Προς Θεσσαλονικείς, ια΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Το νέο έτος αφίχθη προ δεκαημέρου και οι αναξιοπαθούντες καλικάντζαροι επέστρεψαν στην ανασφάλιστη και εκτός βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων εργασία των (βλέπε βιβλίο Μα-γκίνες) προ πενθημέρου! Αποστέλλω υμίν θερμάς ευχάς με την επισήμανση να προσέξουμε την 20.08΄ της 20.08.2008, γιατί μπορεί και τούμπαλιν να καταστραφεί ο κόσμος, κατά τα γραφάς των σοβαρών εντύπων.
Λοιπόν, μπαίνεις στο διαδίκτυο (internet βαρβαριστί) ή αν είσαι πλούσιος αγοράζεις εφημερίδα (τι γελάτε; ενάμισι χιλιάρικο η μία πήγανε) και βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή. Θα σας πω ένα μόνο, γιατί αν πιαστούμε με όσα βλέπουμε καθημερινά, θα χρειαστούμε καμιά εικοσαριά Εξώστες και θα φρικάρει ο απόγονος των βυζαντινών πατριαρχών κ. Ξιφιλίνος (που έχει και οδό στην Καλαμαριά, αλλά σε τέτοιες συγκλονιστικές αποκαλύψεις θα προβούμε όταν επιστρέψουμε στα περί οδών και τοπωνυμίων. Μείνετε από-συντονισμένοι). Γράφει παραμονές Χριστουγέννων η δημοσιογραφίσκη, κάνοντας copy-paste το δελτίο που της ενεχείρισαν: «Επάρκεια στην αγορά της Θεσσαλονίκης: Θα υπάρχουν 1.500 κατσίκια δηλαδή 9 τόνοι, 7.300 χοιρινά κεφάλια (511 τόνοι) και 1.100 χοιρινά κεφάλια γάλακτος (20 τόνοι)». Το κοιτάς, το ξανακοιτάς και δεν σου κολλάει. Παίρνεις το calculator που λέει κι ο Giorgakis και κάνεις τις απλές διαιρέσεις (να κάτι χρήσιμο που έμαθες κατά την προφυλάκιση στο σχολείο). Και τι διαπιστώνεις; Τα εν λόγω κατσίκια βγαίνουν έξι κιλά έκαστο, τα γουρουνοκέφαλα γάλακτος 18 κιλά το ένα και τα απλά (άνευ γάλακτος) γουρουνοκέφαλα 70 κιλά το ένα! Εβδομήντα κιλά κεφάλι, εκατό οκάδες, 154 λίβρες, 2.470 ουγκιές! Γουάου, τι μου λέτε! Σταθείτε ωρέ παπαγαλόπουλα, ya basta και σεις πίσω τους! Ξέρουμε ότι είμαστε ούφα, μην μας το χτυπάτε. Αλλά, βρήκατε και τα κάνετε, που θα ‘λεγε κι ο Στράτος Κερσανίδης…
Ας αποπειραθούμε να ευθυμήσουμε με ήθη και εύθυμα των εορταστικών ημερών που –ευτυχώς- έφυγαν μαζί με τα λεφτά μας: Φέτος η μόδα πρόσταζε… Ζωνιανά. Όλοι οι ευφυείς αντιγραφείς, έστελναν μαζικά sms με Ζωνιανές μαντινάδες και μας έσπασαν τις επιδιδυμίδες (για τα κορίτσια, απλώς…νεύρα). Τόση έμπνευση πια!...
O tempora, o mor(t)es. Άλλα ήθη κι άλλα εύθυμα, αλλά τα διλήμματα εξελίσσονται: Καραμανλής ή τανκς; Giorgakis ή Μπενίτο; Τσίπρας ή Κουβέλης. Αλέκα ή… τι, αλήθεια;

