Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Ο διευθυντής του ζωολογικού κήπου οραματιζόταν το μέλλον και αδιαφορούσε για την ουσία και την εκπαιδευτική σημασία της δουλειάς του. Ο ζωολογικός κήπος είχε ελλείψεις από αρκετά σπουδαία ζώα, μεταξύ των οποίων κι ο ελέφαντας. Τα εκατοντάδες κουνέλια δεν ήταν αρκετά για ν’ αντικαταστήσουν τον επιβλητικό γίγαντα. Ωστόσο, μιας και ο τόπος αναπτύσσεται, τα διάφορα κενά καλύπτονται με καλά σχεδιασμένο τρόπο.
Έτσι, μια μέρα ο διευθυντής είχε μια σπουδαία ιδέα για να προμηθευτεί ο φτωχός ζωολογικός κήπος έναν ελέφαντα και να γλιτώσει τα έξοδα. Αντιμετωπίζοντας τα ζητήματα με γραφειοκρατικό τρόπο και μην λαμβάνοντας υπ’ όψη την ουσία του θέματος, βρήκε την οικονομική και συμφέρουσα λύση: Κάποιος φύλακας θ’ αναλάμβανε να προμηθευτεί και να φουσκώσει ένα ομοίωμα ελέφαντα! Αφού θα βαφόταν με τέλειο τρόπο ώστε να μην καταλάβει κανείς τη διαφορά, θα τοποθετούνταν με τέτοιο τρόπο μέσα στον ζωολογικό κήπο ώστε να μοιάζει με αληθινό, συναρπάζοντας τους επισκέπτες και ανεβάζοντας παράλληλα και τις μετοχές του διευθυντή. Έτσι και έγινε. Ο φύλακας δεινοπαθούσε επί μέρες να φουσκώσει το ομοίωμα (τρόμπες δεν υπήρχαν μιας και –είπαμε- ο ζωολογικός κήπος ήταν φτωχός) για να τοποθετηθεί ο “ελέφαντας” σε περίοπτη θέση και να “λυθεί” το πρόβλημα. Όμως, όσο κι αν ο φύλακας έδινε τον καλύτερο εαυτό του, ο καιρός περνούσε και το αποτέλεσμα αργούσε. Τότε ο φύλακας, μαθημένος να εφευρίσκει κι ο ίδιος λύσεις για λογαριασμό της δουλειάς του (και του διευθυντή), συνέδεσε την βαλβίδα του φουσκωτού ελέφαντα με την παροχή του γκαζιού. Με μεγάλη ανακούφιση, είδε σε λίγη ώρα να στέκεται μπροστά του ένας θεόρατος ελέφαντας που τόσο έμοιαζε με αληθινό! Ένα σπουδαίο επίτευγμα με τεράστιο σώμα, πόδια σαν κολώνες, μεγάλα αυτιά και την απαραίτητη προβοσκίδα. Ο φύλακας έτριψε ικανοποιημένος τα χέρια του. Το ίδιο έκανε και ο διευθυντής του ζωολογικού κήπου όταν ο ελέφαντας τοποθετήθηκε δίπλα σ’ ένα βράχο και φάνταζε ίδιος με αληθινό, θηριώδης και μεγαλοπρεπής. Μια μεγάλη ταμπέλα, δικαιολογούσε: “Ιδιαιτέρως δυσκίνητος. Σπανίως κινείται”. Ο ζωολογικός κήπος αναβαθμίστηκε τόσο απλά, τόσο ανέξοδα…
Μια μέρα, οι μαθητές ενός σχολείου με τον δάσκαλό τους στάθηκαν να μελετήσουν το σπουδαίο αυτό έκθεμα του ζωολογικού κήπου, “το μεγαλύτερο των θηλαστικών το οποίο είναι και το βαρύτερο χερσαίο ζώο”, όπως περήφανα έλεγε ο δάσκαλος. Τη στιγμή εκείνη σηκώθηκε ένα αεράκι. “Το βάρος του ελέφαντα κυμαίνεται μεταξύ τεσσάρων και έξι τόνων” συνέχισε ο δάσκαλος, καθώς ο φουσκωμένος με γκάζι ελέφαντας άρχισε να ταλαντεύεται στον αέρα. “Μόνο η φάλαινα –που όμως ζει στους ωκεανούς– τον ξεπερνά”, συμπλήρωσε περήφανα ο δάσκαλος. Πίσω του ο ελέφαντας έμεινε να αιωρείται λίγο πάνω από το έδαφος ώσπου μια δυνατή πνοή τον σήκωσε ψηλά. Πολύ γρήγορα, παρασυρμένος από τον άνεμο ο ελέφαντας πέταξε πάνω από το φράχτη και χάθηκε πέρα μακριά, πάνω απ’ τις κορφές των δέντρων. Τα ζώα του κήπου έμειναν να κοιτούν έκπληκτα, μην μπορώντας να καταλάβουν πώς και γιατί έγινε αυτό.
Μετά απ’ αυτό το συμβάν, οι μαθητές που παρακολούθησαν την σκηνή άρχισαν να παραμελούν τα μαθήματά τους κι έγιναν αλήτες. Αναφέρεται ότι το ‘χουν ρίξει στο πιοτό και σπάζουνε βιτρίνες. Και δεν πιστεύουν πια στους ελέφαντες…

