Εργαζόμαστε στο σκοτάδι, κάνουμε ότι μπορούμε, δίνουμε ότι έχουμε. Η αμφιβολία είναι το πάθος μας και το πάθος μας το καθήκον μας. Τα υπόλοιπα είναι η τρέλα της εποχής.

Henry James

Προς Θεσσαλονικείς λα΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Κάποιοι αργόσχολοι που δεν δαπανούμε ούτε δευτερόλεπτο θύοντας στον τηφλεοπτικό βωμό, διατηρούμε το προνόμιο της φιλομάθειας διαθέτοντες ακόμα χρόνο για βυθοσκοπήσεις και ματιές πίσω από τα πράγματα. Εν αντιθέσει προς τους πολυπράγμονες και διαρκώς ασθμαίνοντες που ρυθμίζουν τις τύχες τους καταστρέφοντας τις δικές μας. Οι δε υπόλοιποι, απλά μηρυκάζουν από τα έτοιμα που τους διανέμει –delivery- η τηλεοπτική δημοκρατία μας. Anyway (δανείζομαι τη λέξη από χαριτόβρυτες συναδέλφους κοσμικών στηλών), δεν θα μαλώσουμε τώρα επειδή η εθισμένη πλειονότης κοροϊδεύει εαυτόν και νοημοσύνη της ολημερίς, για να δεχτεί –αντίστροφα- τη χλεύη εκείνων όταν μένει με τον εαυτό της (αν μένει ποτέ…).
Λοιπόν, φαίνεται πως ο πρωθυπουργός έχει κάνει πολλά τάματα τότε που πήγε στην Τήνο (τίνος είναι η Τήνος, αλήθεια; Γιατί τις προάλλες σουλατσάριζαν εκεί κάτι καραβάκια… επενδυτών). Δεν εξηγείται αλλιώς ότι ο καταλληλότερος επιμένει να έχει επώνυμο δώδεκα γραμμάτων ο επί της ανοικονόμητης οικονομίας υπουργός! Πέρα από αυτό, έδιωξε ξεσαμάρωτο τον προκάτοχο πάνω που βρήκαμε σαμαρά… Στο μεταξύ, στο «Crazy Horse» ψάχνουν κιθαρίστα που να ξέρει και λίγα λογιστικά για να βοηθάει κι εμείς δεν έχουμε ούτε νέο από τον –άλλον ένα- καρατομηθέντα τσάρο.
Κατά τα λοιπά, είδαν κι έπαθαν να εγκαινιάσουν την κάθετη στην ΠΑΘΕ via Egnatia (θα το ξανακάνουν, στοίχημα;) και να τα προβλήματα. Μερικοί που τόσο καιρό δεν μιλούσαν –τώρα τιμήθηκαν με επιφοίτηση;- δεν θέλουν να λέγεται έτσι! «Τι είμαστε, ρωμαίοι; Να λέγεται μεγάλου Αλεξάνδρου ή μακεδονική οδός» πρότειναν κύκλοι τινές και πολύ σωστά. Άλλωστε, το λιμάνι της συμβασιλεύουσας λέγεται «Μακεδονία», ομοίως και το αεροδρόμιό της, μουσεία, εφημερίδα, ομάδες, ομοίως και ο χαλβάς της, ο περιβόητος μακεδονικός του Χαΐτογλου. Όλα τα πέριξ λοιπόν πρέπει να έχουν αυτό τον προσδιορισμό, ακόμα και ο βιολογικός του λιμανιού, αδελφοί του μακεδονικού Εξώστη.
Δεν βγάζω άκρη ο βραδύνους. Κι έτσι μοιραία στρέφομαι στις δυο μεγάλες πρεμιέρες του μεγάρου μουσικής της δενδροκτόνου Κακλαμανείου πρωτευούσης, στηλιτεύοντας τον ρατσιστικό διαχωρισμό των Γαβρά-Αγγελόπουλου. Γιατί στην ταινία του δεύτερου να παρίσταται ο Πρόεδρος –τι θα πει ποιος Πρόεδρος;- και στου πρώτου όχι; Όποιος γνωρίζει την απάντηση, ας την πει και σ’ εμάς. Κι όποιος γνωρίζει εμάς, ας το πει στην απάντηση. Τα εκτιμάει κάτι τέτοια…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Συντρόφια μου καλικάντζαροι καλώς να ορίσετε απόψε.
Άλλο ένα δωδεκαήμερο είναι δικό μας!

B V R D O L O G I V M

Πλησιάζουν Χριστούγεννα και συνηθίζονται οι ιστορίες και οι μύθοι. Ιδού:

Η ιστορία του κειμένου που κρατάτε στα μπροστινά πόδια σας, προέρχεται από τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας, τα απόκρυφα ευαγγέλια της Ζωντανής Λίμνης και τα Δευτερόκολλα των Κουφών της Λυών. Για να μην πέσει επάνω σας η κατάρα του Αγίου Σουλπικίου, πρέπει να το διαβάζετε από αριστερά προς τα δεξιά και από επάνω προς τα κάτω. Μην επιχειρήσετε να το διαβάσετε την 29η Φεβρουαρίου, γιατί η ημέρα αυτή δεν υπήρχε όταν γράφτηκε. Όταν τελειώσετε την ανάγνωση να το αντιγράψετε σαράντα φορές και να το στείλετε με e-mail σε ισάριθμους χρήστες. Μην το αμελήσετε γιατί ένας που το έκανε μόνο 39 φορές, είδε στον ύπνο του τον Άγιο Σουλπίκιο κι από τότε κλείστηκε σ’ ένα δωμάτιο με μια τηλεόραση και τρελάθηκε. Ένας άλλος που το πέταξε στα σκουπίδια, βγήκε από το δωμάτιο της τηλεόρασης και τρελάθηκε κι εκείνος. Γι’ αυτό αντιγράψτε το και στείλτε το ΤΩΡΑ.
Το κείμενο αυτό το ζήτησαν πολλά κανάλια για να το κάνουν σίριαλ, όμως η κατάρα του Αγίου ενεργοποιήθηκε αμέσως σε αντίθεση με κάποιους λογαριασμούς ή κινητά. Σεισμοί και μπουρίνια στη γειτονιά μας, υπνηλία στη Βάσω Παπανδρέου (αυτό φαίνεται εύκολα στο βλέμμα της), μόνιμη κώφωση στον Σαρακατσάνο άλλοτε υπουργό και εκατόν πενήντα κιλά επιπλέον στο κρεββάτι της Νατάσας εδώ και κάμποσα χρόνια (twins not included). Αυτά ήταν μόνο η προειδοποίηση. Ακολούθησε η μακρά γαλαζοποίηση της χώρας και ειδικά της συμβασιλεύουσας, με μπλε δήμαρχο, μπλε νομάρχη και μπλε υπουργό Βόρειας Ελλάδας, τόσο που νόμιζε κανείς πως ζει στο στρουμφοχωριό και περιμένει τον Δρακουμέλ οινοποιό και τη λύτρωση. Υπό το βάρος της απειλής, αποφασίσαμε να μην δοθεί το κείμενο στα κανάλια και να κρατήσουμε τα δικαιώματα αντί για τα ευρώ. Δεν δημοσιεύουμε το κείμενο, που βρέθηκε σε πανάρχαια λακκούβα της οδού 26ης Οκτωβρίου, της δυτικής εισόδου-κόσμημα της πόλης. Δημοσιεύουμε όμως τα ιστορικά στοιχεία της διαδρομής του στους αιώνες:
Τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου (23 προς 24 Αυγούστου του 1572) ένας γερμανός γιδοβοσκός, ο Χανς Κολοβάρενγκεμ είδε ένα φλεγόμενο αντικείμενο να πέφτει από τον ουρανό. Με τρόμο πλησίασε και είδε πως επρόκειτο για ένα κείμενο, κάτι που έβλεπε για πρώτη φορά. Γιατί, άσχετα με το τι είναι τώρα, όλοι οι Γερμανοί μέχρι τον 16ο αιώνα ήταν γιδοβοσκοί και δεν είχαν ξαναδεί κείμενα, με φωτεινή εξαίρεση τον 13ο αιώνα που γράφτηκαν οι μαλακίες των Νιμπελούγκεν. Ο γιδοβοσκός πήρε το κείμενο και ταξίδεψε ως το Βατικανό, αφού εκεί βρισκόταν ο πλησιέστερος εγγράμματος, ο Πάπας Πίος ο Ε΄ και του το έδωσε να το διαβάσει. Από τις πρώτες γραμμές ο πεφωτισμένος λειτουργός του Υψίστου κατάλαβε προς πρόκειται για θεόπνευστο έργο και το κράτησε στην αγία έδρα, δίνοντας πέντε χρυσά σκούδα στον γιδοβοσκό για ν’ ανοίξει πανδοχείο στο Βάρβαρμπουργκ, στις Βαυαρικές Άλπεις. Κάποιος ρουφιάνος όμως το σφύριξε στην Αικατερίνη των Μεδίκων, την αγία αυτή μορφή του καθολικισμού που τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου μαζί με τον Φίλιππο Θ΄ έδωσε εντολή για τη σφαγή χιλιάδων καλβινιστών (διαμαρτυρόμενων). Χωρίς να χάσει καιρό, η Αικατερίνη έστειλε έναν άλλο ρουφιάνο στο Βατικανό για να κλέψει το ιερό κείμενο (ανέκαθεν οι ρουφιάνοι ήταν είδος εν υπερεπαρκεία). Η αποστολή είχε αίσιο πέρας κι έτσι το κείμενο έφτασε στην Αικατερίνη, έπεσε όμως πάνω της η κατάρα του Αγίου Σουλπικίου που το συνόδευε. Κι όπως κάθε εριστική, ραδιούργα και εξουσιαστική φύση, προσβλήθηκε από σεξουαλική ψυχρότητα (ήταν ήδη ανοργασμική όπως η πλειονότης), κάτι που απομάκρυνε το σύζυγό της Ερρίκο Β΄ και η Αικατερίνη ψόφησε στο Μπλουά της Γαλλίας μαγκουφασιόν (all alone). Ο αντικαταστάτης του Πίου, Πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄, μόλις καθάρισε την αγία έδρα από τα ποντίκια και το αιώνιο σαράκι που την έτρωγε, έστειλε τρίτο ρουφιάνο με σκοπό την επανάκτηση του απωλεσθέντος κειμένου, κάτι που επετεύχθη χάρη στη μοναδική δεξιοτεχνία των ρουφιάνων να τα καταφέρνουν πάντα. Όμως ο Άγιος Σουλπίκιος έστειλε τη νόσο του Αλτσχάιμερ που τότε λεγόταν απλά μαλάκυνση στον Πάπα, με αποτέλεσμα το κείμενο να παραμείνει ξεχασμένο στα σεντούκια του Βατικανού για τέσσερις αιώνες. Πριν λίγα χρόνια, ένας άλλος βόρειος με Αλτσχάιμερ που κατέκτησε τηα αγία έδρα, ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος, ανακάλυψε το βιβλίο το οποίο όμως απέσπασε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι για να εμπνευστεί και να γράψει εκείνες τις μαλακίες που θεωρεί ποιήματα (από εκεί αντλεί την έμπνευσή του και ο μέγας έλλην ποιητής Τηλέμαχος Χυτήρης). Εδώ παρενέβη έτερος δεξιοτέχνης του είδους, ο στρατηγός Τσουκάτος, ο οποίος απέσπασε το κείμενο και το έδωσε στον πρώην κύριο Σημίτη. Εκείνος, σπουδασμένος στην Γερμανία και έχων την ανάλογη παιδεία (με την βαρβαρότητα καλλωπισμένη κι αθέατη στα γονίδια) ούτε καν ασχολήθηκε με ένα κείμενο που δεν έβλεπε να αποφέρει υπερκέρδη, διώχνοντας μάλιστα και τον πιστό του Τσουκάτο (θα θυμάστε…) Έτσι, δεν ήταν καθόλου δύσκολο για μας να μισθώσουμε έναν ρουφιάνο της δημόσιας διοίκησης και να φτάσει στα χέρια μας το θεόσταλτο κείμενο.
Η Ευρώπη πλήρωσε με βαρύ τίμημα την ασέβεια που επέδειξε προς το ιερό κείμενο. Οι Γάλλοι απέκτησαν δυσάρεστες σωματικές οσμές (έχετε μυρίσει άρτι αφυπνισθείσα γαλλίδα;) και αναγκάστηκαν να επινοήσουν αρώματα για να τις καλύψουν. Οι αγγλίδες έπαθαν ψυχρότητα κι οι άγγλοι «το γύρισαν», η Ιταλία και η Ελλάδα έγιναν αεροδρόμια του ΝΑΤΟ (η δεύτερη έγινε και τύποις θεραπαινίδα των γερμανών), η Σουηδία παρουσιάζει υψηλότατο δείκτη αυτοκτονιών κι οι Ελβετοί καταδικάστηκαν ν’ αρμέγουν αγελάδες και να φτιάχνουν ρολόγια. Οι Βέλγοι προσβλήθηκαν από την κατάρα των διοξινών που τρέλλανε αγελάδες και κοτόπουλα, η Γερμανία πλήρωσε μερικές πολεμικές αποζημιώσεις, η Ισπανία «έφαγε» βόμβες με αλλόδοξη θεία παρέμβαση (πάντα υπήρχε αγαστή συνεργασία και σύμπνοια μεταξύ των εξεχουσών προσωπικοτήτων των θρησκειών), ενώ Ρωσία και Γιουγκοσλαβία απλά καταστράφηκαν.
Για τους λόγους αυτούς δεν μεταφέρουμε το περιεχόμενο του κειμένου. Απλά σας παραθέσαμε την συγκλονιστική ιστορία του, για να σας δώσουμε υλικό για το τζάκι. Είτε να το διηγήστε δίπλα του τις μέρες των Χριστουγέννων είτε να το τυπώσετε και να το χρησιμοποιήσετε απλά ως προσάναμμα.