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Και πριν βέβαια από τους πολέμους η πλουτοκρατική ολιγαρχία υπήρχε και εκμεταλλευότανε την εργασία του λαού. Έως τότε όμως το πράγμα γινότανε χωρίς να το καταλαβαίνουμε καλά-καλά: Κάτω από χίλιες δυο ψευτιές και χίλιες δυο προλήψεις και συνήθειες σκεπαζότανε το μεγάλο το κακό. Μα όταν άρχισαν οι πόλεμοι κι εξακολούθησαν τόσα χρόνια και προπαντός μόλις τελείωσαν και ήλθε η εποχή η "ειρηνική" τότε το πράγμα ξεσκεπάστηκε και στου πιο δύσπιστου τα μάτια. Τότε οι φτωχές λαϊκές μάζες άρχισαν καλά-καλά να καταλαβαίνουν ότι οι κηφήνες αυτοί αποτελούσαν μια τάξη, με συμφέροντα δικά της, ξεχωριστά και ότι οι φτωχοί δουλευτάδες των πόλεων και των χωριών είναι μια άλλη τάξη με δικά της κι αυτή συμφέροντα, ξεχωριστά κι αντίθετα προς την τάξη των εκμεταλλευτών. Και τότε άρχισαν να καταλαβαίνουν, καλά, ότι πρέπει να κάνουν αγώνα κοινωνικό, να καταπολεμήσουν την τάξη εκείνη την εκμεταλλεύτρια με τις ίδιες τους δυνάμεις κι όχι να περιμένουν με σταυρωμένα τα χέρια την ελεημοσύνη της. Να οργανωθούνε.

Παντελής Πουλιόπουλος

Κυριακή. Σ' ένα βαπόρι
στριμώχτηκαν μπουρζουάδες.
Ξεφωνίζει κάθε αγόρι,
ξεμυξίζουν οι μάμαδες.
Τα σκυλιά δε λογιαράζουν
ο Σηκουάνας πόχει πνίξει,
δε φοβούνται, διασκεδάζουν
την ευγενική τους πλήξη.
«Ω, τι ζέστη, Θεέ μου, βράζει!»
βεβαιώνουν οι κυρίες
κι επιπόλαιες κι γελοίες,
ξεκουμπώνοντας με νάζι
τα χυδαία ντεκολτέ τους,
διευκολύνουν τους εμέτους.

Laurent Tailhade - "Βαρκαρόλα"

Οι μάζες βιάζονται, τρέχουν, διασχίζουν την εποχή με βήμα εφόδου...

Νομίζουν ότι προχωρούν, αλλά απλώς βαδίζουν επί τόπου και πέφτουν στο κενό, αυτό είναι όλο.

Franz Kafka

Όλες οι προσπάθειες να αλλαχτεί ο κόσμος μέσω του κράτους έχουν αποτύχει. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το κατέστησε αυτό πολύ σαφές. Δεν είναι μόνο οι αποκαλούμενες "κομμουνιστικές" χώρες, είναι επίσης η εμπειρία των μεταρρυθμιστικών ή σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων σε όλο τον κόσμο. Ο Lula στη Βραζιλία είναι ακριβώς η τελευταία σε μια μακριά γραμμή απογοητεύσεων. Αλλά είναι περισσότερο από αυτό. Είναι όχι μόνο ότι όλες οι "αριστερές" κυβερνήσεις έχουν αποτύχει να πραγματοποιήσουν τις προσδοκίες των υποστηρικτών τους. Είναι επίσης η εμπειρία των ακτιβιστών ότι η οικοδόμηση για την κατάληψη της κρατικής εξουσίας μάς εμπλέκει σε ένα γραφειοκρατικό, ιεραρχικό, αλλοτριωτικό είδος πολιτικής που είναι σε μεγάλη απόσταση από το είδος της κοινωνίας που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Η κατεύθυνση του αντι-κεφαλαιοκρατικού θυμού μας προς το κέρδος επιρροής ή εξουσίας μέσα στο κράτος, σημαίνει τη διοχέτευση της δραστηριότητάς μας στη λογική της εξουσίας.
Υπάρχει ένας άλλος λόγος επίσης για τους ανθρώπους που στρέφονται μακριά από το κράτος κι αυτός είναι ότι το ίδιο το κράτος αλλάζει. Η αυξανόμενη επιθετικότητα του κεφαλαίου σημαίνει ότι υπάρχει όλο και λιγότερο δυνατότητα επιτυχίας οποιουδήποτε είδους σημαντικής μεταρρύθμισης μέσω του κράτους. Το κράτος κοινωνικής πρόνοιας ήταν ένας τρόπος ενσωμάτωσης των ανθρώπων στο σύστημα, αλλά υπάρχει τώρα πολύ λίγος χώρος για αυτό. Δεν νομίζω ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να επαναδημιουργήσουμε ένα κράτος κοινωνικής πρόνοιας, αλλά μάλλον να χτίσουμε επάνω στον αντι-κρατικό χώρο που ανοίγεται από το στένεμα του ίδιου του κράτους.

John Holloway

Η εθνικότητα του εργάτη δεν είναι σερβική, αλβανική ή ελληνική, αλλά είναι η εργασία, η ελεύθερη σκλαβιά, το παζάρεμα του εαυτού του. Η κυβέρνησή του δεν είναι ούτε σερβική ούτε αλβανική ή ελληνική, είναι το κεφάλαιο. Ο αέρας της πατρίδας του δεν είναι ούτε σερβικός ούτε αλβανικός ούτε ελληνικός, είναι η μολυσμένη ατμόσφαιρα του κοινωνικού εργοστασίου. Το έδαφος που του ανήκει δεν είναι ούτε σερβικό ούτε αλβανικό ούτε ελληνικό. Βρίσκεται μερικά μέτρα κάτω από τη γη.

Karl Marx - "Η αυταπάτη της εθνικής οικονομίας"

Προς Θεσσαλονικείς, ι΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ως βλέπετε, αλλάξαμε την αρίθμηση των επιστολών μας και από την ρωμαϊκή τοιαύτη προσήλθαμε στην ελληνική, ίνα μη χαρακτηρισθώμεν ανθέλληνες και φιλορωμαίοι (τουτέστιν φιλοαμερικανοί κατ’ αντιστοιχίαν με το σήμερα, για τους μη ανιστόρητους ή έστω τους υποψιασμένους). Κάλλιο αργά παρά ποτέ ή κάλλιο αυγά παρά πατέ, που λέει κι ο Δημήτρης (φοβερή φυσιογνωμία, κάτι μεταξύ Λέοντος Τρότσκι και Ανδρέου Εμπειρίκου, εκεί στον καφενέ του Σωτήρη).
Η επιστολή αυτή –δέκατη από καταβολής της προσωπικής μας μονόδρομης αλληλογραφίας- βρίθει ερωτημάτων αρχής προς την συμβασιλεύουσα και τις αρχές της (είναι οι ίδιες οι αρχές που αρχικά κανονίζουν τα τέλη, στα τέλη του μήνα, τελικά).
Κατ’ αρχήν, σε ποιαν ακριβώς είναι αφιερωμένη η οδός Αλεξίας στην Πολίχνη; Δεύτερο, με ποιο σκεπτικό προέκυψαν οδοί αφιερωμένες σε δαιμονικές μορφές της μυθολογίας, όπως Γοργούς, Μέδουσας, Τυφώνος κλπ.; Γιατί υπάρχει οδός Αγροτικού Αστέρα και δεν υπάρχει οδός ΠΑΟΚ, Κεραυνού Ωραιοκάστρου ή ΠΟΞ; Τέλος, υπάρχει μόνο μια οδός Φρειδερίκης και καμία βασιλέως Παύλου, τη στιγμή που υπάρχουν οδοί για όλους τους άλλους βασιλείς. Πότε θα τις εξισώσουμε με τον Παύλο και θα τελειώνουμε μ’ αυτές;
Οι ερωτήσεις δεν είναι φιλολογικές και θα θέλαμε –όχι μόνο εγώ- μιαν απάντηση, την οποία δε νομίζω πως κανείς θα μας δώσει. Εμείς συνεχίζουμε: Δεκαετίες απάτης στις ονομασίες. Μια επίπεδη πλατεία ν’ αποκαλείται Επταλόφου. Γιατί έχουμε μόνο οδό Ικτίνου κι όχι και Καλλικράτη; Μερικοί αρχαίοι θεοί έχουν οδό, άλλοι όχι. Οδός Ήρας ή Εστίας δεν υπάρχει. Γιατί τέτοιος ρατσισμός; Ψάχνοντας στα κιτάπια μας (μπακάληδες γαρ, γ… τα super market) βρήκαμε κι άλλα ενδιαφέροντα: Ούτε μία οδός Παναγίας, ενώ υπάρχουν οδοί Σουμελά, Φανερωμένης, Χαλκέων. Ούτε μία οδός αφιερωμένη σε άλλο απόστολο, εκτός του Παύλου! Why χριστιανοί; (μιλώ ως ορθόδοξος αλλά στη γλώσσα των διαμαρτυρομένων). Ούτε μία οδός αγίου Θωμά, Τρύφωνος, Χριστοφόρου, Ευσταθίου και πολλών άλλων αγίων. Κατάφωρος ρατσισμός αγαπητοί! Επιλεκτικές ονοματοδοσίες και θ’ αρχίσω να φαντάζομαι ότι όλοι οι ευνοημένοι ήταν «ημέτεροι»…
Έχουμε όμως κι ωραίες οδούς και με την παράθεσή τους θα κλείσουμε: Ανθοκήπων σε Ευκαρπία, Εύοσμο και Πολίχνη. Αμαζόνων στην Καλαμαριά κι Αμυγδαλαιών στο Πανόραμα. Ανεμώνης σε Καλαμαριά, Ωραιόκαστρο και Πυλαία. Γαζίας στο Ωραιόκαστρο και Γιασεμιών στην Πυλαία. Μυρτιάς στο Πανόραμα, Ορτανσίας στη Θεσσαλονίκη, Πανσέδων στο Ωραιόκαστρο και Πασχαλιάς στην Πυλαία. Σιγής στον Άγιο Παύλο, Υακίνθου στη Θεσσαλονίκη, Χρυσανθέμων σε Πυλαία, Ωραιόκαστρο και Θεσσαλονίκη. Οι περισσότερες στα εξώτερα της πόλης, μακριά από το πυρ το εξώτερον του εσώτερου πολεοδομικού συγκροτήματος…
Φαντάζεστε οδό Ανεμώνης ή οδό Σιγής στο κέντρο; Χα, χα, παλιόπαιδα, να ‘στε καλά!...

