Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

«Τα μαύρα τα μαλλιά μας κι αν ασπρίσαν’ έχουμ’ εμείς αντάρτικη καρδιά». Οι στίχοι από το παλιό ελληνικό επαναστατικό τραγούδι, τραγούδι των αλύγιστων εξόριστων κομμουνιστών, ταιριάζουν «ταμάμ» στην περήφανη γιαγιά της Ισταμπούλ, που ο φωτογραφικός φακός τη συνέλαβε «επί το έργον» στην πλατεία Ταξίμ.
Βέβαια, αν η φωτογραφία είχε τραβηχτεί στην Ελλάδα, θα προκαλούσε αμηχανία σε πολλούς. Είναι βλέπετε τ’ άσπρα μαλλιά που δεν επιτρέπουν να χαρακτηριστεί αυτή η αγωνίστρια «προβοκατόρισσα». Ενώ αν τα μαλλιά ήταν μαύρα, αν το σώμα δεν αποκάλυπτε την ηλικία, η δυσκολία θα εξαφανιζόταν. «Προβοκατόρισσα» και «γυναίκα της ασφάλειας» θα αποκαλούνταν.
Εμείς δεν έχουμε παρά να υποκλιθούμε στο αντάρτικο πνεύμα. Στο παράδειγμα της εμπράγματης μαχητικότητας, που ταυτίζεται με την αντίσταση με κάθε μέσο, με την ανάπτυξη της λαϊκής αντιβίας. Σ’ αυτό τον τομέα οι μαχητικοί διαδηλωτές των τουρκικών δρόμων μας (ξανα)παραδίδουν μαθήματα.
εφημερίδα «Κόντρα»

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Δεν θέλω μεγάλα πράγματα από τη ζωή, αλλά μικρά πράγματα που κάνουν μεγάλη τη ζωή.
Che Guevara

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013





Καταδικάζουμε τη βία
απ' όπου κι αν προέρχεται...

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Καθώς είμαι ένας άσπονδος εχθρός του φασισμού, είμαι την ίδια στιγμή ξεκάθαρα εναντίον της απαγόρευσης του. Το να τεθούν εκτός νόμου οι φασιστικές ομάδες θα έχει αναπόφευκτα έναν πλασματικό χαρακτήρα: ως αντιδραστικές οργανώσεις που είναι, μπορούν εύκολα να αλλάζουν χρώμα και να προσαρμόζονται σε κάθε είδους οργανωτική μορφή, μιας και τα ισχυρά τμήματα της κυρίαρχης τάξης και του κυβερνητικού μηχανισμού τρέφουν μεγάλες συμπάθειες γι αυτούς και αυτές οι συμπάθειες μεγαλώνουν αναπόφευκτα σε καιρούς πολιτικής κρίσης. Ωστόσο, το ζήτημα δεν εξαντλείται από αυτή την άποψη. Κάτω από τις συνθήκες του αστικού καθεστώτος, όλες οι απαγορεύσεις των πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αδιάφορο ενάντια σε ποιόν απευθύνονται αρχικά, στο τέλος αναπόφευκτα συντρίβουν την εργατική τάξη και ιδιαίτερα τα πιο προχωρημένα στοιχεία της. Αυτός είναι ένας νόμος της ιστορίας. Οι εργάτες πρέπει να μάθουν πώς να ξεχωρίζουν τους φίλους από τους εχθρούς τους σύμφωνα με την δική τους κρίση και όχι σύμφωνα με τις υποδείξεις της αστυνομίας…
Leon Trotsky

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Δήλωση διωκόμενων ολικών αρνητών στράτευσης
σχετικά με τα αυτόφωρα

