Ζούμε σε μια εποχή την οποία ο Heidegger χαρακτήρισε ως εποχή του «διπλού κόμπου». Οι παλιοί θεοί έχουν πεθάνει, δεν τους έχουν όμως ακόμη απομακρύνει από την σκηνή –οι νέοι δεν έχουν ακόμη φανεί. Αν υπάρχει μια κοινότητα πιστών έτοιμων να ανταποκριθούν με πίστη, η προθυμία τους δεν οφείλεται στην λαχτάρα τους για περισσότερους θεούς, για θεούς διαφορετικού χρώματος. Η παρούσα προσπάθειά μας αποσκοπεί στο να αφαιρέσουμε τις μάσκες των θεσμικών θεών του καπιταλισμού, του νόμου και του κράτους, και να προειδοποιήσουμε ότι, χωρίς συλλογική συνείδηση, σίγουρος αφανισμός περιμένει αυτούς που αγωνίζονται να είναι άνθρωποι, δηλαδή όλους μας.

L. Tift – D. Sullivan – «Ο αγώνας για να είναι κανείς άνθρωπος»

Ακόμη θυμόμαστε την αγνότητα που την είχαμε βρει τόσο αινιγματική,
πλυμένη σε μιαν αυγή που αγαπούσαμε γιατί δεν ξέραμε πως μέσα μας,
ακόμη πιο βαθιά, ετοιμάζαμε άλλα όνειρα πιο μεγάλα
που θα 'πρεπε να σφίξουν στην αγκαλιά τους ακόμη περισσότερο χώμα,
περισσότερο αίμα, περισσότερο νερό, περισσότερη φωτιά,

περισσότερον Έρωτα!

Οδυσσέας Ελύτης

Είναι ντροπή για τους λαούς και όχι μόνο για τις κυβερνήσεις και τις άρχουσες τάξεις. Στην εγκληματική φασιστική πολιορκία προστίθεται και ο αποκλεισμός εξαιτίας της αδιαφορίας των αντιφασιστών.
Μήπως η φρίκη δεν αγγίζει πια τις συνειδήσεις των ανθρώπων; Τότε θα τις ξυπνήσουν οι βόμβες. Κι αυτό θα είναι η δικαιοσύνη της ιστορίας.

Camillo Berneri

Ζούμε σε μια χώρα που αφουγκράζεται τους απόηχους των συμβάντων της δύσης. Κατά κάποιο τρόπο ακολουθούμε τα τεκταινόμενα στη δύση. Κι αυτό φαντάζει λίγο ως νομοτελειακή ακολουθία. Ζούμε επίσης σε μια χώρα βαθύτατα συντηρητική όπως περίπου ολόκληρος ο ευρωπαϊκός νότος. Επιπλέον στην μεγάλη πόλη οι άνθρωποι τρελαίνονται από τη βία. Μα πάνω από όλα είναι οι ίδιες οι πόλεις που είναι βίαια χωροθετημένες, πολεοδομημένες, όπου εξαιτίας της τεράστιας αξίας της οικοδομήσιμης γης κτίζεται και το τελευταίο εκατοστό. Κτίζουν κάθετα, δηλαδή αλλοτριωτικά, κανείς κάτοικος δεν επικοινωνεί με κανέναν, τα διαμερίσματα κατασκευάζονται για να στερούν τη δυνατότητα γειτνίασης, προσέγγισης, επικοινωνίας, ενάντια σε κάθε επικοινωνιακή λογική. Και μέσα στις πόλεις δεν περισσεύει πια δημόσια ελεύθερη αδόμητη γη.

Τέος Ρόμβος – “Το όνειρο είναι μέρος της ζωής μας”