Slawomir Mrozek - "Ο ελέφαντας"

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται
όταν εγώ καθαρίσω από εδώ
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο, δεν λιώνουν
όσες πρόκες και αν ρίχνετε στο δρόμο.
Σας βαράνε στο δόξα πατρί σας
θα έρθει η ώρα
που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο
"συνοδοιπόροι" και "αποστάτες"
να βάψετε τα δικά σας
μα η μπογιά
δεν θα πιάνει
ό,τι και αν κάνετε, όσα και αν δίνετε
τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το δικό μας...

Κατερίνα Γώγου

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Η μπολσεβίκικη κυβέρνηση αποδείχτηκε ανίσχυρη απέναντι σε μια πληθωρική, παρασιτική, δεσποτική κι ανέντιμη γραφειοκρατία. Οι γραφειοκράτες, έφτασαν από πέντε σε δέκα εκατομμύρια. Στα 1925 υπήρχαν στη Συνεργασία 400.000 υπάλληλοι (Pravda, 20 Απρίλη 1926). Στα 1927 η Ρωσική Ομοσπονδία Εργατών Τροφίμων είχε 4.287 υπάλληλους για 451.720 μέλη, ενώ το Συνδικάτο Εργατών Μετάλλου της Μόσχας γύρω στους εφτακόσιους υπάλληλους για εκατόν τριάντα χιλιάδες μέλη (Truda, 12 Ιούνη 1928). Αυτή η πληθωρική γραφειοκρατία δεν συνεπάγεται καμιά εντατική κι αποτελεσματική διοικητική δραστηριότητα. «Ο διευθυντικός μηχανισμός του σοβιετικού συστήματος, από τον κατώτερο μέχρι τον ανώτερο βαθμό, ανακατεύει απλώς χαρτούρα. Η επαρχιακή επιτροπή εκδίδει συνήθως μια με δυο εγκυκλίους τη μέρα, πάνω σε κάθε πραγματικό ή φανταστικό ζήτημα και κρίνει ότι μ’ αυτό τον τρόπο έχει εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της... Ο αριθμός των εγκυκλίων που περιέχουν διαταγές προς τους τοπικούς πυρήνες κυμαίνεται μεταξύ τριάντα και εκατό το μήνα» (Pravda, 7 Ιούνη 1925). Ένας ανώτατος αξιωματούχος, ο Derzinsky, έγραψε (Pravda, 23 Ιούνη 1926): «Ζητούν από επιχειρήσεις τις πιο αλλόκοτες πληροφορίες, αναφορές και στατιστικά στοιχεία, πράγμα που πλημμυρίζει το σύστημα μας με χαρτούρα κι αυτό μας υποχρεώνει ν’ απασχολούμε υπερβολικά πολύ προσωπικό και εμποδίζει το πραγματικό μας έργο. Δημιουργείται μια χαρτοθάλασσα μέσα στην οποία χάνονται εκατοντάδες άνθρωποι. Η λογιστική και στατιστική κατάσταση είναι -απλούστατα- καταστροφική. Επιχειρήσεις που με δυσκολία σηκώνουν το βάρος τού να δίνουν πληροφορίες σε δεκάδες κι εκατοντάδες διαφορετικές μορφές, μετράνε τώρα τη χωρητικότητα σε πουντ! (ένα πουντ είναι 16,380 κιλά)».
Camilo Berneri – «Το κράτος και οι τάξεις»