(clopyright: Theogrocer - recycled, motorcycled. All rights reserved – no preservatives - avoid litter - kill the cop inside you - God shave the queen).

Όλα καλά και περίκαλα τα ‘χουμε με την πατρίδα. Με το έθνος, την ιστορία μας και τούς «αρχαίους ημών πρόγονοι». Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες και η μοδίστρα με τα κριάρια. Κι από την άλλη φουσκώνουμε και κορδώνουμε και τουρτουφίζουμε για «τσι γεναίοι πρόγονοι» σαν τι; Όπως εκείνος ο τράγος του Σικελιανού που εσήκωνε το απανωχείλι του, εβέλαζε μαρκαλιστικά και οσφραινότανε όλο το δείλι την αρμύρα στη θάλασσα της Κινέττας.

Δημήτρης Λιαντίνης

Προς Θεσσαλονικείς λ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Επιτρέψατέ μου να συνεορτάσω μεθ’ υμών την συμπλήρωσιν τριάκοντα επιστολών αχρηστομάθειας, μεθ’ ιαμβικών δεκαπεντασυλλάβων, νταουλιών και ζουρνάδων:

Ελάτε τώρα φίλοι μου να ασκήσουμε το χόμπι
εις το οποίο αρέσκεται σαφώς το κάθε ζόμπι
όπως το συνηθίσανε των ΜΜΕ τσοπάνοι
όχι χωρίς συναίνεση από κάθε χαϊβάνι:
Να ‘χει στην κλειδαρότρυπα των άλλων ένα μάτι
ώστε να ζει ολότελα μέσα στην αυταπάτη.

Κρυφοκοιτάζουν, βάσανα αρέσκονται να ψάχνουν
για να τη… βρίσκουν λέγοντας «χειρότερα υπάρχουν»
κι έπειτα στρέφονται αλλού, κοιτάζοντας με ζήλια
τους «διάσημους», τους «όμορφους», κώλους, μαλλιά και χείλια
«σφάζονται» όμως αν τους πεις για ιδανικά και ήθος
διότι καταρρίπτεται ο στυλοβάτης μύθος…

Εμείς όμως κοιτάζοντας κρυφά, βλέπουμε άλλα
ιδού ένα στιγμιότυπο, στου βίου την τραμπάλα:

Η αγία οικογένεια κάθεται στο τραπέζι
ενώ σκασμένο απ’ το φαΐ το τέκνο της θα παίζει
κάποιο καινούργιο, ακριβό και high tec παιχνίδι
χωρίς κανένας να βρεθεί να δώσει ένα κλοτσίδι
στον στυλοβάτη του σπιτιού και στην κολόνα μάνα
που κάνουν τα παιδιά τροφή για κάθε ένα… Γκαργκάνα.

Ρευόμενοι, περδόμενοι, θα σηκωθούν κατόπι
τρώγοντας κι ένα μπακλαβά με μπόλικο σιρόπι.
Η μια θα πλένει πιατικά, ο άλλος θα τα ξύνει
ω! πόσο όμορφες στιγμές, τόσο που να στη δίνει
και θες να βγεις φωνάζοντας στον κόσμο απ’ το μπαλκόνι:
‘μεις αρμενίζουμε στραβά ή ο γιαλός στραβώνει;

Ρίξτε λοιπόν μια μούντζα εις την αμετροέπεια
μ’ αληθινή… ευγένεια και με αξιοπρέπεια.

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Απ' όσα έκαμα κι απ' όσα είπα
να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν.
Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε
τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου.
Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με
πολλές φορές που πήγαινα να πω.
Η πιο απαρατήρητές μου πράξεις
και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα -
από εκεί μονάχα θα με νοιώσουν.
Αλλά ίσως δεν αξίζει να καταβληθεί
τόση φροντίς και τόσος κόπος να με μάθουν.
Κατόπι -στην τελειωτέρα κοινωνία-
κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα
βέβαια θα φανεί κ' ελεύθερα θα κάμει.

Κωνσταντίνος Καβάφης - "Κρυμμένα"

Στα σαλόνια της διαμαρτυρίας, τα οποία είναι γεμάτα ιδεολογικές ταμπέλες τόσο μεγάλες που σέρνονται καταγής σαν κουρέλια και απορροφούν σα σφουγγαρόπανα τα απόνερα των υπονόμων, πάντοτε προτιμούσαν τους επαναστάτες άλλων εποχών. Ή ακόμα κι εκείνους άλλων ηπείρων, ιδίως αυτούς που βρίσκονται στις τροπικές νοτιοαμερικάνικες σιέρρες. Οι ταρτούφοι μεταμφιέζονται για να μη χρειαστεί να υποστηρίξουν τους επαναστάτες που μάχονται εδώ, για να μη χρειαστεί να διακινδυνεύσουν ποτέ τίποτα, για να παρακάμψουν τα ερωτήματα σχετικά με τη δική τους παραίτηση, την αιώνια χλιαρότητά τους, την ύπουλη προδοσία τους που στάζει καθημερινά δηλητήριο.

Jean Marc Rouillan

Σχολή Γκοτζαμάνη τώρα και με δίκυκλα.

Κατά μάνα, κατά κύρη, καθ' άρματα.

Στις προσβολές, στις αδικίες, στα βάσανά σου
συμπαραστάτες μη ζητάς εσύ.
Ζήσε όπως έμαθες, στητός κι άγρυπνος στάσου
δίχως εκπτώσεις κι «όμφακες εισίν».
Απ’ τη δική σου μη ξεφύγεις στράτα
να μείνεις ίδιος στις ενάντιες εποχές
τη μοίρα σου να την ορίζεις όπως θες…
Μ’ αυτή τη μοίρα του πλησίον τη μοίρα κράτα
με την ψυχή σου ζέστανε κι άλλες ψυχές.

Aleksandr Trifonovich Tvardovsky

με ευχαριστίες στο σ. Βασίλη ("Κόντρα") που το διέσωσε

Προς Θεσσαλονικείς κθ΄ επιστολή φαύλου

Ανέτειλε το εθνοσωτήριον έτος 2009, yeah! Διαβάζουμε το κατά Τουρνά ευαγγέλιο που ξεκινά με φιλολογικά ερωτήματα τύπου «πώς θα είναι ο κόσμος μας, πώς θα είμαστε εμείς το 2009;». Στην επόμενη περικοπή, ο ευαγγελιστής πέφτει μέσα και μάλιστα με τα μούτρα: «Τότε που ο πλανήτης μας θα ‘ναι οπλοστάσιο κι οι δρόμοι θα μοιάζουν μ’ αρένα». Όμως, το ευαγγέλιο ολοκληρούται με προφητεία αποδεικνύουσα ότι ο ευαγγελιστής Τουρνάς ήταν τούρνα όταν έγραφε: «Όταν όλοι οι τρελοί που τον κόσμο κούρασαν, μακριά μας θα ‘χουνε φύγει, τότε πια γυναίκα μου μας ανήκει όλη η γη και τότε θα ζήσουμ’ ωραία. Το 2009». Εάν εκπληρωθεί η προφητεία, υποσχόμεθα κέρασμα εξάδος φιαλών οίνου στον Τουρνά, ίνα ξαναγίνει τούρνα.
Ευαρεστήθημεν από εκθέσεις ιδεών ανίδεων που μας έπρηξαν το υπογάστριο αναλύοντες σύμπασες τας παραμέτρους του ανασχηματισμού. Ημείς, επικαλούμεθα αποκλειστικές αστρολογικές πληροφορίες άτινες λέγουν ότι φέτος είναι έτος Giorgakis. Τα άστρα είναι λίαν ευοίωνα δια την δυναστεία –ασχέτως αν μέλη της πέφτουν και ξαναπέφτουν δικαιώνοντας παροιμίες- αφού συμφώνως με το βιετναμέζικο ημερολόγιο εισερχόμαστε στο έτος της μαϊμούς (δια τινές αιρετικούς αστρολόγους Βιετκόνγκ, στο έτος του κώλου της μαϊμούς). Αντίθετα, σύμφωνα με σαμάνους ωραίων ορέων, το ζωώδες ζώδιο του βούβαλου βρίσκεται εις απόγειο οδεύον προς υπόγειο. Δύσκολο το έτος και για μπούληδες: αόρατος ο αστερισμός του ταύρου (bull-είδες;). ευρισκόμενος στον τρίτο –και μακρύτερο- οίκο του αστρολογικού χάρτη του θησαυρού.
Αφού ασχοληθήκαμε –όπως κάθε στήλη που σέβεται εαυτόν αλλά όχι τους δύσμοιρους αναγνώστας- μετά των αστρολογικών, πάμε δι’ άλλα. Τι πιο πρόσφορο της προσφοράς του υπουργείου παιδιάς εις παιδί με πτυχία στην πολιτική επικοινωνία. Στον άλλοτε κούρο του τουρισμού, αρμονικά μαυρισμένο ημίθεο των beautiful greek islands, mousakas και tzatziki. Ζούμε πια δια την στιγμή που θα κατασπαράσσεται από οργισμένους λέοντες (νεολαίοντες) με ζέον αίμα, άτινες γυροφέρνουν πανεπιστήμια δίκην αγριόγατων που εποφθαλμιούν παγιδευμένο εις φράχτη καλλικέλαδο φλώρο. Ωστόσο, δυσβάσταχτος η απώλεια Αλογοσκούφη, Φώλια, Κοντού, ψηλού και χοντρού. Δια τον πρώτο υπάρχει δουλειά, αφού γνωρίζει τέχνη: θα κιθαρωδεί εις μπουάτ τινά. Δια τον δεύτερο όμως, που χάνει και το όνειρο μονομαχίας με Ψωμιάδη ή ΒασιΠαπ; Δια τον τρίτο; Πώς θα ξαναδιορίσει υιόν; Oh god, οποία δράματα όπισθεν τεθωρακισμένων παραθύρων…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας ή μάλλον το γεγονός ότι μια μειονότητα μετατρέπεται από μόνη της σε ένα πυρήνα επαγγελματιών πολιτικών με το δικαίωμα να λαμβάνει αποφάσεις και να τις επιβάλλει στις μάζες, υποδηλώνει τη δημιουργία των σπόρων της γραφειοκρατικοποίησης και της αντεπανάστασης. Θέτει τη βάση για μια επιστροφή σε μια κοινωνία διαιρεμένη σε μια προνομιούχα μειονότητα και μια τεράστια καταπιεσμένη και κυριαρχούμενη πλειοψηφία.