Προς Θεσσαλονικείς μη΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Απευθύνω υμίν μίαν ακόμη επιστολή, την τεσσαρακοστή όγδοη τοιαύτη (τόσες είναι και οι ημέρες του προπασχαλινού διαστήματος που παραπλανητικώς λέγεται «τεσσαρακοστή» και ταυτίζεται εις αριθμό ημερών με το μεταπασχαλινό διάστημα που λέγεται «πεντηκοστή»: θα τρελαθούμε τελείως κι εντελώς δηλαδή…). Ενημερώνω δε το ασεβές και φιλοάχρηστο ποίμνιο, ότι παραμένω ταμπουρωμένος εις την οικεία οικία μου από την εθνοσωτήριο 4η Οκτωβρίου, κοντεύοντας να σαραντίσω… Όχι, δεν διάγω περίοδο λοχείας αφού –ως γνωστόν- δεν θα γίνω ποτέ μητέρα και η υπέροχη μητρότης θα μείνει κενό γράμμα δι’ εμέ. Απλώς φοβούμαι αδελφοί, φοβούμαι συνεπεία όσων άκουγα τόσο καιρό δια τους αντιεξουσιαστές από τα ΜΜΕ (αρχικά των αγγλικών λέξεων Masturbation Media Emesis που στα ελληνικά slang και την αργκό της καθημερινότητας, μεταφράζονται ως Μέσα Μαζικής Εξημερώσεως). Φοβούμαι γιατί, όπως διδάσκουν τα πάντα γιγνώσκοντα ΜΜΕ, οι βδελυροί αντιεξουσιαστές –εις συνέχεια των κομμουνιστών του παρελθόντος- σπάζουν μαγαζιά βιοπαλαιστών, προβαίνουν εις πράξεις τυφλής ή έχουσας καταρράκτη βίας, καταλύουν την έννομον τάξιν και επιθυμούν να φέρουν χάος στην κενωνία. Και αυτοί ταύτοι οι αντιεξουσιαστές, δια τους οποίους μέχρι πρότινος άκουγα και δεν μου απέμενε καθαρό εσώβρακο, τώρα είναι στην εξουσία! Ωιμέ και τρισαλί, πώς έγινε αυτό αδελφοί; Πώς εδόθη η πάνσεπτος και άμωμος –όπως προκύπτει και από πλείστες όσες δικαστικές αποφάσεις- εξουσία εις ανθρώπους που ευθαρσώς κι ευθρασώς δηλώνουν αντιεξουσιαστές; Πού είναι ο θεός της Ελλάδος να προστατέψει την πατρίδα μας; Διότι, τι είναι η πατρίδα μας αδελφοί; Μην είναι οι κάμποι; Μην είναι οι κινέζικοι σταθμοί εμπορευματοκιβωτίων και τα μεγάλα γερμανικά τεχνικά έργα; Μην είναι οι αποικιοκρατικές συμβάσεις, οι γυμνές και τσίτσιδες επενδύσεις που απεκδύουν τον πλούτο που σωρεύουν τα υποζύγια εργασίας (απασχόλησης όπως κομψά λέγεται πλέον) και φορολογίας, οι κατά το παγκοίνως λεγόμενο μαλάκες, βασιζόμενες επί του σχεδίου «μπάτε σκύλοι αλέστε»; Μην είναι οι «αναπτυξιακές» παραγγελίες τύπου Μπανανίας προς δυσμάς κι ανατολάς; Όχι αδελφοί! Η πατρίδα μας άνθεξε μύρια δεινά και ορθοπόδησε, διασώζοντας εαυτόν εις τους αιώνας. Άντεξε τα δελτία εκτάκτων καιρικών φαινομένων της γάμα-γάμα πιπί (δια την Γενικήν Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας ομιλώ, αδαείς!) που οσονούπω θα τα δείτε να βομβαρδίζουν τας τηφλεοράσεις σας.
Ημείς αδελφοί; Θα αντέξουμε τόση αντεξουσία στην κυβέρνηση; Oh god!...

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Περί πληροφόρησης

1. Ένας άντρας μπαίνει να κάνει μπάνιο αμέσως μετά τη γυναίκα του και το κουδούνι της πόρτας χτυπά. Η γυναίκα ρίχνει μια πετσέτα επάνω της και τρέχει στην πόρτα. Όταν ανοίγει βλέπει τον γείτονα τον Γιώργο, που πριν ανοίξει το στόμα της τής λέει: «Σου δίνω πεντακόσια ευρώ για να βγάλεις την πετσέτα». Μετά από λίγη σκέψη η γυναίκα βγάζει την πετσέτα και στέκεται γυμνή μπροστά στον Γιώργο. Αυτός την κοιτάζει για λίγο, της δίνει τα πεντακόσια ευρώ και φεύγει. Η γυναίκα βάζει πάλι την πετσέτα και πλησιάζει στο μπάνιο. Ο άνδρας της την ρωτά ποιος ήταν κι εκείνη απαντά ότι ήταν ο Γιώργος ο γείτονας. «Μήπως έφερε τα πεντακόσια ευρώ που μου χρωστάει;», ρωτά ο άντρας!
Ηθικό δίδαγμα της ιστορίας: Εάν μοιράζεσαι έγκαιρα κρίσιμες πληροφορίες, μπορεί να προλάβεις δυσάρεστες εκπλήξεις…

