Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς λστ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ
να διώξουμε απ’ το σβέρκο μας τον Κώστα τον παχύ…
Το ανωτέρω δύστυχο δίστιχο αφιερούται εις χονδρό φίλο μου. Οποιοσδήποτε άλλος συνειρμός είναι τουλάχιστον κακοήθης…
Υπεσχέθην αντάμωσιν τον Μάιο – μήνα των όνων, όπερ και εγένετο. Συντετριμμένος εκ του ατυχήματος του λαοφιλούς αηδού Μαζωνάκη, όπου το αυτόματο τζιπ αποδείχτηκε ανεπαρκές να ολοκληρώσει μια σωστή δουλειά, προσπαθώ να κατεβάσω τριγλυκερίδια και χοληστερίνη σε κανονικά για την εποχή επίπεδα και να συνομιλήσω λίγο μεθ’ ημών. Έστω και για να νικήσω την κατάθλιψη ήτις μου δημιουργείται όταν κάπου γύρω δεν εκπέμπουν τουλάχιστον δύο συσκευές τηφλεόρασης (ασφαλώς θα έχετε προσέξει ότι –συνεπεία κάποιας αόρατης διαταγής, δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια καθολική εφαρμογή- όπου υπάρχει ζώσα ψυχή η τηφλεόραση πρέπει να είναι ανοιχτή, άσχετα αν βλέπει κάποιος ή όχι). Επληροφορήθην λοιπόν ότι ο αηδός «μέρα Μαγιού θα μου μίσευε, μέρα Μαγιού θα τον έχανα, που ανέβαινε στο λιακωτό με όπισθεν» (αγαπημένη κίνηση στην τετρακίνηση, αλλά ανεπιτυχής η κίνηση)…
Ποιος πάσαρε τον Πάσαρη; Ποιοι ρέπουν και πάλι προς τον Ρέππα; Ποιοι βάζουν με αγένεια τελεία και παύλα στην «Ιφιγένεια εν Παυλίδι»; Κάποιοι δε ανέμεναν να πιάσουν αλεπού εις Αλεποχώρι, αλλά μάλλον ο παλαιός Κώστας είναι αλλιώς σε σχέση με τον νέο. Άλλωστε, ο εις αγοράζει ελικόπτερα για να βγει μια υπερατλαντική ή ευρωπαϊκή φωτογραφία, ενώ ο έτερος «πουλάει» φωτογραφίες για να βγει μια βόλτα με ελικόπτερα… Πάντως, πάλι καλά που την ίδια ώρα δε λήστευε καμιά τράπεζα εις Καλαμάτα, όπως την προηγούμενη φορά που οι πανικόβλητοι τον είδαν στ’ Άγραφα, όπου γράφονται νέα επεισόδια της επιτυχημένης σειράς. Έτσι ακριβώς είχαν δει την Παναγία δυο γαλλίδες και πορτο-γαλλίδες παρθένες εις Λούρδη και Φατιμά (η μία παρέμεινε παρθένος, βλέποντας αργότερα και τον Χριστό φαντάρο).
Τελικά, καλόν είναι να γίνονται ασκήσεις, ενίοτε αναγιγνωσκόμενες και ως ass kisses. Όμως αυτά δεν είναι προβλήματα, τουλάχιστον όχι όσο η εσχάτως ενσκήψασα γρίπη των χοίρων, απειλούσα όχι τα συμπαθή τετράποδα (αποτελούντα πρώτιστη διατροφική προτίμηση πολλών και στυλοβάτη της τουριστικής προ(σ)βολής της χώρας μέσω του greek souvlaki), αλλά πολλά -ένια δε αντιπαθή- δίποδα. Λέτε τελικά να καταφέρουν να μας εξοντώσουν τα γουρούνια; Και μη χοιρότερα…
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες περί δημοκρατικής τάξης
ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.
Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί
οι ηγεμόνες δυναμώνουν
ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν
των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν.
Ετούτων των αμίλητων το πετσί
περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο.
Τους φτύνουνε καταπρόσωπο
κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυμένο.
Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους
και που το παράπονό τους να πούνε;
Απ’ του μισθού τα ψίχουλα
πώς να αποχωριστούνε;
Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους
μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.
Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!
Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους
άλλο δε μας μένει.