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Εκείνοι οι αυτόματοι και ουτιδανοί άρχοντες, οι φιλάργυροι και αμαθείς αρχιεπίσκοποι... Εκείνοι οι αυθάδεις και όντως βάρβαροι προεστοί... Τι λέγουσι, λοιπόν, αυτοί οι βρωμεροί και χυδαιότατοι άνθρωποι; “Πώς είναι δυνατόν να νικηθή ένα τόσο μεγάλον βασίλειον; Ημείς δεν ημπορούμεν να κυβερνηθώμεν μόνοι μας. Πού να εύρωμεν έναν άλλον βασιλέα τόσο εύσπλαγχνον και τόσον καλόν;”... Μάλιστα εκείνοι οι βρωμοάρχοντες της Κωνσταντινουπόλεως, όπου όσον τύφον και αλαζονείαν έχουσι, άλλην τόσην αμάθειαν... Τι λοιπόν μπορώ να τους ειπώ δια να τους καταπείσω; Να τους κράξω, ίσως, άτιμους; Αλλ’ αυτοί το έχουν δια προτέρημα.

«Ελληνική Νομαρχία»

Η κριτική της κερδοσκοπίας πρέπει να είναι κριτική της κεφαλαιοκρατικής μορφής της κοινωνικής αναπαραγωγής. Χωρίς μια τέτοια κριτική του κεφαλαίου, η κριτική της κερδοσκοπίας είναι αντιδραστική. Στο παρελθόν, τέτοιες θεωρήσεις ενίσχυσαν το σύγχρονο αντισημιτισμό και την ιδέα του μίας κοινότητας αίματος και γης (Bonefeld, 1997). Το γεγονός ότι ο ναζισμός ενστερνίστηκε τη “βιομηχανία” και απέρριψε αυτό που είδε ως ένα βαμπιρικό χρηματοοικονομικό κεφάλαιο, θα πρέπει να είναι αρκετό για να αναδείξει το σαθρό χαρακτήρα μιας τέτοιας κριτικής της παγκοσμιοποίησης.
Η ανάκαμψη των αντικαπιταλιστικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο είναι ένα ελπιδοφόρο σημάδι. Εν τούτοις, δεν υπάρχει χώρος για αυταρέσκεια. Περισσότερο ενοχλητική είναι η σύγχρονη αδιαφορία προς την επανάσταση. Τι σημαίνει αντικαπιταλισμός στη σύγχρονη μορφή του -της αντιπαγκοσμιοποίησης- εάν δεν είναι μία πρακτική κριτική του καπιταλισμού και τι επιθυμεί να επιτύχει εάν ο αντικαπιταλισμός της αποτυγχάνει να ενστερνιστεί το επαναστατικό σχέδιο της ανθρώπινης χειραφέτησης; Αντικαπιταλιστική αδιαφορία προς την επανάσταση είναι μια εξ ορισμού αντίφαση. Τέτοιες αντιφάσεις ζητούν αποφάσεις κι αυτές δεν οδηγούν αναγκαία στην επανάσταση με την κατάλληλη σημασία της λέξης: το σχέδιο της ανθρώπινης χειραφέτησης.

Werner Bonefeld

Και πάλι χαζοί -και πάλη χαζή- λοιπόν, μετά το μικρό διάλειμμα (ή διάλυμα).

Καλώς ανταμώνουμε ξανά. Αρχή διαλόγου (αρχή δια λόγου ή όπως αλλιώς επιθυμεί να συλλαβίσει κανείς), με μια ενδιαφέρουσα φωτογραφία - αγενή χορηγία (όλες ευγενικές θα είναι πια;) που μας "ενεχείρισε" ο Chrismos.