Σε περίπτωση που νομίζατε ότι κάτι καταφέρατε… (προς στρατολόγους, στρατοδίκες, μιλιταριστές και πάσης φύσεως εξουσιαστές).
Επειδή γενικά δε συμπαθούμε τους μονολόγους και σίγουρα απεχθανόμαστε όταν η εξουσία νομίζει ότι μπορεί να μιλά μοναχή της, είναι (ξανά) καιρός να πούμε κι απ’ τη μεριά μας δυο κουβέντες.
Τον τελευταίο χρόνο αποφασίσατε πως είμαστε αρκετά ενοχλητικοί κι έπρεπε να μας κάνετε πέρα, να κυνηγήσετε δειγματοληπτικά εμάς, μήπως τρομάξουν κι οι άλλοι. Μας στείλατε κλήσεις για δικαστήρια και μας καταδικάσατε, φροντίσατε να μας καλέσετε για στράτευση όσες φορές γινόταν, νομίζοντας ότι η πίεση αυτή θα αποδώσει και θα έχετε το πάνω χέρι, μας επιδώσατε ραβασάκια με πρόστιμα που θα τα έλεγε οποιοσδήποτε παράλογα ακόμα και σε εποχές παχιών αγελάδων. Αφού όλα αυτά δε βγήκαν, το φτάσατε στα άκρα, εισβάλατε στην καθημερινότητά μας και μας αρπάξατε βίαια από αυτήν, μας δέσατε, μας προφυλακίσατε και μας περνάτε αυτόφωρα. Φυσικά ήσασταν σίγουροι πως όλα αυτά θα ήταν αρκετά, πως κάπου θα σπάγαμε, πως θα έπεφταν οικογένειες, φίλοι, συνάδελφοι να μας συνετίσουν και να μας πουν ότι όλο αυτό είναι μια “νεανική τρέλα” ή οτιδήποτε άλλο ακίνδυνο για εσάς, την εξουσία, το μιλιταρισμό σας και την υπόσχεση απόλυτης τάξης και πειθαρχίας που θέλετε μέσα κι έξω από το στρατό σας.
Ξέρετε ήδη ότι πέσατε έξω.
Πέσατε έξω γιατί δεν εκτιμήσατε σωστά -αφού ποτέ δεν είχατε την τύχη να τη μάθετε- τη δύναμη του συλλογικού αγώνα, ακόμα κι αν όλες αυτές οι διώξεις μοιάζουν καθαρά εξατομικευμένες. Δε μάθατε από το παρελθόν πως η δύναμη της επίθεσής σας γυρνάει πίσω και μας πεισμώνει κι έτσι, κάθε φορά που μας χτυπάτε, είναι για εμάς και τους/τις συντρόφους/ισσές μας μια υπέροχη ευκαιρία να διαδώσουμε πλατύτερα και να ζυμώσουμε βαθύτερα τις ιδέες μας.
Πέσατε έξω γιατί φυσικά και δε γνωρίζετε τι σημαίνει αλληλεγγύη, πώς κρατάει έναν άνθρωπο όρθιο, όταν φαίνεται μόνος απέναντι στην εξουσία, πώς μπορεί κανείς όταν τη δέχεται, να νιώθει ότι στο εδώλιο στέκεται με χιλιάδες μαζί, στο κελί έχει όλους/ες του τους/τις συντρόφους/ισσες. Γιατί δεν έτυχε ποτέ να μάθετε πως η μεγαλύτερη αλληλεγγύη για εμάς είναι να συμμερίζονται και να συμμετέχουν κι άλλοι στον αγώνα μας κι έτσι αναρωτιέστε πώς γίνεται, ενώ προσπαθείτε να μας εξαφανίσετε να γινόμαστε περισσότεροι.
Πέσατε έξω γιατί μας υποτιμήσατε, γιατί θεωρήσατε πως μόνο στο πόδι και στα καφενεία λέγονται αυτά, σάμπως δεν ξέρατε πως πάντα υπάρχουν άνθρωποι που εννοούν βαθιά το καθετί που λένε δημόσια. Γιατί δεν καταλάβατε λέξη από όσα έχουμε πει τόσες φορές και θα ξαναπούμε άλλη μία: η επιλογή της ολικής άρνησης στράτευσης δεν είναι συγκυριακή, δεν είναι τυχαία, δεν είναι παιχνίδι. Είναι συνειδητή πολιτική απόφαση και διαρκής στάση ζωής. Είναι επιλογή που μας την ορίζει η πολιτική και κοινωνική μας συγκρότηση, οι αξίες και η συνείδησή μας. Και γι’ αυτό αποτελεί για εμάς υποχρέωση πολύ βαθύτερη και πιο επιτακτική από τους νόμους σας, το στρατό σας και τους καταναγκασμούς που προσπαθείτε με κάθε τρόπο να επιβάλλετε.
Δεν αισθανόμαστε θύματα μιας αναβαθμισμένης καταστολής σε μια περίοδο πλατιάς κοινωνικής κατάρρευσης, εκφασισμού κοινωνίας και εξουσίας και αυταρχικής διακυβέρνησης. Καταλαβαίνουμε, όμως, πια ότι ο στρατός, οι μιλιταριστές και η εξουσία μας αναγνωρίζουν ως αντιπάλους κι εχθρούς. Χαιρόμαστε γι’ αυτό, γιατί ακριβώς έτσι είναι. Δεν πρόκειται να κρυφτούμε, να αλλάξουμε δρόμο ή να τρελαθούμε (όσο πολύ κι αν το θέλετε). Θα κρατηθούμε ακέραιοι και θα συνεχίσουμε, εμείς μαζί με τόσους άλλους, μέχρι την κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας, μέχρι την κατάργηση συνόρων και στρατών. Κι αν μας προτιμάτε στα στρατοδικεία σας, εμείς επιμένουμε να δίνουμε τα ραντεβού μας στους δρόμους και στους αγώνες.
Μενέλαος Εξίογλου – Μιχάλης Τόλης
18 Ιουνίου 2013
Σαλονίκη – Γιάννινα
ΥΓ. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να ειπωθεί κάποτε στον “ελληνικό λαό”, στο όνομα και για την ασφάλεια του οποίου γίνονται οι διώξεις μας, πόσο τελικά κοστίζει το κάθε αυτόφωρο show. Γιατί, με τόσους μπάτσους, οχήματα, διμοιρίες, ασφαλίτες, μεταγωγικά, παρατεταμένα αυτόματα, φύλακες στα κρατητήρια να ασχολούνται με την αφεντιά μας, πρόκειται σίγουρα για υπερπαραγωγή. Σε πόσες μέρες λειτουργίας ενός σχολείου που είναι για συγχώνευση ή ενός κέντρου υγείας που καταργείται αντιστοιχεί τελικά η επίδειξη πυγμής και εκδικητικότητάς σας;
ΥΓ2. Σε μια υπόθεση εργασίας, στην οποία αύριο καταργούνταν η υποχρέωση στράτευσης, πόσοι αλήθεια πιστεύετε ότι θα ήταν πρόθυμοι, πεισμένοι και με αρκετή “αγάπη για την πατρίδα τους” για να καταταχθούν εθελοντικά;

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Οι σάλπιγγες αναγγέλλουν κρεμάλες
κι ασήμαντα ανθρωπάκια εξαγγέλλουν
όσα δεν θα μπορέσουν να κάνουν ποτέ.
Charles Bukowski

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότατο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό.
Γεώργιος Σεφέρης

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Όταν λειτουργεί στοιχειωδώς αστικό δημοκρατικό κοινοβουλευτικό καθεστώς, οποιαδήποτε πάλη για μια ανώτερη μορφή πολιτικής και κοινωνικής δημοκρατίας πρέπει –κατά τη γνώμη μου- να γίνεται με ειρηνικά, δημοκρατικά μέσα. Όταν όμως έρχεται ανοιχτή δικτατορία, τότε στη μνήμη μας πρέπει να ξαναζωντανεύει ο όρκος των Αθηναίων στις αρχές του 5ου αιώνα, που θεωρούσε καθήκον του πολίτη ακόμα και τον θάνατο του τυράννου.
Μιχάλης Ράπτης (Pablo)

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

Το πρώτο θύμα των τυράννων
είναι το πνεύμα το δικό τους.
Πρώτα σ’ αυτό φορούν τις αλυσίδες.
Αλέξανδρος Παναγούλης


Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει πια, χωρίς την E.P.T. Θα πεθάνουν αν δεν τους δώσεις εκείνο για το οποίο θα μπορούν να διαμαρτύρονται. Η E.P.T. είναι πολύτιμη γιατί δίδει στον ελληνικό λαό την ευκαιρία να διαμαρτύρεται και να λέει «τι αίσχος που είναι η E.P.T.». Η αντιπολίτευση διαμαρτύρεται γιατί δεν της δίνουν περισσότερο χρόνο, οι άλλοι γιατί δεν τους δίνουν περισσότερη «Δυναστεία», οι άλλοι γιατί υπάρχει η «Δυναστεία» και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Η E.P.T. είναι ένα απαραίτητο φάρμακο για να ζούμε με την ψευδαίσθηση της ελευθερίας.
Μάνος Χατζιδάκις (1984)

Όταν άνοιξα κι εγώ μετά από καιρό την τηλεόραση για να δω σε ζωντανή μετάδοση να γίνεται πάλι μαύρη η οθόνη της τηλεόρασης λες και είναι σβηστή, σκέφτηκα ότι η ΕΡΤ έκλεισε και έχασαν τις δουλειές τους δυόμισι χιλιάδες άτομα. Αν και δεν ξέρω κανέναν που να δουλεύει στην ΕΡΤ, γνωρίζω πολύ καλά πώς είναι να σε απολύουν. Όμως μέχρι εκεί.
Την επόμενη μέρα ασυναίσθητα πάτησα το ΟΝ στο ραδιόφωνο, όπως συνηθίζω γύρω στα μεσάνυχτα, κι εκεί που έπαιζε αμέσως το τρίτο πρόγραμμα τώρα επικρατούσε μια περίεργη σιωπή. Όχι ησυχία. Σιωπή. Μονωτική ταινία στο στόμα. Και τότε δεν σκέφτηκα ότι κάποια καθίκια έκλεψαν από κάποιους ανθρώπους τις δουλειές τους. Ένιωσα ότι έβαλαν χέρι στη ζωή μου. Γιατί αν η ΕΡΤ είναι κάτι δημόσιο, το τρίτο πρόγραμμα είναι κάτι προσωπικό. Γιατί παραδέχομαι ότι κάποιες εκπομπές του με έχουν συγκλονίσει, κάποιες εκπομπές του έχουν αναβάλλει τα ραντεβού μου, κάποιες εκπομπές του έχουν κάνει τις νύχτες μου ατέλειωτες, όπως για παράδειγμα τότε που άκουσα στην εκπομπή τού Καναβούρη για πρώτη φορά ποιήματα του Παυλοστάθη.
Όταν λοιπόν ένας πορωμένος ακροδεξιός πρωθυπουργός, που τυγχάνει πρώην γκόμενος της Βίσση, έδωσε εντολή σε κάποιον Κεδίκογλου, που τυγχάνει πρώην κριτής της εκπομπής Bravissimo της Κορομηλά να ανακοινώσει με αλαζονεία ότι κλείνει το δημιούργημα του Χατζιδάκι, και μάλιστα με επιχείρημα ότι δεν έκανε τηλεθεάσεις και ότι δεν κατάφερε να γίνει ανταγωνιστικό, ένιωσα να μου επιτίθεται προσωπικά. Ένιωσα αυτόματα να με λέει προβληματικό, να με αποκαλεί μειοψηφία που με το ζόρι με ανέχεται, να με δείχνει με το δάχτυλο στους φίλους του στο Μέγαρο Μαξίμου. Ένιωσα ότι η συγκίνηση που έχω νιώσει δεν υφίσταται, δεν έχω λόγο ύπαρξης, έγινε λάθος. Δεν υπήρξε ποτέ ποιητής με το όνομα Παυλοστάθης. Η λογοκρισία στις αναμνήσεις είναι η χειρότερη μορφή δικτατορίας.
Με λίγα λόγια θέλω να πω ότι κατά βάθος, η απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ πηγάζει από τα μετεμφυλιακά σημάδια στη ψυχή του φασισμού που μισούσε βάναυσα τον εχθρό του, επειδή ο φασίστας ήταν ανάπηρος να συγκλονιστεί με τον τρόπο που συγκλονιζόταν ανά πάσα στιγμή ο αντάρτης με τα αυθόρμητα τραγούδια των συντρόφων του.
Ας τραγουδήσουμε λοιπόν μπροστά στα μούτρα τους.
(toportatif.blogspot.gr)

