Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Όταν τελειώσουμε, οι άνθρωποι σαν εσένα θα πρέπει να μάθουν τη Νέα Ομιλία που τώρα κατασκευάζουμε απ’ αρχής. Πιστεύεις, φαντάζομαι, ότι η κύρια δουλειά μας είναι να εφευρίσκουμε νέες λέξεις. Αλλά δε συμβαίνει καθόλου κάτι τέτοιο! Καταστρέφουμε λέξεις, εικοσάδες, εκατοντάδες κάθε μέρα. Πετσοκόβουμε τη γλώσσα ως το κόκαλο. Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς. Η παλαιά ομιλία θα εκτοπιστεί μια για πάντα και θα σπάσει και ο τελευταίος κρίκος με το παρελθόν.
George Orwell – «1984»

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Η αυτονομία, δηλαδή η πλήρης δημοκρατία, και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση. Αμφότερες συναντούν τεράστια εμπόδια. Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είχε μέχρι σήμερα οριακά μεγαλύτερη επιτυχία από τον αγώνα κατά του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Αλλά για όσους είναι στρατευμένοι στο μοναδικό πολιτικό πλάνο που χρήζει υπεράσπισης, το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα.
Κορνήλιος Καστοριάδης

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Θα γίνω ποιητής αριστοκράτης
κι η έμπνευσή μου θα ΄ναι ευγενική
για λίγους μόνο θα ‘ν’ το νόημά της.
Θα γίνω ποιητής αριστοκράτης
αυτή ‘ναι η θέση μου η κανονική.
Θα ‘ναι κομψά τα λόγια μου, η σιωπή μου
γεμάτα θα ‘ναι από σοφά κενά
θα κρύβω ωραία τη συγκίνησή μου
και δεν θα λέω τίποτα ξανά.
Θα ‘ναι κομψά τα λόγια μου, η σιωπή μου
κάτι πολύ τρανό θα προμηνά.
Κι αν αποκτήσω δόξα, θα το πάρω
σαν είδος πολυτελείας περιττής.
Σαν διαλεχτό καπνό θα τον φουμάρω
τον τίτλο "αριστοκράτης ποιητής".
Κι αν αποκτήσω δόξα, θα το πάρω
το ζήτημα –χα, χα!– τοις μετρητοίς!
Μόνο σαν ποιητής αριστοκράτης
τα αισθήματά μου θα διαλαλώ.
Κι αν βγει μπροστά μου ένας χυδαίος εργάτης:
– Τι θέλετε, θα πω, παρακαλώ;
Ψωμί; Μα είστε λοιπόν επαναστάτης;
Σκοτώστε τον να πάει στο καλό!...
Πωλ Νορ - «Αριστοκράτης»

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Στην αρχή είναι το αθώο «μην κάνεις σκανδαλιές γιατί θα σε μαλώσει η μαμά». Μετεξελίσσεται στο φοβικό «μην κάνεις αταξίες γιατί θα σε τιμωρήσει ο δάσκαλος» και καταλήγει στο δουλικό «μην αντιδράς γιατί θα ενταθούν τα μέτρα καταστολής». Η πορεία της υποταγής παραμένει αναλλοίωτη…

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν
αεροβάτες
το πώς περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
ένας Θεός το ξέρει.
Οδυσσέας Ελύτης

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

«Το αποκλείω. Άλλωστε και πέρυσι τον Απρίλιο κάποιοι προέβλεπαν ή εκτιμούσαν, αν θέλετε, ότι “θα αναγκαστούμε να πάρουμε νέα μέτρα”. Και έπεσαν έξω… Το ίδιο προέβλεπαν και τώρα. Και έπεσαν έξω ξανά».
Δεν μιλάει κάνα σούργελο της ΝΔ, αλλά ο ίδιος ο πρωθυπουργός Σαμαράς (συνέντευξη στο «Πρώτο Θέμα» της περασμένης Κυριακής). Αν ήταν ταχυδακτυλουργός και προσπαθούσε να κοροϊδέψει παιδάκια του δημοτικού, θα τον έπαιρναν με τις πλαστελίνες. Κι όμως, προσπαθεί να κοροϊδέψει έναν ολόκληρο λαό, ισχυριζόμενος ότι οι κυβερνήσεις του ούτε πήραν ούτε πρόκειται να πάρουν νέα μέτρα! Και τα λέει αυτά την ώρα που στη Βουλή ψηφίζεται ένα ακόμη πολυνομοσχέδιο γεμάτο με νέα μέτρα.
Έχουν χάσει το νόημά τους οι λέξεις; Όχι, απλώς οι κυβερνώντες έχουν αποθρασυνθεί εντελώς και μας φτύνουν κατάμουτρα.
εφημερίδα «Κόντρα»