Vladimir Mayakovsky

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Μα στη θέση του άντρα που τον εκτόπισε η μηχανή, το εργοστάσιο απασχολεί ίσως τρία παιδιά και μια γυναίκα. Και δεν θα έπρεπε ο μισθός του άντρα να φτάνει για τα τρία παιδιά και τη μια γυναίκα; Δεν θα έπρεπε το κατώτατο όριο του μισθού της εργασίας να φτάνει για να συντηρείται και να αυξάνει το γένος των εργατών; Τι αποδείχνουν λοιπόν αυτά τα αγαπητά στους εργοδότες λόγια; Τίποτε άλλο παρά πως τώρα καταναλώνονται τέσσερις φορές περισσότερες εργατικές ζωές για να κερδίζει μια εργατική οικογένεια όσα χρειάζεται για να ζήσει.
Karl Marx – «Μισθωτή εργασία και κεφάλαιο»

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011


Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Είκοσι χρόνια και ένας φονικός φράχτης
Στις 15 Ιανουαρίου συµπληρώθηκαν ακριβώς είκοσι χρόνια από την ηµέρα που πέρασα τα σύνορα και ήρθα στην Ελλάδα. Μαζί µε ένα καραβάνι ανθρώπων, όπως περιγράφω τη σκηνή στο βιβλίο µου «Μικρόηµερολόγιο συνόρων». Περνούσαµε έναν φονικό φράχτη που µας είχε χωρίσει βίαια για πέντε δεκαετίες από τον κόσµο, που µετέτρεψε την Αλβανία σε φυλακή και µας είχε πετάξει έξω από τον χρόνο.
Οι αλβανοί φύλακες µε τα Καλάσνικοφ ήταν ακόµα εκεί.
Το καθεστώς κατέρρεε, επικρατούσε χάος, δεν ήξεραν αν έπρεπε να µας πυροβολήσουν –όπως είχαν κάνει σε χιλιάδες περιπτώσεις µέχρι τότε– ή να µας αφήσουν να περάσουµε. Τελικά, έκαναν στην άκρη και µας άφησαν. Θυµάµαι τα φονικά τους βλέµµατα ενώ µας έβλεπαν να τρέχουµε σαν λυσσασµένοι για να περάσουµε στην άλλη πλευρά των συνόρων, στην άλλη πλευρά του κόσµου.
Θυµάµαι τα δικά µας λυσσασµένα βλέµµατα ενώ σκίσαµε τα καταραµένα συρµατοπλέγµατα: ποιος ξέρει πόσοι και πόσοι, πριν από µας, είχαν αφήσει την τελευταία τους πνοή εκεί. Και µετά η κραυγή: «Περάσαµε τα σύνορα!». Απίστευτο και τόσο µεθυστικό!
Προχθές σκεφτόµουν ξανά αυτές τις στιγµές.
Σκεφτόµουν προπαντός ότι είµαι πολύ τυχερός: είδα το ολοκληρωτικό καθεστώς να καταρρέει και δεν έζησα φυλακισµένος στην ίδια µου τη χώρα σαν τους γονείς µου. Σκεφτόµουν πώς πέρασαν τα είκοσι χρόνια. Πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια, ειδικά όταν είσαι µετανάστης και πρέπει να αρχίσεις τη ζωή σου από το µηδέν. Γιατί αυτό σηµαίνει να είσαι µετανάστης: να ξαναρχίσεις τη ζωή σου από το µηδέν.
Σκεφτόµουν τις ερωτήσεις που µουκάνουν κάθε τόσο φίλοι και αναγνώστες. Εάν έχω µετανιώσει ποτέ που έφυγα και εάν σκέφτοµαι καµιά φορά την επιστροφή. ∆εν µετάνιωσα ποτέ και οι επιστροφές δενµ’ αρέσουν. Σε τελευταία ανάλυση, ήθελα πάντα να ζήσω αλλού.
Και αυτά τα είκοσι χρόνια ήταν τα πιο δηµιουργικά της ζωής µου.
Σκεφτόµουν τους ανθρώπους που µου έδωσαν το χέρι όταν µε περικύκλωνε το σκοτάδι και η αβάσταχτη άγνοια που κουβαλούσα µαζί µου, σε µια ξένη χώρα όπου δεν ήξερα κανέναν άνθρωπο και καµία λέξη. ∆εν θα αναφέρω εδώ τα ονόµατά τους. ∆εν θα το ήθελαν ούτε οι ίδιοι.
Σκεφτόµουν και άλλα. Οπως, λόγου χάριν, ότι εάν είσαι µετανάστης, όταν έρχεσαι από το πουθενά, δεν σου συγχωρούν ούτε την αποτυχία ούτε την επιτυχία. Εάν αποτύχεις, θα σου πουν «καλά να πάθεις!». Εάν πετύχεις αρκετοί είναι αυτοί, φτωχοδιάβολοι ή «δυνατοί», που θα πουν: «Κοίτα, ο κωλοξένος έχει και το θράσος να πετύχει!». Κάποιοι από αυτούς, που διαθέτουν και εξουσία, παίρνουν και όρκο να σε τσακίσουν.
Εάν το καλοσκεφτείς, πρέπει να είµαι ευγνώµων και σε αυτούς. Φαίνεται παράξενο αλλά µου έδωσαν περισσότερα κίνητρα για να αντέξω. Μου άνοιξαν πιο πολύ την όρεξη να πετύχω. ∆εν ξέρω ποια είναι η φόρµουλα της επιτυχίας στη µετανάστευση. Νοµίζω ότι είναι η ίδια όπως και στη ζωή: κράτα το καλό που σου δίνεται, γράψε στα παλιά σου τα παπούτσια το κακό που θα συναντήσεις και τράβα µπροστά. Και µην ξεχάσεις ποτέ ότι σε αυτόν τον κόσµο είµαστε όλοι µετανάστες. Με µια προσωρινή άδεια παραµονής πάνω σε αυτήν τη γη, αθεράπευτα περαστικοί...

