Η μπολσεβίκικη κυβέρνηση αποδείχτηκε ανίσχυρη απέναντι σε μια πληθωρική, παρασιτική, δεσποτική κι ανέντιμη γραφειοκρατία. Οι γραφειοκράτες, έφτασαν από πέντε σε δέκα εκατομμύρια. Στα 1925 υπήρχαν στη Συνεργασία 400.000 υπάλληλοι (Pravda, 20 Απρίλη 1926). Στα 1927 η Ρωσική Ομοσπονδία Εργατών Τροφίμων είχε 4.287 υπάλληλους για 451.720 μέλη, ενώ το Συνδικάτο Εργατών Μετάλλου της Μόσχας γύρω στους εφτακόσιους υπάλληλους για εκατόν τριάντα χιλιάδες μέλη (Truda, 12 Ιούνη 1928). Αυτή η πληθωρική γραφειοκρατία δεν συνεπάγεται καμιά εντατική κι αποτελεσματική διοικητική δραστηριότητα. «Ο διευθυντικός μηχανισμός του σοβιετικού συστήματος, από τον κατώτερο μέχρι τον ανώτερο βαθμό, ανακατεύει απλώς χαρτούρα. Η επαρχιακή επιτροπή εκδίδει συνήθως μια με δυο εγκυκλίους τη μέρα, πάνω σε κάθε πραγματικό ή φανταστικό ζήτημα και κρίνει ότι μ’ αυτό τον τρόπο έχει εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της... Ο αριθμός των εγκυκλίων που περιέχουν διαταγές προς τους τοπικούς πυρήνες κυμαίνεται μεταξύ τριάντα και εκατό το μήνα» (Pravda, 7 Ιούνη 1925). Ένας ανώτατος αξιωματούχος, ο Derzinsky, έγραψε (Pravda, 23 Ιούνη 1926): «Ζητούν από επιχειρήσεις τις πιο αλλόκοτες πληροφορίες, αναφορές και στατιστικά στοιχεία, πράγμα που πλημμυρίζει το σύστημα μας με χαρτούρα κι αυτό μας υποχρεώνει ν’ απασχολούμε υπερβολικά πολύ προσωπικό και εμποδίζει το πραγματικό μας έργο. Δημιουργείται μια χαρτοθάλασσα μέσα στην οποία χάνονται εκατοντάδες άνθρωποι. Η λογιστική και στατιστική κατάσταση είναι -απλούστατα- καταστροφική. Επιχειρήσεις που με δυσκολία σηκώνουν το βάρος τού να δίνουν πληροφορίες σε δεκάδες κι εκατοντάδες διαφορετικές μορφές, μετράνε τώρα τη χωρητικότητα σε πουντ! (ένα πουντ είναι 16,380 κιλά)».

Camilo Berneri – «Το κράτος και οι τάξεις»