Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Όταν γεννιέμαι είμαι μαύρος
Όταν μεγαλώσω είμαι μαύρος
Όταν κάθομαι στον ήλιο είμαι μαύρος
Όταν φοβάμαι είμαι μαύρος
Όταν αρρωσταίνω είμαι μαύρος
Κι όταν πεθαίνω ακόμα είμαι μαύρος.
Κι εσύ λευκέ άνθρωπε
Όταν γεννιέσαι είσαι ροζ
Όταν μεγαλώνεις γίνεσαι λευκός
Όταν κάθεσαι στον ήλιο γίνεσαι κόκκινος
Όταν κρυώνεις γίνεσαι μπλε
Όταν φοβάσαι γίνεσαι κίτρινος
Όταν αρρωσταίνεις γίνεσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις γίνεσαι γκρι.
Και λες εμένα έγχρωμο;

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Προς Θεσσαλονικείς ε΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Με αιφνιδίασε προ ημερών μία λανθάνουσα λειτουργία που έχω ενσωματωμένη εις τον σκληρό δίσκο μου και δεν της έκανα (ακόμη) απεγκατάσταση. Περί της συνειδήσεως ο λόγος, ήτις αφού πρώτα μου υπενθύμισε ότι το πλέον σύντομο ανέκδοτο παραμένει από το 1974 το «Κύπριος αντάρτης», έθεσε τον κορυφαίο επίκαιρο προβληματισμό: «Το πετρέλαιο οδεύει εις τα ύψη φέτος. Υμείς τι προτείνετε να κάψουμε για να ζεσταθούμε;» είπε, αφήνοντάς με να ψάχνω…
Κι έπειτα εδέχθην την επίσκεψη της μνήμης, η οποία θεώρησε σκόπιμο να προσθέσει κάτι ακόμη εις τις γνωστές by Giorgakis παπαριές του τύπου «λεφτά υπάρχουν», «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» και άλλες πασίγνωστες τινές. «Αν ο Κοσκωτάς πήγε φυλακή, είναι γιατί τον κατήγγειλα εγώ» είχε δηλώσει τέτοιας ημέρας προ επταετίας ο αείμνηστος (τον αποκαλώ έτσι διότι καθ’ εμέ έχει αποβιώσει). Κουφαίνοντας τον δύσμοιρο κοσμάκη, αν και η «Ελευθεροτυπία» του έκανε ένα περιποιημένο «λούσιμο» στη συνέχεια. Πού να ξέραμε όμως οι δυστυχείς, τι μας επιφύλασσε η σκληρή μοίρα…
«Και στη δική μας χώρα από την πρώτη στιγμή έτρεξαν κοντά στους καταχτητές τα φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα. Έτρεξαν πρώτα-πρώτα οι Τσολάκογλοι, οι Μπάκοι, οι Γκοτζαμάνηδες, οι Καραμάνοι, στρατηγοί, απάτριδες, πολιτικάντηδες, τυχοδιώκτες. Με την πρόφαση να περισώσουν τάχα κάτι από την καταστροφή, μα στην πραγματικότητα για να εξασφαλίσουν αξιώματα, πρωτοκαθεδρίες, φαγοπότια, ρεμούλες για τον εαυτό τους, τους συγγενείς τους και τους φίλους τους, δέχθηκαν να κυλιούνται καθημερινά στη λάσπη της προδοσίας, να κοψομεσιάζονται, να υποβοηθάνε τη λεηλασία και την ερήμωση της χώρας τους και να δίνουνε πρόσχημα νομιμότητας σε όλα τα κακουργήματα των κατακτητών… Ένας υπουργός είχε κάποτε την αναισχυντία να πει σε φίλους του που τον ρώτησαν πώς μένει στην κυβέρνηση αφού ο λαός πεθαίνει στους δρόμους από την πείνα: - Εγώ έχω το αυτοκίνητό μου. Καλά τρώγω και πίνω. Ο λαός που ήθελε πόλεμο, ας βγάλει τώρα τα μάτια του» (Δημήτρης Γληνός).

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…». Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη. Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας, να ζούμε μια ζωή που θα ‘ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. Να ζούμε σ’ ένα κόσμο όπου η επιθυμία σου να γελάσεις ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις… κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί, σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία. Ένας κόσμος όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός… τα λουλούδια που ανθίζουν… ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη… και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν. Και όταν μια μέρα πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στυμμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους…
Dario Fo - μήνυμα προς αγανακτισμένους

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012


Αγροτιά, εργατιά / μια φωνή και μια γροθιά!

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Δεν πρόκειται λοιπόν απλώς για μια βουκολική υπεράσπιση της φύσης, πρόκειται για μια πάλη για να διασωθεί το ίδιο το ανθρώπινο ον και η κατοικία του. Αυτή η διάσωση είναι ασυμβίβαστη με τη διατήρηση του υπάρχοντος συστήματος και προϋποθέτει μια ριζική ανακατασκευή της κοινωνίας που θα δημιουργούσε μια δημοκρατία πραγματική και όχι μόνο με τα λόγια. Και επ’ αυτού του σημείου τα οικολογικά κινήματα –όπως υπάρχουν- είναι ασφαλώς ασθενέστατα και απογοητευτικά.
Κορνήλιος Καστοριάδης – «Οικολογία και πολιτική»

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Απλώς προβοκάτορες
Στα λεγόμενα ενός μπάτσου, του προέδρου ενός από τα μπατσοσυνδικάτα Δ. Φωτόπουλου κατέφυγε ο «Ριζοσπάστης» (14.2.12) για να πείσει το αναγνωστικό του κοινό ότι υπάρχουν «προβοκάτορες κουκουλοφόροι» κι αυτοί «τα κάνουν όλα». Είπε, λοιπόν, ο μπάτσος στο πρωινάδικο της ΝΕΤ, σύμφωνα με τη φυλλάδα του Περισσού, ότι «πάντα υπάρχουν προβοκάτορες», αλλά δεν ξέρει αν δρουν σε συνεργασία με την ΕΛΑΣ και συνέχισε: «Πάντως, η λειτουργία χτες αυτό καταδεικνύει... Και τα πρώτα φυσουνιάσματα δεν ερχόντουσαν από μπροστά, αλλά από πίσω. Δεν ξέραμε από πού μας έρχονταν τα χημικά. Γνωρίζω ότι και από άλλες πηγές πέραν από τους συναδέλφους μου χρησιμοποιήθηκαν τέτοιου είδους υλικά». Φυσικά, αυτά ανήκουν στη σφαίρα της νοσηρής φαντασίας ενός μπάτσου. Για τον «Ριζοσπάστη», όμως, είναι θέσφατα. «Οι προβοκάτορες έχουν αντίστοιχο εξοπλισμό με τους αστυνομικούς, όπως υπαινίσσεται ο Δ. Φωτόπουλος. Πού τον βρίσκουν; Ποιος τους προμηθεύει;», ρωτάει η φυλλάδα. Και συνεχίζει: «Ότι είναι εξοπλισμένοι φάνηκε και από τον περασμένο Οκτώβρη, όταν οι κουκουλοφόροι έκαναν δολοφονική επίθεση σε βάρος διαδηλωτών και του ΠΑΜΕ, με εξοπλισμό που χρησιμοποιούν οι δυνάμεις καταστολής. Δικοί τους είναι οι κουκουλοφόροι, μηχανισμοί ντόπιοι και ξένοι τούς αξιοποιούν για να χτυπήσουν το κίνημα». Τι να πεις μετά απ’ αυτά; Όλοι ξέρουν την αλήθεια, εκτός ίσως από μερικούς που αρέσκονται να παραμυθιάζονται από τη φυλλάδα τους και οι οποίοι δεν έχουν βρεθεί ποτέ σε μια σύγκρουση με την αστυνομία (ως παρατηρητές έστω, όχι ως συμμετέχοντες) για να ‘χουν μια εικόνα. Όσο για την 20ή Οκτώβρη, το πολιτικό πλήγμα που υπέστη ο Περισσός ήταν ισχυρό, γι’ αυτό και δεν ξαναδοκίμασε να περιφρουρήσει το αστικό κοινοβούλιο. Και βέβαια, ποτέ δεν μάθαμε τι έδειξαν οι τοξικολογικές εξετάσεις του νεκρού συντρόφου τους. Πέταξαν τη μνήμη του στα σκυλιά, για να καλύψουν τη μπατσαρία και την κυβέρνηση.
ΥΓ: Ο τίτλος του σχολίου αναφέρεται, προφανώς, στον Περισσό και όχι σε εκείνους που αυτός χαρακτηρίζει προβοκάτορες.
Και πρόκληση
Στην κεντρική ομιλία της η Παπαρήγα θεώρησε σκόπιμο να δείξει τη νομιμοφροσύνη του Περισσού έναντι του συστήματος ξιφουλκώντας κατά του εμφύλιου πολέμου (όχι ειδικά του ελληνικού εμφύλιου του 1946-49, αλλά γενικά κατά του επαναστατικού εμφύλιου πολέμου από άποψη αρχών): «Ποιοι μιλάνε για τον εμφύλιο και για λουτρό αίματος; Εσείς, ναι, ΠΑΣΟΚ ήταν και ΝΔ, ποιος ξεκίνησε τον εμφύλιο στα Βαλκάνια για να δικαιολογηθεί η διάλυση των χωρών των Βαλκανίων, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας; Ποιοι τα δημιούργησαν αυτά και ποιοι καθαγίασαν αυτήν τη λογική; Κανένας λαός δεν ξεκινά εμφύλιο από μόνος του. Ούτε πόλεμο, πείτε μου έναν πόλεμο κι έναν εμφύλιο που ξεκίνησε δίχως την παρέμβαση των ιμπεριαλιστών;». Μήπως να της θυμίσουμε τη διδασκαλία των κλασικών του μαρξισμού-λενινισμού για τον επαναστατικό εμφύλιο πόλεμο, δηλαδή για την προλεταριακή επανάσταση; Μάλλον δεν χρειάζεται. Τουλάχιστον αυτό το ξέρει, δεν στερείται στοιχειώδους μαρξιστικής μόρφωσης. Επιλογές αντεπαναστατικές έχει κάνει ο Περισσός και όταν ζορίζει το πράγμα η Παπαρήγα τις επιβεβαιώνει. Η σκληρή-προκλητική στάση του Βενιζέλου σ’ αυτή την επιβεβαίωση αποσκοπούσε.