Alianza de Los Comunistas Libertarios (Συμμαχία Ελευθεριακών Κομμουνιστών) - Μεξικό

Αυτό που μας περιμένει είναι δεδομένο.

Θα πέσουμε αμαχητί;

Χωρίς να βγεις από το σπίτι σου μπορείς τον κόσμο να γνωρίσεις. Χωρίς να δεις απ’ το παράθυρο μπορείς να ξέρεις τ’ ουρανού το μυστικό. Όσο μακρύτερα πηγαίνεις τόσο λιγότερα γνωρίζεις. Ο συνετός μαθαίνει χωρίς να ταξιδεύει, αναγνωρίζει δίχως να κοιτά, εργάζεται χωρίς να παρεμβαίνει.

Lao Tse

(συμπλήρωμα όσων είπε ο Franz Kafka στην ανάρτηση της 9/11)

Η τέχνη ήταν η συγχώνευση δύο κόσμων, του κόσμου του πνεύματος και του αίματος, του κόσμου του πατέρα και της μητέρας. Ριζωμένη στις πιο πρωτόγονες αισθήσεις, μπορούσε να μεγαλώνει και να φτάνει στις πιο καθαρές αφηρημένες σκέψεις ή ν’ αντλεί τους χυμούς της απ’ τον πιο σπάνιο, άυλο κόσμο της νόησης και να καταλήγει σε στερεές μορφές από σάρκα και αίμα.

Herman Hesse - " Νάρκισσος και Χρυσόστομος"

Από την "Εκδρομή" του μοναδικού Τάκη Κανελλόπουλου...

Προς Θεσσαλονικείς κη΄ επιστολή φαύλου

Ενώπιον των νέων Δεκεμβριανών και καθώς έβηχα εύηχα από τα επαρχιώτικα –για πολλά χρόνια αχρησιμοποίητα- ληγμένα χημικά, πρόσθεσα μια χαριτωμένη πινελιά καρκίνου στον λέοντα ωροσκόπο μου. Τώρα πια πολλοί από εμάς είμαστε εθισμένοι στο «chlorobenzylidene malononitrile» και επί πενθήμερο ικετεύαμε τους διακινητές-ψεκαστές για τις καθημερινές δόσεις μας. Ευτυχώς δεν ήταν προκατειλημμένοι και δεν έδιναν μόνο σε κουκουλοφόρους αλλά και σ’ εμάς τους πανταχόθεν ακάλυπτους. Αρχίσαμε μια μέρα πριν από εκείνη που Ελλάδα και Ρωσία κήδευαν από έναν Αλέξανδρο. Ειδοποιός διαφορά (πέρα από τις προφανείς): η Ρωσία δεν είχε κανένα λόγο να οργίζεται ούτε είχε έναν άλλο Αλέξανδρο και μια Αλεξάνδρα να εξακολουθούν να παίζουν σε αριστερά - παιδική χαρά. Που οι μισοί αυτής ήταν στους δρόμους, ενώ οι άλλοι μισοί μελετούσαν τα σχέδια-αμελέτητα αποσταθεροποίησης της χώρας. Όχι αυτά των Βελόπουλου-Λιακόπουλου και των συν αυτώ, άλλα σχέδια που μόνο η Αλέκα ξέρει.
Τι να έκανα; Όντας μη μέλος της οργάνωσης «ΑΓΑ.ΠΟ» (Αγανακτισμένοι Πολίτες) και ως μη διαθέτων τηφλεόραση, ε, πώς να περάσει το διάλειμμα; Αναφέρομαι στον ελεύθερο χρόνο των κυνωνικών αθλοπαιδιών που υλοποίησε το υφαρπαγείο Δημόσιας Αταξίας, με το Σαββατιάτικο εναρκτήριο λάκτισμα του αφέ(ν)τη-δολοφόνου. Το πρώτο τετραήμερο ήταν πραγματικά συναρπαστικό, αν και αντιβαίνει καταφανώς την κυβερνητική αισθητική ήτις προτιμά να ρίχνει παρά να δέχεται πάσης φύσεως τούβλα… Να καίει νοικοκυριά κι όχι να την καίνε, να είναι μόνη στο κάψιμο της αγοράς και στο πλιάτσικο κι όχι να την αντιγράφουν κι άλλοι και δη ψιλικατζήδες. Κι αν δεν υπήρχε ο χειροκίνητος «κοινωνικός αυτοματισμός» και οι «ΑΓΑ.ΠΟ», θα μιλούσαμε για μια διοργάνωση-πρότυπο, για ένα ακόμη κόσμημα στην Ελλάδα της ανάπτυξης, του 12ου αιώνα (μην ξεγελιέστε με τον 21ο που λένε, είναι αναριθμητισμός. Στον μεσαίωνα είμαστε, μάρτυς μου ο Εφραίμ και το δεσποτάτο των προσκυνημένων). Στην Ελλάδα - πρωτοπόρο της ευρωπαϊκής οικογένειας, που έκανε τα βαρβαρικά φύλλα να παραμιλούν και τις παριζιάνικες νύχτες του Κλισί-σου-μπουά να μοιάζουν με φιλικό μπλε-κόκκινοι στα Λαγυνά. Με πληροφορούν τώρα από το κοντρόλ ότι αντίστοιχο –διεθνιστικού ολυμπιακού πνεύματος- meeting διεξάγεται παντού! Ζούμε ιστορικές στιγμές παρόλο που αργεί η έξοδος από την προϊστορία, κάτω από ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Ήταν άνθρωποι
μιας αβέβαιης χαραυγής
Τους ποδοπάτησαν άγρια μίση
σοφές πλεκτάνες όργανα μίσθαρνα
τους δολοφόνησαν
εν μέση οδώ

Προδομένη απ' το χρόνο
πλανάται η παρείσακτη μνήμη τους
σε μετοχικά κεφάλαια
τουριστικές επιχειρήσεις
και σ' επενδύσεις κατεξοχήν επωφελείς
των ευελίκτων επιγόνων.

Κλείτος Κύρου - "Η καμπή"

Έχει φτάσει λοιπόν η ώρα να σταματήσουμε να φλυαρούμε σχετικά με τις διαφορές και την πόλωση του παρελθόντος, για να ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε πάνω σ’ αυτά που μας ενώνουν ως εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους, ακολουθώντας μια νέα αντίληψη αντιιεραρχικής οργάνωσης και τακτικής για να πετύχουμε ό,τι επιθυμούμε. Ας τελειώνουμε με το σεχταρισμό και το πνεύμα του που συντηρούν αυτοί που -με πρόφαση την υπεράσπιση αρχών- θέλουν να διατηρήσουν τη μικροεξουσία τους, καθυστερώντας την επαναστατική ενότητα που θα αντιμετωπίσει στην πράξη τα πραγματικά προβλήματα των λαών μας.

Louis Vitale

...Κι όταν χτυπήσαμε τα εγκλήματα αυτά και πατάξαμε την προδοσία, αυτοί σαν δεσποινίδες της αριστοκρατίας που δε βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά πού βασιλεύει, αλλά συγκινούνται από ένα άρρωστο γατάκι, έμπηξαν τις φωνές και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε. Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι, σκοτώθηκαν και γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα, μα κανείς απ' αυτούς δεν είπε τίποτα. Μα τώρα φωνάζουνε ότι ο Άρης σφάζει...

Άρης Βελουχιώτης - Οκτώβρης 1944 (Λαμία)

Προς Θεσσαλονικείς κζ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Πλάκα έχει το ιππουργείο Εικονο-μηκών, αυτό ντε του monsieur Αλογοσκούφη (άλογο-ιππουργείο) με τα εικονικά μήκη (εικονο-μηκών). Κατά το δοκούν, δηλαδή όπως γουστάρει, τσιτώνει ή μαζεύει κι ερμηνεύει τα μεγέθη… Πλάκα όμως έχει και ο γάμα-γάμα πιπί -αφήστε τις αηδίες, μιλάμε για τον Γ.Γ.Π.Π., τον γενικό γραμματέα πολιτικής προστασίας- που ο καιρός μέχρι στιγμής τον κρατά εκτός προσκηνίου. Έγιναν νωρίς οι συσκέψεις στις νομαρχίες και στις μοναρχίες εν όψει χειμώνα, βροχών, χιονοπτώσεων, λιμών, σεισμών, καταποντισμών, δευτέρας παρουσίας και πρώτης απουσίας. Κι από κει και πέρα τίποτα! Ακόμα ν’ αρχίσουν τα τρομοκρατικά δελτία έκτακτων καιρικών φαινομένων, κατά τα φαινόμενα… Κι έτσι τα Μ.Μ.Ε. (Masturbation Media Emesis) είναι αναγκασμένα να βρουν άλλα Μ.Μ.Ε. (Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης) για να σαλαγούν τους Μ.Μ.Ε (Μαλθακούς Μισθωτούς Εκμεταλλευόμενους) και τις Μ.Μ.Ε. (Μάζες Μειωμένης Ευθιξίας).
Ωστόσο, κάποιοι τα έχουν όλα γραμμένα στ’ αρχεία τους κι εκβιάζουν τον ακαταλληλότερο στο κυνοβούρλιο. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στο βιβλίο «202» που διένειμε μαζί με τα ειωθότα κουπόνια η ελληνόγλωση εφημερίς «Real News». Ένα βιβλίο το οποίο παραπέμπει στο ομώνυμο τραγούδι της Πρωτοψάλτη που –μεταξύ άλλων- λέει: «Σε ύποπτο ξενοδοχείο χωρίς ταυτότητα κι αρχείο, ένα κρησφύγετο για δύο το δίκλινο 202. Σε θέλω πάλι πριν να φύγεις, την πόρτα κλείσε μην ανοίγεις, θα βγούμε όπως πάντα χωριστά πρώτα εσύ, εγώ μετά». Πάντως, οι προβλέψεις λένε ότι ακόμα τούτη η άνοιξη ραγιάδες, μετά μαχα-ραγιάδες και πάρτι-πάρτι στις εφτά του Μάρτη! Θα τρώμε με χρυσά κουτάλια το γιαουρτάκι που δόθηκε ως αύξηση. Ο υπόλοιπος μισθός, βέβαια, θα συνεχίσει να εξυπηρετεί πάγιες και λειτουργικές ανάγκες των εταιριών κινητής και ακίνητης επικοινωνίας, των ΔΕΚΟ, νοίκια, μανίκια κ.α.
Για κοιτάξτε αδελφοί, ποιοι χοιρίζονται (δεν είναι ορθογραφικό λάθος, αλλά μια πικρή αλήθεια) τις υποθέσεις μας! Οι χοιρότεροι, επιχοιρώντας, χοιραγωγώντας, ενίοτε και χοιροδικώντας… Και μάλιστα μέσα από διαδικασίες που ενώ στο σύνολό τους φαντάζουν ως διαγωνισμός, ατομικά πρόκειται για απευθείας ανάθεση! Τα πάντα εν σοφία εκποιήθηκαν…

ΥΓ: Who Zintao ζηντάω; Μην ξεχάσουμε και το πέρασμα –μετά από είκοσι χρόνια- από τον Coscotas στην Cosco: «Όσο κι αν ψάχνω δεν βρίσκω άλλο λιμάνι, τρελή να μ’ έχει κάνει, όπως ο Πειραιάς». Εσείς;

"Εξώστης" - Θεσσαλονίκη

Μην τους μιλάτε
αυτοί μας κλέβουν έρωτα
αυτοί μας κλέβουνε τ’ όνειρο
μας κλέβουν καταπράσινες φωνές
κλέβουνε σώμα
αυτοί μας κλέβουν ουρανό
αυτοί κλέβουνε θάλασσα
αυτοί κλέβουν τον ήλιο
πνίξτε τους σ’ ένα πέλαγο σιωπής
μην τους μιλάτε.

