Σ' ένα μαξιλάρι-φεγγαράκιτο παιδί μου αποκοιμήθηκε.
Όλη η πλάση στις μύτες των ποδιών
κοιτάζει απ’ το παράθυρό μας,
κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε.
Όλα τ’ αστέρια,
μια μυγδαλιά ανθισμένη αστέρια
μπρος στο παράθυρό μας,
κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε.
Ο θεός των σπουργιτιών και των παιδιών,
πίσω από μια κουρτίνα λουλουδένια,
κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε.
Σιγά, μανούλα, σιγά.
Θα το ξυπνήσεις.
Τι θόρυβο που κάνει
η πορτούλα της καρδιάς σου
καθώς ανοιγοκλείνει
στον κήπο της χαράς.
Γιάννης Ρίτσος "Πρωινό άστρο"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου