Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Παραμερίζουμε την ιστορική άγνοια της πλειονότητας (προτιμά να γιορτάζει την επίθεση της 28ης Οκτώβρη και όχι την απελευθέρωση όπως όλες οι χώρες της Γης!) για τη σημερινή ημέρα… Και από εκδήλωση γι’ αυτή με εισηγητές τον Στράτο Δορδανά («Αντίσταση και συνεργασία στη γερμανοκρατούμενη Θεσσαλονίκη»), τον Ευάγγελο Χεκίμογλου («Πτυχές της απελευθέρωσης - 1944: Ο ανύποπτος Σουηδός και ο επίμονος ταβερνιάρης») και Σπύρου Κουζινόπουλου («Πώς ο ΕΛΑΣ έσωσε τη Θεσσαλονίκη από τους ναζί τη μέρα της απελευθέρωσης»), δημοσιεύουμε τη συγκλονιστική ομιλία του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη με τίτλο «Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή»:

«Αδέρφια, συμπολίτες, το σύνθημά μας “θάνατος στον φασισμό, λευτεριά στον λαό” έγινε πραγματικότητα. Η περίφημη πόλη μας, που επί τέσσερα χρόνια στέναζε κάτω από τη φασιστική μπότα, μα ποτέ δεν έπαψε να αντιστέκεται, είναι επιτέλους ελεύθερη. Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα! Ζήτω η λευτεριά! Ζήτω η αδούλωτη Θεσσαλονίκη! Ζήτω οι απελευθερωτές του ΕΛΑΣ! Για την ευτυχισμένη και πολυπόθητη αυτή μέρα έχυσαν το αίμα τους και θυσιάστηκαν τα πιο ακριβά παλικάρια και κορίτσια της πόλης μας. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους τολμηρούς και ανδρειωμένους που με τη ζωή τους μας έδειξαν τον δρόμο της λευτεριάς, αιώνια τιμή και δόξα στους ήρωές μας…» (Στέλιου Γεωργιάδη, Θεσσαλονίκη ανυπότακτη πόλη, 1995, σελ. 292).
Το χαρμόσυνο αυτό γεγονός αναγγέλλουν με το χωνί τους στους ξαγρυπνισμένους κατοίκους της μαρτυρικής αλλά ανυπότακτης Θεσσαλονίκης δύο ΕΠΟΝίτισες σκαρφαλωμένες στη στέγη ενός σπιτιού στην Άνω Πόλη.
Τα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας, έγραφε το 1843 ο Μαρξ, αποτελούν πρόκληση «για στοχασμό και συσπείρωση της σκεπτόμενης και βασανισμένης ανθρωπότητας», τονίζοντας παράλληλα ότι, «για να εργαστούμε θετικά για τη διαμόρφωση του καινούργιου κόσμου, πρέπει να ρίξουμε άπλετο φως στον παλιό». Σ’ αυτό φιλοδοξεί να συμβάλει με τη σημερινή της εκδήλωση η δημοτική μας κίνηση, αγαπητοί/ές συμπολίτες/σες και σεβαστοί/ές αγωνιστές/τριες της αντιφασιστικής αντίστασης που μας τιμάτε με την παρουσία σας.
«Αρχίζεις να διαλύεις έναν λαό αφαιρώντας τη μνήμη του. Καταστρέφεις τα βιβλία του, την κουλτούρα και την ιστορία του. Έπειτα, άλλοι γράφουν βιβλία γ’ αυτόν, του προσφέρουν μια άλλη κουλτούρα και επινοούν μια άλλη ιστορία. Στη συνέχεια ο λαός αρχίζει σιγά-σιγά να ξεχνά ποιος είναι και τι ήταν. Γι’ αυτό η πάλη της μνήμης εναντίον της λήθης δεν είναι παρά η πάλη του ανθρώπου εναντίον της εξουσίας» (Μίλαν Κούντερα, Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης, 1979).
«Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή». Στο σύνθημα αυτό που έχει κατακτήσει διαχρονικά την ετυμηγορία της ιστορίας, συμπυκνώνονται και ζωντανεύουν όλα τα «μαθήματα» από την απελευθέρωση-σωτηρία της μαρτυρικής, ανυπότακτης Θεσσαλονίκης από τα νύχια των Ναζί και των Ταγματαλητών, σαν σήμερα, πριν 69 χρόνια, από τον ΕΛΑΣ.
Γιατί «ξέσχισαν τον Δούρειο Ίππο της Καζέρτας» κατά την έκφραση του Μάρκου Βαφειάδη, αλλά και τη συμφωνία της Λισαβώνας που «το τίμημά της ήταν να παραχωρηθεί η Θεσσαλονίκη από τους Γερμανούς στους Άγγλους, ώστε να μπορέσουν να την καταλάβουν αμαχητί και μ’ αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο» (συνέντευξη του φον Σπέε στον Β. Μαθιόπουλο το 1976 στη Χαϊδελβέργη - Η ελληνική αντίσταση 1941-44 και οι σύμμαχοι, 1994).