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Για χρόνια οι εργάτες της αλυσίδας παραγωγής είχαν αρνηθεί να τους μεταχειρίζονται σα ρομπότ, ενώ μια μειοψηφία γύρισε την πλάτη στην εργασία και στην καταναλωτική κοινωνία. Το κεφάλαιο απάντησε εγκαθιστώντας αληθινά ρομπότ, καταργώντας εκατομμύρια θέσεων εργασίας, εντατικοποιώντας και καθιστώντας πιο αποτελεσματικό και ορθολογικό ό,τι είχε απομείνει από την ανειδίκευτη εργασία. Ταυτόχρονα, μια γενικευμένη επιθυμία για ελευθερία μετατράπηκε σε ελευθερία κατανάλωσης. Ποιος είχε φανταστεί το 1960 ότι κάποια μέρα μια δωδεκάχρονη θα μπορούσε να βγάλει λεφτά από αυτόματο μηχάνημα με τη δική της πλαστική κάρτα; Τα λεφτά της ― η ελευθερία της... Tα γνωστά συνθήματα του Mάη του '68 "μη δουλεύετε ποτέ" και "ζητήστε το αδύνατο", γελοιοποιήθηκαν όταν οι άνθρωποι εκδιώχθηκαν από εξασφαλισμένες δουλειές και όταν τους προσφέρθηκαν περισσότερα και πιο ψεύτικα αγαθά για να αγοράσουν...
Jules Dauve - "Έκλειψη και επανεμφάνιση του κομμουνιστικού κινήματος"

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Το άδικο προχωράει σήμερα με βήμα όλο σιγουριά
Οι καταπιεστές προετοιμάζονται για δεκάδες χιλιάδες χρόνια

Καμιά φωνή δεν αντηχεί έξω από τη φωνή των κυριάρχων
μα κι από τους καταπιεσμένους λένε τώρα πολλοί:
Αυτό που θέλουμε, ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.

Όποιος ακόμα ζει, δε λέει: Ποτέ!
Όταν πουν ό,τι είχανε οι κυρίαρχοι να πούνε
θα μιλήσουν οι κυριαρχούμενοι.
Ποιος φταίει σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς
Ποιος φταίει σαν η καταπίεση συντριβεί; Εμείς πάλι
Όποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί!
Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει!
Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο.

Berthold Brecht - «Εγκώμιο στη διαλεκτική»