«Θα έρθουν για χαράτσια, θα έρθουν για εισφορές, το μόνο που θα πάρουν, σφαλιάρες & κλωτσιές»
Ωραία η εκ του προχείρου στιχουργική, αλλά το περιεχόμενο εκφράζει ευχολόγιο μάλλον παρά πραγματικότητα. Διότι και για χαράτσια έρχονται και για εισφορές, αλλά δεν εισπράττουν σφαλιάρες και κλωτσιές. Και δεν εισπράττουν γιατί λείπει το μείζον. Λείπει η οργάνωση και δη η πολιτική οργάνωση. Για την οποία ο καλλιτέχνης του τοίχου μάλλον δεν προβληματίζεται. Του αρκούν οι ηχηρές λέξεις («σφαλιάρες και κλωτσιές»). Αυτοί που κινούνται πέραν της απάθειας και της υποταγής, που μπαίνουν στον κόπο να φτιάξουν ένα στένσιλ και να γράψουν μ’ αυτό πολιτικά μηνύματα στους τοίχους, θα έπρεπε πρώτοι να βγουν από το φαύλο κύκλο των εκκλήσεων στον αγωνιστικό αυθορμητισμό και να στρατευθούν στην υπόθεση της οργάνωσης αυτού του αυθορμητισμού, ώστε να πάψει να είναι τέτοιος και να μετατραπεί σε αγώνα μιας τάξης ενάντια σε μια άλλη τάξη.

Ας κάνουμε τα πολύχρωμα κασκόλ θηλιά στο λαιμό όσων μας κλέβουν τη ζωή. Οπαδοί όλων των χρωμάτων ας ενώσουμε τις γροθιές μας και ας πράξουμε το «αδύνατο». Από αύριο στο Σύνταγμα, στο κέντρο της Αθήνας και στις γειτονιές για τις μέρες που θα ακολουθήσουν ας μπούνε στην άκρη τα μεταξύ μας (αν έχουμε...) και ας «βάλουμε φωτιά σε ότι μας τρώει τη ζωή». ΟΠΑΔΟΙ - ΕΡΓΑΤΙΑ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤ' ΑΦΕΝΤΙΚΑ! (rude-boyz-ilisiakos.blogspot.com)
Κάτω η χούντα – Ονειρευόμαστε ότι η γη που δουλεύουμε μας ανήκει – Ονειρευόμαστε ότι ο ιδρώτας μας πληρώνεται με δικαιοσύνη και αλήθεια – Ονειρευόμαστε (…) Η ώρα είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ… - Συμμετέχουμε όλοι στις κινητοποιήσεις ενάντια στο καθεστώς «Δημοκτατορίας» - Η αυτόνομη θύρα 10 θα είναι εκεί για τον Ηρακλή μας και για τη ζωή μας!!! – Λαέ του Ηρακλή το σάλπισμα της αντίστασης δώθηκε. Ας το ακολουθήσουμε κάνοντας τον λόγο ίδρυσης της ομάδας πιο επίκαιρο από ποτέ!!! – Ολοι στους δρόμους – ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΘΥΡΑ 10 (αφίσα)
Αύριο θα πάτε ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΙ – Panthers Club ’83 (πανό)
Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα δίχως τέλος (πανό φιλάθλων Ιωνικού Νίκαιας)
Για να σωθούν οι τράπεζες από χρεοκοπία μας έριξαν στη φτώχεια και την ανεργία - Ξεπούλησαν τη χώρα μας και ό,τι μας ανήκει – Κλείσε την τηλεόραση στο δρόμο για τη νίκη (πανό φιλάθλων Παναθηναϊκού)
Κάτι αλλάζει στις κερκίδες των γηπέδων; Δεν ξέρουμε αν αλλάζει γενικά και μόνιμα, ξέρουμε όμως πως μια μερίδα από τη νεολαία των γηπέδων επιλέγει αυτό το χώρο συνάθροισης για να μιλήσει πολιτικά. Ανησυχεί αυτή η πολιτικοποίηση το σύστημα; Οταν μένει στις κερκίδες των γηπέδων, όχι. Οταν όμως από τις κερκίδες περνά στους δρόμους, τότε ανησυχεί. Το ‘χει δει το έργο και τον Δεκέμβρη του 2008. Το είδε και το βράδυ της 12ης Φλεβάρη του 2012. Τα παιδιά των γηπέδων ήταν εκεί, με τον ορμητισμό και την αποκοτιά τους, με τη βιαιότητα και την εκρηκτικότητά τους, με την πρωτόλεια πολιτική σκέψη. Παιδιά της εργατικής τάξης, παιδιά των συνεργείων και των υπηρεσιών κούριερ και ντελίβερι, άνεργοι, μαθητές, αναπτύσσουν τη δική τους ιδιόμορφη συλλογικότητα στις κερκίδες των γηπέδων. Εκεί που τα πράγματα κάθε άλλο παρά αγγελικά είναι. Εκεί που πλειοψηφικά κάνουν κουμάντο οι τσάτσοι της διοίκησης, του καπιταλιστή που ελέγχει την ομάδα. Εκεί που το αλκοόλ και το «μαύρο» κυκλοφορούν πολλές φορές τζάμπα, εκεί που το μπραβιλίκι προσφέρεται ως καριέρα στους πιο «ζωηρούς» απ’ αυτούς τους νέους. Είναι δυστύχημα το γεγονός ότι για ένα μεγάλο μέρος της εργατικής νεολαίας η μόνη μορφή συλλογικότητας είναι αυτή της κερκίδας. Αυτή, όμως, είναι η πραγματικότητα. Κι όποιος αναφέρεται στην εργατική τάξη δεν πρέπει ν’ αντιμετωπίζει αυτό το –αναμφισβήτητα κοινωνικό– φαινόμενο σηκώνοντας περιφρονητικά το φρύδι και κουνώντας ακόμα πιο περιφρονητικά το δάχτυλο.
Αντίθετα, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό το φαινόμενο δεν αποτελεί παρά μια ακόμα έκφραση της απουσίας αυτοτελούς πολιτικής οργάνωσης της τάξης.
εφημερίδα «Κόντρα»

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Ο Χιτλερισμός δεν ήταν αναπόφευκτος, με τους χοντροειδείς και δολοφονικούς τρόπους του. Όμως στις 30 Γενάρη 1933, «μια ισχυρή κεντρική εξουσία» ήταν αυτό που άκουγες παντού και οι μόνες επιλογές που έμεναν στη Γερμανία ήταν απόλυτα κρατιστικές και καταπιεστικές, ρυθμιζόμενες πέρα από κει που έφτανε το προλεταριάτο.
Gilles Dauve

