"Οταν μιλούν για εκπαίδευση δεν αναφέρονται στη μόρφωση. Και όταν συνδέουν τον εκπαιδευμένο πληθυσμό με την έξοδο από την κρίση έχουν κατά νου τη δυνατότητα του κεφάλαιου για ψηλότερο ποσοστό υπεραξίας, για περισσότερη εκμετάλλευση, άρα για μεγαλύτερα κέρδη. Η «διά βίου μάθηση» δεν αφορά το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να μορφώνεται διαρκώς, να κατακτά τα επιτεύγματα της επιστήμης, της τέχνης, της λογοτεχνίας, των κοινωνικών επιστημών, αλλά τη δημιουργία ενός εργατικού δυναμικού που θα δεχτεί πως δεν έχει σίγουρο ούτε το επάγγελμα που του δίνει τη δυνατότητα να επιβιώνει.
«Ο στωικισμός είναι η αυτοκτονία. Εξάλλου στα μέτωπα οι άνθρωποι άρχισαν πάλι να πεθαίνουν. Αν κάποτε υπάρξει ένας κόσμος ειρηνικός, ευτυχισμένος, τι θα σκεφτεί γι’ αυτά τα πράγματα; Ισως αυτό που κι εμείς σκεφτόμαστε για τους κανίβαλους, για τις θυσίες των Αζτέκων, για τις δίκες μαγισσών. Ολα είναι ίδια»
"Fumer surtout, boire des liqueurs fortes comme du metal bouillant, comme faisaient ces chers ancetres autour des feux" (πάνω απ’ όλα θα καπνίζω, θα πίνω ποτά δυνατά σαν καυτό μέταλλο, όπως έκαναν γύρω από τη φωτιά εκείνοι οι λατρευτοί προγονοί μας) 
Κάθε 51,5 χιλιόμετρα θα υπάρχουν και διόδια στη via Egnatia. Για όσους οι αισθητήρες φρίκης έχουν εξασθενήσει, αυτό σημαίνει διόδια κάθε είκοσι λεπτά διαδρομής, άντε μισάωρο για τους λιγότερο βιαστικούς! Τόσο βγαίνει (πηλίκο) αν σαν καλά και επιμελή παιδάκια της δια βίου και δια βίας μάθησης, διαιρέσουμε το συνολικό μήκος των 670 χιλιομέτρων (διαιρετέος) με τους 13 σταθμούς που θα γίνουν (διαιρέτης). Ζούμε σε καιρούς ευελφάλειας (ευελιξίας-ασφάλειας) και καθαρμάτων (καθαρών-οραμάτων), αλλά μάλλον δεν βελτιώθηκαν και πολύ –αντίθετα, επιδεινώθηκαν- τα πράγματα από τον καιρό του Θησέα. Εκείνος, για μια διαδρομή από Τροιζήνα μέχρι Αθήνα, συνάντησε πέντε ληστές. Κοντά στην Επίδαυρο τον Περιφήτη, στον ισθμό της Κορίνθου τον Σίνη τον Πιτυοκάμπτη, στην Κακιά Σκάλα τον Σκίρωνα, στην Ελευσίνα τον Κερκύονα και στον Κηφισό τον Προκρούστη. Επειδή η μυθολογία είναι σχηματική, εύκολα αντιλαμβανόμαστε τον συμβολισμό και τα ρέστα… Πάντως, μάλλον καλά έλεγε ο Jack Kerouac ότι «ο σύγχρονος άνθρωπος θα περάσει από τη γη απλώς με λίγες γέφυρες και λίγη σκόνη παραπάνω…».
Ο κεντρώος πολιτικός Γιάννης Ζίγδης, μετά τη δολοφονία του 26χρονου κύπριου φοιτητή Ιάκωβου Κουμή και της 20χρονης εργάτριας Σταματίας Κανελλοπούλου στις 16 Νοέμβρη 1980, χτυπημένων μέχρι θανάτου από ανθρωπόμορφα κτήνη – «άνδρες» των ΜΑΤ.
Παρουσιάζουμε επιλεκτικά, ένα από τα 13.128 βιβλία που γράφτηκαν για το μακεδονικό ζήτημα την τελευταία δεκαπενταετία. Πρόκειται για την καλύτερη προσέγγιση που έγινε στο θέμα, και την ανατροπή της γνωστής ιστορίας, από τον ιστοριοδίφη, ιστοριοφίδη και αλέκτορα στο πανεπιστήμιο Ηγουμενίτσας κ. Εθναρχίδη.