Γκαζµέντ Καπλάνι
(αφιερωμένο από το blog στους απεργούς πείνας)

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς λε΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Διήγαμε ημέρες ψυχικής ανατάσεως δια τους χριστιανούς και σωματικής επικύψεως δια σύμπαντα τα θρησκευτικά και μη δόγματα (ένεκα κρίσεως, εργασιακών, φοροεπιδρομών κ.α.). Δι’ ολίγον αυτή η αμφίδρομη επικοινωνία μας -εγώ γράφω κι εσείς με γράφετε- διεκόπη, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα κινητά τηλέφωνα. Κι αυτό διότι έπρεπε να σεβαστούμε το δικαίωμα κάποιων να επιδοθούν στην προς τα άνω ρύθμιση τριγλυκεριδίων και χοληστερόλης, καθώς και στην κατά παράδοση γενοκτονία των αμνοεριφίων. Τα οποία φέτος –ελλείψει ρευστότητας- εις πολλάς περιπτώσεις αντικατεστάθησαν από πιο ήπιες μορφές δια(σ)τροφής.
Λοιπόν, μεταξύ μας τώρα και μην το πείτε σε άλλα έντυπα, είμαι κι εγώ κουρασμένος όπως και ο Κώστας ο χοντρός (ποιος Γεωργουσόπουλος;). Έχω μάλιστα και ενοχλήσεις στον δεξιό καρπό από το playstation, τις οποίες ο κτηνίατρος (ελλείψει στελέχωσης του ΕΣΥ) που με παρακολουθεί –μας παρακολουθούν κι άλλοι, αλλά δεν είναι θέμα- αποδίδει στις «δίκην αυνανισμού κινήσεις πλοήγησης του παιγνίου» όπως γράφει στην αναρρωτική άδεια που μου έδωσε. Διάγνωση που καθορίζεται ρητώς και στην ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκή Σύμβαση Διαδικτυακών Αγωνιζομένων), αλλά και στη διακήρυξη για τον κυβερνοχώρο της CIA (Cyber Idiot Athletes). Ο επιστήμων της κτηνιατρικής μού έδωσε και σταγόνες για τα μάτια (κωλύριο νομίζω το είπε, έτσι δεν γράφεται;) τα οποία κόντεψαν να μου βγουν από την αλόγιστη θέαση dvd. «Αν συνεχίσεις έτσι θα τυφλωθείς» μου είπε, παραλληλίζοντάς το και αυτό με τον αυνανισμό, που συμφώνως με τους γνωρίζοντες καθολικούς ιερείς οδηγεί σε τύφλωση. Πάντως, τώρα πια και ιδίως μετά το Πάσχα, κατανοώ απόλυτα όποιον δηλώνει κουρασμένος, ειδικά όταν απαίδευτος καλείται να πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Και μάλιστα σ’ αυτές τις δύσκολες για την απασχολησιμότητα –έχω ενσωματώσει τους νέους, εξελιγμένους όρους στη γραφή μου- εποχές, σ’ ένα ανελαστικό ωράριο απασχόλησης μπροστά σε οθόνες ή λαδόκολλες. Μόνον όποιος ξεκοκάλισε πολλά κιλά παϊδάκια και ακολούθως ρεύτηκε –δια εκπομπής αέρος, λόγων ή συνδυασμού τους, των γνωστών λόγων του αέρα- ξέρει τον κάματο που επέρχεται. Και κείνη την αμείλικτη ανάγκη για ύπνο, ειδικά όταν οι κομιστές και οι έχοντες αρμοδιότητες «δεσμείν και λύειν» πορτιέρηδες (φουσκωτοί ή ξεφούσκωτοι) μένουν πίσω να φυλάττουν Θερμοπύλες και ΜΜΕ (Μέγαρα Max Emo).
Ραντεβού τον Μάιο, μήνα των όνων…
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011


