Η τροφή ήταν μια από τις πιο άμεσες επαφές μας με τη φύση, αλλά γινόμαστε όλο και περισσότερο εξαρτώμενοι από ένα σύστημα τεχνολογικής παραγωγής στο οποίο τελικά ακόμα και οι αισθήσεις μας έχουν γίνει περιττές. Η γεύση -κάποτε ζωτική για να κρίνουμε την αξία ή την ασφάλεια ενός φαγητού- δεν υπάρχει πλέον ως εμπειρία, αλλά ως πιστοποιητικό σε μια ετικέτα. Συνολικά, η ωφελιμότητα του ό,τι καταναλώνουμε παρακμάζει και γη που κάποτε καλλιεργούνταν για τροφή τώρα παράγει καφέ, σπόρους για αλκοόλ, μαριχουάνα, και άλλα ναρκωτικά δημιουργώντας τις συνθήκες για την ύπαρξη της πείνας. Ακόμα και μη κατεργασμένα φαγητά όπως τα φρούτα και τα λαχανικά, τώρα γίνονται άνοστα και ομοιόμορφα, γιατί οι απαιτήσεις της διακίνησης, μεταφοράς και αποθήκευσης -όχι διατροφικής αξίας ή ευχαρίστησης- λαμβάνονται πιο πολύ υπόψη. Ο ολικός πόλεμος δανείστηκε από τη γεωργία για να απογυμνώσει εκατομμύρια στρέμματα στη νοτιοανατολική Ασία στον πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά η λεηλασία της βιόσφαιρας εξελίσσεται ακόμα πιο θανατηφόρα στην καθημερινή, πλανητική μορφή της. Η τροφή σαν μια παραγωγική λειτουργία έχει επίσης αποτύχει οικτρά στο πιο προφανές επίπεδό της: ο μισός κόσμος, όπως όλοι ξέρουμε, υποφέρει από υποσιτισμό που κυμαίνεται μέχρι την ίδια τη λιμοκτονία.

John Zerzan – «Γεωργία – ο δαιμονικός κινητήρας του πολιτισμού»