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012



Αυτό είναι το τελευταίο τραγούδι του Πάνου Τζαβέλα και γράφτηκε για τον Νικόλα Άσιμο. Άγνωστο γιατί δεν το κυκλοφόρησε ποτέ, ηχογραφημένο στο σπίτι του στην Καστέλα.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Έζησα κοντά στους ζωντανούς ανθρώπους
κι αγάπησα τους ζωντανούς ανθρώπους
όμως η καρδιά μου ήταν πιο κοντά
στους άγριους άρρωστους με τα φτερά
στους μεγάλους απεριόριστους τρελούς
κι ακόμα στους θαυμάσια πεθαμένους.
Μίλτος Σαχτούρης

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012


Μόνο όταν έχουμε τη συνήθεια να αναγνωρίζουμε τη γνώμη μας σαν μερική εμπειρία ιδωμένη μέσα από τα στερεότυπα μας, είναι που γινόμαστε αληθινά ανεκτικοί απέναντι σε έναν αντίπαλο. Χωρίς τη συνήθεια αυτή, πιστεύουμε στην απολυτότητα της δικής μας θέσης και κατά συνέπεια στον προδοτικό χαρακτήρα κάθε αντίθεσης. Γιατί, ενώ οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να δεχτούν ότι υπάρχουν δυο όψεις σε κάποιο ζήτημα, δεν πιστεύουν ότι υπάρχουν δυο όψεις σε αυτό που οι ίδιοι θεωρούν σα «γεγονός». Και ποτέ δεν το πιστεύουν αυτό, παρά μόνο όταν μετά από μακρά κριτική εκπαίδευση ενημερωθούν με πληρότητα για το πόσο φθαρμένη και υποκειμενική είναι η κατανόηση τους για τα κοινωνικά δεδομένα.
Walter Lippmann – «Κοινή γνώμη»

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Προς Θεσσαλονικείς δ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ανέκδοτο έχει καταντήσει πλέον η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, ανέκδοτο που καταδεικνύει πόσον έχουν αλλάξει οι καιροί και πόση απόσταση (προς τα πίσω δι’ ημάς, την ώρα που σύμπας ο κόσμος προχωρά προς τα εμπρός) έχει διανυθεί. Ανεπιστρεπτί κατά πολλούς.
Απογευματάκι εις μια μικρή πόλη εις την Ουγκάντα. Εις το μικρό καλύβι ένα αγόρι έντεκα ετών κι ένα κοριτσάκι εννιά, παίζουν κάνοντας μεγάλη φασαρία. Ξαφνικά ακούγεται η φωνή της μητέρας των: -Σταματήστε και διαβάστε αμέσως τα μαθήματά σας δια το σχολείο. Δεν εντρέπεστε λίγο; Το ξέρετε ότι εις την Ελλάδα υπάρχουν παιδάκια που δεν έχουν βιβλία δια να διαβάσουν;…
Ανέκδοτο και ο δείκτης νοημοσύνης (ή ασχημοσύνης, ακόμη και αλητείας, δια τους περισσότερο πολιτικώς σκεπτόμενους) των ιθυνόντων. Μήπως οι εγκέφαλοι του υπουργείου Οικονομικών της φαιδρής αποικίας δύνανται να μας γνωρίσουν αριθμόν τινά δια το ποσό που θα εξοικονομηθεί από τη «σφαγή» εκατό χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων; Μας είναι απαραίτητος αυτή ταύτη η ακρίβεια, δια να αντιστοιχίσουμε το ποσόν με έτερο που δύναται ευκόλως να προκύψει δια της σφαγής πολύ-πολύ λιγότερων κηφήνων και να καταδείξουμε με απλότητα έναν ασφαλέστερο δρόμο εξοικονόμησης χρημάτων (και όχι μόνον χρημάτων…).
Αφού αρχίσαμε την επιστολή με πικρό και επίκαιρο ανέκδοτο, ας την ολοκληρώσουμε με τον ίδιο τρόπο: Μπαίνει προ ημερών σε κάποιο κατάστημα ένας άνεργος και ρωτά τον ιδιοκτήτη αν υπάρχει δουλειά.
-Βεβαίως και υπάρχει μία θέση. Κάθε ημέρα θα πρέπει να έρχεσαι εδώ για τέσσερις ώρες. Η δουλειά σου θα είναι μόνον να ελέγχεις αν εργάζονται οι πωλήτριες. Ο μισθός σου θα είναι 2.500 ευρώ μηνιαίως, με εταιρικό αυτοκίνητο, κινητό τηλέφωνο, καθώς και μία πολύ εμφανίσιμη προσωπική γραμματέα.
-Πλάκα μου κάνεις;;;;
-Εσύ άρχισες!...
("Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη)

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Κοίτα το λοιπόν να μείνεις άνθρωπος.
Το παν είναι να παραμένει κανείς άνθρωπος.
Δηλαδή σταθερός και διαυγής και χαρούμενος
παρ’ όλα αυτά, γιατί οι κλάψες είναι
κύριο χαρακτηριστικά της αδυναμίας…
Ο κόσμος είναι τόσο ωραίος, μ’ όλη τη φρίκη του
και θα ‘ταν σίγουρα πιο ωραίος
αν δεν τον βάραιναν οι αδύναμοι και δειλοί.
Έλα τώρα, σου χαρίζω ένα ακόμη φιλί
γιατί είσαι και θα μείνεις
ένα τίμιο μικρό ανθρωπάκι.
Στην υγειά σου και καλή χρονιά!
Rosa Luxemburg (γράμμα από τη φυλακή, 1916_

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Τώρα θα σας χορέψω τον πόλεμο. Τον πόλεμο που δεν εμποδίσατε και για τον οποίο είστε υπεύθυνοι.
Vaslav Nijinsky

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Στο άρθρο 99 η Τυποεκδοτική του Περισσού