Το τέλος της γερμανικής κατοχής στη Μακεδονία είχε διαφανεί ήδη από το καλοκαίρι του 1944, όταν η Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ υπό τον στρατηγό Ευριπίδη Μπακιρτζή, απελευθέρωνε τη μία μετά την άλλη τις πόλεις της Δ. Μακεδονίας. Η απελευθέρωση της Αθήνας και του Βελιγραδίου έκανε τους Σαλονικιούς να νιώθουν πως και τα δικά τους δεινά έφταναν στο τέλος. Έτσι, παρά τις άνωθεν εντολές, η ιστορική απόφαση του Μάρκου Βαφειάδη και του Ευριπίδη Μπακιρτζή να προελάσουν προς τη Θεσσαλονίκη αποδείχτηκε σωτήρια για την πόλη, καθώς όχι μόνο γλίτωσαν τις υποδομές της (λιμάνι, ηλεκτρικές εταιρίες, υδραγωγεία, αλευρόμυλους κλπ.) από την καταστροφή, αλλά και τη διαφύλαξαν από το να υποστεί τα δικά της «Δεκεμβριανά». Επιπλέον, τόσο οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ στο στρατιωτικό πεδίο όσο και εκείνες του ΕΑΜ στο πολιτικό-κοινωνικό, ανέλαβαν με επιτυχία το τιτάνιο έργο της μετάβασης από τη σκλαβιά στην ελευθερία, τουλάχιστον έως την επάρατη συμφωνία της Βάρκιζας -βούτυρο στο ψωμί των λουφαγμένων της «εθνικοφροσύνης» και των δωσίλογων. Γι’ αυτό και δεν θα διστάσουν να αιματοκυλίσουν τις εκδηλώσεις για την πρώτη επέτειο της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί. Σκοτώνουν έναν 25xρoνo κουρέα και τραυματίζουν άλλα 12 άτομα. Όχι μόνο δεν συλλαμβάνεται και δεν τιμωρείται κανείς, αλλά και θάβουν για δεκαετίες ολόκληρες ως μη «εθνικώς ορθή» την ίδια την επέτειο της απελευθέρωσης!
Έπρεπε να περάσουν 37 χρόνια για να τιμήσουν οι Θεσσαλονικείς την επέτειο της «απολυτρώσεως» της πόλης με πρωτοβουλία του αριστερού δήμαρχου Θανάση Γιαννούση και τη συμμετοχή των αριστερών δημάρχων Σταυρούπολης, Αμπελοκήπων και Ευόσμου. Την παρακαταθήκη αυτή θα συνεχίσει μέχρι το 1986 και ο κατοπινός δήμαρχος Θεοχάρης Μαναβής, ενώ επί δημαρχίας Σ. Κούβελα παύει κάθε εορτασμός της «ενοχλητικής» αυτής  επετείου. Το υπουργείο Β. Ελλάδος και η ΤΕΔΚ συνεχίζουν να τιμούν την επέτειο, ώσπου μετά το 1989 σβήνεται από το δημοτικό εορτολόγιο. Έκτοτε ο κατ’ ευφημισμόν εορτασμός εξαντλείται σε μια τυπική τελετή στο ηρώο του Γ΄ Σ.Σ.
Σήμερα, 69 χρόνια μετά, με τα βλαστάρια των Ναζί, των Ταγματαλητών και των χουντικών στη βουλή ή προφυλακισμένα, δεν θα βρείτε στον κεντρικό δήμο της πόλης κανένα δρόμο με την ιστορική ημερομηνία «30/10/1944» ή με τα ονόματα των απελευθερωτών της. Ούτε θα δείτε το πορτρέτο του πρώτου δημάρχου της απελευθερωμένης Θεσσαλονίκης, του αντιστασιακού καθηγητή του ΑΠΘ Δημήτρη Καβάδα, ανάμεσα στα πορτρέτα των δημάρχων της πόλης που είναι αναρτημένα έξω από την αίθουσα του δ.σ. Αντίθετα θα δείτε να φιγουράρουν, με απόφαση του χουντικού Δ.Σ.Θ. και την ανοχή των κατοπινών, τα ονόματα όσων προϋπάντησαν, συνεργάστηκαν και κατευόδωσαν τους τυράννους της φαιάς πανούκλας, όπως οι κατοχικοί δήμαρχοι Κ. Μερκουρίου και Γ. Σερεμέτης.
Έστω και με καθυστέρηση 69 ετών, το Δ.Σ.Θ., αποκαθιστώντας την ιστορική αλήθεια για την πόλη μας, πρέπει να ακυρώσει τις κατάπτυστες αυτές ονοματοδοσίες και να κοσμήσει τους δρόμους της πόλης με τα ονόματα των απελευθερωτών της. Μια τέτοια απόφαση, πέρα από τον προφανή συμβολισμό της, θα αποτελεί και ένα πολιτικό όπλο απέναντι στη νεοναζιστική πανούκλα που κατοικοεδρεύει και στα έδρανα της βουλής, αλλά και σε ανθρώπους ή νοσταλγούς της χούντας που βρίσκονται σε κρίσιμα δημόσια πόστα.
Να κλείσω με την υπόσχεση να γιορτάσουμε του χρόνου τα 70 χρόνια της λύτρωσης της πόλης από τη ναζιστική τυραννία, μετονομάζοντας την παραλιακή «λεωφόρο Νίκης» σε «λεωφόρο αντιφασιστικής νίκης 30 Οκτωβρίου 1944», όπως θυμίζει η ταμπέλα που κρατώ (σ.σ. φωτο). Οργανώνοντας παράλληλα μια μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση με κατάληξη τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό, απ’ όπου ξεκινούσαν τα τρένα του θανάτου για τους συμπολίτες μας μάρτυρες του ολοκαυτώματος.
Γιατί, όπως έγραψε ο επιζών του Ολοκαυτώματος Ελί Βιζέλ «ο δήμιος σκοτώνει πάντα δύο φορές, τη δεύτερη με τη λήθη».