Δεν μας χέζεις ρε beer-Billy;

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Αμέριμνη η ζωή του νοικοκύρη
δεν κάνει τούμπες, δεν έχει φτερά
και κάποτε σκυμμένος στο ποτήρι
στο σκύψιμο γυρεύει τη χαρά.
Μοχτάει σκληρά και δεν σηκώνει μύτη
και οικονομάει το χρήμα του σοφά
στα εξήντα του αγοράζει κάποιο σπίτι
και μπαίνει μες στο σπίτι και ψοφά.

Ασημάκης Πανσέληνος – «Έντιμος βίος»

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011






Εξέλιξη...

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Περπατώντας στο τεντωμένο σχοινί του πεπρωμένου σου
φορτωμένος με πλάνες αιώνων
φοβάσαι τα όνειρα που φοράνε κουκούλες.
Στηριγμένος σε δεκανίκια φτιαγμένα από αυταπάτες, πας
πού πας;
Τρομάζεις με το θόρυβο που κάνουν οι βιτρίνες όταν σπάζουν.
Η ζωή σου διαλύθηκε σιωπηλά κι έτσι δεν ξύπνησες ποτέ τρομαγμένος
δεν ξύπνησε ποτέ.
Οι φωτισμένες νύχτες των παιδιών προβάλλονται στο σταχτί σου κουστούμι
τα σκουπίδια σου καίγονται κι εσύ ανησυχείς
σκουπίδια τα χρόνια σου, καίγονται
στον πράσινο κάδο ανακύκλωσης που κάνουν τη στάχτη βροχή.
Η μόνη σου κατάχρηση ότι κάποτε γέλασες κάνοντας μια ραγισματιά στο πήλινο πρόσωπό σου
τοίχο-τοίχο σέρνεσαι χωμένος στη σκιά σου
κάποιος σου φωνάζει να τρέξεις στη φωτιά, στα γυαλιά, να σηκώσεις μια πέτρα

κλείνεις τ' αυτιά σου, κουφή ψυχή
ήπιες το δηλητήριο των στερεότυπων, διάλεξες λάθος οργή.
Αν περιμένεις να σβήσει το φως για να κοιμηθείς, κάνεις λάθος
οι φωτιές θα καίνε συνεχώς, θα ανάψουνε κι άλλες.
Αδειάσανε όλες οι φωλιές, στους δρόμους καίγονται ενοχές
σε λίγο, στο υπόσχομαι, δεν θα μπορεί να τις σβήσει κανένας.
Μέσα στα μάτια σου χορεύουν οι φλόγες και οι ζωές.
Μην κλαις για όσα καίγονται, κλαψούρισε αν θες μόνο για σένα.
Τι κρίμα να νιώθεις έντιμος επειδή υπηρέτησες μια ζωή πιστά το στέμμα της σιωπής...