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Ο απλοϊκός άνθρωπος της εποχής μας -και στον όρο απλοϊκός περιλαβαίνονται όχι μόνο οι αγράμματοι, παρά και οι πολύ γραμματισμένοι, που είναι αδιαφώτιστοι σε ωρισμένα ζητήματα- πιστέβει ακόμη για αλήθειες τρία ψέματα. Το πρώτο ψέμα είναι η "Κοινή Γνώμη", το δεύτερο ψέμα είναι "η παιδεία επάνω από τις κοινωνικές τάξεις" και το τρίτο ψέμα είναι "η Εκκλησία κοινή μητέρα όλων των ανθρώπων". Ότι αυτά είναι ψέματα το κατάλαβαν πρώτα-πρώτα οι πνευματικοί πρόμαχοι των αδικημένων. Μα τώρα πια το κηρύχνουν και οι εκμεταλλευτές…
Τι είναι η "Κοινή Γνώμη"; Στις στήλες των εφημερίδων παρουσιάζεται σα μια οντότητα υπέρτατη, ο ανώτερος διαιτητής και διευθυντής για κάθε αντιγνωμία. Τη γράφουν με κεφαλαία αρχικά. Η "Κοινή Γνώμη" απαιτεί αυτό, η "Κοινή Γνώμη" φρονεί εκείνο. Για τις εφημερίδες είναι πηγή της δύναμης. Αυτές εκπροσωπούν την "Κοινή Γνώμη". Όχι τη δική τους. Όχι τα συμφέροντα ή τα πάθη των ανθρώπων που γράφουν την εφημερίδα. Όχι τις υστεροβουλίες τους, τις πικρίες τους, τις συμπάθειες ή αντιπάθειές τους, και τις περισσότερες φορές το πλερωμένο συμφέρο τους. Και οι πιο κομματικές και φατριαστικές εφημερίδες τη θεά αυτή παρουσιάζουν στο κοινό και μιλάνε στ’ όνομά της. Υπάρχει όμως η "Κοινή Γνώμη"; Λίγο αν εξετάσει κανείς βαθύτερα το ζήτημα, θα ιδεί πως τέτοιο πράμα δεν υπάρχει. Πάρετε το πολιτειακό πρόβλημα. Κοινή γνώμη δεν υπάρχει. Άλλοι θέλουν τη Βασιλεία, άλλοι τη Δημοκρατία, άλλοι το Σοβιετικό Σύστημα. Πάρετε το οικονομικό πρόβλημα. Άλλοι θέλουν να φορολογιέται το κεφάλαιο, άλλοι θέλουν την έμμεση φορολογία. Άλλοι θέλουν προστατεφτικό δασμολόγιο, άλλοι θέλουν ελεύθερο εμπόριο, οι ενοικιαστές θέλουν ενοικιοστάσιο, οι ιδιοχτήτες δεν το θέλουν. Άλλοι θέλουν μοιρασιά στα χτήματα χωρίς αποζημίωση, άλλοι θέλουν μεγάλα χτήματα ή μεγάλες αποζημιώσεις. Πού είναι η Κοινή Γνώμη; … Πάρετε το εκπαιδευτικό πρόβλημα. Άλλοι θέλουν πλατειά και μακρόχρονη λαϊκή παιδεία, κοινή για όλα τα παιδιά, άλλοι πάλι θέλουν να χωρίζονται νωρίς τα παιδιά, που θα πάνε στη Μέση Παιδεία… Ισως όμως θα μπορούσε να πει κανείς, πως η Κοινή Γνώμη είναι η γνώμη των περισσότερων. Μα πρώτα-πρώτα αν ακριβολογήσει κανείς, και η γνώμη της πλειοψηφίας δε μπορεί να ονομαστεί "κοινή". Και έπειτα ποιος απ’ αυτούς που μεταχειρίζονται το είδωλο, εξακριβώνει πρώτα την πλειοψηφία;
Δ. Γληνός - «Για να κατανοούμε την εποχή μας – Τύπος, Παιδεία, Κλήρος»

