Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Επιστολή κατοίκου χωριού της Ξάνθης
Ζώντας τα τελευταία χρόνια σε ένα από τα χωριά της κοιλάδας προ των Τεμπών του Νέστου, δεν φανταζόμουν ποτέ την αντίθεση και την τεράστια διαφορά που θα ανακάλυπτα ανάμεσα στους χαρακτήρες των ανθρώπων και του φυσικού κάλλους της περιοχής. Ενθουσιασμένη από την φυγή της πόλης και εκστασιασμένη από το μεγαλείο της Ροδόπης, είχα παραιτηθεί από την αντικειμενική κρίση και ωραιοποιούσα το καθετί σαν παιδί που ανακάλυπτε τον κόσμο από την αρχή. Το πρίσμα μέσα από το οποίο κοιτούσα έμοιαζε με την τυπική παιδική αφέλεια, την αθώα αγάπη προς τα πάντα από το μυρμηγκάκι μέχρι τον συνάνθρωπο. Η επαφή με την φύση και η απλοποίηση της καθημερινότητας, είχαν διαλύσει κάθε ίχνος επιφυλακτικότητας και καχυποψίας που συναντά κανείς συνήθως στους κατοίκους των μεγάλων πόλεων. Πίστευα ότι μεγαλώνοντας κάποιος σε ένα τόσο μαγευτικό οικοσύστημα, θα είχε ακονίσει την ευαισθησία του σε υψηλό βαθμό. Πίστευα σε έννοιες όπως η αγάπη προς το περιβάλλον, η φιλία, η αλληλεγγύη, η εχεμύθεια, η καλοσύνη, η συμπόνια, η φιλοζωία και άλλες πολλές.
Έξι χρόνια μετά, είμαι δυστυχώς στα πρόθυρα του μισάνθρωπου! Ότι καλό και όμορφο ξεκίνησε να γεννιέται με την μετοίκηση μου σε αυτήν την περιοχή, πέθανε πριν καλά-καλά αναπτυχθεί. Άνθρωποι απομονωμένοι, εγκλωβισμένοι στην μίζερη για αυτούς ζωή του χωριού που η μοναδική τους απόλαυση και χόμπι είναι η διαστρέβλωση και παραποίηση της αλήθειας και του ονόματος των συνανθρώπων τους. Βαμπίρ του κουτσομπολιού, ρουφούν και την τελευταία σταγόνα της ψυχής των άλλων προκειμένου να φανερωθούν ως οσιομάρτυρες έναντι των «αμαρτωλών». Καθώς πρέπει μεταμφιεσμένοι δαίμονες της κακίας και του φθόνου. Ένας ψίθυρος ολόκληρη η ζωή τους, χαλασμένο τηλέφωνο η ύπαρξη τους. Χείλη που αντί να γεύονται την ζωή, την αγάπη, τον έρωτα, ξερνούν την διχαλωτή γλώσσα της διπροσωπίας και καταστρέφουν τις ζωές των συνανθρώπων τους με την ίδια ευκολία που πετούν τις φόλες στα πάρκα και στις πλατείες. Γείτονες τάχα δήθεν καλοσυνάτοι και γλυκομίλητοι, που όταν καταφέρουν και σε ξεγελάσουν με τους καλούς τους τρόπους και τρυπώσουν στο σπιτικό σου, μετατρέπονται σε πράκτορες ειδήσεων της προσωπικής σου ζωής. Ψεύτικα χαμόγελα για χάρη των πελατειακών σχέσεων. Όρνεα που καραδοκούν την αδύναμη στιγμή σου προκειμένου να σε κατασπαράξουν! Δικαστές ηθών και ηθικής, ένορκοι κρυμμένοι πίσω από το κουρτινάκι της κουζίνας, ντετέκτιβ της διαφθοράς και της μιζέριας, θεοσεβούμενες και θεοσεβούμενοι που μόνο αν τους προσέξεις καλά στα μάτια θα δεις πως σε κοιτάζουν σαν τον πιο αιμοδιψή δολοφόνο που παραμονεύει για το μοιραίο λάθος: τι φοράς, με ποιόν μιλάς, τι ώρα έρχεσαι, τι ώρα φεύγεις, ποιον βάζεις στο σπίτι σου, τι ψωνίζεις, πότε γέλασες, πότε έκλαψες…
Και ασφαλώς, αφού με τόση ελαφράδα συνείδησης καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές, πώς νομίζετε ότι φέρονται σε άλλα πλάσματα της φύσης όπως τα σκυλιά ,τις γάτες, τις αρκούδες κτλ; Άπειρα παραδείγματα απανθρωπιάς: φόλες για να ξεφορτωθούν τα αδέσποτα, τις αλεπούδες και τα κουνάβια. Επιχειρηματίες του τουρισμού που παραδέχονται δημοσίως ότι τα ξεφορτώνονται γιατί τους ενοχλούν. Κυνηγοί άνανδροι που αφού δολοφονούν αρκουδάκια δύο ετών, τα ακρωτηριάζουν για να πάρουν το τρόπαιο τους, να αποδείξουν με αυτόν τον τρόπο τον ανυπόστατο ανδρισμό τους. Σκυλιά κρεμασμένα σε δέντρα, λιωμένα κουτάβια στις ρόδες των αυτοκίνητων διάσπαρτα στις εθνικές οδούς, ψοφίμια παρατημένα στα σταυροδρόμια, ένα απέραντο νεκροταφείο άμοιρων πλασμάτων. Σε αυτό τον πλανήτη έχει τελικά χώρο μόνο για τα δίποδα Homo Sapiens. Όλες οι υπόλοιπες υπάρξεις καταζητούνται προς εξολόθρευση!