Βασίλης Μαρουλάς - "Έρωτες και μάχες αυτοτελείς" (Καβάλα 2010)

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς λδ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Αρκετοί εξ υμών πιθανόν να πιστέψατε ότι το παρελθόν Σάββατο ήρχισεν η επανάστασις, με χορηγούς τους δήμους, τους κρατικούς φορείς και αυτουργό αυτό τον πιστεύοντα στο κράτος και χαμένο κατά κράτος συρφετό. Είναι κάτι απολύτως κατανοητό: ο θλιβερός κόσμος των ναρκωτικών και οι παρενέργειές του είναι πράγματα γνωστά τοις πάσι, δι’ αυτό και χρόνια τώρα φωνάζουμε να πετάξετε τις τηφλεοράσεις από τα παράθυρα και να ζήσετε ως άνθρωποι. Απεξαρτημένοι, υγιείς, με δική σας κρίση, δική σας λογική, δική σας ζωή.
Πολλοί λοιπόν πείσθηκαν –άλλωστε το να πείσει η τηφλεόραση τον εσμό των θιασωτών της είναι πιο εύκολο από το να ουρήσεις μετά από πέντε μπίρες- και κατέβασαν τους διακόπτες. Τσαλαπατώντας την ευθυκρισία και τη λογική τους και συμμετέχοντες στην «ώρα της γης». Και τώρα, ώρα του ύπνου, σας γράφω γνωρίζοντας πως πλείστοι όσοι θα σπεύσουν να διαμαρτυρηθούν απέναντι στα γραφόμενά μου λέγοντας «μα τι λέει αυτός ο μ@λ@κ@ς;». Η «ώρα της γης» πέρασε, έπεισε πολλούς και τώρα θα πρέπει να πειστούν και γι’ άλλα πράγματα, όπως η κατανάλωση, η ψηφοδοσία, η τηλεθέαση, ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός, το καταλληλότερο air condition, conditioner, αφρόλουτρο, αυτοκίνητο, ο εκμοντερνισμός, η αντιμετώπιση της πιτυρίδας κ.α.
Αναδιπλώνομαι λοιπόν κι εγώ για να σας βγάλω από τον κόπο άλλης μιας διαμαρτυρίας –αρκεί η «ώρα της γης»- για να μην σας αποστερώ και τον πολύτιμο τηλεοπτικό χρόνο. Έχετε δίκιο. Η «ώρα της γης» ήταν μια εξαιρετική πρωτοβουλία, σχεδόν επανάσταση, η οποία έγινε υπό την αιγίδα κρατικών φορέων και ΟΤΑ. Εδώ βέβαια μου γεννάται του βραδύνου η απορία: έναντι τίνος επαναστάτησαν, αλλά αυτά δεν έχουν σημασία (αν δεν είναι και προβοκατόρικα ερωτήματα…). Φαντάζομαι λοιπόν με το φτωχό και βραδυφλεγές μυαλό μου, πόσο μεγάλη τιμή περιποιεί η συμμετοχή και υποκίνηση στην κινητοποίηση για το περιβάλλον, από μέρους των δήμων Μαντουδίου, Οινόης, Μεγάρων, Ελευσίνας, Στρατωνίου και τόσων άλλων! Των υποδειγματικά ενδιαφερομένων και ευαίσθητων αυτών δήμων, που αδίκως δεν έχουν ανακηρυχθεί «πράσινα και οικολογικά κοσμήματα του κόσμου»… Τι θαύμα να σβήνεις τα φώτα σου και πιο κει να κάνει το ίδιο και ο Ομέρ Πριόνης, ο κακλαμάνι-μάνι τσιμεντώσας την πρωτεύουσα!
Έχετε δίκιο αδελφοί. Για το περιβάλλον ρε γαμώτο!
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ηρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας δέκα φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ηρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.
Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Οσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Εβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.
Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.
Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις (…). Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.
Ιανουάριος 2011
Η συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Μόνο Γιουσουφάκια δεν υποκλίνονται μπροστά σε τέτοιες... γερμανικές αποζημιώσεις:
«Εγώ, η Μπάρμπαρα Μάγιερ, γεννημένη στις 03.06.1958 στο Μπαντ Βάλντζεε της Γερμανίας, κόρη του Ρούντολφ και της Ανελίζε, είμαι η μητέρα της προχθεσινής συλληφθείσας Φαίης-Μαρί Μάγιερ. Με την παρούσα δήλωσή μου ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι η Μπάρπαρα Μάγιερ που κατηγορείται για συμμετοχή στη RAF, όπως και ότι ο διαζευγμένος σύζυγός μου, Βόλφγκανγκ Μάγιερ του Χάινριχ δεν είναι ο δολοφονημένος άντρας της. Κάτι που εύκολα αποδεικνύεται, αφού αυτός ζει και εργάζεται στη Γερμανία.
Με απογοήτευση και οργή παρακολούθησα χθες τις ειδήσεις τόσο στην τηλεόραση, όσο και σε διάφορες ηλεκτρονικές ειδησεογραφικές σελίδες. Δεν γνωρίζω πώς και γιατί κάποιοι δημοσιογράφοι αποφάσισαν να παραπληροφορήσουν ότι οι γονείς της κόρης μου είναι καταζητούμενοι ή νεκροί τρομοκράτες. Εγώ τους ονομάζω δυσφημιστές και διασπορείς ψευδών ειδήσεων. Όλη μου τη ζωή υπήρξα ειρηνικός άνθρωπος. Δεν θα ηρεμήσω όμως, μέχρι ορισμένοι δημοσιογράφοι να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη, να ανακαλέσουν δημόσια όσα προείπαν και να καθαρίσουν τη λάσπη που έριξαν. Σκοπεύω να κινήσω όλες τις νόμιμες διαδικασίες, αστικές και ποινικές και να διαταράξω τις ήρεμες ζωές τους. Τέτοιοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις συνέπειες των πράξεών τους, μόνο όταν συρθούν και οι ίδιοι ενώπιον της δικαιοσύνης.
Τέλος δηλώνω με υπερηφάνεια, ότι δεν είμαι μόνο μητέρα, αλλά και καλή φίλη της κόρης μου. Δεν γνωρίζω τι περιέχει η δικογραφία που σχηματίστηκε εναντίον της, γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι είναι αναρχική και όχι τρομοκράτης. Αυτοί που χρησιμοποιούν τελείως ανεύθυνα τη θέση τους για να σπιλώσουν τον οποιοδήποτε ως τρομοκράτη, αυτοί που δεν ντρέπονται να καταστρέφουν τη ζωή της κόρης μου, αυτοί είναι που τρομοκρατούν.
Μπάρμπαρα Μάγιερ»