Κραυγές αποπροσανατολισμού

Κραυγές κομματικού πατριωτισμού και πάλι από τον Περισσό: μας συκοφαντούν, μας πετάνε λάσπη, βρόμικος πόλεμος σε βάρος μας. Αφορμή η προσφυγή της Τυποεκδοτικής ΑΕ στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα. Και βέβαια, αρπάζονται απ’ όσα λέει ο Καρατζαφέρης και απ’ όσα γράφει ο Κουρής, για να ενεργοποιήσουν τα ανακλαστικά του κομματικού ακροατήριου. Νομίζουν πως έτσι θα κρύψουν την αλήθεια. Είναι τόσο έντρομοι πολιτικά απ’ αυτή την εξέλιξη που εξέδωσαν ακόμη και ανακοίνωση του ΠΓ του Περισσού, για να προσδώσουν κύρος στους ανυπόστατους ισχυρισμούς τους. Μια ανακοίνωση που θα σχολιάσουμε στη συνέχεια. Προηγουμένως, όμως, πρέπει να θέσουμε ένα απλό ερώτημα.
Αν είχαν τέσσερις, πέντε, έξι επιχειρήσεις, σαν τις δεκάδες που είχαν παλιότερα (μέχρι το 1990 που κατέρρευσε το στρατόπεδο του παλινορθωμένου καπιταλισμού και αναγκάστηκαν να τις κλείσουν), δεν θα τις οδηγούσαν όλες στο άρθρο 99, λόγω κρίσης, όπως συμβαίνει με τόσες άλλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις; Ποια θα ήταν η διαφορά τους από έναν οποιοδήποτε καπιταλιστικό όμιλο; Βλέπετε, τα πράγματα στη ρίζα τους είναι απλά. ‘Η κάνεις καπιταλιστικές μπίζνες ή δεν κάνεις. Άμα κάνεις, παίζεις με τα όπλα του καπιταλισμού κι αυτό δεν αλλάζει όση «κομμουνιστική» φλυαρία κι αν επιστρατεύσεις. Ας επιστρέψουμε, όμως, στην ανακοίνωση του ΠΓ της Περισσός ΑΕ. Αρχικά, αναφέρουν ότι η Τυποεκδοτική ιδρύθηκε και τυπώνει από το 1977 τα κομματικά έντυπα και ότι «στην προσπάθεια να μειώσει το λειτουργικό της κόστος, αναλάμβανε από τρίτους την εκτέλεση "φασόν" εκτυπωτικών εργασιών». Επειδή, δε, «υπηρετεί τον αγώνα για την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων», «έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια στόχος του ταξικού αντίπαλου»!
Το θράσος τους ξεπερνά κάθε όριο. Ποιος ταξικός αντίπαλος έκανε στόχο την επιχείρησή τους; Το κράτος (όλες οι κυβερνήσεις) τους έχει δώσει επιχορηγήσεις με τη σέσουλα, τους δίνει κρατικές παραγγελίες εκτυπώσεων, ενώ οι μεγαλύτεροι εκδοτικοί όμιλοι τους δίνουν παραγγελίες. Αν, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, το συγκρότημα Λαμπράκη, για παράδειγμα, έφτιαξε νέα δική του μονάδα, σταμάτησε να τυπώνει σ’ αυτούς και τους πήρε και δουλειές, αυτό δεν είναι παρά ένα τυπικό φαινόμενο στον καπιταλισμό, που έχει να κάνει με τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και όχι με την ταξική πάλη. Επί τη ευκαιρία, ας μας πουν, πόσες κρατικές δουλειές έχουν πάρει μέχρι τώρα; Δεν θ’ αναφερθούμε μόνο σε περιοδικά όπως αυτό της Αστυνομίας, αλλά σε χοντρά πακέτα, όπως αυτό του ΟΠΑΠ. Οταν ο Καρατζαφέρης, το Μάη του 2009, έκανε ντόρο για μια απευθείας ανάθεση μεγάλης δουλειάς από τον ΟΠΑΠ στην Τυποεκδοτική, η Παπαρήγα είχε απαντήσει με κυνικότητα μπιζνεσγούμαν: «Υπάρχει εκδοτική επιχείρηση του Κόμματος που έχει πελάτες και ο πελάτης έρχεται και λέει "σου δίνω να τυπώσεις". Δεν κατάλαβα, οι επιχειρήσεις που είχαν παραδείγματος χάρη ή που έχουν τα άλλα κόμματα, όταν έρθει ένας πελάτης, δεν τον παίρνουν; Ερχεται ένας πελάτης και λέει "θέλω να μου τυπώσεις αυτά". Εγώ μπορούσα να φέρω και λεπτομέρειες και για διαγωνισμούς και τέτοια, αλλά δεν απολογούμαστε σε αυτούς»!
Όμως, ο ΟΠΑΠ δεν είναι ο οποιοσδήποτε ιδιώτης πελάτης, αλλά ένας κρατικός οργανισμός. Διάψευση για όσα έλεγε ο Καρατζαφέρης δεν υπήρξε, αλλά ακούσαμε μόνο τις κουτοπονηριές περί «πελάτη». Σχολιάζαμε τότε στην «Κόντρα»: «Με τι μούτρα καταγγέλλει ο Περισσός τους διάφορους "νταβατζήδες" και εργολάβους, όταν κάνει το ίδιο, παίρνοντας με αφανείς διαδικασίες και απευθείας αναθέσεις κρατικές δουλειές για τις επιχειρήσεις του;»(φύλλο της 23ης Μάη 2009).
Στη συνέχεια, η ανακοίνωση του Περισσού το ρίχνει στο μελό. Μας λέει ότι η Τυποεκδοτική αρχικά ήταν εγκατεστημένη στη Νέα Ιωνία, όμως «οι καταστροφικές πλημμύρες του 1994 και ο κίνδυνος περιβαλλοντικής επιβάρυνσης της περιοχής υποχρέωσαν τη μετεγκατάσταση του Τυπογραφείου στο Κρυονέρι». Δεν μας λένε, όμως, πόση αποζημίωση εισέπραξαν από το κράτος για τις πλημμύρες και γιατί ήταν οι μόνοι που αποζημιώθηκαν, ενώ κάτοικοι της περιοχής και μικροεπαγγελματίες δεν πήραν μία. Το μεγάλο ψέμα το κρατάνε για τη συνέχεια: «Η μετεγκατάσταση, τα μεγάλα λειτουργικά έξοδα και τα ελάχιστα χρηματικά κεφάλαια που διέθετε η Τυποεκδοτική οδήγησαν στο δανεισμό και στην ανάληψη εργασιών εκτύπωσης εντύπων τρίτων σε μαζικότερη, από το παρελθόν, κλίμακα». Γιατί μιλάνε για μετεγκατάσταση, ενώ στην πραγματικότητα έκαναν μια τεράστια επιχειρηματική επέκταση, αγοράζοντας την τέως «προβληματική» επιχείρηση του Κολλάρου, σε εξευτελιστική τιμή από το κράτος, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ; Οχι μόνο πήραν μέρος στο πλιάτσικο των «προβληματικών» επιχειρήσεων, αλλά πήραν και κρατική επιχορήγηση ύψους 1,6 δισ. ευρώ. Δεν μετεγκατέστησαν απλά μια μικρή εκτυπωτική επιχείρηση για να εκδίδουν την εφημερίδα και τα υπόλοιπα κομματικά τους έντυπα, αλλά δημιούργησαν μια από τις μεγαλύτερες εκτυπωτικές μονάδες, με σκοπό να παίρνουν δουλειές από εκδότες και το κράτος και να βγάζουν κέρδη για να χρηματοδοτούν τον κομματικό τους μηχανισμό. Κι αυτό το κρύβουν.
Δεν έμειναν, όμως, μόνο στην αγορά της «προβληματικής» του Κολλάρου και στην αρχική επιχορήγηση, αλλά έκαναν συνεχείς επεκτάσεις και έπαιρναν τεράστια ποσά κρατικών επιχορηγήσεων, εκμεταλλευόμενοι τους «αναπτυξιακούς» νόμους που έχουν φτιαχτεί για να μπουκώνουν με ζεστό κρατικό χρήμα τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις.
Στις 15 Νοέμβρη του 2006 (επί κυβέρνησης ΝΔ), με απόφαση του υπουργού Ανάπτυξης (ΦΕΚ 1762, 5.12. 2006) η Τυποεκδοτική ΑΕ υπήχθη στις διατάξεις του «αναπτυξιακού» νόμου. Η κατηγορία της επένδυσης ήταν «εφοδιαστική αλυσίδα» και το ύψος της 1.098.560 ευρώ, εκ των οποίων τα 329.568 ευρώ ήταν κρατική επιχορήγηση (30% της επένδυσης). Με την επένδυση αυτή υποτίθεται ότι θα δημιουργούνταν πέντε (αριθμός 5) νέες θέσεις απασχόλησης!
Ένα μήνα αργότερα, στις 28 Δεκέμβρη του 2006, η επιχείρηση του Περισσού παίρνει νέο πακέτο, τριπλάσιου ύψους (ΦΕΚ 569, 20.4.2007). Υπάγεται πάλι στον «αναπτυξιακό» νόμο, για επένδυση που περιγράφεται ως «Αναβάθμιση της ποιότητας των παραγόμενων προϊόντων ή/και υπηρεσιών», ύψους 3.367.944 ευρώ, εκ των οποίων 1.010.383 ευρώ κρατική επιχορήγηση(30%). Νέες θέσεις εργασίας (κρατηθείτε) εφτά (αριθμός 7)! Η δεύτερη αυτή επένδυση, το χοντρό πακέτο, ολοκληρώνεται τον Αύγουστο του 2009, όπως φαίνεται από τη σχετική υπουργική απόφαση (ΦΕΚ 1888, 4.9.2009). Το συνολικό ύψος της επένδυσης μειώνεται ελαφρά και η επιχορήγηση ορίζεται στο ποσό των 906.483 ευρώ, τα οποία και πήραν. Πόσες νέες θέσεις εργασίας δημιούργησαν; Καμία! Δεν αναφέρεται τίποτα στην απόφαση για την ολοκλήρωση της επένδυσης, όπως γίνεται με κάθε επένδυση που ολοκληρώνεται.
Επειδή είχαν ρίξει το βάρος στο μεγάλο πακέτο, είχαν παραμελήσει το μικρό, αλλά δεν το εγκατέλειψαν κιόλας. Στις 22.12.2009 (ΦΕΚ 2514), επί υπουργίας Κατσέλη, επεδίωξαν μια αναβολή, με τη μέθοδο της τροποποίησης της σύμβασης. Η υπουργός του ΠΑΣΟΚ υπέγραψε την εντελώς προσχηματική τροποποίηση της απόφασης. Τη χαρακτηρίζουμε προσχηματική, γιατί το μόνο που τροποποιείται είναι το ύψος της «επένδυσης», σε ασήμαντο βαθμό (αντί για 1.098.560 ευρώ έγινε 1.000.877 ευρώ). Δεν έχουμε παρακολουθήσει έκτοτε αν ολοκληρώθηκε και αυτή η επένδυση και αν πήραν το παραδάκι. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι, μόλις ολοκληρωθεί και αυτή η επένδυση, ο Περισσός θα έχει τσεπώσει μέσα σε μια τριετία-τετραετία 1.200.000 ευρώ, ποσό που δεν χρειάζεται να σημειώσουμε ότι δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Κατά τα άλλα, ετοιμάζει τη… λαϊκή επανάσταση, για να… ανατρέψει τον καπιταλισμό.
Αναφέρει ακόμα η ανακοίνωση της ηγεσίας του Περισσού, ότι την περίοδο λειτουργίας της Τυποεκδοτικής «εντάθηκε η διαδικασία συγκέντρωσης και ίδρυσης νέων εκτυπωτικών μονάδων από μεγάλους εκδοτικούς οίκους, με αποτέλεσμα αρκετές επιχειρήσεις του κλάδου, ανάμεσά τους και η Τυποεκδοτική, να γίνονται περισσότερο ευάλωτες, στις νέες συνθήκες όξυνσης του ανταγωνισμού στον κλάδο των εκτυπώσεων». Αυτό, βέβαια, είναι τυπικό φαινόμενο του καπιταλισμού, αλλά αυτούς δεν τους παίρνει να παριστάνουν τις άπορες κορασίδες, γιατί πήραν μέρος στη διαδικασία συγκεντροποίησης του κεφάλαιου στον εκτυπωτικό κλάδο. Εμείς ξέρουμε τουλάχιστον μία μεγαλομεσαίου μεγέθους επιχείρηση που αγόρασαν. Είναι η ΛΙΘΟΤΥΠ ΑΕ, στο Περιστέρι (όπου τυπωνόταν και η «Κόντρα» και μια σειρά άλλες εφημερίδες), επιχείρηση η οποία «έπεσε έξω» και την αγόρασε ο Περισσός κοψοχρονιά. Όταν η συγκεκριμένη επιχείρηση πέρασε στα χέρια της Τυποεκδοτικής, χωρίς να έχουμε καμιά πληροφόρηση προηγουμένως για αλλαγή ιδιοκτησίας και νέα τιμολογιακή πολιτική, δυο μέρες πριν να τυπώσουμε ο υπεύθυνος της Τυποεκδοτικής μας έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό, ανακοινώνοντάς μας ότι δέχεται να μας τυπώσει με μια τιμή υπερδιπλάσια απ’ αυτή που τυπώναμε μέχρι τότε! Πράγμα που δεν θα τολμούσε ποτέ να κάνει σε μια φυλλάδα σαν το «Πρώτο Θέμα» ή άλλες που τυπώνει. Και βέβαια, φύγαμε (όχι μόνο εμείς, αλλά και πολλά ακόμη έντυπα από τα λεγόμενα «μικρά») και αναζητήσαμε άλλο τυπογραφείο, το οποίο συνέχισε να μας τυπώνει στην ίδια τιμή και όχι στην τιμή που ζητούσαν, καθαρά εκβιαστικά, οι αγιογδύτες του Περισσού.
Αυτά ως προς το παρελθόν, για να μη νομίζει ο Περισσός ότι μπορεί να παραμυθιάζει τον κόσμο. Ως προς το παρόν, είναι προκλητικό να καμαρώνουν ότι η εταιρία τους «δεν χρησιμοποίησε καμιά από τις αντεργατικές ρυθμίσεις, όπως είναι η εκ περιτροπής εργασία, η μείωση ωραρίου με μείωση αποδοχών, η υποχρεωτική άδεια άνευ αποδοχών, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, οι μειωμένες αποζημιώσεις με χρήση της προειδοποίησης κ.ά.». Εκαναν, μήπως, καμιά χάρη στους εργάτες; Και οι απολύσεις; Αυτό, άραγε, δεν είναι αντεργατικό μέτρο; Θυμίζουμε, απλά, τι έλεγε για τις απολύσεις η Παπαρήγα στο πρωινάδικο της ΝΕΤ, τη Δευτέρα 6 Σεπτέμβρη του 2010: «Είναι επιχείρηση που δρα μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής αγοράς και επομένως έχει όλες τις αντίστοιχες δυσκολίες. Σε όλες τις επιχειρήσεις του κλάδου γίνονται απολύσεις. Είμαστε στόχος μιας επίθεσης που μας παρουσιάζει ως μια κερδοφόρα επιχείρηση. Εμείς έχουμε μεγάλη συρρίκνωση των εργασιών μας. Εμείς παλεύουμε κατά του καπιταλισμού.  Θα κλείσουν και μεγάλες επιχειρήσεις. Μας περιμένουν στη γωνία με επιθέσεις των τελευταίων χρόνων που αφορούν στην Τυποεκδοτική»! Πουθενά δεν ξεχωρίζει την Τυποεκδοτική από τις άλλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις του κλάδου. Και βέβαια, χρειάζεται μεγάλος κυνισμός για να λες «όλοι απολύουν, απολύουμε κι εμείς». Και μεγάλο θράσος για να βγαίνεις σήμερα και να γράφεις ότι η Τυποεκδοτική «λειτουργούσε με κριτήριο τη διασφάλιση της απρόσκοπτης εκτύπωσης των εντύπων του ΚΚΕ προκειμένου να βοηθιέται το λαϊκό κίνημα, να αναπτύσσεται η ταξική πάλη». Δηλαδή, οι εργάτες της Τυποεκδοτικής, που πληρώνονταν με τις συλλογικές συμβάσεις και καθόλου παραπάνω, δεν άφηναν υπεραξία; Το ότι αυτή την έπαιρνε ένα κόμμα και όχι ένας ιδιώτης καπιταλιστής αλλάζει το χαρακτήρα της επιχείρησης;
Ο Περισσός, ως επιχειρηματίας, πληρώνει το τίμημα της καπιταλιστικής κρίσης. Κηρύσσει πώχευση και ζητά διακανονισμό με τους δανειστές του («κούρεμα» όσων τους χρωστάει), για να μπορέσει να κρατήσει σε λειτουργία τη μεγάλη επιχείρησή του και να εκμεταλλευτεί τη φάση της αναζωογόνησης του ελληνικού καπιταλισμού, όταν αυτή έρθει. Κάνει, δηλαδή, ό,τι κάνουν και οι άλλοι καπιταλιστές. Προκειμένου να υποστεί ακόμη πιο σκληρό πολιτικό πλήγμα δηλώνει ότι δεν ζητάει ρύθμιση των χρεών προς εργαζόμενους και ασφαλιστικά ταμεία, αλλά αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα τα πράγματα.
(εφημερίδα "Κόντρα")