Γιώργος Σαράντης - "Μην τους μιλάτε"

Τα πράγματα όμως δεν ήταν όπως φαίνονταν. Για πολλά χρόνια υπήρχε ένα κυρίαρχο ρεύμα μέσα στο κόμμα που ενώ μιλούσε επαναστατικά στις εκδηλώσεις του και στις πρωτομαγιάτικες γιορτές, το μόνο που ήθελε ήταν η διατήρηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Με λίγα λόγια δεν επιθυμούσε την επανάσταση. Η κομματική μηχανή ήταν τελικά πιο σημαντική από την ίδια την επανάσταση.

Rosa Luxemburg

Γραφειοκρατία σε δύση κι ανατολή: σα να μην πέρασε μια μέρα…

Ο διευθυντικός μηχανισμός του σοβιετικού συστήματος, από τον κατώτερο μέχρι τον ανώτερο βαθμό, ανακατεύει απλώς χαρτούρα. Η επαρχιακή επιτροπή εκδίδει συνήθως μια με δυο εγκυκλίους τη μέρα, πάνω σε κάθε πραγματικό ή φανταστικό ζήτημα και κρίνει ότι μ' αυτό τον τρόπο έχει εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της... Ο αριθμός των εγκυκλίων που περιέχουν διαταγές προς τους τοπικούς πυρήνες κυμαίνεται μεταξύ τριάντα και εκατό τον μήνα (Pravda, 7 Ιούνη 1925).
Ζητούν από επιχειρήσεις τις πιο αλλόκοτες πληροφορίες, αναφορές και στατιστικά στοιχεία, πράγμα που πλημμυρίζει το σύστημα μας με χαρτούρα. Κι αυτό μας υποχρεώνει ν' απασχολούμε υπερβολικά πολύ προσωπικό και εμποδίζει το πραγματικό μας έργο. Δημιουργείται μια χαρτοθάλασσα μέσα στην οποία χάνονται εκατοντάδες άνθρωποι. Η λογιστική και στατιστική κατάσταση είναι –απλούστατα- καταστροφική. Επιχειρήσεις που με δυσκολία σηκώνουν το βάρος τού να δίνουν πληροφορίες σε δεκάδες κι εκατοντάδες διαφορετικές μορφές, μετράνε τώρα τη χωρητικότητα σε πουντ! (1 πουντ είναι 16,380 κιλά). (Pravda, 23 Ιούνη 1926).

Μια φορά κι έναν καιρό, σε χρόνια περασμένα,
ένας μπαμπάς παιδάκια μου, ζούσε σαν κι εμένα.
Κι αυτός επήρε μια μαμά, καθώς και τη μαμά σας
και τρία έκαναν παιδιά, που είχαν τ’ όνομά σας.
Και ο μπαμπάς απέθανε με δίχως διαθήκη
και τα παιδιά του έψαχναν να βρούνε χαρτζιλίκι
αλλά δεν βρήκαν τίποτε, παρά χαρτιά γραμμένα,
εφημερίδες μπόλικες, μια κάλπικη δραχμή,
κι έναν σταυρό, καθώς αυτόν, που έδωσε σ’ εμένα
ο κύριος πρωθυπουργός για δόξα και τιμή.
Και τα παιδιά μεγάλωσαν σιγά-σιγά κι εκείνα
και γνώρισαν τους Έλληνες, τον κόσμο, την Αθήνα.
Μα είδαν πώς κοπάνιζαν καβουρδιστόν αέρα
και τότε πια εννόησαν πως είχανε πατέρα
που ήταν το κεφάλι του γεμάτο από πίτερα
κι πέρασαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Θέλετε κι επιμύθιον, παιδιά μου, να σας πω;
Λυπούμαι που σας γέννησα, γιατί σας αγαπώ.

Γεώργιος Σουρής - "Στα παιδιά μου"

Προς Θεσσαλονικείς κστ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Αρχή δια επισημάνσεων και νουθεσιών σήμερα. Στον καιρό που μειώνεται ο ρους των ποταμών και εκπίπτουν σε υποπόταμους, στον καιρό που κάποιοι κρατάνε πισινές για να φτιάχνουν πισίνες αντί να ντραπούν σε φυγή, αποφασίσαμε να μετατρέψουμε τη στήλη από άλατος σε ανθοστήλη, σύμφωνα με τις προ-φυτείες. Αρκετός χρόνος ξοδεύτηκε για την κατανόηση, ας κλείσουμε τα βιβλία να κάνουμε ασκήσεις κι όχι ass kisses στις κατουρημένες ποδιές. Άλλο ειμί φως και άλλο ημίφως. Η Ελλάδα είναι μπανανία, αναθεματισμένη ανία (ban ανία) και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει Ρωcia, Κωλομβία, Eye tea, Βοή μία ή ήττα λεία. Ούτε λίθου ανία, να βαριέται τη ζωή της πάνω σε άγονες πέτρες του ανεπτυγμένου βορρά. Η Ελλάδα είναι μια ιδέα του Φώσκολου, άλλοτε του φωτός κι άλλοτε του κώλου, είναι του Σπανουδάκη, άλλοτε Σπανού κι άλλοτε Δάκη. Κι είναι καιρός να δικαιωθεί και το δεύτερο συνθετικό του Κολοκοτρώνη. Ως τώρα δίναμε κώλο, καιρός να πάρουμε κοτρόνι ενάντια στους τυράννους των Τιράνων, στα όρνια της Καλιφόρνια, στα μοσχάρια της Μόσχας, σε όλους αυτούς που γέμισαν άζωτο τη ζωή, περι-βάλλοντάς μας παντ-αχ!-όθεν.
Ο Χελμός (hell moss) είναι μια κόλαση με βρύα. Πρέπει να εγκαταλείψουμε τις περιοχές των ωραίων ορέων και να κατέβουμε στα αστεία αστικά χειμαδιά, στα ρημαδιά. Ο μεταφερόμενος με τα λαοφορεία λαός διαμαρτύρεται, είναι γκρινιάρης, φιδάκι, παντογνώστης κι όχι monopoly όπως θέλουν να τον πείσουν. Ζητά άμεση αποκατάσταση όλων των κρατουμένων στα κελιά και στις αριθμητικές πράξεις. Τα άλογα κράτη (Ιπποκράτη) έχουν μπροστάρηδες αλογοσκούφηδες, ιππουργούς και ιπποδιοικητές. Κι έτσι μπορεί ο καθείς καθιστός αστός να αστειεύεται, λέγοντας R λούμπες. Την ίδια ώρα η πατρίς αποδομείται. Ο Βούγιας, ατενίζοντας το μέλλον (του) παρουσιάζει βιβλία με αντιπροσωπευτικούς τίτλους, όπως εκείνο το «Περπατώντας ανάμεσα» που μας αφήνει να υποθέσουμε ό,τι θέλουμε περί του απόντος από την ατελή φράση αντικειμένου. Τέλος, τα ελικόπτερα και τα φάντομ φυτεύονται επειδή τα χειρίζονται ίκαροι. Κι ας έφτιαξε ο Δαίδαλος όλη τη δαιδαλώδη δουλειά (λαβύρινθο, φτερά προς την ελευθερία κλπ). Για χάρη του έγιναν όλα, αυτός έκανε τη λάντζα. Κι ήρθε το κωλόπαιδο και πήρε τη δόξα, έδωσε και τ’ όνομά του στην Ικαρία, ο Ισκαριώτης.
Τέλος πάτων. Ως αιδώ.

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Είμαι ένας φανατικός οπαδός της ελευθερίας, αφού τη θεωρώ το μόνο μέσο με το οποίο μπορεί να αναπτυχθεί η ευφυΐα, η αξιοπρέπεια και η ευτυχία του ανθρώπου. Όχι της επίσημης «ελευθερίας» που παραχωρείται, μετριέται και ρυθμίζεται από το κράτος, μία απάτη που αντιπροσωπεύει τα προνόμια των λίγων που στηρίζονται στην σκλαβιά όλων των υπολοίπων. Όχι της ατομικής ελευθερίας, της εγωιστικής, ποταπής και πλαστής που προωθείται από τη σχολή του Ρουσσώ και όλων των άλλων σχολών του αστικού φιλελευθερισμού, η οποία θεωρεί ότι τα δικαιώματα του ανθρώπου είναι περιορισμένα από τα δικαιώματα του κράτους και αναγκαστικά συνεπάγεται την μείωση των δικαιωμάτων του ατόμου στο μηδέν.
Είμαι ένας πεπεισμένος υποστηρικτής της οικονομικής και κοινωνικής ισότητας, επειδή γνωρίζω ότι χωρίς αυτή την ισότητα, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η ηθικότητα και η ευμάρεια των ατόμων, καθώς επίσης και η ευημερία των εθνών, δεν θα είναι ποτέ τίποτε άλλο παρά ένα μάτσο ψέματα.

Mikhail Bakunin - "Marxism, freedom and the state"

Είμαστε εδώ
Χωρίς να είμαστε
Αναπνέουμε
Περπατάμε
Μισούμε
Αγαπάμε
Αγοράζουμε
Πουλάμε
Μόνο και μόνο
Για να δικαιολογούμε
Την απουσία μας
Πώς μπορεί να ονομάζεται
Ένας κόσμος
Φτιαγμένος από σκιές
Ανύπαρκτων σωμάτων
Οι καθρέφτες αποτυπώνουν
Εντυπώσεις δυνατών ψευδαισθήσεων πόνου
Είμαστε όλοι
Ασθενικά αιμορραγούντα φαντάσματα
Μάταια προσπαθούμε ν' αφήσουμε τα χνάρια μας
Για την εποχή των πραγμάτων
Που θα ακολουθήσει
Τη δικιά μας εποχή των σκιών

Γιάννης Αγγελάκας – "Η εποχή των σκιών"
(από τη συλλογή «Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε;» -1999)

Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων
εμείς καθόμασταν τα βράδια
και ζωγραφίζαμε σκηνές από την αυριανή ευτυχία του κόσμου.
Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας.
Κι όταν πεθάνω και δε θα ‘μαι ούτε λίγη σκόνη πια
μέσα στους δρόμους σας
τα βιβλία μου, στέρεα και απλά
θα βρίσκουν πάντοτε μια θέση πάνω στα ξύλινα τραπέζια
ανάμεσα στο ψωμί
και τα εργαλεία του λαού.
Κατά που πέφτει, λοιπόν, ο κόσμος;

Τάσος Λειβαδίτης – «Στίχοι γραμμένοι σε πακέτα τσιγάρα»

Οι απόψεις του Ευγένιου Τριβιζά (καθηγητή εγκληματολογίας στην Μεγάλη Βρετανία και συγγραφέα παιδικών βιβλίων) για τον όρο PIGS (Portugal - Italy - Greece – Spain):
Ο χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων, στιγματίζεται συλλήβδην ένας ολόκληρος λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.
Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS» (γουρούνια), το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης. Αν και ορισμένα έντυπα όπως οι «Financial Τimes» και τράπεζες όπως η «Βarclays», κατόπιν καταγγελιών όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες. Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνωσης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πόλεμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο "Ζyclon Β". Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας. Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή.
Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία. Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως». Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου. Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια» ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες. Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.

Ευγένιος Τριβιζάς

Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή.
Έρχονται στη ζωή με τη βοήθειά σας, αλλά όχι από σας και μ’ όλο που είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.
Μπορείτε να τα δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως και τις ιδέες σας, γιατί αυτά έχουν τις δικές τους ιδέες.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, όχι όμως και την ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι τού αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τα μοιάσετε, αλλά μην γυρεύετε να κάνετε αυτά να σας μοιάσουν, γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χθες.
Εσείς είστε τα τόξα απ’ όπου τα παιδιά σαν ζωντανά βέλη θα τιναχτούν μπροστά.

