Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Οι προστάτες των γραμμάτων. Οι τρεις Ιεράρχες, οι τρεις Τρισμέγιστοι Φωστήρες της Εκκλησίας. Οι τρεις Άγιοι Πατέρες: Ιωάννης Χρυσόστομος, Βασίλειος ο Μέγας και Γρηγόριος Ναζιανζηνός ή Θεολόγος, κυρίαρχοι, προστάτες της ελληνικής παιδείας και του ελληνικού υπουργείου της Ορθοδοξίας! Καπελωμένη, αμέσως μετά την επανάσταση, η ελληνική πολιτεία από την Εκκλησία, πήρε από το πάνθεον της τρεις ιερωμένους, τρεις πρώην φανατικούς μοναχούς και τους όρισε με το έτσι θέλω επικεφαλής, προστάτες και άρχοντες των ελληνικών γραμμάτων και συλλήβδην της ελληνικής παιδείας, οι οποίοι ακόμη και σήμερα καθορίζουν εν πολλοίς τη διδακτέα ύλη στα σχολεία. Λες και δεν είχαμε έναν Σωκράτη, έναν Πλάτωνα, έναν Αριστοτέλη, έναν Πυθαγόρα, έναν Δημόκριτο και δεκάδες άλλους δικούς μας Έλληνες σοφούς -μοναδικής και παγκόσμιας εμβέλειας- που μπορούσαμε να τους αποκαταστήσουμε και ως πατέρες και ως προστάτες και ως πρότυπα της ελληνικής παιδείας και των γραμμάτων και χρειάστηκε να κάνουμε εισαγωγή τριών αλλοδαπών, ενός Παλαιστίνιου, ενός Σύρου και ενός Καππαδόκη! Και θέλουμε ύστερα να μη μας ελεεινολογούν οι άλλοι λαοί για την κατάντια στην οποία έχουμε περιέλθει. Όλοι οι λαοί του κόσμου να σέβονται, να αναγνωρίζουν και να μελετούν τους προγόνους μας ως τους αριστείς και πρωτοπόρους της φιλοσοφίας, της επιστήμης και της τέχνης και μεις να μηρυκάζουμε και να αναπαράγουμε σκοταδιστικές καλογερίστικες αντιλήψεις, μεσαιωνικά θεολογικά φληναφήματα που δεν έχουν καμιά απολύτως αξία και σε τίποτε δεν προάγουν τη γνώση και την επιστήμη. Και φυσικά κάτω από τέτοιες θεοκρατικές παιδαγωγικές συνθήκες, δεν είναι απορίας άξιον πως εκτός ελαχίστων εξιδικευμένων περιπτώσεων, το σύνολο των Ελλήνων που έχουν αποφοιτήσει από τα σχολεία της μέσης εκπαίδευσης, δεν έχει καμιά απολύτως γνώση του ουσιαστικού περιεχομένου της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και εν γένει παιδείας.
Και πώς μπορεί να έχει όταν οι "κυρίαρχοι" και προστάτες της παιδείας "άγιοι πατέρες", παλαιοί και νεότεροι, διαμαρτύρονται γιατί τα νέα σχολικά βιβλία δεν «έχουν κατηχητικό, εκκλησιολογικό και ορθόδοξο χαρακτήρα», διότι προφανώς θέλουν να μας γυρίσουν πίσω στη δεκαετία του '50, όπου πρωτεύον μάθημα ήταν τα θρησκευτικά, με τέσσερις ή πέντε ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα. Και άλλες τόσες ώρες γράμματα, κολυβογράμματα, του θεού τα πράγματα!... Πάσχω, έπασχον... πέπονθα και πεπονθώς... ο κακός μας ο καιρός! Και την έβδομη ημέρα, που ακόμη και ο παντοδύναμος ξεκουράστηκε, αφού δημιούργησε τον κόσμο, κατηχητικό... αλληλούια, αλληλούια, αλληλούια και Άγιος ο Θεός! Γι' αυτό και οι απόφοιτοι των γυμνασίων μας εκείνης της εποχής δεν ήσαν σε θέση να φτιάξουν μια βρύση που έτρεχε στο σπίτι τους και κατέληξαν οι περισσότεροι ανειδίκευτοι εργάτες στη Γερμανία και στην Αυστραλία, να σκουπίζουν δρόμους, μιας και τα απολυτίκια που είχαν μάθει δεν τους χρησίμευαν σε τίποτε.
Επιστροφή λοιπόν εδώ και τώρα στις ρίζες της ορθοδοξίας και στα πατερικά κείμενα των τριών Ιεραρχών, μοναδικές πηγές σοφίας και ελληνικότητας! Να μερικά δείγματα Ιεραρχικής, πατερικής σοφίας, χριστιανικής αγάπης, ηθικής και ήθους:
«Εάν κοιτάξεις στα ενδότερα των Ελλήνων θα δεις στάχτη και σκόνη και τίποτε υγιές, αλλά σαν τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας αυτών, γεμάτος ακαθαρσίες και πύον και τα δόγματα τους γεμάτα σκουλήκια.