Ξεχειλίζει η οργή και ο θυμός μέσα μου! Ένα γατάκι μόλις λίγων εβδομάδων είχε εγκλωβιστεί σε ένα λούκι αποχέτευσης. Δύο μέρες νιαούριζε απελπισμένα. Προσπάθησα να το βγάλω. Μάταια. Έπρεπε να γκρεμιστεί ο τοίχος για να σωθεί. Απευθύνθηκα στους ιδιοκτήτες. Αδιαφορία. Τελικά όταν το γατάκι παρέδωσε το πνεύμα του και άρχισε να μυρίζει, τότε και μόνο τότε οι ιδιοκτήτες έσκαψαν τον τοίχο επειδή… τους ενοχλούσε η δυσοσμία! Αηδία και απέχθεια. Το σφίξιμο στο στομάχι μου ολοένα και δυναμώνει. Την προηγούμενη εβδομάδα ένα φορτηγό χτύπησε μπρος στα μάτια μου ένα σκύλο. Η αστυνομία αρκέστηκε σε μια τυπική σύσταση στον οδηγό… Πριν καιρό βρήκα ένα εξαμηνίτικο κούταβο δηλητηριασμένο στην αυλή. Οι γείτονές μου παραδίδουν μαθήματα στην τετράχρονη κόρη τους πως να βρίζει και να χτυπά τα αδέσποτα που συναντά!
Ας έρθει ο οποιοσδήποτε να μου εκφράσει τις απόψεις του περί πολιτισμού, εξέλιξης, ανάπτυξης, επιπέδου. Τον προκαλώ! Η ελληνική κοινωνία παραμένει στον μεσαίωνα. Και αν υπάρχουν ακόμα κάποιοι άνθρωποι ανάμεσα τους με Α κεφαλαίο, κινδυνεύουν και αυτοί με εξαφάνιση και αλλοίωση.

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς ξδ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Αρχή δια κριτική ή αρχή διακριτική ή ό,τι άλλο (πάντα υφίσταται και τρίτος δρόμος) ανάλογα Πούτιν συλλαβίζει κανείς τη φράση: Αραβία, άρα βία… Να ιδούμε τι θα κάνουν οι αστικοί όφεις του κάθε office και ο υπουργός προστασίας του πολίτη που συντόμως τον βλέπω να γίνεται ιππουργός προ στασιαστού πολίτη (είπαμε: άπαντα είναι και θέμα συλλαβισμού)…
«Όταν καπνίζει ο λουλάς, εσύ δεν πρέπει να μιλάς. Κοίταξε τριγύρω οι μάγκες κάνουν όλοι τουμπεκί». Κατελήφθημεν από αλλεργική και μεταφερόμενη δια γύρεως τρέλα εσχάτως και οι συνειρμοί πηδούν ανεξέλεγκτοι από θέμα εις θέμα, ένεκα που αφίχθη και τύποις η άνοιξις μετά την πρόσφατον ισημερία. Την ίδια ώρα, πράττουσα αντιστοίχως των ιδικών μας συνειρμών, πηδά και η άρχουσα τάξις σύμπαν το πόπολο, το οποίο φέρεται αρεσκόμενο εις τη φάση (εκτός κι αν δύναται να καταδειχθεί κάποια περί του αντιθέτου ένδειξις, οπότε και θα ανακαλέσουμε). Και μη χοιρότερα…
Σκεφθείτε αδελφοί όλους εκείνους που γύρισαν άπραγοι από την Πράγα, τους σιτευτούς μόσχους της Μόσχας, τους τυράννους των Τιράνων κι εκείνους του Πεκίνου. Πεκινουά και κανείς! Τίποτε δεν άκουσαν σε Κάννες, Βαρσο-βία και Αρα-βία. Τώρα αγοράζουν αγρό και μπλουζάκια ΤΝΤ, καθώς επιδίδονται εις συλλογή ή εξαγορά επαναστατικών ενσήμων. Και αναμένουν να βγουν εις την σύνταξη, αν δεν διαλυθεί ως τότε και η σημερινή κυνωνική ass φάλλιση. «Θα πάρουν μια πούτζα από δω ως την Τριπολιτσά», που έλεγε και ο Γε όργιος Καραϊσκάκης. Faux bijoux και φο βία. Vai via!