2. Ένας ιερέας μετέφερε με το αυτοκίνητο του μια νέα καλόγρια. Αυτή σταύρωσε τα πόδια της και φάνηκαν οι καλλίγραμμοι μηροί της. Ο ιερέας έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου για λίγο και όταν συνήλθε έβαλε το χέρι του πάνω στο γόνατο της. Η καλόγρια είπε «πάτερ, θυμήσου τον ψαλμό 129». Ο ιερέας τράβηξε το χέρι του, αλλά σε λίγο ξαναέπιασε το γόνατο της καλόγριας. Η καλόγρια είπε πάλι «πάτερ, θυμήσου τον ψαλμό 129». Και ο παπάς ξαναμαζεύτηκε. Όταν έφτασαν στο μοναστήρι των γυναικών, η καλόγρια αναστέναξε βαθιά και έφυγε. Μόλις έφτασε στην εκκλησία ο ιερέας, έτρεξε να δει τον ψαλμό 129, που έλεγε: «Να πηγαίνετε προς τα επάνω και να ερευνάτε, έτσι θα βρείτε την αγαλλίαση».
Ηθικό δίδαγμα της ιστορίας: Εάν δεν είσαι καλά πληροφορημένος, μπορεί να χάσεις καλές ευκαιρίες…

Οι φτωχοί, πάντοτε εξαθλιωμένοι, πάντοτε υποδουλωμένοι και πάντοτε καταπιεσμένοι, δεν μπορούν ποτέ να βελτιώσουν την κατάστασή τους με ειρηνικά μέσα.

Jean-Paul Marat

Προς Θεσσαλονικείς μζ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί

«Όπου και να σας βρίσκει το κακό, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Γεώργιο Σουρή και μνημονεύετε Νίκο Τσιφόρο», λέγω παραφράζοντας Ελύτη. Τσιφόρος ανθ’ ημών σήμερα:

«Δεν υπάρχει ρομαντισμός στο ουράνιο τόξο... Πουθενά δεν υπάρχει. Όλα είναι μια απάτη της αιωνιότητας... Στη γη το χειμώνα αντικρίζεις ξερά κλαδιά... Ξαφνικά ξεπετιούνται μαβιά λουλουδάκια. Τότε όλοι φωνάζουνε: -Έρχεται η άνοιξη. Κοκκινίζουνε τον κάμπο οι παπαρούνες, μυρίζει σπέρμα η γη. Ξαφνικά όλα χρυσίζουνε, μια πύρα αλλιώτικη απλώνεται και λένε μαζικά οι άνθρωποι: -Να το καλοκαίρι. Αμέσως γίνονται καφετιά και κίτρινα τα φύλλα κι οι άνθρωποι στενάζουνε: -Έφτασε το φθινόπωρο. Κι αυτό γίνεται πάντα, με μαθηματική επανάληψη, εκατομμύρια χρόνια, σε μια μονοτονία που τη λέμε «διάσταση χρόνου», αλλά που δεν είναι διάσταση και δεν είναι και τίποτα... Ο ήλιος βγαίνει μαθηματικά, ανατολή ώρα τόση, δύση το ίδιο, σαν ωτομοτρίς με δρομολόγιο καθορισμένο και το φεγγάρι γεμίζει σαν τα μάγουλα της κυρα-Αργυρούλας, ξαναδειάζει κι όλα γίνονται μ’ ένα σκοπό που είναι κρυμμένος στ’ αστρικά μυστήρια. Κι εμείς ερχόμαστε στον κόσμο ξεδοντιάρικα και ζαρωμένα μωρά και φεύγουμε ξεδοντιάρικα και ζαρωμένα γεροντάκια, στα εβδομήντα-ογδόντα χρόνια της κουράδικιας ύπαρξής μας, θαρρούμε πως είμαστε το κέντρο του σύμπαντος, κουβεντιάζουμε γι’ ανωτερότητες κι ιδανικά, κάνουμε βρομιές, καμπόσοι αφήνουνε μια τσιρλιά πάνω στην Ιστορία, οι περισσότεροι περνάνε ασήμαντοι και χαντακωμένοι κι από δίπλα παπάδες μάς σκυλοφοβερίζουνε με καζάνια γιομάτα καυτή πίσσα και μαρτύρια στον αιώνα τον άπαντα. Γιατί ρε; Επειδή κάναμε το έγκλημα να ‘ρθουμε να ζήσουμε εφτά-οχτώ δεκαετίες, να φάμε το ψωμί με ιδρώτα και την πίκρα με τον κάδο... Ε, άι σιχτίρ, λοιπόν!... Σκατά μωρέ σας λέω, άμα δεν τα βλέπεις με μικροαστικό μάτι θαυμασμού, σκατά κι απόσκατα. Κι άσε τα περί ανθρωπίνου πνεύματος και ανωτερότητας, γιατί θα πω κάνα χοντρό και θα αγανακτήσουνε πάλι τα λαμπρά πρόσωπα -εδώ παρακαλώ, να μας φέρετε τα καθίκια να τα γεμίσουμε...