«Και όπως ο πολύς σίελος, που εξέρχεται από παιδικό στόμα, πολλές φορές λερώνει τροφή και ποτό, έτσι και οι λόγοι, που απορρέουν από το στόμα των Ελλήνων είναι μάταιοι και ακάθαρτοι... και όπως τα παιδιά γυμνώνονται χωρίς συναίσθηση και δεν κοκκινίζουν, έτσι και οι Έλληνες κυλιούνται μαζί με πόρνους και μοιχούς και παραβαίνουν τους νόμους της φύσεως και επινοούν παράνομες μίξεις.
«Έτσι ας πολεμήσουμε τους Έλληνες, έτσι ας τους αιχμαλωτίσουμε, με αιχμαλωσία που είναι καλύτερη από την ελευθερία».
«Αλλά γιατί δεν λέω στον Έλληνα, θα πει κάποιος, ότι τρώω ειδωλόθυτα [είναι τα κρέατα απο τις θυσίες των αρχαίων Ελλήνων] και δεν βλάπτομαι καθόλου και το κάνω όχι γιατί αγαπώ τους δαίμονες; Γιατί δεν μπορείς να τον πείσεις, ακόμη και να το λες μύριες φορές, επειδή είναι ασθενής και εχθρός. Γιατί εάν τον αδελφό σου δεν έπεισες ακόμη, πολύ περισσότερο τον εχθρό Έλληνα».
Μάλιστα. Και ποιος τα γράφει αυτά; Ο από την Αντιόχεια της Συρίας καταγόμενος, Γιοχάναν ή Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αυτός με το χρυσό στόμα, πρώην καλόγερος, πρώην επίσκοπος, πρώην πατριάρχης... φιλέλληνας μέχρι το κόκαλο, που αποκαλεί τους Έλληνες «εχθρούς» και μετά βδελυγμίας αποστρέφεται την ελληνική φιλοσοφία που είναι γεμάτη περιττώματα, σκουλήκια και πύον! Βλέπετε τι βγαίνει από αυτό το χρυσό στόμα! Αυτόν τον ιεράρχη επιλέξαμε -επέλεξαν άλλοι για μας- ως δάσκαλο της σοφίας και της αρετής και ως προστάτη της ελληνικής παιδείας. της παιδείας των αρχαίων ελλήνων που τους αποκαλεί «εχθρούς» του και διδάσκει ότι πρέπει «να τους πολεμήσουμε και να τους αιχμαλωτίσουμε, γιατί είναι ακάθαρτοι, πόρνοι, μοιχοί» και ό,τι άλλο βάλει ο νους σας.
Ο δεύτερος μεγάλος του στερεώματος της ορθοδοξίας αστέρας, από την Νεοκαισάρεια του Πόντου, είναι Βασίλειος ο Μέγας(!) του οποίου το όνομα ήταν Μαζέτας, που έγραψε για τους Έλληνες ότι: «Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζοντας με ορθάνοιχτο στόμα το Ισραήλ». Αυτόν πάλι τον μεγάλο προστάτη των ελληνικών γραμμάτων, τον πείραξε που οι Έλληνες δεν συμπαθούσαν, απ' ό,τι γράφει, τους φίλους του Ισραηλίτες. Ή μήπως ήταν και αυτός Εβραίος και δεν το ξέρουμε; Και βέβαια πού να ξέρουμε από πού κρατάει η σκούφια του;
Τρίτος της παρέας των προστατών, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ή Ναζιανζηνός, δηλαδή από τη Ναζιανζό της Καππαδοκίας, φίλος και προστατευόμενος του Βασιλείου -βλέπετε ότι και μέχρι σήμερα τηρείται η παράδοση, οι παντός είδους ιεράρχες να έχουν κοντά τους νεαρότερους κληρικούς που τους προστατεύουν και τους προωθούν- με τον οποίο συνυπήρξαν ως καλόγεροι σε κάποιο μοναστήρι και ασχολήθηκαν με τη σύνταξη κανόνων της μοναχικής ζωής. Οι σπουδαίοι αυτοί... "φιλέλληνες" ορίστηκαν "προστάτες" της ελληνικής παιδείας, όχι μόνο για τα παραπάνω καλά τους λόγια για τους Έλληνες γενικώς και τους αρχαίους μας φιλοσόφους, αλλά...  «ένεκα του γεγονότος ότι οι τρεις ούτοι πατέρες συνέδεσαν αρρήκτως το χριστιανικόν ιδεώδες μετά του αρχαίου ελληνικού».
Γι' αυτό υποστηρίζω ότι σ' αυτόν τον τόπο υπερισχύει το ψεύδος και περισσεύει η υποκρισία. Σύμφωνος με τους... προστάτες και ένας άλλος "Μεγάλος", ο Αιθίοπας Άγιος Αθανάσιος, που έγραψε: «Δεν είχε αποκαλυφθεί η μωρία της ελληνικής φιλοσοφίας, παρά μόνον όταν η αληθινή σοφία του θεού φανέρωσε τον εαυτό της στη γη» και από κοντά, από άλλη οπτική γωνία, ο περιβόητος πατέρας Κοσμάς ο Αιτωλός: «Ήξερεν ό θεός πώς τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την πίστιν. Και δια να μη κολασθούμεν, το έδωσε (το Βυζάντιο) του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλον να μας φυλάη». Δηλαδή για να μη γίνουμε καθολικοί, γίναμε ραγιάδες με το θέλημα του Θεού. Αυτά και παρόμοια θέλουν να μάθουν τα παιδιά μας στο σχολείο.
Θεόδωρος Παναγόπουλος – «Τα ψιλά γράμματα της Ιστορίας»

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Μισώ τους αδιάφορους. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους. Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Antonio Gramsci

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Άρχισα την επανάσταση με 82 άτομα. Θα το ξανάκανα, ακόμη και με δέκα ή δεκαπέντε και με ακλόνητη πίστη. Δεν έχει σημασία πόσο μικρός είσαι, αν έχεις πίστη και σχέδιο δράσης.
Fidel Castro

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Προς Θεσσαλονικείς ιθ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Επιστρατεύουμε κρέμες, γάντια και λοιπά προστατευτικά και ξεκινάμε:
«Μπορεί να είμαστε μικρό κόμμα, αλλά είμαστε κόμμα εξουσίας, όχι διαμαρτυρίας. Είμαστε παράγοντας πολιτικής σταθερότητας». Στέφανε Μάνο στον αιώνα σου πες μας τι βλέπεις. Και –κυρίως- τι πίνεις…
«Δεν θέλουμε ο λαός να απογοητευτεί, γι’ αυτό πρέπει να υπάρχει ισχυρό και όρθιο Κ.Κ.Ε.». Αλέκα Παπαρήγα στον αιώνα σου πες μας τι βλέπεις. Και –κυρίως- τι πίνεις…
«Ο σχηματισμός κυβέρνησης είναι αναγκαίος προκειμένου να υπάρξει συνομιλητής για διεκδικήσεις στην Ευρώπη και προκειμένου να προωθηθούν μεταρρυθμίσεις προοδευτικού χαρακτήρα». Φώτη Κουβέλη στον αιώνα σου πες μας τι βλέπεις. Και –κυρίως- τι πίνεις…
Σε δελτίο ειδήσεων και σε ερώτηση εάν αποκλείει συνεργασία με τη «Χρυσή Αυγή» και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» τόνισε: «Εμείς δεν αποκλείουμε κανέναν που θα στηρίξει το πρόγραμμα μιας αριστερής κυβέρνησης. Αν υπάρξει συμφωνία αριστερών δυνάμεων και πάμε στη βουλή, από εκεί και πέρα ο κάθε βουλευτής και το κάθε κόμμα θα αναλάβει τις ευθύνες του». Δημήτρη Στρατούλη στον ΣυΡιζΑ πες μας τι βλέπεις. Και –κυρίως- τι πίνεις…
Όμως ας μη μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον οι εκλογές (λέμε τώρα) και λησμονήσουμε ότι ο Ιούνιος είναι ο μήνας που φέρνει τον πνευματικό… Μάιο στη συμβασιλεύουσα… Οι βιβλιοπώλες θα βγάλουν πάλι την πραμάτεια τους και οι εν διαλείμματι της τηλεθέασης οικογένειες θα σκύβουν εις τους πάγκους, μετά παγωτών και σουβλακίων. «Θες να σου πάρω τρία κιλά μυθιστορήματα μωρή; Τόσο δεν τα έχουν και στο super market;» θα ρωτήσει ο τρυφερός σύζυγος, επιπλέων στον ορυμαγδό της… σωτηρίας της χώρας. «Αχ ναι Μήτσο μου» θα πει εκείνη, μπουκωμένη παραλιακούς λουκουμάδες. Πιο εκεί τα τέκνα θα ουρλιάζουν για οπτικοακουστικά παραμύθια, περικυκλωμένοι άπαντες από πολιτικούς πλασιέ που θα εξέλθουν προς άγρα πελατών εις μια λαμπρή πιάτσα…
Τι να σωθεί; Πώς να σωθείς;
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Καλό είναι να υπάρχεις, αλλά να ζεις είναι άλλο πράγμα…
Φώτης Κόντογλου

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Ξέρουμε πως η πολιτική ελευθερία εκλογής των αντιπροσώπων στην κρατική Δούμα (βουλή), η ελευθερία των συγκεντρώσεων, η ελευθερία του τύπου, δεν πρόκειται να λυτρώσουν μεμιάς τον εργαζόμενο λαό από την αθλιότητα και την καταπίεση. Και ούτε υπάρχει στον κόσμο τέτοιο μέσο που να μπορεί να λυτρώσει αμέσως τη φτωχολογιά της πόλης και του χωριού απ’ τη δουλειά για τους πλούσιους. Ο εργατικός κόσμος δεν έχει να ελπίζει, δεν έχει να υπολογίζει σε κανέναν άλλον, παρά μόνο στον εαυτό του. Κανείς δε θα λυτρώσει τον εργάτη από την αθλιότητα, αν δεν λυτρώσει ο ίδιος τον εαυτό του. Και για να λυτρωθούν οι εργάτες πρέπει να συνενωθούν σ’ όλη τη χώρα, σ’ όλη τη Ρωσία, σε μια ένωση, σ’ ένα κόμμα.
Vladimir Lenin

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Μετά τον βίαιο εκχριστιανισμό των «αλιτήριων και μιαρών Ελλήνων», ακολούθησε ένας χωρίς προηγούμενο διωγμός προς κάθε τι το ελληνικό. Το όνομα «Έλλην» απαγορεύτηκε. Η δίωξη «επί ελληνισμώ» επέσυρε την εσχάτη των ποινών (Ιουστινιάνειος Κώδικας). Όλες οι φιλοσοφικές σχολές έκλεισαν, οι ναοί και τα θέατρα των αρχαίων Ελλήνων γκρεμίστηκαν και στη θέση τους κτίστηκαν εκκλησίες. Σήμερα που δεν υπάρχουν αρχαίοι ναοί για να γκρεμίσουν, περιορίζονται σε αναθεματισμούς. Δεκάδες είναι οι αναθεματισμοί που ψέλνονται κάθε χρόνο μέσα στις εκκλησίες, κυρίως την Κυριακή της Ορθοδοξίας, σε βάρος των Ελλήνων.
Σταχυολογώ μερικούς από αυτούς:
«Τοις τα ελληνικά διεξιούσι μαθήματα κλπ. ανάθεμα τρις».
«Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων και τας πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις, ανάθεμα τρις».
«Τοις δεχομένοις, και παραδιδούσι τα μάταια ελληνικά ρήματα, ανάθεμα τρις».
«Τοις ευσεβείν μεν έπαγγελομένοις τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα, ανάθεμα τρις».
«Τοις την μωράν των έξωθεν φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι, ανάθεμα τρις».
«Τοις λέγουσιν ότι οι των Ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, ανάθεμα τρις».
Αυτοί οι αναθεματισμοί και άλλοι πολλοί, ψέλνονται όπως είπα κάθε χρόνο την Κυριακή της Ορθοδοξίας, στον Καθεδρικό Ναό των Αθηνών, παρουσία όλης της ηγεσίας της χώρας. Και κανείς, μα κανείς δεν έχει τολμήσει να διαμαρτυρηθεί. Και δεν είναι μόνον αυτό. Υποχρεώνουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να απαγγείλει το Σύμβολο της Πίστεως, σε ανάμνηση του γεγονότος ότι νίκησαν οι Εικονολάτρες τους Εικονομάχους πριν από 1.300 χρόνια και έτσι τελείωσε ο μεταξύ αυτών των δυο καλογερίστικων φατριών εμφύλιος πόλεμος της εικονομαχίας και της εικονολατρείας. Διατηρούν αιώνες τώρα αυτές τις γιορτές και εξακοντίζουν τις κατάρες τους, όχι μόνον εναντίον των Ελλήνων, αλλά και εναντίον των «αδελφών» τους ορθοδόξων χριστιανών που έτυχε να έχουν άλλη άποψη για τις εικόνες. Με τη λογική τους, γιατί όχι, να μην γιορτάζουν σήμερα οι Σπαρτιάτες τη νίκη τους επί των Αθηναίων κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο; Και γιατί καταργήθηκαν οι «γιορτές του μίσους», του τελευταίου ελληνικού εμφυλίου πολέμου; Είναι, λοιπόν, άδικος ο χαρακτηρισμός ότι είμαστε το τελευταίο θεοκρατικό κράτος της Ευρώπης;
Θεόδωρος Παναγόπουλος 

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Το πρόβλημα με αυτούς τους ιθαγενείς είναι ότι δεν καταλαβαίνουν τι θα πει απληστία. Αν δεν γίνουν άπληστοι δεν έχουμε καμιά ελπίδα. Πάρτε από δω την αστυνομία και βάλτε μια τηλεόραση σε κάθε σπίτι. Όλα θα στρώσουν αυτόματα.
Arundhati Roy

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Όπως τα πεύκα
κρατούνε τη μορφή του αγέρα
ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί
το ίδιο τα λόγια
φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου
κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί.
Γ. Σεφέρης

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Προς Θεσσαλονικείς ιη΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ομολογουμένως ουδόλως μας παραξενεύει η ένταξη της Θεσσαλονίκης εις το «δίκτυο μαρτυρικών πόλεων», ειδικά αν κοιτάξουμε την πολιτική και ιστορική πορεία της συμβασιλεύουσας τις τρεις τελευταίες δεκαετίες…
«Στον καταραμένο τόπο τον Μάη βρέχει» έλεγαν οι παλαιότεροι κάτοικοι αυτής της πρώην ευλογημένης και νυν κατηραμένης γης, που κατά τον… γνωστό Πάνο Καμμένο (τι; Ξεπλύθηκε και εντάξει; Λησμονήθηκαν άπαντα;) γέννησε ό,τι υπάρχει εις τον ορατό και αόρατο κόσμο. Εις ένα τόπο όπου εσχάτως βρέχει όχι μόνον τοξικό ύδωρ αλλά και εξελίξεις. Η σοφία του… παππούλη δεν κατάφερε να δώσει τη Σολομώντειο λύση κι έτσι οι βροχές (τουλάχιστον των εξελίξεων) θα παραταθούν και εις τη θερινή περίοδο. Άλλωστε πόσοι και ποιοι πηγαίνουν πλέον δια τα μπάνια του λαού; Όλοι παρακολουθούμε και παρά κώλου ωθούμε τα μπάνια εις τις αστικές κολυμβήθρες, τις ψυχρολουσίες, τα νούμερα εις τις δημοσκοπήσεις και τα νούμερα εις δηλώσεις-συναντήσεις, νούμερα γενικώς και ευγενικώς. Προ πάντων ο πωλητικός πολιτισμός…
Γεγονός είναι πάντως ότι το πωλητικό σύστημα εξακολουθεί να ψάχνεται. Κάποτε έψαχναν πεταλωτή για να φτιάξει το πέταλο του Μαλιακού, οι μαλιάκες. Αργότερα ίσως να ψάχνουν ορθοπεδικό δια τα πόδια της Χαλκιδικής και ΩΡΛ δια τη μύτη του Σουνίου. Κανένας κερατάς δια το κέρατό τους, υπάρχει; Μιλάμε δια μια δυσώδη παρασιτική κλίκα, ήτις προσπαθεί να επιβιώσει καταρρίπτοντας ακόμα και τα προσχήματα όταν χρειαστεί. Τα παραδείγματα άπειρα και συντόμως θα δούμε ακόμη καθαρότερα το ζοφερό, γερασμένο πρόσωπο της αστικής εξουσίας όπισθεν της «ανανεώσεως» του πωλητικού σκηνικού…
«Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι, έτσι αργούν κι οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο. Στο μεταξύ, όσο δουλεύεις στον τροχό πρόσεχε μην παρασυρθείς, μην ξιπαστείς απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων. Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι» (Άρης Αλεξάνδρου – «Το μαχαίρι»).
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Για τους αρλεκίνους που ομνύουν στον Μακρυγιάννη και οδήγησαν ανεπιστρεπτί στον Μακρυγιαννισμό τη νοοτροπία μιας ολόκληρης χώρας:
«Εκλαμπρότατε να με ενθυμηθείς όταν έλθει το δάνειον, ότι τας ελπίδας μου –μετά τον Θεόν- εις την Εκλαμπρότητά σου τας έχω και μη με αφήσεις περίλυπον».
Ιωάννης Μακρυγιάννης προς Γεώργιο Κουντουριώτη
(αρχεία Κουντουριώτη, τόμος Ζ΄, σελ. 569)

Προς επίρρωση των παραπάνω, ιδού τι έγραφε ο κορυφαίος των… φιλελλήνων:
«Οι Έλληνες είναι ίσως ο πιο διεφθαρμένος, ο πιο εκφυλισμένος λαός του κόσμου. Με την επανάστασή τους αποκάλυψαν τον πραγματικό χαρακτήρα τους. Είναι η πιο ματαιόδοξη και η πιο ανειλικρινής φυλή της γης, μια χημική ένωση από όλα τα ελαττώματα των προγόνων τους. Σε αυτά πρέπει να προσθέσεις και τα ελαττώματα των Τούρκων και των Εβραίων. Και όλα αυτά ανακατεμένα σε ένα τσουκάλι δουλείας».
λόρδος George Gordon Byron
(Iris Origo: “The last attachment – Byron and Tereza Guiccioli”, 1849, σελ. 363)

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Η διαδικασία της διδασκαλίας κερδίζεται, δεν χαρίζεται και είναι μια αέναη, διαρκής πράξη. Η διδασκαλία βρίσκεται πάντα «επί ξηρού ακμής». Πάντοτε κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να χαθεί και ανά πάσα στιγμή να κερδηθεί. Να μην φεύγουν τα μάτια των παιδιών πάνω από τον δάσκαλο, να τα συγκρατεί ο δάσκαλος και μόνον τότε η διδασκαλία μετουσιώνεται σε πράξη.
Ήμουν γιος δασκάλου, αλλά και ο παππούς μου ο παπα-Χρίστος Τσολάκης ήταν και αυτός δάσκαλος. Μεγάλωσα κοντά σε δασκάλους. Τον παπα-Χρίστο Τσολάκη τον εκτέλεσαν οι Γερμανοί όταν ήμουν εφτά ή οχτώ χρονών, γιατί βοηθούσε τους αντιστασιακούς και δεν έσκυψε το κεφάλι στους κατακτητές. Τον εκτέλεσαν μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μας, μπροστά στα μάτια μου. Τότε ο πατέρας μου για να μη κινδυνέψει η ζωή μου με πήρε και με έκρυψε στα βουνά, στις σπηλιές. Οι Γερμανοί για αντίποινα πολλές φορές, σχεδόν πάντα, εκτελούσαν αθώους. Στα βουνά λοιπόν και στις σπηλιές, καθώς με έκρυβε ο πατέρας μου, πάντοτε πριν φύγουμε από το σπίτι έπαιρνα μαζί μου και ένα μικρό σακούλι, έβαζα τα βιβλία μου τα σχολικά και με τη βοήθεια ενός κεριού διάβαζα μέσα στη σπηλιά όσο μπορούσα, διάβαζα, διάβαζα κάθε μέρα, γιατί ο παππούς ο παπα-Χρίστος, όσο ζούσε πριν τον εκτελέσουν οι Γερμανοί μού έλεγε: «Μη περάσει μέρα Χριστάκη που να μη διαβάσεις ένα βιβλίο. Μη περάσει μέρα που να μην ανοίξεις τετράδιο». Το ίδιο άλλωστε μου έλεγε και ο πατέρας μου. Κι εγώ αυτό έκανα. Και το κάνω εδώ και εβδομήντα χρόνια. Δεν περνά μέρα που να μην ανοίξω και διαβάσω κάποιο βιβλίο. Μου έμεινε από τότε αυτό το «κουσούρι». Μια παλιά συνήθεια…
Χρίστος Τσολάκης