Έκλαυσα από συγκίνηση και φαντάζομαι το αυτό θα πράξατε και υμείς, άμα τω ακούσματι ότι περί τους δέκα εκ των τριακοσίων μίσθαρνων εθνοπατέρων και πωλητικού προσωπικού των capital ληστών, προσέφεραν (κι αυτοί κάτι ψιλά, μη φαντασθείτε…) στο ταμείον σωτηρίας της πατρίδος. Η φιλοπατρία αδερφοί, το ύψιστο e-δανεικό που εις τον υπερθετικό έχουσι οι πεφωτισμένοι ηγέται, αυτό το «αμύνεσθαι περί πάρτης» δέον να μας παραδειγματίσει άπαντες. Θα έλεγα τώρα αυτό που σκέπτομαι, αλλά δεν θέλω να στερηθείτε τας επομένους αγ(ρ)ίας αυτάς επιστολάς.
Είν’ ελεύθερος ο τύπος, φθάνει μόνον να μην βλάψεις
της αρχής τους υπαλλήλους,
τους κριτάς, τους υπουργούς μας και των υπουργών τους φίλους
είν’ ελεύθερος ο τύπος, φθάνει μόνον να μη γράψεις (Αλέξανδρος Σούτσος).
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Αυτή η αναζήτηση του σπιτιού μου ήταν η μάστιγά μου…
«Πού είναι το σπίτι μου;»
Γι’ αυτό ρωτώ και ψάχνω και έψαξα, αυτό δεν βρήκα...
Friedrich Nietzsche ("Also sprach Zarathustra")

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Πώς αλλάζουν οι καιροί...
Απογευματάκι σε μια μικρή πόλη στην Ουγκάντα. Στο μικρό καλύβι ένα αγόρι έντεκα ετών κι ένα κοριτσάκι εννιά, παίζουν κάνοντας μεγάλη φασαρία. Ξαφνικά ακούγεται η φωνή της μαμάς:
-Σταματήστε και διαβάστε αμέσως τα μαθήματά σας για το σχολείο. Δεν ντρέπεστε λίγο; Το ξέρετε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν παιδάκια που δεν έχουν βιβλία να διαβάσουν;

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Μπαίνει πριν λίγες μέρες ένας άνεργος σε ένα μαγαζί και ρωτάει τον ιδιοκτήτη αν υπάρχει δουλειά.
-Βεβαίως και υπάρχει μια θέση. Κάθε μέρα θα πρέπει να έρχεσαι εδώ για τέσσερις ώρες. Η δουλειά σου είναι μόνο να ελέγχεις αν εργάζονται οι πωλήτριες. Ο μισθός σου θα είναι 2.500 ευρώ τον μήνα, με εταιρικό αυτοκίνητο και κινητό τηλέφωνο, καθώς και μία πολύ εμφανίσιμη προσωπική γραμματέα.
-Πλάκα μου κάνεις;;;;
-Εσύ άρχισες!!!!