Ζητώ συγγνώμην διά την Αριστοφάνειον αναισχυντίαν μου, αλλά άμα δεν τα γράψω να ξεθυμάνω θα σκάσω κι όποιος θέλει να τα παρεξηγήσει δικαίωμα του, ας τα διαβάσει όμως, μπορεί να βρει και λίγην αλήθεια μέσα στην τόση την κοπριά. Δύσκολο δεν είναι. Δύσκολο είναι να "βρεις κοπριά στην αλήθεια"»...

Κάτι από το άδοξο παρελθόν

Αρνήσου, αρνήσου -όχι να ξεχαστείς και να ξεχάσεις

το δέντρο, το πουλί, το γαλάζιο- αμαρτία, αμαρτία.

Πώς μπορείτε να κοιμάστε;

Εσείς ο ίδιος ο έρωτας -κι ο έρωτας αμαρτία-

Ελένη, Μάρω, Ηλέκτρα, Δήμητρα, παιδιά μας, παιδιά μας

πόσες γενιές παιδιά μας, σε αδιαίρετο χρόνο, χωρίς χρόνο

στα στάχυα και στα σύρματα, στη γραφομηχανή, στον τηλεβόα

έρωτές μας, παιδιά μας, σκοτωμένα παιδιά μας, έρωτές μας.

Για τίποτ’ άλλο να μην έχουμε μάτια, παρά μόνο για σάς. Τίποτ’ άλλο.

Ω, ανήμπορο ποίημα, ανήμπορο, ανήμπορο, ατελέσφορο

επάνω από δυο στίχους σταυρωμένους σταυρώνω τα χέρια και σωπαίνω.

Βράχος, το μέγα κόκκινο δεύτερη πόρτα, πέμπτη πόρτα κ’ η δωδέκατη κλεισμένη

χτύπημα της γροθιάς στον τοίχο, χτύπημα της πέτρας στην πέτρα

-μ’ ακούς; Άκουσε με. Εγώ σ’ ακούω-

δυο σιωπές κάνουν μια φωνή κ’ ένα μεγάλο τεντωμένο χέρι.

Γιάννης Ρίτσος – «Ημερολόγιο μιας βδομάδας»

"Τι σας προκαλεί τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ανθρωπότητα;" ρώτησαν κάποτε τον Dalai Lama.

"Ο άνθρωπος", είπε. "Γιατί θυσιάζει την υγεία του για να βγάλει λεφτά. Έπειτα θυσιάζει τα χρήματά του για να ανακτήσει την υγεία του. Και τότε είναι τόσο ανήσυχος για το μέλλον ώστε δεν απολαμβάνει το παρόν, με αποτέλεσμα να μην ζει ούτε στο παρόν ούτε στο μέλλον. Και ζει σαν να μη πρόκειται ποτέ να πεθάνει και πεθαίνει χωρίς να έχει ζήσει ποτέ στην πραγματικότητα".