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012


Καλή σχολική χρονιά
(σήμερα μία όψη της, αύριο μια άλλη)

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Απόφαση «Έγκρισης προμήθειας εφημερίδων για τις ανάγκες του γραφείου τύπου του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης» υπέγραψε ο ΔΗΜΑΡίτης Αντώνης Μανιτάκης. Στον κατάλογο των εφημερίδων που προμηθεύεται το Γραφείο Τύπου του υπουργού φιγουράρουν όλα τα ημερήσια και εβδομαδιαία έντυπα (συν ορισμένα ξένα), εκτός από τρεις εβδομαδιαίες εφημερίδες. Την «Κόντρα», το «Πριν» και την «Εποχή». Προφανώς η ύλη των τριών αυτών εφημερίδων δεν παρουσιάζει το ενδιαφέρον που παρουσιάζει η ύλη της «Espresso», της «Παρασκευής +13», του «Παρασκήνιου», που φιγουράρουν στον κατάλογο του υπουργικού γραφείου.
εφημερίδα «Κόντρα»

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Οι Έλληνες ζήτησαν και πήραν από τους Άγγλους, για τις ανάγκες του αγώνα, δυο δάνεια, συνολικού ύψους 2.800.000 λιρών. Το πρώτο συνομολογήθηκε το 1823 για 800.000 λίρες, από τις οποίες οι Έλληνες πήραν στα χέρια τους μόλις 278.700 λίρες. Το δεύτερο συνομολογήθηκε το 1825 για 2.000.000 λίρες και πήραν μόνο 816.000 λίρες. Η διαφορά κρατήθηκε από τους Άγγλους δανειστές αδελφούς Ρικάρντο για προκαταβολές τόκων, έξοδα, προμήθειες και μεσιτείες των διαφόρων επιτήδειων. Τα δάνεια αυτά, καθαρώς τοκογλυφικά και ληστρικά, δεν είχαν προηγούμενο στις διεθνείς συναλλαγές και δεν χρησίμευσαν καθόλου για τους σκοπούς για τους οποίους συνομολογήθηκαν. Το γεγονός αυτό επισημαίνει ο Κοραής σε επιστολή του προς τον Κουντουριώτη: «Το δάνειον το γινόμενον από το αγγλικόν έθνος δεν πρέπει να το στοχάζεσθε ως ευεργεσίαν. Και αυτόν τον διάβολον ήθελον ούτοι μετά χαράς δανείσει αργύρια, αν ο διάβολος είχε να τους ασφαλίσει τα ενέχυρα». Το πρώτο κατασπαταλήθηκε στον εμφύλιο πόλεμο για την εξαγορά των Ρουμελιωτών και την εξόντωση των καπεταναίων του Μοριά και το μεγαλύτερο μέρος του καρπώθηκαν οι Υδραίοι και οι Σπετσιώτες. Το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου δανείου γράφει ο George Finlay, καταναλώθηκε από τους πλοιοκτήτες και τους ναύτες «και η μερίδα του λέοντος έπεσε στους Αρβανίτες της Ύδρας και των Σπετσών».
Το δεύτερο δάνειο προοριζόμενο για τη δημιουργία τακτικού στρατού και συγχρόνου πολεμικού ναυτικού, χάθηκε σε κερδοσκοπικές παραγγελίες πλοίων που δεν ήλθαν ποτέ στην Ελλάδα και σε μεσιτείες, αμοιβές και προμήθειες. Ο ρόλος που έπαιξαν στις διαπραγματεύσεις, στη σύναψη και ακόμη στη διαχείριση αυτών των αισχρών δανείων ο Ορλάνδος και ο Λουριώτης, θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία για την οποία το έθνος έπρεπε να τους οφείλει ευγνωμοσύνη. Μόνος αντίθετος στα αγγλικά δάνεια ο Κολοκοτρώνης. Γι’ αυτό ούρλιαζε από το Λονδίνο ο Ορλάνδος και ζητούσε «εδώ και τώρα» να τον κρεμάσουν, γιατί αυτή ήταν η επιθυμία των Άγγλων δανειστών. Έτσι όλα εξηγούνται. Και ο κατατρεγμός και η φυλάκιση του Γέρου του Μοριά. Όσο αυτός ήταν ζωντανός ή ισχυρός δεν θα μπορούσαν να φθάσουν οι λίρες στις υδραίικες και σπετσιώτικες τσέπες. Και για του λόγου το αληθές, στις 2 Φεβρουαρίου 1825 φυλακίζεται στην Ύδρα ο Κολοκοτρώνης και πέντε ημέρες αργότερα, στις 7 Φεβρουαρίου υπογράφεται η συμφωνία για το δεύτερο δάνειο.
Σαν βεβαιώθηκαν οι Άγγλοι τοκογλύφοι ότι δεν υπήρχε πλέον πρόβλημα -το εμπόδιο Κολοκοτρώνης είχε ξεπεραστεί- αποφάσισαν να χορηγήσουν το δάνειο με τους όρους που ήθελαν και έσπευσαν να υπογράψουν τη ληστρική συμφωνία. Έτσι στις 21 Απριλίου 1825 καταφθάνει στο λιμάνι του Ναυπλίου το αγγλικό πλοίο "Lively" με 60.000 αγγλικές λίρες. Η κυβέρνηση το υποδέχεται με τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς. Η στρατιωτική μπάντα παίζει τον αγγλικό εθνικό ύμνο «Ο Θεός σώζοι τον Βασιλέα», ενώ το πλήθος κραύγαζε: «Ζήτω ο Γεώργιος! Ζήτω ο βασιλιάς της Αγγλίας!». Ζήτω, γιατί; Επειδή καταδέχτηκαν οι άνθρωποι του βασιλιά να