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Βρείτε ένα ρεβόλβερ, κύριε. Όσο πιο σύντομα τόσο το καλύτερο. Αγοράστε το, πάρτε το ή κλέψτε το. Το ζήτημα είναι ο κύριος να πηγαίνει οπλισμένος. Μήπως κατά τύχη ο κύριος πιστεύει ότι η κοινωνική επανάσταση θα γίνει με σερπαντίνες, όπως τις μέρες του καρναβαλιού; Ο κύριος πιστεύει ότι οι καπιταλιστές θα παραδώσουν τη γη και τις φάμπρικες, όπως παραδίδουν τις κόρες τους στους εκατομμυριούχους; Μήπως είναι ο κύριος τόσο βλάκας ώστε να πιστεύει ότι είναι δυνατή η αρμονία ανάμεσα στ’ αφεντικά και στους εργάτες; Δε βλέπει ο κύριος ότι κάθε μέρα, σε όλα τα μέρη του κόσμου, όταν οι εργάτες απαιτούν κάποια βελτίωση, εμφανίζονται στρατιωτάκια με τουφέκια και μπαγιονέτες; Δεν είδε ο κύριος ότι στην απεργία των συντρόφων του τραμ, όλος ο στρατός προστάτευε τους προδότες; Καλώς. Αν αυτό συμβαίνει όταν γίνεται μια διαμαρτυρία ή διεκδικείται κάποια βελτίωση, που αν το λογαριάσουμε καλά δεν είναι τίποτα, τι θα συμβεί όταν απαιτήσουμε το δικαίωμα στη γη, στη ζωή, στη λευτεριά; Σκεφτείτε καλά αυτό που σας λέω.
Βρείτε ένα ρεβόλβερ κύριε και εξασκηθείτε αρκετά. Φτιάξτε κύριε ένα στόχο για να πυροβολείτε. Σχεδιάστε το κεφάλι του Αστορκίσα, του Σανιαρτού, του Γκονσάλο Μπούλνες ή το δικό σας αν προτιμάτε… Πυροβολήστε ξανά και ξανά. Προετοιμαστείτε κύριε για την επανάσταση που ήδη έρχεται. Συμβουλέψτε τους υπόλοιπους συντρόφους σας να κάνουν το ίδιο. Αυτοί που σας μιλούν κύριε για «ειρηνική εξέλιξη» και «αρμονικές λύσεις» με την καπιταλιστική τάξη, σας εξαπατούν κύριε με τον χειρότερο τρόπο. Δε βλέπει ο κύριος ότι στη Ρωσία οι εργάτες έπρεπε να οπλιστούν για να ανατρέψουν όλους τους τυράννους; Δε βλέπει ο κύριος πώς ζουν βολικά, απολαμβάνοντας κάθε τύπο άνεσης; Πάνε περισσότερα από εκατό χρόνια που ο κύριος ανέχεται ειρηνικά κάθε τύπο εξευτελισμού, και τι πλεονεκτήματα έχει αποκτήσει από τους αφέντες του ο κύριος;
Το θλιβερό χαμόσπιτο στο οποίο ζει ο κύριος και το πληρώνει χρυσό, τις αρρώστιες που εξοντώνουν πρόωρα τον κύριο και τα παιδιά του, τους πολέμους που σπέρνουν την πείνα και τον πόνο στα σπιτικά και τις σφαίρες που δέχεται ο κύριος όταν απαιτεί λίγο φαΐ ή δικαιοσύνη για τη φαμίλια του και τα παιδιά του… Αυτά, όλα αυτά είναι η πληρωμή της αγωνίας και των θυσιών… Πειστείτε κύριε, μονομιάς.
Βρείτε ένα ρεβόλβερ, κύριε. Όσο πιο σύντομα τόσο το καλύτερο. Αγοράστε το, πάρτε το ή κλέψτε το. Το ζήτημα είναι ο κύριος να πηγαίνει οπλισμένος. Όταν η εργατική τάξη, ενσυνείδητη και οπλισμένη απαιτήσει το δικαίωμά της στη ζωή και στη λευτεριά, τότε θα δει ο κύριος πώς πέφτουν οι θρόνοι και οι τύραννοι. Όσο ο κύριος συνεχίζει να φωνάζει σαν βλάκας στους δρόμους, ζητώντας ψωμί και δικαιοσύνη, τόσο θα βρέχει σφαίρες πάνω στο κεφάλι του.
Τελειώνω. Βρίσκοντας ο κύριος ένα ρεβόλβερ και συμβουλεύοντας και τους υπόλοιπους να προετοιμαστούν για την επανάσταση, θα δει να αναγεννιέται μια νέα αυγή για τον κόσμο.
Βρείτε ένα ρεβόλβερ, κύριε!