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Η ηθική είναι η πανουργία των αδύνατων.
Friedrich Nietzsche

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Προς όσους σκέφτονται ακόμη τι να κάνουν και πώς…

Βρέθηκα σε ένα νηπιοτροφείο στην Καλλιθέα που φιλοξενεί παιδιά που αδυνατούν οι γονείς να τους προσφέρουν ακόμη και την απαραίτητη διατροφή!!! Εκεί λοιπόν εκτυλίχθηκε το εξής περιστατικό: Μια μητέρα επισκέφθηκε τα παιδιά της για να μείνει λίγο μαζί τους, πέρασε η ώρα με αγκαλιές χαρές και παιχνίδια. Ήρθε η ώρα όμως που έπρεπε να φύγει. Κλάματα, τα μικρά κρατούσαν την μανούλα με τα χεράκια τους τόσο σφιχτά που την πονούσαν, ενώ εκείνη το μόνο που μπορούσε να δώσει ήταν υποσχέσεις ότι θα ξανάρθει την επομένη ημέρα. Τότε ήταν που το μεγαλύτερο, με ποτάμι τα δάκρυα άρχισε να την παρακαλάει με δυνατή φωνή να τα πάρει στο σπίτι. «Δεν μπορώ καρδούλα μου, δεν έχουμε τίποτα στο σπίτι ούτε να φάμε…». Το πρόσωπο της μικρής σοβάρεψε, σκέφτηκε λίγο και έδωσε την πιο συγκλονιστική λύση στο πρόβλημα που έχω ακούσει στην ζωή μου: «Πάρε μας μανούλα μου στο σπίτι και εμείς δεν θα πεινάμε ποτέ…».
Προς άπαντες υπευθύνους: Όλα εδώ πληρώνονται!
                                                                            Περικλής Αγγελόπουλος

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013


Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Ο μεταϊστορικός άνθρωπος είναι η μεγαλύτερη απειλή για τη ζωή, γιατί μιμείται την μηχανή τόσο πολύ που δεν έχει κανένα λόγο να θέλει να ζει, αφού η μηχανή δεν είναι έμβια. Ο άνθρωπος αρχίζει να προσπαθεί πλέον όχι απλώς να κάνει μηχανές που να του μοιάζουν, αλλά να κάνει τον εαυτό τους να τους μοιάζει.
Lewis Mumford – «Ο μύθος της μηχανής»

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Υπήρχαν σκλάβοι κάποτε
σάρκιν’ αντικείμενα
δίποδα ζώα
που γεννιόνταν και πεθαίναν’
δίποδα χτήνη υπηρετώντας.
Ναι
υπήρχαν σκλάβοι κάποτε
που στη ζωή τους κράταγε η ελπίδα
της λευτεριάς.
Χρόνια και χρόνια πέρασαν
και τώρα τέτοιοι σκλάβοι δεν υπάρχουν.
Γεννήθηκε όμως
ένα καινούργιο είδος σκλάβων
σκλάβοι αμειβόμενοι
σκλάβοι χορτάτοι
σκλάβοι που γελούν
σκλάβοι που θέλουν σκλάβοι να μένουν.
Αυτή είναι η πρόοδος.
Αλέξανδρος Παναγούλης

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Έχουμε εξορίσει την ομορφιά. Οι Έλληνες είχαν πάρει τα όπλα γι’ αυτή.
Albert Camus

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Η κύρια απάτη είναι πάντα: οι κανόνες μας είναι το καλό, το καλό είναι οι κανόνες μας, οι κανόνες μας δεν είναι ίδιοι με τους δικούς τους,·άρα οι κανόνες τους δεν είναι καλοί. Επίσης: ο θεός μας είναι ο αληθινός, η αλήθεια είναι ο θεός μας, ο θεός μας δεν είναι ίδιος με τον δικό τους, άρα ο θεός τους δεν είναι ο αληθινός.
Πάντα φαινόταν σχεδόν αδύνατο οι ανθρώπινες ομάδες να αντιμετωπίζουν το διαφορετικό ως ακριβώς αυτό: απλώς διαφορετικό. Επίσης, ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίζουν τους θεσμούς των άλλων ως ούτε κατώτερους ούτε ανώτερους, αλλά απλώς ως διαφορετικούς. Η συνάντηση μίας κοινωνίας με άλλες, συνήθως ανοίγει τον δρόμο για τρεις πιθανές εκτιμήσεις: οι άλλοι είναι ανώτεροι από εμάς είναι ίσοι ή είναι κατώτεροι. Αν δεχτούμε ότι είναι ανώτεροι, οφείλουμε να απαρνηθούμε τους θεσμούς μας και να υιοθετήσουμε τους δικούς τους. Αν είναι ίσοι θα μας ήταν αδιάφορο αν οι άλλοι είναι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες. Οι δύο αυτές πιθανότητες είναι απαράδεκτες. Διότι αμφότερες προϋποθέτουν ότι το άτομο πρέπει να εγκαταλείψει τα σημεία αναφοράς του ή τουλάχιστον να τα θέσει υπό αμφισβήτηση.
Δεν απομένει λοιπόν παρά η τρίτη πιθανότητα: οι άλλοι είναι κατώτεροι…
Κορνήλιος Καστοριάδης