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Αυτοί που καθιστούν την ειρηνική επανάσταση αδύνατη, κάνουν τη βίαιη επανάσταση αναπόδραστη.
Martin Luther King

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013


Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013


Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, τη σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.
Μάνος Χατζιδάκις

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Ζητώ συγγνώμη από τους δάσκαλους εκείνους, που μέσα σε φρικιαστικές συνθήκες προσπαθούν να στραφούν ενάντια στην ιδεολογία, ενάντια στο σύστημα και στις πρακτικές όπου έχουν παγιδευτεί, με τα λιγοστά όπλα που βρίσκουν στην ιστορία και στη γνώση που «διδάσκουν». Είναι ήρωες. Είναι όμως σπάνιοι, ενώ πόσοι αλήθεια (η πλειοψηφία) δεν έχουν καν αρχίσει ακόμα να υποψιάζονται τι είδους «δουλειά» τους βάζει να κάνουν το σύστημα (που τούς ξεπερνάει και τους συνθλίβει). Κι ακόμα χειρότερα, βάζουν συχνά όλα τους τα δυνατά κι όλη την εξυπνάδα τους για να επιτελέσουν το καθήκον τους στην εντέλεια (με τις περίφημες νέες μεθόδους!). Είναι τόσο βέβαιοι γι’ αυτό που κάνουν, ώστε συμβάλλουν με την αφοσίωση τους στο να συντηρούν και να τρέφουν την ιδεολογική αναπαράσταση του σχολείου, που θέλει να παρουσιάσει το σημερινό σχολείο τόσο «φυσικό», τόσο χρήσιμο και αναγκαίο, ακόμα και ευεργετικό, όσο ήταν «φυσική», αναγκαία και γενναιόδωρη για τους προπάτορές μας η εκκλησία, εδώ και μερικούς αιώνες.
Louis Althusser

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Αν καλύτερους καιρούς προσμένεις
αν το θάρρος σου γι’ αργότερα φυλάς
μοιάζεις στον ηλίθιο που μέρα τη μέρα
στου ποταμού την όχθη περιμένει
να στερέψουν τα νερά που αιώνια κυλάνε.
Wolf Biermann

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Ένας νέος που δεν μετέχει στα κοινά, είναι ανάξιος να λέγεται νέος. Δεν μπορεί ένας νέος να εξαντλείται στα ερωτικά του ενδιαφέροντα, στις σπουδές του, στα χορευτικά και στην ιδεολογία του… Ολυμπιακού. Η νεολαία σήμερα απέχει από τα κοινά κι αυτό θα δημιουργήσει πολίτες αδιάφορους. Και οι αδιάφοροι πολίτες ανοίγουν τις πόρτες στα δεινά.
Μάνος Χατζιδάκις

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς μη΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Περιχαρείς ανταμώνομε και πάλιν ίνα διέλθομε τον βαρύ χειμώνα που δυστυχώς δεν ανεκόπη παρά του θέρους, ως αντελήφθητε…
«Μα είναι δυνατό να διήλθε ολόκληρο θέρος (ο μισός παράδεισος του εκδότου και του συγγραφέως. Ο άλλος μισός είναι τα Χριστούγεννα) και να μην έχομε νέο πωλητικό βιβλίο από πολιτικό, εκεί που τους προηγούμενους μήνας δεν προλαβαίναμε να τα μνημονεύσομε όλα;» αναρωτήθηκε ο υπογράφων. Όστις ωμολογεί και ομολογεί με συντριβή ότι δεν κατόρθωσε να βρει νέα πνευματικά πονήματα των συναγελαζόμενων στο κτίριο της πρωτευούσης όπερ περικλείεται από βασιλικές οδούς και κήπους. Ελπίζομε αυτή ταύτη η εκτροπή να μην συνεχιστεί και σύντομα να επανέλθομε εις την ομαλότητα…
Υπάρχει όμως μία εξαίρεσις: Προκόπης Παυλόπουλος – το δημόσιο δίκαιο στον αστερισμό της οικονομικής κρίσης – ο οικονομικός «Λαβύρινθος», ο νεοφιλελεύθερος «Μινώταυρος» και ο θεσμικός «Θησέας». Όλο αυτό το φλύαρα «ελκυστικό» αναγράφεται εις το εξώφυλλο του βιβλίου του κυρίου καθηγητή (ενθυμείσθε που είχε ρίξει «σύρμα» εις τα κανάλια και άπαντα τον αποκαλούσαν «καθηγητή κ. Παυλόπουλο» τον καιρό της παντοδυναμίας του;). Τρέμε Byron! (αναφέρομαι σαφέστατα εις τον πολυγραφότατο monsieur Πολύδωρα). Όμως τι κρίμα, τι παράλειψις να λείπει εκ του τίτλου η Αριάδνη με τον μίτο-καμάκι της, ο Μίνως (δεν αναφέρομαι εις τον Κυριακού) ή έστω ο Αιγέας όστις βάφτισε το φερώνυμο πέλαγος πληρώνοντας τα γ@μησιάτικ@ του υιού του στη Νάξο…
Κλείνομε με τη σπαραξικάρδια μαντινάδα του Γιάννη Σμαραγδή προς τον πρωθυπουργό, μόνο και μ’ όνο γιατί είναι σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο τον οποίο –ως γνωστό- λατρεύομε και προάγουμε εις κάθε ευκαιρία: «Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός στ’ς Αμερικής τ’ αλώνι / κι έλαμψες κι ήρθες νικητής και σ' αγαπάμε όλοι». Και παραθέτομε και μία ιδική μας: «Είν’ η χαμέρπεια ντροπή / το γλείψιμο σαράκι / τέτοιας μορφής αυνανισμός / σε κάνει ανθρωπάκι».
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Όταν η μοναδική επιλογή είναι ανάμεσα στη δειλία και στη βία, θα προτείνω τη βία. Προτιμώ να χρησιμοποιήσω όπλα για να υπερασπιστώ την τιμή μου από το να παραμείνω απαθής θεατής της ατιμίας.
Mahatma Gandhi