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Προς Θεσσαλονικείς, ιδ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Παρακαλώ απομακρύνετε τους ανηλίκους από τη στήλη, γιατί σήμερα θ’ ασχοληθούμε με σεξουαλικά ζητήματα, τα οποία τα γνωρίζουν καλά και θα βαρεθούν.
Ακατάρτιστη περί τα σεξουαλικά η (σι)χαμένη της μεταπολίτευσης γενιά μας, γνώριζε μόνον τη στάση του ιεραποστόλου, άντε και το 69 (ως σχήμα μόνον) στα υπαινικτικά μπλουζάκια πριν τριάντα χρόνια. Τότε που χίπις, κομμουνιστές, αναρχοσυμμορίτες, γιεγιέδες και άθεοι, απειλούσαν ακόμη την αρραγή ενότητα του εθνικού κορμού, πριονίζοντάς τον δίκην καλικαντζάρων. Τη στάση του ιεραποστόλου –οι υπηρέτες του λαού από πάνω κι ο κυρίαρχος λαός από κάτω- ομολογώ πως τη γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη. Ωστόσο, δεν εγνώριζα πως η στάση του νίκα είναι βυζαντινό σεξουαλικό σύμπλεγμα μεταξύ γαλάζιων και πρασίνων, ώσπου το λούζομαι εκ μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν. Η στάσις του νίκα –όπως επληροφορήθην από άσεμνους ιστοτόπους του διαδικτύου που επισκέπτομαι καθημερινά στα πλαίσια προγραμμάτων επιμορφώσεως- είναι γνωστή και ως στάσις του καναπέ, αφού μπορεί να εφαρμοστεί μόνον αν αράξει (στηθεί) εκεί το κυνωνικό σώμα. Κατά τη στάση αυτή μάλιστα, χρησιμοποιούνται πλείστα όσα σεξουαλικά βοηθήματα-υποκατάστατα: κινητό, tv-τηλεκοντρόλ, Η/Υ, κάμερες και του διαβόλου τα κέρατα. Αυτά τα χρησιμοποιεί η ερωμένη (ή ο ερώμενος, ας μην είμεθα ρατσισταί, όπως άλλωστε και οι λαμπροί αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν ήταν, τουναντίον). Ο εραστής είναι ακόμη πιο προχωρημένος, αφού προσπαθεί να ικανοποιηθεί με άλλου είδους σεξουαλικά βοηθήματα-υποκατάστατα: ασφαλιστικό, ανεργία, ακρίβεια, σκάνδαλα, λογαριασμοί, περικοπές κοινωνικών δαπανών κλπ. Βένετοι και πράσινοι αλλάζουν θέση εναλλάξ, ενώ το εκουσίως ερώμενο κυνωνικό σώμα παραμένει αμετακίνητο στην επί του καναπέ προσφιλή στάση του, παρακολουθώντας τα άκρως ενδιαφέροντα τηλεοπτικά τεκταινόμενα της εικονικής πραγματικότητος. Η στάσις του νίκα –την οποία δεν αντελήφθην διότι μελετούσα όταν πρωτοεισήχθη- εμπεριέχει και ψήγματα κτηνοβασίας, αφού εγεννήθη εις ιππόδρομον και εξαπλώθη εις τον κυνωνικό στίβο, επιβιώσασα τόσους αιώνας. Οφείλω δε να ομολογήσω ότι είναι το βδέλυγμα της εποχής και τοιαύτη εκπόρνευσις δεν θα έχει καλό τέλος, όπως άλλωστε προέβλεψαν ο Νοστράδαμος, ο Τέρης Χρυσός, οι Ολύμπιανς, οι Τσαρμς και άλλοι προφήται του παρελθόντος αιώνος. Προσεύχεστε αγαπητοί, προσεύχεστε και αγρυπνείτε (έχει καλές μεταμεσονύκτιες προβολές) ιδιαιτέρως όσοι –παρ’ όλα αυτά- αρέσκεστε να κάθεστε ακόμη επί του καναπέως. Με τις υγείες σας.
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Πάει καιρός που ακούστηκεν η τελευταία βροχή
πάνω από τα μυρμήγκια και τις σαύρες
Τώρα ο ουρανός καίει απέραντος
τα φρούτα βάφουνε το στόμα τους
της γης οι πόροι ανοίγουνται σιγά σιγά
και πλάι απ' το νερό που στάζει συλλαβίζοντας
ένα πελώριο φυτό κοιτάει κατάματα τον ήλιο!

Ποιος είναι αυτός που κείτεται στις πάνω αμμουδιές
ανάσκελα φουμέρνοντας ασημοκαπνισμένα ελιόφυλλα
Τα τζιτζίκια ζεσταίνονται στ' αυτιά του
τα μυρμήγκια δουλεύουνε στο στήθος του
σαύρες γλιστρούν στη χλόη της μασχάλης
κι από τα φύκια των ποδιών του αλαφροπερνά ένα κύμα

σταλμένο απ' τη μικρή σειρήνα που τραγούδησε:
Ω σώμα του καλοκαιριού γυμνό καμένο
φαγωμένο από το λάδι κι από το αλάτι
Σώμα του βράχου και ρίγος της καρδιάς
μεγάλο ανέμισμα της κόμης λυγαριάς
Άχνα βασιλικού πάνω από το σγουρό εφηβαίο
γεμάτο αστράκια και πευκοβελόνες
Σώμα βαθύ πλεούμενο της μέρας!
Έρχονται σιγανές βροχές ραγδαία χαλάζια
περνάν δαρμένες οι στεριές στα νύχια του χιονιά
που μελανιάζει στα βαθιά μ' αγριεμένα κύματα
Βουτάνε οι λόφοι στα πηχτά μαστάρια των νεφών

Όμως και πίσω απ' όλα αυτά χαμογελάς ανέγνοια
και ξαναβρίσκεις την αθάνατη ώρα σου

όπως στις αμμουδιές σε ξαναβρίσκει ο ήλιος
όπως μες στη γυμνή σου υγεία ο ουρανός.
Οδυσσέας Ελύτης - "Σώμα του καλοκαιριού"