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Ξέρω πως αυτό το άρθρο θα σχολιαστεί και ίσως να γίνει και η αιτία για να μου αποδοθούν κατηγορίες πεσιμισμού, απαισιοδοξίας, αιρετικού λόγου ή αδυναμίας να κρίνω πώς έχουν τα πράγματα. Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει. Θεωρώ πως μερικές φορές ο φόβος είναι πιο χρήσιμος από την άγνοια κινδύνου και ο φόβος πως τα πράγματα ισχύουν στη χειρότερη πλευρά τους πιο πολιτικός από οποιαδήποτε politically correct ανάλυση.
Η Δημοκρατία δεν απειλείται και δεν πέφτει, αν δεν ξεφτιλιστεί. Δεν εξαφανίζεται με αυτοματισμό, αν δεν φανεί περιττή στα μάτια του κόσμου. Δεν κυριαρχούν σωτήρες, αν πρώτα η Δημοκρατία δεν έχει δείξει ανίκανη να λύσει τα προβλήματα που δημιουργεί η λειτουργία της. Η Δημοκρατία πέφτει αν δείξει πως είναι ανίκανη και περιττή.
Ας δούμε τι γίνεται στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Η Δημοκρατία αδυνατεί να επιλύσει οποιοδήποτε πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. Η Δημοκρατία που διαχειρίζεται η τρικομματική κυβέρνηση, έχει επιλέξει τα χειρότερα σενάρια για τις ζωές όλων μας. Δεν χρειάζεται ανάλυση. Νομίζω πως διαφωνούμε μεταξύ μας στο αν αυτό είναι αναγκαίο ή όχι. Όπως και να το χαρακτηρίσουμε όμως υπάρχει. Η Δημοκρατία μας εμφανίζεται όλο και πιο ανίκανη να λύσει τα προβλήματα. Ακόμη και αυτοί που χειροκροτούν την «γερμανική επιβολή» ως Δημοκρατία, θα συμφωνήσουν πως δεν μπορούν να ψηφίσουν Μέρκελ στις επόμενες ελληνικές εκλογές.
Η Δημοκρατία μας επίσης, κάθε ημέρα εμφανίζεται και πιο περιττή. Αχρείαστη, με υποκατάστατα λειτουργίας. Ο κοινοβουλευτισμός περιορίζεται σε εκλογή Κοινοβουλίου και όχι απαραίτητα στον τρόπο λειτουργίας του. Αφήνω κατά μέρος τα σκανδαλώδη που διανθίζουν τη δράση του (όσοι διαβάσετε το HOT DOC που είναι στα περίπτερα θα δείτε πως λειτουργούν ως μαφιόζοι για να μην δικαστεί ποτέ υπουργός και για τίποτα) και πάω στο συνεχές κλάδεμα κάθε θεσμικής ουσιαστικής λειτουργίας.
Από την πρώτη στιγμή που προέκυψε το θέμα «ΕΡΤ» επιμένω πως αυτό που κυρίως αποδεικνύεται είναι η κατάργηση της Δημοκρατίας. Τι εννοώ; Η κυβέρνηση πέρασε για τις ΔΕΚΟ (όχι μόνο για την ΕΡΤ) Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που αφορούν την κατάργησή τους. Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, είναι η προσωρινή ανάθεση της Νομοθετικής Εξουσίας (που έχει η Βουλή) στην Εκτελεστική Εξουσία (την κυβέρνηση). Δηλαδή ένας μη ψηφισμένος νόμος εφαρμόζεται σε απρόβλεπτες και επείγουσες καταστάσεις και επικυρώνεται εκ των υστέρων από τη Βουλή. Τον τελευταίο χρόνο, η κυβέρνηση κυβερνά με νόμους που περνά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου χωρίς να υπάρχει επείγουσα ή απρόβλεπτη κατάσταση. Κάθε φορά που υπάρχει κοινωνική ή εσωκοινοβουλευτική αντίδραση για κάποιο μέτρο, αυτό περνά αυτόματα για να αποφευχθούν οι αντιδράσεις και οι κλυδωνισμοί. Στο μεσοδιάστημα ως την ψήφισή του, τα media έχουν προετοιμάσει τον κόσμο ή έχουν επέλθει τόσα πολλά ακόμη ανάλογα μέτρα, που η κοινή γνώμη αποκτά τον ρόλο του τρομαγμένου τερματοφύλακα πριν το πέναλτι.
Ίσως αυτό φαντάζει μια υπερβολή. Δηλαδή μπορεί να χαρακτηριστεί αισχρός πολιτικαντισμός, αλλά όχι και απραξία της Δημοκρατίας. Θα μου επιτρέψετε να αναφέρω ένα ιστορικό παράδειγμα. Μετά από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Γερμανία δημιουργήθηκε το Κράτος της Βαϊμάρης. Η Γερμανική Δημοκρατία δηλαδή, η οποία προσπαθούσε να διαχειριστεί την διάλυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, την ταπεινωτική ήττα και την ανάγκη για τη δημιουργία μιας Δημοκρατίας. Το 1930 η Γερμανική Δημοκρατία σπαρασσόταν και αδυνατούσε να λύσει πολλά από τα προβλήματα των Γερμανών. Μια ασταθής κυβέρνηση Συμμαχίας κυβερνούσε τη χώρα. Ανάμεσα στις αδυναμίες ήταν και αυτή του να νομοθετήσει. Έτσι η κυβέρνηση, θεώρησε καλό, στο όνομα της σταθερότητας και της διακυβέρνησης της Γερμανίας, να ενεργοποιήσει το άρθρο 48 του Συντάγματος, που τις έδινε το δικαίωμα να νομοθετεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, σε περιπτώσεις ανάγκης.(Σας θυμίζει κάτι;)Επί τρία χρόνια ο Καγκελάριος Χίντεμπουργκ υπέγραφε νόμους που δεν ψηφίζονταν από το Κοινοβούλιο. Η κοινοβουλευτική λειτουργία έγινε περιττή. Ο κόσμος καταλάβαινε πως τον κοροϊδεύουν και πως η Δημοκρατία όχι μόνο ήταν υποκριτική, αλλά δεν μπορούσε να λύσει κανένα από τα προβλήματα που είχε δημιουργήσει η κατάρρευση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Έτσι το 1933, ο Χίτλερ κατάφερε να πάρει την εξουσία (με εκλογές και όχι με πραξικόπημα όπως νομίζουν πολλοί) καταδεικνύοντας αυτή την υποκρισία και την μη λειτουργία της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία κατέρρευσε όταν έγινε ανίκανη και περιττή.
Ακόμη και στην Ελλάδα του ‘60 που έγινε το πραξικόπημα, χρειάστηκε η Δημοκρατία να φανεί αδύναμη να αντιμετωπίσει το παρακράτος και οι πολιτικοί να εμφανιστούν ως μαριονέτες που αρκεί κάποιος να τους πληρώσει πολλά για να κάνουν μια αποστασία όπως αυτή του 1965. Ο Παπαδόπουλος δεν ήρθε με εκλογές, αλλά αν δεν είχε αυτοξευτελιστεί η Δημοκρατία, ούτε θα ερχόταν, ούτε θα έμενε. Σήμερα ζούμε μια Δημοκρατία σε αυτή την κατάσταση. Ο θεσμός του Κοινοβουλίου έχει ξεφτιλιστεί. Η Δημοκρατία είναι απαξιωμένη και φαίνεται όλο και περισσότερο αχρείαστη, περιττή. Το Κοινοβούλιο «δείχνει» να μην χρειάζεται και η συνεχής επίκληση «κινδύνων» κάνουν την αυταρχική διακυβέρνηση να φαίνεται όλο και πιο δικαιολογημένη
Η κατάσταση αυτή θα χειροτερεύει. Για να σταθεί μια αυταρχική κυβέρνηση θα παράγει όλο και περισσότερο αυταρχισμό. Για να αποκτά την επίφαση της δημοκρατικής νομιμότητας θα μετατίθεται σε όλο και πιο ακραίες θέσεις για να ψαρεύει ψήφους από το χώρο που γοητεύει η Χρυσή Αυγή. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης, κενά πολιτικά και χρήσιμα μόνο για την επιβίωση της κυβέρνησης, θα αποδέχονται όλα τα συντηρητικά μέτρα ια να διατηρείται η κυβέρνηση και να επιβιώνουν πολιτικά οι ηγέτες τους. Έτσι θα βοηθούν όλο και περισσότερο στην συντηρητική στροφή διατηρώντας την λεκτική διαφοροποίηση. Το χειρότερο είναι πως περισσότερο αυτά παρά ο Σαμαράς,θα επισείουν την ανάγκη μη εκλογών, ξέροντας πως οι εκλογές μπορεί να σημάνουν το τέλος.
Έτσι με τη μέθοδο του Χίτλερ ή του Παπαδόπουλου, η Δημοκρατία ως ανίκανη, περιττή, ατιμασμένη, δεν θα έχει λόγο να υπάρχει. Σε όλα αυτά που περιγράφω, φαίνεται να απουσιάζει ένας βασικός παράγοντας που μπορεί να ανατρέψει όλα αυτά. Είναι η θέληση του κόσμου και η απόφαση να τα ανατρέψει. Αυτό για να γίνει πρέπει να κόμματα της αντιπολίτευσης ή οι παραπλανημένοι της συμπολίτευσης, να ξεκαθαρίσουν τους κινδύνους στον κόσμο και να απαιτήσουν η ανατροπή να γίνει τώρα. Και ελπίζω να είναι ο λόγος που θα αποδειχθώ πολύ κακός προφήτης
Υ.Γ. Με φοβίζει περισσότερο ότι ακόμη και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει μπει στο ρόλο κλητήρα. Παρά τις περιορισμένες αρμοδιότητές του, θα μπορούσε όταν- όπως συμβαίνει πάντα-, ενημερώθηκε για τα Προεδρικά Διατάγματα που πρέπει να υπογράψει, να προειδοποιήσει πως δεν θα το κάνει προειδοποιώντας για πολιτική κρίση. Δεν το έκανε.
Κώστας Βαξεβάνης
Στην αστική κοινωνία ο ρόλος της αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος αντιπολίτευσης. Σε κόμμα εξουσίας επιτρέπεται να υψωθεί μόνο πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους.
Rosa Luxemburg