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Σύμφωνα με δημοσίευμα του βρετανικού Guardian, η Google και το Facebook έχουν δημιουργήσει ειδικές πύλες εισόδου στις βάσεις δεδομένων τους για την αμερικάνικη Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας (NSA), η οποία υπάρχει για να αντιμετωπίζει τον εσωτερικό εχθρό. Στις συγκεκριμένες βάσεις δεδομένων βρίσκονται προσωπικά δεδομένα χρηστών.
Το δημοσίευμα του Guardian έρχεται μερικές μέρες μετά την αποκάλυψη ότι η αμερικάνικη εταιρία τηλεπικοινωνιών Verizon είχε δώσει στην NSA στοιχεία για τις τηλεφωνικές κλήσεις των πελατών της. Αυτά τα στοιχεία είναι πιο σημαντικά ακόμα και από το περιεχόμενο των ίδιων των κλήσεων, αφού δείχνουν από πού προέρχονται οι κλήσεις, αν εντάσσονται σε κάποιο δίκτυο, αν έχουν κάποια μοτίβα κ.α.
Η συγκεκριμένη αποκάλυψη ήρθε μετά το ξέσπασμα του σκανδάλου για το Prism, ένα κυβερνητικό πρόγραμμα στο πλαίσιο του οποίου η NSA είχε πρόσβαση σε περιεχόμενο e-mails καθώς και σε ηχητικές και βίντεο συνομιλίες χρηστών, οι οποίες γίνονταν σε διάφορες online πλατφόρμες όπως το skype κ.ά. Στο συγκεκριμένο πρόγραμμα φαίνεται να συμμετείχαν εκτός από το Facebook και τη Google και άλλες εταιρίες με τρανταχτά ονόματα, όπως η Microsoft και η Yahoo (η Yahoo παραδέχτηκε ότι επέτρεπε στην NSA να φακελώνει τους χρήστες των υπηρεσιών της). Εκτός από τα περιεχόμενα των e-mails και τις διαδικτυακές συνδιασκέψεις, η NSA αντλούσε δεδομένα κατευθείαν από τα δίκτυα οπτικών ινών και τις υποδομές για το Ιντερνετ, στο πλαίσιο του προγράμματος Upstream.
Οι εμπλεκόμενες εταιρίες αρνούνται τη συμμετοχή τους στα συγκεκριμένα προγράμματα. Παρολαυτά, ο ίδιος ο Ομπάμα αναγκάστηκε να παραδεχτεί σε ομιλία του την ύπαρξη των εν λόγω προγραμμάτων παρακολούθησης αμερικάνων πολιτών, τα οποία, όπως δήλωσε, είναι απαραίτητα για τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία. Η καταστολή στην Αμερική έχει κάνει άλματα παρακολουθώντας το σύνολο των αμερικάνων πολιτών.
Αν έχουν μια χρησιμότητα αυτές οι αποκαλύψεις δεν είναι για να μας προκαλέσουν ρίγος για τον «μεγάλο αδελφό», όπως συμβαίνει με διάφορους υποκριτές στα αστικά ΜΜΕ. Μόνο αφελείς ή απατεώνες υποστηρίζουν ότι τα αστικά κράτη δεν προσπαθούν να παρακολουθήσουν τα πάντα. Η χρησιμότητα έχει να κάνει με διάφορες αυταπάτες περί ασφάλειας στο Διαδίκτυο. Τέτοια ασφάλεια δεν υπάρχει, γιατί το κράτος, έχοντας στη διάθεσή του χρήμα και μέσα, μπορεί να είναι πολύ πιο μπροστά από τα κινήματα. Γι’ αυτό και μόνο οι παλιές καλές μέθοδοι συνωμοτικότητας μπορεί να είναι αποτελεσματικές. Το κακό είναι ότι πολλά νέα παιδιά, με καλή διάθεση και γνώσεις στην Πληροφορική, θεωρούν ότι με τη μαγκιά τους μπορούν να νικήσουν τα κράτη και τους μηχανισμούς τους. Κι αυτή η αντίληψη είναι επικίνδυνη.
εφημερίδα «Κόντρα»