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Σοσιαλδημοκρατικής κοπής η θεωρία των «δύο άκρων»

Με το γνωστό του ύφος ο Βενιζέλος δεν διστάζει να χαρακτηρίσει ανιστόρητους όσους υποστηρίζουν τη θεωρία των «δύο άκρων» (χωρίς να ονοματίζει τον σύμμαχό του στην κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά και το στενό του επιτελείο) και να μοστράρει ο ίδιος σαν πούρος αντιφασίστας. Όμως ή είναι ο ίδιος ανιστόρητος ή παριστάνει τον ανιστόρητο για να μαζέψει αντιφασιστικές ψήφους. Γιατί η θεωρία των «δύο άκρων», που τη βλέπουμε να αναβιώνει στις μέρες μας για να υπηρετήσει συγκεκριμένες σκοπιμότητες, είναι σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης και κοπής. Την επινόησε το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, ταυτίζοντας στην προπαγάνδα του τους κομμουνιστές με τους ναζί.
Σήμερα μπορεί να μην υπάρχει ο κίνδυνος εγκαθίδρυσης μιας ανοιχτής φασιστικής δικτατορίας και η θεωρία των «δύο άκρων» να χρησιμοποιείται για να παραλύσει τις λαϊκές αντιστάσεις και να δικαιολογήσει την καταστολή τους από το κοινοβουλευτικό αστικό κράτος, όμως όταν οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες τη λανσάρισαν και την προπαγάνδισαν, οι ναζί βρίσκονταν ένα βήμα πριν την κατάληψη της εξουσίας και την εγκαθίδρυση της στυγνής δικτατορίας τους. Η σοσιαλδημοκρατία ταυτίζοντας τους ναζί με τους κομμουνιστές, δηλαδή με τους πιο αποφασιστικούς και μαχητικούς αντιφασίστες, διασπούσε την ενότητα της εργατικής τάξης και διευκόλυνε την άνοδο του φασισμού στην εξουσία.
Η αφίσα που βλέπετε είναι προεκλογική αφίσα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος για τις εκλογές του Νοέμβρη του 1932. Κάτω από το ανατριχιαστικό σκίτσο με την εξίσωση ναζί και κομμουνιστών γράφει: «Οι δυο ευθύνονται για το ότι μας κυβερνάει το κλαμπ των μεγιστάνων του πλούτου και ότι καθημερινά ο εργαζόμενος λαός στενάζει. Στις 6 Νοέμβρη και οι δυο πρέπει να καταδικαστούν! Ψηφίστε Σοσιαλδημοκράτες! Λίστα 2».
Το Ηerrenklub ήταν μια ένωση μεγαλοκαπιταλιστών, βιομήχανων, ραντιέρηδων και τραπεζιτών, που ιδρύθηκε το 1924 και είχε ως διακηρυγμένο στόχο την παρεμπόδιση της εξάπλωσης του μαρξισμού στην Γερμανία. Στις εκλογές του 1932, παρά το λυσσασμένο πόλεμο της σοσιαλδημοκρατίας, το ΚΚΓ ήταν η μοναδική πολιτική δύναμη που αύξησε τα ποσοστά της. Ήταν τρίτο κόμμα, πίσω από το NSDAP (ναζί του Χίτλερ) και το SPD (σοσιαλδημοκράτες), που είχαν απώλειες. Ήδη από την αρχή αυτής της χρονιάς, βλέποντας πως η αστική τάξη ενισχύει ανερυθρίαστα τους ναζί, το ΚΚΓ κάνει αλλεπάλληλες εκκλήσεις για ενιαίο εργατικό μέτωπο και αγώνα ενάντια στη μείωση του μεροκάματου, στους έκτακτους φόρους, για την αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Καλούσε τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες να οργανώσουν μαζί με τους κομμουνιστές εργάτες στα εργοστάσια και στις συνοικίες ομάδες ένοπλης αυτοάμυνας για την απόκρουση των επιθέσεων των φασιστικών συμμοριών. Οι σοσιαλδημοκράτες του δήθεν διμέτωπου αγώνα, όμως, στην πραγματικότητα έκαναν αγώνα μόνο εναντίον των κομμουνιστών, θέλοντας να περιορίσουν την άνοδο της δύναμής τους και ν’ αποτρέψουν ένα επαναστατικό κύμα. Στόχος τους ήταν να στηρίξουν τον γερμανικό καπιταλισμό και για να υπηρετήσουν αυτόν τον στόχο πρόδιδαν ακόμα και τα άμεσα συμφέροντα της εργατικής τάξης, τον αγώνα για το μεροκάματο. Ο εκλεκτός τους για την προεδρία της Γερμανίας, ο Χίντεμπουργκ, ήταν αυτός που διόρισε καγκελάριο τον φον Πάπεν, ο οποίος επιτέθηκε ενάντια στο προλεταριάτο, αυξάνοντας τους φόρους και χτυπώντας την κοινωνική ασφάλιση, την ίδια ώρα που επιδοτούσε τα γερμανικά μονοπώλια. Όταν ο φον Πάπεν διέλυσε το Ράιχσταγκ, τον Ιούλη του ‘32, οι σοσιαλδημοκράτες απέρριψαν μετά βδελυγμίας (την χαρακτήρισαν «πρόκληση») την πρόταση των κομμουνιστών για γενική απεργία. Αντίθετα, υποστήριζαν τα σκληρά μέτρα λιτότητας και ήταν αντίθετοι σε κάθε απεργία, με το επιχείρημα ότι στις συνθήκες της κρίσης δεν πρέπει να γίνονται απεργίες γιατί χειροτερεύει η οικονομική κατάσταση!
Σε όλη τη διάρκεια του 1932 οι σοσιαλδημοκράτες επιτίθονταν με λύσσα στους κομμουνιστές, βλέποντας την άνοδο του κύρους τους ανάμεσα στους εργάτες. Τότε ήταν που εμπνεύστηκαν την αηδιαστική θεωρία των «δύο άκρων», όπως βλέπουμε από την αφίσα των δεύτερων εκλογών που έγιναν το 1932. Ο εκλεκτός τους Χίντεμπουργκ ήταν που διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο το Γενάρη του 1933, με τον φον Πάπεν αντικαγκελάριο. Είχε προηγηθεί η αναμέτρηση των διαδηλώσεων. Στις 22 Γενάρη οι ναζί έκαναν προκλητική διαδήλωση μπροστά στα κεντρικά γραφεία του ΚΚΓ και στις 29 του ίδιου μήνα μια λαοθάλασσα 150.000 κομμουνιστών εργατών, με επικεφαλής τον ίδιο τον Τέλμαν, τον Ούλμπριχτ, τον Φλόριν και τους άλλους ηγέτες του κόμματος βάδισε στους δρόμους τους Βερολίνου διακηρύσσοντας την ετοιμότητά της να τσακίσει τους ναζί. Η γερμανική αστική τάξη πήρε τις αποφάσεις της και έκανε καγκελάριο τον Χίτλερ με εντολή να τσακίσει τους κομμουνιστές, χρησιμοποιώντας τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και όχι τις ναζιστικές συμμορίες που δεν μπορούσαν να νικήσουν. Αμέσως, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΓ κάλεσε τους ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των συνδικαλιστικών οργανώσεων να κηρύξουν γενική απεργία με συνθήματα: «Όλοι στο πεζοδρόμιο!», «Να κλείσουν τα εργοστάσια!», «Στην επίθεση των αιμοβόρων φασιστικών σκυλιών να απαντήσουμε αμέσως με απεργία, με μαζική απεργία, με γενική απεργία!». Η ηγεσία της σοσιαλδημοκρατίας απέρριψε την πρόταση με το επιχείρημα ότι ο Χίτλερ έγινε καγκελάριος με νόμιμο τρόπο! Η εργατική τάξη δεν πρέπει «να σπαταλήσει πρόωρα το μπαρούτι της γενικής απεργίας», έλεγαν. Ακολούθησε η προβοκάτσια του εμπρησμού του Ράιχσταγκ. Την ίδια κιόλας μέρα, ο Τέλμαν με ανοιχτή επιστολή προς τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες και τα μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων, έκανε έκκληση για τη συγκρότηση ενιαίου μετώπου. Την επομένη το ΚΚΓ έστειλε στην ηγεσία των Σοσιαλδημοκρατών και στη Γενική Ένωση των Γερμανικών Συνδικάτων νέα επιστολή, προτείνοντας να κηρυχτεί γενική πολιτική απεργία ενάντια στη φασιστική δικτατορία. Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέρριψαν και αυτή την πρόταση. Σε λίγες μέρες ο Χίτλερ πήρε 43,9% των ψήφων και την πλειοψηφία στη Βουλή…
εφημερίδα «Κόντρα»