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013


Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Σχετικά με την τρικυμία εν κρανίω της επίσημης “αριστεράς”

Τι θα πει “καταπιέζομαι”
Γενικά ένας άνθρωπος καταπιέζεται όταν του επιβάλλεται κάτι που δεν του αρέσει. Έτσι για παράδειγμα ένα παιδί καταπιέζεται όταν οι γονείς του δεν το αφήνουν να φάει θανατηφόρες ποσότητες γλυκών. Ένας χοντρός καταπιέζεται όταν κάνει δίαιτα. Και ούτω καθεξής. Τώρα στην πολιτική ως καταπίεση εννοούμε κάτι διαφορετικό. Εννοούμε όταν εμποδίζεται η ελευθερία μιας ομάδας ανθρώπων από την κυρίαρχη εξουσία.
Παράδειγμα 1
Όταν οι άντρες δεν άφηναν τις γυναίκες να εργαστούν αυτό λεγόταν καταπίεση. Γεννάται το φεμινιστικό κίνημα, γίνεται αγώνας και πλέον κατοχυρώνεται το δικαίωμα της εργασίας. Αν σήμερα, ένας άντρας δεν αφήνει μια γυναίκα να εργαστεί αυτό δεν είναι καταπίεση των γυναικών! Είναι καταπίεση της γυναίκας! Δεν χρειάζεται φεμινιστικό κίνημα, δεν είναι πολιτικό το ζήτημα. Είναι νομικό! Και αρκεί μια μήνυση!
Παράδειγμα 2
Όταν ένας ομοφυλόφιλος διαπομπεύεται, κουρεύεται και εν τέλει πετροβολείται είναι καταπιεσμένος. Αν ένας άνθρωπος δείρει σήμερα έναν άλλο επειδή είναι ομοφυλόφιλος αυτό δεν είναι καταπίεση των ομοφυλόφιλων! Είναι καταπίεση του ομοφυλόφιλου! Και λύνεται πάλι νομικά! Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας είναι ομοφυλόφιλος αυτό σημαίνει ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν καταπιέζονται!
Συμπέρασμα
Όταν λοιπόν κάποιος ασχολείται με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μιας ομάδας ανθρώπων των οποίων τα δικαιώματα δεν καταπιέζονται ουσιαστικά κάνει μια τρύπα στο νερό. Το εκπληκτικό είναι πως όσοι ασχολούνται με αυτού του είδους τις τρύπες στο νερό δεν ασχολούνται ποτέ με τις πραγματικές ομάδες που καταπιέζονται, ούτε αναπτύσσουν δράσεις για την απελευθέρωση των καταπιεσμένων μαζών. Και δεν μιλάμε για μια αφηρημένη σκοτούρα και ένα προβληματισμό, άντε και μια συμμετοχή σε πορεία. Μιλάμε για δράση. Δεν θα δείτε λοιπόν ποτέ έναν τέτοιο ευαίσθητο σε εκδήλωση για πολιτικούς κρατούμενους, ή σε κίνηση αλληλεγγύης στη Παλαιστίνη. Και φυσικά όχι απλώς δε θα δείτε να αναπτύσσουν δράση πέρα απ' την αστική νομιμότητα για το τσάκισμα της καταπίεσης των φτωχών, αλλά αντιθέτως θα δείτε να καταδικάζουν τέτοιες δράσεις.
Όταν τώρα κάποιος τα αντιληφθεί αυτά, αλλά εξακολουθεί να αισθάνεται μια αόριστη καταπίεση, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει από που προέρχεται αρκεί να διαβάσει, έτσι για αλλαγή, λίγο Μαρξ και θα καταλάβει πως: ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΗΛΙΘΙΕ! Ένα σύστημα καταπίεσης, όχι απλώς συγκεκριμένων ομάδων αλλά όλου του κόσμου της εργασίας! Αφού το καταλάβει αυτό θα βρεθεί στην ευχάριστη θέση που θα συνειδητοποιήσει ότι πρέπει κάτι να κάνει. Και τη λύση ω του θαύματος θα τη βρει και πάλι στα βιβλία, τα πολιτικά και ιστορικά. Αυτά που εξηγούν πως ο κόσμος αλλάζει με βίαιες επαναστάσεις και όχι με φεστιβάλ και λοιπές φιέστες.
Έκτορας Κουφοντίνας