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Με τίτλο "Αμοραλισμός και ξεφτίλα", αντιγράφουμε από την εφημερίδα "Κόντρα":
Είπε, μεταξύ των άλλων, ο Βενιζέλος στη Θεσσαλονίκη, όταν ανακοίνωσε το νέο χαράτσι στα ακίνητα: «Επίσης, είναι προφανές ότι υπάρχουν κατηγορίες πατριωτών μας που δεν έχουν μετάσχει όσο πρέπει στη συλλογική αυτή προσπάθεια και πρέπει να κληθούν να μετάσχουν στη συλλογική αυτή προσπάθεια. Μετά από πρόταση και των συναρμοδίων υπουργών στο Υπουργικό Συμβούλιο, θα καλέσουμε -θα καλέσω κι εγώ προσωπικά με εντολή του Πρωθυπουργού- τον εφοπλιστικό κόσμο προκειμένου να συζητήσουμε μαζί του με ποιο τρόπο θα μετάσχει σ’ αυτή την εθνική δημοσιονομική προσπάθεια με πρακτικό και άμεσο τρόπο. Εχει πολύ μεγάλη σημασία να σταλεί ένα μήνυμα που δεν αφορά μόνο τον ελλαδικό ορίζοντά μας, αλλά τον ελληνισμό γενικά. Και ο κοσμοπολιτικός ελληνισμός πρέπει να δώσει το παρόν στην προσπάθεια αυτή, αλλά επειδή έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά το εφοπλιστικό κεφάλαιο, πρέπει να συζητήσουμε μαζί τους πώς θα συνεργαστούμε, αλλά πώς θα έχουμε και συμμετοχή στη δημοσιονομική προσπάθεια, στην προσπάθεια που κάνουν κυρίως τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, τα οποία πρέπει να προστατεύουμε και να σεβόμαστε».
Πρόκειται για μνημείο κοινωνικού αμοραλισμού και πολιτικής ξεφτίλας. Το λαουτζίκο δεν τον ρώτησαν ποτέ, ούτε συζήτησαν μαζί του. Του ρίχνουν τη μια κατραπακιά μετά την άλλη. Τους εφοπλιστές θα τους καλέσουν, λέει, να συζητήσουν. Θα τους παρακαλέσουν να κάνουν καμιά προσφορά στο κράτος. Κι επειδή οι εφοπλιστές πουλάνε ακόμα και το σκατό τους –μετά συγχωρήσεως– θα τους προσφέρουν γην και ύδωρ, ικανοποιώντας κάποιες ακόμη από τις ιταμές απαιτήσεις τους. Να μιλάς για «ελληνισμό» και να αναφέρεσαι στους εφοπλιστές του λονδρέζικου Σίτι, που έχουν ξεχάσει και τα ελληνικά, είναι κάτι παραπάνω από πολιτική ξεφτίλα.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς ξγ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Διάγουμε εθνικώς κρισίμους στιγμάς αίτινες συνεχίζονται αδιαλείπτως περί τους δύο τελευταίους αιώνας. Η πωλητική κατάστασις της χώρας είναι Herman Hesse ψηλά κι αγνάντευε, αφού υπάρχει σα φις πωλητική δυσχέρεια, με αποτέλεσμα να νοσταλγούμε τας εποχάς του αειμνήστου (τον αποκαλώ έτσι διότι δι’ εμέ έχει αποθάνει) που ήθελε να εκχωρήσει βραχονησίδας τινάς. Γονυπετείς ικέτευον τότε γερμανοί, κουτόφραγκοι και άλλοι επενδυτές αγιογδύτες, αλλά ημείς αγρόν αγοράζαμε και δεν πωλούσαμε. Και τώρα; Τώρα που έφθασε ο κόμβος της Εγνατίας στο χτένι των διοδίων, χτενίζεται ο δύσμοιρος υιός του δηλωσία της 4ης Αυγούστου προς εξεύρεσιν αγοραστών.
Ζούμε ιστορικάς στιγμάς. Κατά εκατοντάδες συρρέουν καθημερινά ανώνυμοι έλληνες έξωθεν του μεγάρου Μαξίμου προσφέροντας τον μισθό τους στον πρωθυπουργό της χώρας τους. Τι κι αν είναι άνεργοι; Σημασία έχει η διάθεσις αγνής και αδόλου προσφοράς. Χιλιάδες ακάλυπτες επιταγές της ξετιναγμένης αγοράς κατατίθενται καθημερινά στο Ταμείο Στήριξης Καπιταληστών, όπερ συστάθηκε για να ανορθώσει τα πεσμένα στήθη της επιχειρηματικότητας, που άλλοτε φούσκωναν από υπερηφάνεια. Λησμονήθηκαν τώρα τα εκατομμύρια εμβόλια, εγκλεισμένα στα υπόγεια της στρατευμένης επιστήμης που προειδοποιούσε δια πανδημία. Λησμονήθηκαν και παραγράφηκαν τα χρέη της «Ακρόπολης», λησμονείται ακόμη κι αυτή η φιάλη της Τσούλιας, η δεύτερη εγνωσμένη που εισέρχεται εις καλλιτεχνικά άδυτα.