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Γράμμα στον πρώην συμμαθητή μου, Θόδωρο Μαργαρίτη

Θυμάσαι Θόδωρε; Ήταν τα τελευταία χρόνια της χούντας και το πρώτο της μεταπολίτευσης, κι εμείς ήμασταν μαθητές στο Πρώτο Εξατάξιο Γυμνάσιο Αρρένων του Ζωγράφου. Στο «κλασικό» βρισκόμουν στο ίδιο τμήμα με τον Νίκο Γιαννόπουλο (στέλεχος σήμερα του Δικτύου για τα Κοινωνικά και πολιτικά Δικαιώματα) και με τον δημοσιογράφο εδώ και δεκαετίες Γιώργο Σταματόπουλο. Στο «πρακτικό» φοιτούσε, δίπλα στη δικιά μας αίθουσα, ο θυελλώδης, today, ευπώλητος άνκορμαν, Γιώργος Αυτιάς!
Εσύ ήσουν μια τάξη παρακάτω. Υπήρξες ένα από τα καλομαθημένα παιδάκια, που εισέπρατταν συχνά πυκνά σφαλιάρες από τους «μάγκες» του σχολείου. Εμείς, που δεν ανήκαμε σε καμία από τις δυο αυτές κατηγορίες, ούτε τη δική σου, ούτε τη δική τους, σε προστατέψαμε κάποιες φορές. Ελπίζω να μην τα έχεις ξεχάσει, ο μηχανισμός της μνήμης είναι επιλεκτικός, γράφει ο Άντλερ, και ενίοτε απωθεί τις ταπεινωτικές εμπειρίες. Μπορείς πάντως να ρωτήσεις παλιούς συμμαθητές, κάτι θα θυμούνται επ’ αυτών.
Στη μεταπολίτευση όλοι κάπου ενταχθήκαμε, εσύ μπήκες στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Τα γραφεία της βρίσκονταν κάνα κατοστάρι μέτρα από το σπίτι μου, στη δεύτερη στάση του Ζωγράφου. Ήσουν από τότε το δεξιότερο μέλος της οργάνωσής σου, καθ’ ομολογίαν και των δικών σου κομματικών συντρόφων. Δεν είχες πάρει χαμπάρι το παραμικρό από τη εκρηκτική ριζοσπαστικοποίηση της μεταπολίτευσης. Τέλος πάντων, παρά ταύτα συνεργαζόμασταν τότε αρκετά, μαχόμασταν, διαδηλώναμε μαζί (κάποιες φορές, γιατί κάποιες άλλες κάτι τέτοια τα θεωρούσες αριστερίστικα κι αδιέξοδα, και καθόσουν στο σπιτάκι σου). Πάντως, νεαρούλης κι άμαθος ήμουν τότε, πίστευα ότι όλοι μας, οι εκατοντάδες χιλιάδες πιτσιρικάδες που είχαν στρατευθεί με ενθουσιασμό στην υπόθεση της Αριστεράς, θα συνέχιζαν τον αγώνα εφ’ όρου ζωής, κι ας δεξιοφέρναν μερικοί από δαύτους στην τότε συγκυρία. Αμ δε…Ο Ανδρουλάκης, η Δαμανάκη, ο Μπίστης, ο Χατζησωκράτης, εσύ και τ’ άλλα τα παιδιά, αποδείξατε το απολύτως αναληθές αυτής της προσδοκίας. Τα διαβατήρια κάθε είδους ή τα ανανεώνεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ή καθίστανται απολύτως ανενεργά, αγόρι μου. Εδώ αισθάνομαι την ανάγκη να μνημονεύσω Βάρναλη: Αχ, πού’σαι νιότη πού’ δειχνες πως θα γινόμουν άλλος! Αχ, πού’ σαι νιότη, πού’ σαι αγνή νεανική αφέλεια που μας έκανες να πιστεύουμε σ’ εσάς, και να πιστεύετε -ή να δείχνετε πως πιστεύετε, που είναι και το πιθανότερο- σε μας: να νιώθουμε πως σίγουρα θα συμπορευτούμε με κάποιους τρόπους, παρά τις κόντρες, τους άγριους καβγάδες, τις αφελείς «συνεπείς μοναδικότητες» του πολιτικού χώρου καθ’ ενός εξ ημών. Θυμάσαι; Το πρωί μπορεί να τσακωνόμασταν, αλλά κάποια βράδια τα πίναμε τα διαπαραταξιακά κρασάκια μας, καμιά εικοσαριά νοματαίοι και νοματαίες.