Με τον λογαριασμό που είχε ανοίξει ο Πετσάλνικος για τη «σωτηρία της πατρίδος», τι γίνεται; Εκτός από εκείνα τα δυο παιδάκια που σπάσανε τον κουμπαρά τους και τρέχανε οι κάμερες να πάρουν δηλώσεις από τη γιαγιά τους, κάνας βιομήχανος, κάνας τραπεζίτης, κάνας εφοπλιστής, κάνας εργολάβος - καναλάρχης, έδωσαν κάνα φράγκο; Καλά, κύριε πρόεδρε της Βουλής, μην ενοχλείστε. Τις καλησπέρες μας!

Νίκος Μπογιόπουλος

Προς Θεσσαλονικείς μστ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Την ημέρα του «όχι», εις τη μεγάλη νύχτα των συνταγματαρχών (28.10.1967), εγεννήθη μορφή τινά μέλλουσα ν’ αλλάξει το τοπίο (ακριβέστερα: τα φώτα) στην παιδεία: ο Άρης Σπηλιωτόπουλος. Ωστόσο, δεν προτιθέμεθα να παραμείνουμε στους Βένετους, δίδοντας στη στήλη αίσθηση looser –ως λέγουν οι σύμμαχοι αμερικανοί- αλλά εστιάζουμε στους πράσινους. Εκεί, αν μη τι άλλο (μύτη άλλο) υπάρχει υπουργείο προ-πο (προστασίας πολίτη) και υπουργείο πο-το (πολιτισμού-τουρισμού). Πο-το, κέρασμα δροσιστικού πολιτιστικού προϊόντος –με μύγδαλα, Annabel- στον αλλοδαπό, ίνα ξανάρθει.

Ρίχνοντας μια πρώτη ματιά στη νέα κυβέρνηση, προνόμιο ημών των αργόσχολων, ανακαλύψαμε πράματα και θάματα. Βρήκαμε τέσσερα στελέχη με αρχικά Γ.Π. (Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Πανάρετος, Πεταλωτής). Βρήκαμε ότι στο Εσωτερικών τοποθετήθηκαν δύο τύποι από Ρ (Ραγκούσης, Ρόβλιας), στο Περιβάλλοντος τρεις από Μ (Μπιρμπίλη, Μανιάτης, Μωραΐτης), στο Δικαιοσύνης δύο από Κ (Καστανίδης, Κατσιφάρας) και στο Πολιτισμού-Τουρισμού δύο από Γ (Γερουλάνος, Γκερέκου). Προσθέτουμε υφυπουργούς Επικρατείας, παρά τω πρωθυπουργώ, γραμματέα ΚΟ, πρόεδρο βουλής και έναν εκ των δύο κυβερνητικών εκπροσώπων (άπαντες από Π) και πείτε υμείς τι τρέχει με τις γραμματολογικές ομαδοποιήσεις! Πλείονα εν καιρώ, σταματήσαμε εδώ διότι τελείωσε ο καφές…