Khalil Gibran

Προς Θεσσαλονικείς κε΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Είναι γνωστόν ότι πλείονες εκ των αναγνωστών του διαμπερούς και δια τούτο ευαέρου-ευηλίου Εξώστου, τυγχάνουν φιλίστορες, ιστοριοδίφες, φυσιοδίφες, οικολόγοι και άλλα τοιαύτα θεάρεστα τινά. Είναι επίσης γνωστόν ότι αίφνης εξηφανίσθησαν από προσώπου γης οι δεινόσαυροι, οι Ίνκας, τα «πακέτα» του χρηματιστηρίου, η αγοραστική μας ικανότητα, η αξιοπρέπεια, αλλά και οι τσάροι. Ναι, οι τσάροι, αγαπητέ συνάδελφε και συνάνθρωπε Στράτο Κερσανίδη και καλώ ειδικά υμάς να σκύψετε πάνω στο μέγα πρόβλημα που αποκαλύπτει ή έστω διατυπώνει η σημερινή επιστολή.
Ελάτε ομού μετά της ταπεινότητός μου –ή και μόνοι σας αν δεν φοβείσθε- και διασχίσατε την περιφερειακή οδό της πόλεως, κατευθυνόμενοι βορείως. Αφού περιπλανηθείτε σε μια άλλη πόλη μες στην πόλη –την ύπαρξη της οποίας πολλοί (θέλουμε να) αγνοούμε- θα φτάσετε στην «οδός Ιερός Λόχος». Ναι, μην απορείτε, έτσι αναγράφει η πινακίς! Οι συνεπείς αναγνώσται θα θυμούνται τη φωτογραφία και τα σχόλια που κόσμησαν παρελθούσα επιστολή μας (την δεκάτην ογδόη, συγκεκριμένα). Εκεί κοντά λοιπόν, ευρίσκεται ιδιαιτέρου κάλλους και απεράντου θέας ιερός ναός, εις τον οποίο αν εισέλθετε οι λάτρεις των εξαφανισθέντων ειδών, θα θαυμάσετε μια εικόνα-κόσμημα των νεόδμητων γκέτο της πολυπολιτισμικής συμβασιλεύουσας, της αθανάτου αγίας ημών Θεσσαλονίκης. Ναι Στράτο, ναι αδελφοί και αδελφές, πρόκειται για την «αγία τσαρική οικογένεια»! Άλαλα τα χείλη των ασεβών, κλίνουν ευλαβικά το γόνυ ενώπιον της πανδαμάτορος Ιστορίας. Την αγία τσαρική οικογένεια, την τα πάνδεινα υπομείνασα από τη «Ναρόντναγια Βόλια» και τελικώς σφαγιασθείσα υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ Λένιν! Την αγίαν ταύτη οικογένεια που έδωσε τόσους λαμπρούς ανθρώπους εις την ανθρωπότητα, όπως τον Μέγα Πέτρο που φορολόγησε ακόμη και τα μούσια των υπηκόων του! Αυτούς τους θεοπέμπτους ανθρώπους απεκατέστησε προσφάτως το Ανώτατο Δικαστήριο της Ρωσίας -προς έκπληξιν ακόμη και των απογόνων της οικογενείας Ρομανόφ- φρονώντας ότι η εκτέλεσίς των υπήρξε αποτέλεσμα πολιτικής δίωξης κι ότι τα μέλη της τσαρικής οικογενείας πρέπει να θεωρηθούν θύματα του μπολσεβικισμού και να αποκατασταθούν. Αλί εις ημάς, θύματα του νεοφιλελευθερισμού και σφαγιασθέντες υπό της επιτροπής Μπεχράκη…
Διότι, όταν υπήρχε ο θεόπνευστος θεσμός του τσάρου, οι κουλάκοι αλλά και οι μουζίκοι –για τους πιο διαβασμένους- έτρωγαν κι ένα κομμάτι ψωμί. Αλλά τώρα πού τσάρος…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Είναι στιγμές που ζητάνε απεγνωσμένα (μελωδική) ένταση...

Αυτός είναι ο πανηγυρικός της 28ης Οκτωβρίου του Γυμνασίου Σαγεΐκων Αχαΐας. Αναγνώστηκε από τον άμβωνα στην εκκλησία και έμειναν όλοι άφωνοι.

«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!» Του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου (malfasg@gmail.com)
Εβδομήντα χρόνια μετά.
Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες. Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες.
Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου. Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να. φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ' αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ' το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες. για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.
Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ' το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ' το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης. Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.
Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας.».
Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;
«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»
Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του Λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ' όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι' αυτό. «Τα καράβια μου καίω / δεν θα πάω πουθενά. Κι ας μη μου 'χεις χαρίσει ποτέ / ένα χάδι ως τώρα / πάντα εδώ θα γυρνώ από πείσμα και τρέλα θα ζω / σε τούτη τη χώρα / ώσπου να βρω νερό γιατί ανήκω εδώ. Σταυρωμένη πατρίδα / μες στα μάτια σου είδα / της ανάστασης φως» ("Τα καράβια μου καίω" - Ν. Πορτοκάλογλου).

Πάτρα, Οκτώβριος 2010

ΑΝΕΠΙΔΟΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Με αφορμή τα 37 χρόνια απ’ το Νοέμβρη του ‘73