(το παρόν κείμενο, υπογεγραμμένο με το ψευδώνυμο Χουάν Λεβαδούρα (levadura είναι η μαγιά), δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ο κομμουνιστής» των αρτοποιών του Σαντιάγο το 1921)

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012


(οι στίχοι του Κώστα Τριπολίτη αναφέρονται στον ηθοποιό Νίκο Σκυλοδήμο, ο οποίος έπαιξε στο Εθνικό και στο Ελεύθερο Θέατρο. Αυτοκτόνησε στις 18 Μαΐου 1986. Ήταν 38 ετών...)

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Στις μέρες μας το κάθε τι φαίνεται να εγκυμονεί το αντίθετό του. Η μηχανή που ενέχει τη θαυμάσια δύναμη να περιορίσει την εργασία και να την κάνει πιο παραγωγική, συνεπιφέρει την πείνα και την υπερβολή της κούρασης. Από ένα περίεργο καπρίτσιο της μοίρας, οι νέες πηγές πλουτισμού μεταμορφώνονται σε πηγές δυστυχίας. Θα ‘λεγε κανείς ότι κάθε νίκη της τεχνικής πληρώνεται με μια ηθική έκπτωση. Στο μέτρο που ο άνθρωπος γίνεται κύριος της φύσης, γίνεται και σκλάβος των ομοίων του και της δικιάς του ατιμίας. Όλες μας οι ανακαλύψεις και όλες μας οι πρόοδοι φαίνεται να μην έχουν σαν άλλο αποτέλεσμα παρά να προικίζουν με ζωή και ευφυΐα τις υλικές δυνάμεις και να υποβαθμίζουν τον άνθρωπο στο επίπεδο μιας υλικής δύναμης.
Μιχάλης Ράπτης (Pablo) – «Εκτός συνόρων»