Κατά τα λοιπά, τη χώρα σαρώνει άνεμος κοσμογονίας! Τα παίρνει και τα σηκώνει όλα, φέρων νέα τάξη πραγμάτων. Σύμφωνα με προβλέψεις μετέωρων λόγων, ο άνεμος –με πράσινο χρώμα για όσους λαμβάνετε την έγχρωμη έκδοσή μας με γραφήματα και digital πίνακες- θα συνεχιστεί τουλάχιστον δια εκατό ημέρες, ήτοι μέχρι μέσα Ιανουαρίου. Ακολούθως κι ενώ γάτοι –όπως κάθε Ιανουάριο- θ’ αρχίζουν να ουρλιάζουν, θα σιγοντάρονται παρά μελών της εργατικής τάξεως, συνθέτοντας αντίστιξη γνωστή διεθνώς ως «vai via accompagnamento» ή «τι μαλάκας πιάστηκα» κατά την ελληνική λόγια μουσική. Θα ερμηνευτούν έργα των Καλομοίρη, Σκαλκώτα, αλλά και Παπακωνσταντίνου (ποίος Βασίλης, ποίος Θανάσης;), Λοβέρδου και Κατσέλη. Δια την οποία τραγούδησε παλιότερα η Suzanne Vega το γνωστό «my name is Luca / I live on the second floor / I live upstairs from you / yes I think you've seen me before / If you hear something late at night / some kind of trouble, some kind of fight / just don't ask me what it was». Όπερ μεθερμηνευόμενο εις ελεύθερη απόδοση, παραπέμπει εις το παραπάνω λεχθέν: «τι μαλάκας πιάστηκα», anyway…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σ' αυτή τη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας που να αποκαλείται ανεξάρτητος τύπος. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Ούτε ένας ανάμεσά σας θα τολμούσε να εκστομίσει μια έντιμη γνώμη. Και αν τολμούσατε να την εκφράσετε, γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν τυπωμένη στο χαρτί. Πληρωνόμαστε αρκετά ώστε να κρατάμε την τίμια άποψή μας έξω από την εφημερίδα για την οποία γράφω. Εσείς επίσης παίρνετε ικανοποιητικούς μισθούς για παρόμοιες υπηρεσίες. Και αν κάποιος τολμούσε ή ήταν τόσο τρελός ώστε να γράψει την τίμια γνώμη του, θα βρισκόταν πολύ σύντομα στο δρόμο. Είναι δουλειά και καθήκον κάθε δημοσιογράφου να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής το Μαμωνά και να πουλάει την πατρίδα του για τον άρτο τον επιούσιο. Είμαστε υποτελείς. Όργανα των πλουσίων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες. Αυτοί οι άνθρωποι κινούν τα νήματα και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Ο χρόνος, η ζωής μας, οι ικανότητές μας είναι ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες.

John Swinton - "New York Times"

Πετυχημένη όπως πάντα η απεργία στα Μ.Μ.Ε., όσον αφορά στην Ξάνθη...

Α! κύριε, κύριε Μαλακάση

ποιος θα βρεθεί να μας δικάσει

μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλο

ίδια τον ένα και τον άλλο;

Α! κύριε, κύριε Μαλακάση,

ποιος τελευταίος θα γελάσει;

Κώστας Καρυωτάκης - "Μικρή ασυμφωνία σε α μείζον"

Και πολύ άργησαν. Κανονικά έπρεπε να έχουν ανακαλύψει «προβοκάτορες» στην Κερατέα από την πρώτη μέρα. Για τον Περισσό λέμε, που ναι μεν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς και συμπαραστέκεται στους Κερατιώτες, αλλά πρέπει σιγά-σιγά ν’ αρχίσει να ρίχνει και το δηλητήριο, μη τυχόν και οι οπαδοί του δουν στην Κερατέα κάποιο παράδειγμα αντίστασης. Θαυμάστε αριστουργηματικό απόσπασμα γκεμπελισμού από πρωτοσέλιδο σχόλιο στο «Ριζοσπάστη» (30.3.11): «Η αγριότητα των δυνάμεων της κρατικής καταστολής ενάντια στο λαό της Κερατέας, ανεξάρτητα από αφορμές και προκλήσεις (συνήθως μηχανισμοί τους τις κατασκευάζουν), έδειξε για άλλη μια φορά πως η κυβέρνηση είναι αδίστακτη»!

Ποια είναι η είδηση; Η αγριότητα των δυνάμεων καταστολής. Η οποία όμως έχει και αφορμές και προκλήσεις, τις οποίες όμως οι ίδιες οι δυνάμεις καταστολής κατασκευάζουν, για να προκαλέσουν την παρέμβασή τους. Κατά συνέπεια, οι καθημερινές εκδηλώσεις λαϊκής αντιβίας στην Κερατέα δεν είναι παρά προβοκάτσιες του κράτους.

(εφημερίδα "Κόντρα")

…Πρόθυμα όμως αναγνωρίζω ότι ο εμφύλιος πόλεμος δεν είναι ένα σχολείο ανθρωπισμού. Οι ιδεαλιστές και οι ειρηνιστές πάντοτε κατηγορούσαν την επανάσταση για «υπερβολές». Αλλά το κύριο ζήτημα δεν είναι ότι αυτές οι «υπερβολές» απορρέουν από την ίδια τη φύση της επανάστασης που αυτή καθεαυτή είναι μια «υπερβολή» της ιστορίας. Όποιος το επιθυμεί μπορεί πάνω σ’ αυτή τη βάση να απορρίψει –με μικρά αρθράκια- την επανάσταση γενικά. Εγώ δεν την απορρίπτω.