Τα χρόνια πέρασαν, είμαστε πια πενήντα φεύγα κι οι δυο μας. Στο μεσοδιάστημα εσύ πήγες στην ΕΑΡ του Κύρκου, εν συνεχεία στον Συνασπισμό και τέλος (μέχρι στιγμής δηλαδή, γιατί δεν έχω ιδέα πού αλλού είναι δυνατό να σε οδηγήσει η ζωτική σου ανάγκη για πολιτική επιβίωση- άλλωστε τύποι σαν εσένα τη βρίσκουν συνήθως την άκρη). Στο τελευταίο αυτό διάστημα, συνέβαλες κι εσύ, στο- σοβαρότατο- μερίδιο που σου αναλογεί, στη φτωχοποίηση, την απόγνωση, την απελπισία της συντριπτικής πλειονότητας της έμψυχης συνιστώσας αυτής της χώρας. Τη σκληρή απάντηση, πολιτική, κινηματική, ανατρεπτική, οπωσδήποτε, σας τη χρωστάμε.
Ελπίζω πως θα την ζήσω αυτή τη μέρα με ενθουσιασμό, αλλά- δεν το κρύβω- και με ρεβανσιστική ικανοποίηση. Άνθρωπος είμαι κι εγώ άλλωστε, με τις ατέλειές μου, δεν έχω τη φαντασίωση πως είμαι φραγκισκανός μοναχός ή μητέρα Τερέζα. Όπως τραγουδούσε κι ο υπέροχος τότε, και όμοιός σου στη συνέχεια, Διονύσης Σαββόπουλος, σ’ αυτό τον τόπο όσοι αγαπούνε/ τρώνε βρώμικο ψωμί. Οι άλλοι, αυτοί που αγαπάνε την πάρτη τους και μόνο, τρώνε ντελικάτο χαβιάρι στα Κολωνάκια. Αν οι πρώτοι δεν επικρατήσουν, θα αφανιστούν για δεκαετίες, είναι φανερό πια δια γυμνού οφθαλμού.
Στο ίδιο διάστημα των τελευταίων δεκαετιών (προ της ΔΗΜΑΡ) σε συνάντησα κάποιες φορές στον δρόμο, χαιρετηθήκαμε και είπαμε κάνα δυο κουβέντες στα χαλαρά. Σε μια από αυτές τις συναντήσεις σε ρώτησα αν μένεις ακόμη στου Ζωγράφου, και μου είπες, εμφανώς αμήχανος, ότι κατοικείς πλέον στο κέντρο, για να είσαι κοντά στις κομματικές διαδικασίες. Μου μπήκαν ψύλλοι στ’ αυτιά και σε ρώτησα σε ποια ακριβώς περιοχή του κέντρου μένεις. Ακόμη πιο αμήχανος, μου απάντησες: «Στο Κολωνάκι». Σου ανταπάντησα πως κι εγώ στο κέντρο κατοικώ. Αναθάρρησες, και με ρώτησες πού ακριβώς. «Στα Σεπόλια», σου απάντησα. Κόμπλαρες. Ακόμα στα Σεπόλια μένω, σε πολυκατοικία του ‘61, μπροστά στην πολυθόρυβη λεωφόρο Δυρραχίου, χωρίς ασανσέρ, διαμέρισμα 68 τ.μ., με μόλις αντικατασταθείσες, μετά οικονομικού πόνου ψυχής, τις πανάρχαιες σωληνώσεις.
Έκτοτε έκανα χρόνια να σε συναντήσω. Την τελευταία φορά σε είδα, πριν από κάτι μήνες, να διαδηλώνεις! Να διαδηλώνεις εσύ, μετά από τόσα χρόνια, αν είναι ποτέ δυνατόν! Κι όμως ήταν, καθ’ ότι επρόκειτο για μια εξαιρετικά λάιτ αντιρατσιστική συγκέντρωση, οργανωμένη από ντελικάτους- κατά κύριο λόγο- φορείς, στο Σύνταγμα. Σκέφτηκα να σε πλησιάσω και να σε ρωτήσω, αν ντρέπεσαι καμιά φορά γι’ αυτά που κάνεις. Ήξερα από πριν την απάντηση, οπότε δεν το έπραξα. Αν ξαναπέσουμε ο ένας πάνω στον άλλο μπορεί και να σε ρωτήσω. Χλωμό, πάντως, το βλέπω, αφού φαντάζομαι πως ψιλοκρύβεσαι όπως και οι άλλοι νεοφιλελεύθεροι Ταλιμπάν της μέχρι πρότινος εσωτερικής τρόικας, ώστε ν’ αποφύγεις τις εκδηλώσεις οργής ανθρώπων λιγότερο ευγενικών και συγκρατημένων από εμένα. Ανθρώπων που έμαθαν πια για τα καλά το άθλημα του άλματος εντός κάδου απορριμάτων, άθλημα το οποίο διόλου δεν αποκλείεται να ασκήσει στο μέλλον κι οποιοσδήποτε άλλος από μας, τους πληβείους.