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Προσωπικότητα είναι κάποιος που τον ψάχνουν για να ακούσουν την άποψή του. Όχι κάποιος που πετάγεται σαν πορδή παντού.
pitsirikos

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Δύο σπουδαίες σημερινές αναρτήσεις:

Είμαι κεντροαριστερός: δεν συνδικαλίζομαι, δεν απεργώ, δεν διαδηλώνω, δεν διαμαρτύρομαι. Περιμένω τα πράγματα να αλλάξουν από μόνα τους.
Είμαι κεντροαριστερός: αποστρέφομαι τον Μαρξ, την κομμουνιστική φρασεολογία και τα σύμβολά της. Οι όροι πάλη των τάξεων, πλουτοκρατία και ιμπεριαλισμός μου προκαλούν αηδία. Από τον όρο κεντροαριστερά αποστρέφομαι το δεύτερο συνθετικό, την αριστερά. Είμαι κεντρώος αλλά βάζω και την αριστερά από δίπλα γιατί είναι trendy και προσπαθώ να αποσπάσω καμία ψήφο από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Είμαι κεντροαριστερός: καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται, εξισώνω τη ρίψη πλαστικής κορίνας σε πάνοπλο μπάτσο που ψεκάζει χημικά με τα ρατσιστικά πογκρόμ και τα μαχαιρώματα των ναζήδων. Θέλω την ησυχία μου. Η ασφάλεια είναι το ύψιστο αγαθό της ζωούλας μου.
Είμαι κεντροαριστερός: δεν πιστεύω στην κοινωνική δικαιοσύνη και δεν μάχομαι γι’ αυτή. Δέχομαι τις ταξικές ανισότητες ως status quo. Δεν θα αλλάξω εγώ τον κόσμο. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.
Είμαι κεντροαριστερός: είμαι φουλ πατριώτης αλλά εκχωρώ την εθνική κυριαρχία της χώρας για πλάκα.
Είμαι κεντροαριστερός: Δεν έχω κρίση. Δέχομαι τη λογική του μονοδρόμου των μνημονίων, είμαι ευκολόπιστος, καταπίνω αμάσητη την κρατική προπαγάνδα, δεν αμφισβητώ τα ΜΜΕ, δεν πιστεύω στο δόγμα του σοκ, σιχαίνομαι τη συνομωσιολογία.
Είμαι κεντροαριστερός: Είμαι ο φιλήσυχος πολίτης που περιγράφει ο Μάρτιν Νίμελερ στο «πρώτα ήρθαν», είμαι το ανθρωπάκι που περιγράφει ο Βόλφ Μπίρμαν στο «αυτούς τους έχω βαρεθεί», πάνω στις υποτακτικές πλατούλες μου στήνεται το παιχνίδι, είμαι η μετακινούμενη μάζα που συντηρούσε τον δικομματισμό, είμαι ο νοικοκύρης με τα φασιστικά αντανακλαστικά, είμαι ο αντιδραστικός ψηφοφόρος που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα.