Πληροφορούμε το φιλόχρηστο, φιλοάχρηστο και οποιασδήποτε τάσης, ροπής και προσανατολισμού κοινό μας, ότι το blogάκι θα παραμείνει κλειστό για δυο-τρεις ημέρες.
Απολαύστε το, γιατί δεν ξέρουμε αν και πότε θα σας δοθεί τέτοια ευκαιρία.
Στη συνέχεια και πάλι χαζοί.

Α! κύριε, κύριε Μαλακάση
ποιος θα βρεθεί να μας δικάσει
μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλο
ίδια τον ένα και τον άλλο;
Τους τρόπους, το παράστημά σας
το θελκτικό μειδίαμά σας
το monocle που σας βοηθάει
να βλέπετε μόνο στο πλάι
και μόνο αυτούς να χαιρετάτε
όσοι μοιάζουν αριστοκράται
την περιποιημένη φάτσα
την υπεροπτική γκριμάτσα
από τη μια μεριά να βάλει
της ζυγαριάς, κι από την άλλη
πλάστιγγα να βροντήσω κάτου
μισητό σκήνωμα, θανάτου
άθυρμα, συντριμμένο βάζον
εγώ, κύμβαλον αλαλάζον.
Α! κύριε, κύριε Μαλακάση,
ποιος τελευταίος θα γελάσει;

Κώστας Καρυωτάκης – «Μικρή ασυμφωνία εις α μείζον»

Προς Θεσσαλονικείς, ΙΧ επιστολή φαύλου

(ανεπίκαιρη, αλλά ας μη χαλάσουμε τη σειρά δημοσίευσης)

Αδελφοί
Καθώς πέφτει σταδιακά η θερμοκρασία κι αρχίζουν τα ψυχοσάββατα (ψύχος – Σάββατα), επιζητώ να εορτάσω την παγκόσμια ημέρα κατά των παγκόσμιων ημερών. Να συμμετάσχω σε μια γιορτή μνήμης της λήθης, σ’ ένα διαολεμένο τρισάγιο, μια ταπεινή δοξολογία, να γιορτάσω στα σκοτεινά τα Φώτα και μη πάσχων ένα Πάσχα. Μας την έχει δώσει, αλλά εσείς μείνετε μαζί μας, ακολουθεί σύντομο διάλειμμα για δυσφημίσεις και δελτίο ακραίων μετ’ αιωρολογικών φαινομένων.
Οι λαγοί με τις γκαργκάνες, αφού φάνε αστακούς με δαγκάνες, βγαίνουν και προτρέπουν –χωρίς να προντρέπονται- να κόψουμε τη σαρδέλα γιατί δεν αντέχει τέτοιες δυσβάσταχτες πολυτέλειες η ανοικονόμητη οικονομία. Και οι ανασφαλείς ασφαλισμένοι παρακολουθούν, καθηλωμένοι στο αναπηρικό τραπεζάκι του διαλόγου. Αει στο διάλογο με τα ΑμΕΑ (Άτομα με Εκχωρημένη Ασφάλιση). Πάντως είναι άσχημο να αναγκάζεσαι να συνθέτεις ενώ είσαι Αναλυτής, αγγίζει τα όρια της αναλητείας. Αναλυτικά, άλλη φορά.
Πίσω στην πόλη μας και επί πόλεως ο επιπόλαιος. Ένας αλλά κλαίων, επαίτης στις επετείους που επισκέπτονται την συμβασιλεύουσα τα σημαίνοντα προσώπατα, επισημαίνοντας όσα δεν σημαίνουν τίποτα. Σίγησε κι ο αρχιεπίσκοπος που έβαζε κάποια πράγματα στη θέση τους και κάποια άλλα σε άλλη θέση, για να ψάχνουμε να τα βρούμε και να ξεχνάμε αυτά που αληθινά μας καίνε. Κι εμείς μείναμε αβοήθητοι, μην έχοντας Πούτιν και φαλλοί κλίναι (πού την κεφαλή κλίναι, διασκευασμένο)…
Με το μυαλό στα καλοκαίρια, γράφαμε last time (να ομιλούμε και την καθομιλουμένη) για τα τοπωνύμια της Χαλκιδικής, αλλά και το Αιγαίο δεν πάει πίσω. Τίνος είναι η Τήνος; Να σε πάρω στην Πάρο, να σε σύρω στη Σύρο, να σκάσω στην Κάσο. Κάθε χειμώνα ο νους προστρέχει ιαματικώς στις Αιγαιότσαρκες του καλοκαιριού. Φάρος που ανάβει στην Ανάφη, μνήμες γάβρου της Γαύδου, ήταν φύρα τα Φηρά, ούτε μια βίδρα στην Ύδρα, πέσαμε σε σκόπελο στη Σκόπελο, άλλο στοιχείο στη Χίο, ας ήμουν τώρα στην Ίο, έστω και με ίωση…
Ας τελειώσουμε έτσι, με αναφορές στα καλοκαιρινά: Καλά που ξέμειναν κάποιοι βλαμμένοι ρομαντικοί –όπως τους αποκαλεί ο Κέρουακ- σ’ αυτή την πόλη και λένε και καμιά αλήθεια μέσα στο μπουμπουνητό της βλακείας που βούβανε τη λογική. Μπράβο Γιώργο Στάμκο για το άρθρο στο καλοκαιρινό “Δυτικώς” –αργώ αλλά δεν λησμονώ- αλλά και για άλλα άρθρα που κατά καιρούς ταράζουν όσους έχουν ακόμα αίμα και ζωή στις φλέβες τους.
ΥΓ (άσχετο): Δηλαδή το άσ(θ)μα του Λορέντζο Μαχαιρίτσα (αυτού ντε που τραγουδάει εργολαβία σ’ όλες τις εκδηλώσεις του ΚΚΕ μαζί με τους ίδιους και τους ίδιους κάθε χρόνο) «ζηλεύω το μικρό σου το γατί», δεν είναι άσεμνο;