μας στείλουν 60.000 λίρες, ενώ υπογράψαμε για 2.000.000 και οι υπόλοιπες πήγαν στις τσέπες των δανειστών, των κερδοσκόπων και στα κεμέρια των Αρβανίτικων οικογενειών! Σαράντα ημέρες αργότερα, στις 9 Ιουνίου 1825, γράφει από το Ναύπλιο ο γνωστός μας συνταγματάρχης Φαβιέρος στο Φιλελληνικό Κομιτάτο του Παρισιού: «Η κυβέρνηση ξόδεψε πενήντα εκατομμύρια γρόσια: Είκοσι για να τσακίσει τον Κολοκοτρώνη που τώρα τον αποκαλεί μοναδικό σωτήρα, πέντε ως έξι για τους αποστόλους στην Ευρώπη και για το δάνειο και τα υπόλοιπα στους ναυτικούς και στους Ρουμελιώτες που λεηλάτησαν τον Μοριά και νέκρωσαν τους κατοίκους, έτσι που τώρα νοσταλγούν τους Τούρκους». Πικρές αλήθειες από έναν ξένο, αξιόπιστο, αντικειμενικό παρατηρητή που έζησε από κοντά τα γεγονότα.
Τα αγγλικά δάνεια ήταν ένα από τα μεγαλύτερα, ίσως το συνταρακτικότερο σκάνδαλο της εποχής του. Το πήραν είδηση και το ξεσκέπασαν οι αγγλικές εφημερίδες. Οι «Times» του Λονδίνου αποκάλυψαν ότι οι τραπεζίτες Ricardo, δυο από τους δανειστές, κράτησαν για τον εαυτό τους ως προμήθεια 64.000 λίρες. «Οι κ.κ. Ricardo τσέπωσαν 64.000 λίρες. Το κομψό αυτό ποσό που κράτησαν για τον εαυτόν τους οι εκδότες του δευτέρου δανείου είναι διπλάσιο των συνεισφορών όλων των φιλελλήνων της Ευρώπης, Κομιτάτων, συλλόγων σχολείων, πανεπιστημίων, συναυλιών… Το ελληνικό δάνειο είχε την τύχη του ταξιδιώτη εκείνου που πηγαίνοντας από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, έπεσε στα χέρια ληστών και δεν είχε την τύχη να βρει τον καλό Σαμαρείτη. Η Ελλάδα έχασε όλα τα πλεονεκτήματα που περίμενε από το δάνειο. Η υπόθεση της Ελλάδας προδόθηκε. Και προδόθηκε στην Αγγλία, θα θριάμβευε σήμερα το ελληνικό ζήτημα χωρίς την Αγγλία και το αγγλικό χρηματιστήριο».
Τι σχόλια να κάνει κανείς. Το άρθρο αυτό τα λέει όλα. Να μας έλειπε το δάνειο. Έτσι και αλλιώς δεν χρησίμευσε καθόλου στον αγώνα και δεν στήριξε τις πολεμικές επιχειρήσεις. Εμφύλιο και καταστροφές έφερε μόνο. Το αγγλικό δάνειο ήταν ο Δούρειος Ίππος της άλωσης, της κομματικοποίησης, της διαίρεσης και της εξάρτησης του έθνους από τα αγγλικά συμφέροντα.
Θεόδωρος Παναγόπουλος – «Τα ψιλά γράμματα της Ιστορίας»

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Διαβάζω κείμενα «αριστερών» για τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής και είναι μέσα στον ναρκισσισμό και τη λεξιλαγνεία. Για ποιον τα γράφουν αυτά τα κείμενα; Για να τα διαβάζουν οι ίδιοι και η παρέα τους; Φτάνει πια με την αναπηρία της αριστεράς, γράψτε κάνα κείμενο να το καταλαβαίνουν και αυτά τα ζώα που βλέπουν τους χρυσαυγίτες σαν πατερούληδες. Άντε σύντροφοι να τελειώνουμε με τους φασίστες, για να ασχοληθούμε και με την ηλιθιότητα των δικών μας συντρόφων. Εκεί ήταν πάντα το μεγάλο πρόβλημα.
Pitsirikos
(προσυπογεγραμμένο με χέρια και με πόδια…)

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012



Κάθε Σεπτέμβρη το ίδιο ποτάμι στην Αριστοτέλους.
Και του χρόνου...

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ατομικισμός και ο εγωκεντρισμός που συνοδεύεται από μια υποταγή σε μια ανώτερη και αδιαμφισβήτητη εξουσία, είναι θεμελιώδης αρχή του φασισμού.
Περικλής Κοροβέσης

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Δεν πίστεψα ποτέ ότι ένας σκοπός για ένα όμορφο ιδανικό -για τον αναρχισμό, για τον ερχομό της ελευθερίας πάνω από τις συμβάσεις και τις προκαταλήψεις- πρέπει να απαιτεί την άρνηση της ζωής και της χαράς. Επέμενα ότι ο σκοπός μας δεν μπορούσε να περιμένει από μένα να γίνω μοναχή και πως το κίνημά μας δεν επρόκειτο να μετατραπεί σε μοναστήρι. Αν αυτό σήμαινε όλο αυτό, εγώ δεν το ήθελα. «Θέλω ελευθερία, το δικαίωμα της έκφρασης, το δικαίωμα του καθενός σε όμορφα και λαμπερά πράγματα». Αυτό σήμαινε ο αναρχισμός για μένα και θα το ζούσα στο πείσμα ολόκληρου του κόσμου. Ναι, ακόμα και αν το καταδίκαζαν οι πιο κοντινοί μου σύντροφοι, εγώ θα ζούσα το ιδανικό μου.
Emma Goldman - «Ζώντας τη ζωή μου»