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Σε μερικούς κύκλους είναι λίγο-πολύ της μόδας να μιλάνε για διεκδικήσεις με ελαφρότητα. Οι πιο μεγαλόστομοι κατήγοροι της καταναλωτικής κοινωνίας είναι πανίσχυροι καταναλωτές και δεν έχουν καμία διάθεση να πάψουν να είναι. Κάθε κόκκινο πανί που ανεμίζει δεν είναι αναγκαστικά η μαχητική σημαία της εργατικής τάξης. Δεν είναι αρκετό ένα σύνθημα να είναι βροντερό και παρορμητικό για να είναι και καλό. Και ο πιο φωνακλάς που αρπάζεται εύκολα, δεν είναι αναγκαστικά και ο πιο ψυχωμένος, ο πιο σταθερός ή ο πιο οξυδερκής.
Πρέπει η καινούργια γενιά να ξέρει την ιστορία της τάξης της, των αγώνων της, τα μαθήματα που βγήκαν από αυτούς. Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να ξαναανακαλύψει τον μπούσουλα, να ξανακάνει κάθε φορά τον ίδιο δρόμο, να ανανεώνει τα ίδια λάθη για να παίρνει τα ίδια μαθήματα. Πρέπει να δυσπιστεί στους κόλακες, σε κείνους που κάνουν πως τα ξέρουν όλα χωρίς να έχουν μάθει ποτέ τίποτα, ακόμα κι αν είναι καλοί ομιλητές κι αν παπαγαλίζουν μερικές κακοχωνεμένες φόρμουλες. Αυτός που θέλει να μετασχηματίσει τη ζωή και την κοινωνία δεν μπορεί να περνάει τον καιρό του στην αυτομόρφωση, στο διάβασμα, στο διαλογισμό. Πρέπει να τραβήξει για κει που αυτές οι γνώσεις μπορεί να επαληθευτούν στην πράξη…

Henri Krasucki - "Τα συνδικάτα και η πάλη των τάξεων"

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Άναψε στη γέφυρα το φως.
Μέσα μου μιλεί ένας παπαγάλος
γέρος στραβομύτης και μεγάλος
μα γιομάτος πείρα και σοφός.

Μέσα μου βαθιές αναπνοές.
Του Κολόμβου ξύπνησαν οι ναύτες.
Όλες τις ρουκέτες τώρα καφ' τες
και Marconi στείλε το S.O.S.