Δι’ αυτό λέγω ημίν να πιούμε καμιά μπύρα στου Βασίλη (beer Billy) ή στο bar κανενός άλλου punk (punk άλλος) και αφήστε τις μεταμοντέρνες κότες και τους χονδρόπετσους αμετροεπείς, άσ’ τους αστούς να ζουν με το φόβο εκείνης της ημέρας που θα έρθει κατά τας γραφάς. Θα έρθει η ώρα που οι αστικοί όφεις του κάθε office, η Goldman Sachs, τα golden boys και οι Goldsmith των ιππουργείων προστασίας του πολίτη, θα σταθούν προ στασιαστού πολίτη. Εκεί είναι ο κλαυθμός και τριγμός των οδόντων της δια βίου μάσησης!...
Αμήν λέγω ημίν ότι οφείλουμε ν’ απαιτήσουμε να αφαιρεθούν τα αρχικά του Επαναστατικού Αγώνα (ΕΑ) από τας πινακίδας των περιπολικών και όπισθεν των ονομάτων των αποστράτων! Υπάρχει μια καλύτερη γελάδα παιδιά (cow boys) και τη θέλουμε.
Κι όπως λέγει και ο Μίλτος Σαχτούρης: «Να πεθάνουν! Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της, από το χρώμα του το κάθε λουλούδι, από το χάδι του το κάθε χέρι, απ’ τ’ ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί»...
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Γιατί δεν περιγράφω τη μέθοδό μου για να μείνει κανείς κάτω από το νερό; Δεν θέλω να τη διαδώσω ούτε να τη δημοσιεύσω, εξαιτίας της διεστραμμένης φύσης των ανθρώπων που θα τη χρησιμοποιήσουν για να διαπράττουν φόνους στο βυθό της θάλασσας...
Leonardo da Vinci

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Κι οι καρδιές μας ξεριζώνονται, το μυαλό μας ξεφλουδίζεται
σαν τις φλούδες του κρεμμυδιού κι ο εαυτός μας χαμένος
χαμένος σ’ ένα τελικό φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει.

T. S. Elliot - «Φονικό στην εκκλησιά»

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Η βία, από τότε που εμφανίστηκε η «αστική νομιμότητα» κι ο κοινοβουλευτισμός, όχι μονάχα δεν έπαψε να παίζει έναν ιστορικό ρόλο, αλλά είναι και σήμερα επίσης -όπως και σε όλες τις προηγούμενες εποχές- η βάση της κυρίαρχης πολιτικής τάξης. Το καπιταλιστικό κράτος στο σύνολο του βασίζεται στη βία. Η στρατιωτική του οργάνωση είναι αυτή καθεαυτή μια χειροπιαστή απόδειξη. Ο οπορτουνιστικός δογματισμός πρέπει πραγματικά να έχει θαυματουργά χαρίσματα για να μην το βλέπει αυτό... Μα είναι οι ίδιες ακόμη οι εκδηλώσεις της «νομιμότητας» που δίνουν αρκετές αποδείξεις γι'αυτό. Ή καλύτερα: τι άλλο παρά βία είναι στην ουσία της η αστική νομιμότητα;
Όλη η θεωρία του νομιμόφρονος σοσιαλισμού είναι καθαρή φαντασιοκοπία. Ενώ οι άρχουσες τάξεις στηρίζονται σε κάθε τους ενέργεια στη βία, μόνο το προλεταριάτο θα έπρεπε να αρνηθεί από την αρχή και για πάντα τη χρησιμοποίηση της βίας στην πάλη του εναντίον αυτών των τάξεων.
Αν η σοσιαλδημοκρατία παρασυρόταν από τους οπορτουνιστές και αποφάσιζε να παραιτηθεί εκ των προτέρων και δια παντός από τη χρησιμοποίηση της βίας, αν αποφάσιζε να υποχρεώσει τις εργατικές μάζες να σεβαστούν την αστική νομιμότητα, τότε όλοι οι πολιτικοί της αγώνες θα χρεοκοπούσαν αξιοθρήνητα -αργά ή γρήγορα- για να δώσουν τη θέση τους στην αχαλίνωτη κυριαρχία της αντιδραστικής βίας.
