Αν λοιπόν εσείς γιορτάζετε Χριστούγεννα με τη λήθη και το παραμύθι, εγώ προτιμώ να μνημονεύσω τη γέννηση του πραγματικού Χριστού, που πάλεψε να ξεπεράσει την αδικία του κόσμου και την σκληρότητα της μοίρας. Που αντιτάχθηκε στους ισχυρούς και πολέμησε τις ιεραρχίες. Που δεν μίλησε για γαλοπούλες (ούτε για δώρα) αλλά για αγάπη. Την πιο επαναστατική ιδέα στον κόσμο. Αν ζούσε σήμερα, σίγουρα θα γύριζε κάπου στα Εξάρχεια (με το μακρύ μαλλί και τα γένια, θα ταίριαζε πολύ.) Θα είχε βέβαια φάκελο στην ασφάλεια. Κανένα κόμμα δεν θα τον ανεχόταν στις τάξεις του, λιγότερο από όλα τα θεοσεβούμενα. Θα ήταν ειρηνιστής, οικολόγος και περιθωριακός. Θα απεχθανόταν παπάδες και στρατιωτικούς (τις δύο πιο άχρηστες –και επικίνδυνες– επαγγελματικές τάξεις). Θα κήρυττε την αγάπη σε ώτα μη ακουόντων. Τα βράδια, με μια κιθάρα θα τραγουδούσε τον πόνο των ανθρώπων. Θα έτρεχε στην Αιθιοπία –και όπου αλλού– να καλύψει τα κενά του Προγράμματος. Κι όταν άκουγε τον καυγά για την εκκλησιαστική περιουσία, ίσως έβαζε καμιά βόμβα σε (άδεια) εκκλησία...

Νίκος Δήμου - Χριστούγεννα 1985