Αντιρατσιστής, λοιπόν. Το τελευταίο, και πανεύκολο, άλλοθι της «υπεύθυνης αριστεράς» σας. Όντως, δεν αμφισβητώ την ειλικρίνεια της θέσης σας ότι δεν διαχωρίζετε τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα, τη φυλή και το φύλο, αν και κάποιες αμφιβολίες δικαιούμαι να τις διατηρώ. Τους διαχωρίζετε όμως ταξικά με τον πιο βάρβαρο τρόπο, καθώς μαζί με τους Μερκολάντ, τους Τομσερμονμαζούχ και τις πάμπολλες νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις αυτού του πλανήτη πετάτε στον Καιάδα την πλέμπα των εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ανθρώπων, προκειμένου να διατηρήσετε τα απίστευτα κέρδη και προνόμια των τραπεζιτών, των ραντιέρηδων και των λοιπών μεγαλοκαρχαριών. Διαφοριστικός ρατσισμός λέγεται αυτό, σύμφωνα με τον ορισμό των Μπαλιμπάρ και Βαλερστάιν, και ελάχιστα διαφέρει από τον κλασικό ρατσισμό. Τουτέστιν, είσαστε ρατσιστές μέχρι τα μπούνια, κι ας βελάζετε αδιάλλακτους δεκάρικους, προς απόδειξιν του αντιθέτου.
Δεν σε συναντώ πλέον στο δρόμο, σε βλέπω όμως σχεδόν καθημερινά στην τηλεόραση. Πώς τα κατάφερες, ρε μπαγασάκο, και πλασάρεσαι σαν πρωτοκλασάτος παπαγαλοπαραθυράκιας; Κάθε φορά που σε αντικρίζω να αρθρώνεις, τάχα μου, πολιτικό λόγο, μιλώντας μάλιστα για πολιτικό πολιτισμό (!), τα παίρνω στο κρανίο, που λέμε κι εμείς οι «απολίτιστοι». Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις έγραφε ο Αναγνωστάκης. Οι δικές σου μοιάζουν με στραβές σκουριασμένες βίδες, που είναι αδύνατο να τις χρησιμοποιήσεις. Ο λόγος σου είναι απολύτως ξύλινος, για να ανταποδώσω το κομπλιμέντο σας προς εμάς τους αριστερούς, και, επίσης, προβλέψιμος μέχρι θανάτου. Το λεξιλόγιό σου είναι πάμπτωχο, δεν υπερβαίνει τις τριακόσιες-τετρακόσιες τετριμμένες λέξεις: αν θέλεις έλεγξε το τελευταίο σε μια μαγνητοσκοπημένη εκπομπή στην οποία συμμετείχες. Εγώ το έχω ήδη κάνει, και έχω απολύτως πειστεί για τη λεκτική σου ένδεια. Επιπροσθέτως, κάθε πρόταση που διατυπώνεις, κάθε θέση που εκφράζεις, κάθε «αγανάκτηση» που σε καταλαμβάνει συχνά πυκνά, θυμίζουν τον λόγο μπάτλερ, που υπερασπίζεται με κάθε τρόπο και μέσο τους αφέντες του, εγχώριους και μη.
Διακαής πόθος σου, πρώην «σύντροφε» της συμφοράς και νυν «απαγκιστρωτή», ήταν το βουλευτιλίκι. Απέτυχες. Στις πάμπολλες εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες συμμετείχες ως υποψήφιος, οι ψηφοφόροι σε μαύρισαν κατά συρροήν και εξακολούθησιν, παρ’ όλη τη σκανδαλώδη τηλεοπτική προβολή σου. (Το ίδιο ακριβώς έπαθε και ο φίλος σου ο Μπίστης, ε;). Τώρα πλέον είναι αργά, το πουλάκι πέταξε. Game over, που λένε και οι Aγγλοσάξονες. Παραφράζοντας τον Μαρξ, σου λέω πως η πρώτη φάρσα (αυτή του Κουβέλη της ακροδεξιάς, του Καρατζαφέρη, ντε) επαναλαμβάνεται με τον ίδιο, εντελώς απαράλλακτο, τρόπο. Η ΔΗΜΑΡ δεν θα μπει ξανά στη βουλή, θα εξαερωθεί οσονούπω.( Έχω βάλει στοίχημα δέκα ευρώ με ένα φίλο ότι έτσι θα συμβεί, από τη μέρα της συγκρότησης της κυβέρνησης, ήταν νομοτελειακό, για τους νοήμονες). Όσο για σένα, σε βλέπω -και εύχομαι εκ βάθους καρδίας-) σε λίγο καιρό να επαναλαμβάνεις με συντριβή τα λόγια του (παλιού) Σαββόπουλου: Δεν με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη. Μόνο Σταύρο με λένε. Μόνο Σταύρο…
Κλείνω με μια ευχή: Ζωή και ελπίδα σε λόγου μας, αγκίστρια (πολιτικά) στους οισοφάγους σας.
Νίκος Κουνενής