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Κύριε, το μυαλό σας μπορεί να φαίνεται φτωχό, επιπλωμένο καθώς είναι με επίπεδα τραπέζια, κωνικές λάμπες κρεμασμένες από κατακόρυφα σύρματα, μουσικές που εξαγνίζουν το εμπορικό πνεύμα, αλλά το αυτοκίνητό σας γυρίζοντας τον κόσμο, περιφέρει σε δημόσια θέα το Παρίσι σαν εφαρμοστό γιλέκο, κουμπωμένο με ένα ποτάμι από πλατίνα απ’ όπου κρέμεται ο πύργος του Άιφελ μαζί με άλλα διάσημα μπρελόκ κι όταν επιστρέφετε από τα εργοστάσιά σας, τα οποία έχετε αποθέσει στις ρεματιές σα βρωμερά σκατά, παραμερίζετε μία κουρτίνα και μπαίνετε στα σαλόνια σας, όπου σας υποδέχονται ένα σωρό γυναίκες ντυμένες στο μετάξι, σαν πράσινες κοπρόμυγες.
Francis Ponge - «Η φιλοφρόνηση στον βιομήχανο»

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Η λογοκρισία του τραγουδιού του Μ. Χατζιδάκι και η αλήθεια για την ακροδεξιά στην Ελλάδα, που ντρεπόμαστε να παραδεχθούμε

Το περιστατικό λογοκρισίας σε δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης, με γονέα να διαμαρτύρεται για το ότι διδάχθηκε από δασκάλα μουσικής το τραγούδι «Κεμάλ» του Μάνου Χατζιδάκι σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, παρουσιάστηκε ως μια απόδειξη του ότι η βλακεία είναι αήττητη.
Δεν διαφωνεί κανείς, όμως μήπως εκτός από τη βλακεία στην Ελλάδα είναι για άλλη μια φορά πολύ ισχυρό και το σκοτάδι της ακροδεξιάς;
Ας δούμε λίγο τι συνέβη. Γονέας διαμαρτύρεται και υποστηρίζει ότι το να διδάσκεται το αριστούργημα αυτό στα παιδιά, είναι «ισλαμική προπαγάνδα». Κεμάλ άκουσε ο άνθρωπος, Ατατούρκ θα νόμιζε, λογικό είναι να αντιδράσει χωρίς καν να έχει ακούσει το τραγούδι. Υπάρχει και η φήμη ότι αν ψιθυρίσεις τρεις φορές τη λέξη «Κεμάλ», οι Τούρκοι θα πάρουν την Αθήνα, οπότε καλό είναι να φυλαγόμαστε. Στη συνέχεια η διευθύντρια του σχολείου μπουκάρει στην τάξη, σκίζει τις φωτοτυπίες με το τραγούδι (τυχεροί είμαστε, θα μπορούσε να τις κάψει μπροστά στα παιδιά) και επιπλήττει τη δασκάλα για την πρωτοβουλία της.
Έχουμε να κάνουμε απλώς με τη συντονισμένη δράση δυο αμόρφωτων ηλιθίων ή μήπως όχι;
Υπάρχουν δύο σημεία στην επιστολή της δασκάλας, που δημοσιοποίησε το γεγονός, τα οποία χρειάζονται προσοχή. Πρώτον, ότι συνάδελφοί της έχουν γίνει μάρτυρες δεκάδων παρόμοιων περιστατικών και δεύτερον ότι η διευθύντρια την επέπληξε «για την επιλογή του τραγουδιού λέγοντας πως δεν είναι κατάλληλο για παιδιά δημοτικού και πως μοναδικό μας μέλημα στο δημοτικό είναι να τονώνουμε το εθνικό φρόνημα των παιδιών». Επομένως η διευθύντρια γνώριζε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με «ισλαμική προπαγάνδα», αλλά για ένα τραγούδι του Χατζιδάκι που μιλά για την αξία τού να προσπαθείς να αλλάξεις τον κόσμο έστω και με όλες τις πιθανότητες εναντίον σου, τουλάχιστον όπως εγώ το καταλαβαίνω.
Το να δεχθούμε απλώς ότι πρόκειται για περιστατικό βλακείας είναι η βολική εκδοχή. Στην πραγματικότητα όμως θα πρέπει να το εντάξουμε σε μια αλυσίδα γεγονότων, που αποδεικνύουν ότι η ακροδεξιά στην Ελλάδα όσο και αν εθελοτυφλούμε έχει ισχυρά ερείσματα στην κοινωνία και είναι θέμα συγκυρίας ότι μόλις πέρσι εκφράστηκε σε τέτοιο βαθμό και κοινοβουλευτικά.
Η εκτόξευση της Χρυσής Αυγής αποδόθηκε στην οικονομική εξαθλίωση που έφεραν τα μνημόνια, στο μεταναστευτικό, στην επιβολή δεξιάς ατζέντας στην κοινωνία, στα ΜΜΕ, στο χαλί που έστρωνε επί χρόνια ο light ακροδεξιός Γ. Καρατζαφέρης, στην ικανότητα της οργάνωσης να κινείται με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά αλλά ταυτόχρονα να καμώνεται πως δεν λατρεύει το ναζισμό, την ώρα που ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια τη στρατηγική που είχε ακολουθήσει το ναζιστικό κόμμα στη Γερμανία του 1930. Τα παραπάνω φυσικά και ισχύουν. Ισχύει όμως και κάτι άλλο, που φοβόμαστε ή ντρεπόμαστε να παραδεχθούμε.
Αρνούμαστε να εξετάσουμε την πιθανότητα η κρίση να μην έστρεψε 425.990 συμπατριώτες μας προς τη Χρυσή Αυγή, αλλά στους περισσότερους από αυτούς, απλώς να δημιούργησε το πλαίσιο και κυρίως να προσέφερε το άλλοθι για να αποκαλυφθούν. Αρνούμαστε και ως κοινωνία και ως κράτος να παραδεχθούμε ότι οι συνειδητοποιημένοι ακροδεξιοί στην Ελλάδα, οι θιασώτες του μίσους και οι οπαδοί των «τελικών λύσεων» στη χώρα που δεινοπάθησε από τους ναζί, ήταν και είναι πολλοί και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως παραπλανημένοι ή αγανακτισμένοι πολίτες. Όπως άλλωστε δεν ήταν παραπλανημένοι και οργισμένοι οι συνεργάτες των ναζί και οι μαυραγορίτες της κατοχής, ούτε οι συνεργάτες της χούντας που «έβγαζαν λεφτά» και «περνούσαν καλά» στην επταετία.
Το ποσοστό, των συμπολιτών μας που επιδοκιμάζουν τις πρακτικές μίσους, τη χυδαιότητα, την αγοραία γλώσσα, τη κτηνώδη δύναμη και τη διαστρέβλωση της ιστορίας είναι μεγάλο και σταθερό επί δεκαετίες. Είναι επιλογή μας να κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε και να κρυβόμαστε πίσω από την εκδοχή της «βλακείας» ή της «οργισμένης αντίδρασης, λόγω κρίσης». Γιατί πολύ απλά αν παραδεχθούμε την αλήθεια, θα πρέπει να πάμε και στο επόμενο βήμα. Τι κάνουμε; Τι κάνουμε ως κράτος, τι κάνουμε ως κοινωνία των πολιτών, τι κάνουμε στις παρέες μας όταν ακούμε το φίλο μας, το συγγενή ή τον γνωστό μας να υποστηρίζει τη βία και το μίσος και να κλείνει με τη φράση «δεν είμαι ακροδεξιός, αλλά η κρίση…».
Αυτά είναι ερωτήματα που κανείς (μας) δεν θέλει να απαντήσει.
Μάνος Χωριανόπουλος