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Προς Θεσσαλονικείς ιζ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Αμήν λέγω υμίν ότι το παίγνιο είναι αστείο. Ομιλώ δια το εκλογικό παίγνιο που πάντοτε με αποσυντονίζει. Σας γράφω προεκλογικά, αλλά υμείς θα διαβάσετε αυτάς τα γραμμάς (γαμάς, σύμφωνα με έναν πρότερο πρωθυπουργό της χώρας) μετά από την «γιορτή της δημοκρατίας» (μυχ’ έσω…) και αφού εκατομμύρια ψηφοφόροι θα έχουν διέλθει ενώπιον της κάλπης, ελπίζοντας σ’ ένα θαύμα. Που βέβαια δεν δύναται ποτέ να προκύψει ρίχνοντας χαρτάκια σε κουτιά… Μα είναι δυνατόν να αναμένει σώφρων τις άνθρωπος να προκύψει οιαδήποτε αλλαγή από τις αιδοιόσχημες σχισμές των τεφροδόχων (ως τέτοιες αναφέρονται από τους αρχαιοέλληνες), αίτινες χρησιμοποιούνται παρά των κρατούντων δια να ανανεώνουν και να εδραιώνουν την εξουσία τους! Είναι δυνατό να προσδοκά κανείς αλλαγές μέσω ψηφίσεως «νέων» ή παλαιών και «ξεπλυμένων» Μαγδαληνών-υπηρετριών της αστικής τάξης!
Μιλήστε εσείς Αλέκο Παναγούλη, γιατί πάλι θα με λέγουν κακό και γραφικό:
«Ο λαός. Ο καλός λαός που δεν φταίει ποτέ καθότι φτωχός και αθώος, αδαής. Ο καλός λαός που πάντοτε απαλλάσσεται γιατί τον εκμεταλλεύονται, τον μεταχειρίζονται, τον καταπιέζουν. Θαρρείς κι οι στρατοί αποτελούνται μονάχα από στρατηγούς και συνταγματάρχες. Θαρρείς και μόνο οι αρχηγοί του επιτελείου είναι αυτοί που κάνουν τον πόλεμο, που πυροβολούν εναντίον των αόπλων, που καταστρέφουν τις πόλεις. Θαρρείς κι οι στρατιώτες του εκτελεστικού αποσπάσματος που επρόκειτο να μ’ εκτελέσει δεν ήταν παιδιά του λαού. Θαρρείς κι εκείνοι που με βασάνιζαν δεν ήταν παιδιά του λαού. Θαρρείς και δεν ήταν ο λαός που εξέλεξε τον Νίξον, θαρρείς και δεν ήταν ο λαός που ψήφισε υπέρ των αφεντάδων. Θαρρείς κι η ελευθερία θα μπορούσε να στραγγαλιστεί χωρίς τη συγκατάθεση του λαού, χωρίς την ανανδρία του λαού, χωρίς τη σιωπή του λαού. Τι θα πει λαός; Ποιος είναι ο λαός; Λαός είμαι εγώ, είναι οι λίγοι που αγωνίζονται και απειθαρχούν ο λαός…».
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Ο βασικός σκοπός μιας επανάστασης είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου και όχι η ερμηνεία και η εφαρμογή κάποιας αφηρημένης ιδεολογίας.
Jean Genet