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Κωστής Νικηφοράκης - Μια ζωή στην πρώτη γραμμή
Το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, η «Κόντρα» οργάνωσε πολιτικό μνημόσυνο στα πέντε χρόνια από το θάνατο του συντρόφου μας Κωστή Νικηφοράκη, ενός ξεχωριστού αγωνιστή που με τη δράση του και το παράδειγμά του άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του, ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων.
Ο Κωστής Νικηφοράκης γεννήθηκε στις 20 Ιούλη του 1950 σ’ ένα χωριό της Κισσάμου και από μικρός έδειξε τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του. Στο τέλος των γυμνασιακών του σπουδών αποβλήθηκε απ’ όλα τα σχολεία της χώρας ως «ανατρεπτικό στοιχείο». Χρειάστηκε η παρέμβαση ενός «τοπικού άρχοντα» στον οποίο προσέφυγε η οικογένειά του, για να πάρει το απολυτήριο. Έφυγε για την Ιταλία το 1968 για να σπουδάσει γιατρός. Από την πρώτη στιγμή εντάχθηκε στο αντιδικτατορικό κίνημα (αρχικά στο ΠΑΚ). Μέσα σ’ αυτό το κίνημα, αλλά και στο επαναστατικό κίνημα που φούντωνε εκείνα τα χρόνια στην Ιταλία, σφυρηλάτησε την επαναστατική του συνείδηση. Ήταν από τους ιδρυτές της Ένωσης των Ελλήνων φοιτητών «Νίκος Μπελογιάννης». Πέρασε στο μαρξιστικό-λενινιστικό ρεύμα και το 1971 εντάχθηκε στο ΑΜΕΕ και την ΟΜΛΕ. Ταυτόχρονα, συμμετείχε στο κίνημα της Αυτονομίας, που εκείνη την περίοδο γνώριζε μεγάλη άνθιση στην Ιταλία. Χαρακτήρας ασυμβίβαστος και έχοντας εγκολπωθεί τις ιδέες του προλεταριακού διεθνισμού, δεν περιορίζεται στην αντιδικτατορική δράση και στις συγκρούσεις με τους χαφιέδες της πρεσβείας, που του κόστισαν την αφαίρεση του διαβατηρίου του, αλλά συμμετείχε ενεργά στο μεγάλο κίνημα που χαρακτηρίστηκε ως «θερμό ιταλικό φθινόπωρο», αναπτύσσοντας νόμιμη και κυρίως παράνομη δράση. Οργώνει όλη τη χώρα, παίρνει μέρος σε επιχειρήσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία και τους ιταλούς φασίστες. Ζει από κοντά το βαρύ χειμώνα της κρατικής καταστολής στη διάρκεια των «μολυβένιων χρόνων» της Ιταλίας. Ζει τη διάσπαση του κινήματος, δένεται με το κίνημα αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, παρακολουθεί από κοντά τη στάση τους.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1978, έκανε το στρατιωτικό του και στη συνέχεια το αγροτικό του στον Πλάτανο Κισσάμου, όπου άφησε εποχή γιατί δεν άφηνε σπίτι για σπίτι που να μην επισκεφτεί. Ολοκλήρωσε την ειδικότητα της παθολογίας αρχικά στα Χανιά και μετά στην Αθήνα, στο Γενικό Κρατικό. Μάλιστα, ήταν από τους πρώτους γιατρούς εκείνα τα χρόνια που έκανε μετά ειδίκευση για έξι μήνες στη ΜΕΘ. Διορίστηκε στο νεοσύστατο ΕΣΥ το 1985 και υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της ΟΕΝΓΕ (Ομοσπονδία Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας) και της ΠΕΓΕΣΥ (Παγκρήτια Ένωση Γιατρών ΕΣΥ), της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος από το 1988. Αρχικά πρόεδρος και στη συνέχεια γενικός γραμματέας του Ιατρικού Συλλόγου Χανίων, από το 1987 μέχρι το θάνατό του. Πρόεδρος της Ένωσης Γιατρών ΕΣΥ Νομού Χανίων από την ίδρυσή της και συνεχώς. Διευθυντής τα τελευταία χρόνια της Α΄ Παθολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Χανίων. Δημοτικός σύμβουλος 1990-94 και νομαρχιακός 1998-2007 (στις δυο τελευταίες νομαρχιακές εκλογές, αυτός ο δηλωμένος ακροαριστερός, συνεργαζόμενος με το συνδυασμό του Γ. Κατσανεβάκη, εκλέχτηκε πρώτος σε σταυρούς νομαρχιακός σύμβουλος απ' όλους τους συνδυασμούς).
Όμως, η δράση του Κωστή Νικηφοράκη δεν καθοριζόταν από τις θεσμικές θέσεις στις οποίες εκλεγόταν. Αυτές τις ήθελε για να στηρίζει την εξωθεσμική και αντιθεσμική του δράση. Δεν έλειψε ποτέ από την πρώτη γραμμή του αγώνα. Όχι μόνο δεν έλειψε, αλλά ήταν αυτός που «τραβούσε» τους άλλους.
Από το 1986 πρωτοστατεί στους αγώνες για το κλείσιμο του Κουρουπητού και οργανώνει τις επιτροπές κατοίκων για την προστασία του περιβάλλοντος στο Ακρωτήρι.
Το 1988 πηγαίνει στην Τουρκία μαζί με άλλους ακτιβιστές. Συλλαμβάνεται μαζί με τους Ν. Γιαννόπουλο, Γ. Κουβίδη και Ν. Μπελαβίλα, επειδή άνοιξαν πανό αλληλεγγύης στο στρατοδικείο που δικάζονταν μέλη της Ντεβ Γιολ. Αναπτύχθηκε τότε ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης και το τουρκικό καθεστώς αναγκάστηκε να τους απελάσει στην Ελλάδα.
Το 1990 ίδρυσε το κέντρο υποστήριξης τοξικοεξαρτημένων στα γραφεία του Ιατρικού Συλλόγου Χανίων. Έκτοτε εξακολούθησε να στηρίζει συστηματικά τους χρήστες, μαζί με μερικούς γιατρούς της κλινικής του.
Το 1990 πρωταγωνίστησε στην κινητοποίηση ενάντια στις ξένες βάσεις, που ξεκίνησε σαν μια συμβολική κίνηση 30 ανθρώπων και κατέληξε σ’ ένα κίνημα με εξεγερτικά χαρακτηριστικά, που έβαλε φωτιά στη Νομαρχία και ανάγκασε τον Μητσοτάκη να στείλει τα ΜΑΤ από την Αθήνα. Ο Κωστής ήταν από τους βασικούς κατηγορούμενους γι’ αυτή την υπόθεση.
Το Σεπτέμβρη του 1992 μετέτρεψε σε διαδήλωση ενάντια στις αμερικάνικες βάσεις την επίσκεψη του πατριάρχη στα Χανιά. Δικάστηκε στη δίκη των 28 αντιβασικών διαδηλωτών το Γενάρη-Φλεβάρη του 1994. Με ακούραστη συστηματική δουλειά και χάρη στο τεράστιο κύρος που ήδη διέθετε στο νομό, κατάφερε να εντάξει –πέρα από όλο το φάσμα της Αριστεράς– όλους τους φορείς στην Επιτροπή κατά των ξένων βάσεων και της εξάρτησης, την πενταετία 1990-95.
Το 1992 κατάφερε ν’ αρπάξει κυριολεκτικά από τα χέρια της Εκκλησίας τα φιλόπτωχα συσσίτια του Αγίου Νικολάου της Σπλάντζιας στα Χανιά και τα μετέτρεψε σε «Κοινωνική Παρέμβαση – Συσσίτια Σπλάντζιας». Με το δικό του τρόπο επιβάλλει «φορολογία» στους «έχοντες» της πόλης, για να λειτουργήσουν τα συσσίτια και να μπορούν να προσφέρουν ένα πιάτο φαγητό κάθε μέρα και μια σακούλα με είδη πρώτης ανάγκης κάθε Σάββατο στις άπορες οικογένειες της περιοχής. Εκεί βρίσκουν καταφύγιο οι φτωχοί, οι εξαθλιωμένοι, οι καραβιές των μεταναστών και των προσφύγων που βγαίνουν στις παραλίες της περιοχής. Λειτουργεί ιατρείο και οδοντιατρείο κοινωνικής αλληλεγγύης, παιδική βιβλιοθήκη-στέκι για τα παιδιά της γειτονιάς. Οργανώνει μαθήματα ελληνικών για μετανάστες.
Το μαύρο καλοκαίρι του 2002, το καλοκαίρι της τρομοϋστερίας, ο Κωστής, έχοντας και την εμπειρία της Ιταλίας, ήταν από τους πρώτους που κινητοποιήθηκαν για την οργάνωση κινήματος αλληλεγγύης. Συμμετέχει σ’ αυτό το κίνημα μέχρι και τη μέρα του θανάτου του. Κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης στην πρώτη δίκη της 17Ν και κατήγγειλε το «έγκλημα του Ευαγγελισμού» κατά του Σάββα Ξηρού. Στο εφετείο δηλώθηκε ως μάρτυρας του Δ. Κουφοντίνα, αλλά η υπεράσπιση τού ζήτησε να καταθέσει και πάλι για τα βασανιστήρια του Σάββα στον Ευαγγελισμό. Το έφερε βαρέως που αναγκάστηκε να καταθέσει και πάλι ως γιατρός και όχι ως επαναστάτης κομμουνιστής, αλλά είχε μάθει να βάζει το συλλογικό πάνω από το προσωπικό. Βρήκε όμως την ευκαιρία, κάποια στιγμή της κατάθεσής του, να στείλει το μήνυμά του: «Για μένα ο Κουφοντίνας είναι σύντροφος» είπε χαμογελώντας και άφησε κάγκελο τους δικαστές.
Την περίοδο αυτή, στη διάρκεια της πρώτης δίκης της 17Ν, «ανταμώνει» με την «Κόντρα». Τον εντυπωσιάζει η μαχητική της φιλολογία, το γεγονός ότι δεν περιορίζεται σε μισόλογα και μια γενικόλογη αλληλεγγύη, αλλά υπερασπίζεται απόλυτα το δικαίωμα στην ένοπλη επαναστατική αντιβία. Τον ενοχλούν αφάνταστα οι μεσοβέζικες στάσεις στο κίνημα αλληλεγγύης, του τύπου «είμαι αλληλέγγυος, αλλά διαφωνώ». Θεωρεί πως η σωστή στάση είναι αυτή που διατυπώνει η «Κόντρα»: Η ένοπλη επαναστατική αντιβία είναι πολιτικά και κοινωνικά νόμιμη – Οι διαφορές στην τακτική αφορούν τη συζήτηση μέσα στο κίνημα και όχι τη στάση ενώπιον των αστικών δικαστηρίων. Η γνωριμία γίνεται συνεργασία και η συνεργασία ένταξή του στην «Κόντρα». Γιατί ο Κωστής δεν ήθελε να είναι «ελεύθερος σκοπευτής». Αναζητούσε πάντοτε πολιτική ένταξη, γιατί δεν ήθελε το τεράστιο κοινωνικό του έργο να εκληφθεί ως προσωπικό έργο ενός φωτισμένου γιατρού, αλλά ως επιμέρους καθήκον ενός επαναστατικού κινήματος.
Δυστυχώς, αυτή η περίοδος, η τόσο δημιουργική και για τον Κωστή και για μας, δεν έμελλε να κρατήσει πολύ. Σκάρτα τέσσερα χρόνια. Ο καρκίνος τον χτύπησε στα 55 του χρόνια. Αντιμετώπισε την αρρώστια θαρραλέα, παρά τη μεγάλη του στενοχώρια για τον επερχόμενο θάνατο. Πάλεψε με την αρρώστια, χωρίς ποτέ να εγκαταλείψει τα πολιτικά και κοινωνικά του καθήκοντα. Αν και εξαντλημένος από τις συνεχείς θεραπείες στην Ιταλία και στην Ελλάδα, εξακολουθεί την πολύμορφη δράση του. Στο συνδικαλισμό, στην κοινωνική αλληλεγγύη, στην επαναστατική πολιτική. Στην πρώτη γραμμή μέχρι την τελευταία του μέρα.
«Έφυγε» στις 2 Φλεβάρη του 2007, αφού πρώτα φρόντισε να μας αποχαιρετίσει, αναγγέλλοντάς μας ψύχραιμα τον επερχόμενο θάνατό του και αφήνοντάς μας τις τελευταίες παραγγελίες του, που αφορούσαν διεκπεραίωση απλών, καθημερινών καθηκόντων, που γι’ αυτόν είχαν πάντοτε ξεχωριστή σημασία.
(εφημερίδα "Κόντρα")

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες περί δημοκρατικής τάξης
ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.
Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί
οι ηγεμόνες δυναμώνουν
ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν
των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν.
Ετούτων των αμίλητων το πετσί
περίεργα θα ‘λεγες είναι φτιαγμένο.
Τους φτύνουνε καταπρόσωπο
κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυμένο.
Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους
και που το παράπονό τους να πούνε;
Απ’ του μισθού τα ψίχουλα
πώς να αποχωριστούνε;
Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους
μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.
Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!
Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους
άλλο δε μας μένει.
Vladimir Mayakovsky