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Τελικά, αν η ανθρωπότητα δεν καταστραφεί από ένα πάθος, θα καταστραφεί από μια αδυναμία. Τι προτιμάτε; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα. Θέλουμε να τελειώσει η ανθρωπότητα μέσα στη φωτιά και το φως ή μέσα στη σκόνη;

Friedrich Nietzsche

...Ο προβληματισμός για χάρη του προβληματισμού. Ένα πλήθος άνθρωποι ολόγυρά μας, ανίκανοι να νιώσουν την ουσία των καιρών, προσπαθούν να έχουν προβλήματα που αληθινά, πραγματικά είναι ανίκανοι να συλλάβουν. Θεωρούν απαραίτητο να έχουν προβλήματα. Υποκρίνονται τους "προβληματιζόμενους" ενώ είναι βαθύτατα απροβλημάτιστοι. Τα ενδιαφέροντά τους δεν εκτείνονται πέρα από τα τυπικά θέματα της καθημερινής μικροζωής. Αλλά δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς προβλήματα, ακριβώς όπως οι κυρίες της αριστοκρατίας της πρώτης εποχής του Άξελ Μούντε δεν μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς εντερική λοίμωξη...

Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος - "Ο σύγχρονος άνθρωπος"

-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
-Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.
-Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα
κι αυτοί βαριούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.
-Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Τελευταία μου προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία οι εκκλήσεις υπέρ του νόμου και της τάξεως. Ιδεώδες σκηνικό για τον νόμο και την τάξη είναι το νεκροταφείο. Στον κόσμο υπάρχουν χρεοκοπημένοι και τραπεζίτες, χριστιανοί και άθεοι, ομοφυλόφιλοι και ετεροφυλόφιλοι. Όλοι μαζί. Η έννοια της ζωής είναι αντίθετη προς τον νόμο και την τάξη. Μόνο οι νεκροί βρίσκονται σε τάξη και υπακούουν όλους του νόμους. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούσαν μια πολύ επιτυχημένη υλοποίηση του νόμου και τάξεως και γι' αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με αυτό το σύνθημα.

Heinrich Böll

Να φυλάγεσαι από εκείνους που θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους ήσυχα και ειρηνικά.
Είναι αδίστακτοι.