Αγαπημένε μου Διομήδη,
δεν έχω καμιά ελπίδα πως το γράμμα μου θα φτάσει σε σένα. Είμαι πια μεγάλο παιδί και το παραμύθι για αναστημένους νεκρούς και επουράνιους παράδεισους είναι από χρόνια καταχωνιασμένο στο σεντούκι της παιδικής μου αφέλειας. Όχι πως έχω πάψει να είμαι αφελής. Δε θέλω να παρεξηγηθώ. Ίσα-ίσα μάλιστα και τώρα που σου γράφω από μιαν αφέλεια κρατιέμαι για να μην καταρρεύσω.
Δεν περιμένω όμως πως θα σε βρει κάπου ο ταχυδρόμος, πολύ περισσότερο στον παράδεισο. Οι παραδεισένιες θέσεις κοστίζουν χρυσάφι και απευθύνονται σ’ αυτούς που τις πληρώνουν μετρητοίς και τις καταχωρίζουν στο Ε9 με τη βοήθεια βατοπεδινών προσευχών. Κι έπειτα όλοι αυτοί οι καλοί και φερέγγυοι αγοραστές του παράδεισου έχουν τόσο ευτραφή καπούλια που πιάνουν πάνω από δυο θέσεις ο καθένας, με εξαίρεση τον Πάγκαλo, που, μαζί με τα 58 ακίνητα του στο μάταιο τούτο κόσμο, για το επέκεινα έχει κατοχυρώσει ολόκληρο τριθέσιο καναπέ στο πάνθεον των υποψήφιων αγγέλων. Το μόνο επουράνιο που έμεινε για όσους πορευόμαστε με δάνεια, είναι το γκρίζο πηκτό σύννεφο πάνω απ’ την Αθήνα, μια μαύρη τρύπα και λίγη χωμάτινη βροχή. Χωρίς να συνυπολογίσει βέβαια κανείς την κόλαση που ζούμε, η οποία όμως δεν είναι επουράνια, είναι απολύτως κατουράνια ή μάλλον εντελώς επίγεια. Φοβάμαι λοιπόν πως κι αυτή η επιστολή μου θα επιστραφεί ως ανεπίδοτη, εκτός αν βρει παραλήπτες όσους κράτησαν την εικόνα σου στη συνωστισμένη, από απώλειες, μνήμη.
Με την ευκαιρία ήθελα να σου πω να μην παρεξηγηθείς αν αυτοί που σε θυμούνται, δεν είναι όσοι θα ‘πρεπε. Σ’ αυτούς τους μεταμοντέρνους καιρούς που δεν πρόλαβες να ζήσεις, μας περνούν όλους τακτικά από το καθαρτήριο της μνήμης για να ξεχάσουμε ελπίδες, ιστορικούς παραλληλισμούς, ποιητές, τους χαμένους φίλους, το πανανθρώπινο όνειρο, το βουητό των δρόμων που σαλεύουν, τη γεύση της άγουρης προσδοκίας και της ώριμης απαίτησης, το σχήμα και τον ήχο του γέλιου, ακόμα και τα ίδια τα παιδιά μας. Η θεραπεία είναι αρκετά αποτελεσματική! Αφού να φανταστείς, όταν βλέπουμε πια κάποιον να γελάει, ξέρουμε πως είναι βαριά αθεράπευτος και επιστρατεύουμε τις μάσκες που μας έμειναν από την πανδημία των χοίρων. Όσες φορές οι αποθεραπευμένοι αισθανόμαστε την ανάγκη του γέλιου, όπως στη διάρκεια της διακαναλικής του, τρόπος του λέγειν, πρωθυπουργού μας ή τώρα στις προεκλογικές ομιλίες των καλλικρατικών, σκάμε στα κλάματα.
Και στη λήθη που αφορά τα παιδιά μας έχουμε πολύ καλά αποτελέσματα. Να σκεφτείς μόνο πως ενώ μια ολόκληρη γενιά –τι λέω εγώ– και την επόμενη και την ακόμα πιο μετά, τις ρίχνουν στα σκουπίδια, εμείς κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Ούτε κι εσύ βέβαια καταλαβαίνεις τι σου λέω γιατί έμεινες στην εποχή που η Ελλάδα αντιμετώπιζε τάχα δημογραφικό πρόβλημα, Ε, λοιπόν σε πληροφορώ ότι και τα λίγα παιδιά που γεννήσαμε πρέπει τώρα να τα πετάξουμε στη χωματερή γιατί κοστίζουν στη σωτηρία της πατρίδας. Η τρόπος του λέγειν κυβέρνησή μας τους δίνει μια ακόμα ευκαιρία μέσα από τη συλλογική σύμβαση των 560 ευρώ, να επιβιώσουν τα 45 παραγωγικά χρόνια του βίου τους.
Τέλος πάντων , μη σε ζαλίζω με εντελώς ευτελή και βαρυστόμαχα πράγματα, που εμείς στο κάτω-κάτω τα έχουμε χωνέψει. Πάντως, κοντά στις άλλες ψευδαισθήσεις που συνεχίζουν να με βασανίζουν, εγώ θα κάνω σαν να πρόκειται να πάρεις στα χέρια σου το γράμμα μου. Μάλιστα είναι σαν να σε βλέπω μπροστά μου, ολοζώντανο. Πριν αρχίσεις να διαβάζεις την παρούσα ασυνάρτητη επιστολή, καθαρίζεις με την άκρη της μπλούζας σου τα μεγάλα γυαλιά σου. Κι ας ξέρω πως έγιναν θρύψαλο όταν έπεσες στην άσφαλτο. Και κοίτα τώρα πόσο ασυνάρτητη έχω πια γίνει, που κλαίω για ένα ζευγάρι σπασμένα γυαλιά.
Δεν ξέρω αν ως εδώ σου έδωσα λίγο να καταλάβεις πώς είναι η ζωή μας σήμερα, τριανταεφτά χρόνια από τότε που ‘φυγες. Έχουμε αλλάξει κι εντελώς τους κώδικες επικοινωνίας. Να, για παράδειγμα, όταν εσύ φώναζες ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, με το ψωμί τι εννοούσες ακριβώς; Υποθέτω, να μην υπάρχουν άνθρωποι που το στερούνται. Ε, με χαρά σε πληροφορώ πως ένας στους έντεκα Έλληνες δικαιούται τουλάχιστον δύο φέτες ψωμί στα δημόσια συσσίτια, τρεις στους έντεκα το ζυμώνουν μόνοι τους γιατί έρχεται φτηνότερα, τέσσερεις στους έντεκα μπορούν ακόμα και αγοράζουν φρατζόλες διατίμησης, και δύο στους έντεκα δεν το τρώνε γιατί παχαίνει. Πιθανόν να σου προξενεί εντύπωση η ποσόστοση με βάση το έντεκα και η απουσία από το συνολικό άθροισμα του ενός. Αυτός ο ένας είναι μετανάστης, πρόσφυγας μπορεί και γύφτος, με λίγα λόγια ένας από αυτούς τους λαθρόβιους που μοιάζει σαν να το κάνουν επίτηδες να είναι κυνηγημένοι από τον πόλεμο ή τη φτώχεια, μόνο και μόνο για να σπάνε τα νεύρα του Άδωνη. Και γι αυτούς όμως μετά το ξύλο, τις διαπομπεύσεις, τον εξευτελισμό πάντα βρίσκονται λίγα φιλεύσπλαχνα ψίχουλα στη χώρα που γέννησε τον ξένιο Ζευ. Άρα, αγαπημένε μου Διομήδη, ως προς το ψωμί, ο αγώνας σου δικαιώθηκε.
Στο σκέλος της παιδείας τα πράγματα είναι ακόμη καλύτερα. Τώρα, ως και τα εξάχρονα έχουν τουλάχιστον δέκα ώρες παιδεία στα ολοήμερα ιδρύματα και αν συνυπολογίσει κανείς και τις ώρες μελέτης στο σπίτι, υπερβαίνουν τις δώδεκα. Έτσι, θα είναι έγκαιρα και απολύτως προσαρμοσμένα στο μετέπειτα δωδεκάωρο εργασιακό τους ωράριο. Τα μεγαλύτερα ξεπερνούν, όπως είναι φυσικό, τις δώδεκα ώρες σε άθροισμα παιδείας-παραπαιδείας, πράγμα λογικό και απαραίτητο στην εποχή της έκρηξης της γνώσης. Βέβαια αυτή η έκρηξη αποβαίνει πολλές φορές μοιραία. Οι δυσπροσάρμοστοι έφηβοί πάσχουν μαζικά από κατάθλιψη, ενώ τα εξάχρονα αποκτούν πρόωρα τικ παρότι προέβλεψαν γι αυτά την ηλεκτρονική αλάνα. Η οπωσδήποτε σοσιαλιστική και τρόπος του λέγειν κυβέρνησή μας έχει μάλιστα καθιερώσει τη δια βίου μάθηση κι έχει ενισχυθεί, έτσι, η επιχειρηματικότητα. Είναι τόσο συγκινητικό να βλέπεις να τονώνεται η αγορά, να ανοίγουν νέα μαγαζιά εμπορίας γνώσεων, σε ποικίλες συσκευασίες (one size, transsexual, μιας χρήσης, για μεγάλα μεγέθη κλπ) διαψεύδοντας πανηγυρικά όσους αθεράπευτα αντικαθεστωτικούς μιλάνε για πανδημία λουκέτων. Αν τώρα σε όλα αυτά προσθέσει κανείς την ευρύτερη παιδεία που προσλαμβάνει μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες ο πολίτης κάθε ηλικίας, από το τρυφερό βρέφος ως τον ώριμο ανασφαλή του ΙΚΑ, έχουμε ένα πλέγμα παιδείας από το οποίο δύσκολα ξεφεύγει κανείς. Άρα, αγαπημένε μου Διομήδη, ως προς το σκέλος πεδία, όχι παιδοία, συγνώμη πεδύα, τέλος πάντων παιδεία ήθελα να πω, δεν θα είχες σήμερα κανένα απολύτως παράπονο.
Στο τελευταίο μέρος του τρίπτυχου αιτήματος –την ελευθερία– η δικαίωση ξεπερνά κάθε φαντασία. Φτάνει να σου πω ότι δεν υπάρχει πια υπουργείο δημόσιας τάξης! Ναι, ναι, ξέρω ότι δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις, παρ’ όλα αυτά είναι μια πραγματικότητα. Περιττεύει στις σημερινές συνθήκες ώριμης στάσης του πολίτη το υπουργείο που είχε ταυτιστεί με τη δίωξη του φρονήματος, τη λογοκρισία, το σάπισμα στο ξύλο κλπ κλπ. Τώρα έχουμε υπουργείο προστασίας του πολίτη! Μόνο αυτό σου λέω: όταν κάποιος παραμένει ασυγχώρητα ανώριμος, πέφτει μόνος του πάνω στις ζαρντινιέρες και μωλωπίζεται μέχρι να αισθανθεί ότι ωρίμασε. Δεν είναι συγκλονιστικό; Ένας σοφός συνδυασμός της πράσινης ανάπτυξης και της ωρίμανσης του πολίτη. Βέβαια η ζαρντινιέρα μετά γίνεται μια αηδία, αλλά όλα έχουν ένα κόστος. Όχι, χαρακίρι ακόμα δεν κάνουμε, φαντάζομαι όμως πως είναι θέμα χρόνου. Σε κάποιες (ευτυχώς σπάνιες) ακραίες περιπτώσεις, οι θεματοφύλακες της δημοκρατίας ψεκάζουν τους απείθαρχους με παρασιτοκτόνα, όπως έκανε η μάνα σου με την τριανταφυλλιά που είχε στο δίμετρο μπαλκόνι και που τελικά μαράθηκε γιατί δεν είχε πια κουράγιο ούτε να την ποτίσει από τότε που ‘φυγες. Α, να μην το ξεχάσω! Θυμάσαι την ταλαιπωρία για μια φωτογραφία ταυτότητας στην εποχή σου της ισχνής τεχνολογίας; Ε λοιπόν άκου. Κάθε δέκα μέτρα τώρα μια υπερσύγχρονη κάμερα σου τραβάει δέκα φωτό το δευτερόλεπτο. Αυτό είναι λίγο αγχωτικό βέβαια. Πρέπει να προσέχεις συνέχεια την πόζα σου γιατί δεν είναι και ωραίο να βγαίνεις στην αναμνηστική σαν παρασάνταλο. Εγώ πάντως προσέχω. Περπατώ συνέχεια στητή, μ’ ένα ελαφρά αινιγματικό και συνάμα αδιόρατα σεξουαλικό χαμόγελο γιατί είναι η πόζα που μου πάει. Πάντα βέβαια υπάρχουν και οι κομπλεξικοί που επικρίνουν το μέτρο. Υποθέτω βάσιμα γιατί τους λείπει η φωτογένεια. Και επιπλέον. Τώρα, με την ανάπτυξη της κινητής τηλεφωνίας και του ΓΟΤΕ (Γερμανικός Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών Ελλάδας) ναι, ναι του πάλαι ποτέ ΟΤΕ, το καθεστώς μάς έχει εφοδιάσει με εύκολης απομνημόνευσης τετραψήφια νούμερα στα οποία μπορεί ο υπεύθυνος πολίτης να αναφέρει όσους καπνίζουν, όσους γελάνε, όσους ελπίζουν. Διαβάζοντάς το, φαντάζομαι πόσο παλιομοδίτικη θα σου φανεί και σένα η μαύρη κουκούλα.
Αν όλα αυτά δεν αποδώσουν, τους -ευτυχώς ολοένα και λιγότερους- ταραξίες, το υπουργείο προστασίας του πολίτη τους παραπέμπει στο λαϊκό δικαστήριο των τηλεπαράθυρων, όπου εκεί πια διαπομπεύονται ολοκληρωτικά από τους ξεφωνημένα αντικειμενικούς δημοσιογράφους που τώρα ασκούν και το λειτούργημα των διαφωτιστών της νέας εποχής, σε συνεργασία βέβαια πάντα με τους πολιτικούς λειτουργούς. Ειδικά όσοι έχουν την τύχη να τους παραλάβει για διαφώτιση ο Καψής με την ευθύβολη κριτική του ή ο Πάγκαλος – μ’ εκείνη τη γουργουριστή από το υγροποιημένο λίπος φωνή του – τους σιχαίνεται και η μάνα τους. Τόσο ανώφελους και επιζήμιους τους παραδίδει η επιχειρηματολογία τους στην ώριμη κοινή γνώμη.
Η κατάκτηση της ελευθερίας είναι πλέον τόσο εμπεδωμένη ώστε -θα σου το πω και μη σκάσεις κι εσύ στα κλάματα- στη φετινή πορεία του πολυτεχνείου μπροστάρης θα είναι, ως παλαίμαχος της εξέγερσης, ο ίδιος ο υπουργός του υπουργείου προστασίας του πολίτη, μαζί με τον Ανδρουλάκη που η κατεύθυνση του λυκοπιάσματός του τον βοηθά να ατενίζει πάντα μπροστά, με αισιοδοξία προς το μέλλον, καθώς και μια τιμητική φρουρά τουλάχιστον δέκα χιλιάδων ένστολων. Δυστυχώς, σύμφωνα με βάσιμες αν και ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, στην πορεία δε θα συμμετάσχει ο τρόπος του λέγειν πρωθυπουργός της τρόπος του λέγειν χώρας γιατί είναι κουρασμένος από το μαραθώνιο στον οποίο τον χτύπησαν τα καινούρια πορτοκαλί σκαρπίνια.
Με δικαιωμένο λοιπόν συνολικά το κύριο σύνθημα της εξέγερσής του Νοέμβρη, πιστεύω αγαπημένε μου Διομήδη, να αισθάνεσαι κι εσύ δικαιωμένος. Έτσι αισθάνθηκαν και κάποιοι από τους συμμετέχοντες στην ‘αυλή του φθινοπώρου’ και δικαιολογημένα εξαγόρασαν το αίμα μιας ολόκληρης γενιάς με μια θέση ευρωπαϊκού επιτρόπου, υπουργού, βουλευτή, γενικού γραμματέα και ούτω καθεξής. Γι αυτό σου εξήγησα πώς έχει σήμερα η κατάσταση, για να μη βιαστείς να τους χαρακτηρίσεις ενεχυροδανειστές της ιστορίας ή παραχαράκτες ή πουλημένους ή γιαλαντζί επαναστάτες. Ίσα-ίσα μάλιστα που και σήμερα δίνουν έναν αγώνα για τη σωτηρία της πατρίδας, η οποία παρέλειψα να σου πω ότι περνά δυσκολούτσικες ώρες. Στο λέω έτσι χαϊδευτικά για να μη σε τρομάξω. Όχι τίποτα φοβερό, όχι. Μη βάζεις κακό με του νου σου. Απλώς έχουμε χρεοκοπήσει, ξαναγίναμε αποικία του κερατά, μετά τους Αμερικάνους οι Γερμανοί ξανάρχονται, οι μισθωτοί γίνανε σκλάβοι, οι μεροκαματιάρηδες κατατάσσονται στο μεγάλο στρατό της ανεργίας, οι συντάξεις εξαερώνονται, στα νοσοκομεία χειρουργούν χωρίς αναισθητικό, οι δανειολήπτες αυτοκτονούν, τα παιδιά μας τα ρίχνουμε στη χωματερή (αυτό στο είπα ήδη), οι γέροι ψάχνουν για παράταιρα παπούτσια και σάπια λάχανα στα σκουπίδια, η χώρα μοιράζεται σε δεκατρία καντόνια ή πασαδιλίκια ή σατραπείες ή περιφέρειες, ο δημόσιος πλούτος έχει ξεπουληθεί και όσος απέμεινε είναι στις μικρές αγγελίες της χρυσής ευκαιρίας, ο Γιωργάκης μας απειλεί με εκλογές, πέντε μέτρα πιο κάτω απ’ το πολυτεχνείο οι χρυσαυγίτες γίναν δημοτικοί σύμβουλοι, όλοι είμαστε πολύ χαρούμενοι και ανεβασμένοι και σκάμε από τα κλάματα κι εγώ παράλληλα φροντίζω να κρατώ αυτό το ελαφρά αινιγματικό και συνάμα αδιόρατα σεξουαλικό χαμόγελο μου.
Αγαπημένε μου Διομήδη,
σου έγραψα αυτό το γράμμα πριν ολοκληρωθεί η θεραπεία μου στο καθαρτήριο της μνήμης και σε ξεχάσω εντελώς. Συγχώρεσέ μου τους δυσνόητους νεολογισμούς αλλά πρέπει να ξεφύγω από την ξύλινη γλώσσα, πρέπει να συμβαδίσω με την εποχή μου. Με πολύ κόπο, νομίζω ότι το έχω καταφέρει. Σου περιέγραψα με αδρές γραμμές τη χώρα που θα ζούσες αν δεν βιαζόσουν τόσο να φύγεις, χωρίς να αναφέρω ούτε μια φορά τη λέξη ιμπεριαλισμός, εκμετάλλευση, πλουτοκρατία. Δεν είπα καν μια φορά τη λέξη μαλακία. Πώς θα μπορούσα άλλωστε αφού η ζωή μας σήμερα δεν έχει πια σχέση με όλ’ αυτά.
Φίλα μου τον Ιάκωβο, τη Σταματίνα, το Νίκο, το Μιχάλη, τον Αλέξη και όσους έφυγαν πρόωρα από εξοστρακισμό, εκπυρσοκρότηση ή σιδηρολοστό. Πες το σε όλους να χαρούν, πως ο αγώνας επιτέλους δικαιώθηκε.
Δεν θα σου στείλω το γράμμα με κούριερ γιατί φοβάμαι μην το απενεργοποιήσουν. Θα το βάλω σ’ ένα μπουκάλι και θα το αφήσω να αρμενίζει στη ρυπαρή θάλασσα, ελπίζοντας πως με τόσα εκατομμύρια ναυαγούς, κάποιος θα το βρει και θα στο επιδώσει.