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα τη δράση των περιφερόμενων ναζιστικών ομάδων. Την παρακολουθούμε από κοντά και με λεπτομέρεια καθώς τα αντικειμενικά ΜΜΕ μας, φροντίζουν να μας ενημερώνουν για καθετί που αφορά τους «ακτιβισμούς» τους με την ίδια ζέση που συστηματικά αποκρύπτουν κάθε βρωμιά τους. Ταυτόχρονα, παρακολουθούμε το συγκινητικό αγώνα της ελληνικής κοινωνίας να απενοχοποιήσει τη φρίκη, να την εντάξει στην καθημερινότητά της ως κάτι φυσικό. Είναι το λογικό βήμα που έπρεπε να γίνει για να έχει το κεφάλι της ήσυχο. Απέναντι σε κάτι φριχτό οφείλεις να αντιδράσεις, απέναντι σε μια συνηθισμένη καθημερινή εικόνα γιατί στο διάολο να πρέπει να κάνεις κάτι? Υπάρχει βέβαια ένα σοφό ρητό που μας προειδοποιεί ότι κανείς δεν μπορεί να λέει ψέματα για πολύ καιρό χωρίς ή να τρελαθεί ή να τα πιστέψει. Αν πάρει κανείς στα σοβαρά την προειδοποίηση αυτή, τότε θα υποψιαστεί ότι το επόμενο βήμα για την (όχι και τόσο) σοκαρισμένη ελληνική κοινωνία είναι το χειροκρότημα. Το αναξιοπρεπές και δουλικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αυτοί που έτσι κι αλλιώς αποτελούν τα άχυρα με τα οποία φτιάχνεται το σκιάχτρο του «ελληναρά», αφού έκανε για καιρό ότι δεν βλέπει, πέρασε μια περίοδο στη στάση ανοχής και αργότερα θα πνίξει τις όποιες αντιρρήσεις του στο θόρυβο του χειροκροτήματος. Στους ναζιστικούς “ακτιβισμούς” των τελευταίων ημερών, όλο και πιο συχνά, συναντάμε την εικόνα του παλιού-καλού γνωστού μας, του «φιλήσυχου νοικοκύρη» που χειροκροτά τα «παιδιά με τις μαύρες μπλούζες».
Πολλά έχουν γραφεί για το ζήτημα, άλλα σωστά και άλλα όχι (εδώ που τα λέμε, αυτά που έχουν γραφεί είναι πολύ περισσότερα απ’ αυτά που έχουν γίνει σαν απάντηση στις προκλήσεις των ναζί). Εδώ θέλω να σχολιάσω δύο σημεία μόνο του “θεάματος”, δύο λεπτομέρειες που μου κάνουν εντύπωση.
Η πρώτη έχει να κάνει με τις δηλώσεις των “νοικοκυραίων” και συγκεκριμένα με ένα μονότονο μοτίβο τους. Δεν ξέρω αν το έχεις προσέξει, αλλά όλοι μα όλοι βγαίνουν σαν τσούρμο εναντίον των μεταναστών “για το καλό των παιδιών τους”. Δεν είναι ότι ανησυχούν για την πάρτη τους, το κάνουν για τα παιδιά τους. Με τον ίδιο τρόπο που φυσικά δεν ήθελαν να ρίξουν έναν ακόμη αυθαίρετο όροφο στην οικοδομή, αλλά το έκαναν για τα παιδιά τους. Όπως έκαναν “μαύρα” ακριβοπληρωμένα ιδιαίτερα ή έπαιρναν φακελάκια για τα παιδιά τους. Όπως εκμεταλλεύονταν ή έκλεβαν το διπλανό τους με κάθε τρόπο και ευκαιρία για τα παιδιά τους. Όπως πλούτιζαν σε βάρος των ίδιων μεταναστών, που τώρα δεν θέλουν καν να βλέπουν, για τα παιδιά τους. Ποτέ για την πάρτη τους. Ο “ελληναράς” δεν έκανε τίποτα για την πάρτη του, όποια βρωμιά έκανε την έκανε πάντα “για τα παιδιά του”, δήλωση που θεωρούσε ότι του εξασφάλιζε μια κάποια άφεση αμαρτιών. Οι ίδιοι άνθρωποι φυσικά, δυο χρόνια τώρα που πραγματικά παίζεται το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους, δεν κατέβηκαν ούτε μια φορά στο δρόμο, δεν έκαναν ούτε μια μέρα απεργίας (επίσης επειδή “έχουν παιδιά να θρέψουν”, λες και οι υπόλοιποι δεν έχουμε) και στο τέλος πήγαν σαν τα τρομαγμένα πρόβατα και έβαλαν τον Αντώνη Σαμαρά, τον Βαγγέλη Βενιζέλο και τον Φώτη Κουβέλη να φροντίσουν για το καλό των παιδιών τους. Δεν με πείθουν και δεν πείθουν και κανένα. Υποστηρίζουν τη δράση των ναζί επειδή είναι κρετίνοι, επειδή νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους, επειδή η καρδιά τους είναι μαύρη από το μίσος. Καλύτερα λοιπόν να μην πιάνουν τα μικρά παιδιά στο στόμα τους, κανένα παιδί δεν θα αντλούσε αυθόρμητα ευχαρίστηση στη θέα ενός μαχαιρώματος, εντάξει?
Η δεύτερη αφορά στον ίδιο το λόγο των ναζί. Πρόσεξε ότι κάθε φορά που απευθύνονται στους “αγανακτισμένους” (πόσες φορές θα αλλάξει χέρια αυτή η λέξη?) πολίτες, ξεκινάνε με το “ήρθαμε εδώ για να…” ή κάτι αντίστοιχο. Με μια πρώτη ματιά θα θεωρήσει κανείς ότι είναι μια ευθεία ομολογία του ότι έχουν στήσει ένα περιφερόμενο σόου, χωρίς πραγματική σχέση με την περιοχή στην οποία επιχειρούν (ακόμη είναι νωρίς για τέτοια). Είναι όμως κάτι πολύ πιο βαθύ. Οι ναζί ποτέ δεν “είναι εκεί”, οι ναζί πάντα “έρχονται”. Ο ναζισμός θέλει να είναι ένα μαζικό κίνημα, κρατώντας όμως το στοιχείο της εξουσίας στον υπέρτατο βαθμό, πράγμα που αποτελεί και μια θεμελιώδη εσωτερική του αντίφαση. Οι ναζί επιδιώκουν την κινητοποίηση των τοπικών κοινωνιών, αλλά όχι και την αυτενέργειά τους, καθώς κάτι τέτοιο μπορεί να απελευθέρωνε δυναμικές αντίθετες με τις επιδιώξεις τους. Επιδιώκουν την κινητοποίηση της κοινωνίας κάτω από τον αυστηρό έλεγχό τους και όσο το δυνατόν περισσότερο, στο ρόλο της υποστηρικτικής δύναμης. Με αυτή τη λογική, ο ναζί δεν θεωρεί ποτέ τον εαυτό του ισότιμο μέρος της τοπικής κοινωνίας, ο ναζί πάντα έρχεται “απ’ έξω” για να δείξει στην τοπική κοινωνία “πώς γίνεται η δουλειά”. Σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται να απευθυνθούν λοιπόν στο συγκεντρωμένο πλήθος, επισημαίνουν με έμφαση ότι “ήρθαν”.
Έτσι πάει. Το πλήθος θέλει σωτήρες και οι σωτήρες πάντα έρχονται έξω και πάνω από το πλήθος. Για την ακρίβεια, απ’ όσο πιο μακριά “έρχονται”, όσο πιο ξένοι είναι προς καθετί ανθρώπινο, τόσο πιο πολύ αναδεικνύεται ο υπεράνθρωπός και ηγετικός τους ρόλος. Οι ναζί λοιπόν είναι “αυτοί που έρχονται”, είναι οι “έλληνες”, είναι αυτοί που το πλήθος πρέπει να αποθεώσει. Οι ναζί δεν θα νικηθούν προτού το πλήθος αποτινάξει την άθλια νοοτροπία του πλήθους, προτού αυτο-οργανωθεί για να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Ο παλιός κόσμος δεν μπορεί να νικήσει το ναζισμό, ο παλιός κόσμος είναι ένα άθαφτο πτώμα. Μένει να αποδειχθεί αν οι άνθρωποι που ορκίζονται στην Ελευθερία, την Αξιοπρέπεια και την Αλληλεγγύη, οι Κομμουνιστές και οι Αναρχικοί πρωτίστως, θα συνεχίσουν να παίζουν το ρόλο της εφεδρείας του παλιού κόσμου ή αν θα μπουν θαρρετά στον όμορφο αγώνα για την αυτο-οργάνωση και τη χειραφέτηση της ανθρωπότητας. Και ξέρεις, ο άνθρωπος που έχει γευτεί την Ελευθερία δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, μόνο αυτός ο άνθρωπος μπορεί να σταθεί μπροστά στις “μαύρες μπλούζες”, να σφίξει τη γροθιά του και να πει: “ελάτε λοιπόν!”
Λευτέρης Παπαθανάσης

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012