Claes Andersson

Προς Θεσσαλονικείς, VΙΙ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ξαπλωμένος στο ανάκλιντρο της ψυχανάλυσης καταγράφω κυνωνικά απωθημένα. Οι κουβέντες για το καλοκαίρι εξανεμίστηκαν, τώρα πια κάθε σοβαρός αρθρογράφος φλυαρεί για το πόσο ωραίος χειμερινός προορισμός είναι το μέρος όπου τον έστειλαν και την έβγαλε κούτρα. Τι όμορφα όλα, κανένα στραβό, πουθενά. Oh God, ζούμε στην Εδέμ!
Πέφτω μπρούμυτα στο ανάκλιντρο, ενάντια στη βία του ψυχαναλυτή που με θέλει ανάσκελα και λέω τα δικά μου. Αφού δεν μπορούμε να βυθιστούμε στις θάλασσες (τα ιπτάμενα δελφίνια άλλωστε δεν δρομολογήθηκαν ποτέ για να μας πάνε εκεί) ας βυθιστούμε στα τοπωνύμια τα οποία κρύβουν επίσης πολλές ομορφιές, πολλά μυστικά και πολύ κρύο –ως προς το χιούμορ- αν θέλετε. Ας ξεπεράσουμε τον αυνανισμό της Τ.Ε.Δ.Κ. (δεν μιλάω για την Τοπική Ένωση Δήμων – Κοινοτήτων αλλά για τα αρχικά Τηλεθέαση, Εγωπάθεια, Δανεισμός, Κατανάλωση), έστω και με τον –ασφαλώς προτιμότερο- αυνανισμό του νου, στο κρεβάτι του πόνου της ψυχανάλυσης:
Ασπροβάλτα: Ήρθε η ώρα να μετονομαστεί σε Μαυροβάλτα ή Κοκκινοβάλτα, για να την τζογάρουμε στο καζίνο, αφού –έτσι κι αλλιώς- η Εγνατία οδός την έθαψε.
Σταυρός: Να διευκρινιστεί αν είναι αγκυλωτός και τι σχέση έχει ο κάτοικός του με τον αγαπημένο Σταυριανό (τον συνθέτη).
Ιερισσός: Ieri sos που στα ιταλικά σημαίνει “χθες sos” γιατί δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Oggi (σήμερα) όμως, για πήγαινε να πληρώσεις…
Κριαρίτσι, Πλατανίτσι, Καλαμίτσι: Μόνο το αρνίτσι μπίτσι λείπει.
Πολύχρονο: Πόσα χρόνια είναι εκεί; Γιατί Πολύχρονο, γιορτάζει;
Κρυποπηγή: Θα προτιμούσα Κρυοπυγή (κρυόκωλη) μ’ αυτές που είδα να περιφέρονται εκεί. Φιλικά θηλυκά πουθενά.
Πόρτες: Υπάρχει κι αυτό το τοπωνύμιο, πριν τη Νέα Ποτίδαια, σε αντίθεση με τα άλλα ταβλοπαιχνίδια (πλακωτό, φεύγα) που παρόλο αυτολεξεί γίνονται παντού, δεν υπάρχουν πουθενά.
Μηκύβερνα: Βρίσκονται μετά τις Καλύβες και –λόγω ονόματος- θα μπορούσαν να είναι η χαρά των αντιεξουσιαστών, απαλλάσσοντάς τους από το ρόλο του οπτοπλινθορίπτη, καδρονοφόρου και βιτρινοθραύστη όπως τους βάφτισε ο απολεσθείς νονός Byron.
Καλύβες: Ε, όχι και Καλύβες! Παλατάκια καλύτερα…
Μυρωδιά καλοκαιριού. Τέτοια τοπωνύμια έχει ο όμορος νομός της Χαλκιδικής. Φτάνεις νικητής στη Νικήτη μέσα σε ουρές τριών χιλιομέτρων κι αφού έχεις ξεφύγει από τον σαφή σεξουαλικό υπαινιγμό που περιέχουν τα Μου(δα)νιά και τα Φλογητά. Ένας έκφυλος φίλος μου έλεγε διάφορα για πολλά τοπωνύμια, αλλά δεν είναι της ώρας. Της ώρας έχουμε μόνο σουβλάκια και μπιφτέκια, όπως λένε και οι σουβλατζήδες. Σουβλακείες! Αυτά λοιπόν που έλεγε ο φίλος, είναι μαγειρεμένα μέσα σε ανήσυχα μυαλά – χύτρες ταχύτατης και οξείας σκέψης, σε ανθρώπους που προτιμούν να παίζουν με το πνεύμα τους αντί να παίζουν με κινητά, με τηφλεκοντρόλ, πούλια ή πουλιά.

("Εξώστης - Θεσσαλονίκη)