«Ο μικρός Γιόχαν γεννήθηκε σε μια οικογένεια από τοξικομανείς γονείς. Έχει μάθει να στηρίζει την οικογένειά του και να τη σέβεται. Είναι τόσο μεγάλος. Ο μικρός Αμπντουλάχ μαζεύει διαμάντια στα ορυχεία της Αφρικής όλη μέρα για να κερδίσει ένα κομμάτι ψωμί που το μοιράζεται με την χήρα μητέρα του. Την αγαπάει τόσο πολύ. Η μικρή Κοσσοβάρα πάσχει από καρκίνο των πνευμόνων από τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου. Αγαπάει τη ζωή και θέλει να παίζει με τις φίλες της. Ο μικρός Μουκρή ήρθε μετανάστης (λαθρομετανάστης) με την οικογένειά του από το Αφγανιστάν. Αγαπάει πολύ το σχολείο, αλλά δεν μπορεί να φοιτήσει. Η μικρή μας στην Βοσνία, βρέθηκε βρέφος στο άψυχο σώμα της μητέρας της μετά από περιπολία των ειρηνευτικών δυνάμεων (δυνάμεων κατοχής). Ο μπαμπάς της αγνοείται. Μαζί με αυτόν αγνοείται το όνομα της και η καταγωγή της. Στον μικρό Τζιχάντ του χάρισαν το όνομα του ιερού πολέμου. Αυτός θέλει να γίνει ζωγράφος όταν μεγαλώσει. Αγαπά τους πίνακες της Αναγέννησης. Η μικρή Ταϊλανδέζα με τον αδερφό της ωθήθηκαν από τους γονείς τους στην παιδική πορνεία, αφήνοντας τα κορμάκια τους στους ληστές της ψυχής τους. Ο μικρός Σωτήρης δέχεται καθημερινώς κακοποίηση από τους γονείς του. Στο σχολείο ποτέ δεν μιλάει και όλοι πιστεύουν πως είναι κακός μαθητής. Ο μικρός Βασίλης είναι παιδί εργατικής τάξης, στο σχολείο η κυρία του είναι περήφανη για τις επιδόσεις του και τη διαγωγή του. Ξέρει να αγαπά και να σέβεται τους άλλους. Κάποια παιδιά όμως το αφήνουν μόνο του στους σχολικούς χορούς επειδή δεν φοράει φιρμάτα ρούχα».
«Η αστυνομία είναι τόσο παλιά όσο και το κράτος, γι’ αυτό και οι αφελείς γάλλοι του XVIII αιώνα δεν μιλούσαν για πολιτισμένους λαούς, μα για λαούς αστυνομευόμενους (nations policees). Οι αθηναίοι ίδρυσαν μαζί με το κράτος τους και αστυνομία, μια σωστή χωροφυλακή από πεζούς και έφιππους τοξότες, κυνηγούς της υπαίθρου (…) Η χωροφυλακή αυτή όμως σχηματίστηκε από δούλους. Τόσο εξευτελιστική φαινόταν στον ελεύθερο αθηναίο αυτή η υπηρεσία του χωροφύλακα, που προτιμούσε να τον πιάνει ο οπλισμένος δούλος, παρά να ασχολείται ο ίδιος με τέτοιες ατιμωτικές πράξεις. Εδώ εκφράζεται ακόμα η παλιά νοοτροπία των γενών. Το κράτος δεν μπορούσε να υπάρχει χωρίς την αστυνομία, μα ήταν ακόμα νέο και δεν είχε ακόμα αρκετό ηθικό κύρος για να κάνει σεβαστό ένα επάγγελμα που αναγκαστικά φαινόταν ατιμωτικό στα πρώην μέλη του γένους»
Ρίχνοντας μια ματιά στην κυβέρνηση, βλέπεις: τέσσερα στελέχη με τα αρχικά Γ.Π., δύο από "Ρ" στο υπουργείο Εξωτερικών, τρεις από "Μ" στο περιβάλλοντος, δύο από "Κ" στο Δικαιοσύνης, δυό από "Γ" στο Πολιτισμού-Τουρισμού. Ένας εκ των δύο κυβερνητικών εκπροσώπων, υφυπουργοί Επικρατείας, παρά τω πρωθυπουργώ, γραμματέας Κοινοβουλευτικής Ομάδας, πρόεδρος βουλής: όλοι από "Π". Προς τι αυτές οι γραμματολογικές ομαδοποιήσεις;
