Το πόρισμα των μελετών μας είναι: η λαϊκή κυριαρχία είναι φενάκη, η δημοκρατία ψεύδος, η κατάκτησις της πολιτικής εξουσίας δια της ψήφου πλάνη: Οι χρηματισταί κυβερνούν την χώραν. Βραδεία εξέλιξις έθεσεν εις χείρας αυτών, ου μόνον τον πλούτον της χώρας απάσης, αλλά και την υπερτάτην διαχείρισιν του πλούτου. Πολλά εκατομμύρια ιδιωτών άνευ μεγάλης περιουσίας έχουν μερίδιον εις τους σιδηροδρόμους, τροχιοδρόμους, εις τα μεταλλεία κλπ., όλοι εν τούτοις οι μικροαστοί έχουν εμπιστευθεί εις χείρας των διοικητικών συμβουλίων τα συμφέροντά των, οίτινες σύμβουλοι είναι υπό τον έλεγχον ευαρίθμων προσώπων -πάντοτε των αυτών- τα οποία αναμιγνύονται εις όλας τας μεγάλας επιχειρήσεις. Τράπεζα, μεταλλεία, σιδηρόδρομοι, ατμοπλοϊκαί εταιρείαι κλπ. και εν γένει όλα τα οικονομικώς απαραίτητα, ολόκληρος η υλική, ούτως ειπείν, ζωή, ευρίσκεται εις χείρας ευαρίθμων ιδιωτών εις ους εδόθησαν διάφορα ονόματα και οίτινες ως εκ τούτου είναι όντα παντοδύναμα.
Καθ’ ότι εν μια πολιτεία η οποία βασίζεται επί της ατομικής ιδιοκτησίας, η πραγματική ισχύς ανήκει εις τον έχοντα χρήματα και εις τούτου την διάθεσιν εναπόκειται αύτη η τύχη της χώρας. Αυτοί είναι οι ηγεμόνες και οι πραγματικοί βασιλείς. Οι κύριοι της οικονομικής εξουσίας, όταν θελήσουν, γίνονται οι κύριοι της πολιτικής εξουσίας. Το τελευταίον, όμως, δηλαδή την κατάκτησιν της πολιτικής εξουσίας, θεωρούσιν ανόητον. Κυβέρνησις ήτις προϋποθέτει την εκμετάλλευσιν πολλών εκατομμυρίων κοινωνικών αποκλήρων δια της εκλογής χρηματιστών, η κυβέρνησις αύτη δεν είναι δυνατόν να μην εξεγείρη εις το έπακρον την μήνιν.
Εφ’ όσον ο κλοιός της ολιγαρχίας συσφίγγεται, επί τοσούτον η ολιγαρχία καθίσταται ευάλωτος. Ήδη οι άνθρωποι αυτοί σκέπτονται θαρραλέως. Φυλάττουν δι’ εαυτούς την πραγματικήν εξουσίαν και αφήνουν εις τον λαόν τα προσχήματα. Λέγουν εις τον λαόν: από τούδε συ θα είσαι ο κυρίαρχος, συ θα εκλέγης τους ανθρώπους σου, οίτινες αντιπρόσωποί σου θα νομοθετούν. Η σκέψις αύτη θα ήτο επικίνδυνος αν ήτο πραγματική. Θα υπήρχε φόβος, οι πεινασμένοι εν σώματι εισερχόμενοι εις το Βουλευτήριον να εψήφιζον από σκοπού την διανομήν του πλούτου. Ούτω πώς η νομοθετική ισχύς της λαϊκής αντιπροσωπείας εν τη πραγματικότητι ηκυρώθη, εξημηδενίσθη.
Και έτι πλέον, υπεισήλθον εις αυτό το Κοινοβούλιον. Οι πλούσιοι υποψήφιοι συνηθίζουν τους εκλογείς εις μεγάλας δαπάνας και ούτω πώς οι χρηματισταί δημιουργούσιν αυτοί ούτοι τους αντιπροσώπους εμμέσως, δια μυστικών εταιρειών και παροχών, τους κυβερνήτας της κοινωνίας, τους συμβούλους–δικηγόρους, τους μηχανικούς–συμβούλους κλπ. Αυτοί εργάζονται ουσιωδώς εις τας επιτροπείας και εις αυτούς προσφέρονται τα υπουργικά χαρτοφυλάκεια. Αυτοί έχουν θέσει, εκ του άλλου, την χείρα επί του τύπου, ο οποίος διευθύνει την κοινήν γνώμην, η δε κυβέρνησις ενεργεί τας εκλογάς.
Οι χρηματισταί κατόπιν ημπορούν να μένουν ήσυχοι.

Άρθρο που μεταφράστηκε από την γαλλική αναρχική εφημερίδα «La Guerre Social» («Ο κοινωνικός Πόλεμος») και δημοσιεύτηκε στη σοσιαλιστική εφημερίδα «Κοινωνισμός» (τεύχη 28-31) τον Σεπτέμβριο του 1910.