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Ευτυχώς που υπάρχουν διάφοροι (τη φορά αυτή ο Νίκος Σαραντάκος) που βλέπουν τα εξόφθαλμα, αυτά που οι πολλοί καταπίνουν αμάσητα. Και φωνάζουν γι’ αυτά:
Τις τελευταίες μέρες ακούμε συνεχώς για Χρυσαβγίτες που τάχαμου ήταν κομμουνιστές στα νιάτα τους ή ότι έχουν αριστερές καταβολές. Αυτό το παραμύθι θα ήταν αστείο αν δεν είχε και επικίνδυνες πτυχές, αλλά οπωσδήποτε έφτασε σε νέο ρεκόρ γελοιότητας με την εξής δήλωση του βουλευτή της ΧΑ Γ. Γερμενή, γνωστού επίσης και ως “Καιάδα”: “Θυμάμαι τον παππού μου που τη δεκαετία του ‘60 έστελνε τη μητέρα μου να αγοράσει τον Ριζοσπάστη και να τον κρύψουν να μην τη δουν”. Δεδομένου ότι ο κύριος Γερμενής γεννήθηκε το 1977, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να θυμάται πράγματα που έγιναν δέκα και βάλε χρόνια πριν γεννηθεί! Αλλού, υπάρχει μια πιο λογική εκδοχή: «Θυμάμαι σαν και τώρα που μου έλεγαν ότι ο παππούς μου έστελνε τη μητέρα μου τη δεκαετία του ‘60 να αγοράσει τον Ριζοσπάστη και στη συνέχεια τον έκρυβαν στο σπίτι». Πιο λογική, με την έννοια ότι ξεφεύγει απ’ το πρώτο αδύνατο, αλλά… πού την έστελνε αλήθεια τη μητέρα του ο πατέρας του να αγοράσει Ριζοσπάστη στη δεκαετία του 1960; Στην… Τασκένδη; Ο Ριζοσπάστης, ως γνωστόν, ήταν απαγορευμένος από το 1947 ως το 1974!

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

Το 1492 οι αυτόχθονες ανακάλυψαν ότι ήταν Ινδιάνοι, ανακάλυψαν ότι ζούσαν στην Αμερική, ανακάλυψαν ότι ήταν γυμνοί, ανακάλυψαν ότι υπήρχε αμαρτία, ανακάλυψαν ότι όφειλαν υπακοή σε ένα βασιλιά και μια βασίλισσα ενός άλλου κόσμου και σε έναν θεό ενός άλλου ουρανού κι ότι εκείνος ο θεός είχε επινοήσει την ενοχή και τα ρούχα και διέταζε να καεί ζωντανός όποιος λάτρευε τον ήλιο, το φεγγάρι, τη γη και τη βροχή που την ποτίζει.
Eduardo Galeano
(σ.σ. για τη σημερινή 521η επέτειο ανακάλυψης της Αμερικής)