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Δεν γνωρίζω τη Μαρία Ρεπούση. Ωστόσο, παρακολουθώ τα όσα λέει, γράφει και τα όσα υφίσταται. Ως παλαιός «ανθέλλην» την καλωσορίζω στην τάξη των ανθελλήνων, που για μένα είναι οι πιο σωστοί και χρήσιμοι Έλληνες. Είναι οι μόνοι που πραγματικά αγαπούν την πατρίδα τους και της λένε αλήθειες -έστω και δυσάρεστες. Μόνο πάνω σε αλήθειες μπορεί να χτιστεί μία υγιής και ρωμαλέα εθνική ταυτότητα.
Οι μύθοι βούλιαξαν τούτο το έθνος. Δεν μας άφησαν ποτέ να αντικρίσουμε την πραγματικότητα, να δούμε το αληθινό μας πρόσωπο στον καθρέφτη. Το πόσο σημαντικό είναι το ψεύδος για μας φαίνεται από την αντίδρασή μας: σε κάθε αμφισβήτησή τους εκλύεται υστερία που πλημμυρίζει το διαδίκτυο.
Νομίζουμε πως είμαστε λαός σπλαχνικός και φιλάνθρωπος: όμως έχουμε κάνει θηριωδίες φοβερές. Στην κατάληψη της Τριπολιτσάς σφάχτηκαν αναίτια χιλιάδες άμαχοι. Στη Μικρασιατική Εκστρατεία ο Ελληνικός Στρατός έκανε απίστευτες σφαγές και ωμότητες -προκαλώντας τα άγρια αντίποινα. Αυτά δεν μας τα είπαν στο σχολείο.
Νομίζουμε πως η εκκλησία μας είναι ανώτερη: μπορεί να μην είχε Ιερά Εξέταση αλλά έκαψε, έσφαξε και βασάνισε τους Έλληνες εθνικούς και στην Εικονομαχία σκότωσε εκατό χιλιάδες «αντιφρονούντες». Αργότερα καταράστηκε τον Ρήγα, πολέμησε και αφόρισε την Επανάσταση, και για να καλύψει την ντροπή επινόησε μετά τους μύθους της Αγίας Λαύρας και του Κρυφού Σχολειού.
Νομίζουμε ότι κρατάμε από μεγάλο σόι, αλλά το Βυζάντιο ήταν πολυεθνικό ρωμαϊκό και όχι ελληνικό κράτος. Ούτε ένας αυτοκράτορας δεν καταγόταν από την κυρίως Ελλάδα. Ρωμιοί (δηλαδή Ρωμαίοι) ονομαζόμασταν, μέχρι που μας ξαναβάφτισαν Έλληνες οι Δυτικοί. Οι οποίοι και μας απελευθέρωσαν, όταν η επανάστασή μας είχε αποτύχει -χάρη στο αλληλοφάγωμά μας.
Και βέβαια ο χορός του Ζαλόγγου ήταν μύθος. Το τραγούδι που (δήθεν) τραγούδαγαν οι Σουλιώτισσες γράφτηκε 106 χρόνια μετά. Και θα ήταν δύσκολο να το τραγουδάνε, αφού ήταν αλβανόφωνες. Σαν τα πληρώματα του ελληνικού στόλου, που όπως γράφει ο Παπαρρηγόπουλος, δεν κατάλαβαν λέξη από τον λόγο που τους έβγαλε ο Μαυροκορδάτος στα ελληνικά. Ούτε αυτά τα μάθαμε ποτέ.
Πατώντας πάνω στους μύθους, χτίσαμε μια ψεύτικη ταυτότητα. Γίναμε «κακομαθημένα παιδιά», όπως σωστά μας αποκάλεσε ο Ζαμπέλιος, και περιμένουμε από τους άλλους λαούς ειδική μεταχείριση. Οπότε η Μαρία Ρεπούση κάνει άγια δουλειά όταν προσπαθεί να μας συνεφέρει. Μακάρι και οι άλλοι ιστορικοί (που όλα αυτά τα γνωρίζουν καλά) να είχαν το θάρρος της.
Νίκος Δήμου