(Νίκος Καββαδίας - "Black and white")

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς λγ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Συνελήφθην κατά τον μήνα Μάιο και εννέα μήνες αργότερα εξήλθα με αναστολή (χωρίς καμία από μέρους μου ενέργεια, τουναντίον…). Όπως περίπου λέγει και ο μέγας χιουμορίστας Δημήτριος Πανούσης, που ακριβώς το αυτό συνέβη και σ’ αυτόν έντεκα χρόνια νωρίτερα. Γιατί το λέγω αυτό εις υμάς; «Βραχνιάσαν’ μούσες και Πινδάροι, καιρός να ψάλλουν οι γαϊδάροι» λέγει ο Ivan Andreevich Krilof, στο ποίημά του «Παρνασσός». Εκ τούτου ορμώμενος, δικαιούμαι λοιπόν να ψάλλω, καθ’ οδόν δια μια θέση στο λαοφορείο, στην ταβέρνα, στην ουρά, στο δημόσιο, στο σινεμά, στην ιστορία. Μια θέση όπου να ‘ναι, σας παρακαλώ. Θέστε με, αναφωνούν χιλιάδες όμηροι - απόγονοι του Ομήρου, χέστε με ακούν κάποιοι και προβαίνουν εις ανάλογες κινήσεις έναντι του εσμού των ψηφοφόρων, τηλεθεατών, παραμυθιαζομένων και λοιπών ΑμΕΑ (Ατόμων με Ελάσσονα Αντίληψη). Του ιστορικού υποκειμένου που τόσες φορές αθωώθηκε «γιατί δεν ήξερε» μα που στην πράξη είναι οικτρά καταδικασμένο γιατί ξέρει και απλά κάνει το κορόιδο.
Θα σας θέσω σήμερα ενώπιον ενός απλούστατου καθημερινού παραδείγματος. Το οποίο ο καθείς μπορεί να δοκιμάσει –και μάλιστα πολλές φορές καθ’ ημέρα, αν το επιθυμεί- και να βγάλει όποια συμπεράσματα εκείνος νομίζει… Ακόμα και ν’ απευθυνθεί σε κοινωνιολόγους, ψυχολόγους και λοιπούς επιστήμονες για περισσότερα και διαφωτιστικότερα επ’ αυτής της συμπεριφοράς και –κυρίως- της σημειολογίας της. Παρατηρείστε σ’ ένα χώρο κοινωνικών συναθροίσεων, πού προτιμούν να στέκονται οι περισσότεροι: στην είσοδο-έξοδο αγαπητοί μου, φράσσοντάς την! Στο στενότερο σημείο του διαδρόμου, κλείνοντάς το! Ανάμεσα στα τραπέζια, στους προθαλάμους ή στις στενωσιές, καθιστώντας δυσχερή ή αδύνατη τη διάβαση! Εκεί όπου αν σταθούν θα δημιουργηθεί πρόβλημα, εκεί ακριβώς πηγαίνουν και στέκονται, λες και το υπαγορεύει κάποια αόρατη δύναμη! Ακόμα και το αυτοκίνητο, θα βγάλει alarm και θα σταθεί εκεί όπου δημιουργείται δυσχέρεια και όχι στην εσοχή λίγο πιο πέρα! Δεν ομιλούμε βέβαια με απόλυτους αριθμούς (τίποτε δεν είναι απόλυτο), αλλά βάσει μιας πλειονότητας που όμως διογκούται αξιοπρόσεκτα απειλητικά. Κάτι που καθένας εύκολα μπορεί να διαπιστώσει, αν ασκηθεί στην προσεκτική παρατήρηση.
Θ’ αναρωτηθεί ίσως κάποιος τι θέλω να πω με όλα αυτά. Τίποτε περισσότερο απ’ αυτό που καταγράφεται. Τα υπόλοιπα ας τ’ αναλάβουν ο χρόνος και οι ειδικοί.
Καλή 48ήμερη Σαρακοστή (48ήμερη είναι και η Πεντηκοστή, για δες!)…
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

(προσθήκη και τέλος στην ανάρτηση της 4/1)
Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής, που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές, μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί -πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα».
Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα – αντίδραση - λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.
Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους λίγο-λίγο επί συναπτά έτη. Κατ’ αυτό τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ‘80 και ‘90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.
Noam Chomsky

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011


Λίγο χαμόγελο να σπάσει το γκρίζο, ικανοποιημένα πρόσωπα, εμψυχωτικές μουσικές, σταγόνες χαράς έστω και συντεταγμένης, έστω κι έτσι...