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Η δημοκρατία της αγένειας

Είμαι κοντά 56 χρονών. Δηλαδή γεννήθηκα σε μια εποχή που ο τόπος μας έβγαινε από μια ταραχώδη περίοδο αλλά οι διάφορες εξουσίες δέσποζαν στην ζωή των ανθρώπων. Μετά από αυτή την παραδοχή που δίδεται εγγράφως και δημοσίως, μπορώ να προχωρήσω και να τεκμηριώσω τον αιρετικό τίτλο του αποψινού σημειώματος.
Στη ζωή μου πολλές φορές επιβεβαίωσα την αλήθεια της φράσης "η ευγένεια ποτέ δεν έβλαψε κανέναν". Ανήκω σε εκείνη τη γενιά που μας έλεγαν να σηκωνόμαστε στο λεωφορείο όταν έμπαινε ένας ηλικιωμένος. Που μας έλεγαν να σηκωνόμαστε όταν έμπαινε μια κυρία στο δωμάτιο ή να της δίνουμε προτεραιότητα στο ασανσέρ.
Με αυτά και αυτά η πτώση της χούντας με βρήκε στο πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Το κλίμα των πρώτων ηρωικών (;) γενικών συνελεύσεων και η ένταξη σε αριστερά σχήματα δοκίμασε την "αστική" μου ηθική. Πώς μπορούσες να προσφωνήσεις έναν παλαίμαχο με φυλακές και εξορίες "κε Δημητρίου" ή "κε Αμπατιέλο"; Δεν γινόταν. Φαινόσουνα γραφικός.
Μέσα σε λίγα χρόνια το savoir vivre της αριστεράς εξαπλώθηκε και αυτό που "έμοιαζε" νομιμοποιημένο στο όνομα της κοινής ένταξης και στράτευσης έγινε γενικός κανόνας. Μερικά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα αυτό που τώρα σας είπα. Περιμένοντας στην ουρά της τράπεζας, φτάνω στο ταμείο, δίνω το βιβλιάριο λέγοντας "παρακαλώ πολύ θα ήθελα να κάνω μια ανάληψη" και άκουσα εκείνο που τριάντα χρόνια τώρα δεν έχω ξεχάσει, αντίθετα ολοένα και περισσότερο συνειδητοποιώ τη σημασία του: "Πόσα θέλεις;" Αυτός ο ενικός ήταν το πρώτο σημάδι που είχα προσωπικά για την εξάπλωση μια νομιμοποιημένης αγένειας. Επικυρωμένης στο όνομα της δημοκρατίας, στο όνομα της ισότητας. Ένας διάχυτος, κακοχωνεμένος κανόνας απλότητας, άνεσης και ισότητας κυρίευσε τα πάντα.
Η προσφώνηση κύριε ή κυρία ανάγεται στους χρόνους μετά την αναγέννηση όπου καλλιεργήθηκε η ιδέα του αυτεξούσιου ατόμου. Είμαστε κύριοι του σώματός μας, της θελήσεώς μας και εν γένει της υποστάσεώς μας. Κατά συνέπεια πιστοποιεί το κεκτημένο της ιδέας του αυτεξουσίου, που συνοδεύεται από μια σειρά αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων. Ο μυλωνάς που είπε στον Φρειδερίκο της Πρωσίας που ήθελε ετσιθελικά να του πάρει το χωράφι "βασιλιά μου στο Βερολίνο υπάρχουν δικαστήρια που απονέμουν δικαιοσύνη" αισθανόταν κύριος.
Η ευγένεια είναι δημοκρατική κατάκτηση λοιπόν. Η παραβίαση του κανόνα οδηγεί στο αντίθετο. Είναι μια λεκτική και έμμεση αναγνώριση ότι υπάρχουν αμοιβαία όρια. Η ζωή με έχει διδάξει ότι πίσω από την επίμονη χρήση του ενικού καλύπτονται πολλά άλλα. Αυτή η κατ’ επίφαση οικειότητα κατ ουδένα τρόπο προοιωνίζει ουσιαστική επικοινωνία. Το συνειδητοποίησα πολύ νωρίς στο πανεπιστήμιο της αποχουντοποίησης όταν καθηγητές που "πουλούσαν" άνεση και προσήνεια σε μαχαιρώνανε πισώπλατα.
Όμως για να μην μεμψιμοιρώ, οφείλω να παρατηρήσω ότι αυξάνεται σημαντικά ο αριθμός των νέων ανθρώπων που σέβονται την σύμβαση του πληθυντικού αριθμού. Ελπίζω να μην γέρασα πολύ και να είναι το κέρδος της ηλικίας.
Σας ασπάζομαι
Μαικήνας
ΥΓ. Μιλώντας πρόσφατα για πρώτη φορά με γυναίκα δήμαρχο μικρού βορείου προαστίου, ένιωσα την παρόμοια έκπληξη που είχα νοιώσει τότε στο γκισέ. Στο ενάμισι λεπτό μου μιλούσε στον ενικό. Επέμεινα αλλά και αυτή το ίδιο. Παραδόθηκα λέγοντας "το θεωρώ απρεπές να μιλάω στον ενικό σε κάποιον με το που δεν τον γνωρίζω. Πολλώ μάλλον σε μια κυρία". "Έλα μωρέ", μου απάντησε αφοπλιστικά με δήθεν φιλικό και άνετο ύφος. Για ειλικρίνεια ας μην μιλήσουμε. Το δήθεν σε όλο του το μεγαλείο.
(Γιώργος Λιγνός – από το blog «εν χορδαίς και οργάνοις»)

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Προς Θεσσαλονικείς μζ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Πανηγυρίζουν οι Γερμανοί και ομού μεθ’ αυτών σύμπασα η πολιτισμένη -και μη- Ευρωλάνδη δια την κατάργηση της μεγαλυτέρας και πλέον κακόηχης λέξης των, της εκπληκτικής και ικανής να επιφέρει ωτορινολαρυγγικάς κακώσεις «rindfleischetikettierungsueberwachungsaufgabenuebertragungsgesetz» των 65 γραμμάτων! Αυτός ο βαρβαρικός γλωσσοδέτης όστις αναφέρεται εις νόμο που καθορίζει τους ελέγχους εις το βοδινό κρέας(!), καταργήθηκε επισήμως και με δικαστική απόφαση! Πλείστοι όσοι Γερμανοί θα εύχονται τώρα να συμβεί το αυτό και εις τη δευτέρα μεγαλύτερη και ομοίως κακόηχη λέξη της γλώσσας των, την εξίσου μνημειώδη και… θεότρελη «donaudampfschifffahrtsgesellschaftskapitaenswitwe», που έχει 49 γράμματα και σημαίνει «παράθυρο του καπετάνιου στην εταιρεία ατμόπλοιων του Δούναβη» (έλα μου Νις στον τόπο σου! Ούτε οι φημισμένοι προς τούτο ινδιάνοι δεν είχον τοιαύτες περιγραφικές λέξεις!). Με την ελπίδα να πάρει σειρά και η «kraftfahrzeug-Haftpflichtversicherung» των μόλις 36 γραμμάτων, που σημαίνει «υποχρεωτική ασφάλιση οχήματος», καθώς και πλείστες όσες άλλες… Όμως, ρίχνοντας μία σχετική ματιά και εις άλλα σιδηρόφρακτα φέουδα της Ευρωλάνδης, βλέπομε ότι δεν πάνε οπίσω και οι Άγγλοι. Η «pneumonoultramicroscopicsilicovolcanoconiosis» των 45 γραμμάτων και των ελληνικών ριζών (πλην όμως ημείς δεν κάνομε έτσι!) είναι η μεγαλυτέρα λέξις ήτις περιλαμβάνεται εις το λεξικό της Οξφόρδης, ενώ υφίστανται βέβαια και άλλες… Η επιστημονική ομάδα μας τις αναζητά και εις το εγγύς μέλλον θα καταθέσει non paper on paper με αίτημα την κατάργησή των.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα φθάσαμε εις το πέρας άλλης μιας περιόδου κυκλοφορίας, από αυτές που πλέον γίνονται όλο και δυσχερέστερες. Τόσον, που κάθε Σεπτέμβρης να απαιτεί… προσευχή δια να ανταμώσουμε εκ νέου. Το ερώτημα «φτώχυνες αρκετά ή θες κι Αντώνη Σαμαρά» έχει απαντηθεί προ πολλού, οπότε δεν απομένουν παρά η οργή, η νηστεία και –ως προείπαμε- η προσευχή… Μην το εκλάβετε ως ειρωνεία: Καλό καλοκαίρι.
"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα. Που αναβοσβήνουν μες στη νύχτα σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια –όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.
Τα σακατεμένα και τα μοναχικά μ’ αρέσουν. Τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων. Αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη. Που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια όμως αγαπώ. Αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις με δυο λέξεις τους να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.
Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι. Εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν, μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα. Τα ποιήματα - «δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε». Αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.
Νίκος Χουλιαράς

Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Η υποκουλτούρα του σκυλάδικου και του «σ’ αγαπώ – μ’ αγαπάς, σε πονώ - με πονάς» έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του ‘60, ελάχιστους όμως αφορούσε τότε αυτό το είδος. Κυρίως αυτούς που ζούσαν συντονισμένοι με τα χαμηλότερα βασικά τους ένστικτα. Οι περισσότεροι είχαν πολύ καλύτερο φαΐ να φάνε (Τσιτσάνη, Καζαντζίδη, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη κ.α.) και αδιαφορούσαν γι’ αυτά τα τραγούδια. Σπάνια ακούγονταν και στα ραδιόφωνα. Στη δεκαετία του ‘80 όμως, όταν σιγά-σιγά στηνόταν το φριχτό μόρφωμα του νεοελληναρά και τα ιδιωτικά Μ.Μ.Ε. παίρναν’ το πάνω χέρι, αναγορεύτηκε αυτή η υποκουλτούρα σε επίσημη κουλτούρα του έθνους. Δώσε στον κόσμο λεφτά και κακό γούστο και τον έχεις στο τσεπάκι σου. Τώρα που αποδείχτηκε πως μ’ αυτό τον τρόπο σκάβανε τον λάκκο μας, γιατί να μην επικοινωνούν οι πίστες με τους εθνικιστές; Οι μεν νοσταλγούν τα εγκλήματα του παρελθόντος, οι δε προετοιμάζουν τα μελλοντικά (κολυμπούν και οι δύο στα κατακάθια της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης).
...
Ακόμα κι όταν κάνω βόλτες στη φύση τη νιώθω λυπημένη, δεν μπορεί να υπάρξει ολοκληρωτική ομορφιά σ’ αυτό τον κόσμο χωρίς δικαιοσύνη. Κι όποιος νομίζει πως μπορεί να τα καταφέρει, μάλλον τον περιμένουν τα ψυχοφάρμακα, εκτός κι αν πρόκειται περί τέρατος (δεν σπανίζει βέβαια κι αυτό το είδος).
Γιάννης Αγγελάκας

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Ζούμε μέσα σε μια εθελοντική δουλεία και πιστεύουμε πως πρέπει να αγοράζουμε το τελευταίο μοντέλο της τηλεόρασης επειδή το έχει κι ο γείτονάς μας. Αν αποτινάξουμε αυτή τη δουλεία, τότε ο χώρος της ελευθερίας θα αυξηθεί τρομακτικά.
Ernst Bloch – «Ουτοπία και επανάσταση»

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Σύμφωνα με την παραδοσιακή αριστερή άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μια τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα.
Κορνήλιος Καστοριάδης

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Ένας ικανοποιητικός (και συνάμα πολύ γενικός) ορισμός για την ευφυΐα διατυπώθηκε από τον Μπερξόν και είναι ότι ευφυΐα θεωρείται η «ισορροπία ενστίκτων, συναισθημάτων και νόησης». Αντίθετα, η ανισορροπία των ανωτέρω ιδιοτήτων ορίζει την βλακεία.
Οι πρώτοι που θα τρέξουν να ενταχθούν σε σωματεία, συλλόγους, οργανώσεις, κυκλώματα, είναι οι βλάκες και οι ατάλαντοι. Οι έξυπνοι και ταλαντούχοι τα βγάζουν πέρα μόνοι τους, δεν θέλουν κεχαγιά στο κεφάλι τους. Και επειδή, όπως λένε οι Γάλλοι «οι βλάκες κινούνται μαζί», πολύ γρήγορα ορδές βλακών πνίγουν ελπιδοφόρες συσπειρώσεις και κινήματα και η ανθρώπινη ανάγκη για συλλογικότητα νεκρώνεται.
Το έχουν γράψει ο Κανέτι και παλιότερα ο Λεμπόν: «Οι άνθρωποι που ανήκουν σε μάζες τείνουν προς τη διανοητική τους εξίσωση».
Διονύσης Χαριτόπουλος – «Εγχειρίδιο βλακείας»

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας» και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.
Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης.
Μάνος Χατζιδάκις