Rosa Luxemburg

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Ου γαρ φρονέουσι τοιαύτα πολλοί, οκόσοι εγκυρεύσιν, ουδέ μαθόντες γιγνώσκουσιν, εωυτοίσι δε δοκέουσι (Δεν σκέφτονται οι πιο πολλοί απ' τους ανθρώπους πάνω σ' αυτό που συναντούν, ούτε κι όταν το μάθουν το γνωρίζουν, αλλά το φαντάζονται).
Ηράκλειτος

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς ξβ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Με τις προσήκουσες τιμές οι άτιμοι των ΑΤΜ και της ατιμωρησίας, πήραν τα μέτρα της κυνωνίας. Τις μετρήσεις έκανε κλιμάκιο κοράκων, αρπακτικών στρουθίων και ετέρων τινών εταίρων, με επικεφαλής –όπως όλοι λέν’- τον Oli Ren. Οι παλαιότεροι εξ ημών, μοιραία προ του μοιραίου αναπολήσαμε άλλους καιρούς, τότε που ο Oli (όχι ο Ren, λυπούμαι αλλά δεν θα δύνατο εις καμία περίπτωση) μαζί με τον Stan σκορπούσαν γέλωτα εις κοινωνίας –και ουχί κυνωνίας όπως σήμερον- απαρτιζόμενες από ανθρώπους με αξιοπρέπεια, αγωνιστικότητα, υπευθυνότητα, τιμή, συνείδηση και εν τέλει ζωή… Ανθρώπους που είχαν το απλούστατο κουράγιο να εξέλθουν των οικιών των (που τότε δεν ήταν κελιά ή «κλωβοί με καναρίνια βαλμένα στη σειρά» όπως τραγουδούσε ένας άλλος Παπακωνσταντίνου και όχι αυτός ο μη έχων μυρωδιά από ζωή ανθρωπίδης-γενίτσαρος) και να βροντοφωνάξουν το δίκαιον. Ανθρώπους που είχαν το σθένος να πετάξουν κατακτητές εις θάλασσα και που τα απογεύματα ρέμβαζαν ή μοίραζαν χαρές και λύπες δίνοντας κουράγιο και φως εις τον κόσμο. Ανθρώπους που συζητούσαν δια τη ζωή, την δική των ζωή που ζούσαν οι ίδιοι και όχι την εικονική. Και δεν έβλεπαν τις ζωές των άλλων μπροστά εις οθόνας ούτε μετέτρεπαν το όποιο μυαλό τους εις… πουλάκι δια να το παλινδρομούν νυχθημερόν…
Πάρθηκαν τα μέτρα λοιπόν και η κυνωνία («τοις κύνων ρήμασι πειθόμενη» όπως είναι το ορθόν) αναμένει την κατασκευή των φερέτρων αδιαφορούσα, αφού έτσι κι αλλιώς «ζει» εις φέρετρα –εποχιακώς και εις θέρετρα- επί τουλάχιστον δυόμισι δεκαετίες τώρα (πολλοί κάνουν λόγο δια τρεις και βάλε). Στο μεταξύ, την προσοχή της μονοπωλεί το αν η ιδία συνουσιάζεται («πηδιέται» εις την νεοελληνικήν) ορθώς και κατά τα politically correct πρότυπα του εκπαιδευτικού video που εξέδωσε –ω του θαύματος, άμα τη λήψει των μέτρων!- γνωστό πρότυπό της.
Η κυνωνία που αντάλλαξε τη ζωή της μ’ έναν οικίσκο, ένια φαλλικά-εξουσιαστικά σύμβολα (τηφλεκοντρόλ, αυτοκίνητο, κινητό κ.α.), δεν φαίνεται να έχει πρόβλημα ν’ ανταλλάξει την ησυχία της με ολίγες δαπάνες επιπλέον. Αν την κλοτσήσουν περισσότερο, θα χωθεί βαθύτερα στη φωλιά της, no problem. Και θα δείχνει με το σάπιο δάχτυλό της τους φταίχτες: τους εκπροσώπους της που η ίδια επιλέγει και τις πρακτικές τους που η ίδια επιτρέπει, αν όχι υποκινεί… Ελιτίστικη άποψη λέτε; Σκατά!...