Νίνα Γεωργιάδου
16 Νοέμβρη 2010

...και τρία ποιήματα

Χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
κι απ' τη χαρά ζεστά των φιλημάτων,
χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων•
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
και διψασμένα εμείνατε ποτήρια,
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
κι εμείνατε κλεισμένα παραθύρια•
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
κι ο λόγος σας εδιάλεξε για τάφο,
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
και τον καημό δεν είπατε που γράφω•
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον Πόνο των Πραγμάτων και του Ανθρώπου.

«Θάνατοι»

Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να εγέρασε.
Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας,
που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε
και με την πίκρα κάποτε της πείνας.
Δε θα 'ρθω πια στον τόπο που η πατρίδα μου
τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης,
παρά περαστικός, με την ελπίδα μου,
με τ' όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.
Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
και θα μου πουν δεν ξέρουν τι εγίνης.
Μ' άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου
κι άλλοι το σπίτι θα 'χουν της Ειρήνης.
Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο
που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θα' ναι αλλιώτικο,
όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.
Θ' ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα.
Τριγύρω θα 'ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας,
και θα 'ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.

«Σε παλαιό συμφοιτητή»

Η νύχτα μας εχώρισεν
από όσους αγαπάμε
πριν μας χωρίσει η ξενιτιά.
(Να 'ναι όλοι εκεί στο μόλο;)
Σφύρα, καράβι αργήσαμε.
κι αν φτάσουμε όπου πάμε,
στάσου λίγο, μα ύστερα
σφύρα να φεύγουμε όλο.

«Στροφές»

Καλό ταξίδι αδερφέ μου. Καλή αντάμωση.

Περάστε μια βόλτα από εδώ

Ημερολόγιο Φυλακής.
Όπως Ημερολόγιο Καταστρώματος.
Σαν ένα πλεούμενο που πότε αρμενίζει σε γαλήνια νερά και πότε παλεύει σε τρικυμισμένες θάλασσες
Μ’ επιβάτες που δεν ονειρεύτηκαν πότε αυτό το ταξίδι και πληρώνουν ακριβά το ναύλο του...

Προς Θεσσαλονικείς κδ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Συζητούσα μ’ έναν πιστό από το όλον ΠαΣοΚ, από εκείνους που ενώπιον της χαράς -προσωπικής και… επαγγελματικής- δια φυγή της «επαράτου δεξιάς», διαδίδουν δεξιά κι αριστερά την επαπειλούμενη έναρξη συνομιλιών με τον ΣυΡιζΑ. Πεπεισμένος για τη συνεργασία, έλεγε ότι θα δώσουν στους πολιτικούς συν-εταίρους τους κι ένα υπουργείο, προφανώς αυτό του Περιβάλλοντος (καινουργές πράμα και θα το δώσουν αλλού;). Μάλιστα, έψαχνε και για ονομασία του νέου σχήματος! «Μου αρέσει να έχει τον προσδιορισμό “ριζοσπαστικό” που έχει κι ο ΣυΡιζΑ», έλεγε ο ζηλόφθονος. Δεν άντεξα και του πρότεινα το ΣοΡι (Σοσιαλιστές–Ριζοσπάστες): «Έτσι θα ζητάτε και συγνώμη –sorry- από το κοινωνικό σύνολο», του είπα. «Σόρι, μα έχετε βρει καλύτερο αγόρι». Δεν με ξαναενόχλησε από τότε…
Μιας και πιαστήκαμε με πολιτικολογίες: Oh, Costas… σανίδωσέ το, επιτάχυνε σεμνά και ταπεινά τους ρυθμούς σύγκλισης, απόκλισης, κατάκλισης κι υπόκλισης, να πετάξουμε πάνω από θάλασσες κι από στεριές, πάνω από Βιστωνίδες και κότερα. Τώρα πια η επανίδρυση μοιάζει με περσινό πουκάμισό σας, δεν σας χωράει. Δεν σας πείραξαν τόσο τα… εισερχόμενα στου Μπαϊρακτάρη, όσο τα εξερχόμενα ( «όχι όσα εισέρχονται αλλά όσα εξέρχονται του στόματος μολύνουν τον άνθρωπο», έφα Κύριος). Oh, Costas, σταυροφόροι, μισθοφόροι και κονδυλοφόροι προσεύχονται νυχθημερόν –με το αζημίωτο- δι’ υμάς… Κι εσείς Αλέξη, «πες μου μια λέξη, κοντεύει πια να φέξει» γράφει χλωμή η Αυγή. Όχι μόνο αυτό το Σιβυλλικό «ήρθε η ώρα να πάμε αριστερά», γιατί όπως μας κοιτάτε από απέναντι λέγοντάς το, αλλού είναι για σας αριστερά κι αλλού για μας. Πονηρούλη…
Ο αχυρώνας που εντός του μαλώνουν όλοι αυτοί οι γάιδαροι, τίνος είναι τελικά; Πάντως, πέρα απ’ την πλάκα, την Πλάκα και το Θησείο, πέρα από τα σύννεφα – πέρα από τα δάση: «ήταν πρωί τ’ Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή», ο μήνας είχε εννιά (9.8.1969) και μεσούσης της «εθνοσωτηρίου επαναστάσεως» -εν τη εννοία της επόψεως- μια τρομακτική πυρκαγιά απειλούσε τη μονή Βατοπεδίου. Oh god! Βέβαια, ίσως ο Κύριος είχε αποστρέψει εκείνη την ημέρα το βλέμμα από την Ελλάδα των καθολικώς διαμαρτυρομένων –λέμε τώρα- ελλήνων χριστιανών, νοιώθοντας ασφαλής για το παρόν και το μέλλον της. Ωστόσο, κάποτε θα πρέπει να συζητήσουμε το ρόλο του τυχαίου –και της ατυχίας- στην κυκλοτερή Ιστορία.

"Εξώστης" - Θεσσαλονίκη

Δεν είναι απαραίτητο να φύγεις απ' το σπίτι. Κάθισε στο γραφείο σου και άκου. Μην ακούς καν, απλώς περίμενε. Μην περιμένεις, κάτσε ακίνητος και μόνος. Ο κόσμος όλος θα σου προσφερθεί χωρίς να φορά προσωπείο, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Θα σφαδάζει από έκσταση ενώπιόν σου.

Franz Kafka - "Αφορισμοί"

Η κατάσταση δεν είναι τόσο παλιά όσο φαίνεται. Η Ευρώπη βλέπει σήμερα μια γραφειοκρατική τάξη να στραγγίζει τα χρήματα από τα συρτάρια του κεφαλαίου, προσπαθώντας να τα κάνει να καρποφορήσουν σε κλειστό κύκλωμα, χωρίς να επενδύει σε καινούργιους τρόπους παραγωγής. Και οι προλετάριοι, που τους διδάξαμε ότι το προλεταριάτο δεν υπάρχει πια, διαμαρτύρονται για την μείωση της αγοραστικής τους δύναμης, ελπίζοντας ότι ένα μεγάλο κίνημα ελεημοσύνης θα αναπληρώσει την κατάργηση των κοινωνικών κεκτημένων, τη μείωση των μισθών, τη σταδιακή εξαφάνιση της χρήσιμης εργασίας και τη διάλυση της εκπαίδευσης, των συγκοινωνιών, των υπηρεσιών υγείας, της ποιοτικής γεωργίας και ό, τι δεν αυξάνει -με άμεσα κέρδη- τον όγκο του χρήματος που είναι στην υπηρεσία της παγκόσμιας κερδοσκοπίας.

Raul Vanegem - "Εγκώμιο της εκλεπτυσμένης τεμπελιάς"

Ο διάλογος μεταξύ ετεροφρόνων είναι αδύνατος και μεταξύ ομοδόξων περιττός.

Παναγιώτης Κονδύλης

Προς Θεσσαλονικείς κγ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Εξέλιπαν πλέον εκείνοι οι με πένες ανατέμνοντες την κοινωνική ζωή. Σουρής, Σούτσος, Σκόκος και άλλοι που ξεμπρόστιαζαν τα κατά συνθήκη αποσιωπημένα, θα πίνουν τώρα αμέριμνοι το κρασί των γαλαξιών κι ούτε θα νοιάζονται για τον πρώην «γαλάζιο πλανήτη» ή τη «γαλάζια χώρα». Σειρά μας, ας ξεκινήσουμε, σηκωθείτε από τους καναπέδες και συμμετάσχετε κι εσείς στο «σκέφτομαι και γράφω»…

Χαίρε συμβασιλεύουσα η πόλις η μεγίστη
του Ζεύγου και του Τσαρουχά, του Polk και του Λαμπράκη
χαίρε συ πόρνη Βαβυλών που άλλαξες την πίστη
και από γη πολιτισμών τώρα έχεις φωτάκι
κόκκινο στην εξώθυρα, φοράς και πασουμάκια,
περιχαρής λικνίζεσαι σε Τσιμισκή και Νίκης
ρουφάς πέντ’ έξι «φραπεδιές», μασάς τα καλαμάκια
με άδειο βλέμμα και μπλα-μπλα φωνάζεις πού ανήκεις.

Εκ του μακρόθεν βλέποντας κάποιος τη διαδρομή σου
και μέσω υπολογισμών βαθέων πλην προχείρων
αναρωτιέται από πού αντλείς τη δύναμή σου
και προωθείς στο πόπολο ιδεοληψίες χοίρων.
Ποιος είν’ ο Χριστιανόπουλος, ποιος ήταν ο Τσιτσάνης
Ο.Π.Λ.Α., Γεντί, Federation, Μάης και καπνεργάτες;
Το ζάρι σου το έπαιξες, ποδοβολώντας φτάνεις
μ’ επαρχιώτη ξιπασιά, σ’ άχρωμες, κούφιες στράτες.
Α, σε γνωρίζουμε καλά! Εμάς δεν μας τουμπάρεις
με multiplex, εμπορικά και μέτριους με γάλα.
Ξέρεις πως δεν σε θέλουμε. Κι εσύ δεν μας γουστάρεις
γι’ αυτό γέμισες κάμερες. Όσο για όλα τ’ άλλα
δεν θα τα ιστορήσω εδώ, τα ξέρεις όπως όλοι
κι όταν από τα κέρατα σ’ αρπάζαμε με λύσσα
καπνίζανε αδιάφορα κοιτώντας οι χαχόλοι
και συ κρυφά μας άλειβες με πούπουλα και πίσσα.

Χαίρε λοιπόν εσύ τσατσά –της κάθε πόρνης μοίρα-
οδεύοντας περήφανα στου μέλλοντος το ζόφο
κι αν με τα λόγια μου αυτά θαρρείς σε αποπήρα
άκου αυτούς που εν χορώ εύχονται «καλό ψόφο».

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Η εργασία είναι η πράξη της αλλοτρίωσης της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ο αλλότριος χαρακτήρας της εργασίας εμφανίζεται σαφώς στο γεγονός ότι όταν δεν υπάρχει κανένας φυσικός ή άλλος καταναγκασμός, η εργασία αποφεύγεται σαν την πανούκλα. Ό,τι ισχύει για την σχέση του ανθρώπου με την εργασία του, με το προϊόν της εργασίας του και με τον εαυτό του, ισχύει και για την σχέση του ανθρώπου με τον άλλο άνθρωπο, και με την εργασία και το αντικείμενο της εργασίας του άλλου ανθρώπου. Στην πραγματικότητα, η πρόταση ότι η ειδοποιός φύση του ανθρώπου αποξενώνεται απ' αυτόν σημαίνει ότι ο ένας άνθρωπος αποξενώνεται από τον άλλο, όπως ο καθένας τους από την ουσιαστική φύση του ανθρώπου.

