Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

...Κι όμως ολόκληρη η επιστήμη αυτής της γης δε θα με πείσει ποτέ για το ότι αυτός ο κόσμος μου ανήκει. Μου τον περιγράφετε και με μαθαίνετε πού να τον κατατάξω. Απαριθμείτε τους νόμους του και διψώντας για γνώση συμφωνώ πως είναι αληθινοί. Διαλύετε το μηχανισμό του κι η ελπίδα μου μεγαλώνει. Μου μαθαίνετε, τέλος, πως αυτός ο γοητευτικός και πολύχρωμος κόσμος ξεκινάει απ' το άτομο κι αυτό απ' το ηλεκτρόνιο. Όλα αυτά είναι πολύ ωραία και περιμένω να συνεχίσετε. Εσείς όμως μου μιλάτε για ένα αόρατο πλανητικό σύστημα όπου τα ηλεκτρόνια περιστρέφονται γύρω από έναν πυρήνα. Μου εξηγείτε αυτό τον κόσμο με μια εικόνα. Αναγνωρίζω τότε πως φτάσατε στο σημείο να κάνετε ποίηση: Δε θα μάθω ποτέ. Προτού προλάβω να μάθω την προέλευσή μου αλλάζετε θεωρία. Έτσι, η επιστήμη που ήταν υποχρεωμένη να μου μάθει τα πάντα καταλήγει στην υπόθεση, η σαφήνεια βυθίζεται στην αλληγορία, η αβεβαιότητα αναλύεται σ' έργο τέχνης. Για ποιο λόγο τόσες προσπάθειες; Οι απαλές γραμμές των λόφων και το χέρι της νύχτας πάνω σ' αυτήν τη βασανισμένη καρδιά μου μαθαίνουν πιο πολλά. Ξαναγυρίζω εκεί που βρισκόμουν στην αρχή. Καταλαβαίνω πως η επιστήμη με βοηθάει στο να συλλάβω και ν' απαριθμήσω τα φαινόμενα. Δε μπορεί όμως να με βοηθήσει στο να εννοήσω τον κόσμο. Ακόμα κι αν είχα αγγίξει ολόκληρο το πρόπλασμά του με το δάκτυλο, πάλι δε θα 'ξερα τίποτε. Κι εσείς μ' αναγκάζετε να διαλέξω ανάμεσα σε μια βέβαιη για τον εαυτό της περιγραφή που δε μου μαθαίνει τίποτα, και σ' αβέβαιες υποθέσεις που ισχυρίζονται πως με διδάσκουν. Γι' αυτό τον κόσμο και για τον εαυτό μου είμαι ένας ξένος, οπλισμένος σε κάθε περίπτωση με μια σκέψη που απ' τη στιγμή που διαπιστώνει αρνιέται τον εαυτό της. Γιατί να βρίσκω τη γαλήνη μονάχα στην άγνοια και στο θάνατο, γιατί ο πόθος της κατάκτησης να προσκρούει πάνω σε τείχη που δε δίνουν καμία σημασία στις επιθέσεις του; Θέλω, σημαίνει προκαλώ το παράδοξο. Όλα, τα πάντα κάνουν να γεννηθεί αυτή η δηλητηριασμένη γαλήνη, υποθάλπουν την αδιαφορία, τον ύπνο της καρδιάς και την παραίτηση.
Albert Camus - "Ο μύθος του Σίσυφου"

10 σχόλια:

Πάνος Παπαδόπουλος είπε...

Κλασικός Καμής, δε γαμείς…

theogrocer είπε...

Ω Πάνω, η λακωνική (υλακών οικεί) παρέμβασή σας, διαλύει τα σύννεφα της άνιση Χίας μας. Μα πούστην ευχή χαθήκατε;
Πίνοντας νου-νου, μου περνά από το νου η βδελυρή σκέψη ότι φτιάξατε και υμείς ένα ωραίο τετραήμερο ΜΕΑ for me την 25η του μάρτυ!
Και τότε ποιος θα δούλε ψι Γιάννα ξεχρεώσει η ψωροlacostαινα ρε Πάνω;
Αν συν βαίνει κάτι τέτοιο, δεν είσαι εν ταξί φυλλαράκι, στολαί ω!

Ανώνυμος είπε...

Κόσμε και ποιός σε κέρδισε
και ποιός θα σε κερδίσει;
Μα΄γω' μαι που σε γλέντησα
κι εγώ θα σε κερδίσω"

(κλασικό ριζίτικο)

chrismos είπε...

@Πάνο,
καλή η ρίμα, αλλά όχι το ρήμα...

@Τεό,
Ο Πάνος, μόνο λίγο καιρό ξαποστύνει,
(δηλ. ξε ΕΚΑΒ λώνει)
και ξανά προς το μπλογκ του τη στήνει
(διότι κάτι τελειώνει...)