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για «αυτο»προστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει μ’ αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος. Έτσι, όταν πια φτάνει μέσα η νέα αντίληψη, έχει γίνει αυτό που ήθελε από την αρχή. Οι περισσότεροι από μας περνάμε τη ζωή μας βλέποντας μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνον ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα…
Leo Buscaglia - «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις»

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

“Να μετατρέψουμε την οικονομική φτώχεια σε κοινωνικό πλούτο” (σύνθημα σε τοίχο του Παγκρατίου)
Τι ακριβώς εννοεί ο ποιητής; Αν με τις λέξεις «κοινωνικός πλούτος» εννοεί τη διαμόρφωση μιας επαναστατικής πολιτικής που θα οργανώσει τις ανάλογες δράσεις, μαζί του. Έχουμε όμως την υποψία (για να μην πούμε τη βεβαιότητα), ότι δεν εννοεί αυτό. Μάλλον αναμασάει αυτά που λένε όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, διάφοροι καλλιτέχνες, διανοούμενοι και άλλοι ευαισθητοευαίσθητοι. Ότι, δηλαδή, η κρίση μας φέρνει πιο κοντά, δημιουργεί μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης, ζωντανεύει τις παρέες και τα παρόμοια.
Να μας συγχωρείτε αλλά αυτό δεν είναι κοινωνικός πλούτος, είναι κοινωνική φτώχεια και μιζέρια. Άλλο που δεν θέλει το σύστημα. Να αναζητήσει ο εργαζόμενος λαός λύσεις εκ των ενόντων, να αναλάβουν οι συγγενείς, οι γείτονες, οι φίλοι να συντηρήσουν τους ανήμπορους, εκείνους που χτυπάει σκληρά η κρίση. Γι’ αυτό φτιάχνει «κοινωνικά παντοπωλεία» ακόμα και η ΟΝΝΕΔ. Εκείνοι που λένε «να σφιχταγκαλιαστούμε για να περάσουμε μαζί τη μπόρα» εγκληματούν κοινωνικά. Διότι κηρύσσουν την υποταγή και τη μοιρολατρία. Δεν χρειάζεται να δημιουργήσουμε κίνημα για να πούμε στον εργαζόμενο κόσμο ότι πρέπει να προσέξει τον διπλανό του. Το ξέρει, το αισθάνεται και θα το κάνει μόνος του. Κίνημα κοινωνικό στις σημερινές συνθήκες μπορεί να υπάρξει μόνο ως κίνημα ανατροπής.
Αν ξεπέσουμε στη φιλανθρωπία (όσα φανταχτερά επίθετα κι αν βάλουμε μπροστά από τη λέξη για να διαχωριστούμε από την αστική φιλανθρωπία, η ουσία δεν αλλάζει), θα έχουμε προσφέρει τη μεγαλύτερη υπηρεσία στο σύστημα.

Bazaar Nosotros - Βιολογικά Προϊόντα Εναλλακτικού Εμπορείου Nosotros, Bιβλία, Κοινωνική κουζίνα – Το Σάββατο 21 Ιανουαρίου 12:00-18:00 – Nosotros Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος” (αφίσα)
Ένα ορθογραφικό λάθος αποκαλύπτει. Το «εμπορείου» δεν είναι η γενική της λέξης εμπόριο, αλλά η γενική της λέξης εμπορείο, δηλαδή μαγαζί. Αλλά και σωστή να ήταν η ορθογραφία, δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας. Για εμπόριο πρόκειται, δηλαδή για ανταλλαγή ανταλλακτικών αξιών, ήτοι για την πεμπτουσία του καπιταλισμού. Επειδή του βάζεις μπροστά ένα επίθετο (εναλλακτικό) δεν του αλλάζεις το χαρακτήρα. Εκτός αν θέλεις τη συμπάθειά μας γιατί είσαι… εναλλακτικός έμπορος, δηλαδή δεν βγάζεις τόσα πολλά.
Αν όμως κάνεις μια γύρα στα μαγαζιά, τα κλασικά μαγαζιά, αυτά που δεν χρησιμοποιούν βαρύγδουπα επίθετα, θα δεις άλλες λέξεις: Ξεπούλημα, τιμές κάτω του κόστους, όσο-όσο κ.λπ. Και μπορείς να βρεις πολύ καλύτερες ευκαιρίες. Εμπορικά μιλώντας, γιατί περί εμπόριου γίνεται λόγος. Γιατί λοιπόν να μη συμπαθήσουμε εκείνους τους μαγαζάτορες; Μήπως μπορεί κάποιος να μας εξηγήσει τη διαφορά; Βέβαια, όλα αυτά τα «εναλλακτικά», τα «αλληλέγγυα», τα «αντικαταναλωτικά» και τα παρόμοια έχουν δημιουργήσει μια μόδα. Κι αυτή η μόδα στηρίζεται σε μια μορφή ιδεολογίας (δηλαδή ψευδούς συνείδησης).
Με απλά λόγια, αυτή η ιδεολογία λέει ότι μέσα στην αστική δημοκρατία μπορούμε ν’ αναζητήσουμε ή να δημιουργήσουμε το δικό μας κοινωνικό παράδεισο, τη δική μας νησίδα, η οποία μπορεί να μη λύνει το βασικό κοινωνικό πρόβλημα (την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο), αλλά μας επιτρέπει «να περνάμε καλά» (και οι «νησίδες» καλύτερα).
εφημερίδα «Κόντρα»

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012



Δύο υπέροχες εκδοχές...

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Προς Θεσσαλονικείς γ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Φαντάζομαι ότι και υμείς παραμιλάτε μετά από τις συγκλονιστικές εξαγγελίες του μεσάζοντος μεταξύ πραγματικών και εικονικών κέντρων εξουσίας. Εξαγγελίες που έγιναν στη διάρκεια των εγκαινίων της Δ.Ε.Θ. άτινα πραγματοποίησε κατώτερος υπάλληλος και όχι ο ίδιος, πιθανόν υπό τον «φόβο των Ιουδαίων» όπως λέγουν κακές γλώσσες τινές. «Κάθε σπίτι και ένας εργαζόμενος» υποσχέθηκε το μέντιουμ (μεσάζων), «κάθε λιμάνι και καημός» λέει ένα τραγούδι και «κάθε φορά που θα ‘ρθεις βρέχει (πέτρες)» λέει άλλο, «κάθε συστημικό εξουσιαστικό μόρφωμα και ένας αλήτης» υποστηρίζουν αναλυτές τινές, «κάθε βήμα κι ένας μ@λ@κ@ς» ισχυρίζεται ο κύριος λαϊκός όγκος, «κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά» λέει άλλο άσμα και πάει λέγοντας (μη γεμίσουμε την επιστολή με κάθε «κάθε»).
Ολίγον παρέκει, ως κακοήθεις χαρακτηρίζονται οι φήμες που φέρουν μεγάλη αναστάτωση και συζητώνται έντονα εις τα φρεάτια (πηγαδάκια) της μαυρισμένης (από τον ήλιο στις παραλίες) μερίδος της αριστεράς και της μαυρισμένης (από τον ήλιο στους δρόμους) ετέρας μερίδος της αριστεράς. Φυσικά ομιλούμε δια την κοινοβουλευτική τοιαύτη, διότι υπάρχει και η άλλη… Οι φήμες λέγουν ότι μετά τη συγχώνευση των «Alpha bank» και «Eurobank», αναμένεται –ομοίως- να συγχωνευτούν και δύο εφημερίδες: Η «Αυγή» και ο «Ριζοσπάστης». Μάλιστα, τα χαλκεία έδωσαν στη δημοσιότητα και το όνομα της νέας εφημερίδας που θα προκύψει από τη συγχώνευση: «Αυγο-σπάστης»! Καλώ ομελέτα κι έρχεται…
Με κακοήθεις φήμες θα συνεχίσουμε και θα ολοκληρώσουμε την επιστολή ταύτη: μα είναι δυνατόν κάποιοι να διαδίδουν ξεδιάντροπα ότι φέτος τα βιβλία στα σχολεία θα τα διανείμει ο άγιος Βασίλης την πρωτοχρονιά; Ποια είναι η τοποθέτηση (put εις την αγγλική) της Άννας; Τι λένε τα άλλα κορίτσια της παιδιάς;
("Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη)

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

“Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!”. Ηλίθιοι δήμιοι! Η “τάξη” σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο. Η επανάσταση αύριο “θα υψώσει τη βροντερή φωνή της ως τους ουρανούς”. Τρομαγμένοι θ’ ακούσετε το νικητήριο της σάλπισμα: -Ήμουν, είμαι και θα είμαι.
(Rosa Luxemburg - «Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο»)