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Το καπιταλιστικό κράτος δεν είναι μόνο η μεγαλύτερη και ισχυρότερη αστική οργάνωση, είναι ταυτόχρονα μια οργάνωση πολυπλοκότατη, με πολυάριθμους σχηματισμούς και που τα πλοκάμια της απλώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Και όλα αυτά έχουν για σκοπό την υπεράσπιση, τη στερέωση και την επέκταση της εργατικής εκμετάλλευσης. Το κράτος διαθέτει ενάντια στην εργατική τάξη, μέσα κτηνώδους καταπίεσης, όπως και μέσα ηθικής υποδούλωσης που αποτελούν όργανα του καπιταλιστικού κράτους. Ανάμεσα στα μέσα κτηνώδους καταπίεσης, πρέπει να σημειώσουμε κατά πρώτο, το στρατό, την αστυνομία και τη χωροφυλακή, τις φυλακές και τα δικαστήρια και τα βοηθητικά τους όργανα: χαφιέδες, προβοκάτορες, απεργοσπάστες, πληρωμένους δολοφόνους κτλ.
Το καπιταλιστικό κράτος, έξω από τον ταχτικό στρατό του, κατέχει ακόμα ένα σώμα από εξασκημένους αχρείους και στρατεύματα ειδικά εκπαιδευμένα για την πάλη ενάντια στους εργάτες.
Η δικαιοσύνη στο αστικό κράτος είναι ένα μέσο άμυνας για την μπουρζουαζία. Καταδικάζει προπαντός εκείνους που θα τολμήσουν να προσβάλλουν την καπιταλιστική ιδιοκτησία και το καπιταλιστικό σύστημα. Η δικαιοσύνη αυτή καταδίκασε τον Liebknecht στα κάτεργα και απάλλαξε τους δολοφόνους του. Οι δικαστικές αρχές ενεργούν με την ίδια αυστηρότητα όπως και οι δήμιοι του αστικού κράτους. Η κόψη της ρομφαίας τους στρέφεται ενάντια στους φτωχούς και όχι ενάντια στους πλούσιους.
Αυτοί είναι οι θεσμοί του καπιταλιστικού κράτους πού 'χουν για σκοπό την άμεση και κτηνώδη καταπίεση της εργατικής τάξης.
Nikolai Bukharin

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Η θέρμη του ζήλου ίσως δεν είναι ο πιο επικίνδυνος βράχος που πρέπει να παρακάμψουμε, αλλά περισσότερο αυτή η ατονία που παράγει η ευκολία και μια δυσπιστία για το ίδιο μας το θάρρος.
Maximilien Robespierre

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς ξα΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Η εξηκοστή πρώτη αγρία επιστολή Φαύλου, αποτελεί κόλαφον τινά δι’ εκείνους που δεν πιστεύουν πια εις θαύματα, έστω και αν αυτά γίνονται από τον παμμέγιστον άγιον καπιταλισμόν και την πανδήμως τιμωμένη οσιομάρτυρα της των χρημάτων προασπίσεως, μεγάλη η χάρις των. Miracolo, miracolo, αναφώνησε προσφάτως το φιλοθεάμον κοινό (που του αφαιρείται ο άρτος και συντόμως θα παραμείνει μόνον με τα θεάματα), κινούμενο ελαφρώς επί του αναπηρικού καναπέως του… Και αυτό καθώς είδε την καλλίπυγον -δια την εποχήν της- και ευειδή Αφροδίτη της Μήλου να ξαναβγάζει χέρια! Συγκεκριμένα μόνο το δεξιόν τοιούτο, ίνα υψώσει το μεσαίο δάκτυλό του –οποία αμερικανιά!- εις ημάς τους «απατεώνες του νότου»! Ημάς που τολμούμε να επιβουλευόμαστε τα χρήματα του τιμίου γερμανού εργαζομένου! Oh Gott, oh liebliche Almunia und Jean Claude Trichet! Ωχριά ο Joseph Goebbels, όστις αποδεικνύεται μικρούτσικος (όχι Ανδρέας) μπροστά εις την νέα γερμανική προπαγάνδα. Αντί οποιασδήποτε παρ’ ημών αντιδράσεως (αν και η χειρονομία απευθύνετο προς την Νέα Δημοκρατία συμφώνως τω Πεταλωτή, οπότε τον λόγον έχει η υπεράσπισις), θα παρακαλούσαμε την «Καθημερινήν» να επαναλάβει τα περί «γραφικότητας να ζητάμε πολεμικές αποζημιώσεις» από το θεάρεστον καθεστώς του ναζιφασισμού. Δια το οποίον έπλεκε εγκώμια προ επτά δεκαετιών (ιδείτε π.χ. το φύλλον της 29ης Απριλίου 1941), ανάλογα με αυτά των –επικαίρων- χαιρετισμών…