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!
Τα λόγια που δεν κεντρίζουν είναι σημάδι χαζομάρας.
Ένα λείο μέτωπο, αναισθησίας.
Εκείνος που γελάει
δεν έχει μάθει ακόμα
τις τρομερές ειδήσεις.
Μου λένε: Φάε και πιες! Να ‘σαι ευχαριστημένος που έχεις!
Μα πώς να φάω και να πιω όταν
το φαγητό μου τ' αρπάζω από τον πεινασμένο, όταν
κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω;
Κι ωστόσο, τρώω και πίνω.
Θα ‘θελα ακόμα να 'μουνα σοφός.
Τ’ αρχαία βιβλία λένε τι είναι η σοφία:
Μακριά να μένεις απ' τις επίγειες συγκρούσεις και δίχως φόβο
τη λιγοστή ζωή σου να περνάς.
Θεωρούν σοφό ακόμα
το δρόμο σου να τραβάς αποφεύγοντας τη βία.
Στο κακό ν' ανταποδίνεις το καλό.
Να μη χορταίνεις τις επιθυμίες σου, αλλά να τις ξεχνάς.
Μου είναι αδύνατο να πράξω όλα τούτα.
Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!
Bertolt Brecht

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013


Καλό ταξίδι Παντελή... τόσο νωρίς...

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Στις πολιτικές ποινικές δίκες στόχος δεν είναι η ανεύρεση της αλήθειας. Στόχος είναι η εξόντωση των αντιπάλων και η ενσωμάτωση των φίλων.
Χάινερ Χανόφερ

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Εσείς που ξεχνάτε το χθες
που τόσο θολά βλέπετε το σήμερα
που αδιαφορείτε για το αύριο
που αναπνέετε για να πεθάνετε
εσείς που μόνο για χειροκροτήματα έχετε χέρια
που κι αύριο θα χειροκροτάτε
απ’ όλους δυνατότερα όπως πάντα
όπως και χθες, όπως και σήμερα
εσείς ας ξέρετε λοιπόν
ζωντανά επιχειρήματα της κάθε τυραννίας
πως τους τυράννους τους μισώ πολύ
τόσο πολύ όσο σιχαίνομαι εσάς.
Αλέξανδρος Παναγούλης