Δημοσιεύομεν κατωτέρω επιστολήν ην ελάβομεν εκ Πατρών, εκ της οποίας καταδεικνύεται ότι και εν Ελλάδι υπάρχει μερίς ανθρώπων θεωρούσης την εκλογήν κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων ως όλως αντίθετον και αντικειμένην προς την φυσικήν και αληθή ελευθερίαν των κοινωνικών ατόμων. Ιδού αύτη:
"Αγαπητέ σύντροφε!
Η αρχή, η εξουσία, είναι άρνησις της απολύτου ελευθερίας των κοινωνικών ατόμων.
Η κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία είναι μια αρχή, μία εξουσία, νομοθετική εξουσία.
Επομένως η εκλογή κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων είναι άρνησις της ελευθερίας των ατόμων.
Όθεν, επειδή οι κάτωθι υπογεγραμμένοι έχομεν γνώσιν βαθείαν της ελευθερίας μας ως ατόμων.
Επειδή έχομεν γνώσιν βαθείαν ότι είμεθα άνθρωποι, δηλαδή λογικά όντα.
Επειδή έχομεν γνώσιν βαθείαν ότι ελευθερία του ατόμου εστί αυτοδιοίκησις.
Επειδή γνωρίζομεν τι στοιχίζη να απωλέση τις την ελευθερίαν του.
Και επειδή η εκλογή κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων αντίκειται εις την αξιοπρέπειάν μας ως λογικών όντων, εις την ελευθερίαν μας, εις την αυτοδιοίκησιν του ατόμου.
Δια ταύτα δηλούμεν δια του «Νέου Φωτός» ότι εις τας μελλούσας βουλευτικάς εκλογάς θέλομεν απόσχει της ψηφοφορίας.
Οι σύντροφοί σου εις τον αγώνα υπέρ της απολύτου ελευθερίας αγώνα.
Στέλιος Βέρρας ράπτης, Αγγελής Σακκέτος εργολάβος, Αριστ. Αγαλόπουλος ράπτης, Κωνστ. Κωστόπουλος πιλοποιός, Νικόλας Λιοπέτας ξυλουργός, Σπυρίδων Λυναράς ξενοδόχος, Κωνστ. Σταυρόπουλος, Ιωάν. Γιαννόπουλος ξυλουργός, Δημ. Θ. Καραμπίλιας ράπτης, Ιωάν. Μιλτ. Μαγκανάρας δημοσιογράφος και τυπογράφος".

«Νέον Φως» του Πύργου - 1898

Ας μη κοροϊδευόμαστε. Η πολιτική βία χαρακτηρίζει τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες εδώ και χιλιάδες χρόνια. Οσο υπάρχει εκμετάλλευση και καταπίεση, όσο ο πόθος για απαλλαγή από την καπιταλιστική βαρβαρότητα θα φλογίζει τις καρδιές των καταπιεσμένων, όσο ολόκληροι λαοί θα ζουν κάτω από το ζυγό βάρβαρων κατακτητών, η επαναστατική βία θα είναι παρούσα. Δεν καταργείται με διατάγματα. Δεν καταργείται με τον τρόμο. Δείτε τι γίνεται σήμερα στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, όπου οι λαοί παλεύουν με όλα τα μέσα ενάντια σ' έναν πάνοπλο εχθρό, εξοπλισμένο με τα πιο σύγχρονα μέσα. Αναλογιστείτε τι γίνεται εδώ και εξήντα χρόνια στην Παλαιστίνη, αυτό το παγκόσμιο σύμβολο της Αντίστασης. Το «τέλος της Ιστορίας» βρίσκεται μόνο στα σκουριασμένα μυαλά κάποιων μικρόνοων τύπου Fukuyama. Ο τροχός της Ιστορίας εξακολουθεί να γυρίζει, με κινητήρα του την ταξική πάλη, την πάλη για την απελευθέρωση και την ελευθερία.

Χρήστος Τσιγαρίδας

(με την ευχή για καλή επιστροφή)

Δε χύνουν δάκρυ
μάτια που συνηθίσαν’ να βλέπουνε φωτιές
δε σκύβουν το κεφάλι οι μαχητές
κρατάν ψηλά τ’ αστέρι
με περηφάνια
δεν έχουμε καιρό να κλαίμε τους συντρόφους
το τρομερό σας όμως κάλεσμα
μες στη ψυχή μας
κι οι δεκαπέντε σας καρδιές
θε’ να χτυπάνε
μαζί μας
το σιγανό σας βόγγισμα
σαν προσκλητήριο
χτυπά στ’ αφτιά μας
σαν τον αντίλαλο βροντής.
Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε
σου ‘ναι γραφτός ο δρόμος
της συντριβής
και δε μπορείς να μας λυγίσεις
σκοτώνοντας τ’ αδέρφια μας της μάχης
και να το ξέρεις
θα βγούμε νικητές
κι ας είναι βαριές μας
οι θυσίες.
Μαύρη εσύ θάλασσα γαλήνεψε
τα κύματά σου
και θα ‘ρθει η μέρα η ποθητή
η μέρα της ειρήνης
της λευτεριάς σου
ω ναι θα ‘ρθει
η μέρα που θ’ αρπάξουμε τις λόγχες
που μες στο αίμα το δικό μας
έχουνε βαφτεί.

Nazim Hikmet - «Στους δεκαπέντε συντρόφους»