@Άλεξ,
Αν ο κόσμος ξυπνήσει μονομιάς
θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
κι αν ξυπνήσεις βρε ντουνιά
δείξε με καμιά μπουνιά
γιατί τρέμουν τον γαμιά


(κλασικός βριζίτικος chrismos)

Θα μου πεις, οι ξαφνικές εγέρσεις και τα μονομιάς πρωινά "σηκώματα" είναι σπάνια και δύσκολα (στην ηλικία μου, Τούλα χύστον...), αλλά αν και δεν έχουμε άλλη υπομονή, έρχεται ο Απρίλης κι όλα τα πουλιά τραγουδούν:
"Μεθ' ωδικά κι αγάλι-αγάλι
γίνετ' η πούτσα μας μεγάλη..."


(κι άλλος βριζίτικος chrismos)

Χαιρετώ σας και φιλώ σας

chrismos είπε...

@Άλεξ
Εύγε που μας θύμισες το μεγάλο Ξυλούρη (Καίτη, δεν ξεχνιέται!)
Ο "Ε, φτάνει ίσως..." Εφτανήσιος Σολωμοκαλικάντζαρος δεν εμπνέει...
Προτιμούμε το πάθος των λεβέντικων ριζίτικων (που μάλλον γνωρίζεις καλά, όπως φαίνεται και στα έργα σου...)

theogrocer είπε...

Σόλο Μάντζαρε καλώς ήλθατε, αν και με βρίσκετε νε-γκλιτσέ (χωρίς την ποιμαντική γκλίτσα μου). Ευχαριστώ για το ρυζί-τικο, θα περιληφθεί στα γεμιστά που παρασκευάζουμε εδώ.
Chrismos, εμείς θα τα πούμε αύριο που είναι των δέκα παρθένων. Στον Παρθενώνα.
Ουφ, τι μεγάλη βδομάδα!...

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω για την ηλικία σου αλλά στη δική μου οι πρωινές σηκω-Μάρες καλά κρατούν.
Παρ' όλ' αυτά οι άρες-μαρες-κουκουνάρες, μένουν κρεβατοσηκωμένες και ουχί ολοκληρωμένες.
Δηλαδή
Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει με τί ποτά;
Μου έκανε εντύπωση η ανάρτηση του Καμύ πόσω μάλλον που είχα κάνει και εργασία πάνω στο συγκεκριμένο έργο του στο Παν/μιο (τω καιρω εκείνω).
Με ξετίναξε ο Τζαβάρας (έτσι λεγόταν ο καθηγητής που μας έκανε Υπαρξισμό) να του πω γιατί ο Καμύ υποστηρίζει την αυτοκτονία. Αγανάκτησα για να τον "πείσω" πως δεν υποστηρίζει την αυτοκτονία.
Τελικά τον έπεισα (βοήθησε πολύ κι ενα περίστροφο απο τα Ζωνιανά), αλλά ήταν το τελειωτικό χτύπημα που με έκανε να καταλάβω πως δεν έχω εγώ καμία σχέση με τα μεταπτυχιακά στη φιλοσοφία και αποφάσισα να γίνω ζωγράφος.
Όχι αγαπητέ
Δεν σας βρίσκω καθόλου "ντε γλιτσέ"

"Να σου δώκω μια να σπάσεις
αχ βρε κόσμε υάλινε"

theogrocer είπε...

Πάλι μ' όνο σας ιπποδέχομαι και σόλο, Μάντζαρε.
Η ηλικία σας είναι παρ' απλυσιά με τη δική μου (είμαι κατά τι μεγαλύτερος και α πετώ τον προσήκοντα ΣΕΒ-ασμό).
Πώς μας εν όνοι ο Καμί καμία φορά! Αν κι εσείς απ' αρνί-θήκατε τη φυλλοσοφία και τον ήπαρ ξυσμό και σας κέρδισε η ζωγραφική (εμένα με κέρδισε ένας γκρινιάρης στο φιδάκι). Δε βαριέστε, τομή χοίρων βέλτιστον...

chrismos είπε...

Σαν πλούσιος ναι-ανοίας απ' ευθύνομαι σε σας τους πάμφτωχους γέροντες που είτε λόγω πέννας (δημοσιογραφικής) είτε λόγω πείνας (ζωγραφικής), έχετε χεστεί στο μακαρόνι:
"Αμες δε χεσόμεθα πολλώ μακάρονες"

(από το κεφάλαιο "Λα Κωνικές Τομές" της Ευκοίλιας Γεωμετρίας)

theogrocer είπε...

Όπως έλεγε και ο μεγάλος τράγο δος Ο μηρός στα έργα του "η λιάρδα" και "ΟΔΔΥ CIA", "μοναχός σου χόρευε κι όσες θέλεις πήδα".
Άλλωστε και οι εκπαιδευτικοί με όσπρια την έβγαλαν όλο τον εικοστό αιώνα, εξ ου και η παρ' Ίμια "Φασουλή το φας ούλη, γεμίζει το σα Κούλη".
Συν γνώμη για την αθυροστομία και την αθηροσκλήρωση, αλλά δέμας χε! ζεις ρέντα Lara...