(Karl Marx - Χειρόγραφα του 1844 )

Κι όχι αυταπάτες προπαντός.
Το πολύ πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπούς
προβολείς μες στην ομίχλη
σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν
με τη μοναδική λέξη: ζω.
«Γιατί» όπως πολύ σωστά είπε κάποτε κι ο φίλος μου ο Τίτος
«κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες
κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα».
Έστω.
Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς.

Μανόλης Αναγνωστάκης – «Επίλογος»

Αυτό που θέλουμε, είναι ο θρίαμβος της αγάπης και της ελευθερίας. Μήπως αυτό σημαίνει ότι αρνούμαστε να χρησιμοποιήσουμε βίαια μέσα; Όχι βέβαια. Τα μέσα που χρησιμοποιούμε είναι εκείνα που μας επιτρέπει ή μας επιβάλλει η κατάσταση. Είναι αλήθεια ότι θα προτιμούσαμε να μην πειράξουμε ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά κανενός. Θα θέλαμε να σταματήσουμε όλα τα δάκρυα και να μην προκαλέσουμε ούτε ένα καινούργιο δάκρυ. Είναι όμως γεγονός ότι πρέπει να αγωνιστούμε μέσα στον κόσμο όπως είναι, γιατί αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε αναποτελεσματικοί ονειροπόλοι. Καταλαβαίνουμε πως μπορεί μέσα στον πυρετό της μάχης, μερικοί άνθρωποι από φύση καλόκαρδοι μα που δεν έχουν προετοιμαστεί με μακρόχρονη ηθική εκπαίδευση –πολύ δύσκολη υπό τις παρούσες συνθήκες- να χάσουν από τα μάτια τους το στόχο που πρέπει να επιτευχθεί και να δουν τη βία σαν αυτοσκοπό. Κι έτσι να αφήσουν τον εαυτό τους να παρασυρθεί σε άγριες υπερβολές. Άλλο πράγμα όμως το να καταλαβαίνουμε και να συγχωρούμε κι άλλο το να συστήνουμε. Δεν εγκρίνουμε ούτε ενθαρρύνουμε ούτε μιμούμαστε τέτοιες πράξεις. Πρέπει οπωσδήποτε να δείξουμε αποφασιστικότητα κι ενεργητικότητα, πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να μη χρησιμοποιήσουμε περισσότερη βία από την απολύτως απαραίτητη. Πρέπει να είμαστε σαν τον χειρούργο που κόβει όταν πρέπει, μα που αποφεύγει να προκαλέσει ανώφελο πόνο. Κοντολογίς, πρέπει να μας καθοδηγεί η αγάπη για την ανθρωπότητα, για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Το μίσος δεν γεννά αγάπη. Με το μίσος δεν μπορούμε να ξαναχτίσουμε τον κόσμο. Υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που γοητεύονται από την ιδέα της τρομοκρατίας. Κατά τη γνώμη τους η γκιλοτίνα, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, οι σφαγές, οι εκτοπίσεις και οι φυλακίσεις είναι ισχυρά και απαραίτητα όπλα της επανάστασης, ενώ επισημαίνουν ότι αν τόσες πολλές επαναστάσεις απέτυχαν, αυτό οφείλεται στην καλοσύνη και την αδυναμία των επαναστατών που δεν προέβησαν σε διώξεις, καταπίεση και δολοφονίες ευρείας κλίμακας. Πρόκειται για μια προκατάληψη που κυριαρχεί σήμερα σε κάποιους επαναστατικούς κύκλους, που έλκουν την καταγωγή τους από τη ρητορική και την ιστορική διαστρέβλωση των απολογητών της μεγάλης γαλλικής επανάστασης. Η τρομοκρατία υπήρξε ανέκαθεν όργανο της τυραννίας. Στη Γαλλία υπηρέτησε τη ζοφερή τυραννία του Ροβεσπιέρου και άνοιξε τον δρόμο στον Ναπολέοντα… Όσοι πιστεύουν στην απελευθερωτική και επαναστατική αποτελεσματικότητα της καταστολής και της αγριότητας, έχουν την ίδια οπισθοδρομική νοοτροπία με τους νομικούς που πιστεύουν πως τα εγκλήματα μπορούν να προληφθούν και ο κόσμος να βελτιωθεί ηθικά μέσω της επιβολής βαρύτατων ποινών. Η τρομοκρατία -όπως και ο πόλεμος- ξυπνά αταβιστικά και πολεμοχαρή αισθήματα και αναβιβάζει στις ανώτερες θέσεις τα χειρότερα στοιχεία του πληθυσμού. Αν για να νικήσουμε θα χρειαζόταν να στήσουμε αγχόνες στην κεντρική πλατεία, τότε θα προτιμούσα να χάσουμε…

Errico Malatesta – 17 Αυγούστου 1892

Κόντρα στο εορταστικό τριήμερο της Θεσσαλονίκης που σήμερα -επιτέλους- τελειώνει

Την Πέμπτη 22 και την Παρασκευή 23 Μαΐου 2003, ως κίνηση αντίθεσης στη σύνοδο των υπουργών Πολιτισμού της Ε.Ε., μετονομάστηκαν 19 δρόμοι και πλατείες στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης. Η επιλογή των νέων ονομασιών υπήρξε εξόχως υποκειμενική. Εξάλλου, για μια πλήρη αποτύπωση των προγόνων μας κι ορισμένων εννοιών που διατηρούνται πεισματικά μέσα μας, θα χρειαζόμασταν όλους τους δρόμους της πόλης –αν παραλείψουμε το γεγονός ότι θα θέλαμε μια άλλη πόλη.

Συμπληρωματικά στις νέες πινακίδες τοποθετήθηκαν –όπου χρειαζόταν– σύντομα επεξηγηματικά ή βιογραφικά στοιχεία, όπως σημειώνονται παρακάτω:

1. Η πλατεία Τερψιθέας μετονομάστηκε ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ (1871) – Μια γιορτή όπου πυροβολούσαν τα ρολόγια.

2. Η οδός Αριστέως ΟΔΟΣ ΛΟΥΙΖ ΜΙΣΕΛ – 1830-1905. Στο δικαστήριο, το Δεκέμβριο του 1871, κατηγορούμενη για συμμετοχή και ηθική αυτουργία στην Παρισινή Kομμούνα: “Aν με αφήσετε να ζήσω, δεν θα πάψω ποτέ να κραυγάζω για εκδίκηση για τ’ αδέρφια μου… Σκοτώστε με, λοιπόν, δειλοί!”.

3. Η οδός Πηλέως ΟΔΟΣ ΑΡΘΟΥΡΟΥ ΡΕΜΠΩ (του ΜΙΚΡΟΥ) – Ήθελε, αλήθεια, ν’ αλλάξει τη ζωή.

4. Η Δημητρίου Πολιορκητού ΟΔΟΣ ΓΚΥ ΝΤΕΜΠΟΡ – 1931-1994. Έζησε “μέρες και νύχτες, ανθρώπους και πολιτείες, και στο βάθος όλων αυτών έναν ακατάπαυστο πόλεμο”.

5. Η Άθωνος ΟΔΟΣ ΑΣΓΚΕΡ ΓΙΟΡΝ – Αγάπησε την ομορφιά, γι’ αυτό ζωγράφισε το Άσχημο, αγάπησε την τέχνη, γι’ αυτό είπε στον μεγάλο μαικήνα Σ. Γκούγκενχαϊμ “να βάλει στον κώλο του το βραβείο” που του πρόσφερε.

6. Η Βύζαντος ΟΔΟΣ ΑΓΙ ΣΤΙΝΑ – 1900-1987. Επαναστάτης. Πίστεψε ολόψυχα στη διεθνιστική αλληλεγγύη.

7. Η Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου ΟΔΟΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΩΓΟΥ – 1940-1993. Ποιήτρια. Περπάτησε σ’ αυτό το δρόμο με ένταση, πάθος κι αγάπη.

8. Η Μπουμπουλίνας ΟΔΟΣ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΛΤΕΖΑ – 1970-1985. Σε ηλικία 15 χρονών δολοφονήθηκε από τον αστυνομικό Μελίστα κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Ο Μελίστας δεν τιμωρήθηκε ποτέ.

9. Η Επιμενίδου ΟΔΟΣ ΒΑΛΤΕΡ ΜΠΕΝΓΙΑΜΙΝ – 1892-1940. Φιλόσοφος. Έγραψε: “Το να χαθείς σε μια πόλη, όπως χάνεται κανείς στο δάσος, χρειάζεται άσκηση. Πρέπει τα ονόματα των δρόμων να μιλούν σ’ αυτόν που είναι χαμένος όπως το τρίξιμο των ξερών κλαδιών, και τα δρομάκια στο κέντρο της πόλης να αντανακλούν γι’ αυτόν τις ώρες της ημέρας τόσο καθαρά, όπως η κοιλάδα στο βουνό”.

10. Η Βλατάδων ΟΔΟΣ ΜΑΡΙΟΥ ΧΑΚΚΑ – 1931-1972. Συγγραφέας. Έγραψε: “Εγώ πια κρούω των πολυκατοικιών τα κουδούνια… Όποιος θέλει παίρνει το σήμα κατεβαίνει στην άσφαλτο κι αρχίζει να παίρνει διάφορες στάσεις, ξέροντας πως κανένας άλλος δεν εκτόπισε ακριβώς τον ίδιο όγκο αέρα, στο ίδιο μέρος, την ίδια στιγμή, κι αυτό είναι”.

11. Η πλατεία Κουλέ Καφέ ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΣΩΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ.

12. Η οδός Ιφικράτους ΟΔΟΣ ΦΑΛΑΓΓΑΣ ΝΤΟΥΡΟΥΤΙ (1936-1939) – “Pero igual que combatimos rumba, la rumba, la prometemos resistir, Ay, Carmela, Ay, Carmela”

13. Η Ανδοκίδου ΟΔΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ ΖΗΛΩΤΩΝ (1342-1349) – Η πρώτη γνωστή κομμούνα στη νεότερη ιστορία της Ευρώπης. Διαλύθηκε μετά από συνεργασία του βυζαντινού αυτοκράτορα Καντακουζηνού και των Οθωμανών.

14. Η πλατεία Καλλιθέας ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΝΘΕΩΝ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ – Προς τιμήν όσων εργάστηκαν με πάθος ενάντια στην πραγματικότητα.

15. Η Αλκινόου ΟΔΟΣ ΝΕΣΤΩΡ ΜΑΧΝΟ – 1889-1935. Ουκρανός αναρχικός επαναστάτης, πολέμησε εναντίον των Γερμανών εισβολέων, των φιλοτσαρικών αντεπαναστατών και των μπολσεβίκων.

16. Η Επταπυργίου ΟΔΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ – 1814-1876. “Tο έγκλημα είναι η αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη του κράτους. Tο κράτος είναι η πιο κυνική και η πιο ολοκληρωτική άρνηση της ανθρώπινης αλληλεγγύης.”

17. Η Κλειούς ΟΔΟΣ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΠΡΑΒΟΥ – 1948-1987. Ποιητής. Πήγε με τους λυπημένους. Έγραψε: “Και στα χαντάκια του καιρού το κόκκινο θ’ ανθίζει”.

18. Η Νικομάχου ΟΔΟΣ ΑΝΡΙ ΛΕΦΕΒΡ – Γάλλος φιλόσοφος. Έγραψε: “Μια επανάσταση αρχίζει όταν οι άνθρωποι δεν αντέχουν την καθημερινότητα. Μόνο τότε. Όσο μπορούν να ζουν το καθημερινό, οι παλιές σχέσεις αναπαράγονται”.

19. Η Παλαμίδου ΟΔΟΣ ΤΡΕΛΟΥ ΕΡΩΤΑ.

Οι μετονομασίες αυτές δεν θα μπορούσαν παρά να είναι προσωρινές, αφού δεν έχουμε ακόμη απελευθερώσει την καθημερινή ζωή, τους κλειδωμένους δρόμους. Θέλουν όμως, σαν κόκκινοι οδοδείκτες, να υπαινιχθούν τις στιγμές εκείνες μεγαλείου των ανθρώπων που φέρουμε εντός μας – κι έχουν για πάντα νικήσει.

(αφιερωμένο σε όσους ήταν εκεί)