Leon Trotsky

Προς Θεσσαλονικείς με΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Στην τεσσαρακοστή πρώτη επιστολή μας γράφαμε ότι «το να παλεύει τις με το… τέρας του πολιτισμού –έστω και γράφοντας δι’ αυτό- συχνά ισοδυναμεί με “πρόκληση αλλότριας ακολασίας” όπως ευσχήμως αναφέρεται εις νομικά κείμενα». Έκτοτε τα πράγματα άλλαξαν, με τον τελευταίο αυτοκράτορα Αντώνη Σαμαρά να παραδίδει τα ηνία της πολιτικής επιστασίας του εν Ελλάδι πολιτισμού στον… Αλλά πρώτα ολίγη ιστορία: «Άντρα μοι έννεπε, Μούσα, πολύτροπον, ος μάλα πολλά πλάχθην, επεί Τροίης ιερόν πτολίεθρον έπερσεν» (Τον άντρα τον πολύτροπον τραγούδησε μου μούσα που χρόνια παράδερνε σαν πάτησε της Τροίας τ’ άγιο κάστρο). Το κάστρο του πολιτισμού λοιπόν, έγινε υποπόδιο πολλών. Κάποιοι παράδερναν στη συνέχεια ως Οδυσσείς, πληρώνοντας το τίμημα της βεβήλωσης, κάποιοι όχι. Ανάμεσά τους όμως, ήταν κι ο φιλόσοφος, πανεπιστημιακός, ακαδημαϊκός και μετέπειτα ΠτΔ Κωνσταντίνος Τσάτσος. Ήταν ο αξεπέραστος πεζογράφος, ποιητής και δοκιμιογράφος Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος. Ο καθηγητής Πολυτεχνείου και σπουδάσας φιλολογία και φιλοσοφία στα πανεπιστήμια Αθηνών και Οξφόρδης Δημήτριος Νιάνιας. Ο «πολύς» Θάνος Μικρούτσικος και η σπουδαία Μελίνα Μερκούρη, η γυναίκα που σημάδεψε το υπουργείο με το πέρασμά της. Και τώρα, τις τύχες του πολιτισμού αναλαμβάνει ο Παύλος Γερουλάνος, που δεν γνωρίζουμε αν έχει σχέση με τη μορφή της ιατρικής, Μαρίνο Γερουλάνο. Πάντως, γνωρίστηκε με τον Giorgakis όταν παρέμεινε εις το Boston το διάστημα 1990-93. Έχει σπουδάσει στα Williams College, MIT και Harvard των ΗΠΑ και είναι παντρεμένος με την Lara Barazi, γόνο εύπορης οικογένειας χριστιανών του Λιβάνου. Αγνοούμε αν έχουν δίκιο όσοι του καταλογίζουν ασθενές πολιτικό κριτήριο και χαλαρή σχέση με την πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Πάντως δεν λησμονάται μια ιστορική απορία που είχε διατυπώσει στη διάρκεια προεκλογικής συγκέντρωσης του ΠαΣοΚ στη Ζάκυνθο. Ενώ ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί, ο κ. Γερουλάνος στράφηκε στους δημοσιογράφους που κάλυπταν την περιοδεία και ρώτησε: «Ρε παιδιά, πώς καταλαβαίνετε ότι είναι καλή η συγκέντρωση;». Η έκπληξη των πολιτικών συντακτών ήταν ομολογουμένως μεγάλη… Τουλάχιστον, ας ελπίσουμε ότι έχει το κριτήριο να καταλάβει πότε είναι πετυχημένο το έργο στο υπουργείο Πολιτισμού. Ξεκινώντας από τις φιλίες –κάποιοι ακόμα τσουρουφλίζονται κι ας τα κουκουλώνουν όπως οι γάτες τα σκατά τους- και φτάνοντας ως την παραγωγή έργου. Έργου! Αρκετά με την αρχαιολατρία και τους πατριωτικούς χορούς!…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Για τους πολιτικούς απατεώνες