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Ας μιλήσει επιτέλους κάποιος γι' αυτή την ανεπανάληπτη, μνημειώδη ηλιθιότητα που μας λένε πολλοί: «Αν δεν σας δω καλά να περάσετε»!
Δηλαδή αν μας δείτε τη βάψαμε, ρε ανεγκέφαλοι;

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς λβ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Διήλθαμε και την τελευταία Κυριακή των απόκρεω (από-κρέας ή carne-vale) αλλά ένιοι τινές δεν φαίνονται διατεθειμένοι να πάψουν να διατρέφονται –και να διαστρέφονται- με σάρκες. Ημείς τα ιερά σφάγια, παρακολουθούμε πτήσεις και κάθετες εφορμήσεις των όρνεων, ενώ μας περικύκλωσαν άρματα καρναβαλιστών που ξαναβγήκαν εν οδοίς τε και ρύμαις, καταλύοντας την κυκλοφοριακή δημοκρατία. Ο καρναβαλιστής δεδικαίωται βεβαίως, αφού υπερπηδήσαμε πλέον τα πολλά-πολλά και τη βρώμικη εβδομάδα που προηγήθηκε, ακόμη και αυτή ταύτη τη λυτρωτική έλευση της μοναδικής καθαράς Δευτέρας του έτους που ακολούθησε.
Υπό το επαχθές βάρος των πρώτων εξαγγελιών Σαμαρά (χωρίς να ερωτηθούν τα υποζύγια) και της θλιβερής διαπίστωσης του καθηγητή Πάκη (πιπί τα αρχικά του) ότι ο Καποδίστριας πέθανε - ο Καποδίστριας πάει, στρεφόμεθα εις ενδοσκοπήσεις, ομφαλοσκοπήσεις και κλείνουμε τ’ αφτιά στις δημοσκουπίσεις. Διότι -όπως ίσως προσέξατε- δεν περνάει Κυριακή, γιορτή και σχόλη να ‘ταν η ζωή τους όλη, που να μην έχουν δημοσκουπίσεις επί δημοσκουπίσεων οι φυλλάδες. Οι οποίες –όπως ίσως και πάλι προσέξατε- συνοδεύουν διακριτικά τις προσφορές προς το φιλοθεάμον κοινό. Ένα κοινό που αναζητά όλο και μεγαλύτερες οικίες, βιβλιοθήκες και θήκες για cd και dvd. Κι αν κάποτε ξημερώσει μια αποφράς Κυριακή δίχως αποτελέσματα δημοσκουπίσεων, αν καταργηθεί ο Κυριακάτικος θεσμός, πολύ φοβούμαι ότι θα καταρρεύσει η κουφαλαιαγορά και η Ψοφοκλέους. Πρωτοτυπώντας (έστω δευτεροτυπώντας) η επιστολή ταύτη, παρουσιάζει προ της Κυριακής –για να προλάβει- τα στοιχεία δημοσκόπησης που έκανε δια της μεθόδου της αγενούς οχλήσεως σε δήγμα (ναι, ναι, δήγμα) 2.000 ατόμων, με τα οποία επικοινώνησε τηλεφωνικά στη διάρκεια της νυκτός που ακολούθησε την ημέρα των ερωτευμένων καταναλωτών. Από τα στοιχεία προκύπτει ότι το 34% των ελλήνων (σσ. «έλληνες είναι οι μετέχοντες στην προσφερόμενη από τα ΜΜΕ ελληνική υπνοπαιδεία») θεωρεί καταλληλότερο για πρωθυπουργό τον έναν, αλλά δηλώνει πως θα ψηφίσει τον άλλο. Το 42% επιθυμεί να φύγει η κυβέρνηση του «σεμνά και ταπεινά» και στη θέση της να έρθει μια άσεμνη και επηρμένη. Το 39% των ελλήνων και το 46% των μεταναστών, θεωρεί πως δια την οικονομική κρίση ευθύνεται η οικονομική κρίση ενώ, τέλος, αναποφάσιστοι δηλώνουν τρεις στους δέκα έλυνες…
Mega-s είσαι κύριε των δυτικών δυνάμεων και θαυμαστά τα δημόσια έργα σου. Τι λέτε και υμείς, εθνικοί εργολάβοι και μπομπόλια;
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος. Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού.
Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές. Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του.
Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί.
Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος. Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους. Έτσι τα άτομα, αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης. Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.
Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ' ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

Noam Chomsky

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011



Χρόνια θολά