Ας αφήσομε όμως τα θαύματα και ας υπάγομε εις τους μπαξέδες (δεν περνώ, δεν περνώ). Εκεί, ανάμεσα εις οπώρας τινές, βλέπουμε και αυτή ταύτη των κωδωνοκρουστών. Θα ήταν διασκεδαστικές αν δεν ήταν επιβλαβείς και οδυνηραί δια την κοινωνία αι τρομοκρατικαί προκηρύξεις-δημοσιεύματα του τύπου «ο ΟΗΕ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για εξαφάνιση ειδών», «το τάδε παρατηρητήριο κρούει τον κώδωνα για την πείνα και τις αρρώστιες», «η δείνα ΜΚΟ κρούει τον κώδωνα για το περιβάλλον» και τα λοιπά και ταλιμπάν. Ο καπιταλιστικός «παράδεισος» (ανεστραμμένη κόλαση) βρίθει φορέων και μονάδων που πληρώνονται εις δισεκατομμύρια ίνα κρούουν τον κώδωνα! Μίσθαρνοι κωδονοκρούστες που λειτουργούν απλώς ως κέντρα εμβριθών διαπιστώσεων και τίποτε περαιτέρω... Επιτροπές, ταξίδια, έρευνες, παραγγελίες (τι πίτσες;), πακτωλός χρημάτων και διαπλοκές, δια να λένε ένια αυτονόητα (εις την καλύτερη περίπτωση) και να τρομοκρατούν τις κοινωνίες, λειτουργώντας (στη χειρότερη) ως δεκανίκι των ισχυρών και «τυράκι» εις φάκα δια τους αφελείς…
Yeah πυρί μιχθήτω!...
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Είναι μόνο τώρα που ανακαλύπτουμε τι είδους ανθρώπινα όντα είμαστε. Ανακαλύπτουμε το άτομο των μητροπόλεων: προέρχεται από τη διαδικασία αποσύνθεσης του συστήματος, των αλλοτριωμένων, ψεύτικων και θανατηφόρων σχέσεων που δημιουργεί μέσα στη ζωή -στο εργοστάσιο, το γραφείο, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, τις ρεβιζιονιστικές ομάδες, τις σχολές μαθητευόμενων εργατών ή τις ευκαιριακές δουλειές. Αυτό είμαστε: μια "φύτρα" που προέρχεται από τη διαδικασία εκμηδένισης και καταστροφής της κοινωνίας των μητροπόλεων, τον πόλεμο όλων εναντίον όλων, τον γενικευμένο ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων, το σύστημα όπου βασιλεύει ο νόμος του φόβου, του καταναγκασμού για αποδοτικότητα, του κέρδους των μεν σε βάρος των δε, της διάκρισης του λαού σε άνδρες και γυναίκες, σε νέους και γέρους, σε άρρωστους και υγιείς, σε ξένους και σε γερμανούς.
Ulrike Meinhof (13 Σεπτέμβρη 1974)

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Εκείνος που ένιωσε τον άνεμο των αλλαγών, πρέπει να χτίζει όχι τοίχους για να προστατευτεί από άνεμο, αλλά ανεμόμυλο.
(επαναστατική κινέζικη παροιμία)

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011




Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Ο κύριος λόγος της βάρβαρης εκμετάλλευσης της φύ­σης αλλά και των δεινών των εργατών, των ανταγωνι­σμών και των κοινωνικών αγώνων, είναι το δικαίωμα στην ιδιοκτησία που παρέχει στους ιδιοκτήτες της γης, των πρώτων υλών και όλων των μέσων παραγωγής, την δυνατότητα να εκμεταλλεύονται την εργασία των άλλων και να οργανώνουν την παραγωγή όχι χάριν της ευημερίας του συνόλου, αλλά για να εξασφαλίσουν ένα μέγιστο κέρδος στον εαυτό τους. Η ιδιοκτησία συνεπώς πρέπει να καταργηθεί.
Errico Malatesta