα αγωνιώ για το καθημερινό ψωμί ούτε για κείνο της επόμενης μέρας. Θα απολαμβάνω την αιώνια ανάπαυση του τάφου.

Paul Lafargue - «Η θρησκεία του κεφαλαίου»

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Αυτή η αμήχανη συνάφεια μεταξύ υπέρτατης εξουσίας και λειτουργίας της αστυνομίας εκφράζεται στον χαρακτήρα της απαραβίαστης ιερότητας που, στις αρχαίες διατάξεις, συνέδεε τη φιγούρα του υπέρτατου άρχοντα με εκείνη του δήμιου. Και αυτή δεν έγινε ίσως ποτέ τόσο εμφανής όσο στο τυχαίο περιστατικό (το οποίο αναφέρει ένας χρονικογράφος) της 14ης Ιούλη 1418, όταν σ’ ένα δρόμο του Παρισιού συναντήθηκε ο δούκας της Μποργκόνια που μόλις έμπαινε στην πόλη ως κατακτητής επικεφαλής των στρατευμάτων του, με τον δήμιο Coqueluche που εκείνες τις μέρες δούλευε ακούραστα για χάρη του. O δήμιος γεμάτος αίματα πλησίασε τον κυρίαρχο και του έπιασε το χέρι φωνάζοντας "αγαπημένε αδελφέ"!

Giorgio Agamben

Είδα απ’ το τζάμι μια σφαίρα να μου χτυπάει την παλάμη την αριστερή, αίματα και τα σκουπίδια να ανασαίνουνε. Η μάνα μου ήταν στην κουζίνα κι ο πατέρας ούτε που ξέρω, ανοίγω την πόρτα και πάω στα σκουπίδια. Κι εκεί είδα, δεν δίνω δεκάρα αν με πιστεύετε, το πιο όμορφο αγόρι που είχα δει στη ζωή μου. Ήτανε κουκουλωμένος εκεί, κρατούσε ένα οπλοπολυβόλο, είχε αραιά ξανθά γένια και μακριά ξανθά μαλλιά. Τα μάτια του... δεν ξέρω τι χρώμα είχαν. Έμοιαζε ή ήτανε ο Χριστός.
«Φύγε κοριτσάκι, φύγε» μου είπε «από δω. Θα με σκοτώσουν». Πήρα μια πολύ βαθιά ανάσα για να τρέξω γρήγορα. «Σκύψε να σε φιλήσω» μου είπε. Ήμουνα ήδη στο σπίτι.
Ο πρώτος αντάρτης και ο τελευταίος που ερωτεύτηκα ήτανε αντάρτης των πόλεων.

Κατερίνα Γώγου

Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι ακόμα και θεωρητικά η αμοιβή του εργάτη δεν καθορίζεται από την αξία των προϊόντων που έχει παραγάγει (...) Το ιδιωτικό κεφάλαιο τείνει να συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια. Το αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων είναι μια ολιγαρχία του ιδιωτικού κεφαλαίου με τεράστια δύναμη, που δεν είναι δυνατό να ελεγχθεί αποδοτικά ακόμα και από μια δημοκρατικά πολιτικά οργανωμένη κοινωνία. Αυτό είναι αλήθεια, αφού τα μέλη των νομοθετικών σωμάτων εκλέγονται μέσω πολιτικών κομμάτων που χρηματοδοτούνται ή επηρεάζονται από το ιδιωτικό κεφάλαιο, το οποίο για πολύ πρακτικούς λόγους διαχωρίζει τους ψηφοφόρους από τους νομοθέτες. Το αποτέλεσμα είναι οι αντιπρόσωποι του λαού να μην προστατεύουν επαρκώς τα συμφέροντα των λιγότερο προνομιούχων τμημάτων του λαού.

Επιπρόσθετα, υπό τις υπάρχουσες συνθήκες το ιδιωτικό κεφάλαιο ελέγχει -άμεσα ή έμμεσα- τις κύριες πηγές πληροφόρησης (Τύπο, ραδιόφωνο, εκπαίδευση). Για τον λόγο αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο και τις περισσότερες φορές τελείως αδύνατο για έναν πολίτη να εξάγει αντικειμενικά συμπεράσματα και να κάνει έξυπνη χρήση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Σε μια οικονομία που βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία του κεφαλαίου, τα μέσα παραγωγής είναι προσωπική ιδιοκτησία και οι κάτοχοί τους τα διαθέτουν όπως οι ίδιοι θέλουν. Η παραγωγή γίνεται για το κέρδος και όχι για το όφελος.
Δεν υπάρχει καμιά βεβαιότητα ότι όλοι όσοι είναι σε θέση και έχουν τη θέληση να δουλέψουν, θα μπορούν πάντοτε να βρουν μια δουλειά. Ένας "στρατός" από ανέργους υπάρχει σχεδόν πάντοτε. Ο εργάτης διακατέχεται από το συνεχή φόβο ότι μπορεί να χάσει τη δουλειά του. Αφού οι άνεργοι και οι χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι δεν αποτελούν μια κερδοφόρα αγορά, η παραγωγή καταναλωτικών αγαθών υποχρεωτικά περιορίζεται και η συνέπεια είναι οι μεγάλες δυσκολίες.
Η τεχνολογική ανάπτυξη πολύ συχνά έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση των ανέργων, παρά τη διευκόλυνση της εργασίας για όλους.
Το κίνητρο του κέρδους, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό μεταξύ των κεφαλαιοκρατών, είναι υπεύθυνο για μια αποσταθεροποίηση στη συσσώρευση και χρησιμοποίηση του κεφαλαίου, η οποία οδηγεί σε συνεχώς αυξανόμενες και σοβαρές υφέσεις.
Ο χωρίς όρια ανταγωνισμός οδηγεί σε τεράστια απώλεια εργασίας, ενώ ταυτόχρονα παρατηρείται και ένας ακρωτηριασμός της κοινωνικής συνείδησης των ατόμων. Θεωρώ ότι αυτός ο ακρωτηριασμός των ατόμων είναι το χειρότερο κακό του καπιταλισμού.

Είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει μονάχα ένας δρόμος για την εξάλειψη αυτών των θανατηφόρων κακών. Είναι η δημιουργία μιας σοσιαλιστικής οικονομίας σε συνδυασμό με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα είναι προσανατολισμένο προς την επίτευξη κοινωνικών στόχων. Σε μια τέτοια οικονομία, τα μέσα παραγωγής ανήκουν στην ίδια την κοινωνία και χρησιμοποιούνται σε μια σχεδιασμένη φόρμα. Μια σχεδιασμένη οικονομία, η οποία προσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινότητας, θα διένειμε τη δουλειά που πρέπει να γίνει σε όλους όσους έχουν την ικανότητα για εργασία και θα εγγυόταν τα προς το ζην σε όλους τους ανθρώπους στις γυναίκες και στα παιδιά.
Η εκπαίδευση του ατόμου σε συνδυασμό με την προώθηση των ιδιαίτερων ικανοτήτων του, θα προσπαθήσει να αναπτύξει στο άτομο αυτό ένα αίσθημα ευθύνης απέναντι στον συνάνθρωπό του, αντί του αισθήματος εξύμνησης της δύναμης.

Albert Einstein