Προς Θεσσαλονικείς, ΙΧ επιστολή φαύλου

(ανεπίκαιρη, αλλά ας μη χαλάσουμε τη σειρά δημοσίευσης)

Αδελφοί
Καθώς πέφτει σταδιακά η θερμοκρασία κι αρχίζουν τα ψυχοσάββατα (ψύχος – Σάββατα), επιζητώ να εορτάσω την παγκόσμια ημέρα κατά των παγκόσμιων ημερών. Να συμμετάσχω σε μια γιορτή μνήμης της λήθης, σ’ ένα διαολεμένο τρισάγιο, μια ταπεινή δοξολογία, να γιορτάσω στα σκοτεινά τα Φώτα και μη πάσχων ένα Πάσχα. Μας την έχει δώσει, αλλά εσείς μείνετε μαζί μας, ακολουθεί σύντομο διάλειμμα για δυσφημίσεις και δελτίο ακραίων μετ’ αιωρολογικών φαινομένων.
Οι λαγοί με τις γκαργκάνες, αφού φάνε αστακούς με δαγκάνες, βγαίνουν και προτρέπουν –χωρίς να προντρέπονται- να κόψουμε τη σαρδέλα γιατί δεν αντέχει τέτοιες δυσβάσταχτες πολυτέλειες η ανοικονόμητη οικονομία. Και οι ανασφαλείς ασφαλισμένοι παρακολουθούν, καθηλωμένοι στο αναπηρικό τραπεζάκι του διαλόγου. Αει στο διάλογο με τα ΑμΕΑ (Άτομα με Εκχωρημένη Ασφάλιση). Πάντως είναι άσχημο να αναγκάζεσαι να συνθέτεις ενώ είσαι Αναλυτής, αγγίζει τα όρια της αναλητείας. Αναλυτικά, άλλη φορά.
Πίσω στην πόλη μας και επί πόλεως ο επιπόλαιος. Ένας αλλά κλαίων, επαίτης στις επετείους που επισκέπτονται την συμβασιλεύουσα τα σημαίνοντα προσώπατα, επισημαίνοντας όσα δεν σημαίνουν τίποτα. Σίγησε κι ο αρχιεπίσκοπος που έβαζε κάποια πράγματα στη θέση τους και κάποια άλλα σε άλλη θέση, για να ψάχνουμε να τα βρούμε και να ξεχνάμε αυτά που αληθινά μας καίνε. Κι εμείς μείναμε αβοήθητοι, μην έχοντας Πούτιν και φαλλοί κλίναι (πού την κεφαλή κλίναι, διασκευασμένο)…
Με το μυαλό στα καλοκαίρια, γράφαμε last time (να ομιλούμε και την καθομιλουμένη) για τα τοπωνύμια της Χαλκιδικής, αλλά και το Αιγαίο δεν πάει πίσω. Τίνος είναι η Τήνος; Να σε πάρω στην Πάρο, να σε σύρω στη Σύρο, να σκάσω στην Κάσο. Κάθε χειμώνα ο νους προστρέχει ιαματικώς στις Αιγαιότσαρκες του καλοκαιριού. Φάρος που ανάβει στην Ανάφη, μνήμες γάβρου της Γαύδου, ήταν φύρα τα Φηρά, ούτε μια βίδρα στην Ύδρα, πέσαμε σε σκόπελο στη Σκόπελο, άλλο στοιχείο στη Χίο, ας ήμουν τώρα στην Ίο, έστω και με ίωση…
Ας τελειώσουμε έτσι, με αναφορές στα καλοκαιρινά: Καλά που ξέμειναν κάποιοι βλαμμένοι ρομαντικοί –όπως τους αποκαλεί ο Κέρουακ- σ’ αυτή την πόλη και λένε και καμιά αλήθεια μέσα στο μπουμπουνητό της βλακείας που βούβανε τη λογική. Μπράβο Γιώργο Στάμκο για το άρθρο στο καλοκαιρινό “Δυτικώς” –αργώ αλλά δεν λησμονώ- αλλά και για άλλα άρθρα που κατά καιρούς ταράζουν όσους έχουν ακόμα αίμα και ζωή στις φλέβες τους.
ΥΓ (άσχετο): Δηλαδή το άσ(θ)μα του Λορέντζο Μαχαιρίτσα (αυτού ντε που τραγουδάει εργολαβία σ’ όλες τις εκδηλώσεις του ΚΚΕ μαζί με τους ίδιους και τους ίδιους κάθε χρόνο) «ζηλεύω το μικρό σου το γατί», δεν είναι άσεμνο;

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)