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Αυτές τις ημέρες, η συζήτηση στη χώρα μας περιστρέφεται γύρω από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.
Θεωρώ πως το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο δεν πρόκειται να προσφέρει απολύτως τίποτα στη μάχη εναντίον του ρατσισμού. Ίσως μάλιστα, να πετύχει το ακριβώς αντίθετο.
Το πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι το μεταναστευτικό.
Το να αντιμετωπιστεί το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν είναι ούτε δεξιό, ούτε αριστερό, ούτε φασιστικό. Είναι λογικό.
Το μεταναστευτικό πρόβλημα έχει δημιουργηθεί από πολιτικές αποφάσεις, δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Έχει αίτια, μεγάλα συμφέροντα και μεγάλα κέρδη.
Όλη η συζήτηση για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο γίνεται για να μην συζητηθεί το μεταναστευτικό.
Γιατί αν συζητηθεί το μεταναστευτικό, θα πρέπει να ειπωθεί όλη η αλήθεια και να δηλωθεί ξεκάθαρα πως είναι προς το συμφέρον της οικονομικής ελίτ να υπάρχουν φθηνοί μετανάστες, ώστε να υπάρχουν φθηνοί Έλληνες και να κονομάνε οι εφοπλιστές και από τους Έλληνες και από τους μετανάστες.
Άρα, σε μια ειλικρινή δημόσια συζήτηση για το μεταναστευτικό, θα αμφισβητηθεί ευθέως ο καπιταλισμός, ως αιτία του μεταναστευτικού.
Και για να μην αμφισβητηθεί ο καπιταλισμός, έχουν πέσει όλοι με τα μούτρα στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.
Αν και το μόνο νομοσχέδιο που χρειάζεται είναι το αντικαπιταλιστικό. Το οποίο δεν θα συζητηθεί ποτέ. Γιατί αυτά είναι «παλαιοκομμουνιστικά» και δεν πρέπει να τα συζητάμε γιατί θα μας βάλουν πιπέρι.
Αλλά ο καπιταλισμός είναι ρατσισμός. Ο καπιταλισμός είναι μόνο ρατσισμός.
Γεμίζουν τις κοινωνίες με εξαθλιωμένους και υποψήφιους προς εξαθλίωση, και μετά τους κατηγορούν πως είναι ρατσιστές.
Μετατρέπουν τους πάντες -Έλληνες και αλλοδαπούς- σε μετανάστες χωρίς δικαιώματα, και μετά ψάχνουν να βρουν ποιος είναι ρατσιστής. Πολύ ωραίο.
Και κανείς δεν λέει πως δεν υπάρχει κανένας ρατσισμός για τους πλούσιους μετανάστες. Υπάρχει ρατσισμός μόνο για τους φτωχούς μετανάστες.
Γενικά, υπάρχει ρατσισμός για τους φτωχούς. Έλληνες και ξένους.
Ο ρατσισμός δεν είναι φυλετικός. Ο ρατσισμός είναι ταξικός.
Αλλά, αντί το θέμα να είναι η φτώχεια, το θέμα είναι ο ρατσισμός.
Η συζήτηση για το μεταναστευτικό πρέπει να γίνει. Αλλά ποιος να την κάνει; Οι πολιτικοί εκπρόσωποι των τραπεζιτών και των εφοπλιστών;
Όσο δεν συζητείται το μεταναστευτικό, αδικούνται και οι Έλληνες και οι μετανάστες.
Και συντηρείται μια ένταση ανάμεσα σε Έλληνες και μετανάστες που τραβάει και τους μεν και τους δε προς τα κάτω, ενώ η οικονομική ελίτ τρίβει τα χέρια της.
Οι από κάτω –αντί να ενωθούν και να αγωνιστούν μαζί- σκοτώνονται μεταξύ τους, ενώ οι από πάνω γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, όλο και πιο ισχυροί.
Από την στιγμή που τα κόμματα δεν θέλουν να πουν την αλήθεια –και οι πολίτες δεν θέλουν να την ακούσουν-, η συζήτηση για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο εντάσσεται στο πλαίσιο της εθνικής μας υποκρισίας.
Διάλεξε όποιο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο σου αρέσει πιο πολύ. Υπάρχει σε πολλά σχέδια και χρώματα. Υπάρχει ένα αντιρατσιστικό για κάθε γούστο.
Εγώ μόνο να σου θυμίσω πως η χώρα χρεοκόπησε πριν από τρία χρόνια και την κυβερνά η ίδια πολιτική και οικονομική ελίτ που την ξέσκισε.
Και πρέπει να είναι σκασμένοι στα γέλια.
Όλοι τους, βέβαια, είναι αντιρατσιστές. Και φιλάνθρωποι.
pitsirikos

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013


(στην αντίσταση πήγαμε δάσκαλε, θα γυρίσουμε, μη γράψεις απουσία)



Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Η ανάκαμψη των αντικαπιταλιστικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο είναι ένα ελπιδοφόρο σημάδι. Εν τούτοις, δεν υπάρχει χώρος για αυταρέσκεια. Περισσότερο ενοχλητική είναι η σύγχρονη αδιαφορία προς την επανάσταση. Τι σημαίνει αντικαπιταλισμός στη σύγχρονη μορφή του -της αντιπαγκοσμιοποίησης- εάν δεν είναι μία πρακτική κριτική του καπιταλισμού και τι επιθυμεί να επιτύχει εάν ο αντικαπιταλισμός της αποτυγχάνει να ενστερνιστεί το επαναστατικό σχέδιο της ανθρώπινης χειραφέτησης; Αντικαπιταλιστική αδιαφορία προς την επανάσταση είναι μια εξ ορισμού αντίφαση. Τέτοιες αντιφάσεις ζητούν αποφάσεις κι αυτές δεν οδηγούν αναγκαία στην επανάσταση με την κατάλληλη σημασία της λέξης: το σχέδιο της ανθρώπινης χειραφέτησης.
Werner Bonefeld

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

η κτηνωδία της μαλακίας


και η αντιμετώπισή της (σε χώρες που κατοικούνται από ανθρώπους)