Η σεξουαλική καταπίεση της κοινωνίας αποτελεί ένα αντιδραστικό θέμα που έχει μεγάλη σημασία. Η κοινωνία δε μπορεί να κάνει χωρίς την ανασταλτική της επίδραση πάνω στις κοινωνικές διαδικασίες, γιατί: Προετοιμάζει την μετέπειτα υπακοή των ενηλίκων στην εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου, καλλιεργώντας το φόβο απέναντι στην εξουσία σ’ όλα τα άτομα της κοινωνίας. Ακρωτηριάζει τις κριτικές πνευματικές δυνάμεις των καταπιεσμένων μαζών. Η σεξουαλική απώθηση καταναλώνει ένα μεγάλο μέρος ψυχικής ενέργειας που θα χρησιμοποιόταν διαφορετικά σε πνευματική δραστηριότητα. Τραυματίζει την ψυχική ακεραιότητα ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων. Αναστέλλει κι ευνουχίζει τη δύναμη για εξέγερση στα υλικά καταπιεσμένα άτομα.

Στο μέτρο που μπορέσαμε να ανακαλύψουμε το κοινωνιολογικό νόημα της σεξουαλικής απώθησης και της καπιταλιστικής λειτουργίας της, δεν θα ήταν δύσκολο να βρούμε τις αντιφάσεις που δημιούργησε κι οποίες θα οδηγήσουν στην καταστροφή της.

Wilhelm Reich – «Οι ρίζες της σεξουαλικής καταπίεσης»

Πολιτικοί, οικονομολόγοι, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, σημειολόγοι, διανοούμενοι, ειδικοί της κοινής γνώμης κι όλοι οι άλλοι ηλίθιοι που χαϊδεύονται σαν πουτάνες με την εξουσία, αναφέρονται συνεχώς σ’ αυτά τα «σοβαρότατα προβλήματα», προσέχοντας ωστόσο καλά να μην τα ονοματίσουν πραγματικά: αυτοί που τους τρέχουν τα σάλια και κουνάνε την ουρά από χαρά κάθε φορά πού τα’ αφεντικό τούς ζητάει να μυρίσουν ένα καινούργιο φαινόμενο που διαμέσου του εκδηλώνεται η ίδια κρίση, αυτοί που αγαπούν τόσο πολύ τους ορισμούς και τις ετικέτες, νάτοι τώρα που βρίσκουν χίλιες προφάσεις για να μην ονομάσουν ποτέ αυτό που η επιστήμη τους δεν μπορεί να λύσει, αλλά που δεν θα ‘θελαν να λυθεί από άλλους. Στην πραγματικότητα, το επάγγελμά τους έγκειται πια κατ’ ουσία στο να φανούν απαραίτητοι σ’ αυτούς που τους δίνουν δουλειά και αυτή ακριβώς είναι η κύρια απασχόλησή τους, σε μιαν εποχή που το προλεταριάτο σκέφτεται πως ούτε αυτοί ούτε τα αφεντικά είναι απαραίτητοι. Παρ’ όλο που ένα τέτοιο φαινόμενο μπορεί να φαίνεται περίεργο, δεν μπορούμε βέβαια να πούμε πως αυτό είναι που καθορίζει το καινοφανές της εποχής μας, μια και αποτελεί απλώς μια συνέπειά της και όχι την πιο ενδιαφέρουσα. Κι αν υπάρχει κάτι που να ξαφνιάζει σ’ αυτό το φαινόμενο τής γενικής κατατρόπωσης, είναι μονάχα η εξοργιστική υπόληψη που συνεχίζουν ν’ απολαμβάνουν παρόμοιοι, ειδικοί στα μάτια εκείνων που τους χρησιμοποιούν ακόμα, περιμένοντας ποιος ξέρει τι. Σε τούτο, όπως και σ’ όλα τ’ άλλα, αυτοί επιβεβαιώνουν το παλιό ρητό: κατά κύρη, κατά δούλο (tale il padrone, tale il servitore).

Gianfranco Sanguinetti - "Del terrorismo e dello stato"